De Vlaamse punkband Bruce bracht zopas "Fix My Brain" uit als single. Die single is eigenlijk nog van het vorige album 'My Latest Popstar Crush', terwijl de band onlangs de studio in trok voor de een nieuw album.
Dat nieuwe album wordt 'Captain, we've lost Bruce' en krijgt acht tracks die net als “Fix My Brain” kort en catchy punkrock zijn die eerder leunt op de Australische en oude Britse punksound dan op de (gladde) Amerikaanse.
Bart Van Lier van The Agitators zit ook opnieuw achter de knoppen.
www.facebook.com/brucepunk
Ady Seven is een bijzonder homestudio-projectje uit Nederland. De band bestaat uit één man die graag anoniem wil blijven en zijn als vrouw opgedirkte crash test dummy. Met z’n tweetjes spelen ze de gitaarpartijen in en componeren ze de rest van de sound in de stijl van de dance van de jaren ’90. Het inzingen gebeurt door D'Layna Huguez-Dixon, een ervaren rot in de dancewereld. En dat levert bij momenten fraaie dancemetal op.
Ady Seven lost de nummers individueel op Bandcamp. De recentste single “Feel Your Soul” heeft, zoals dat in de dance gebruikelijk is, tekstueel weinig om het lijf. De track moet het vooral hebben van een pushende beat, catchy synths en een stevige gitaar-riff. Die gitaren zijn hier wel iets minder prominent aanwezig dan op eerder werk van Ady Seven.
“Feel Your Soul” is beter geslaagd dan het losjes op Peaches & Herb-geïnspireerde “Bring Me Joy”. Wie graag nog meer metal in de mix wil, moet zoeken naar “Water On The Rocks”, waar je meteen de intro van “Smoke On The Water” van Deep Purple zal herkennen, of naar “The Power” uit 2017 of “Say No Mo” uit 2016.
Het is vrolijk en het is dansbaar en het is verrassend dat de luide, shreddende gitaren zo goed in de toch ongebruikelijke setting passen. Een splijtende gitaarsolo zou eens mogen, of een cool basloopje, of een stevige grunt. Maar op zich is dit reeds interessant en vooral leuk. Een antigif voor al het slechte nieuws dat je naar je hoofd geslingerd krijgt.
https://adyseven.bandcamp.com/
Liv Jagrell was dertien jaar de frontvrouw van de Zweedse hardrockband Sister Sin, maar sinds twee jaar werkt ze met haar eigen band. Vorig jaar was er reeds het debuutalbum, maar dat werd al ingespeeld voor Liv's nieuwe band gevormd was.
Nu is er de single "Devil’s Plaything" als voorloper van een EP die eind mei uitgebracht wordt. Dat wordt het eerste studiomateriaal waar alle leden van Liv Sin aan bijdragen. “Devil’s Plaything” is een cover, maar ook een gezamenlijke keuze, omdat alle bandleden vroeger opkeken naar Danzig. Dat Liv Jagrell niet haar eigen Danzig-favoriet (“How The Gods Kill”) gekozen heeft, duidt er op dat Liv Sin toch iets van een democratie is.
Martin Sandvik van Hardcore Superstar zat in de producers-stoel. Het vorige album van Liv Sin werd geproDuced door Stefan Kaufmann en Fitty Wienhold van UDO en had gastbijdrages van Schmier van Destruction en Jyrki 69 van The 69 Eyes. De inspanningen voor deze single en de EP – oorspronkelijk bedoeld als een akoestisch tussendoortje – liggen misschien iets lager.
De versie van “Devil’s Plaything” die Liv Sin brengt, is een stuk gevoeliger en minder dreigend dan het origineel. Misschien omdat het oorspronkelijk de bedoeling was om dit nummer akoestisch op te nemen. Toch weet de band het gevoel van de teksten raak te vertalen in een potige hardrocksound waar ook Doro trots op zou zijn.
Punk is nog lang niet dood. En al zeker niet met een bandje als The Kaak. Ze zijn maar met z’n tweetjes, komen uit Haarlem en zijn respectievelijk 16 en 13 (dertien!!) jaar oud.
Ze brengen op hun eerste EP vier korte oer-punk-nummers zoals ze die eind jaren ’70 in Engeland uitbrachten: niet te veel akkoorden en niet te moeilijke teksten met toch een rebels karakter. Maar wel genoeg power en genoeg basic skills om reeds podia onveilig te maken.
