De avond werd ingezet door de jonge leeuwen van Get Off My Shoes. Het kwam nogal traag op gang (mede door technische problemen: “fuck, ‘k heb mijn capo in de auto laten liggen! Jos, kunde gij der keer om gaan?”), maar het is hen vergeven. Zolang ze maar heerlijk aanstekelijke nummers uit hun mouw blijven schudden. Zoals bijvoorbeeld afsluiter ‘Ghosts&Villains’ met het moeilijk uit je hoofd te krijgen refrein: “We don’t wanna go to sleep tonight!”
Soms vraagt een mens zich af: “zijn er nog zekerheden, mijnheer?” Jazeker. Hier is er een die als een paal boven water staat: als The Subways spelen, dan gaat het dak eraf. Dit was mijn derde keer en opnieuw was er aan show, energie en sfeer geen gebrek.
Ook al begon het wat moeizaam deze keer. Aan de band lag het zeker niet, zij namen een vliegende start met “Oh Yeah” en “Holiday”, maar het leek erop dat het publiek hier in de charmante turn(?)zaal waar Het Depot zich voorlopig vestigt, niet veel zin had om de benen te strekken. Zanger Billy Lunn gooide het dan maar over een andere boeg. Na een nummer of 7 vroeg hij de fotografen vriendelijk om de echte fans op de eerste rij te laten staan, hij wou de liefde voelen als hij dichter kwam staan en ze hadden inmiddels toch al genoeg foto’s kunnen nemen.
Een meesterzet zo bleek, het was alsof er 2 verschillende publieken waren. Het brave, tamme publiek voor Billy’s verzoek en het uitzinnige publiek erna. Dat het nummer dat volgde hét anthem “We Don’t Need Money To Have A Good Time” was, hielp natuurlijk ook. Ik hoor de ouderen denken: “ha, die gasten hebben zeker nog geen vrouw. Of kinders. Of een huis om af te betalen!” Maar ik verzeker u, het anthem wérkt wel bij mij en mijn uitzinnig meezingende leeftijdsgenoten. Is dat nu jeugdig utopisme? Waarschijnlijk wel.
Wat volgde waren alweer twee klassiekers: “Rock ’n Roll Queen” en “Shake! Shake!”. Het publiek verloor de controle en de eerste stagedivers waren een feit. Een zichtbaar genietende Billy Lunn zong de laatste strofe van “Rock ’n Roll Queen” overigens in het Nederlands, wat door het publiek erg op prijs gesteld werd. Oké, de Nederlandse tekst lag naast hem (“yeben duzon, yeben du-ayniga, yeben zo cool, yeben zo rock ’n roll”), maar hij deed het toch!
Wat vooral opviel was dat er maar liefst 7 nummers uit hun tweede album ‘All Or Nothing’ de setlist haalden, een album dat geproduced werd door de legendarische Butch Vig (Nirvana, Sonic Youth), een invloed die duidelijk te horen was. De set werd afgesloten met de nieuwe single “Kiss Kiss Bang Bang”, de hidden track uit hun eerste: ‘At 1AM’, het aan het publiek opgedraagde (My Best Days Are) “With You” en “Turnaround”. Waarin er ook letterlijk around geturnd werd. Billy en bassiste Charlotte vroegen ‘the biggest circle pit we’ve ever seen in Belgium!’ en als Billy en Charlotte dat vragen, dan krijgen ze dat ook gewoon.
In de bisronde kregen we het akoestische “Lostboy”, wat een ideaal moment bleek om uit te blazen na 3 intensieve kwartieren met gedans, gepogo, gestagedive en gecirclepit. Veel tijd om uit te blazen kregen we niet, het nummer was nauwelijks gedaan of Charlotte Cooper en drummer Josh Morgan stonden alweer op het podium voor de laatste 2 nummers: “Celebrity” en “It’s a Party”. Tijdens dat laatste nummer kregen we de vaste apotheose: een bezwete Billy Lunn nam een aanloop alsof hij in de Olympische finale van het verspringen stond, en sprong het publiek in en deed vervolgens een ‘Eddie Vedder, Pinkpop ‘92’-ke door aan de steunpilaren te gaan hangen en van daar weer in het publiek te duiken. Een publiek dat hem maar al te graag op de handen droeg, letterlijk en figuurlijk.
“We’ll be back in Belgium very soon, see you at Dour Festival!”. In de wetenschap dat het met The Subways altijd prijs is, waarom geen 4de keer? In dat geval: “see you at Dour!”
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-subways-25-02-2012/
Organisatie: Depot, Leuven