Als redacteur ben je wel wat muzikale verscheidenheid en diverse stijlen gewoon maar toch moesten we es flink slikken bij het beluistern van dit plaatje. Hellsongs komt uit Gothenburg en startte begin 2004 hun muzikale carriëre met het naspelen van een aantal metal- en hardrockklassiekers. Niet zo speciaal denkt u, ware het niet dat ze de songs in een volledig symphonisch jasje staken. De reacties van het publiek waren naar verluid gigantisch en door een bijzondere versie van Iron Maidens “Run To The Hills” werden ze opgepikt door de Zweedse media. Hellsongs werd middels een handvol releases een grote naam in Zweden en tourde naderhand ook doorheen de meeste Europese landen. Op ‘Long Live Lounge’ horen we 13 van hun bekendste nummers die maart 2011 live werden opgenomen in hun thuishaven Gothenburg. Het was de laatste show die ze in hun originele bezetting speelden (ondertussen veranderden ze van zanger) en Hellsongs kreeg daarbij versterking van het Gothenburg Symphony Orchestra. Wie graag es zeemzoeterige versies van metalanthems zoals “Seek & Destroy”, “War Pigs”, “Heaven Can Wait”, “Walk” of “School’s out” wil horen, moet zeker eens luisteren naar deze Zweden. Veel kans wel dat je net als ons dit plaatje daarna ergens onderaan je muziekcollectie wegstopt...
We hebben altijd al een muzikaal boontje gehad voor Gabriel Rios, de enorm getalenteerde Puerto Ricaan die sinds 1996 regelmatig resideert in het Oost-Vlaamse Gent. In 2004 debuteerde hij met de swingende en zwoele popplaat ‘Ghostboy’ waarbij vooral de fantastische single “Broad Daylight” mytische proporties aannam (zeker nadat tijdens een regenachtige Pinkpopdag plots de zon tevoorschijn kwam toen Rios dit lied aanvatte).
Met ‘Angelhead’ uit 2007 veranderde Gabriel Rios het geweer van schouder en opteerde hij voor een elektronisch, donker maar wel nog steeds dansgevoelig album.
In 2010 was er vervolgens ‘The dangerous return’ wat opnieuw allesbehalve een doorslag was van z’n vorig werk.
Uit die drie platen werden ondertussen achttien (!) singles geput en die passeren allemaal mooi de revue op de eerste schijf van deze verzamelaar. Als luisteraar kun je zo mooi de evolutie van de charismatische Rios volgen. Op de tweede ‘compilaton’ vinden we een verzameling van de meest uiteenlopende songs. Twee nieuwe, zuiderse tracks (“El Raton” en “Auscencia”) openen waarna vier nummers van de EP ‘Morehead’ (enkele jaren geleden gratis te verkrijgen via het Weekblad Knack) volgen. Daarna zijn er nog enkele covers en is er ook nog de afsluiter “What’s This” (met bijdragen van Filip Kowlier en Michael Franti) dat je misschien nog kent van een vorige Music For Life.
Wie nog niks van deze eigenzinnige Puerto Ricaan in huis heeft, haalt met “Two Compilations” een vette kluif in huis. Het tweede deel van deze best off vinden wij evenwel niet de moeite waard om als echte Rios-fan deze aankoop te getroosten..
Doorgaans hebben wij minder argwaan als een nieuwe hype uit de States komt overgewaaid dan wanneer het de zoveelste nieuwe Britse sensatie betreft. De Britten zijn zowat specialisten in het ophemelen van hun eigen nieuwe bandjes, ook al is het talent van die groepjes soms pijnlijk beperkt, maar bandjes uit de jongste Amerikaanse alternatieve scene hebben meestal een pak meer potentieel.
Howler bevestigt onze stelling. De jonge snaken komen uit Minneapolis en hebben een verduiveld opwindend gitaarplaatje gemaakt. Niks nieuws, neen, maar moet dat ?
Ze halen de mosterd bij The Ramones, The Shangri La’s, Jesus & The Mary Chain, The Libertines, BRMC en The Strokes (en dan bedoelen wij de Strokes van de okselfrisse eerste plaat ‘Is this it’, niet die van de lauwe doorslagjes achteraf).
