We kunnen steeds aankloppen bij de Democrazy Gent, die btw nu dertig jaar bestaat voor een reeks ontdekkingen . Vanavond kon je het beloftevolle The Jacuzzi Boys, Usa, checken met het éven beloftevolle Bed Rugs uit eigen land , die het aantrekkelijke ‘8th Cloud’ uithebben .
Het trio The Jacuzzi Boys maakt meteen een link met het uit San Diego opererende Wavves, een potje ongeregeld, rauw dynamische rock’n’roll op z’n Jon Spencers en /punk/noise/surf/ indiepop, gedrenkt in pedaaleffects en een galmende zang. . Een pittige, aanstekelijke , ophitsende “Island ave” en “Glazin’” , titelsong van de nieuwe cd, werden afgewisseld met meeslepend materiaal, om dan met “Smells dead” en “Brick of coconuts” een drive te kenmerken . Een boeiend, verslavend inwerkende wave …
Bed Rugs stond in een vorig leven als The Porn Bloopers en bereikten in 2008 de finale van Humo’s Rock Rally. Uit die jeugdige onbezonnenheid maken ze een nu rijpere evolutie door met Bed Rugs en komen aandraven met de fijne plaat ‘8th Cloud’ . De heren uit St-Niklaas (en eentje uit de omgeving van Deinze – Nevele (hoorden we!)) klopten aan bij Pascal Deweze , die de productie op zich nam .
De invloed van Metal Molly van Deweze is hier onmiskenbaar te horen , alsook de Britse Last Shadow Puppets , Miles Kane en Noel Gallagher; natuurlijk kun je niet omheen de Beatles en Beach Boys als ankerpunt.
Het kwartet bracht een boeiende afwisseling van snedige , weerbarstige gitaarrock en sfeervolle popsongs, die elan hadden door de meerstemmige zang. Een intrigerende switch van o.m. “Purple pill”, “Subtopia”, “Dream on” tot “Trees en de Afrekening single “What does it mean?”. En die StuBru Poulain Kavinsky cover “Nightcall” houden we in het achterhoofd. Deze Eigen Kweek , Bed Rugs , koesteren we alvast!
Organisatie: Democrazy, Gent
Wat een spanning om deze Britse hype van het moment Florence + The Machine aan het werk te zien . Een waanzinnige succes van de tweede plaat en de bijhorende tour ( het éénmalig concert in de AB was in een mum van tijd uitverkocht en in de tickethandel durfde men zelfs tot 150€ bieden!) waait over deze ‘redhead’ en diva Florence Welch , die letterlijk en figuurlijk je kippenvel kan bezorgen met haar heldere , indringende vocals.
Niks werd aan het toeval overgelaten, want naast deze verschijning , was ook het podium ‘dark’ gedecoreerd: de muzikanten in het zwart, ‘lookalike’ kerkramen en zwarte gordijnen. De hoogmis, met palmzondag in het achterhoofd, kon hier al aangevat worden !
Toen Florence Welch het podium betrad met een grote zwarte cape op haar schouders, werd ze oorverdovend onthaald. Een barometer meteen voor het succes van de groep!
De hogepriesteres begon met het majestueuze "Only For A Night" en "What The Water Gave Me". In het begin nog ietwat statisch, maar dan kwam ze op dreef; ze gaat de strijd aan met haar cape en demonen, en toen op "Cosmic Love" de spotlights op haar en de cape gericht stonden, liet ze deze vallen om dan tijdens "Between Two Lungs" als een bezetene te keer te gaan en te dansen. Een mystieke uitvoering van "Shake It Out" volgde; voor "Dog days" herinnert ze zich haar optreden in de AB nog als opening act van MGMT. De groep moest zelfs in de ‘van’ op de parkeerplaats slapen. Nu is het totaal anders en hebben ze een fijn hotel! Op die grootse, ophitsende song "Dog days", slaagt ze er met ontstellend gemak in een broeierige spanning te creëren en het publiek als een gek te laten opspringen. Wat een dynamiek ! Check maar eens dit fragment hier (link: http://youtu.be/SJqkGGKiLuw).
De show is alvast goed ingedeeld . Een rustmoment had je o.m. met een akoestische versie van "Heartlines", verder "Leave My Body" en "Lover To Lover", die de veelzijdigheid van de zangeres onderstreept. Op volle toeren draait het dan opnieuw met "You've Got The
Love" en "Rabbit Heart (Raise It Up)", die aan Björk kon gelinkt worden. In het
laatste stuk vraagt Florence de jongens om de meisjes op hun schouders op te tillen. We zien tientallen meisjes boven de menigte zwaaien en meezingen, als bloemen die ontluiken in deze lenteperiode. Grappig & goed gevonden !
