Billy Joel had in 1993 schijnbaar voorgoed afscheid genomen van de muziekindustrie met het album ‘River of Dreams’. Daarna waren er nog wel een paar releases, maar hij schreef geen nieuwe songs meer en nam geen studio-albums meer op. Het songschrijven lukte niet goed meer.
Van dat moment in 1993 moeten we dan doorspoelen naar een paar jaar geleden. De vrouw van de Amerikaanse producer en songschrijver Freddy Wexler regelt via een gemeenschappelijke kennis een ontmoeting tussen Billy en Freddy. Het wordt een aangenaam gesprek van meteen een paar uur en op het einde vraagt Wexler of Joel nog onafgewerkt materiaal liggen heeft. Hij gaat naar huis met een CD met onafgewerkte nummers en ideeën.
Freddy Wexler is geen onbekende in de muziekindustrie. Als songschrijver en producer werkte hij voor onder meer Kanye West, Ariana Grande, Justin Bieber, Lil Wayne, Selena Gomez, Tiësto en Pink, maar bijvoorbeeld ook voor Celine Dion en the Jonas Brothers, die misschien al wat dichter bij het universum van Billy Joel liggen.
Met die CD met onafgewerkt materiaal gaat Wexler aan de slag en maanden later heeft hij “Turn The Lights Back On” klaar. Joel is in zijn nopjes. De lyrics zijn op zijn lijf geschreven en zijn dan ook grotendeels opgebouwd uit zinnen en stukken van zinnen die hij eerder – maar niet als één song – geschreven heeft, aangevuld met zinnen die hij ‘zou kunnen geschreven’ hebben. Het inlevingsvermogen van Wexler in het universum van Nilly Joel is groter dan je op basis van zijn referenties zou verwachten.
Het resultaat is een heel aangename, romantische piano-ballad, die de draad oppikt waar Joel hem in 1993 achterliet. Zijn stem klinkt zelfs nog jonger dan we die van zijn laatste releases herinneren. Deze ballad is misschien niet van zo’n super-hoog niveau dat we er steil van achterover vallen, zoals “Piano Man” indertijd, maar toch is dit van een niveau dat we al lang niet meer gehoord hebben in popmuziek.
En we zijn vooral blij met de titel van deze single. Dat Billy Joel het licht opnieuw aansteekt, wil vast zeggen dat er een volledig album volgt.

https://www.youtube.com/watch?v=UOf6CMbHPuA

Miracle Metal Meeting wordt de hoogmis voor fans van death en thrash, Brielpoort, Deinze op 18 mei 2024 – Preview

Op 18 mei 2024 is er de derde editie van de Miracle Metal Meeting in de Brielpoort in Deinze. Het belooft een topeditie te worden met toonaangevende bands uit de lokale en internationale thrash- en deathscene.
De organisator kiest bewust voor een oldschool-aanpak: één dag en één podium. Geen keuzestress, want iedereen kan gewoon alle bands zien. En tussen de bands in is er voldoende tijd om rustig een pintje te drinken en het vorige optreden van commentaar te voorzien, hoe cool is dat.

Miracle vzw geeft net als bij de vorige edities van dit indoorfestival opnieuw kansen aan lokaal en jong talent. H
et festival wordt geopend door Unravel, een metalcoreband uit Deinze. Dit aanstormende talent wist zich de voorbije jaren in de kijker te werken in verschillende talentenjachten (Humo’s Rock Rally, Bruudruuster Rock Rally en de Wacken Battle) en versierde al mooie supports bij onder meer Channel Zero, de headliner van de eerste Miracle Metal Meeting in 2019.

De tweede band op de affiche is Objector, een thrashmetalband uit Turnhout. Zij wonnen dit jaar de Wacken Metal Battle en dat heeft deze ervaren band een boost gegeven. Ze rijgen de leuke support acts nu aan elkaar: Cathubodua, Bark, Gama Bomb, Praetor, … Wegens een onverwachte zondvloed op het festivalterrein van Wacken konden ze daar de voorbije zomer niet optreden, maar dat maken ze daar dit jaar goed. In Deinze kan Objector al eens proeven hoe het is om op een echt groot podium het beste van jezelf te mogen geven. In interviews hinten deze thrashers op een nieuw album.