‘America give up’ klokt af op 31 minuutjes, overtollig ballast werd dus al van tevoren over boord gegooid waardoor dit schijfje totaal geen moeite moet doen om onze aandacht vast te houden. Het album raast lekker door en heeft bij momenten een geweldige sixties vibe, de compacte songs zijn stuk voor stuk fris en aanstekelijk en de gitaren dartelen in een gezonde chaos de ganse tijd gretig door.
Meer hebben wij hierover eigenlijk niet te vertellen, alleen dat het ons fantastisch in de oren klinkt.
Eerder debuteerde het Gentse Kapitan Korsakov in 2009 met ‘Well hunger’, een compromisloze rauwe noise trip, met verschroeiende riffs, hoekige drumslagen en een loodzware bas. Noiserock, doordrongen van gitaareffects en distortion … Een vunzige, smerige gitaarmodderpoel met schreeuwvocals van zanger/gitarist Pieter-Paul Devos (een Cobain look-a-like), bassist Pieter van Mullem en drummer Jonas Van den Bossche … Rauw & Trashy dus! Muziek die overdonderde …
Op de tweede cd schudt het trio ons wat door elkaar , want naast het noisy materiaal verrassen en treffen ze ons met een sterke melodieën. En op de koop toe brengen ze een paar ingetogen (semi-) akoestische nummers die worden aangevuld met banjo en een pianoriedeltje.
Een DIY -spirit vanuit een buik- en hartgevoel.
KK is anno 2012 een veelzijdige band die experiment en melodie laten versmelten, en helemaal overtuigen met deze puike plaat, de single “Cancer” en “In the shade of sun” zijn bijters in het genre; verder blazen nummers als “Quicksand surfer” en “Proud flesh” U van de Uw sokkel . De ingetogen lieflijke nummers “Smile & stay friends” en “Lest my water break” zijn een verademing.
Band met weerhaken en die notie heeft van emotie en gevoeligheid , wat wil zeggen Band met een Grote Toekomst …
Na elf jaar Hooverphonic (1998 – 2009) heeft de ex-leadzangeres haar eerste solodebuut uit . Ze nam rustig de tijd te werken aan de plaat . Eerder verscheen “Rope dancer” als single, en we noteerden nog de benefiet met wijlen Andy Sierens (“Mijn Leven”) en de samenwerking met Spinvis, Dorleac (die tot stand kwam met de soundtrack voor de film ‘Adem’).
Geike Arnaert biedt dromerige, zweverige popelektronica met een donkere ondertoon , waardoor we richting trippop gaan, en zij ergens fundeert tussen Fever Ray , Tori Amos en haar ‘oude’ Hooverphonic geluid. De nummers zijn vakkundig uitgewerkt en de elektronische arrangementen zijn stemmig. De elektronica neemt hier een prominente rol in, en staat naast haar zachte, fraaie, ijle stemgeluid .
Het debuut werd omschreven als ‘Muzikaal Koud-vuur’; inderdaad de composities zijn koel, warm en ontroerend. We zijn alvast te vinden voor de variaties qua sound en stem van “In gold”, Icy”, “Unlock”, de single “Rope dancer” en de trilogie “Blinded”, “For the beauty of confusion” en “Night time round here” . Nummers die weten te raken!
Fijn zalig debuut met huiverende weerhaken …
Opmerkzaam debuut van een aparte dame … de 29 jarige Engelse sing/songschrijfster debuteerde vier jaar terug met de single “Bad medicine”, die ook terug vinden is op dit overtuigend debuut ‘O, Devotion!’. ‘Devotion’ is een titel op z’n plaats, gezien de cd op zich wat zonderling, sinister en duister klinkt . De songs zijn gedrenkt in een vooroorlogse stijl van hillbilly, jazz, blues, gospel, vaudeville , chanson, country en folk , gedragen door Liz Green’s niet alledaagse, coole, diepe stem.
‘O, Devotion!’ bevat tien donkere songs over dood en moord, gevat in een droeve toon en gekruid met zwarte humor. Zielsmuziek …’Roots’songs , bepaald door een repeterend akoestisch gitaargetokkel, piano, keyboard en blazers … Liz Green als een blanke bluesneger, lazen we ergens , tussen Bessie Smith, Dinah Washington, Edith Piaf, Michelle Shocked, Amy Winehouse en Lana del Ray en een recent klinkende PJ Harvey.
Het is een ingetogen, intieme en rijkelijke georkestreerde plaat , ‘Mississippi’ duistere melancholische antifolk, in de zin van ‘haal een instrument in de hand en maak er iets moois van’; sober, indringend, smaakvol en intrigerend, met uiterst sobere , uitgeklede prachtsongs als “Hey Joe”, “Midnight blues” en “Displacement song” . Aanstormend Talent!