"Spectrum" besluit de set , een nummer op gospel geënt , dat refereert naar de periode dat Florence in een kerkkoor was!
Tijdens de bis, wordt het publiek betoverd door "Never Let Me Go" en "No Light, No Light", twee juweeltjes uit de recente tweede cd ‘Ceremonials’. Heel precies sluit de 'ceremonie' op de arpeggio's, die heel zachtjes kwamen door harpist Tom Monger. Ze beschikt trouwens over een sterke begeleidingsband: Robert Ackroyd op gitaar, Christopher Lloyd
Hayden op drums en Isabella Summers op keyboards.
Alle ingrediënten voor een geweldige show waren vanavond aanwezig: aangrijpende en emotievolle muziek, een perfect geluid, de lights, een goed op elkaar afgestemde band en een uitzonderlijk artieste, die in staat was het publiek in te palmen . De afwisseling
tussen de sombere, mystieke nummers en de popsongs van de twee cd’s boden het ideale evenwicht.
Setlist: > Only If For A Night > What the Water Gave Me > Cosmic Love > Between Two Lungs > Shake It Out > Dog Days Are Over > Heartlines > Leave My Body > Lover To Lover > You've Got the Love > Rabbit Heart (Raise It Up) > Spectrum > Rappel: > Never Let Me Go > No Light, No Ligh
Kijk hier nog even mee naar volgende video van "No Light, No Light". (Link: http://youtu.be/RQ1rIa5U5hA).
Spector, een support act met eenvoudige Buzzcocks-achtige powerpop was hier niet op z’n plaats en kon ons onvoldoende verleiden …
(vertaling Philippe Bauwens – Johan Meurisse)
Organisatie: Live Nation
Even voorstellen misschien, kan voor sommigen nuttig zijn : Marc Ribot is een briljant gitarist die, ver weg van de commerciële paden, zich vooral goed thuis voelt in jazzmiddens, maar daarnaast zich ook waagt aan klassieke muziek, bossanova (met Los Cubanos Postizos), avant-garde (al dan niet samen met mafketel John Zorn), onconventionele en ontspoorde rock (met Ceramic Dog) of soundtracks waarbij de film ontbreekt (‘Silent Movies’). Ook al heeft u nog nooit gehoord van Marc Ribot (u moest zich schamen), de kans is groot dat er een hoop platen in uw kast staan waar hij heeft op meegespeeld. De man wordt door de groten der aarde geregeld gevraagd om met hen de studio in te duiken (ondermeer Elvis Costello en David Sylvian), zo botst u steevast op Ribot’s uiterst herkenbare stijl op de beste platen van Tom Waits, waaronder ook diens laatste worp ‘Bad as me’.
In Gent kwam Ribot zijn nieuwste project ‘Really the blues’ voorstellen waarmee hij zich verdiepte in -u kon het al raden- de blues. En dit genre was eigenaardig genoeg tot op heden door Ribot ongeroerd gelaten. Ga al zijn platen er maar op na, u zal er weinig of geen blues op treffen. Bij een klasbak als Marc Ribot was van enige vorm van gebrek aan ervaring met het genre helemaal niets te merken, hij speelde de blues alsof ie dat al jaren deed, met pakken emotie, gulzigheid en passie.
Met drie zwarte rasmuzikanten op drums, bass en keyboards had hij ook voor een klassieke bezetting gekozen om de blues in volle glorie te bedrijven. De heren voelden de meester perfect aan en kregen zelf ook de tijd om hun eigen kunstjes op te voeren, vooral de straffe keyboardspeler Cooper-Moore ging geregeld een fel duel met Ribot aan.
Ribot’s benadering van de blues was wild, gedreven en passioneel. Hij gaf zijn eigen begeesterende interpretatie aan bluesstandards als “Serves your right to suffer”, “Stormy Monday” en “Wang dang doodle”, stokoude songs die met Ribot’s bloed en zweet werden geïnjecteerd en als hongerige hyena’s terug tot leven kwamen. Een begenadigd zanger is hij nooit geweest, maar de manier waarop hij het Oedipus verhaal omzette in een vlijmscherpe en bijtende bluessong was even duivels als indrukwekkend.
