Bij de eerste releases bestond Ford’s Fuzz Inferno uit het Nederlandse duo Hans Ford en Patrick Delabie. Het was de bedoeling dat dit een studioproject zou blijven, maar vorig jaar ging deze fuzzpunk-band toch op tournee door de UK en Nederland, maar dan als trio. Met de Belgische drummer Geert Budts, die Delabie nog kent van bij Scoundrels.
Het album ‘Fuzz Up Your Electric Chair, Baby!’ werd opgenomen net na die tournee. Om de spirit van de optredens correct te capteren werd alles live in de studio ingespeeld. Het is daarmee een mooie samenvatting van de dynamiek van het trio en ook van de verzamelde EP-releases sinds 2021. Het leuke is dat deze verzameling op twee nummers na helemaal verschilt van ‘Book Of Fuzz’, de eerder uitgebrachte verzamelaar. Het nieuwe album is een mooie dwarsdoorsnede van de EP’s, enkel van ‘Flog Yourself With Fuzz’ staat hier geen nummer. En enkel “A Messed Up Situation” werd nog niet eerder uitgebracht door de band.
Dit is een heerlijk en eerlijk album. De opnames zijn heel degelijk en ook heel in your face: vooral geen gepolijst, overproduced geluid. Puurder krijg je je fuzz punk niet geserveerd: stampende drums, schreeuwende vocalen met maatschappijkritische lyrics en voor de gitaren wordt het fuzzpedaal diep ingedrukt. En niet te veel gedoe met solo’s of moeilijke akkoorden in de toch al korte tracks. Er zitten wel wat solo’s in, maar dan heel compacte.
Mijn favorieten zijn “No Solution”, “Leisure Class Saturday” en “Fuzz Dogs”.

https://fordsfuzzinferno.bandcamp.com/album/fuzz-up-your-electric-chair-baby-live-at-studio-195

Van de Nederlandse popband Misprint bespraken we eind 2022 hier reeds de fijne EP ‘Binnenkant Van Een Raam’. De band uit Nijmegen is terug met de upbeat single “Even Later In De Tuin”.
Het nummer gaat erover dat we met z’n allen misschien wat meer moeten genieten van de kleine gelukjes in het leven. Het nummer klinkt bovendien lentefris, zorgeloos, positief, … maar dat wil nu niet zeggen dat de boodschap niet belangrijk is.
We haalden voor deze Nederlanders eerder reeds de vergelijking met onze Yevgueni aan en die geldt zeker ook voor deze nieuwe single.

Misprint - Even later in de tuin (youtube.com)

Thorndale was eerst een internationaal project, met leden uit Spanje, Colombia en Canada. Pas dit jaar heeft de Nederlandse gitarist Maarten (van o.m. Epinikion) zich bij de band gevoegd, maar Thorndale profileert zich al langer als een Nederlandse band. Het zijn allen doorwinterde muzikanten die al in een aantal bands speelden en met Thorndale doen ze een gooi naar eeuwige roem. En dat zomaar wel eens kunnen lukken.
Thorndale biedt een mix van heavy metal, groovemetal, grunge, doom en stoner. Die laatste twee genres zie je wel vaker samen, de heavy metal- en grunge-invloeden vind ik vooral in de zanglijnen en in sommige gitaarsolo’s. De bas en gitaren zinderen, met flink wat fuzz, en het groovende drumwerk is 100% van de stoner- en doomfamilie.
De muziek van Thorndale is best aangenaam en bij momenten best catchy en meeslepend, maar misschien minder verrassend dan wat je bij de mix van genre-invloeden en landen van herkomst van de bandleden zou verwachten. De songopbouw is diverser en meer uitgewerkt dan je doorgaans bij stoner en doom te horen krijgt. Er zitten een paar sterke refreinen of meebrul-stukjes in, maar ook weer niet altijd.
Andy LaRocque van King Diamond speelde een solo in voor “Ain’t The End Of My Rope”. En Dan Swanö deed de mix van het album. Nu zijn dat misschien wel ‘huurlingen’ die zich wel vaker laten verleiden om een nieuwe band een duwtje in de rug te geven, maar het zijn ook twee echte klasbakken die graag hun reputatie hoog houden en niet om het even welke opdracht van om het even welke band aanvaarden. Dat oordeel van LaRocque en Swanö durf ik wel volgen: dit debuutalbum heeft zeker potentieel.
Van de slechts zes tracks op dit album kunnen “I Accuse You” en “Born As A Stranger” mij het meeste bekoren.

