David Bowie (69) overleden

Via de officiële Facebookpagina werd op zondag bekend gemaakt dat de Britse zanger David Bowie op 69-jarige leeftijd is overleden. Hij stierf vredig na een lang gevecht tegen kanker.

Schokkend nieuws uit de muziekwereld: de Britse zanger David Bowie is op 69-jarige leeftijd overleden. Dit bericht stond op de officiële Facebookpagina te lezen. De zanger stierf na een 18-maand durend gevecht tegen kanker.

Afgelopen vrijdag, op zijn 69e verjaardag, lanceerde David Bowie pas zijn 22e album …
http://musiczine.lavenir.net/fr/news/divers/l-etoile-noire-vient-de-s-eteindre-david-bowie-est-decede-ce-10-janvier-2016/

WHY BOWIE MATTERS (Bron: De Borggreave Edwin)

‘Hey babe, your hair's alright. Hey babe, let's stay out tonight. You like me, and I like it all. We like dancing and we look divine’. Meer had je als 14-jarige niet nodig in een tijdsgewricht waarin de grootkeukengeur van het H.Hartcollege ook tijdens het weekend in je kleren bleef hangen. Het zelfde gevoel als Mama weer all crazee now van die andere glamrockers Slade, maar fijner uitgedrukt, dat voelden we dan al met onze puberellebogen aan.
Bowie gaf kleur. In mijn perceptie zijn de sixties zwart-wit. Eenvoudige tijden, maar - let’s face it – ook saaie tijden met godsamme zuster Raymonda als schooloverste op de Karmel en Frank Sinatra, Will Tura en Rocco Granata op de portatief. Dat soort muziek, waar ook je moeder van hield. The Beatles, The Doors, Hendrix maakten de switch. Monty Python en Bowie namen over. Kan het trouwens toeval zijn dat de eerste kleuren-TV’s in de Vlaamse huiskamers kwamen in het begin  van de jaren zeventig ?  We werden overvallen door rock- en popgroepjes in de meest silly outfits: Sweet, Slade, Mud, Garry Glitter, maar ook The Sparks, Cockney Rebel, Roxy Music en T. Rex. Het felste kleurenpallet kwam van de meest getalenteerde, en dat was Bowie.
Bowie gaf inspiratie. Hij leerde dat stilstaan achteruitgaan kan zijn. In 1975 was zijn glam alweer voorbij. Hij richtte zich als geen ander op andere genres (zelfverklaarde entrepreneurs in het bedrijfsleven zouden het hier hebben over ‘uitdagingen’, een open-deur-woord, zo niet als het over Bowie gaat). Soul van Young Americans, disco van Fame en Golden years, ik luisterde toen nog vooral naar de singles. Eens aan de univ - op een ogenblik dat Bowie al aan het berlijnen was - deed ik een inhaalbeweging en kocht ik zijn LP’s  (voor streamers: dit waren grote platte zwarte schijven waarop je met een naald muziek kon beluisteren. Die naald zat vast aan een arm van een elektronisch gestuurd toestel): Hunky Dory, Ziggy Stardust, Aladin Sane, Diamond Dogs, maar ook nieuwere werk: Low, Lodger en iets later Scary Monsters. Telkens weer vernieuwde Bowie zich muzikaal aan een ontstellend snel tempo.
Bowie gaf geen fuck om conventies. Hij choqueerde - het weze toegegeven - in een tijd dat dit nog vrij gemakkelijk kon. Zijn androgyne uiterlijk, zijn bewust provocerende uitspraken, maar vooral - en dat is veruit het belangrijkste – zijn herhaalde kruisbestuivingen met andere muziek- en kunstengenres - waren uitingen dat er voor hem geen hokjes, geen grenzen waren. En dat men wel ’s tegen de stroom in mag en moet varen. Nu en dan tegendraads zijn, mits een inhoudelijk waardig alternatief te kunnen bieden. Deze gedachte gaf Bowie. Ik ben er hem dankbaar voor. Het is een hogere gedachte dan de loutere melancholie voor een voorbij gegane jeugd.