En dan die gitaar ! Amai ! Hoewel Ribot hier min of meer binnen de structuren van de blues bleef, was zijn hoekige en wilde gitaarstijl alom tegenwoordig. Hij deed zijn instrument janken, huilen, hakken, briesen, scheuren en bloeden, hij soleerde en improviseerde er op los en wist steeds de gevreesde clichés vakkundig op een creatieve manier te omzeilen. Zelden hebben wij iemand zo passioneel, geïnspireerd en tegelijkertijd virtuoos tekeer zien gaan op een gitaar. Hij had ook maar één exemplaar nodig, Ribot is niet dat type aanstellerige gitarist die voor elk nummer door zijn roadies een andere gitaar laat aanrukken omdat de volgende song dat zogezegd zou nodig hebben.
Ogenschijnlijk slordig zat hij vaak middenin de songs wat met partituren en pedalen te friemelen, maar eenmaal de gitaar aan het woord was stroomde de genialiteit er van af en was het voor ons volop genieten, hier konden we maar niet genoeg van krijgen.
Ribot presenteerde zich duidelijk als iemand wiens gitaar veel belangrijker is dan zijn imago,
dit had hij dus gemeen met het gros van de bluesmuzikanten, maar verder was dit optreden eigenlijk een belediging voor alle levende en dode bluesgitaristen (met uitzondering van Hendrix dan) want Ribot had zich nog maar net het genre toegeëigend en hij speelde al met de vingers in de neus iedereen naar huis.
Als opwarmer hadden de organisatoren de Tsjechische stemkunstenares Iva Bittova geprogrammeerd. Het ongetwijfeld sympathieke mens deed allerlei dingen met een viool en had inderdaad een immens stembereik die voor een normaal mens buitenaards was, maar als support act voor Marc Ribot was dit een miscasting van jewelste. Helemaal niet ons ding, maar wat voor de één irritant gemekker is, klinkt voor de ander als hemelse schoonheid. U dacht er het uwe van, wij waren vooral blij dat het maar een klein half uurtje duurde.
Organisatie: Vooruit Gent
Het NYse Helmet , van Page Hamilton, is één van de bands die we koesteren van onze jeugdjaren . Wie zeg je? Helmet , jawel ze waren één van die bands die beginjaren ’90 hardcore, grunge, alternative rock en metal integreerden. Page Hamilton, zanger/gitarist en spil van de band, en zijn kompanen waren gewone gasten die een potpourri maakten van invloedrijke bands als Stooges, Melvins, Killing Joke, Husker Du, Big Black, Butthole Surfers, Smashing Pumpkins, Sonic Youth, Metallica, Fugazi, Soundgarden, Nirvana, Alice In Chains en Mudhoney. Samen met Therapy?, Quiksand, Prong en Unsane speelden ze posthardcore/metalcore en gecontroleerde intelligente noisepop, een verfrissende wind voor een strakke, cleane en recht-door-zee gitaarsound. Ze brachten een paar opzienbarende platen uit als ‘Strap it on’ (21 jaar geleden btw!), ‘Meantime’ en ‘Betty’.
En na een stop na de plaat ‘Aftertaste’ (‘97) maakten ze een comeback in 2004, maar hier werd al het kaf van het koren onderscheiden, in die zin dat ze die bepalende intensiteit niet meer konden evenaren . Ook moest Hamilton zich beroepen op andere groepsleden, o.m. de imposante John Stanier maakte zich verdienstelijk bij Battles !
Helmet is en blijft populair. We zagen de band al een pak keren; bij hun afscheidstour was een time-out noodzakelijk . Ze konden nog net de Botanique vullen , én kijk sinds de reünie, zit hun sound terug in de lift; ondanks de matige nieuwe platen, groeide de belangstelling gestadig . De fans van het eerste uur hopen stiekem op een backcatalogue en enkele prijsbeesten en de volgende generatie willen wel checken of ze met Helmet een juiste inspiratiebron vasthebben .
Na eerdere optredens in de Minnemeers (wat een comeback!) en in de Vooruit , kon Hamilton en z’n jongere band terecht naar een reeds op weken uitverkochte Trix , wat duidt dat Helmet nog steeds een belangrijke band is. En nu vooral want Helmet koos voor het repertoire van de 20st Anniversary van ‘ Meantime’ , een mijlpaal binnen dat muzikaal recept van posthardcore. “Unsung” en “In the meantime” werden thuis en op ‘alternative’ parties grijsgedraaid.