Voor wie zijn metal graag heel snel heeft, is er op de Miracle Metal Meeting Bütcher. Hun halsbrekende riffs en beukende drums zorgen ervoor dat je je hoofd onmogelijk stil zal kunnen houden. Deze speedmetalband uit het Antwerpse warmt zich in de Brielpoort op voor een intense festivalzomer met passages in onder meer Zweden, Nederland en Duitsland. Bütcher heeft aangekondigd dat ze dit jaar met een nieuw album komen. Misschien krijgen we die nummers al in Deinze voorgeschoteld.

Met Sinister komt dan weer een icoon uit de Nederlandse deathmetal-scene naar Deinze. Deze mannen draaien al mee in het wereldje sinds 1988 en traden zowat overal ter wereld op. Vlaanderen staat niet zo heel vaak in hun agenda en de grote Vlaamse openluchtfestivals al helemaal niet, dus voor de Belgische Sinister-fans is de Miracle Metal Meeting een uitgelezen kans om hun Nederlandse helden nog eens aan het werk te zien in de beste omstandigheden. Ook deze band zou wel eens met nieuwe nummers voor de dag kunnen komen in Deinze, al zullen er vast ook veel klassiekers de revue passeren

De dames van Nervosa (thrash/death), een van oorsprong Braziliaanse band, zijn allesbehalve katjes om zonder handschoenen aan te pakken. Met hun zopas uitgebrachte album ‘Jailbreak’ bewijzen ze opnieuw dat ze tot de hoogste rangen van de metalscene behoren. Michaela Maydenova, die nog meespeelde op ‘Jailbreak’, zit niet langer achter de drums bij Nervosa. Maydenova was zowat een jaar bij de band en was met Nervosa te zien en te horen op Huginns Awakening Fest in Oostende. Ze wordt bij Nervosa vervangen door Gabriela Abud, waardoor deze band opnieuw een beetje meer een Braziliaanse band wordt. Abud speelt ook in de live-bezetting van de band Sinaya. Gabriela zal al goed ingespeeld zijn. De Miracle Metal Meeting is zowat het scharnierpunt tussen twee Europese tournees van Nervosa. Eerst gaan ze mee als support van Decapitated en Incantation en na Deinze volgt een co-headliner tournee met Exhorder.

Grave, één van de langst bestaande deathmetalbands uit Zweden en een grote inspiratiebron voor heel veel jonge bands in het genre, ook in Vlaanderen, krijgen we op 18 mei niet te zien in de Brielpoort. Mika Lagrén en Tobias Cristiansson zijn begin dit jaar uit de Zweedse deathmetalband gestapt. Alle voor dit jaar geplande concerten van Grave worden daarom geschrapt.
De band die Grave mag vervangen in Deinze, is minstens zo legendarisch: de Nederlandse deathmetallegende Asphyx. Vorig jaar mochten zij nog het Antwerp Metal Fest afsluiten en waren ze één van de smaakmakers op Hell’s Balls Belgium, het nieuwe indoorfestival in Kortrijk Xpo. Asphyx verrast je sinds 1987 met onverwachte tempoversnellingen en doomy gitaarriffs.

De headliner op deze Miracle Metal Meeting is niemand minder dan Venom Inc uit de UK. Opgericht door enkele oudgedienden van het oorspronkelijke Venom. Zij brengen live een combinatie van bekende Venom-nummers en eigen werk – uit de albums ‘Avé’ en ‘There’s Only Black’ - en zij zullen de Brielpoort ongetwijfeld in lichterlaaie zetten.

