Het NYse duo Sarah Barthel (zang/keys) en Josh Carter (zang/gitaar) houdt het op synthpop, die het midden houdt tussen een droom psychedelisch en trippop geluid . Na hun debuut ‘Eyelid movies’, al ruim twee jaar uit, is er nu de EP ‘Nightlife’ met zeven songs . Op songs  “Turning into stone”  en “A dark tunel” zorgt het duo voor een zwaardere beat en kunnen de pedaaleffects worden ingedrukt , wat hen richting krautrock/shoegaze brengt .
Bij onze Franstalige vrienden zijn zij al goed ingeburgerd, hier bij ons is men er nog direct warm voor; hun  intrigerende synthpop overtuigt en verdient een ruimere erkenning.

Het Kortrijkse kwintet van de zangers/gitaristen/componisten Jinte Deprez en Maarten Devoldere,  heeft opnieuw een sterke plaat afgeleverd . Na ‘Applause’ namen ze de tijd te werken aan die belangrijke tweede.
Overtuigend klonken ze door de broeierig spannende opbouw, de heerlijke melodielijnen , de meerstemmige zangpartijen en de toevoeging van synths en viool, die niet vies zijn van een grimmig randje .
Hier hebben ze hun materiaal nog dieper in detail uitgewerkt . De songs zitten ingenieus in elkaar en zijn veelkleurig door het brede instrumentarium,  de experimentjes met blazers en de huppelende, sfeervolle ritmes.
Hecht songmateriaal van een hecht klinkende band. Balthazar is op z’n minst als een Gorillaz bezig, die ook met finesse te werk gingen; dat levert pracht op als “The oldest of sisters” , “The man who owns the place”  en “Any suggestion” , zonder de andere groeisongs te vergeten . Geen enkel moment van verveling.
Hier druipt de spanning en de originaliteit van af . Klasse! .

Exitmusic, een Amerikaans kwartet , gevormd door gitarist Devon Church (beetje jonge Thurston Moore lookalike) en de bevallige zangeres en multi-instrumentaliste Aleksa Palladino, eigent zich een plaatsje toe binnen de noemer van etherische indie/trippop; vlagen doom , soundscapes, wave en shoegaze waaien er in golven overheen. Hier zou het vroegere 4ad label een vette kluif aan gehad hebben .
Inderdaad heel wat invloeden worden hier samengeperst; bands als Beach House, The xx , Zola Jesus, Lower Dens , Sigur Ros, Portishead, Mazzy Star en verder een Radiohead (niet voor niks is de groepsnaam ontleend aan een song van hen) en This Mortal Coil zijn terug te horen; in de zang doet ze ons denken aan een diepgravende Nico of een heerlijk uithalende Fever Ray (Karen Dreijer Andersson), Kate Bush of Elisabeth Frazer. Een intrigerende vocaliste dus. De frêle zangeres maakte zich als actrice al opmerkzaam in de serie ‘Boardwalk empire’, waarin een David Lynch duidelijk is ingebed.
Een optelsom leert dat we nogal snel uitkomen bij een beloftevol bandje dus . Na de EP ‘From silence’ is er nu de full cd ‘Passage’, die het kwartet naar Europa brengt en met twee concerten in ons landje, de Vooruit in de Nijdrop.

Tja , voor wie eerder de week hier naar ILikeTrains kwam , zal ook vanavond bij Exitmusic aan zijn trekken zijn gekomen. Ze waren met drie on stage. We werden een uurtje ondergedompeld in hun bezwerende donkere  romantiek, met een huiverende, grillige , apocalyptische filmische tune. Een onderhuidse broeierige spanning, meeslepende, voort deinende en aanzwellende ritmes , die durfden te exploderen op de synths , percussie of in de gitaarlijnen . Ze konden naar een climax gaan, om dan opnieuw rust te ervaren. Songs als “The sea”, “The night”, “The city”, “Stars” , “The cold” , “Storms”, “White noise” en “Sparks of light” en de bijhorende mistige projecties spraken tot de verbeelding .
Opnieuw zijn we met Exitmusic een bandje rijker , die graag eenvoud en toegankelijkheid mengt met experiment en uitkomt op een boeiende, muzikale cocktail. Enkel nog wat werken aan die statische houding en podium présence, en ze komen er …