Een nokvolle Trix keek vooral uit naar dit werk , aangevuld met nummers van de ‘Strap it on’ EP en ‘Betty’. Om die songs te kunnen spelen , moet je ongetwijfeld over kwaliteitsvolle muzikanten beschikken , én Hamilton had alvast goed gescout ! Drummer Kyle Stevenson speelde zich enorm in de kijker en kon moeiteloos het oude werk aan. Er was ruimte voor compacte solo partijen, die dan weer verzwolgen in het krachtige ritme en de angry, onderkoelde zang van Hamilton.
Vóór dat échte werk eraan kwam, warmde het kwartet zich op met enkele songs van ‘Aftertaste’, “It’s easy to get bored” en “Renovation” . Het nieuwe “So long” uit ‘Seeing eye dog’ voegden ze toe . Goede songs , maar niet beklijvend!
Dan werd ‘Meantime’ door de mallemolen gehaald en Hamilton had een gevatte formule hieromtrent: backwards starten om zo naar de paradepaardjes te gaan, die vooraan op de cd staan . Intussen was het kwartet op dreef , en speelden ze strak, hard, slepend, intens en bedreven, met grommende, grauwe , hakkende ritmes en opzwepende drums. Heerlijk. “Role Model” beet de spits af, en met “FBLA II” hoorden we al meteen een classic in het genre . De instrumenten kregen ruimte en in het samenspel zat het degelijk snor! De band was uitermate geconcentreerd en goed op elkaar ingespeeld . “Better”, “He feels bad”, “Ironhead” en natuurlijk de twee singles hitsten het publiek op. De eerste rijen pogoëden er maar op los. Voor het andere deel was dit puur nostalgie. Zij genoten van die felle, snedige sound. De rockliefhebber hier boog voor het moordende, scheurende tempo.
De songs volgden snel op elkaar en ‘Meantime’ was in één oogwenk gespeeld. Na een korte pauze 50 minuten in de set, grossierden ze in de oude doos met “FBLA” van de EP, wat heel sterk werd onthaald, en enkele ‘Betty’ songs op verzoek, waaronder een bezwerende “Wilma’s rainbow “ Ook “Just another victim” van de ‘Judgement Night’ soundtrack ontbrak niet.
Helmet blies en verve de 20 kaarsjes uit ; een verkwikkende, bruisende, gebalde set, die de onderhuidse spanning, dreiging en rauwheid van vroeger behield op het oude materiaal. Toegegeven, die prachtsongs van vroeger hebben ze niet meer. Het nieuwe materiaal klinkt meer afgemeten en is een ‘tic minder’ , maar onverslijtbaar da’s Helmet zeker .. Een return die telde …
De support act Fighting with wire (Uk) had het alvast niet makkelijk, ondanks de bezieling, die ze in hun gebalde set staken . Het publiek bleef wat op het achterplan of had zich verscholen aan de toog. Het was vanavond duidelijk dat het publiek kwam voor een Helmet set!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/helmet-29-03-2012/
Organisatie: Heartbreaktunes (ism Trix Antwerpen)
Het Britse Morning Parade uit Harlow, Essex debuteert met een reeks radiovriendelijke songs. Popsongs , die de Britpop niet verloochenen . Niet voor niks klopte het kwintet aan bij de Blur – Damon Albarn studio’s . Eerder werden ze al gestrikt als support voor de Wombats , The Kooks en 30 Seconds to Mars . Het lang uitgestelde debuutalbum is nu uit , een mengeling van melancholische en aanstekelijke melodieuze poprock, waarbij men houdt van meezingbare refreinen en ballads tussenin . Pré-stadionrock met brave en vette synthlagen, die een beatje kunnen verdragen . Geen creatief statement weliswaar, maar eentje die met de vorig jaar verschenen EP ‘Under the stars’ met songs “A&E”, “Monday Morning” en de titelsong “Under the stars” onze nieuwsgierigheid opwekte.
Morning Parade met songwriter en multi-instrumentalist Steven Sparrow als spil, speelde een moedige doch voorspelbare set in de kleine pittoreske Witloof Bar . Ze halen grote bands als Coldplay, Snow Patrol en Oasis voor ogen , en mits de nodige airplay kan een fijne toekomst worden uitgestippeld. Het opgedaagde jonge volkje lustte er pap van en onthaalde warm deze beloftevolle band .
Vaardige en broeierige songs als “Marble attic”, “Blue winter” openden de set. Poppotentieel hadden de meeslepende “Us & Ourselves”, “Headlights“, “Close to your hearts” , “Born alone” en de eerder vernoemde tracks “A&E”, “Monday Morning” en de titelsong “Under the stars”, die niet kon ontbreken als gift . Ze wisselden af met de intieme pianoballad “Running down the aisle” en “Half litre bottles” .
