Black Tolex speelt stevige melodische rock met een grunge randje. Ze creëren daarmee een sound die dezer dagen misschien niet meer zo sexy lijkt -de nineties zijn al een tijdje achter de rug- maar die wel eerlijk en zonder gène uit de speakers knalt.
Tegenwoordig is het al een unicum voor een Belgische band dat men niet de hippe Britse bands of de nichtenpop van Oscar & The Wolf als voorbeeld neemt, maar wel oerdegelijke rockbands als Mad Season, Bad company en Pearl Jam. Bij die laatste ligt het er trouwens wel vingerdik op, we herkennen Vedder en co in zowat elke riff en song (’t is ook niet voor niks dat de frontman om de haverklap met een Pearl Jam t-shirt op het podium verschijnt).
Het geheel klinkt bij momenten heel Amerikaans en een paar rockballads (“Someday”, “Watch Me Fall”) overschrijden een beetje te pijnlijk de slijmbalgrens, maar toch is dit een potige rockplaat die moeiteloos een kroegentocht langs de bruinste bikercafés kan ondernemen.
Bezieler van deze band is Milo Meskens, een uiterst begaafde gitarist  die in een ander leven ook wel eens solo optredens pleegt op te fleuren met een stel songs die nogal neig stinken naar Milow (u kent hem wel, de singer/songwriter die evenveel rock’n’roll in zijn lijf heeft als haar op zijn hoofd). Bij Black Tolex blijft Meskens gelukkig in een stomende rock modus en gooit hij geregeld een Hendrixiaanse solo in de ring, en in combinatie met een strak spelende rockband geeft dat geregeld vonken.
Puike rockplaat.