Support was True Bypass , opnieuw een project van zangeres/ multi-instrumentaliste Chantal Acda , van Nederlandse origine , maar die al lange tijd in België woont . Ze maakt deel uit van Sleepingdog en Isbells en tussenin maakte ze opnames met Nils Frahm, en kwam ze een samenwerking met de vroegere dEUS gitarist Craig Ward , die intussen flink wat kilo’s is bijgekomen en er al wat getekend uit ziet. Achter de cd titel ‘Toby’ schuilt een gans verhaal, is een beetje de eigen biografie van Acda geworden; een zekere Toby Litt, een Engelse schrijver , leverde de toepasselijke teksten aan. Een verwerking van Acda wat zich vertaalt in een reeks stilistisch sobere, broze, kwetsbare songs; een minimaal ingehouden, intimistische sound van gevoelig gitaargetokkel en stemmen.  Melancholie, tristesse en dagdromen, pakkend, ontwapenend, eerlijk en oprecht. Opnieuw een geslaagd project van Acda , al wil ze in die gedeprimeerde inhoud een optimistisch zonnestraaltje toelaten. 

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/exitmusic-15-11-2012/ http://www.musiczine.net/nl/fotos/true-bypass-15-11-2012/

Organisatie: Nijdrop, Opwijk

De Zweedse troubadour Kristian Matsson heeft nu al drie voltreffers uit , na ‘Shallow grave’ (2008) , ‘The wild hunt’ (2010 ) is er nu die derde ‘There’s no leaving now’ . Zijn handelsmerk: zijn stem en zijn gitaarspel .
We kunnen maar zeggen dat hij zich  ontpopt zich als een kleinzoon van Bob Dylan, een zoon van Bonnie Prince Billy, een broer van Bon Iver en een jonge Nick Drake. Hij komt er alvast glansrijk mee weg.
Een singer/songwriter ‘pur sang’ die z’n songs uitermate boeiend houdt met z’n akoestische/elektrische gitaar, het - getokkel en z’n bezielde, emotievolle stem.
De nieuwe plaat wordt nog breder door de uitbreiding van het instrumentarium van o.m. piano en steelpedal . Ingetogen pracht die begeesterend vaardig kan zijn, als op “Leading me now”, “Bright lanterns” en “Wind & walls” en intrigeert door z’n dromerige, snijdende vocals .  Emotionele vuistslagen heet zoiets …
De folkysing/songwriterpop van tien nummers zijn mooi, subtiel en doordacht. Wat een verkenningstocht binnen het sing/songwriterslandschap . Uniek toch om al drie cd’s lang zo intens te kunnen boeien .

Tot wat stem en akoestische gitaargetokkel allemaal in staat zijn . The Bony King Of Nowhere aka Bram Vanparys heeft materiaal tot z’n pure essentie gebracht; folky sing/songwriterpop, eerlijk, oprecht , poëtisch , landelijk, gevoelig en  dromerig .  Een troubadour met een Cohen, Dylan als peetvader , een Bonnie ‘Prince’ Billy en Iron & Wine als grote broer en een  Tallest man on earth als leeftijdsgenoot.
Hij overtuigt met negen korte eenvoudige, sobere, ingehouden songs .
Kijk, dit is een talentrijk zanger , met een gouden zalvende stem en een minimale begeleiding, weergegeven op de beste track van de plaat, “A travelling man”. Zeggingskracht en elegante schoonheid.

Twin Shadow is het alter ego van multi-instrumentalist George Lewis Jr . Twee jaar terug debuteerde hij sterk met z’n sfeervolle elektronicapop, ‘Forget’.  Dominicaan van geboorte, opgegroeid in Florida en NYC als thuisbasis, verdiepte hij zich in modieuze elektronica. Een ‘artyfarty’ geluid , graaiend en tuimelend in eightiesbakken; bands als Roxy Music, Talking Heads , maar vooral Giorgi Moroder en Flash Gordon ’s “Together in electric dreams” borrelden, gerelateerd aan een zalvende zang van Talk Talks Mike Hollis.
Materiaal dat een romantisch verlangen uitstraalt; de eigenwijze tics en de variaties zorgden toen voor een boeiend geluid, en ook live kon hij toen op ‘Les Nuits Bota’ voldoende overtuigen.

