Punk is al een paar keer dood verklaard. In Liverpool zijn er echter twee zusjes die het vuur opnieuw aanwakkeren. Zusjes van 12 en 13 jaar oud die hun eerste album uit hebben. Ze leerden punkrock kennen toen ze hun instrument leerden bespelen. Daarvan postten ze filmpjes op YouTube, die werden megapopulair door het enthousiasme van de meisjes en zo ging deze bal aan het rollen. De bandnaam Yee Loi (twee meisjes in het Chinees) dragen ze mee van bij die YouTube-periode. Matilda, de jongste, zingt, drumt en speelt bas. Rose is de oudste. Zij speelt gitaar en doet de backing vocals. Sinds kort speelt ook hun broertje Don Don mee (bas).
Hun grote voorbeelden zijn de Ramones. Er zijn uiteraard slechtere vertrekpunten. Op hun debuutalbum ‘No One Eats For Free’ brengen ze dan ook twee Ramones-covers: “Blitzkrieg Bop” en “I Don’t Want To Grow Up”.
Nog meer covers komen van Slade (“Know Who You Are”) en MC5 (“High School”). Iets zegt me dat ze daarvoor toch in de platenkast van hun ouders of zelfs grootouders gezocht hebben. Ze brengen die covers met superveel enthousiasme en zo goed als je dat als twee tieners zou kunnen brengen. Punk kan wel zo’n basic line-up hebben.

Wat nog meer tot de verbeelding spreekt: hun eigen songs moeten nauwelijks onderdoen voor dergelijke monumenten en blenden mooi in. Hun twee beste eigen songs staan aan het begin en helemaal aan het einde van het album: “Be Like Johnny” (een knappe ode aan de zanger van de Ramones) en “Lovelock”). Eén van hun eigen songs is een ode aan hun overleden grootmoeder.
Het doet allemaal wat denken aan The Kaak, de Haarlemse youngsters die in 2018 een knappe EP uithadden, en ook aan Shonen Knife (niet vanwege de Aziatische roots, wel vanwege de naïeve, spontane manier waarop de meiden van Yee Loi hun ding doen).

I Don’t Want To Grow Up? Je zou inderdaad geld geven om deze sympathieke meiden nog wat langer jong te laten blijven. De vinyl is te bestellen via hun bandcamp (opletten voor de extra taksen voor bestellingen uit de UK).

De Brusselse band Driving Dead Girl heeft al een hele weg afgelegd en kende onderweg wel enkele ledenwissels. Het nieuwe album ‘Rupture’ was al enkele maanden uit, maar Meuse Music Records brengt dat album nu ook op vinyl uit (pas in november, in een beperkte oplage van 200 exemplaren). Vooral de fans van de betere postpunk zullen daar blij mee zijn.
Driving Dead Girl zit een beetje in hetzelfde straatje als de bloeiende Vlaamse postpunkscène van Whispering Sons en High Wire: veel invloeden uit de cold wave en soms gothic rock, computer-like ritmes, soms ijle gitaren, onderkoelde zang, bevreemdende sfeer. De zang stoort soms. Dat onderkoelde en monotone zingen draagt enerzijds heel goed bij tot de sfeer, anderzijds ‘geloof’ ik de zanger niet altijd. Het klinkt zonder de emotie soms wat te vrijblijvend.
Er staan heel wat sterke songs op ‘Rupture’. Diegene die mij het meest konden bekoren, zijn “Black Coffee”, “No Conversation”, “Government’s Sheep” en het dansbaar-pompende “Under Influence” (met een lange instrumentale intro die klassiek maar heel sterk opbouwt in ritme en laagjes). ‘Rupture’ is een heel degelijk postpunk-album.

De Italiaanse symfonishe powermetalband Rhapsody Of Fire maakt van een nieuwe single meteen een EP of zelfs bijna een album. De single is “I’ll Be Your Hero” en die is zoals wel vaker bij Rhapsoy Of Fire uitstekend. De band is dan ook toonaangevend in zijn genre en lokt volle concertzalen in Europa. “I’ll Be Your Hero” heeft alles waar deze Italianen goed in zijn: meeslepende powermetal met een symfonische toets gedrapeerd over een episch verhaal dat met veel passie en grinta gebracht wordt.
De fans worden verwend met een hoop extra’s: de ietwat tamme, folky powerballad “Where Dragons Fly” die eerder als Japanse bonustrack fungeerde, in 2019 opgenomen live-versies van "Rain Of Fury" en "The Courage To Forgive”, en liefst vier versies van de ballad "The Wind, The Rain And The Moon”. Die krijg je in het Engels, Italiaans, Frans en Spaans. Het is een beetje een overload aan extra’s, zelfs voor de die hard-fans van Rhapsody Of Fire.
We hebben begrip voor deze EP. Voor een band die het vooral van de live-optredens moet hebben, is een nieuw album onder de coronamaatregelen een risico. De bestaande fans zijn wel even zoet met deze EP. 