https://thorndale.bandcamp.com/

Ozymandias is een Oostenrijks trio dat heavy en groovy grunge mixt met een mellotron-sound zoals we die kenden in de jaren’70 (denk aan Ray Manzarek van The Doors, Gary Brooker of Jon Lord van Deep Purple). Hun eind vorig jaar uitgekomen album ‘Let’s Rot!’ is een ietwat exotische en tegelijk super-heavy trip naar ongekende bestemmingen.
Toetsenist Armin is niet alleen één van de sterkhouders bij Ozymandias, hij is bovendien de enige van de band met referenties die ook in Vlaanderen bij sommigen een belletje doen rinkelen, want hij werkte mee aan twee albums van de indertijd illustere turbopolkaband Russkaja. Van die inmiddels opgeheven band doet ook Rainer mee als gastmuzikant. Hij speelt viool en schreef het arrangement voor openingstrack “Summerrain”. Dat is de rustigste en daarom niet de meest representatieve track voor dit album.
De songopbouw op ‘Let’s Rot!’ schippert constant tussen classic rock, synth-driven rock en potige grunge/stoner-rock, wat een knisperend fris album oplevert. Zanger-gitarist Christoph schreeuwt zich schor in de meeste nummers om genoeg muzikaal weerwerk te kunnen bieden aan de mellotron. Ook zijn lyrics zijn schatplichtig aan de grunge- en indierockperiode, met vaak reflecties over persoonlijke problemen en kwelgeesten.
Je mag vooral geen oog- of oorkleppen ophebben voor deze Ozymandias. Ze gooien minstens drie of vier decennia aan rock-elementen op één hoop en filteren daar een heel eigen sound uit. Het is moeilijk om de beste songs op te lijsten, maar de wervelende roetsjbaan “Anemia” is voor mij een topper. Ook het in een aan Nirvana-benaderende razernij eindigende “Bleed For Me” en de grove korrel in de vocalen van “I Don’t Care” hebben een aantrekkingskracht die moeilijk te duiden is. “Tasty” is dan weer een traag opgebouwd en heel gelaagd grungerock-walsje dat vervelt van vriendelijk naar tandenbijtend agressief. Zo heeft elke track op dit album zijn eigen karakter en muzikale plot-twist. Je verveelt je geen seconde met Ozymandias.
Het is niet makkelijk om deze band in één of meer hokjes te duwen, maar hopelijk weerhoudt dat Ozymandias er niet van om ooit eens naar Vlaanderen af te zakken voor enkele clubconcerten. Hun Duitse labelgenoten van Spiral Drive stonden niet zo lang geleden in de Djingel Djangel in Antwerpen en dat lijkt me ook wel een goed startpunt voor de Vlaamse veroveringstocht van Ozymandias.

https://www.youtube.com/watch?v=R1W3niMitew&t=6s 

De Belgische epic symphonic metalband Cathubodua bracht zopas zijn nieuwe album ‘Interbellum’ uit. Een interbellum is een periode van relatieve rust tussen twee conflicten in. Nochtans is er op het album met dezelfde titel van Cathubodua van rust maar weinig sprake. Op een enkele ‘zachte’ intro’s en één bijna akoestisch nummer na na vind je op ‘Interbellum’ vooral spanning, agressie, kracht en snelheid. Dit album raast en buldert als een storm. Het is veruit het hardste album dat deze band reeds opnam. 
De line-up van Cathubodua is bijna helemaal vertimmerd sinds ‘Continuum’. Toch klinkt het geluid van de band heel vertrouwd, maar dan in een net iets kwadere, bozere en rauwere versie van wat we op ‘Continuum’ hoorden. 
Wat ook opvalt: het geluid klinkt heel vol en slingert je van het ene aandachtspunt naar het volgende. De strijkers-, blazers-, piano- en koor-arrangementen zijn heel degelijk. 
Thematisch (in de lyrics) is dit album soms wat moeilijk. De onderwerpen zijn wat klassiek voor de symfonische metal (het zou zo een fantasy-verhaal kunnen zijn), maar de aanpak is veel minder klassiek. Dat maakt dat je als luisteraar wel wat moeite moet doen om ‘mee’ te zijn.
De iets aangepaste muzikale koers doet Cathubodua goed. Er zit meer onderscheidend vermogen in dit album, ten opzichte dan van de heel lange lijst van female fronted symphonic metal bands. Het rauwere, snellere en agressievere dat er in zit heeft zangeres Sara misschien wel wat getriggerd om next level te gaan. Enkel in het romantische en zo goed als akoestische “The Mirror” krijgen zij en violist Arvid rij baan van de band om hun talenten breeduit aan te bieden. 
Het is moeilijk om bij de slechts zes nummers één of meer favorieten aan te duiden. Elk nummer heeft een eigen identiteit en eigen kwaliteiten. Inzake compositie en techniciteit ligt de lat altijd hoog. Mijn voorkeur gaat naar de gecontroleerde razernij van “Will Unbroken” en naar “Foretelling”, wat de eerste single.
Met de zes nummers samen haalt dit album slechts nipt de grens van het half uur. Dat is dan ook de belangrijkste opmerking voor dit album, dat het misschien net iets te kort is.