De opvolger ‘Confess’ , die Lewis Jr eerst op eigen houtje ineen knutselde , verrast minder, die typerende subtiliteit , fijnzinnige elekronicasounds , gitaarloops en drums dwarrelen minderen  … Gewoonweg is er minder sprake van broeierig spannend materiaal.  
Dit had ongetwijfeld z’n weerslag op het concert; tja, het eerste en laatste kwartier was Twin Shadow op z’n best en daar zat de keuze van de  songs tussen: “Golden light”, “5 seconds” en “When we ‘re dancing” hebben een ontwapenend, rijker geluid; qua songstructuur , sounds en vocals zat het goed snor, net als de laatste drie “Forget” , “Castles in the snow” en “Tyrant destroyer” , die de sfeer van een ‘road trip movie’ ademden . Een heerlijk evenwichtig , spannend concept van synths , geprogrammeerde beats , gitaren, percussie en zangpartijen . Ook “Beg for the night” intrigeerde door de diepe basstunes, de grooves en de John Foxx/Gary Newman ‘achtige synths .
Twin Shadow verloor voor de rest die intensiteit , en zat in een drassige Seal poel vast, zonder dat we deze man de vinger willen wijzen.
Het optreden werd verder gered door een puike bis : “The one” , solo gespeeld, was ontroerend mooi en ook “Tether beat”, ook al van het debuut , klonk bezwerend en stuwde door de evenwichtige instrumentatie en zang , wat we tijdens de set te veel misten.

Twin Shadow zal ons niet bijblijven na vanavond , we konden het al vermoeden, een mindere tweede plaat had z’n invloed op de livegig . Benieuwd hoe Twin Shadow bij de volgende de nieuwsgierige popliefhebber naar zich toe zal trekken …

Organisatie: Botanique, Brussel

Leuk om het Britse Hot Chip op een zaterdagavond te programmeren, de ideale cocktail om nog een stapke in de wereld te zetten , te fuiven en eens goed door te zakken op de zaterdagnacht, tenminste … als je er ergens bij kunt overnachten . Dit terzijde, zorgden ze voor een onweerstaanbaar dansfeestje , uitbundig, levendig , speels en dansbaar …

