Pukkelpop 2013 – vrijdag 16 augustus 2013 - impressies

Op deze warme zomer dag hadden we op deze succesvolle editie de ontmoeting tussen opkomend talent en een gevestigde waarde binnen de dance . Twee bands die binnen het genre ‘hip’ zijn, Major Lazer en Prodigy . En iedereen was op de afspraak om de  ‘dans’scrollende beats van hen  letterlijk te ondergaan  , want het was op de koppen lopen . Een goede zet van de organisatie om , last instant, deze Major Lazer, binnen te halen.  Een zalvend recept  aan de jongeren voor Neil Young

Waren we nog niet goed bekomen van hun act op Rock werchter , ook hier  gingen ze ook met de hoofdvogel gaan vliegen , zelfs op een mainstage . Major Lazer  staat voor een uitzinnig feestje  dat iedereen pleziert . Het stof waaide op , Major Lazer is ‘hot today’. En ze worden op handen gedragen .. én het publiek  draagt hen op handen  . Crazy gewoonweg!  Geen echte songs maar de eigen aanstekelijke nummers werden afgewisseld van samples reggae, rock en dancehall . Alles werd door de hitmachine van Major Lazer gehaald . Boxauto muziek op z’n Gunther d’s .
Een crew van  twee wulpse deernes , die naast danspassen hipshakes als professionele bezigheid hebben , verder nog  een DJ en Diplo, spil van de band , die het publiek opjutten . Een wild stomend feestje , een ‘harlem shake’ door de mashup van hun materiaal, waarbij natuurlijk flarden “Bubble but” , “Get free” en “Watch out for this , bumaye” ware  hymnes zijn . Een tent of openlucht, het is  geen enkel probleem voor Major Lazer.
Maar de belangrijke boost van Major Lazer was de Hot Stuff en het Entertainment ; t-shirts uittrekken en omhoog gooien , handjeszwaaien,  elkaar op de schouders nemen, opblaasballen op z’n Flaming Lips, champagnedouches, lapdance en dat zal ons verklede man jonge man wel geweten hebben op het podium , en ga zo maar verder .
Major Lazer is het nieuwe alternatief voor jouw seksueel beleven. Opwindend , heet op z’n minst . Opnieuw meer dan geslaagd. Als doorwinterde festival rat nog maar weinig gezien …

Ook The Prodigy , één van de meest populaire dance-acts van de jaren 90, het project van Liam Howlett slaagde er, mee dankzij de opvallende frontman Keith Flint en Maxim R, in een breed publiek te bereiken. Hun pompende beats overdonderden en triggerden de jongeren door de opleving van de drum’n’bass en dubstep . Hun  hardcore rave van breakbeats, bonkende en ronkende basses, scherpe gitaren en industrial, onder vlijmscherpe schreeuwerige zegraps, legden alvast de ‘fond’ van de huidige house, techno en elektroscene; door de jaren wel iets unieks.  Zo zie je maar hoe invloedrijk een band kan zijn . Prodigy is ‘in’, ook al brengen ze geen nieuw werk meer uit …
“Poison”,  “Breathe “ , “Firestarter”,  “Smack my bitch up” en “Outta space” zijn krakers , maar ook o.m.  “Thunder, “Omen “, “Spitfast” en “Invaders must die” werden eigentijds opgestoft . Die hits zijn een must en zorgden voor een tweede verpletterend feestje op de mainstage .
Tomorrowland lonkte bij zoiets …

Maar er was meer …

Veel volk voor het rockconcept van Eels , die in de opstelling op het podium even deed denken aan Neil Young ; hij werd duidelijk niet in een hoekje vergeten; “Cinnamon girl” was een mooi eerbetoon. We kregen een  rauw rockend en toch gevoelige set ,”Kinda fuzzy”, en daar zat de laatste cd voor iets tussen. Meer herkenbaarheid kregen we met “Fresh feeling” en “That look you give that guy” subtiele meezingers. Humor zit telkens vervat in de set .“Give me  a hug” was één van de meest weerkerende handelingen  van Mr E.  Covers zijn Mr E en de zijnen niet vreemd en een mix van “My beloved monster” en “Mr E’s beautiful blues” op het eind besloten een strak , beheerst , gecontroleerd concert .   

Een aangename weerzien hadden we ook bij Skunk Anansie die een uitermate gedreven , stevig concert speelde , en het samenhorigheidsgevoel  bevorderde . Een stevige start met “The skank heads “, “I will break you “ konden moeiteloos naast oude krakers” Weak” , “Hedonism” en  “Because of you” staan. Skunk Anansie heeft een sterke live uitstraling en blijft door de jaren een graag geziene band op de festivals .  Happy return dus .

En naast deze belangvolle bands waren we terug op stap voor onze ontdekkingstocht
Al vroeg op de middag hadden we Puggy , in Frankrijk en Wallonië al een gevestigde waarde, die lekker in het gehoor liggend materiaal speelden , graag de songs wat uitsponnen en er een laag bombast opz’n Muse overgoten .

Mean , een project van  de zanger van The Hickey Underworld  (Younes Faltakh), kwamen in monnikshabijt  op , hielden van de powerpop van die Hickey en vulden aan met enkele traditionals. Meest opvallende cover was deze van Cosmic Psychos.

Lord Huron  was  in de kalme aanzet in de vroege namiddag overtuigend . De americana/indiepop met een folky tune mag dan af en toe eens worden bijgeschaafd live, de sfeervol, dromerige , zwierige pop , waarbij sterk kon worden uitgehaald , was interessant . Vocaal wat onvast , maar ergens zwevend tussen Daniel Lanois , Paul Simon en Jackson Browne .

De korte, krachtige songs op zich van de punk van Cerebral Ballzy  waren de moeite . Ramones, Nirvana , Sex Pistols verschenen voor ons , maar de pauzes tussenin stoorden , en haalden  telkens de vaart eruit ;of was dat nu net de bedoeling?

Happy feelings kregen we van Noah & the whale en het Ierse Little green  cars , melodieuze , dromerige ,relaxte gitaarpop met een indiefolktune . Niet slecht dus!
Noah & the whale had eerst af te rekenen met wat technische problemen , maar had het snel opgevangen door hun zomers ontspannende  sound .  En tussenin werd een Daft Punknummer  naar hun maatstaven gespeeld.
Er zijn veel in een dozijn bands als Little green cars, maar de sobere , semi -akoestische begeleiding bijtijds en de sterke samenzang boeiden .