Info
Miracle Metal Meeting | Facebook
Tickets kosten 43 euro per persoon (alle transactiekosten inbegrepen) en zijn te koop via www.metalmeeting.be
www.miraclevzw.be

Goethes Erben opent in Waregem een kist met oude en nieuwe herinneringen

De ambities van de programmatoren van de nieuwe Schakelbox in Waregem zijn niet min: één of twee keer per jaar de hoogdagen van The Invitation/The Steeple laten herleven. Een organisatie en concertzaal die legendarisch zijn in de wereld van new wave en gothic. Heel wat Belgische en buitenlandse fans en bands hebben fantastische herinneringen aan die periode, dus de lat ligt hoog voor de Schakelbox. De eerste horde in dat plan werd vlot genomen. Met Goethes Erben op de affiche, één van de eerste bands die The Invitation ooit uitnodigde naar Waregem (toen nog naar het Gaverke), kon het onmogelijk mis gaan. Het concert was dan ook heel snel na de aankondiging uitverkocht. De volgende stap is Clan of Xymox, nog zo’n overlevende legende uit die periode, die volgend jaar in maart in de Schakelbox staat.

Het voorprogramma van Goethes Erben op deze korte mini-tournee was voor de Belgische band The Arch, uit Breendonk. Niet zo verwonderlijk. Sinds kort zit The Arch op hetzelfde label als Goethes Erben, waarvan Goethes Erben-frontman Oswald Henke mede-eigenaar is. Hij heeft hen naar verluidt zelf gevraagd om bij Dryland Records te komen nadat hij hen in Duitsland live aan het werk zag, een uniek aanbod dat geen enkele band zou weigeren. Vorig jaar bracht The Arch op Dryland Records dan het album ‘Sanctuary Rat’ uit. Een heel fijn album, dat op veel gejuich werd onthaald bij fans en recensenten.
Er zijn wel wat gelijkenissen tussen The Arch en Goethes Erben. Beide bands hebben hun roots in de gothic rock, maar schuwen het experiment niet. Ook bij The Arch moet niet elke song opgebouwd worden met stompende beats en ijle gitaren. ‘More’ mag hier ook al eens ‘less’ zijn. Nog een overeenkomst tussen de bands: beide hebben een combinatie van muzikanten in de schaduw en een frontman die alle spots aan zich laat kleven. Al blijft CUVG van The Arch dan wel een light-versie van Oswald Henke. Het blijft voor ons toch moeilijk om aan onze Vlaamse bescheidenheid te ontsnappen en larger than life op een podium te staan.
The Arch bracht in Waregem een set in twee delen. De eerste helft was voor nummers uit ‘Sanctuary Rat’ (met “Clear Fields”, “9,81”, “Sanctuary Rat” en “Devil’s Breed”) en daarna kwam een soort van ‘Best Of’ uit alle albums voor ‘Sanctuary Rat’. Daarbij ging veel aandacht naar de begindagen van de band, met “Babsi Ist Tot” uit 1986 en de singles “Stay Lay” uit 1989 en de stevig rockende cult-hit “Ribdancer” uit 1990. De rolverdeling bij The Arch is duidelijk: CUVG is de charismatische ceremoniemeester die het publiek bespeelt, de gitaristen (Ivan & Mr Pierre) mogen hun ding doen als luitenanten. Stoïcijns staren ze de zaal in, een paar zeldzame keren zoeken ze elkaar op voor een gitaarduel. Bijna onzichtbaar op de achterste rij staat toetsenist Jakke.
The Arch kreeg in de Schakelbox de eerste rijen aan het dansen, al zeker met hun oudere werk in de tweede helft van de set. In de eerste helft was er vooral enthousiast applaus, wat toch ook al niet evident is bij een publiek dat enkel voor de hoofdact een ticket gekocht heeft. Op basis van deze perfect gebrachte en raak geselecteerde set verdiende The Arch misschien nog wat meer liefde en enthousiasme van het publiek. Maar we mogen ook niet vergeten dat vele fans al een dagje ouder worden en misschien ook niet allemaal mee zijn met het recente materiaal.