Die skills zullen ze nog wel bijschaven, maar vooral de branie om op deze leeftijd reeds op een podium te staan en opnames uit te brengen verdient een grote onderscheiding. Zanger/gitarist Buster ziet er bovendien heel street-credibel uit en heeft voor zijn leeftijd al een goede kijk op de maatschappij, afgaand op een songtitel als “Plastic Bodies”. Ook “I’m Just A Kid” en “Chromosomes” zijn prima. Alleen “Kill The Hippies” is een leuze die ze uit een te ver verleden geplukt hebben. De hippies liggen al lang op het kerkhof, toch? Of beleven die net als de punk een revival?
Of ze in Nederland en bij ons echt zitten te wachten op jongelingen die de platenkast van hun grootouders plunderen, ik zou het niet weten.
Het kan en als er één band is die het kan maken de komende jaren, dan wel The Kaak. Maar dan moeten ze ook de andere jongeren van hun generatie weten te overtuigen. Met enkel opa’s als publiek zal deze band niet lang overleven.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=82&v=o_0GZcEe1yY
Synthpop is aan een revival toe en zelfs Gary Numan trekt weer volle zalen, ook in ons land. Het Belgische trio Hatchling is sinds 2013 actief. “Holly” is de eerste single van de EP ‘Alpha’ die eind juni uitgebracht wordt.
Deze single is minder donker dan het vorige werk. “Holly” doet muzikaal wat denken aan Alphaville en Yazoo, maar dan met het tempo van Erasure en A-Ha. De term synthpunk valt, maar om het achtervoegsel punk te verdienen, moet er wel nog meer juist zitten dan enkel het tempo. Synthpop is ook al een mooie verdienste.
“Holly” is catchy, maar toch meer retro dan wat andere jonge synthbands als pakweg Chvrches of Hurts doen. Ook de songopbouw en de koortjes zijn zo uit de jaren ’80 geplukt.
Een kniesoor zal zeggen dat dit allemaal minstens 30 jaar te laat komt, maar het is fantastisch dat jonge mensen deze muziek cool genoeg vinden om ze op te nemen.
https://www.youtube.com/watch?v=pX1vBr8O_5I
Het Canadese Earth’s Yellow Sun is een buitenbeentje, zelfs in een genre als de progmetal dat dik bezaaid is met buitenbeentjes. Waar progmetalbands doorgaans een heldere stem als extra ‘instrument’ hebben, doen deze Canadezen het instrumentaal. Maar dan aangevuld met saxofoon. Dat instrument straalt weinig metal uit, maar in het opzet van Earth’s Yellow Sun past het wel.
De band bracht in 2015 zijn debuutalbum uit en werkt sinds kort aan de voorbereidingen van een nieuw album. Dat zal eind dit jaar of volgend jaar uitgebracht worden.
Intussen waagt Earth’s Yellow Sun zich aan een reeks van drie covers. De eerste was de “Overture 2112/The Temples of Syrinx” van progrockband Rush, met Rody Walker van Protest the Hero als gastzanger. Hun tweede single is een cover van “Entertain Me”, niet van Robbie Williams, maar van jazzcat Tigran Hamasyan. De Canadese band blijft heel dicht bij het origineel, maar zorgt wel voor een flow zoals bij Meshuggah.
Hoewel je duidelijk een metalband aan het werk hoort, geven de saxstoten het geheel toch iets experimenteel en jazzy. Ear-candy voor gevorderden.
Nu metal. Een genre dat door heel wat artiesten en muziekliefhebbers verguisd werd toen het in de jaren ’90 doorbrak. Het genre werd populair dankzij bands als Korn, Limp Bizkit en Linkin Park. Ook in ons land waren er best wel fans, o.m. dankzij Studio Brussel.
Ook 30 jaar na de doorbraak van het genre staan er nog regelmatig bands op die de nieuwe vaandeldragers wil worden. Eén van die nieuwkomers is Dropout Kings, een stelletje ongeregeld uit Arizona. Naar eigen zeggen kwamen ze tot voor kort allemaal regelmatig in contact met de politie omdat ze dakloos waren, opgepakt werden bij gevechten of drugs verkochten. Of dat criminele verleden vergoelijkt dat ze met nu metal op de proppen komen, …
Hun eerste single, “Nvm”, is een stevige brok agressie, met - volgens de regels van het genre – de luide gitaren in een bijrol. Ze werken met twee zangers en mixen rap en klassieke metal-vocalen. Er komen nog wel wat andere genres langs, maar het geheel is wel lekker agressief en met veel branie. Niet helemaal vernieuwend in hun aanpak, maar toch een nieuw geluid in de nu metal. Of ze de nieuwe Linkin Park worden, zal moeten blijken, maar laat ze er maar voor gaan.
