“Freak On A Leash” van Korn stond in de recentste Zwaarste Lijst van Stubru op nummer 66 en deed daarmee één plaatsje beter dan “Crawling” van Linkin Park. Die hitsingle van Korn komt dan wel uit 1998, het begin van de hoogdagen voor deze Amerikaanse nu-metalband, maar dat hij nog steeds in de Zwaarste Lijst staat, bewijst dat Vlaanderen deze band nog niet vergeten is. En deze zomer – als alles goed gaat – staat Korn nog eens op Graspop. Dat wordt de zesde passage. De vorige dateert van 2015.
Dit jaar brengt Korn het nieuwe album ‘Requiem’mee naar Dessel. Een heel degelijk album, met een ‘volwassen’ versie van nu-metal. Tijdens de viruspandemie nam Korn ook ruim de tijd om met nieuwe invloeden en een nieuw geluid te experimenteren. En de lyrics hebben aan belang en inhoud gewonnen en krijgen hier dan ook een andere look & feel dan in de begindagen. De lyrics en zang van “Duality” zou veel te mellow zijn voor een album als ‘Follow The Leader’, maar voor de fans die samen met de band ouder geworden zijn, is dit vast een logische evolutie. En het is nu ook niet dat Korn soft is geworden. Ze kunnen nog steeds gemeen uit de hoek komen, zoals op albumopener “Forgotten” (met een voor numetal klassieke pletwals-intro) of het furieuze “Start The Healing”.
Maar die louterende en rijpere sound is best aangenaam. Nu-metal is volwassen geworden en Korn zit nog steeds vooraan in het peloton van dat genre.

Het tweede album van de instrumentale postemetalband Turpentine Valley heeft met ‘Alder’ een albumtitel waar je twee kanten mee uitkan.
Alder is Engels voor de houtsoort els dat bv. veel gebruikt wordt voor houtsnijwerk. Zo zou dat kunnen aansluiten op de vorige albumtitel ‘Etch’ (ets) en het klopt ongeveer met het artwork.
De tweede betekenis van alder in het Engels (en Deens overigens ook) is ‘ouder’, in de samenstelling aldermen wat staat voor dorpsoudsten of schepenen.
Daarbij zou ‘Alder’ kunnen staan voor een meer volwassener geluid en dat is misschien dichter bij de bedoeling van de band dan de eerste betekenis. Al bij al heb je bij een instrumentale postmetalband niet bijster veel aan de titels. Veel meer dan ongeveer een richting geven ze niet.
Als we de songs van ‘Alder’ beluisteren, hoor je een band die zijn eigen geluid gevonden lijkt te hebben, met postmetal die geregeld gekruid wordt met iele blackmetalriffs en nog vage invloeden van postpunk.
De grote voorbeelden kleven minder aan het nieuwe materiaal. Het voelt alsof de songs korter zijn en met minder verschillende ritmes zijn opgebouwd.
De complexiteit lijkt ingeruild voor het meer spelen met de intensiteit. De tracks hebben meer een eigen gezicht, al blijft het – zonder lyrics – niet eenvoudig om zelfs na enkele luisterbeurrten een naam op een track te kleven. Op zich hoeft dat ook niet, want dit album beluister je best op vinyl, waarbij je alles beluistert in de volgorde die de band voor ogen had. Dan begin je bij het korte, semi-akoestische « Veeleer 1 » en eindig je bij « Veeleer 2 », met een bijtende spoken word-bijdrage van acteur Pieter-Jan De Paepe. Dat is – op wat gefluister op ‘Etch’ na – de eerste vocale bijdrage en die laat mij met een dubbel gevoel achter. Als je als instrumentale band dan toch de opening maakt naar gastvocalen, dan mag het wat meer zijn dan enkel ‘bijten’. Dan mag het knetteren en oplaaien en hoe goed en bezield dit ook is, het blijft net iets te veel een gezellig kampvuur. Maar dat is dan weer zowat de enige opmerking die hierover te maken valt.
Het is nog maar maart, maar iets zegt me dat ‘Alder’ misschien wel het beste Belgische postmetalalbum van het jaar wordt.

https://www.youtube.com/watch?v=Zkw1cA3BTlY

The Jazz Butcher was vooral populair eind jaren ’80, begin jaren ’90. Daarna vond de band van Pat Fish geen label meer en kwamen er ook bijna geen releases meer. De wereld leek geen behoefte meer te hebben aan deze mix van neo-jazz, Britse blues, swing, singer-songwriter en akoestische postpunk. Misschien voelde Pat Fish het einde naderen en zoals wel meer artiesten (Bowie, Leonard Cohen, …) drukte hij daardoor alsnog de opname-toets nog één keer in. En gelukkig maar. De laatste adem die hij uitblaast op het postuum uitgebrachte ‘The Highest In The Land’ behoort zonder meer tot zijn beste werk. En dat zeggen we niet uit medeleven.