Goethes Erben werd met luid applaus en gejoel onthaald zodra de band het podium opkwam, wat er al op wees dat deze Duitsers weinig moeite zouden hebben om de 300 fans in Waregem in te palmen. Goethes Erben had bijna niks van decor mee voor deze ‘Greatest Hits’-avond. Enkel een minutieus uitgedachte lichtshow en een houten kist. Als Oswald deze ‘kist der herinneringen’ opent schijnt vanuit de kist een mysterieus rood licht en tovert hij er allerlei attributen uit: een soldatenjas voor “Zinnsoldaten”, een Mozart-achtig jasje voor “Märcherprinzen”, sterrenstof voor “Stadt der Träume,” een kinderpop voor “Vermisster Traum”, … Het sterrenstof blaast Oswald uit zijn hand over de eerste rijen. Twee dames die de volle laag glitters over zich heen krijgen, biedt hij nadien zijn verontschuldigingen en zijn eigen handdoek aan.
De kist is voor de Goethes Erben-frontman meer dan een veredelde verkleedkoffer en pupiter (als geheugensteuntje voor de lyrics, hoewel dat eigenlijk niet nodig is). Goethes Erben is de grondlegger van het muziektheater en Oswald gebruikt dat ene stukje decor dan ook voluit. Hij springt er bij bijna elk nummer vlotjes op, balanceert soms vervaarlijk op de rand en springt er dan net zo soepel opnieuw af. Vanop de eerste rijen is het kist-springen al spectaculair, vanop de achterste rijen lijkt het alsof de frontman op de schouders van het publiek staat.
Ook zonder kist is Oswald een volleerde acteur die de ene keer vrolijk een rondje danst op een dodenmars, dan weer zenuwachtig ijsbeert van links naar rechts en vervolgens zijn eigen dood naspeelt door enkele minuten languit en onbeweeglijk op het podium te blijven liggen.
Henke verontschuldigt er zich voor dat zijn Nederlandse woordenschat na al die Belgische optredens niet veel verder komt dan een gemeend ‘dankuwel’. Hij is zichtbaar geëmotioneerd door de warme ontvangst in Waregem. Deze stad gaf Goethes Erben het eerste optreden buiten Duitsland en was vaak een halte voor concerten en festivals. Het was van 2016 geleden dat de Duitse band nog in Waregem speelde en dat de (West-)Vlamingen hen nog niet vergeten zijn, doet bijzonder veel deugd. Er waren ook fans uit Nederland en Duitsland en zelfs uit Groot-Brittannië in de Schakelbox en die worden verwend met een lange set van singles en publieksfavorieten uit zowat alle albums.
De bandbezetting – die nogal eens wisselt bij Goethes Erben – laat bij deze passage in Waregem toe om zowel de meer ingetogen nummers te brengen als de oudere, meer gothic rock-nummers. Twee bandleden zijn alleskunners. De toetsenist is de vroegere gitarist en die mag ook voor twee nummers invallen als bassist en dan nog als gitarist. De nieuwe, jonge gitarist – het is zijn allereerste concert met Goethes Erben - speelt akoestische en elektrische gitaar en soms ook eens bas. Enkel de drummer en de man met de elektrische cello moeten nooit van instrument wisselen.
Wat opvalt in de setlist: uit het jongste album ‘X’ (naar het Romeinse cijfer voor tien vanwege het tiende studio-album) wordt slechts één nummer gespeeld: “Xenomelie”, hoewel heel wat fans gerekend hadden op de rockende single “Schmerz”.
De set in Waregem was een aaneenschakeling van hoogtepunten, met pakkende versies van onder meer “Der Eisstürm”, “Lebend Löhnt Es” en “Wer Mich Liebt”. De reguliere set wordt afgesloten met “Sitz Der Gnade”, Oswald Henke’s interpretatie van Nick Cave’s “Mercy Seat”, die in het Duitse nog wat harder binnenkomt. De cello-speler doet het hele concert zijn best om uit de spots te blijven, maar op het einde van de set is het Oswald die hem met een eenvoudige zaklamp een eresaluut geeft.
Na de reguliere set volgen liefst drie bisrondes met onder meer het abstracte liefdeslied “Seelenschatten”, het drammerige “Mensch Sein” en “Das Ende”.
Goethes Erben gaat in Waregem van het podium af met een kist met oude en nieuwe herinneringen.

