Het uit Philadelphia afkomstige The Roots is niet zomaar een hiphopband. Nee , hier wordt door  live instrumenten een amalgaan aangeboden van hiphop, soul , jazz, funk , retrorock en rock’n’roll, wat hen zo respectabel maakt. Een brede waaier aan stijlen worden in een aanstekelijke, ritmische jam gespeeld, direct, strak, spannend en meeslepend.
The Roots wordt gedragen door klassemuzikanten en in de spotlights komen MC Black Thought en drummer Ahmir Thompson (alias ?uestlove) , die al met een rits artiesten als Iggy Pop, Little Richard en Amy Winehouse hebben samengewerkt .
Al bijna vijfentwintig jaar zijn deze gasten bezig . Een doorbraak naar een groter publiek forceerden ze met het album ‘Phrenology’ waarop de single “The seed” met Cody Chesnutt is terug te vinden . Vanavond geen Chesnutt op de stage, maar het nummer werd in verschillende tempo’s geserveerd.

Een rhymefeestje hoorden we, waarbij de songs verrassende wendingen kregen en in wisselende vaart werden gespeeld, wat nu net die band boeiend , divers maakt. De verschillende stijlen hoor je in de gitaarloops , bas, tuba, keys  en drums ; de pruttelende rapzang rijmt en breit alles aan elkaar . Heerlijk broeierig en stevig klinkt die ‘jungleboogie’ formule op live knallers als “Mellow my man”, “What they do” , “Get busy” en “Proceed”. Ouder werk , inderdaad , het zijn blijvers voor deze ‘rocksteadycrew’ . In hun swingend materiaal is er ruimte voor eerbetoon en citaten, o.m. aan Beastie Boy MCA “Time to get ill” en “Paul Revere” , en een vleugje Outkast , Gary Glitter en Guns’n’Roses; probleemloos wordt alles op stropende wijze gesmeerd …

Een band als The Roots past ideaal in de feeërieke omgeving van het Rivierenhof . Het publiek ging voor een knikkebol, een heupwieg , een handbeweging , een danspas en handclaps. Ze werden warm en sterk onthaald , en ze konden er maar niet genoeg van krijgen. Na een uitgebreide bedanking kon het feestje worden verder gezet met een after party. This was a great Roots …

Eerder hadden we een ontspannende , zomerse set van Brzzvll , die ook met een volledige  live band aantraden . Net als The Roots slagen zij erin een stomend setje te presenteren met een aanstekelijke en scheurende mix van 70s jazz, funk, psychedelica, vette afrobeats en sax, onder de bezwerende, zwoele vrouwelijke zang van Gloria Boateng . Hun loungy, opzwepende sounds was verrassend.

Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg, Antwerpen)  

De groepsnaam en de titel van de cd passen volledig in de muzikale outfit van het Zweedse duo Fredrick Balck en Maria Linden . Breekbare, dromerige  shoegazepop , meeslepende , zweverige , hemelse zanglijnen en een rits synths en effects . Een geluid dat koud- warm blaast , getuigt van een  koele schoonheid en donkere romantiek omhelst .
De eerste songs “Winter beats”, “Wired” en de titelsong intrigeren door de broeierige opbouw en de repetitieve ritmes . De daaropvolgende nummers blijven binnen een dromerig concept . “I kill your love, baby” is de meest sfeervolle, intimistische song en op de laatste “Empty bottles” en “No way outtro” durft het duo wat meer rock in hun intieme ‘droom’ shoegaze te brengen,
Tja , het hartje zal bonken bij deze voor wie houdt van een My Bloody Valentine, Cocteau Twins en Lush .

Andrew Bird heeft al een handvol ingetogen en aanstekelijke sing/songwriter popsongs uit. Ook de laatste nieuwe cd, die wat op zich liet wachten, is meer dan de moeite en is uitermate genietbaar door de verrassende wendingen en mans ingenieuze en inventieve vioolspel. Het dromerige materiaal heeft een sterke ritmiek en een folky inslag. De licht galmende zang en het gefluit komt het materiaal ten goede. “Desperation breeds”  is de nieuwsgierige opener van de best sfeervolle , boeiende plaat. “Danse Caribe” doet heupwiegen, er is een duet met St. Vincent Annie Clark (“Lusitania”) , een broeierige “Hole in the ocean”, of hij voert je mee voor een rustige rit via een ingetogen “Lazy projector”. Overtuigend werk dus! Foei dat we deze man niet eerder hebben ontdekt .

Uit Chicago, Illinois zijn ze , deze gasten van Maps & Atlases . Na een paar EP’s en een cd, kunnen ze doorbreken met ‘Beware & Be Grateful’, waarbij ze meer richting doorsnee indierock zijn geëvolueerd. Opvallend zijn de vindingrijke , dromerige en broeierige melodieën, de verrassende en huppelende ritmes en een groovy afrorockend sfeertje . Vroeger maakten ze deel uit van het ingewikkelde ‘ mathrock’ genre , maar de poporiëntatie overtuigt  alvast.
Een gevarieerd album  van boeiende , subtiel uitgekiende songs, waarbij de groep refereert aan ELO, Talking Heads , TV On the Radio en Vampire Weekend . Vanaf het nummer “Silver sel” , tweede deel van de cd , klinken de nummers heel aanstekelijk.