Dit is alles wat je van een afscheidsalbum kan of mag verwachten: een laatste adieu aan de vrouw die hem zijn eerste kus schonk, een laatste groet en oproep aan medestanders en fans, een laatste sneer naar de maatschappij en muziekindustrie die hem te snel op een zijspoor hebben gezet. Fish klinkt op zijn afscheid al bij al niet zo donker als pakweg David Bowie of Leonard Cohen toen die de dood in de ogen keken. Integendeel zelfs. Vaak klinkt hij onbezorgd vrolijk en goedgeluimd. Zoals op “Time”: My hair's all wrong / My time ain't long / Fishy go to Heaven, get along, get along. Mogelijk is dat zijn vorm van zwart sarcasme: veelkleurige bloemen op de doodskist en halfdronken grappige anekdotes ophalen bij de koffietafel. Het hele album ademt vooral nostalgie en melancholie. En ook degelijkheid en ambacht. De meester toont nog één keer hoe het moet. Nog één keer een hint van de kwaliteit waarvan we vergeten waren hoe die klonk. Hij eindigt met “Goodnight Sweetheart” en laat je twijfelen of dat nu een gemeende ‘adieu’ is of een tongue-in-cheeck opgestoken middenvinger.

The Jazz Butcher heeft niets meer aan uw tranen, maar doe er toch maar uw voordeel mee. Geniet van ‘The Highest Of The Land’ met een brede glimlach op je gezicht.

Een herinterpretatie van een bestaande hit door de artiest zelve, dat is altijd een dubbeltje op zijn kant. Sommige fans huiveren al bij de gedachte dat hun geliefkoosde song ook maar een klein beetje verandert. Voor een goed doel mag al eens een uitzondering gemaakt worden. Daarom ging Peter Slabbynck van Red Zebra aan de slag met zijn ‘Living Room’. Hij kreeg daarbij de hulp van Augustijn (Vermandere). Zij hadden nog niet eerder samengewerkt, maar beiden hadden los van elkaar al gewerkt voor de vzw Breinstorm. Die vzw ijvert voor meer aandacht voor en meer onderzoek bij mensen met chronische pijn. Zowel Slabbynck als Vermandere zijn deze zaak heel genegen en toen Sabrine Desaever, oprichtster van Breinstorm en zelf moeder van een zoon met chronische pijn, voorstelde om een song te maken over het onderwerp, waren ze meteen enthousiast. Het nummer is tevens één van de voorlopers van het nieuwe album dat Augustijn dat eind maart verschijnt.
Het resultaat van de samenwerking is “Ossan Zeer”, West-Vlaams voor ‘altijd pijn’. Om tot de tekst te komen, lazen Slabbynck en Vermandere getuigenissen van chronische pijnpatiënten in het onlangs verschenen boek 'Zinvol Ziek' van Lynn Formesyn.
Met een nieuw arrangement is dit meer een gezapige piano/cello-ballad dan een dansbare newwavetrack. De nieuwe tekst heeft hier en daar een knipoog naar de originele tekst en je hoort Slabbynck één keer het originele refrein zingen. Beide schrijvers/zangers houden wel van meer dan één knipoog in hun songs, maar hier excelleren ze in empathie.
Zelden hoorde ik een single ‘voor het goede doel’ die zo ver weg blijft van goedkoop sentiment. Alleen al daarvoor verdienen Slabbynck en Vermandere uw respect.