We hadden het al gemerkt in de Marquee op Pukkelpop, hier trokken ze de kaart van heerlijke danspopelektronica en kwam ook het party gevoel naar boven , een ‘mishmash’ van hits, aanstekelijk inwerken op de dansspieren … Real Hot Shots!
Hot Chip, al een kleine tien jaar in de running overtuigt in de livegigs ; enthousiast en bruisend, ondanks dat ze eigenlijk per plaat wat middelmatiger klinken, maar de rits hitsende , knallende , dromerige en sfeervolle singles maken steeds veel goed. Een ‘best of’ komt goed van pas, want de selectie songs die ze speelden, pasten ideaal in deze outfit …
Na talrijke uitstapjes van de voornaamste leden, hebben ze een nieuwe cd uit, ‘One life stand’, die vanavond deels in de spotlights kwam, maar mooi afgewisseld werd met de sterkste songs doorheen hun carrière . 
De drie- eenheid Joe Goddard , Alexis Taylor en Al Doyle beschikt live over een goed op elkaar afgestemde band ; drumster Sarah Cane ( van de New Young Pony Club ) , de enige vrouw bij de band btw , en multi-instrumentalist Rob Smoughton ( synths – bas - bijkomende percussie) eisen hun plaatsje op in de band . Met zeven waren ze . Een hoop elektronica sierde het podium. Kortom , synthpop met live instrumenten !
Wat maakt Hot Chip zo groots? In hun groovy dance/synthpop  zijn er linken zijn met disco, soul, house en psychedelica en wordt de brug geslagen met o.m. Giorgi Moroder/New Order/Leftfield tunes , dwarrelende geluidjes en bleeps. Geslaagd, ingenieus, gewaagd , leuk en vooral relaxt dansbaar . Geen moeilijkdoenerij, maar gewoon , eenvoudig en treffend met een meer krachtige, pompende beat, waar nodig. De zalvende , dromerige zang van Alexis Taylor, schoolnerd/loverboy op leeftijd ( en dat bedoelen we niet verkeerd!) en de aanvullende grauwe zang van Joe Goddard, ondersteunen de sound .
Ze kwamen op gang  met “Shake a fist” . Het luchtige , dansbare gehalte kwam snel naar boven met “And I was a boy from school” , “Don’t deny your heart” , “One life stand” , “Night & day” en “Over & over” . De songs vloeiden soms in elkaar over en gaven het partygevoel, wat door het publiek enorm werd gewaardeerd . Band als publiek op stoom dus …
Al ver in de set , kregen we een rustmoment met de sfeervolle sleper “Look at where we are” en het subtiel dromerige “Brothers” . Ook de meer  broeierige “Flutes” en “How do you do” stonden meer dan overeind . Nee , er moest niet altijd een krachtig motief zijn.
Hun doorbraaksingle “Ready for the floor”, werd in een mix gebracht met “Hold on” en Fleetwood Macs “Everywhere” , om dan terug te eindigen in aanstekelijke synths, percussie en gitaarmotiefjes van “Ready for the floor”, met dat aangenaam voortkabbelende refreintje. Schitterende vondst!
De intensiteit behielden ze in de bis; de drie songs “Cap craft dinner”, “I feel better” en “Let me be him” werden inventief opgebouwd, durfden aan te zwellen en te exploderen . Sjiek!

Ruim anderhalf uur genoten we van die heerlijke songs en deuntjes , die van Hot Chip een onweerstaanbaar, stomend bandje maken . Uiterst genietbaar en dansbaar dus  …

Organisatie: Live Nation

Op geen beter weekend kon de Amerikaanse avant garde band Liars geprogrammeerd staan … we werden al goed voorbereid, want op de vooravond van Allerheiligen, Halloween , kreeg je een reeks Canvas sf /horror films, was er de huiver van ‘Season of the witch , en tot slot de ingetogen mijmer, herdenking van wie je dierbaar is met Allerheiligen en Allerzielen. De sound van het geschifte, chaotisch ontregelde Liars vormde de ideale soundtrack in die dagen. Drie heren in een slordig kostuum, half dichtgeknoopt, hemd uit de broek en een loshangende das.
Al de heiligen, martelaren en fans fronsten de wenkbrauwen als het trio er aan begon, muzikaal een kruising van The Birthday Party, Sunn o)) en Swans. Bezwerende, sfeervolle en schurende synthpunk, die vreemd, abstract, grillig, beangstigend, verward, mysterieus, geflipt en tegendraads klinkt , zonder de ‘toegankelijkheid’, de melodie en het ritme uit het oog te verliezen; het ‘toegankelijk’ randje viel zeer zeker te noteren; middenin de korte, krachtige, energieke set met  “N°1 against the rush” en “Brats” van de recente zesde cd ‘WIXIW’, spreek uit, ‘Wish you’ ( btw hun meest bedachtzame  plaat totnutoe!) , die de dansspieren wisten aan te spreken;  verder van hun befaamde ‘Drum’s not dead’, doorbraak ruim 6 jaar terug, het sfeervol , ingenomen “The other side of mt Heart Attack” , ooit in Brussel geschreven, een lekker uitgesponnen liefdes(?)song, dé potentiële Liars hit bij uitstek, die er nét geen werd … Tja , vergeet niet , Liars heeft oog voor subtiliteit …
Dat Liars al curator was van het alternatieve Sonic City festival in de Kreun, Kortrijk bewezen ze met het andere materiaal dat live geselecteerd werd; hier koesterden de drie het experiment: hard, dreunende, bezwerende sounds van elektronica, gitaarlijnen, samples en percussie, gekenmerkt van donker, dreigende repeterende ritmes en verrassende wendingen, wat kon exploderen, gedragen door die zweverige, zoemende , galmende, bulderende praatzang en screams van Angus Andrew, die  allerhande rituelen uitvoerde met z’n handen. Je kwam uit op songs als “Scarecrows on a killer slant”, “Flood to flood” , “Broken witch” en “Plaster casts of everything” , een mooi overzicht van hun weirdo oeuvre.
De lighteffects , de stroboscoops en de abstracte zwart-wit en kleurrijke projecties maakten het Liars-plaatje in avantgarde compleet .

