Swap Meet is een Gents viertal dat tot in den treure wordt vergeleken met Pavement en Dinosaur Jr. Op hun eerste EP ‘Suburboys’ tonen ze dat ze meer in hun mars hebben. De productie was in handen van Bert Vliegen van Teen Creeps.
Openers “Sumr” en “Seizures” zetten de lijnen uit voor de rest van de EP: weerbarstige en schijnbaar nonchalant gebrachte gitaarrock in de lijn van toch wel Pavement en Dinosaur Jr., maar dan een versnelling hoger. Ook Lemonheads, Sonic Youth, Pixies, Teenage Fanclub, Nemo en Evil Superstars zijn nooit ver weg. Recentere referenties zijn Wavves, Yuck, Cloud Nothings, Parquet Courts en OK GO. Maar er zit meer in Swap Meet dan het kopiëren van andere bands. Ze zoeken hun eigen weg en komen zo uit bij soms melodieuze en soms hoekige noiserock die al eens een onverwachte zijweg inslaat.
De uitblinkers op deze EP zijn “Infinite Bike Rides”, waar een beetje Weezer in zit, en het korte “I Love Mulching”, dat minder dan twee minuten nodig heeft om zich in je hoofd te nestelen.

Meer info op https://swapmeet.bandcamp.com/album/suburboys

H-One uit de Franse stad Toulouse bestaat reeds sinds 2005. De band werd opgericht door de broers Alan (gitaar en zang) en Adrian (drums) en hun muziek is geïnspireerd op de moderne metal (nu-metal en death/core). Live is H-One een trio, met Arnauld op bas. Het duo/trio brengt metal met veel power, die soms eens melodieus en dan weer heel zwaar en log is, en met een hoofdrol voor de zware stem van Alan. Muzikaal zitten ze een beetje in het straatje van het Belgische Komah, het Franse Think of A New Kind (T.A.N.K.), Gojira, Headcharger en Fear Factory. Buiten Frankrijk is de band nog maar weinig bekend, maar door in het Engels te zingen geven ze aan dat ze ook buiten Frankrijk willen doorbreken.
In 2014 bracht H-One reeds Cygne uit en nu is het de beurt aan ‘Cygne II’, opnieuw in eigen beheer. Met knap artwork en een handig tekstvel. Net als op het debuut is er in de teksten veel aandacht over alles wat er misgaat op de wereld, te beginnen bij het milieu. Die aandacht voor het milieu trekt de band ook door in andere activiteiten. Zo verkoopt de band zijn CD’s enkel in een kartonnen digipack en niet in een klassiek plastic CD-doosje. Bij hun optredens verkopen ze behalve hun eigen merchandise ook dingen van Sea Shepherd.
‘Cygne II’ toont ons een band die bewust modern en ook vooral heel kwaad klinkt. De nummers komen als een pletwals over je heen, met loodzware bassen en brutale riffs. Opener “Salt War” is een aanklacht tegen het vangen van walvissen en haaien, met veel power en energie en geregeld een break. “Home” en “Pray For My Name” zijn twee songs waarin de band niet voluit lijkt te gaan. Op “Mother” wordt daarna alles aan flarden gebeukt en geramd. Voor solo’s is er geen plaats. Van “Mother” is er ook een knappe video die je kan vinden op YouTube.
Of “Headcharger” een knipoog is naar de gelijknamige Franse band, is niet meteen duidelijk. Deze song gaat meer naar de klassieke heavy metal en thrash en is op het album een mooie afwisseling na al het eerdere muzikale geweld. Hier toont de band dat ze ook virtuoos kunnen spelen. “Moved Reasons” is een akoestisch tussendoortje, maar niet helemaal overbodig, omdat zo de wall of sound van “Black Cloud” nog dikker in de verf wordt gezet. Afsluiter “Final Track” is één brok energie met een hardcore-toets.  Wie genoeg geduld heeft, kan na Final Track nog naar een akoestische mysterietrack, vermoedelijk een liefdesliedje, luisteren.