Na het massa spektakel van Major Lazer konden we maar een stukje zien van de electropop van Chvrches. De handvol songs lieten een dromerige indruk na , de beats konden wat heftig zijn , maar vooral de strakke ritmiek , structuur en de heldere , indringende vocals van de zangeres Mayberry  blijven ons bij .

Raketkanon dan, één van de projecten van de Kapitan Korsakov frontman , zorgde voor ontspoorde, dampende noiserock  . Het kwartet leefde zich uit en dan mag je wel al eens uit de bocht gaan .

Ook Ms Mr zullen we in het oog houden dit najaar; hun songs zijn melodieus goed en zitten sterk in elkaar. Een opvallende zangeres , die vocaal bij de leest is, en zich ergens wrong tussen Goldfrapp en Florence  .

Uitermate tevreden zijn we over de return van het Brusselse Girls In Hawaii .Een goed bewaard geheim geweest , maar ze kunnen nu Vlaanderen volledig voor zich winnen na deze overtuigende set. De songs doen een rockend Grandaddy herleven; doordacht materiaal , subtiel uitgewerkt , durven opbouwen , exploderen en live staan ze als een huis . Op Leffingeleuren nog te zien!

Verder hadden we nog Poliça . De betoverende , bezwerende trippop kwam live heel sterk uit de verf met de dubbele percussie en  keys . Een voller geluid,  gedragen door haar indringende en licht galmende zang .

De elektronica soundscapes van het beloftevolle Mount Kimbie werden aangevuld met drums en regelmatig ondersteund van gitaar of bas. Donker, duister met momenten , maar de opbouw en de onverwachtse wendingen zorgden voor een boeiend concept .

En naast die beloftevolle ontdekkingsreeks stonden we nog even stil bij de missie van de jonge Katy B: fris, sprankelende , onschuldige danspop , met enkele danseressen.  De synths  en haar jeugdig enthousiasme kleurden de set met “Try again” , “Easy please me “, “What love is made of” en  “Lights on” . ‘Katy b on a mission’ was uitermate geslaagd . Meteen waren we terug 16 jaar jong!   Heerlijk even zo’n gevoel !

Tot slot Low; hun slowcore/americana getuigt nog steeds van een intrinsieke schoonheid ; de ene keer ingetogen , sober , pakkend , de andere keer fors uithalend door het gitaargepingel  en de licht dreigende , onheilzwangere muzikale aanpak. Hun ‘less is more’ princiep was geslaagd .

Kort zagen we nog James Blake , weerbarstige donkere huiverende triphopsounds , rollende dubstep/basstunes , waarover lagen gitaar en drums worden verweven en z’n emotievolle indringende vocals zweven. Innemend , slepend , durven opbouwen en harder klinken . Mooi resultaat!

Op die manier hadden we een interessant parcours afgelegd . Op naar de afsluitende PP dag

Organisatie: Pukkelpop

Pukkelpop 2013 –  donderdag 15 augustus 2013 - impressies

Pukkelpop heeft een geslaagde dag achter  de rug. Op deze Hemelvaartsdag kwam de klemtoon op ‘Nostalgia’ en was de mainstage eerst deels ingepalmd door grootse hiphop namen als Mac Miller, Kendrick Lamar en een replay voor Enimem . Hiphop blijft in de lift , dat is me wel duidelijk na deze gigs .
Ook het hardere genre op de mainstage, Deftones , Fall out boy en de industrial van NIN werd  positief ervaren en smaakvol onthaald.

Maar naast gevestigde waarden is Pukkelpop is ook een ontdekkingstocht doorheen de verschillende podia van beloftevolle artiesten en bands.

Na het credo van vorig jaar ‘So good to see you’ liet Pukkelpop dit jaar het volgende statement los  los, ‘sounds better with you’ . Lieftallig . Sjiek!

Onder het immense aanbod trachten we jou een zo fijn mogelijk overzicht te bieden  

Vóór Eminem rond elf uur het podium opkwam, kregen we met Mac Miller en Kendrick Lamar al wat hiphop  te horen on in de juiste stemming te geraken . Ondanks dat Eminem ons een halfuurtje liet wachten, blijft de Amerikaan superpopulair . Vooraan was er geen doorkomen  aan; jong of oud , iedereen wou na  al die tijd de man nog wel eens aan het werk zien.  Songs uit de ‘The slim sady’ en ‘the marshall mathers ‘ blijven live nog steeds het sterkst . Een opgezette show op z’n Amerikaans , met een helverlichte ‘E’ op het  achterplan; een tweede MC en een full band vulden aan . Eminem is meer dan hiphop, want z’n  band brengt een  breed , vol popgeluid . Het schoonheidsfoutje dat hij zich in Brussel waande , laten we terzijde . We zagen een degelijk  professioneel show ,  met een handvol sterke nummers , “kill you “, “criminal”, “the way i am”,  “stan” en “sing for the moment” met de toegevoegde vrouwelijke vocals , verder” the real slim shady “, “not afraid” en “lose yourself”. Sommigen werden aan elkaar verweven. Ze maakten de set boeiend  , want tussen in zaten er wat dipjes , kenmerkend voor vele doorsnee hiphopartiesten .  Nostalgie dreef boven, maar dat maakte het feestje er niet minder om .

Eerder op de stage stond NIN misschien wat te vroeg op de avond,  want die donker, dreigende, spannende rocksound van deze invloedrijke industrial band van Trent Reznor kan het daglicht moeilijk verdragen. Begin september verschijnt na ruim vier jaar nieuw werk . De entree liet heel wat heerlijke techno wavende  beats op ons los . De goed afgetrainde Reznor begon er aan in z’n eentje en gaandeweg kwamen  de anderen er bij . In het eerste deel overheerste de koele  elektronica ,  dan die unieke hardere , fellere industrial die ons bracht bij “march of the pigs”, “terrible lie”, “gave up”, “me , i’m not” , ” wish” en “head like a hole”, een sterke closing final vol lichteffects , die een paranoa inslag hadden . Hij beschikte  over een goed op elkaar afgestemde band , bood een uiterst beheerste show, maar …. Opnieuw ook hier sluimert de nostalgie .