De druk moet hoog geweest zijn toen Greta Van Fleet begon met de opnames van ‘The Battle At Garden’s Gate’. Met hun eerste full album, ‘Anthem Of The Peaceful Army’, werden deze Amerikanen binnengehaald als de redders van de classic en hard rock en volgde een wereldtournee met uitsluitend uitverkochte zalen. Ze kregen daarnaast vaak te horen dat ze als band heel sterk op Led Zeppelin leken, maar dat zagen zij zelf vooral als een compliment, want dat was tot dan ook de bedoeling.
Met het touren voor ‘Anthem …’ hebben ze meteen ook de rest van de wereld ontdekt en dat zou je volgens hen ook moeten terughoren in het nieuwe album. In het algemeen kan je stellen dat ‘The Battle … ‘ minder sterk aanleunt tegen led Zeppelin dan Anthem, maar de invloeden van Page en Plant zijn ook weer niet compleet overboord gegooid. “The Barbarians” heeft een intro die van Jimi Hendrix had kunnen zijn (om daarna een paar keer naar “Kashmir” te lonken) en “Caravel” neigt wat naar Rush. De invloeden zijn dus wat breder. Het ligt deze keer ook allemaal dichter bij de classic en soms southern rock dan bij de hard rock.
Liefst vier singles gingen de release van het nieuwe album vooraf: “Broken Bells”, “Heat Above”, “Age Of Machine” en “My Way, Soon”.
Van die vier is het vlotte en heel catchy “My Way, Soon” de leukste. Geen van die singles heeft tot dusver dezelfde tijdloze impact als “When The Curtain Falls” van het vorige album, maar misschien kan dat nog groeien. Nog geen single, maar wel een albumtrack die de Led Zep-verwachtingen inlost, is “Built By Nations”. Nog een heel sterke song is de klassieke ballad “Tears Of Rain”, met Josh’s fenomenale stem die bijna uitsluitend met piano ondersteund wordt. Het zou in lyrics en muziek een bevestiging kunnen geweest zijn van alle clichés die we kennen over de rock van de jaren ’70, maar de Greta’s weten hier toch te beklijven.
“Stardust Chords” is dan weer wel een opeenstapeling van voorgekauwde clichés en “Light My Love” lijkt wat veel op “Tears Of Rain”. Maar doorgaans schiet de band wel raak.
Het absolute topnummer van dit album is “The Weight Of Dreams”: licht psychedelisch en episch in speelduur (bijna negen minuten). Wie houdt van lange gitaarsolo’s heeft hier een vette kluif aan. Wat Jake Kiszka hier minutenlang losjes uit de mouw schudt, combineert het beste van Slash en Neil Young.  

‘Vivre’ is het eerste album van Arno sinds zijn kankerdiagnose. Waar hij anders als een halve headhunter fungeert om voor elk album de beste begeleidingsband van het land bij elkaar te brengen, had hij deze keer genoeg aan de Franse pianist Sofiane Pamart voor een reeks uitgeklede versies van zijn favoriete eigen songs. De kankerdiagnose geeft een song als “Je Veux Vivre” een nieuwe dimensie, ook al gaat het lied meer over welke wereld waarin we willen leven dan over levenslust.
De meeste tracks gaan door merg en been. “Lonesome Zorro” wordt vermoeid gezongen in tegenstelling tot het veel krachtigere en levenslustigere origineel en is eerlijk in al zijn naaktheid. Arno’s stem klinkt als een stoffige en grijsgedraaide vinyl. Het schip kraakt en barst, maar wil niet zinken. Die vaststelling geldt voor zowat het hele album. In “Quelqu’un A Touché Ma Femme” zit nog wat strijdlust en ook “Elle Adore Le Noir” heeft nog de schwung van het origineel. Dat in die laatste track wordt afgeweken van het originele ritme zal bij sommige fans hartzeer veroorzaken, maar die moeten dan maar de versie van TC Matic opzetten.
Doorgaans blijft Le Plus Beau dicht bij het origineel, zoals op “Les Yeux De Ma Mère”. Het was niet de bedoeling om van ‘Vivre’ een greatest hits te maken en dat is het ook niet geworden. De gekozen songs lenen zich allemaal vlot voor de verstilde stem/piano-aanpak. Enkel op “Help Me Mary” klinkt het ritme soms wat krampachtig. Het album sluit af met “Putain Putain”, een track die ook als (ietwat geforceerde) pianoballad overeind blijft. Met de songs van Arno kan je vele kanten uit, dat heeft hij live al vaak bewezen en dat is één van zijn talenten.
‘Vivre’ bezorgt je gegarandeerd kippenvel. Dit album bewijst dat zelfs een zware ziekte Arno niet zomaar klein krijgt. Hij heeft de dood in de ogen gekeken en lacht hem uit.