Filip Van Der Linden - De Leuvense band Cathubodua werd opgericht in de lente van 2013 en heeft zopas zijn eerste EP uitgebracht in eigen beheer. Zelf omschrijft dit zestal zijn muziek als ‘epic symphonic metal’ met zowel duistere als frivole symfonieën, een forse set stembanden en krachtig vioolspel.
De bandnaam verwijst naar een Gallische godin van de oorlog (of van de overwinning). De teksten zijn gebaseerd op fantasy en historische thema’s, waarin helden, tovenaars, prinsen, Romeinen en kobolden de hoofdrollen spelen. Voor de opnames werd gewerkt met mensen die eerder met o.m. Evil Invaders, Saille en Leaves Eyes hebben gewerkt. Epische symfonische metal is geen voor de hand liggende keuze, maar Cathubodua stelt niet teleur op dit debuut.
‘Opus I: Dawn’ opent met een heel bombastische, instrumentale intro die dankzij het klaroengeschal heel middeleeuws aanvoelt. Het eerste echte nummer, “Scarecrow”, heeft evenwel onmiddellijk de gitaar op het voorplan. Zangeres Sara blijft nog net boven de instrumenten uit in dit nummer met een redelijk traditionele gothic-rock/metal-opbouw. Van Scarecrow circuleert ook een lyric-video op internet.
Het volgende nummer, “SPQR” (de afkorting van Senatus Populusque Romanus of de senaat en het volk van Rome, wat fungeerde als de officiële naam van het Romeinse Rijk), heeft een knappe, dreigende intro die je zo naar het oudere werk van Within Temptation katapulteert. Met de opera-achtige stem van Sara komt Cathubodua hier in de buurt van Nightwish (toen Tarja Turunen daar zong), Sirenia, Tristania en Therion.
“Glorious Days” is een mooie symbiose van klassieke muziek met folk en metal, maar kreunt bij momenten onder de vracht instrumenten die elk hun plaats opeisen, terwijl de knapste stukken net die zijn waarin slechts één of twee instrumenten de zang ondersteunen.
Op afsluiter “Imperium Solis” vormt een zware mannenstem, zelfs bijna een grunt, een mooi contrast met zangeres Sara en krijgt violiste Katrien, één van de oprichtsters van de band, de kans om haar visitekaartje af te geven. Met een speelduur van meer dan zes minuten is dit het ‘magnus opus’ van Cathubodua.
Voor fans van Therion en het oudere werk van Nightwish zal Cathubodua  een aangename ontdekking zijn, maar ook muzikaal klopt het plaatje helemaal.
Benieuwd naar wat er komt na Dawn.

Lode Vanneste - Een leuke, nieuwe naam binnen het melodieuze, Belgische metalfirmament is Cathubodua.  Deze Leuvense band ontstond in 2013 en telt zes bandleden waaronder frontvrouw Sara Vanderheyden.  ‘Opus I: Dawn’ is de eerste ep en telt vijf degelijke composities.  Cathubodua serveert de luisteraar een authentieke pot  symfonische metal met invloeden uit klassieke muziek en folk waarbij het vooral de krachtige vocalen van Sara die opvallen. 
Van de vijf songs onthouden we vooral  de twee laatste tracks. Zo is er het folky “Glorious Day” dat het zeker live goed zal doen en er is de veelzijdige afsluiter “Imperium Souls” waar de grunts van gastvocalist Mathijs Ignoul het geheel naar een hoger niveau tillen. Cathubodua heeft duidelijk potentieel en is een aanraders voor liefhebbers van dit genre.

The Glücks komen uit Oostende en zeggen van zichzelf dat ze zich ophouden in de driehoek tussen The Cramps, The Stooges en Thee Oh Sees. De band bestaat uit Tina op drums en Alex op gitaar. Op hun debuutalbum Youth On Stuff zingen beiden. Soms om de beurt, soms samen, maar steeds met een grove korrel.
Als tweepersoonsband verwacht je gelijkenissen met The White Stripes of The Black Box Revelation, maar in die richting moet je The Glücks niet zoeken. Denk eerder aan Jon Spencer Blues Explosion op speed, The Gories of Bass Drum Of Death. Met een heerlijk overstuurde gitaar en lekker veel galm op de stemmen, waardoor je soms nauwelijks kan uitmaken wie zingt, maakt deze band vuile garagerock die zo energiek is als de punk van The Damned en de UK Subs en die zo rammelt als The Mummies, met daarover een lofi-retro-saus als waren ze The Areola Treat of The Automatic. Ook 50 Foot Combo is nooit ver weg…

‘Youth On Stuff’ opent met het lekker rockende en swingende “Cucucool”, gezongen door Tina en met een intro die een beetje naar de surfrock neigt en een eenvoudige drumroffel die zo uit de sixties lijkt weggelopen. Eens op dreef wordt duidelijk dat The Glücks een eigen universum hebben opgebouwd met invloeden uit zowat de hele rockgeschiedenis en dat alle referenties deze band te kort doen. Titeltrack “Youth On Stuff”, gezongen door Alex, schakelt een versnelling hoger en pikt eerder aan bij de punk, met meer energie en meer fuzz.
“Kill The King” en “The Drugs Won’t Work” zijn licht drammerig en tegelijk dreigend en tonen dat deze band niet voor één gat te vangen is. “Slave”, met een oerschreeuw van Alex, en “Anger in Your Eyes” laten dan weer een meer psychedelisch kantje van The Glücks horen. “Panopticon” is iets lichtvoetiger, terwijl “Sick City”, “Brand New Gun” en “Bugs” dan weer eerder vuile punktracks zijn.

Op ‘Youth On Stuff’ schurken The Glücks tegen heel wat genres aan zonder voluit voor één van die genres te kiezen. Ze zoeken zich een eigen weg waarbij hun energie en hun spelplezier altijd vooropstaan.  Het album sluit af met “No Savior” en dat is eigenlijk de samenvatting van de hele plaat: The Glücks zijn zo aanstekelijk dat er geen redding meer is. Je moet ze wel goed vinden.