https://www.youtube.com/watch?v=swUD-gVS928

De Gentse band This Can Hurt brengt in april de EP ‘A Deeper Shade Of Blue’ uit met semi-akoestische versies van songs van hun twee albums (‘When Nothing Matters’ en ‘Worlds Apart’), met een aantal gasten erbij.
Een eerste kennismaking met deze EP is de single “If You Go”. De originele versie zat - vooral dankzij de vocalen - een beetje in het straatje van de metal. Deze herwerkte versie heeft Marieke Bresseleers als gastzangeres, van o.m. Circle Unbroken en Lords Of Acid. Zij trekt meteen het hele laken naar zich toe, maar dat stoort niet, want het levert een ijzersterke song op. Muzikaal zitten we hier wel meer in de sfeer van DeLaVega en Hooverphonic, met dank aan de breed uitgesmeerde productie en arrangementen.
Als het de bedoeling was om met deze aanpak This Can Hurt een stukje toegankelijker te maken en de intrinsieke kwaliteiten van de songs in de verf te zetten, dan is dat alvast op deze single goed geslaagd.
https://www.youtube.com/watch?v=rwlIiL9SZxo

Eind 2020 zag EBM-trio PESCH het levenslicht met hun debuutsingle “Let’s Invade America”, een hymne die amper twee jaar later met misschien iets meer schroom en voorbehoud zal gespeeld worden op de PESCH-concerten. Kwestie van Poetin niet op ideeën te brengen. Die ene clown is dan wel vertrokken uit het Amerikaanse oval office, er blijven nog te veel clowns over op de hoogste politieke niveaus.
Intussen kunnen we dus al luisteren naar de nieuwe oogst van PESCH. De nieuwe single “I Wish I Was An Animal” is de aanzet van een nieuwe maxi-single/EP die ergens eind april (op vinyl) uitkomt.
De nieuwe single borduurt wat voort op “Low Libido” van de eerste maxi ‘Melba’ en heeft guitige lyrics die vermoedelijk uit de pen komen van Peter Slabbynck.
Muzikaal is er een rake sfeerzettng, maar mis ik in deze bijna-ijzige synthwave toch de pompende, dansbare EBM_beats van pakweg “Let’s Invade America” of “No Handshake”. De ritmes zijn er wel, maar ze zitten misschien niet prominent genoeg in de mix.
De leuke video koppelt de lyrics aan een Masked Singer-parodie. Al bij al een leuke nieuwe single en we zijn vooral blij dat het verhaal van PESCH langer mag duren dan één EP.
https://www.youtube.com/watch?v=mHkVwJ0VMuQ

Turpentine Valley zet grote stap vooruit met album ‘Alder’

Eén van de eerste post-coronaconcerten in de befaamde Elpee in Deinze was de officieuze albumreleaseshow voor ‘Alder’ van Turpentine Valley, meteen een thuismatch voor het instrumentale postmetaltrio uit Zulte. De support kwam van de labelgenoten van Eleanora.

Eleanora’s muziek is dreigend, krachtig en donker, maar dat zegt misschien nog niet veel. Het wordt al duidelijker als we vertellen dat deze Gentse band een eclectische mix brengt van sludge, screamo en postmetal. Ze maakten een blitz-start in 2014 door een splitalbum met Amenra uit te brengen en daarna brachten ze nog albums en EP’s uit bij het toonaangevende Consouling Sounds. Intussen zitten ze bij dunk!records en kunnen ze knappe referenties voorleggen als Desertfest Belgium en het komende dunk!fest.
In de Elpee lag met drie songs (“Mere”, “Principes” en “Elders”) het zwaartepunt van hun set op hun jongste album ‘Mere’, van 2020. De set werd geopend en afgesloten met songmateriaal van ‘Allure’: “My Scepter, Sword of Vengeance” en “Telos”.
Hoewel Eleanora’s muziek niet zo heel ver ligt van die van Turpentine Valley, deelde het publiek in de Elpee geen vrijgeleide uit. De Gentse band moest hard werken om wat respons te krijgen, maar slaagde daar wel mooi in. Vooral zanger Mathieu smeet zich met veel overgave en passie.