Vivre
Arno & Sofiane Pamart
PIAS
 

"No llores" is Rumbaristas's versie van "Don't Cry Sister" van JJ Cale uit 1979. De blues van het origineel werd een beetje weggefilterd of omgezet in vrolijkheid en hoop. Voor de productie kon deze Belgische band een beroep doen op Sergio Mendoza (Calexico) en daar valt weinig op aan te merken. Met een refrein in het Spaans (gezongen door Laïs) en de rest in het Nederlands en een swingende dansbeat zou dit wel eens de soundtrack van deze zomer kunnen worden. Vier volle minuten zonneschijn!

https://www.youtube.com/watch?v=5v7XE08C3tk

De single “Multitudes” is het visitekaartje van het volgende album van Paul Numi. De synthesizer is hier een stuk prominenter aanwezig dan op de tracks van ‘Chimera’ en de Simple Minds-sound die we daar al herkenden komt ook hier terug. Muzikaal dan, want vocaal is Numi niet van hetzelfde kaliber als Jim  Kerr. Maar hij heeft wel ook een kenmerkende, doorleefde eigen zangstijl. Het maakt van “Multitudes” opnieuw een leuke single en de muzikale evolutie doet ons uitkijken naar dat nieuwe album.
https://www.youtube.com/watch?v=HYBP-lauk-s

“Promise” is al de tweede nieuwe single dit jaar van Ground Nero, de Belgische band die de donkere jaren ’80 laat herleven. Ze mengen hier opnieuw gothic rock en cold wave. Deze “Promise” ligt mooi in het verlengde van “In The Blood” van begin dit jaar. Op beide nieuwe tracks heeft Ground Nero duidelijk meer zijn eigen geluid gevonden. Meer dan op het album ‘Divergence’ van 2019. Matuurder, gepolijster, bedachtzamer, iets minder lonkend naar de grote voorbeelden.
Op “Promise” doet Ground Nero mij soms nog wat denken aan Star Industry en Fields Of The Nephilim en die referenties mag je als een compliment beschouwen.
Na twee singles mogen we hopelijk beginnen hopen op een nieuw album. Beloofd?

https://groundnero.bandcamp.com/track/promise

Rocksteady, maar niet helemaal volgens het boekje. Blue Tone Stompers is een trio, ze komen uit Frankrijk en ze hebben een gezonde voorliefde voor rocksteady en ska. Die brengen ze in een bijzondere, akoestische bezetting: staande bas, saxofoon, gitaar en een volumineuze bariton die ongenadig raspt. De sax krijgt de eer om de melodie en de solo’s te mogen uitvoeren. ‘Blue Tone Stompers’ is hun debuut en dat doen ze gewoon op een vinyl (45 T).
De A-kant “Blue Tone Rock” is een leuke eigen compositie en B-kantje “Come Back Jeannie” is een halfvrolijke/halfbluesy cover van de Jamaicaanse legende Laurel Aitken. Live brengen ze ook bekendere covers van Prince Buster en net zo minder bekende van The Paragons of Leadbelly. Deze cover van Aitken kunnen ze perfect naar hun hand zetten zonder het origineel te verloochenen.
Rocksteady is geen voor de hand liggend genre in Frankrijk of in ons land, maar dit is een heel leuke en tegelijk heel eigenaardige single.
Deze Blue Tone Stompers zouden het prima doen op de kleinere zomerfestivals (Roots & Roses, Coleur Café, …) en in het clubcircuit.

https://productionsimpossiblerecords.bandcamp.com/album/blue-tone-stompers

Nneema is Emilie Leysen (vocals), Niels Verheest (toetsen/Blue Blot, The Whodads), Jan-Sebastiaan Degeyter (gitaar/Laughing Bastards), Matthias Debusschere (bas/Sarah Ferri, Sioen, …) en Frederik Van den Berghe (drums/Compro Oro, Mambo Chillum, …).

Nneema's debuutsingle "A Visit" baadt in lazy, laidback jazzpop. De gemoedelijke sfeer wordt grimmiger als de song de afslag neemt naar soul en blues. Het klinkt warm en broeierig en met een speelduur van iets meer dan 5 minuten krijg je als luisteraar ruim de tijd om mee weg te zinken in de melancholie van het gemis (of het gebroken hart). Blue Blot en de laatste versie Vaya Con Dios zijn niet ver weg. Zangeres Emilie lijkt hier met de meeste pluimen te mogen gaan lopen, maar de band (en producer) weten heel juist te doseren en tillen deze song zo naar een hoger level.
"A Visit" is de aanloop naar Nneema’s eerste vinyl-EP 'Ear of Clay' die eind augustus uitkomt. Dat belooft een eclectische plaat te worden waarin elke song een ander personage en diens manier van het leven belicht. Een schare aan gastmuzikanten kleurt die plaat mee in en geeft elk nummer een eigen identiteit.

https://www.youtube.com/watch?v=v2lLqnuWSgY