Een mooi uitgekiende set hoorden we van een band die z’n popsongs tracht te variëren. Groeikansen bieden we . Ze zijn aardig op weg om ‘bigger ‘ te worden, maar daarvoor moeten ze nog een handvol aanstekelijke , beklijvende, subtiele rockers schrijven . Maar onthou alvast dat hun carrière is gestart in de Witloof Bar ...
Organisatie: Botanique, Brussel
Coffee or not
Ancienne Belgique (Club)
Soho Grant en Renaud Versteegen vormen samen de Belgische band Coffee or Not. Beiden waren reeds actief in andere bands toen ze elkaar enkele jaren geleden leerden kennen. De vonk sloeg echter al snel over tussen de twee en sinds 2009 brengen ze samen een fijne mengeling van soft, folky pop en easy listening ballads waar vooral de harmonie van de stemmen en de mooie arrangementen opvallen. In 2010 brachten ze hun debuutalbum ‘Not Alone in our Mind’ uit en onlangs namen ze thuis hun tweede cd ‘Gone’ op met de hulp van Rudy Coclet, geen onbekende voor de Belgische muziekscène. De man werkte eerder reeds samen met onder andere Girls in Hawaii, Arno en An Pierlé. Veel liedjes ontstonden spontaan toen de twee 's nachts samen jamden en ze proberen dat gevoel ook op cd en live vast te houden. De band verzorgde in de AB Club het voorprogramma van The Jezabels.
"City Lights" zette meteen de toon voor de korte set. Een zachte, intimistische opener vol folk invloeden. Live worden de twee bijgestaan door een bassist en drummer terwijl ze zelf zingen en gitaar spelen. Met "Summer is on my door" en "Home Again" gaat de band verder op hetzelfde elan. Soho zingt met een warme, zomerse stem die perfect past bij de zonnige tijd van het jaar. In "Home Again" is het Versteegen die de zang voor zijn rekening neemt terwijl de bassist een contrabas bovenhaalt. De band brengt frisse, melodieuze popsongs zonder al te veel franjes. De huisstijl van Coffee or not.
Dat het klikt tussen Soho en Renaud merk je al snel. Niet alleen muzikaal maar ook privé zijn de twee een stel en dat vertaalt zich ook op het podium. De één zorgt vooral voor de mooie arrangementen terwijl de andere die voorziet van tekst en stem. Soho's stem past mooi bij de melancholische sfeer die de songs toch vaak oproepen. De stemmen klinken ook mooi samen in de single "Somewhere i belong to" en "Inside our Bones", de song van de set wat bij betreft. Terwijl de Club aardig volliep , klonk deze song voller en had het meer ritme en body dan de vorige songs samen.
Misschien tijd voor enkele bedenkingen. De set miste wat mij betreft wat panache en de band ervaring om de songs live tot een hoger niveau te tillen. Ze lijken te twijfelen tussen simpele singer/songwriter liedjes en een vollere sound die elk moment zouden kunnen overslaan in frisse aanstekelijke popsongs. Liedjes zijn soms gedaan voor ze goed en wel op gang gekomen zijn en benutten het potentieel dat er wel inzit niet voldoende, met "Like a Shadow" als mooi voorbeeld. Afsluiter "Wake uP" beschikte dan wel weer over genoeg troeven om in je hoofd te blijven hangen. Het nummer gaat verder dan de trage intro en klinkt steeds levendiger en voller terwijl de intieme sfeer toch overeind blijft. Misschien slecht gekozen als afsluiter want de song gaf zin in meer van hetzelfde.
Volgens mij kan "Coffee or not" live enkel nog beter worden en optredens zoals vanavond in de AB en onlangs in Parijs zijn daar een perfecte opwarming voor. Vele invloeden klinken door in de muziek die ze spelen maar het duo heeft toch voldoende persoonlijkheid om hun eigen sound te bewaren. Als de band wat meer op elkaar ingespeeld geraakt en ze het potentieel van de songs volledig leren te benutten zullen we volgens mij zeker en vast nog van Coffee or not horen. Kortom, een fijne show in Brussel!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/coffee-or-not-28-03-2012/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
The Jezabels
Ancienne Belgique (Club)
Met Pasen in het achterhoofd verschijnen hier een paar grote kanonnen , die niet vies zijn van enig goths en religie. Er is het Rewind Fest , maar eerder nog Florence & The Machine. In de voetsporen kunnen we niet omheen de fijne ontdekking van The Jezabels, die met Hayley Mary een priesteres in spé afleveren , met haar goddelijke , krachtige stem .