https://www.youtube.com/watch?v=LJfmm7nVp9M

De productie en mix van het nieuwe album waren in de bekwame handen van Yarne Heylen (van Carnation). De intro is misschien een referentie naar de folkmetal-roots van debuutalbum ‘Opus I Dawn’. Daarna breekt deze nieuwe single open in zowat het hardste en ruigste dat we al van deze band gehoord hebben. Tegelijk klinkt het knisperend als vuurwerk op een taart. Zangeres Sara staat heel centraal in de sound, maar ze moet –virtueel - vechten voor haar plaats.
Cathubodua stelt Interbellum het hele jaar door voor aan het publiek met een club- en festivaltournee door België, Nederland, Frankrijk en Duitsland.
https://www.youtube.com/watch?v=sIRh5yELJkE

Ronker is al een hele tijd goed bezig, ook al zitten ze misschien in het makkelijkst aan de man te brengen subsegment van de rock. Ook hun nieuwe single “Slow Murder” is een bonte mix van noise, emo-hardcore en posthardcore (in de stijl van Brutus), met lyrics die meer gespuugd worden dan gezongen.
Twee mannen hebben de brute smerigheid en de razernij van Ronker op magistrale wijze kunnen producen en mixen en dat zijn misschien niet toevallig mensen met ervaring in de metal: Tim Toegaert (If I May, Cavaran, Turpentine Valley, …) en Bob Briessinck (Bloodrocuted, Infantile, Velvet Mist, …).
“Slow Murder” gaat over het aanvaarden van het leven, zowel de donkere kanten als de ranzige pasteltinten ervan, en over het willen proeven van alle smaken die geen vanille zijn.
Deze single is de aanloop naar het debuutalbum 'Fear is a Funny Thing Now Smile Like a Big Boy'. Dat komt op 10 mei uit.

https://www.youtube.com/watch?v=H89G50-BsVA

The Me In You heeft ons in 2022 bijzonder aangenaam verrast met het album ‘How Does It Feel To Be Wrong All The Time’. Hun nieuwste single heeft – gelukkig – een veel kortere titel.
“Oh No” is een midtempo poprocknummer dat ons meteen aan de Belpop van Toy doet denken, op een positieve manier, uiteraard. Met een zelfde cathyness en met dezelfde vibe. Wat gladjes op het eerste gehoor, maar met één of meer dubbele lagen in de lyrics: lichte melancholie, een gebroken hart of toch wat liefdesverdriet, …
Het levert alvast een heel aanstekelijke popsong op. Als dit de maat is voor het volgende album, beginnen wij al te popelen van ongeduld.

https://www.youtube.com/watch?v=J4vrHheCYRo

We hebben de Belgische band The 925 al wat lof toegezwaaid na hun concert met The Dirty Denims in Oudenaarde. The 925 krijgt stilaan ook in het buitenland een voet tussen de deur en met de nieuwe single “Karma” zullen zeker nog veel meer harten veroverd worden.

Wij zagen in De Harmonie in The 925 een combinatie van de geest van The Sonics en de rock-vibes van Nathaniel Rateliff. En dat zijn exact de twee referenties die ook bij “Karma” horen: garagerock met een beetje fuzz en met een stevige scheut soulrock. Deze single over hoe karma iemand als een boomerang in het gezicht kan treffen is de perfecte ambassadeur voor The 925 en kreeg in de studio de best mogelijke behandeling.
LIVE 2023
The 925 - Snedige garagerock met veel branie (musiczine.net)
Binnenkort staan ze in de AB en op nog wel meer Vlaamse podia.
https://www.youtube.com/watch?v=6OEHlYFMC20

BEUK viert tiende verjaardag met groot feest in de Cactus Club
BEUK + Mr Myst

De Nederlandstalige hardrockband BEUK bestaat tien jaar en dat werd op zaterdag 2 maart gevierd met een groot feest voor alle fans in hun thuisstad Brugge. Met ruim meer dan 400 waren ze in de Cactus om hun favoriete band aan te moedigen en een feest is het geworden.