De jonge Duits/Nigeriaanse zangeres Nneka (Egbuna) heeft al rijkelijke discografie achter de rug . In zes jaar tijd is ze al toe aan haar vierde cd . ‘Bewust’- wording nummers en met een maatschappijkritische blik … Oprechtheid en authenticiteit draagt ze hoog in het vaandel en muzikaal zet ze dit om in een dubbende fusie van soul, r&b, rock , reggae en funk . En ze beschikt over een creatieve geest, want de nieuwe plaat telt maar liefst vijftien nummers . Nummers met een muzikale rijkdom , die een (lichte) swing’n’groove hebben, sfeervol kunnen zijn, of een dromerige inhoud hebben .
Ze passen allemaal binnen het zelfde concept , en de friste en emotionaliteit druipen er van af, met de titelsong als absoluut hoogtepunt. Neneh Cherry, Lauryn Hill, Macy Gray en ons eigen Selah Sue zweven over de soulworldpop . Geniet van dit intens muzikaal avontuur, dat uitbundigheid en gevoeligheid samenbalt!
De sing/songwriting van Baxter Dury, jawel zoon van Ian Dury (& The Blockhearts), komt op 39 jarige leeftijd in de spotlights met de nieuwe cd ‘Happy Soup’. Hij zorgt samen met zangeres Madelaine Hart voor een boeiende, intrigerende luistertrip van korte sfeervolle, dromerige en meeslepende songs die onderhuids een donker randje hebben, een ‘donkerte’ die op z’n vroeger materiaal te horen was.
De stemgelijkenis met pa is enorm groot … een indringende, grauwe (zeg)zang siert het materiaal en hij doet ons met Madelaine denken aan de eind’70s Belgische rock’n’roll van Bert de Coninck en Fran (remember “Crapule de luxe” en “Johnny”); verder kloppen Tom Vek, Andrew Dorff en Sparklehorse aan (“Isabel”, “Claire”, “Happy soup” en “Hotel in Brixton”) , en is hij niet vies van een wave ‘bass’/’beatje’ op “Picnic on the edge “ . Dit zijn eenvoudige liedjes die blijven hangen.
Bellowhead is een elfkoppig gezelschap die het Britse folk nieuw leven inblaast en de scene siert. Zanger/violist Jon Boden en doedelzakspeler John Spiers beschikken over violen, gitaren en percussie en worden geruggensteund door een vijfkoppige blazerssectie.
Op ‘Hedonism’ spreken ze een breed publiek aan ; iedereen komt wel aan z’n trekken in de zin dat er sprake is van een feestelijke smeltkroes van zwierige folksongs en er geput wordt uit de Britse klassieke traditie . Dynamiek en subtiliteit gaan samen. ‘Hedonism’ is een afwisselende plaat met uitbundige, emotionele en gevoelige songs, aangevuld met enkele instrumentals. Bellowhead won in 2011 de BBC Folk Award en maakt de link van de Dubliners, The Chieftains met The Whiskey Priests tot het huidig patrimonium van Mumford & Sons en Dry the river.
De combinatie van klassieke scholing en de drang naar experiment levert muziek op die laveert tussen avantgarde, sfeervolle soundscapes en poprock . Niet toevallig vinden haar composities de weg naar het theater , in de zin van dat ze een mate van vaudeville , cabaret en dramatiek ademen . Verrassend in zijn geheel door de wendingen, die gaan van eenvoudig, lief en zacht naar rauw, hard, bruut en complex. . Het album werd opgenomen in de studio van Einstürzende Neubauten, en zowat alles wat te horen is op het album werd gecomponeerd en ingespeeld door Liesa zelf . Af en toe werd de multi-instrumentaliste bijgestaan (o.m. door een Berlijns kinderkoor en door de muzikanten van DAAU) om haar geluid nog dieper en intenser te laten klinken. Ingenieus gebruik van loops en effecten , een onvoorspelbaar, maar uitgekiend vioolgeluid en haar breekbare stem zorgen voor een apart intrigerend album .