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

Van Komisar kregen we al een paar singles te horen. Hun nieuwste, “1954”, opent met enkel zang en wat gitaar. Een heel ingehouden opbouw die de nadruk legt op de lyrics. Pas halverwege, en dat is na 2 minuten, trekken ze alle registers open en rockt Komisar met veel swagger en met veel ooh-ooh’s.
Producer Niels Meulkens (Crackups, Psycho44, Double Veterans) heeft voor een catchy, en zelfs koortsige single gezorgd. Met “1954” krijgt Komisar steeds meer een eigen smoel. De invloed van de Britpop is nog steeds tastbaar aanwezig, maar ze doen er (meer dan op vorige singles) hun heel eigen ding mee.

“1954” van Komisar Facebook

Silent Presence is het nieuwe project van Corina (Black Snow in Summer, Face Your Fears) en Wim (Sygo Cries, In Search for Embers, The Other Intern, …). Als twee muzikanten onder hetzelfde dak wonen, moet er wel ooit eens een gezamenlijk project van komen.
“Tell Me” is de eerste, digitale single van het duo en dat is meteen een schot in de roos. De intro is wat braaf, maar zodra de zang invalt, kantelt deze track naar een bijzonder aangename productie met een mix tussen postpunk en licht dansbare synthwave.
De progressie van Corina als zangeres is hier onmiskenbaar. Met meer durf en met meer volume. Vocaal doet ze mij denken aan Siouxsie op haar jongste album en aan Marianne Faithful ten tijde van ‘Broken English’. Het mature in de stem wordt niet verstopt of gecompenseerd maar voluit uitgespeeld. Mooi.
Ook muzikaal en productioneel klopt alles aan deze digitale single.
‘Tell Me’ heeft iets bezwerends, vooral door het bijna smekende van de herhaling in het refrein. Oprechte emoties in muziek, het zijn uitzonderingen.
https://www.youtube.com/watch?v=kxfbIDBjDbo

Even voorstellen - Info van het duo zelf - Silent Presence - Tell Me (single)
Zowel Corina (Face Your Fears, Black Snow In Summer) als Wim (In Search For Embers, The Other Intern…) zijn elk afzonderlijk al ettelijke jaren bezig met muziek. Het werd tijd om samen ook iets uit de grond te stampen. Uiteindelijk was de tijd er nu rijp voor. Als duo proberen we onze boodschap over te brengen. Een boodschap over hoop, terugvechten en communicatie.
Het basisidee voor de song werd bedacht door Wim en bijgestuurd door Corina waardoor het een wisselwerking werd tot aan de afwerking van de song. Een song gegoten in synths, spaarzame gitaarlijntjes, een emotievolle zang met een upliftend refrein en een drijvende bas.
“Tell Me” is de eerste song die wereldkundig gemaakt wordt. Daarnaast werken we momenteel aan nog enkele songs die iets donkerder klinken dan deze. Daarnaast zijn er nog enkele songs alsook een cover van The Sands met “April and June” zo goed als klaar.
Bedoeling is om vanaf het najaar als duo hier en daar te kunnen optreden met onze songs.
Bandcamp: https://silentpresence.bandcamp.com/track/tell-me
Youtube: https://youtu.be/kxfbIDBjDbo?si=qvQE2Tmie5rwdH1l
Spotify:  https://open.spotify.com/track/3Yf1CpX5OFcGBPF0yoEll8?si=4bb72bb980184811
Tell Me
Everything   is a part of    ignorance.
All the things are  a way of deception
Let me see   your point of   opinion
         Tell me                                   Tell me
         The truth lays always  somewhere  between us
         Convincing is  making a new truth
         Tell me                                  Tell me
         Bashing lies is now our main goal
         Relieving the pain  must be the start of recovering
Heaven is just a blister on the soul
Don't be afraid to find the right target
The legacy will vanish through the years of eternity
         Tell Me                                Tell Me
         The truth lays always  somewhere  between us
         Convincing is  making a new truth
         Tell me                             Why don’t you tell me
         Bashing lies is now our main goal
         Relieving the pain  must be the start of recovering