Het gaat goed met BEUK. In tien jaar tijd speelden ze 240 concerten. Dat is meer dan het lijkt. Dat betekent bijna één concert om de andere week, en dat dan tien jaar lang. Dat palmares kan zeker niet elke band in Vlaanderen voorleggen. Hoogtepunten zijn er genoeg: Alcatraz, een twintigtal shows in de UK en dan nog tientallen shows in onder meer Frankrijk en Nederland. Daarnaast bracht dit trio tal van albums en EP’s uit en hebben ze een reputatie opgebouwd met leuke clips bij hun singles. Ondanks hun groeiende populariteit behoudt deze band zijn liefde voor de kleinste clubs en zaaltjes.

De support voor het verjaardagsconcert kwam van Mr Myst. Vorig jaar bracht deze Oostendse glam- en sleazerockband het prachtige album ‘7 Deadly Sins’ uit, maar het lijkt alsof hun live-promo-machine pas dit jaar echt op kruissnelheid komt.
De setlist van Mr Myst in de Cactus was zowat dat volledige nieuwe album (en ook nog eens in de volgorde), met puike versies van titeltrack “7 Deadly Sins”, “This Is What Women Do” en “Vanity”. Hun nochtans prima cover van Michel Sembello’s “Maniac” (uit de film Flashdance), die ook op dat album staat, lieten ze op stal staan. Wel hun klassieke afsluiter: “2FU4U”. Waarbij het refrein (Too fucked up for you) zowel door de band als het publiek op de eerste rijen wordt uitgebeeld met handgebaren.
Om maar te zeggen dat het visuele belangrijk is bij Mr Myst. En dat weet zanger JSD maar al te goed. Het wringt wat met de Vlaamse aard die zegt ‘doe maar gewoon, da’s al gek genoeg’. Dat doet JSD dus niet. Hij vult de emmer met glamrock-clichés tot aan het randje, met vuurwerk, een megafoon, een hele verkleedkoffer (inclusief roze jas, bandana en zonnebril, een legerpet, verschillende cowboyhoeden, sjaaltjes en noem het maar op) en met het volledige arsenaal aan stoere en coole poses dat glam en sleaze ooit al gebracht heeft. En hij komt er mooi mee weg. Op geen enkel moment lijkt het ‘erover’, al flirt hij met overtuiging met die grens. En vooral, als je dat allemaal wil en kan, en je hebt er dan ook nog eens de stem voor, dan is al dat visuele gewoon een leuke extra.
Mr Myst is natuurlijk meer dan de frontman. Ook band-oprichter en gitarist Atticus Myst is op het podium een aandachtsmagneet. Cool en tegelijk heel trefzeker de juiste akkoorden aanslaan: you’re doing it right. De hele show is een lust voor het oog. Mr Myst stak in Brugge het vuur aan de lont voor BEUK, zoals dat de bedoeling was.