Liars - Muzikale genialiteit en gekte, dolgedraaide muziek , alternatief, experimenteel en toegankelijk, de subtiliteit en finesse niet verliezen. Heerlijke huiver dus …

Support was The Haxan Cloak , het soloproject van Bobby Krlic, die uitgeweken is naar Londen en een wolkendek creëerde van abstracte elektronica, donkere ambient soundscapes en gedreun. Tja , voor wie houdt van de sounds van o.m. Burial, Aphex Twin, Squarepusher, Flying Lotus en natuurlijk Liars, kwam hier aan z’n trekken

Organisatie: Botanique, Brussel

We blijven toch onder de indruk wat die muzikale duizendpoot Pascal Deweze allemaal uitspookt. Na het melodieuze rockavontuur van Metal Molly, zagen we hem talrijke leuke bands opstarten als Mitsoobishi Jackson en Chitlin’ Fooks. Daarnaast stond hij in voor allerlei producties en dook hij o.m. op in Mauro & The Grooms en Big Star.
Sukilove is al een pak jaar de nieuwe liefde , waarin hij z’n muzikale rijkdom en veelzijdigheid kwijt kan .
Hij is met z’n band moeilijk in een hokje te stoppen. De mystiek is dat Sukilove een eigen geluid heeft ,  heerlijk complexe muziek maakt die uiterst gevarieerd klinkt, onverwachtse wendingen ondergaat en doordacht, subtiel is gearrangeerd. Het zorgt er op die manier voor dat de band alle valkuilen kan ontwijken …
Op de nieuwe vijfde plaat ‘Drunkaleidoscope’ is er deels dezelfde bezetting als bij de vorige twee platen; deze keer wordt er nu zelfs gewerkt met twee drummers . Muzikaal brengt hij het oude Talking Heads van ‘Remain in light’, abstracte elektronica en de psychedelicatunes van Liars samen, wat wil zeggen dat hier enorm veel aandacht is naar een broeierige ritmiek, overgoten van verrassende grillige wendingen en gitaaracrobatiek, gedragen door Deweze lichthese vocals . Het resultaat mag er duidelijk zijn want de nummers intrigeren door de  repetitieve groovende opbouw, zijn aanstekelijk, avontuurlijk, kunnen ietwat directer zijn,  en verliezen de traditionele songstructuur niet …

De electropop van het Amerikaanse afkomstige , Minneapolis , Poliça brengt sfeervol broeierig opbouwende songs van donkere mistige synth tunes , bezwerende licht galmende percussie en even galmende , licht vervormde vrouwelijke vocals .
Het verhaal van Poliça situeert zich bij producer/multi-instrumentalist Ryan Olson, die al instond voor materiaal van Gayngs, een indie-allstar band met o.m. Justin Vernon (Bon Iver) en de zangeres Channy Leaneagh van de folky band Roma Di Luna . Het klikte tussen beiden erg goed en een ‘new project was born’ … Poliça. Zelfs Mike Noyce van Bon Iver speelt mee in twee nummers.
Donkere romantiek , trippy ‘Portishead’ pop invloeden en folky tunes smeden boeiende sensueel spookachtige songs . “Dark star” is al meteen een sterke single , maar ook een ‘doomende’  “Amongster” en het psychedelisch ‘groovende’ “Wandering star” (knipoog naar Beth Gibbons en C°) kleuren alvast het debuut . De rest van het materiaal behoudt diezelfde intense mystieke ‘dichte mist opdoemende’ sfeer . Een muzikaal decor van een ontwapenend mooi debuut …