Dit kwartet uit Australië (Sydney) wordt sterk onderschat. Ze brengen melodieuze symfonische pop-rock, die kan gelinkt worden aan Coldplay, The Killers , Arcade Fire en natuurlijk Florence &The Machine.
Op het podium zien we haar indrukwekkende 'présence' en uitstraling. Fysiek
doet ze denken aan Sharleen Spiteri (Texas) . Naast Hayley omvat The Jezabels de
mooie Heather Shannon op piano en keyboards, Nik Kaloper op drums en
Samuel Lockwood op gitaar. We hoorden een vlekkeloze prestatie van het kwartet. De sound zat perfect in elkaar en liet ruimte voor de sublieme stem van Hayley, zowel in de intieme als in de sterke , epische momenten.
Het overgrote deel van de setlist wordt ingenomen door hun eerste album, ‘Prisoner’. Nummers als "Endless Summer", de eerste single, "A Little Piece", "City Girl" en vooral "Try Colours" werden door het publiek zeer goed ontvangen, maar het zijn de twee oudere
nummers, "Easy To Love" en "Hurt" die voor de meeste reacties zorgen. De groep sluit af met 'Hurt Me ", die uitmondt in een prachtige, hypnotiserende piano riff.
Voor de 'encore' preciseert Hayley dat dit het laatste concert is van hun Europese tour. Een goede reden om alles nog eens te geven in een zalvend milde "She's So Hard ' en het
fantastische "Dark Storm ", die je hier kunt bekijken (http://www.youtube.com/watch?v=fBU7RkXnF_g&feature=youtu.be)
Noteer alvast The Jezabels , één van de mooiste muzikale verrassingen uit Australië
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-jezabels-28-03-2012/
(vertaling Philippe Bauwens – Johan Meurisse)
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Het Amerikaanse trio White Hills kwam een goed jaar terug in de belangstelling met ‘H-P1’. Het voortreffelijke gezelschap trok de aanmodderende spacerock/stonerpsychedelica naar een hoger niveau . Ware radicalen, die er geen probleem mee hebben doodgemoedereerd een bezwerende song een kwartier lang uit te rekken en uit te mergelen. En daar houden we wel van . Eén hypnotiserende, psychedelische, kosmische trip, hallucinant, een LSD overdose zonder zelf aan de stuff te zitten. Fans van Hawkwind, het oude Monster Magnet, Black Mountain, Burning Brides en Warlocks hadden hier een vette kluif.
White Hills zweert al jaren bij dit genre zonder op een dood spoor te zitten of te verdwalen . Integendeel , White Hills imponeert . Ook op de pas verschenen ‘Frying on this rock’ vinden we memorabele momenten ; en die momenten kregen we in een minutenlange “Pads of light”, “Robot stomp” en “I write a thousand lettres” aangevuld met een gedrogeerd hoorspel van “Song of everything”. Wat een overrompeling van deze dopeheads , die eerder al op Roadburn een puike set neerpoten . Aangevoerd door ene Dave W met de lange wapperende haren, strakke broek en een bloemetjeshemd , de bevallige Ego Sensation, een jonge Poison Ivy, een blonde , sensuele dame in rode mini-outfit en opvallende rode, hoge hakken, en drummer Lee Hinshaw , nog de meest gewone van de drie.
Ze waren niet vies om hun aanpak te injecteren met een bulldozergeluid op z’n Cosmic Psychos of die sober te verfijnen in repetitieve, slepende ritmes . Verder noteerden we (al of niet) improviserende hypnotische trips als “Oceans” , “Three quarters” , “Conditions of nothing” en “H-P1” .
White Hills: stonerpsychedelica ‘en verve’ - Wat een ontdekking , maar wel al een kleine tien jaar bezig!
Organisatie: Botanique, Brussel
Het is pas met de onlangs verschenen schitterende derde plaat ‘Pre Language’ dat Disappears een beetje voorzichtige aandacht heeft gekregen. Het duwtje in de rug van Sonic Youth en de blijde intrede van hun drummer Steve Shelley zal daar natuurlijk wel voor iets tussen zitten. Wij hadden het echter al door van bij de twee voorgangers ‘Lux’ en ‘Guider’ (ook nog maar één en twee jaar oud) dat we hier met een bijzonder interessant groepje te maken hebben.