De drie mannen van BEUK kwamen beheerst en rustig het podium van de Cactus opgewandeld en gaven mekaar nog een vuistje voor het eerste akkoord werd aangeslagen. Dat ze deze concertzaal zo makkelijk hebben doen vollopen, heeft hen inzake zelfvertrouwen een extra zetje gegeven. De openingszin van zanger Roel kan tellen. “Wij zijn BEUK en wij spelen rock ’n roll”. Is dat niet bijna de vertaling van de zin waarmee Lemmy elk optreden van Motörhead opende?
BEUK heeft een mooie evolutie gemaakt, zowel in de lyrics als muzikaal. Het meest recente werk klinkt bijvoorbeeld net wat steviger dan dat van de eerste releases en concerten. Op de setlist voor hun tiende verjaardag stond vooral nieuw werk. Ze zetten de beuk erin met “Woord Voor Woord”, van hun recentste EP, waarvan alle tracks gespeeld worden. De drie singles die ze dit jaar al uitbrachten, en die mogelijk de basis vormen van alweer een nieuwe EP of album, komen in Brugge allemaal voorbij: “Barst”, “Loop Naar De Hel” en “Overal En Nergens”.
Van hun debuutalbum ‘Strak Plan’, uit 2016, speelden ze op hun eigen feestje in de reguliere set enkel “Station Dementia”, hoewel een paar mensen in het publiek ook graag nog “Strak Plan Jacky” gehoord zouden hebben. De Jimi Hendrix-cover Voodoo Child kan op extra veel applaus rekenen Voor “Geniale Gipsy” mag Piet Overstijns van Dyscordia mee komen zingen en die doet dat met verve. Het nummer wordt in een akoestische versie gebracht en zo leren we dat drummer Laurent zelfs met enkel een tamboerijn toch een publieksmenner kan zijn. Een klein beetje jammer is het dat Piet enkel bij BEUK komt meezingen, want op het recentste album van Mr Myst leverde hij eveneens een gesmaakte gastbijdrage.
De set is netjes opgebouwd en het enthousiasme van het publiek wordt met elke track een beetje groter. Bij “Beuker” beginnen honderden mensen spontaan het ritme mee te klappen en bij “Monster”, de afsluiter van de reguliere set, is er een stagediver die na zijn sprong voor een moshpit zorgt.
De bisronde volgt snel en daarin krijgen de fans dan toch een extra nummer uit het debuutalbum: “Delfine Klopt Erop”, de ode van BEUK aan de lokale heldin die zowaar wereldkampioene boksen werd. De uitsmijter wordt aangekondigd als een ‘slow’ maar het wordt een cover ib overdrive: “Poep In Je Hoofd” van De Raggende Mannen. Fantastisch hoe dit nummer in ere wordt gehouden! Op die twee nummers gaat het Brugse publiek nog een laatste keer helemaal uit z’n dak.

Tien jaar BEUK was een leuk verjaardagsfeestje. Wil iemand al de Cactus reserveren voor volgend jaar?

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Modern English kent de gemiddelde postpunk-fan vast van hun culthit “I Melt With You” van begin jaren ’80. Die staat op nogal wat new wave-verzamelaars. Wat minder mensen weten is dat deze Britse band, opgericht in 1977, nooit echt gestopt is en dat die vandaag nog steeds albums uitbrengt en optreedt. Hun nieuwe album heet ‘1  2  3  4’ en is een echt pareltje.
Het nieuwe album is het resultaat van Covid, zoals wel meer albums die de voorbije jaren zijn uitgebracht. Twee van de nog vier originele bandleden van Modern English (Mick Conroy en Robbie Grey) wisselden tijdens de lockdown ideeën uit en daarna werden die uitgewerkt met de rest van de band. Daarna kwam producer Mario McNulty erbij (David Bowie, Lou Reed, Nine Inch Nails, …) en zo ging het naar de release.
Er staan een paar steengoede nummers op dit album. “Not My Leader” vergelijkt de huidige politieke leiders van de UK en de USA met die van de jaren ’80 (Thatcher en Reagan) en de conclusies van toen gelden ook voor vandaag. “Exploding” en “Genius” zijn wat experimenteler en doen mij meteen denken aan onze eigen Siglo XX.
De ene keer zijn het de gitaren die vrij spel krijgen, dan weer ligt de nadruk op de vocalen, de bas of de synths. Op “Plastic” duelleren die vier om de aandacht van de luisteraar en die competitie levert een fantastische track op, met een psychedelische ‘computer’-outro.
Andere songs klinken heel klassiek, zoals de retro/80’s poprock van “Crazy Lovers”. De intro van “I Know Your Soul” had van een oude, nog te ontdekken nummer van The Cure kunnen zijn en ook de synth-lijn in dat nummer is schatplichtig aan the Cure.
“Not Fake” en “Out To Lunch” zijn een stevige en venijnige rockers die met één voet in het verleden en met de andere in het heden staan. Eigenlijk staat er maar één halve misser op ‘1  2  3  4’ en dat is “Voices”. Veel van de oude postpunkbands die vandaag nog actief zijn, halen die verhouding al lang niet meer. Modern English is de uitzondering.

Wie Modern English graag eens live aan het werk wil zien, moet daarvoor naar Nederland, Duitsland of Frankrijk. België slaan ze voorlopig over op deze tournee.
https://www.youtube.com/watch?v=LbzNkXKzQkg