Ook Deftones moet niet onderdoen als we het hoofdstuk Nostalgia aansnijden . Moreno en de zijnen zijn nog even vlijmscherp als voorheen , enkel het ontbreekt hen  die punch als bij “my own summer”, die hen in de jaren 90 groots maakte , met enkele classics die nog steeds bekijven . De slepende en strakke ritmiek , de donderende drums en die nasale , zweverig e schreeuwzang blijven en zijn nog altijd iets unieks  als op “change” en “digital bath” . Deftones is een beleven , een ondergaan en daar slaagden ze overtuigend in .

Nostalgie zei je.? Ook op de andere podia als the shelter hadden we returns, o.m. deze van Quiksand. Twintig jaar terug verscheen het memorabele ‘slip ‘, en samen met ‘manic compression’ werd er heel wat materiaal van opgestoft als “fazer”, “head to the wall” , “freezing process” en “thorn  in my side “.
Die posthardcore scene van Deftones , Helmet, Fugazi , Barkmarket  en Tool herleefde en Walter schreifels genoot van het warme onthaal .
Spijtig genoeg moesten we Johnny Marr missen , want ook hier werden enkele Smiths classics opgefrist .
… Pukkelpop went back to the nineties …

Maar naast deze gevestigde waarden , hebben we onze reeks beloftevolle artists en ontdekkingen
* Belgisch talent in de vroege middag …
Oathbreaker klonk hard en meedogenloos . niet voor niks al als support van Amenra ; of een Psycho 44, eerder al opgemerkt in de HRR een paar jaar terug , speelt een stevig, strak, gedreven felle set. De zanger draagt Black Flag in het hart en een nooit versleten t-shirt siert ‘em!
School is cool openden het festival . De hits van hun debuut blijven aanstekelijk, fris en dynamisch , maar met de twee nieuwe vrouwelijke groepsleden hebben ze een breder , voller geluid . We moeten het nog een beetje gewoon worden , maar de jeugdigheid en friste blijft totnutoe een centraal gegeven .
Verderop in de namiddag ervaarden we een rustpunt met de dromerige , subtiel uitgewerkte pop van Few Bits , die linkt aan een sfeervol Bettie Serveert, en Float fall , één van ontdekkingen op stubru , een duo die door de sobere begeleiding van synths en de gitaarriedels linkten aan The xx .

* En dan het ander rijtje van Beloftevolle ontdekkingen internationaal  op ons parcours
Imagine dragons zijn opkomend talent samen met Bastille , en die houden van lekkere rollende drums en troms.

Mikal Cronin had wel ergens Ty segall , Thee oh sees en sebadoh verwerkt en hielden het garagerock gehalte hoog , niet vies van wat pedaaleffects.

De frisse electropop van Charlie xcx klonk lekker in het gehoor , jeugdig en onschuldig . De Britse zangeres dartelde over het podium en maakte sensuele danspasjes, die de set nog aangenamer maakten.  En de cover van The backstreet boys vergeven we haar … Of iets later Klangkarussell die een volgepropt dance hall deden ontploffen met hun minimale klankenspectrum .

Eén van de ontdekkingen waarvan we houden zijn het Amerikaanse Parquet Courts die de sound van de onvolprezen Feelies  deden opborrelen ; de repeterende opbouwende ritmes rockten meer en  klonken iets snediger en feller . Sterk!

The Allah-las  zorgden voor een gekoelde cocktail met hun zomers ontspannende leuke  ‘60s rock’n’roll.

Surfer Blood: rauw rammelende powerpop die ergens de Pixies deed opwaaien , en kon gieren . Hier moet nog wat geschaafd worden aan die scherpe , onvaste zang.

Miles Kane : Britrock met een positieve feeling , ergens tussen Last shadow puppets , arctic monekeys en The Beatles , onmiskenbaar voor Kane . hij heeft al een pak goed single werk uit van de twee cd’s. Miles Kane rockt en de refreinen van “rearrange” en “miles away” werden luidkeels meegezongen. De Gallagher brothers zijn op het achterplan gedrongen .

Voor de nachtwacht hadden we nog de sterke sets van Savages en Godspeed! you black emperor
De britse dames van Savages zorgen voor een verfrissende wind . Hun amalgaan van postpunk, rock’n roll, wave  mag op plaat gedoseerd zijn , live laten de dames zich lekker gaan ; een muzikale wervelwind van een uurtje , waarbij alle registers werden opengetrokken en de fuzz tunes ons soms om de oren slingerden . Het mag eens kraken , piepen en knarsen . In de poel van Savages dreven Siouxie , Karen O, Cranes en My bloody valentine rond .

Of Godspeed , ze zijn ook terug en brachten vorig jaar nog een overdonderende plaat uit die postrock deed verbleken . Op het donker podium , hoorden we instrumentale klanktapijten van boven de tien minuten  , die opbouwden en explodeerden, vooral in het eerste deel van de set ; daarna klonken ze gematigder , waren ze slepender en kwam hun kenmerkende ‘ruis’ wat meer naar boven . Wat een contrast met Eminem !

Op de dubsteptunes van Chase & Status sloten we moe , maar tevreden de eerste Pukkelpopdag af . Op naar dag 2!

Organisatie: Pukkelpop

Casa Blanca Festival 2013 – 7 – 10 augustus 2013 - 10 editie  - dag 3 – 22000 bezoekers!
22 000 bezoekers dansen in de schaduw van de abdij!
De derde dag van Casa Blanca in Hemiksem zorgde naar jaarlijkse gewoonte voor een gevulde wei. 22.000 enthousiaste bezoekers kwamen proeven van een mix van jong en al wat ouder DJ-talent. Vanaf de eerste beats liepen het terrein en de Marquee vol.
De jonge beloftevolle snaken van Compact Disk Dummies zorgden voor een eerste hoogtepunt in de Marquee. Felix Da Housecat bracht een sound die recht uit het hart kwam en liet zien waarom hij een grootmeester is. We hadden graag meer gezien van deze man.

Discobar Galaxie bracht naar jaarlijkse gewoonte de massa aan het dansen en springen. Dat Yves V een vakman is in zijn genre had hij dit jaar al op Tomorrowland bewezen. Voor een feestje met een vette knipoog moest u bij Discobaar a Moeder zijn.

Fake Blood bracht een lekker big beat, house- en electro-feestje op de mainstage.

Meer dan 15.000 liter bier vond zijn weg naar de dorstige bezoekers. 250 vrijwilligers zorgen dat ook dit jaar als fijn en gemoedelijk verloopt.