Naast haar muzikale bezigheid vroeg ze aan tien kunstenaars om aan elk een nummer een visueel luik te breien (Almost Cinema) . Ze blijft ook ze actief als actrice . Een bezige bij op verschillende vlakken alvast!
http://www.liesavanderaa.be
Lang geleden dat ik nog zo uitkeek naar een optreden van een groep uit onze eigen regionen, maar de vorige keer dat ik Manwhore uit Gistel aan het werk zag, lieten ze me dan ook behoorlijk euforisch achter. Nu was het dus tijd voor hun vuurdoop in de 4AD en eerlijk gezegd bleef ik wat op mijn honger zitten. Slecht was het zeker niet, hun duidelijk op de seventies (niet echt mijn favoriete decennium) geïnspireerde muziek klonk voldoende, zoals ze dat in die tijd wisten uit te drukken, groovy. Dit vijftal rond de broers Robin (drums, zang) en Sacha (gitaar, zang) Algoedt heeft nu duidelijk een eigen sound gevonden maar die vond ik net iets te weinig transparant. Zo hoorde ik het orgel van Sander Vanderheyde, die de groep zeker boven de middelmaat zou weten uit te tillen, veel te weinig. Wat meer ademruimte voor de instrumenten onderling zou beslist geen kwaad kunnen. Op sommige momenten klikte het wel en wist Manwhore met enkele broeierige songs zelfs in de buurt van JJ Grey & Mofro te komen. En dat in de buurt komen mag je heus als een compliment beschouwen want de met soul en blues doorregen rootsrock van JJ Grey, dat is de eenzame, haast onbereikbare top. En als ik dan nog eens zag hoe gitarist Jeff Munger van The Sound Outside, Duveltje in de hand, mateloos stond te genieten kan ik enkel concluderen dat Manwhore zijn stek wel degelijk verdient in het overbevolkte rocklandschap.
Vooraf had men me gewaarschuwd : die stem van Sallie Ford zou wel eens flink kunnen tegenvallen. Niets bleek echter minder waar. Het was net die, uit duizenden herkenbare, stem die het verschil maakte. Ze deed me onwillekeurig denken aan de wonderlijke Erika Wennerstrom van Heartless Bastards, maar dan iets schriller.
Waar men mij niet voor gewaarschuwd had, was de verschijning van Sallie Ford. Het was verdomd even schrikken (ik verslikte me ternauwernood in mijn pintje) toen ze op het podium verscheen en ook haar voortdurend nerveuze gelach (leek eerder gehinnik) werkte ook al danig op mijn systeem. Ze leek echt eerder op het kneusje van de klas dat er haast om vraagt om gepest te worden dan op de schitterende muzikante die vanuit Asheville, North Carolina naar Portland, Oregon verkaste om daar in het keldercircuit (wat je letterlijk mag nemen) een groep bij elkaar te sprokkelen.
Maar eenmaal de strot opengetrokken smolten alle vooroordelen als sneeuw voor de zon en transformeerde ze, althans in mijn geest, tot een heuse rockdiva. Samen met haar stevige band liet ze ons proeven van delicieuze roots rock-'n-roll die weliswaar vintage klonk maar zeker niet puristisch was.
Naast Sallie, zelf zeker niet onaardig op haar pas verworven gitaar uit 1963, blonk vooral gitarist Jeff Munger uit. Een lust voor het oor op de snaren, spaarzaam maar uiterst efficiënt liet hij me voortdurend hunkeren naar meer. Rock-'n-roll zoals het hoort en dat zonder vetkuif of leren jekker.
Naast al het mooie eigen werk (een misser was echt niet te ontwaren) waren ze niet te beroerd om ook enkele covers te brengen. Naast een obligate Buddy Holly wisten ze ons te verrassen met minder voor de hand liggende songs van Tom Waits en Wreckless Eric.
Het werd een bijzonder intens concertje dat deugd deed als een warme douche in deze barre ijsdagen. Bovendien lijkt deze Sallie Ford & The Sound Outside me de ideale band om de Titty Twister op Sjock Gierle deze zomer in vuur en vlam te zetten!
Organisatie: 4AD, Diksmuide
Megafaun en Geppetto & The Whales
Ancienne Belgique (Club)
Het sympathieke Megafaun uit North Carolina van de broers Phil & Brad Cook hebben de folky americana van het houthakkershemd en de baarden opgeborgen . Het is nog drummer Joe Westerlund en de nieuwe vierde man, bassist Nick Rogers die houden van deze ‘southern rock’ style en pose . De herfstige, winterse sound van hun ‘close harmony’ folky americana dienden ze live warme opstoten toe … een intense, broeierige, spannende opbouw en krachtige gitaarerupties … De gitaren en de subtiele toetsen, piano kregen meer ruimte , naast de heerlijke zangharmonieën . Het brede klankenspectrum zorgde voor een afwisselende zachte, dromerige, breekbare en zompige, ruige, meeslepende sound.