Op het podium van een maar magertjes volgelopen Grand Mix wist Disappears te overtuigen met een greep uit deze drie plaatjes. Met een hoop echo en reverb brachten ze hun overwegend korte en repetitieve songs. Af en toe bespeurden we Velvet Underground klanken, maar evenzeer Suicide, Spacemen 3, The Fall en –hoe komen we daar nu bij- Sonic Youth. En om het wat bij generatiegenoten te zoeken belanden we bij Wooden Shjips, The Black Angels en Howler.
Disappears wist een trance-achtige spanningsboog op te bouwen, en dit was vooral de verdienste van de twee gitaristen en niet zozeer van de drummer met bekende naam. Het was ook niet de bedoeling om dit als troef uit te spelen, Steve Shelley was hier gewoon een bescheiden groepslid die op een overigens zeer sober drumstelletje zijn ding deed (sterallures waren trouwens nooit aan Sonic Youth besteed, juist omdat er geen ego’s in zaten heeft die groep het zo lang uitgezongen, tot een jammerlijke echtscheiding een einde maakte aan het mooie liedje).
Bij momenten werd er met verve uitgefreakt op de gitaren die geregeld in een aangename jaren tachtig galm verbleven. Een uur lang hield Disappears ons zo in bedwang met hun bezwerende sound gegoten in krachtige en compacte songs die naar het einde toe nog een stuk gedrevener en intenser werden. Finaal draaide het zo uit op een meer dan indrukwekkend concert.
Heel jammer dus van de te magere opkomst van deze avond, Disappears bleek duidelijk een té goed bewaard geheim.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
De Canadezen zijn al toe aan hun vierde plaat en … ze hebben een erg consistent album uit . Van de vroegere knisperende ‘zolder’ elektronica en donkere , verfijnde techno komt klank, ritme en pop meer doorgesijpeld , wat sfeervolle , dromerige , aanstekelijke, aantrekkelijke songs oplevert, die houden van een vleugje disco, funk & kitsch .
De sound is alvast breder geworden met deze aanpak en zorgt ervoor dat de Junior Boys zich niet krampachtig vastklampen in het genre, maar klankkleur weten aan te bieden! “Itchy Fingers”, “Second chance”, “Kick the can” en “Banana ripple” zijn heerlijk groovende nummers , die hun bitterzoete melancholie mooi verpakken naar de dansvloer . Ontdekking!
Het Britse Tunng van het duo Mike Lindsay en Sam Genders heeft al een paar aangename boeiende folkplaten uit, in die zin semi-akoestische gitaarpop (new acoustic movement) , (free) folk, knisperende elektronica en soundscapes. Een toegankelijk emotievolle, warme en relaxte sound , ondersteund door de afwisselende en samenzang van het duo.
Ze hebben in deze BBC sessies hun folksound een aantrekkelijke wending gegeven. De (gekende) “Take”, “Bullets” en “Jenny again” hebben een intrigerende , spannende opbouw door de huppelende ritmes en tics , en in hun traditionele aanpak met de zalvende , zachte lagen elektronica en stemmenpracht is er wat wat extra’s en leuks te ontdekken . O.m. “Tamatant Tilay” , die ze samen opnamen met Tinariwen, die weet te grooven door die West-Afrikaanse Mali-Touareg geluiden en gitaarbluesslides , en de covers “The pioneers” van Bloc Party, en “Naked in the rain”, waarin het danshitje van ene Blue Pearl zit verscholen . Het zorgt ervoor dat deze sessies wat meer ruimte en elan krijgen en moeiteloos naast hun eerder verschenen platen kan staan . Bijgevolg : Puike sessies dus!
Toeters en Bellen ! Hier zijn de Deense The Asteroids Galaxys van Mette Lindberg en producer Lars Iversen . Ze hebben een nieuwe plaat uit, en zijn één van de leukste indiepopbands van het moment . Feestelijke muziek door het energieke materiaal, dat wordt aangevuld met psychedelica, sixtiespop en seventies soul; een vleugje kitsch, glamour en bombast horen we terug, fris, sprankelend en enthousiast gespeeld!
Uitermate gezellige bende met toetsen en blazers dus. Spring in ‘t veld materiaal. Positivisme. Af en toe wordt wat vaart teruggenomen , maar al bij al blijft dit een leuke boel . Geniet van songs als “Dollars in the night” , “Major”, “Heart attack” , “Cloack & dagger” en “Ghost in my head” . Ze zorgen alvast dat lente en zomer steevast in hun muzikale kalender geprogrammeerd staan .