Voor Turpentine Valley was de passage in de uitverkochte Elpee één van de haltes voor de release van ‘Alder’. Daarop hoor je een band die de zaken matuurder aanpakt en die nog beter weet dan op voorganger ‘Etch’ waar ze naartoe willen met hun muziek.
Na de release van ‘Etch’ (ets) speelde Turpentine Valley dat album live telkens integraal (op één track na) en in de volgorde van het album. Dat doen bands in postmetal wel vaker, want over de volgorde van de songs wordt vaak lang nagedacht. Het leek alsof ze dat voor ‘Alder’ in de Elpee zouden overdoen, met “Veeleer I”, “Sereen” en “Parabel” als openingstrio. Maar dan brengen ze “Teloor” niet, halen ze de albumvolgorde van “Neuron”, “Respijt” en “Tremor” door elkaar en voegen ze nog twee songs toe van ‘Etch’: “Vergeten” en “Trauma”.
Inzake spanningsopbouw en sfeer klopt het wel allemaal, maar wie gehoopt had op een doorslagje van het album, die was er aan voor de moeite.
Nu, afgaand op de reacties uit het publiek, was dat voor de fans helemaal geen probleem en ‘Alder’ werd toch zo goed als integraal gebracht zodat wie het vinyl nog niet in huis haalde, toch al een goede indruk kreeg.
De hoofdjes knikten mooi mee op de ritmes en tussen de songs was er telkens veel applaus. Leuker wordt het meestal niet bij instrumentale postmetal.

Turpentine Valley heeft met het nieuwe ‘Alder’ een flinke stap vooruit gezet en ook live lijkt deze band klaar voor de grotere festivalpodia en concertzalen.

Organisatie: Elpee + Turpentine Valley

Rabbits Wear Boots is een nieuw project dat o.m. EBM, EDM, new beat en nog wat house en andere elektro in de mix gooit. Het niveau verraadt meteen dat dit geen beginner is en na wat aandringen kregen we te horen dat dit een zijproject is Magthea van Hybryds, de Belgische cultband die al jaren hoge ogen gooit in rituele elektronische muziek. De viruspandemie gaf hem de tijd om met een digital audio workstation (DAW) aan de slag te gaan. Hij werkte meer dan een jaar aan de tracks van het album ‘Transhuman Dystopia’.

Het werken met een DAW is meteen één van de belangrijkste verschillen tussen Rabbits Wear Boots en Hybryds. Voor die laatste band werkt Magthea met , zeg maar , old-school hardware als synths en drummachines, terwijl Rabbits Wear Boots volledig uit digitale samples is opgebouwd. Ook de vrouwelijke vocalen die hij in Hybryds gebruikt, zijn hier vervangen door samples. De lyrics zijn wel heel minimaal, waardoor je soms heel lange instrumentale stukken krijgt. De een zal daar van houden, anderen willen zich liever wat meer ‘aangesproken’ voelen. Inzake thema’s en lyrics zijn er wel overeenkomsten tussen Hybryds en Rabbits Wear Boots: er zijn hier opnieuw weinig lyrics en de onderwerpen liggen niet in elkaars verlengde, maar ze roepen wel een zelfde soort onderhuidse erotische spanning op.
Rabbits Wear Boots klinkt een stuk toegankelijker en dansbaarder dan Hybryds. Commerciëler zou ik het niet noemen. Met een mix van EBM, EDM en new beat is vandaag de kans klein dat je snel wereldberoemd wordt. Een paar keer komt Magthea hier in de buurt van ‘commerciële’ of populaire muziek zoals The Prodigy of Solar Fake, maar nog vaker hoor ik raakpunten met Dive, Praga Khan, Nux Nemo, Erotic Dissidents en Enzo Kreft, met een update naar het hier en nu dan voor de oudste van die referenties.
Mijn favorieten op ‘Transhuman Dystopia’ zijn “Fck The System”, “City To Burn” en “Berlin Night”.

Als afzonderlijke tracks tussen andere, op de dansvloer of op de radio, zal Rabbits Wear Boots zeker werken. Als album ligt dat voor sommigen misschien wat moeilijker. Omdat er toch ergens een gemene deler in de tracks zit. Het is niet zo dat dezelfde formule telkens terugkeert, misschien eerder dat er met dezelfde of gelijkaardige ingrediënten gekookt wordt.

Drie tracks krijgen op Bandcamp meteen een extended mix, maar het zijn de extraatjes die nog leuker zijn: “Virtual Acid Trip” en “Orion Sky Dance” maken hun naam helemaal waar en net dat ze niet helemaal in het rijtje van het album passen, geeft deze twee tracks wat extra charme.

https://rabbitswearboots.bandcamp.com/album/transhuman-dystopia

Dick Von Rock is een nieuw studioprojectje van Erik Turner (van de Amerikaanse glam-metalband Warrant) en Skyla Talon (Killingbird, Blackburner, Scum Of The Earth, …). Samen maken ze muziek als Dick Von Rock en hun eerste single klinkt alvast veelbelovend.
Deze ‘Dick Von Rock’ is een catchy combinatie van energieke punkrock en de sloganeske heavy metal van pakweg Twisted Sister. Misschien niet super origineel, maar toch onmiddellijk meezingbaar en aanstekelijk.
Er komt nog een volledige EP aan van Dick Von Rock, maar wij vinden het alvast jammer dat dit niet meer zal worden dan een studioprojectje.

https://www.youtube.com/watch?v=ErWUVfXAcKk

Black Snow In Summer + Next!: Let’s All Do The Modern Dance!