Ondertussen is de camping al goed bevolkt met bijna 1200 kampeerders.  Organisatie Casa Blanca festival www.casablancafestival.be

Festival Dranouter 2013 – zaterdag 3 augustus 2013 – indrukken
Festival Dranouter 2013
Fstivalterrein
Dranouter

Op en Top Zomers – Op en Top Belgisch in de Kayam tent – Op en Top Geslaagd - Een uitverkochte tweede dag met 23000 bezoekers . de tweede festivaldag was niks anders dan een groots succes! Een amicaal, warm publiek ondersteunde de artiesten op Dranouter . Moet er nog … zijn?!

Een overzicht van ons parcours
Kayam Tent - Op en Top Belgisch
Het Gentse collectief Amatorski is altijd wel iets aparts en unieks . Heerlijke, fraaie, kunstzinnige  sfeermuziek door hun slepende , dromerige en donkere ritmiek . Amatorski heeft niet stilgezeten en liet horen wat we in het najaar bij de clubtour kunnen verwachten . De single “come home” lijkt opgeborgen , maar met “soldier” verloren ze de herkenbaarheid met het grote publiek niet . De songs baden in melancholie , rustiek en donkere romantiek door de lagen elektronica , laptops , keys , piano , aangevuld met (sobere) gitaar(reverbs)  en percussie . Ze vormen de soundtrack voor (ijzige) landschappen. Spannend en subtiel uitgewerkt zweverig materiaal, ergens tussen Sigur Ros, Portishead en Godspeed … Tegendraads en gekenmerkt van  een sprookjes- en ‘spookjes’ geluid; dat nog beter tot hun recht kon komen in de kleine Clubtent .

Het meeste volk was in de vooravond te zien met The Broken Circle Bluegrass Band. Iedereen valt voor deze country soundtrack  van bandleider Bjorn Eriksson , die over een goed op elkaar afgestemde band beschikt, met een muzikale hoofdrol voor Johan Heldenbergh en Veerle Baetens . Country, bluegrass , gospel, het zijn geschreven nummers en verzamelde traditionals en covers; feervolle en uptempo prairiesongs op banjo , mandoline , dobro, contrabas , akoestische gitaar en steelpedal. Heldenbergh gidst ons door de nummers van de soundtrack, gezien elke song zo zijn verhaal had. Het deed beetje denken aan z’n countryprogramma op Radio 1.
Hij kon het overweldigend succes van de film en de muziek maar niet vatten. Samen met Veerle en de andere muzikanten overtuigden ze , al gooide de storende geluidsmix roet in het eten .
Meteen werden we gedropt in die bluegrass/ coutrysfeer met “will the circle be unbroken” , “the boy who would’t …”, “over in the gloryland” , de voorliefde voor hun artiesten als Lyle Lovett (“cowboy man”) , de intieme “sister Rosette” met z’n drie of de ‘salty dog’ verhaaltjes . Kijk, het publiek hield ervan , smolt en onthaalde z’n Bluegrass Band enorm. Handsclaps , arm – en lasso zwaaien injecteerden de sfeer. Band , acteurs en publiek genoten van deze trip. De emotionele  doorbraaksingle “If I needed you” werd tot op het einde bewaard . Eén zaak is zeker , met hen wordt de bleugrass/country en de uitlopers zydeco en cajun weer van onder het stof gehaald . En borrelde daar ergens niet de sfeer van de oude Dranouterdagen in de Biertent op!?

Op en Top Belgisch … Heren die er van in de begindagen bij waren zijn De Nieuwe Snaar . Jan De Smet en C° kon deze keer dan ook zijn band  aankondigen , die een heuse afscheidstournee ondernemen van hun dertigjarige carrière , de absolute top in het muziektheater! En daar zijn betere woorden voor als kleinkunst, pop, rock’n’roll, chanson, entertainment, humor, acrobatie en cabaret, alles ineen! Een uitgebreid assortiment van  traditionele instrumenten , met Jean Blaute en Nele Paelinck als gastmuzikanten .
Ze brachten dus een mooi overzicht van hun oeuvre in een  uiterst toffe show , spektakel en muzikale diversiteit. Tussen de nummers de acrobatische kunstjes  van Geert Vermeulen, geholpen door “je t’aime , moi non plus” .
In dat overzicht kom je dan wel ergens uit op smaakvolle songs als “bij wie zou je willen wezen” met een Beastie Boy rap, “feest”, “een ijsje vanille”, “de schat van de farao”, “postbode”,  “in de hemel geen Dylan” en tot slot “een muzikant kan meestal niet dansen” . In 2014 houden ze er dus voorlopig mee op .  

… En Dranouter rockt ! The Black Box Revelation zijn maar voor een handvol optredens te zien tijdens de festivalzomer . Na Rock Zottegem volgde Dranouter. Een stevig portie rauw , potig, zompig , smerig , vettig rocken ! Voor de eerste maal in Dranouter waren ze er, en hun rock’n’roll speelden ze strak en ongedwongen . Het sloeg overduidelijk aan.  Een energieke set, want er werd stevig en snedig doorheen het oeuvre gegaan. Af en toe een ‘kalmer moment ‘, waar het bluesrockende  rootsaspect nog wat meer armslag kreeg. De twee, Jan en Dries, rockten als de beesten. Benieuwd naar het nieuwe werk in 2014 , die wel eens durfde door te sijpelen . “Set your heart on fire” en “I think I like you” , twee statements die vanavond op hun plaats waren.

En Shantel ? Die hebben ook wel iets met ons landje gemeen , want ze zijn graag geziene gasten en hun optredens zijn steevast een feestje! . Shantel & Bucovina Club Orkestar zorgden voor de vrolijke noot en een zigeunerfeestje, dier ergens z’n roots heeft in de Balkan  . ‘Disko Partizani’ , ‘Planet Paprika’, zijn hun statements die ze telkens lanceren met een ongebreitelde energie, dynamiek , friste; een opzwepende, springerige explosieve ritmiek met positive feelings, bigsmilende gezichten en heupwiegende gypydanspassen . Welke song er nu ook passeerde , laten we in het midden , maar toch even dit , het zijn funmakers met een (politieke) visie! En ze waren hier zeker op hun plaats om dag 2 Festival Dranouter af te sluiten.

Maar er was nog meer …In de Clubtent stonden we stil bij volgende bands
Het sympatieke Nederlandse  Mister & Mississippi kwamen aandraven met heerlijke dromerige songs , pakkende gitaarpartijen , kleurrijke keys en een harmonieuze meerstemmige zang . De nummers bouwden op , zwollen aan en durfden te exploderen .Naast de invloedssfeer van Local Natives – Fleet Foxes – Patrick Watson, Bon Iver en ons eigen Isbells , kwam sigur Ros piepen.