Het verhaal gaat dat Still Corners geboren werd toen songschrijver Greg Hughes de verkeerde trein nam in Londen, en zo aan de praat raakte met zangeres Tessa Muray. In 2011 bracht deze groep hun eerste plaat uit op Sub Pop Records, op dinsdag 27 maart speelden ze die voor de eerste maal in Gent.
Echo Beatty opende de avond. Dit Belgisch koppel trok een jaar lang naar Canada, om er aan nieuwe muziek te werken en ook een plaat op te nemen.
Was de geluidsman aan het slapen? Besliste het duo om geen soundcheck te doen wegens te weinig tijd of andere redenen? We hebben er het raden naar, maar vast staat wel dat Echo Beatty gedurende de hele set geplaagd bleef door technische problemen.
Na een valse start en drie nummers verder leek er weer wat schot in de zaak te komen, maar het kalf was al lang verdronken: deels door de klank die nog steeds niet goed zat, deels door de aanwezige nervositeit op het podium. De aandacht van het publiek reikte tot de eerste twee rijen, en alles daarachter had meer interesse in de toog dan in de muziek.
Echo Beatty brengt intieme nummers, met een vrouwelijke zang en twee gitaren. Alle nummers maken gebruik van loops, voor de basdrum, gitaar, en iets wat we het beste kunnen omschrijven als een ‘klankenbox’. Onder andere breinaalden, een opgespannen veer, enkele keukenattributen en een speelgoedkeyboard waren erop gemonteerd.
Leuk gevonden, ware het niet dat de inspanning die geleverd werd om dit alles in een loop te gooien niet afwoog tegen de muziek. Deze laat zich niet gemakkelijk in een vakje steken, maar we herkenden Portishead met hier en daar wat bluesinvloeden.
Met Echo Beatty staan beslist twee uitstekende muzikanten op het podium, maar mocht –zelfs los van de technische problemen –de set wat strakker gespeeld zijn, konden we er misschien meer van genieten.
Still Corners dan. Londense shoegazerevelatie van 2011, met hun eerste langspeelalbum ‘Creatures of an Hour’ en in de huidige bezetting beslist het bekijken waard (gitarist Greg Hughes brengt al langer nummers uit onder de naam, maar sinds een jaar heeft hij ook echt een band rond hem).
Hun muziek wordt vaak als cineastisch omschreven, en vergelijkingen naar films zoals Lost in Translation of werk van David Lynch zijn nooit veraf.
Vanaf het eerste melancholische akkoord nemen de zweverige tonen je mee op een droom, waarbij je in de pas gehouden wordt door sterke maar sobere ritmische secties.
In de muziek horen we invloeden van het vroegere M83, maar evengoed lijkt het gitaarwerk op Broken Social Scene.
De wonderschone Tessa Muray windt je gedurende de hele set rond haar vinger, door simpele synthlijnen, een engelenstem en een starre blik die tot ver achter de laatste toeschouwer reikt. Bijkomend was de videowall die op de achtergrond at random beeldfragmenten liet zien. Een mooie afwisseling tussen muziek en video was het resultaat.
Het publiek smaakte Still Corners goed. Op de lijst stonden enkele steengoede nummers zoals “The White Season”, “Cuckoo” en “I Wrote in Blood” (denk bij deze laatste aan VCR van The XX) en de groep bracht ook een nieuw nummer.
Kippenvelmoment bij uitstek was tijdens het eerste nummer van de bisronde, waarbij de groep een magnifieke cover bracht van Bruce Springsteen. Enkel door een gitaar begeleid, geloofden we Muray echt wel toen ze het had over “I’m on Fire”.
Kortom, Still Corners heeft haar Gentse vuurproef met glans doorstaan. Als een toevallige ontmoeting altijd zo gaat klinken, dan mogen van ons meer muzikanten de verkeerde trein nemen.
Organisatie: Democrazy, Gent
Een beloftevolle sing/songschrijfster is de Vlaamse chanteuse Mira Bertels, die al een paar platen uitheeft en al eerder in de belangstelling kwam met een aanstekelijke versie van “De onverbiddelijke zoener” . De talentvolle schrijfster heeft een overtuigende Nederlandstalige plaat uit met sfeervolle pop en kleinkunst, die een jazzy toon herbergen .
Muziek die samen met o.m. Eva De Roovere en Hannelore Bedert , de Nekka-night siert en de Nederlandse Roosbeef in het achterhoofd houdt.
‘Is dit een droom?’ Het is alvast werkelijkheid dat we houden van deze subtiele pop , die haar pianospel en zalvende stem voorop plaatst .
http://www.mira-online.be
Nederlands 
Français 