‘Up Close & Personal’ is een verzameling van opnames van de solo-optredens van Tom Robinson, het Britse icoon van de punkperiode en voorvechter van de mensenrechten in het algemeen en van de LGBTQ-gemeenschap in het bijzonder.
Het is een bonte verzameling van liedjes uit verschillende albums en opgenomen op verschillende plaatsen en jaren. Dat vergt een kleine inspanning van de luisteraar. Robinson’s stem varieert mee met zijn leeftijd en dat wisselende ‘kader’ van tijd, heesheid en stemvolume is een sprongetje dat je bij elk nummer moet maken. Het zijn bovendien niet allemaal de allerbeste opnames. Het voordeel is wel dat Robinson vrij kon kiezen welke opnames van elke song hij wou selecteren. En ook: niemand zingt beter de nummers van Tom Robinson dan Tom Robinson, dus wat maakt het ook allemaal uit.
De nadruk ligt op het ‘oudere’ werk, met slechts twee nummers uit ‘Only The Now’, zijn meest recente studio-album (uit 2015) en geen enkel nummer uit de vorige (‘Having It Both Ways’ uit 1996 en ‘Love Over Rage’ uit 1994). Dat is voor sommige fans misschien een beetje jammer, maar Tom Robinson heeft dan ook zo een uitgebreid oeuvre met hits en singles dat er vast een ‘Volume 2’ volgt van dit album. De liefhebbers van obscure tracks worden verwend met relatief onbekende nummers als “1967 So Long Ago” en “Portobello Terrace”. Voor wie het wil opzoeken is het wat puzzelen, maar de meeste van deze verzamelde tracks zijn al eerder uitgebracht en slechts twee of drie stonden nog nooit eerder op een officiële of niet-officiële release.
Voor de vele Belgische fans: één van de nummers op deze ‘Up Close & Personal’ werd opgenomen in ons land: “2-4-6-8 Motorway” werd in 1998 opgenomen in zaal Nova in Wetteren. Van dat nummer krijgen we ook de demo-versie, wat een leuke verrassing is.

Tom Robinson doet in maart een solo-tournee door Vlaanderen. De meeste concerten zijn al uitverkocht. Wie te laat is: eind dit jaar komt hij alweer terug naar ons land voor een nieuwe reeks solo-concerten.

Bij de herstart in 2021 heeft deze Belgische doommetalband Columbarium alles een stuk professioneler en met meer ambitie aangepakt dan in het ‘eerste leven’ van de band. Dat leidde via een single op cassette naar het full album ‘The Morbidious One’, een klein meesterwerkje met een paar bijzonder leuke zijsprongetjes.
De eerste keer op dit album dat Columbarium buiten de lijntjes kleurt is al meteen op de openingstrack. “Eyes Bleed Black” heeft bovenop een lap heavy doom en vrouwelijke gesproken vocalen vooral een welgemikte trompet-solo. Trompet en doom, het is een veel interessantere combo dan je zou denken als je de woorden na elkaar leest. De mariachi-achtige trompet ‘huilt’ een beetje en draagt zo perfect bij tot de algemene sound van droefnis en ellende. Een meesterlijke zet om dit album mee te openen.
Titeltrack “The Morbidious One” begint met een mysterieus gefluister dat overloopt in een slome gitaarriff. Vandaar gaat het naar vroege Black Sabbath met daarbovenop een vibrerende bas en psychedelische riffs. Deze track is heel gecompartimenteerd, met hoofdstukjes die niet altijd organisch op elkaar volgen, maar waar toch enige logica in lijkt te zitten in de volgorde. De vocalen van bassist Pete komen van heel diep en hebben wat korrel. De psychedelische riffs komen nog een paar keer terug, net als de andere elementen waaruit deze track is opgebouwd. Geen hapklare brok, wel ruim 9 minuten intense heavyness.
“Rivers Of Blood” opent met een paar zware slagen op pianotoetsen waardoor je meteen in de track gezogen wordt. De overgang naar de donderende drums en gitaren is bruusk. Columbarium zet de luisteraar wel vaker op het verkeerde been op dit album. De grunts zijn op deze track makkelijker te volgen dan op de vorige. De opbouw van deze track is lange tijd heel klassiek voor doom. Naar het einde toe wordt er nog wat bluesy psychedelica toegevoegd als het ritme crescendo gaat. De outro, daar hadden die van Columbarium nog wel wat meer mee kunnen doen.
“Redemption” begint dreigend, gaat dan kort in een dipje om daarna vol gas in doommetal-drive te gaan. In het daaropvolgende dalletje zit een solo die mij wat aan Yawning Man doet denken, desertrock in slow motion. Daarna rollen de loodzware ritmes als beukende golven van ellende over je heen. Acht minuten van heerlijke hel en verdoemenis.
“Barefoot On The Moon” staat als afzonderlijke track opgelijst, maar kan je net zo goed beschouwen als een extra intro voor “Our Glorious Ways”. Traag, slopend, bij momenten spooky, met een rake versnelling iets voorbij halfweg, … Mooi.
Columbarium sluit het album af met “A Cure For Everything – Get Back Alive”. Een bijzonder intrigerende track, maar zeker geen doommetal volgens het boekje. In de eerste minuten krijgen we – bestaat dat wel? - uptempo-doom? Dezelfde riffs, maar dan sneller en zonder die logge zwaarte. Als het tempo dan toch even zakt, zetten ze er subtiel even wat blastbeats onder, om dan in een sloom drone-ritme te duiken. Het is een rollercoaster van genres die voorbijraast, maar wel op een logische, organische en leuke manier. De outro is lang en muzikaal niet altijd sterk gevoed, maar als einde van het album klopt het wel.

