Nova Flares is het eenmansproject van de Amerikaan Jason Wagers. Hij speelt alle instrumenten: gitaar, bas en drum en heel af en toe neuriet hij een beetje. Onder de bandnaam Nova Flares is de gelijknamige EP de eerste worp en die is meteen goed voor een nieuw genre in de popmuziek: surfgaze of de combinatie van surfrock en shoegaze. Het onbeschaamd vrolijke en zonnige van de Beach Boys en het zweverige van de Jesus And Mary Chain? Niet echt. Met surf of Beach Boys heeft dit weinig te maken, zelfs de voor surf klassieke reverb en twang ontbreekt grotendeels. Wel is dit vrolijke, dromerige slackerpop die wel aan dromerige stranden doet denken. Eerder de spirit van de vroege surfrock, dus. Om het te vertalen naar Belgische referenties denk je best aan een driehoeksverhouding tussen Seagulls, Beech en Danny Blue & The Old Socks.

Behalve slacker zit er ook nog wat psychedelica in de saus van Nova Flares. Wat hij wel met surfrock gemeen heeft, is dat Wagers er makkelijk in slaagt om een instrumentale track toch spannend te maken. Er zijn van de songs die je bijna onbewust meenemen op hun trip. Eenvoudige (instrumentale) oorwurmen als “Summer Colors en “Careless Carres” kunnen dat, bij het complexere “Gut Splinter” lukt het wat minder. “Krokodil Tears” is heel mysterieus, een beetje David Lynch-achtig zelfs, en bijna instrumentaal, met enkel wat geneurie of ‘gehum’ op het einde.

“Ghost Only Whishes” is het enige echte surfrock-nummer op deze EP, maar hier ontbreekt wel de shoegaze. Een beetje jammer dat Wagers de lijn van zijn surfgaze op dit ene nummer niet aangehouden heeft.

Onthou surfgaze. Onthou Nova Flares. Download deze EP als soundtrack voor als je de komende maanden op een snikhete dag, onder een loden zon, ergens vaststaat in de file. Na twee nummers van Nova Flares zal de wereld er al een stuk beter uitzien.

https://novaflares.bandcamp.com/