Een beloftevol gezelschap is alvast het Australische Young Magic met de in Indonesië geboren zangeres Melati Malay. Een melting pot van stijlen binnen de indie-elektronica , die een toegankelijke Animal Collectieve en Yeasayer herbergt .
Aanstekelijke , dromerige en sfeervolle songs , deels instrumentaal en deels met een overwaaiende, zweverige zang; een potpourri van popelektronica, shoegaze, elektronische, industriële beats, overstuurde synths, chillout, echo en feedback.  
Een muzikale trip van songs, klankbeelden, geluidstapijtjes, iets aparts , geheimzinnig , maar bezwerend , herkenbaar  en treffend . Songs als “Sparkly”, “Slip time”, “You with air” en “Night in the ocean”  zijn alvast de moeite .

Vijf nummers maar vind je terug op ‘Frying on this rock’ van het Amerikaanse trio White Hills . Kan ook niet anders gezien deze radicalen er geen probleem mee hebben doodgemoedereerd een bezwerende song een kwartier lang uit te rekken en uit te mergelen. En daar houden we wel van . Eén hypnotiserende, psychedelische, kosmische trip, hallucinant, een LSD overdose zonder zelf aan de stuff te zitten. Fans van Hawkwind, het oude Monster Magnet, Black Mountain, Burning Brides en Warlocks hadden hier een vette kluif. Check er de al of niet instrumentale songs “Robot stomp” , “Pads of light” en “I write a thousand letters” op na. Het voortreffelijke gezelschap trok de aanmodderende spacerock/stonerpsychedelica naar een hoger niveau . Op de pics wordt White Hills aangevoerd door ene Dave W met de lange wapperende haren, strakke broek en een bloemetjeshemd , de bevallige Ego Sensation, een jonge Poison Ivy, een blonde , sensuele dame in rode mini-outfit en opvallende rode, hoge hakken, en drummer Lee Hinshaw , nog de meest gewone van de drie. En in die aanpak zijn ze niet vies een bulldozergeluid te injecteren op z’n Cosmic Psychos of die sober  te verfijnen in repetitieve, slepende ritmes .
White Hills: ‘dopeheads’ al 10 jaar bezig , maar ‘du grande’ stonerpsychedelica …

Het NYse ensemble White Rabbits is toe aan hun derde cd en zijn een goed bewaard geheim binnen het indiepoplandschap . De broeierige songs hebben een evenwichtige opbouw en kunnen verrassen door de stuwende ritmes , de onverwachtse wendingen en de tempowisselingen, die zweren aan punkfunk , psychedelica en allerhande experimentjes. Geraffineerd, goed uitgewerkt materiaal en daar tekenen songs als “Heavy metal“, “Temporary”, “Hold it to the fire” en “It’s frightening” voor . Een eenvoudig verrassend popgevoel ontwikkelt zich bij deze band ,die opnieuw sterk voor de dag komt .

Het Limburgse Fence heeft al een paar platen uit en had met songs als “Always ultra” en “Mary Lou” een paar leuke , fijne singles uit . Na Pukkelpop 2006 gingen de leden elk hun eigen weg ; ze zijn nu terug bij elkaar en doopten de nieuwe cd simpelweg ‘Fence’. De songs zijn melodieus broeierige en sfeervolle rockers; we noteren alvast “ Without a trace” en “Walk the walk” . De groep durft breder te gaan op “I think I do” en “Evolution stock” . Ook de integere “We didn’t mean you no harm”, “Of day & night” en “Haystack” zijn de moeite . Fence schrijft songs zoals we hoorden van een Metal Molly . En zijn ze nu back. Mis hen niet!
Info http://www.fence.be   

Indierock in z’n puurste vorm … Dan is The Wedding Present uit Leeds van zanger/componist en gitarist David Gedge (oerlid trouwens) een goed bewaard Brits ‘indie’ geheim. De band , al zo’n vijfentwintig jaar bezig, tovert goed in het gehoor liggende, fris sprankelende rockende gitaarpopsongs, als van een Go-Betweens en The Chills toen. Een nieuwe plaat is uit, ‘Valentina’ met opnieuw enkele fijne songs als “You’re dead” , “Back a bit … stop”, “Stop thief?” en “End credits” , die sterk zijn door die subtiele rammelende gitaren ,  de diep groovende bas en de gedreven ritmes . De andere songs liggen natuurlijk in hetzelfde elan , maar raken iets minder . Wedding Present brengt per plaat een paar ongelofelijke indiepoprockende songs.
Ze zijn momenteel terug ‘on tour’, maar eigenaardig genoeg stellen ze eerst een ‘rewind’ voor met het album ‘Seamonsters’ (’91), om dan pas ‘nieuwere’ songs toe te voegen . Wedding Present, altijd wel ‘een specialleke’ binnen die indiescene …