Ook het muzikaal talent Ewert & The Two Dragons uit Estland was meer dan de moeite . Hun licht huppelende indiefolkpop dwarrelt nog meer in dromerige sferen dan een paar jaar terug , toen ze meer kracht in de nummers staken . Ze krijgen kleur door de gedoseerde  toevoeging van keys, toetsen, xylo en speelgoedpiano.

Ook het Britse Stornoway kwam aandraven met een reeks eenvoudig doeltreffende, dromerige indiefolkpoppende songs, die baden in de Britfolkrock , de onschuld van Belle & Sebastian, The Decemberists en de countryinslag  van John Denver en Fleet Foxes. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de nieuwe plaat wat flets klinkt , en ook raakt de band wat minder nu , de sobere elegantie , de catchy vibes en de vocale pracht  blijven het handelsmerk. De band van sing/songschrijver Brian Briggs bracht een lieflijke luistertrip , maar prachtsongs als “zorbing” en “watching birds” zullen ze waarschijnlijk voorlopig niet meer schrijven.

Oysterband rond John Jones , die er gisteren ook al bij waren met June Tabor, sloten de Clubstage af . Hun traditionele Britfolkrock klonk broeierig, strak en gedreven; de viool bood  die emotieve push binnen hun concept .

Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter

Festival Dranouter 2013 – vrijdag 2 augustus 2013

Eén van de pittoreske festivals dat we koesteren is ongetwijfeld Festival Dranouter, die al aan z’n 39^ste editie toe is. Het festival staat voor een groen, gezinsvriendelijk en gemoedelijk driedaags muziekfeest en straalt een erg warme, amicale sfeer uit. Een editie met een boeiende en uitdagende affiche , nieuwe milieu uitdagingen  en een sfeervolle terreinaankleding.
Het festival is door de jaren geëvolueerd. Ze voegden een ‘baseline’ toe , ‘Festival of new traditions’, met het accent op de hedendaagse traditie. Het woord ‘folk’ verdween, blijft invoelbaar en kreeg een bredere perspectief onder ‘roots’, met aandacht voor de traditie . Een fijne selectie van internationale en Belgische acts , afgewerkt met te ontdekken bands over de verschillende stages. Op die manier blijft Festival Dranouter toonaangevend. 
Nieuw is de Folk-Off stage. Jonge wolven krijgen de kans zich te onderscheiden in de folkwereld.

Op de inleidende avond donderdag kwamen al zo’n 6000 bezoekers afgezakt. En op vrijdag waren we al met zo’n 17000 mensen . Het ziet er naar uit Dranouter het bezoekersaantal van vorig jaar zeker zal evenaren , met het moois dat we de zaterdag ( Broken Circle Breakdown, BBR, Shantel Bucovina) en de zondag (Kitty, Daisy & Lewis, Agnes Obel, Emir Kusturica) nog kunnen hebben …

Festival Dranouter kwam langzaam op dreef. Het mooie warme weer kon maar de  muziek, de sfeer, de gezelligheid en nog zo veel meer verhogen …

Een greep van onze parcours op vrijdag
Naast Belgische icons Daan en Arno waren we vanavond sterk onder de indruk van de sets van oudgediende June Tabor en de Fanfara Tirana & Transglobal Underground of hoe roots, folk, world trance en Balkan allemaal elkaar vinden , zonder aan ‘traditie’ in te boeten …

Een mooi initiatief om het festival definitief te openen was het gelegenheidsensemble Company of Strangers met Eva De Roovere , Marc De Maeseneer en ergens in dit gezelschap Zaz, die we verder nog dit weekend zullen zien. Een hele pak muzikanten op het podium die innemende, emotievolle  en uptempo popsongs een rock, folk en orkestraal jasje aanmeten. Blazers en accordeon vulden aan . Een heerlijk genietbare trip , afwisselende vocals, stemmenpracht en enkele pittig covers, Luka Bloom (“couldn’t have come at a better time” of van Of Monsters & Men ( “little talks”) . Festival Dranouter is op gang geschoten …

De Nederlandse Roosbeef is een hyperkinetisch sing/songwritster en bezige bij. Naast het eigen werk vinden we bij haar allerlei humane initiatieven en projecten terug; ze won een paar jaar terug de Grote Prijs van Nederland. Roos Rebergen is een huppelkonijn op het podium en wisselt intieme met een reeks aanstekelijke songs af, binnen de pop en variété, op een ontspannende , leuke wijze. Van deze krolse kat namen we haar onvaste zang er graag bij. Een toffe zomerse verschijning , die het contact met haar publiek niet schuwt . Vrouwenpop rules!

We waren sterk onder de indruk en kregen in momenten kippenvel bij de unieke set van June Tabor , die begeleid werd door de Britse folkrock band Oysterband . 23 jaar was het geleden dat beiden hier nog te vinden waren . Chemie heerste in het songmateriaal en coveraanbod, Britse roots & folkrock gebouwd en geleest op respect en traditie , en dan kom je naast hen ook uit op Fairport Convention en Steeleye Span . De zang van Tabor en John Jones van Oysterband wisselden elkaar af of vulden elkaar aan in o.m. “all tomorrow’s parties”, “love will tear us apart” en “that was my veil”, die overtuigend werden aangepast en in een uitermate gevoelig kleedje werden gestopt . Of je luisterde naar een sfeervol “Mississippi” of je kreeg acapella iets te horen; voldoende afwisseling dus binnen het genre en meteen één van de hoogtepunten van de avond.

An Pierlé keert terug naar de eenvoud van stem en piano op haar nieuwste album, ‘strange days’ , die op de één of andere manier nauw gelinkt is met haar beginperiode ‘mud stories’ . In witte jurk ging ze sober, elegant en bedreven te werk. Ze koos niet voor de makkelijke weg op het festival , ondanks het feit dat ze af en toe naast de integere muziek , het publiek trachtte te animeren . We hadden de herkenbaarheid met “mud stories” of een cover als “such a shame”, maar de klemtoon kwam op een pak luistersongs, die doorsnee Agnes Obel , Kate Bush en Tori Amos deden opborrelen .