‘The Morbidious One’ is een bijzonder interessant album in een genre waarvan men lang dacht dat alles al wel eens geprobeerd was.

https://columbarium.bandcamp.com/album/the-morbidious-one

Master is één van de pioniers in de deathmetal. Hoewel het vandaag niet langer een Amerikaanse maar een Tsjechische band is, blijven ze onverminderd gaan, zowel in concerten als in releases. Ook al laten de grote festivals en labels deze band vaak links liggen. Met de hernieuwde aandacht voor het genre en met het eerherstel voor de pioniers krijgt ook Master opnieuw wat meer aandacht. Hun nieuwe album verdient dat ook.
‘Saints Dispelled’ is één brok rauwe energie. Zoals ze dat deden in the old days. Niet te veel gepruts in de studio, gewoon op ‘record’ drukken en gaan! Zo doen ze het live ook en soms moet dat ook niet meer zijn dan dat. Dit album is een ode aan de begindagen, met nog steeds heel wat woede en energie. Oldschool death zoals we die kennen van bij bijvoorbeeld Memoriam, Pestilence, Dead Head of Exoto. Er zitten soms ook wat oldschool thrash-elementen verstopt in de tracks.

Paul Speckmann, de Amerikaanse bassist en zanger van Master, houdt het schip netjes op koers in elke track en de twee Tsjechen in de band krijgen heel wat ruimte om hun eigen ding te doen in zijn schaduw. Muzikaal is dit album misschien geen absolute hoogvlieger, maar dichter bij het origineel van deathmetal kom je niet meer.
De leukste nummers op ‘Saints Dispelled’ zijn voor mij “Walk in the Footsteps of Doom”, “Minds Under Pressure” en “The Wizard of Evil” (wat een majestueuze intro).

Hulde aan de pioniers. Zet ze op een podium in Vlaanderen en koop hun muziek.  