Megafaun tuimelde naar de periode van Crosby, Stills en Nash , The Band , The Grateful Dead, en breide het aan Bon Iver , Steve Wynn, Gutterball, Willard Grant Conspiracy en Wilco ; zelfs een enthousiaste Bonnie Prince Billy keek mee om de hoek en een link naar Gomez en het rauwere Pavement randje waren terecht. De Megafaun americana mocht dus iets rauw en snedig klinken zonder de zeemzoeterige, sfeervolle benadering te verliezen .
Leuke overgangen noteerden we dus, waaronder “Get right”, meteen vroeg in de set zo’n knaller, en het broeierige “Real slow”, stonden naast de op banjo geleeste rustig, voortkabbelende, zweverige “The longest day” , het sfeervolle “Second friend” en de pianotune van “Kill the horns”. ‘On the road’ Ardennen songs en knetterend haardvuren, die een houtblok meer of minder goed konden verdragen . Een uitzinnige bende op het podium, die de gevoeligheid en emotionaliteit niet uit het oog verloor !
Klemtoon kwam op het recente materiaal van ‘Megafaun’ en de EP ‘Heretofore’. Het instrumentale “Isadora” was voor het vaderschap van Phil . Ook de drummer kwam aan het woord, die hier hield van ‘campfires’ en de flower power, o.m. zoals op “I am the light, oh lord”. De verbondenheid en de collectiviteit met het publiek was het grootst in de , zonder versterking, acapella afsluiter “Worried mind” … De eerste sneeuw kon nu wel vallen ...
Er was al heel wat volk om ons eigen Geppetto & the whales als support aan het werk te zien . Geen wonder, het amicale kwintet heeft al twee fijne dromerige, broeierige singles uit, “Oh my God” en “Juno”. De singels werden o.m. aangevuld met “Hymn for the moon” en “Rufus”. Ze leverden een leuke, ontspannende set af van lekker in het gehoor liggende, aanstekelijke en dromerige indie/americana , die uptempo ritmes had en ontroerde, gedragen door een puike samenzang. Voor wie houdt van een doorsnee Weezer, Grandaddy, Bon Iver en Fleet Foxes komt bij dit beloftevol bandje hier zeker aan z’n trekken …
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
DJ Krush maakt wereldwijd al 20 jaar alle podia onveilig. Om dit te vieren trekt hij op tournee en trakteert hij zijn legioen fans op een drie uren durende dj-set. Zijn invloed als producer valt zeker ook niet te onderschatten. Hij maakte vooral faam met zijn talloze collaboraties met het kruim van de muziekwereld. Hij werkte onder meer samen met DJ Shadow, Marie Daulne (Zap Mama), Ronny Jordan, Black Tought & Malik B (The Roots), …
Bovenal is DJ Krush een live performer met buitenaardse skills. Wij kregen de kans dit exclusief spektakel mee te maken in een uitverkochte Vaartkapoen. Benieuwd wat deze turntablist uit zijn mouwen gaat schudden. Hopend op een letterlijk verwarmende performance, terwijl er buiten arctische temperaturen heersen.
Deze bijna vijftiger start zijn set met een heel spacy intro, klaar om ons mee te nemen op zijn intergalactische trip van hip hop, trip hop, breaks, jazz, drum and bass en dubstep. Het verkleumde publiek raakt zachtjes aan ontdooid met zijn relaxte beats. Na een half uur laat hij een eerste bassbom los op het publiek. Zijn show barst helemaal los en de concertzaal wordt omgevormd tot een zweterige broeiende sauna. In tegenstelling tot vroeger maakt hij nu gebruik van een laptop vol samples waardoor hij drie soms vier lagen drumsamples naadloos door elkaar weet te mixen. Deze gelaagdheid bouwt hij zo op dat het publiek niet anders kan dan overdonderd worden en totaal de controle verliezen in zijn geniale donkere wereld van beats.
Met een Japans perfectionisme weet hij klassieke stukken, jazz, tegendraadse beats en traditionele oosterse muziek te mixen tot een coherent geheel. Bij wijlen kregen we een niet te definiëren, verrassende sound te horen.