Op de Mainstage stonden twee gerespecteerde artiesten : ’s avonds hadden we Daan en vóór de nachtwacht kwam Arno nog . Spijtig dat beiden elkaar niet hadden uitgenodigd , want het materiaal van Daan op ‘Le franc belge‘ is van hetzelfde vaatje als Arno , maar bon soit , ze speelden voor een volle tent en zorgden dat Dranouter kon feesten, met hun keuze van classics …

Daan herdefinieert deels het Franse lied tijdens deze tour en zorgt voor de ambiance met songs als “everglades”, “exes”, “icon” en “the player”  en in de closing final kregen we die elektrotunes van “swedish designer drugs” en “housewife”. Een gretig spelende band (met o.m. Isolde en Burton) , en een Daan die lekker loos ging. Band en Daan op hun best totnutoe.
En Arno dan , bijna 65, intrigeert al ruim dertig jaar als nachtburgemeester en (ongekroonde) peetvader van de Belpop. Hij is nog niet versleten hoor; samen met z’n vast rechterhand Serge Feys is hij aan zijn zoveelste jeugd toe . Waar ook in ons landje speelt hij een thuismatch . En ook een hier een verbroederingsgevoel als je er “je veux nager”, “vive ma liberté”, “olalala”, “putain putain” en “bathroom singer“ op nahoudt vanavond.  Zijn materiaal brengt hij op zijn eigen unieke manier , bepaald door smachtende , explosieve bluesy en funkende ritmes en grooves. Volks en professioneel, een uit de duizend herkenbare , meeslepende, maar evenzeer verrassende sound, met een aanstekelijk pleidooi voor een multiculturele samenleving. En zijn “godverdommes” en de obligate verwijzingen naar TC Matic zorgen voor de nodige boosts … Arno op scherp , is en blijft op dreef, emotievol, rauw en
doorleefd . Ambiance verzekerd!

En tussenin vergaten we niet de mengelmoes van het Britse world collectief Transglobal Underground met de Fanfara Tirana . Hun mishmash van world’tribal’beats , pop, trance, ska, hoempapa, Balkan was broeierig , aanstekelijk, fris en dansbaar . Een ‘slangenbezweerders worldtrance’ hoorde ik , een percussief bezwerende ritmiek , zang en rapzang op z’n Maxi Jazz’s, die inwerkte op de dansspieren , en kon opzwepend, explosief zijn . Op het eind was zelfs een Russisch danspasje of Zorba (de Griek) pasje niet vreemd . Geslaagde missie !  

Dag 1 Festival Dranouter was er eentje om van te snoepen. Een heerlijke eerste dag & happy feelings

Intussen al deze pics
Arno @ Dranouter Festival 2013

Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter

Dourfestival Dour 2013 – zaterdag 20 juli 2013 – indrukken

Op deze derde Dourdag kwam de klemtoon zeker op elektronica, reggae , hiphop , dance en al het bijhorends snoep. In de nachtelijke uren werd dit deftig beklemtoond en onderstreept door o.m. Flying Lotus , Booka shade en Venetian snares .

Ons parcours

De vier jonge Waalse gasten Pale Grey waren te zien op het podium met hetzelfde hemd en broek aan. Ze speelden onschuldige , dromerige melodieuze indiepop , met zalvende , knisperende keys en een fijne samenzang . De nummers zijn bemoedigend en goed uitgewerkt, hebben een snuifje Notwist , maar verder  niks nieuw onder de zon.

Eén van de iconen van de reggae, ragga scene staat opvallend vroeg geprogrammeerd op Dour, met name de pensioengerechtigde Lee Scratch Perry, het reggae elixir van de eeuwige jeugd. Hij is er met ERM als begeleiding. De dubsounds, die hem zo uniek maken, zijn vooraf geprogrammeerd en vullen aan. Excentrieke figuur , gerespecteerd man voor z’n studiowerk , maar geen sterk zanger , brengt hij en voert hij z’n publiek deze namiddag in de optimale reggae flow en sfeer door (lange) repeterende jam’n’grooves.

Aan energie , opwinding en dynamiek geen probleem bij het Welsche The Joy Formidable . Het trio speelt zich al een paar jaar in de kijker in de clubs en op de festivals; ook deze namiddag moesten ze niet onderdoen. Het is me na al hun concerten wel duidelijk dat zij live de enige band zijn hoe My Bloody Valentine best klinkt: gecontroleerde chaos ,  explosieve melodieuze indierockende shoewave; strak, begeesterend, bezwerend en catchy, waarbij ze alle registers kunnen opentrekken, wild tekeer gaan en sommige nummers lekker lang kunnen utspinnen. Ze worden gedragen door de kracht en sterkte van de indringende vocals van Ritzy Bryan . “ladder”, “austere” , “whirring” , het zijn maar enkele die ons telkens kippenvel bezorgen . Tonnen enthousiasme en gretigheid. Topconcert – opnieuw-!

The Herbaliser is eveneens een muzikaal beleven en een ‘must see’ . Hun gekende recept - een mishmash van jazz, hip hop, elektronica, psychedelica, funk, soul en pop klinkt aanstekelijk en groovy . Blazers , keys , flutes en scratches geven elan aan de sound. Een MC weet het publiek wat op te hitsen , en The Herbaliser verwezenlijkt als combo deels instrumentaal voor een aangenaam, genietbare, heerlijke trip . Party vibes !

Keuzes … Pff … Moeilijk soms vooral als het Canadese Suuns en het NYse DIIV op hetzelfde uur geprogrammeerd staan .
Meteen werden we ondergedompeld in die unieke sound van Suuns , een intrigerende mix van indierock , krautrock , noise en bezwerende elektronica. In het eerste deel klinkt  het kwartet extravert en aanstekelijk en durven gitaren en synths gieren, zonder echt te ontploffen. Een constante muzikale dreiging hangt , maar er wordt vaart terug genomen , en dan wordt de aanpak wat slepend en loungy . Een sterke afwisseling van een fascinerende band .

De band rond Zachary Cole Smith, DIIV, hadden een rustpauze ingelast om niet verzwolgen te worden van een ‘burntout’. Ook zij hielden er van om live hun indierockende ‘wave’ dreampop een boost te geven door rinkelend, tintelend , galmend gitaargetokkel , keys  en effects. DIIV had er opnieuw zin in . Mooi.