Slift is een Frans trio dat reeds een lange weg heeft afgelegd. Hun nieuwe album heet ‘Ilion’ (naar de Griekse naam voor de stad Troje) en het is een eclectische mix van genres en ritmes geworden. Zelf omschrijven ze het als een huwelijk van metal met psychedelische rock en postmetal en dat is niet ver van de waarheid.
Het overheersende geluid op dit album is tegelijk massief en tegelijk kolkend als een onrustige oceaan. De Fransen verwijzen naar Godspeed! You Black Emperor, Goat en naar …And You Will Know Us By the Trail of Dead, maar het zou zo maar eens kunnen dat deze Fransen de mosterd gehaald hebben bij een rits Belgische bands als Amenra, Brutus, Psychonaut of Doodseskader.
De intensiteit van de muziek ligt constant hoog, experimenten worden niet uit de weg gegaan en toch staan er vooral heel vertrouwde ritmes, riffs en progressieve elementen op het menu van Slift. De songpbouw is soms wat warrig, maar het klinkt wel heel organisch. Het is niet dat ze gewoon wat stukjes achter elkaar geplakt hebben.
Wat wel speelt is de hoge inwisselbaarheidsfactor. Je kan het album tien keer beluisteren en denken dat je helemaal mee bent met alle nummers, toch zal je moeite hebben om een los fragment te kunnen toewijzen aan een nummer.
De beste tracks, met een voldoende graad van herkenbaarheid, zijn “Confluence” en “Uruk”.

https://www.youtube.com/watch?v=VcXkSctQCbw

De Nederlandse artpopband The Nits heeft een nieuw album uit. Dat is altijd iets om naar uit te kijken. ‘Tree House Fire’ is in heel wat opzichten een bijzonder (mini-)album.
Niet het bruisende enthousiasme van “JOS Days” of “In The Dutch Mountains”, wel hetzelfde metier, de ambacht, de overtuiging dat de boodschap moet gebracht worden, ook al is ze misschien zo persoonlijk, klein en onbetekenend.
De traagheid vergeven we eenieder die dezelfde leeftijd haalt met net zo veel concerten op de teller, maar Hofstede klinkt opeens zo breekbaar. Z’n stem klinkt raspend.
Bij een volgend album is hij vast de mannelijke evenknie van Marianne Faithfull of klinkt hij als de broer van Bob Dylan. Vergelijkingen die ik met veel eerbied meegeef. De toverkracht van Hofstede’s teksten is nog steeds bijzonder hard aanwezig.
De lyrics zitten vol met kleine, pareltjes. ‘The wind has no clothes, the rain has no shoes, the sky has no window, the fire had no heart’, dat kan toch enkel uit zijn pen komen. Hij gebruikt de zin dan ook in twee songs tegelijk.
De andere muzikanten blinken uit in minimalisme. Deze keer niet het uitbundig experimentele van ‘Ting’. Enkel in “The Bird” trekken ze wat dat betreft nog eens een paar registers open. Voorts is dit heel relaxte, comfortabele, kabbelende fluisterpop.
Het mini-album draait thematisch rond het afbranden van de eigen opnamestudio van de Nits. Er klinkt geen wrok, ongeloof of diepgewortelde melancholie in de zang of in de muziek. De band lijkt er vrede mee te nemen. Het niet terug te draaien afscheid van de studio is een tastbaar uitgangspunt, maar geen absoluut keer- of eindpunt.
Er zit wel flink wat melancholie in de songs, maar dan van de louterende, zalvende, contemplatieve, rustige soort. Het lijkt alsof ze met niet meer dan een lichte tegenzin aan de slag gegaan zijn. Even uit het lood geslagen, maar daarna al meteen aan het zoeken naar oplossingen.
Het plotse verdwijnen van de studio wordt een beetje een metafoor voor het punt in hun leven waarop de bandleden beland zijn: ze zijn op een leeftijd dat ze in een ondraaglijk tempo generatiegenoten, vertrouwde plekken en andere zekerheden zien wegvallen. Misschien ook een metafoor voor niets moet nog, alles wat langskomt is meegenomen, niets is voor altijd.

Van de zes songs op dit mini-album heb ik mij het hardst kunnen verwarmen aan “Month Of May”, “The Tree” en “The Wind Has No Clothes”.

De Nits spelen in de tournee bij dit album ook een aantal keer in Vlaanderen.
15 maart - Antwerpen - Roma (BE)
16 maart - Soignies - Centre Culturel (BE)
20 april - Brussel, AB (BE)

https://www.youtube.com/watch?v=ndEZMsU52Es