De eerste twee uren kregen we weinig bekend materiaal op ons afgevuurd. Donkere moods worden afgewisseld met heel dromerige, diepere vibes.
Het laatste uur luidt hij in met een overweldigende drum and bass sound om dan via het obligate dubstepgedeelte over te gaan tot een klassieker Krush-gedeelte. Hier wat bekender eigen materiaal en een teasende, geniaal herwerkte versie van “Organ Donor” van DJ Shadow. Voor heel wat fans zou dit wel eens het hoogtepunt kunnen geweest zijn.
Wij zijn van onze sokkel geblazen geweest, één langgerekt hoogtepunt als je het ons vraagt.
Het was een geweldige ruimtereis vol verrassend materiaal, geweldige skills en heel wat verschillende emoties. We hebben een sound te horen gekregen die niemand anders weet te brengen. Zijn turntablism heeft niet meer dezelfde definitie als voorheen. Langgerekte scratches maken plaats voor spielerei met zijn effectenbox. Anders maar zeker niet minder impressionant.
Bedankt Krush en Vk* voor deze geweldige avond! Voldaan en vooral goed opgewarmd kunnen we terug de koude trotseren.
Neem gerust een kijkjen aar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/dj-krush-02-02-2012/
Organisatie: Vk*, Sint-Jans Molenbeek
In barre vriestijden hunkert de mens naar de knusse warmte van een haardvuur. Yevgeni, genaamd naar een nummer van Serge Gainsbourg, gooide er donderdag 2 februari bij een ijzige min acht wat knetterende songblokjes op die een hele avond vrolijk smeulden.
Het optreden van de ‘West-Vlaamse Antwerpenaren’ splitste zich, zoals het een schouwburg past, in twee. Het oorspronkelijke trio Klaas Delrue (afkomstig van Rekkem, gitaar en zang), Geert Noppe (keyboard) en Maarten van Mieghem (gitaar) openden samen met Patrick Steenarts (gitaar-mandoline) en Stef Vanstraelen (perucssie) tegen een achtergrond van schetsen, tevens overgenomen op een vijftal tv-schermen op het podium, met de ‘dingen die ze zelf leuk vonden’.
Hun vierde album ‘Welkenraedt’ spreidden ze over de volle schouwburg. ‘Een album om het leven te omarmen’ (sic). ‘Wikkel je in het idee dat een trein van Gent naar Leuven rijdt, maar de passagier valt in slaap om dan in Welkenraedt in het Duits bruusk gewekt te worden door een boze treinconducteur.’ We zien het zo voor ons.
Delrue was rad van tong, een tong die ook beduidend meer bewoog dan vroeger. De uitleg hiervoor ontroerde toen hij ‘Veel te mooie dag’ aankondigde. ‘Ik draag dit op aan een goede vriendin die me ooit zei dat ik tussen mijn songs door meer moest vertellen. Intussen is zij er niet meer, dit is mijn eerbetoon.’
Intiem en toch opgewekt, fris en toch warm. De thema’s van het recentste album van Yevgeni struinen van ‘niet opgeven’ (Elisa) over ‘toeval en liefde’ en ‘drinken op het nageslacht’. Is dit kleinkunst? Ze proeven ervan, maar hun uitsluitend Nederlandstalige songs zijn ook gedrenkt in een poppy chanson-dipsaus.
Deden ze voor de pauze hun eigen lekkere ding, ze lieten de invulling van deel twee van hun set aan het publiek. Suggesties en verzoeknummers vlogen richting podium, maar De Yevgeni’s stelden voor om tijdens de pauze formuliertjes in te vullen. ‘Hoe meer briefjes, hoe leuker het straks wordt’.
En dat werd het, want het publiek ging mee in de haardvuuravond. Delrue bespeelde het, van een traantje ergens gezellig in het hoekje tot een kwinkslag over hét moment van de man: de eerste keer dat hij schiet…op de kermis. Ook muzikaal zat het lekker en waren verrassende invloeden van bijvoorbeeld Mike Oldfields “Moonlight Shadow” te horen. De overvloed aan muziekinstrumenten op het podium onderstreepte hun kwaliteiten. Yevgeni heeft en verdient zijn plaats in het Nederlandstalige muziekgenre.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/yevgeni-03-02-2012/
Orgnaisatie Cultuurcentrum Kortrijk (Ck*), Kortrijk
Nederlands 
Français 