The Ultramagnetic MC’s staan op het podium om met een authentieke hiphopshow hun 25 jarig bestaan (net als Dour btw!) van hun meesterwerk ‘Critical Breakdown’ te vieren , bepalend toen binnen de scene. Al een gevoel van nostalgie hadden we , maar we waren zeker niet vies van dit real oldskool hiphopfeestje van deze Four Horsemen …

Wat moeten we nu denken van de freakfolkende goeroe Devandra Banhart ?! Twintig m!inuten te laat op het podium en het na 40 m!inuten voor bekeken houden … Devandra  neemt het toonbeeld van de ultieme vrijheid soms letterlijk.  Hij brengt steeds een pak nummers uit van rustige voortkabbelende , broeierige psychedelische droomfolk en americana met een Zuiders tintje . Een alternatief kleurtje , daar niet van , maar live weinig samenhangend , soms stuurloos en een onvaste zang . Dit was een repetitie, geen optreden in La Petite Maison ; laidbackfeelings, big smiles, leuk allemaal , maar ook niet meer dan dat ...

Naast die baanbrekende Ultramagnetic MC’s was het uitermate goed gevonden om hen te combineren met die  andere Amerikaanse hiphopband Jurassic 5 (met zes te zien!), die hun  succesvolle periode hadden medio de jaren 90 en na heel wat ups & downs er nu na vijf jaar opnieuw bij zijn.  Zij konden op enorm veel belangstelling en respons rekenen op de mainstage . Ook hier was er sprake van oldskool hiphop , aangevuld met allerhande samples , scratches, disco tunes , en ondersteund van een spervuur van raps . Zij hitsten hun publiek op en brachten hen  in de juiste party mood !

Even proeven van een Dournacht ? Geen probleem, elke avond kan je tot vroeg in de morgen totaal loos gaan op de beats’n’pieces . En dan is er veel volk op de been . We lieten ons (even) onderdompelen in de weird elektronica van Flying Lotus  , de toegankelijke dance van Booka Shade en de gekke breakcore van Venetian snares .

Op naar dag 4 - Uitgebreide reviews volgen

Organisatie: Dourfestival , Dour  

Dourfestival Dour 2013 – donderdag 18 juli 2013 – indrukken

Eén van Europa's grootste alternatieve underground festivals gaat sinds jaar en dag door in Dour. Het festival staat voor een avontuurlijke, muzikale ontdekkingstocht. De sfeer van het vierdaags ‘alternative music event’ is er eentje om te appreciëren.
Hoedanook, het Dourfestival is de uitgelezen kans om in een brede waaier van muziekstijlen een pak nieuwe groepen en alternatieve bands te leren kennen, de ideale windowshop-geleider door ruim 200 bands voor te stellen over zes tot zeven verschillende podia.
…En goed nieuws, qua weersomstandigheden is het Dour als vanouds . Heerlijk dampende muziek , zwetende lijven, de geur van eet – en drankstandjes en het opwaaiende ‘Dour’stof . De blubbermodder van vorig jaar is definitief doorgespoeld .
Bon soit, we staan (even) stil dat ‘Dour’, eventjes vier dagen de muziekhoofdstad is.

… Op de eerste dag ervaren we gretig spelende artiesten en bands , wat uitermate goed werd ontvangen . Een Dour als vanouds dus … 25 years of love – We are Dour …

Ons parcours
In de vroege nam hadden we de fijne pop van The 1975. Ze hebben al een paar leuke, prettig in het gehoor liggende nummers uit, als “the city” , die niet ontbraken . Genietbare pop, de start van de vierdaagse trip!

Nicole Willis & the Soul Investigators en Charles Bradley & His Extraordinaires . Wat een begeleidingsnamen , maar beiden staan voor het beste wat er in de soul kan gebeuren . Sterke présence , uitstaling , intens broeierige, groovy soulpop , funky loops, 70s retro , helder indringende vocals en een bredere waaier aan instrumenten, waarbij de blazers en de danspasjes elan en kleur geven aan het songmateriaal . Heerlijk overtuigende trips .  

We werden iets later overdonderd van de set het uit het uit Austin , Texas sympathieke kwartet White Denim , Wat eerst werd ingezet als ordinaire, meeslepende rock groeide uit tot een uitgelaten , losgeslagen concept, waar de instrumenten spraken en snedig , gedreven klonken . Southern retroamericana op z’n best …

Even de drum’n’bass checken van Murdock. Er was bijna geen doorkomen aan de Balzaal hier . Iedereen ging uit z’n dak op de harde, pompende en trancegerichte beats die zijn drum’n bass een fris kleurtje boden . Een MC vulde aan en hitste op . Een donderdagnamiddag zoals we nog niet veel gekend hebben .

Onze Franstalige vrienden Brns , spreek uit Brains,  is er eentje die we al een tijdje in het oog hebben . Ze hebben in een goede twee jaar tijd een pak live ervaring opgedaan , die z’n weerslag kent in positieve zin op het materiaal . Want hun gespierde indierock , klinkt met nog meer hooks , en houdt van postrock en – metal . Twee percussionisten , boeiende, indringende gitaar –en baspartijen die onverwachtse wendingen ondergaan. Kortom, een gretig , gemotiveerd spelende band. Sterk!

Ook The Horrors hadden er duidelijk zin in , hoor. Ze speelden een goede afwisseling van hun verschenen plaatwerk , met een contactzoekende zanger; muzikaal hielden ze het midden tussen pop, rock en shoewave . Heerlijke variërende trips van “who can say” , “sea within the sea”, “still life” en “moving further away” .

Eén van de zovele projecten van Mike Patton is terug op de rails geplaatst . Na Mr Bungle , Fantomas , de uitstapjes met John Zorn , is Patton er met Tomahawk opnieuw . “We’re an old band” kondigde hij doodleuk aan …  Samen met o.m. ex Helmet , huidig Battles drummer John Stanier (kan niet anders met die hoog opgestoken cymbalen!), brengen ze toegankelijke, avontuurlijke en experimentele arty farty rock,  tegendraads door de tempowisselingen, de  onverwachtse wendingen , de stemvarianten van Patton , de ruizige gitaarlicks , de diepe dreunende bass en de opzwepende drums . Gek genietbaar … ‘First time in Europe since years’ . Overtuigend .