Black Snow In Summer is op dreef. Ondanks de - inmiddels uitdovende - coronamaatregelen hebben ze een paar mooie live-data in hun agenda staan. Na het interview eerder met hen op deze site, was het daarom tijd voor een liveverslag. Daar kregen we als extraatje nog Next! bovenop.

Black Snow In Summer brengt dark elektro en minimal wave en of dat live sterk overkomt hangt doorgaans meer af van de performer achter de microfoon en minder van de m/v achter de knoppen. Dat gaat ook op dit duo. Kurt is de master of ceremonies die de basis legt en zangeres Corina is de zwarte priesteres die alle aandacht krijgt. Een combinatie die heel  goed werkt.
De belichting in Den Deugniet was niet spectaculair, maar dat werd goedgemaakt met een rookkanon dat overuren draaide.
Corina voelt zich thuis op het podium en weet het publiek te begeesteren op de bezwerende muziek van Kurt. De setlist voor Kortrijk was een mooie mix tussen songs uit het album ‘Shadows At Night’ uit 2019 en de integrale EP ‘Lost Feelings’ van vorig jaar.
Het publiek is helemaal mee op deze donkere trip en in de helft van de set krijgt de show wat extra vaart, met “Power And Corruption” en “Distance”. Het zuiverste goud zit vaak op het einde van de ader en zo ook hier: “Julia” en “Lust” zijn de absolute hoogtepunten van de set.
Als toemaatje krijgt het publiek nog het nieuwe “Dark” te horen en dat klinkt meteen al goed. Black Snow In Summer is helemaal klaar om postcorona alle podia te veroveren.

Next! is een zeskoppige coverband met ook eigen songs. De klassieke bandbezetting is aangevuld met een saxofonist en het leuke is dat ze dan niet covers zoeken waar al een sax in zit, maar de sax de ‘plaats’ geven die normaal ingenomen wordt door de synths. Ook leuk: op het kleine podium van Den Deugniet staat de band opgesteld in twee rijen van drie en dan is het eens niet de gitarist(en) die naast zangeres Saskia mag/mogen plaatsnemen, maar bassiste Sonja en saxofonist Lieven. Gitaristen Bruno en Christof mochten zich de hele avond anoniem in het zweet spelen in een donker hoekje van het kleine podium, maar plezier hadden ze wel.
De meeste Next!-covers in Kortrijk zijn klassiekers uit de new wave en (post)punk (“Blitzkrieg Bop”, “Tainted Love”, “Psycho Killer”, “One Way Or Another” van Blondie…), maar ze brengen ook nummers van buiten die genregrenzen (“Nude As The News” van Cat Power). Misschien niet zo bekend bij het brede publiek zijn “Winning” van The Sound en “Identify” van X-Ray Spex.
Het eerste hoogtepunt van de set is een krachtige versie van “(I Can’t Live In A) Living Room” van Red Zebra, ook al gaat de band collectief de mist in bij de outro. Bij Next! ligt het accent meer op het amusement bij band en publiek dan op de compleet correcte uitvoering.
De eigen songs van Next! (“Greedy”, “Lovesong” en “War”) missen misschien nog wat punch om zich te kunnen meten met de klassiekers. “Lovesong”, niet van The Cure dus, heeft van de drie de grootste X-factor.
Den Deugniet is de venue waar de Kortrijkse punk/wave-band Definitivos kind aan huis is, en dus brengt Next! uiteraard “Modern Dance” van de Definitivos. En misschien niet geheel toevallig staat Definitivos-zanger Lucien goedkeurend mee te doen aan de toog.
Voor de bisronde wordt Lucien dan ook het podium opgesleurd en scandeert de hele Deugniet nog eens “Let’s All Do The Modern Dance”.

Itv black snow in summer
Black Snow In Summer - Zonder platenlabel of boekingskantoor is het moeilijk om speelkansen te krijgen (musiczine.net)

Organisatie: Den Deugniet, Kortrijk + bands