Een stukje Bonobo en Trentemöller deed ons even de wenkbrauwen fronsen . De tent zat afgeladen vol voor de filmische jazzy triphoplounge van Bonobo , die inwerkt op de dansspieren . Soms met vijf op het podium én met een zangeres. De elektronische invalshoek op z’n Cinematic Orchestra’s  imponeerde . Eén van de favorieten uit de Ninja Tune stal . Een hartveroverend aapje dus .
Ook het Scandinavische Trentemöller onderging met de jaren een facelift. Geen DJ sets meer, maar met een full band rond zich , met retro , psychedelische symfonische uitstapjes . De songs klinken pittig, gedreven , rockend en ook hier zorgde een zangeres voor de opsmuk en de friste aan het materiaal . De koele wave elektronica  en ijzige soundscapes als op “moan” die de man kenmerken , smolten als sneeuw voor de zon .

We waren blij met de return van The Yeah Yeah Yeahs . De drie grote ‘Y’s hingen torenhoop op het podium … een happy return dus van Karen O en haar NY-se band . Een ‘typical american’ show brachten ze , die meteen lonkt naar Pukkelpop en Rock Werchter . Toegegeven , het nieuwe materiaal is soms wat flets , maar de live boosts op gitaar, drums en synths  , en de hyperkinetische danspas , zang en gilzang vingen dit op. De melodieus naar ‘80s retro wave ruikende songs klonken snedig , fel en verbeten . Een uptempo electrorockshow die we uitermate konden smaken en een headliner op z’n plaats.

Tot slot laat in de nacht was er nog één van die hiphopsensaties van de nineties The Wu-Tang Clan die op de mainstage afsloot , maar dan was deze net naar huis toe gebold …

Tot op dag 2 in het zonovergoten Dour

Organisatie: Dourfestival , Dour

Heineken Open’er Festival 2013 – van 3 tem 6 juli 2013 – Gdynia, Polen – Live reviews (fr)

Heineken Open’er Festival is een muziekfestival die plaatsvindt in Gdynia, Polen. De eerste editie van het festival ging door in Warsaw onder de naam Open Air Festival. Sinds 2006 gaat het festival door op de luchthaven van Kosakowo (Gdynia, op een 10tal km van Gdansk!) . Alter Art, een concert agency, is de hoofdorganisator maar Heineken International is hun hoofdsponsor. Open’er Festival kreeg de Best Major Festival prijs op de Europese Festival Awards in 2009 en 2010.

Heineken Open’er wordt ingedeeld in vier podia. Een main stage, een tent stage, een world stage en een alter space. Met elk een divers muzikaal aanbod van headliners tot folkmuziek, van experimentele sound tot alternatieve klasse.

Op hun affiche prijkten de namen van Blur, QOTSA, Kings of Leon, Editors, Nick Cave & The bad Seeds, Maria Peszek, Arctic Monkeys, Modest Mouse, Animal Collective, Skunk anasie, Tame Impala, Editors, Disclosure en Alt-J. Een extra show was er met Rihanna een dag later op 7 juli 2013!

Heineken Open’er - : http://www.opener.pl/en

Neem gerust een kijkje naar de live reviews van
http://www.musiczine.net/fr/festivals/festival/open-er-2013-samedi-6-juillet/
http://www.musiczine.net/fr/festivals/festival/open-er-2013-vendredi-5-juillet/
http://www.musiczine.net/fr/festivals/festival/open-er-2013-jeudi-4-juillet/ 

Vooruit100 - Kiss the anus of a black cat aka Stef Heeren - Friends are electric!, Vooruit Gent op 31 mei 2013 – Pics

Vanavond waren we present om een deel van Kiss The Anus Of A Black Cat te zien , met name als duo Stef Heeren (zang + gitaar) & Kwinten Mordijck (synths).
De Emiel-Zaal van de Vooruit, 1 van de repetitieruimtes, was gezellig gevuld met vrienden van het duo, studenten en fans van het donkere, zwarte werk.
Deze postersessie werd vooral opgebouwd rond jaren 80 muziek die het duo zelf kan pruimen. Dat Kiss the anus of a black cat dit genre warm omarmt, hoorden we al op het laatste album ‘Weltuntergangsstimmung’. Eerste song van de avond was “Heartland”, persoonlijk me erg genegen aan The Sisters Of Mercy. De donkere toon was meteen gezet. Verder passeerden nummers van o.m. The Cure, The Sound en Einstürzende Neubauten ( 8 minuten Kollaps !).
Met momenten dreunden de Korg-synths de bierglazen omver, en soms sleepte het gitaarspel je begeesterend mee de diepte in. Enkel even werden we ‘cymbaal-rondgangs-gewijs’ losgelaten uit deze intense greep.
Stef Heeren wordt gewaardeerd door de collega’s. Niet verwonderlijk dat An Pierlé, van wie hij o.a. in De Casino het voorprogramma speelde, hier vanavond was.  De eigen nummers van  KTAOABC nestelten zich met verve tussen de cult klassiekers. 

Deze postersessie mix van jonge muzikanten, 80’s muziek, tapijt, concertposters en enthousiaste fans was meer dan geslaagd. Topavond !

Kiss The Anus Of A Black Cat op maandag 3/6 te zien als voorprogramma van Peter Murphy in de AB.

Setlist :

Heartland (Sisters of Mercy)
Charlotte Sometimes (The Cure)
Drone for Conan (KTAOABC)
Caucasian Walk (Virgin Prunes)
Judgement (The Sound)
White Coats (New Model Army)
Fool (Swans)
Kampfbereit (Front 242)
Kollaps (Einsturzende Neubauten)
Ruins (KTAOABC)

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/kiss-the-anus-of-a-black-cat-31-05-2013/
Organisatie: Vooruit Gent, ikv Vooruit100

Converse viert het ‘Get Dirty’ – gevoel met exclusieve clubconcerten van drie topbands uit de Benelux , Trix Antwerpen op 24 mei 2013 - Pics

Converse organiseert  in 11 Europese steden een GET DIRTY concertreeks waarbij het publiek zich volledig kan overgeven aan de muziek en aan het einde van de avond met vieze sneakers naar huis gaat. Shoes Keep It Clean, Sneakers Get Dirty.


http://www.converse.be

Black Box Revelation – Sx – twee revelerende bands uit eigen land , de ene brengt emotionele garagerock met een ruw randje , de andere speelt gevoelige, melodieuze wavegothic.
Uit Nederland hebben we DeWolff , die ons dan een potje rauwe psychedelische sixties rock serveert …

Neem gerust een kijkje naar de pics
 
http://www.musiczine.net/nl/fotos/black-box-revelation-3/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/dewolff-4/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/sx-3/

Organisatie:  Converse , Weert (Nl) ism Trix, Antwerpen