De Nederlandse Ramona bracht vorig jaar haar debuut uit. We lazen in de review (zie http://www.musiczine.net/nl/nl/decouvertes/ramona/ramona/ ) dat dit een fijne ontdekking was. Ze werd omschreven als een brave Christine Hersh, Feist of Joni Mitchill. Deze “Blackbird” is de volgende single uit dit debuut. Meerstemmig gezongen, met een sobere percussie en een beetje bas. Daarnaast ook een beetje xylofoon. Alles klinkt een beetje als dreampop en met daarnaast een refrein dat blijft hangen. Een geslaagde single dus.
Voor de single werd een sfeervolle en eenvoudige clip gemaakt die je hier kunt ontdekken.
“Blackbird” of hoe je met weinig middelen toch indruk kunt maken.
Gateway is het eenmansproject van Bruggeling Robin Van Oyen. Hij brengt doom-terreur of doom-death. Slepende, aanhoudend beukende doom-metal vol tristesse en met wel heel diepe en soms atmosferische grunts.
Van Oyen bracht zijn eerste opnames uit in eigen beheer (enkel ‘Scriptures Of grief’ kwam vorig jaar uit via cassettelabel Sentient Ruin), maar voor de nieuwe EP ‘Boundless Torture’ vond hij onderdak bij Pulverised Records uit Singapore. Daar zit – behalve een rits Amerikaanse, Zweedse en Singaporese bands – ook nog het Belgische Thronum Vrondor onder contract.
Het pièce de résistance op deze EP is zonder meer “Odyssey Of The Bereaved”. Een epische, uitgebalanceerde track van meer dan 10 minuten waarop Van Oyen al zijn doom-duivels ontbindt en met passages die soms aan een mix van sludge en atmosferische blackmetal doen denken. Ook “Boundless Torture” (ook ruim voorbij de 10 minuten) en “Famished Below” (net geen 5 minuten) zijn prima doom-death. Alleen het korte en gejaagde “Iron Storms” lijkt met zijn hakkende drums op het eerste zicht niet in het rijtje te passen. Misschien is het als tussenstukje bedoeld of anders als tegengewicht om het slepende van de andere tracks nog extra in de verf te zetten.
Voor fans van Hooded Menace en Incantation. En voor wie al eens zonder oogkleppen wil luisteren.
https://www.facebook.com/gatewaydeathdoom
Vito is de nieuwe Gentse band van Vito Dhaenens, die het eerst solo probeerde. Ze werden al opgemerkt in talentenjachten als De Nieuwe Lichting van StuBru en Westtalent. Het melancholische “Ever Since I Got To This Town” is hun eerste single.
Zelf zoeken ze inspiratie bij Neil Young, Kurt Vile en Patti Smith, maar dat komt er op de eerste single van dit vijftal nog niet helemaal uit. Het nummer drijft op de beat van wat een drumcomputer lijkt, gecompenseerd door warme gitaren en een melancholisch orgeltje. Vito heeft bovendien hetzelfde warme en soms weemoedige stemtimbre als zijn vader (Dirk Dhaenens van Derek And The Dirt).
Van hun grote voorbeelden zitten ze nog enkele stappen verwijderd, maar met deze worp zitten ze toch al in het spoor van And Then Came Fall, Mooneye en Mark Lanegan. Met een meer klassiek drum-geluid zou zelfs The War On Drugs een referentie geweest kunnen zijn, maar alle respect voor een jonge band die zijn eigen weg zoekt.
Hoe Vito het er live vanaf brengt, kan je op 22 april zelf gaan checken in de Charlatan in Gent.
De jonge Duitse band Pulver heeft een boon voor old-schoolmetal. Dat mag blijken uit hun eerste EP ‘Pulver’. Daaruit blijkt een voorliefde voor bands als Thin Lizzy, Fist, de vroege Judas Priest en Motörhead. De productie van de drie nummers op deze EP is niet fantastisch, maar je krijgt toch al een mooi beeld van het potentieel van deze Duitsers. Pulver moet het als band vooral hebben van het technische kunnen van de twee gitaristen en die leveren prima werk, o.m. op de instrumentale track “Salvation”. Zanger David Fröhlich is een ander paar mouwen. Zijn cleane vocals klinken zo rauw als een Lemmy Kilmister met een verkoudheid. Hij lijkt ook moeite te hebben met het tempo op “Howl”. Ondanks die schijnbare miscast, want je verwacht bij deze muziek toch een heldere, klare stem, zou het kunnen lukken voor Pulver.
Als Pulver de tijd neemt om in de Duitse clubs meer ervaring en vertrouwen op te doen en als ze bij de volgende studio-opnames wat meer tijd en budget krijgen, komt dit wel goed.
Motsus heeft zijn eerste album uitgebracht. Deze band uit Oudenburg brengt instrumentale stonerrock en bracht eerder reeds enkele demo’s uit.
‘Oumuamua’ is een verzameling van zes songs die – hoewel er geen teksten aan te pas komen – het verhaal vertellen van een vreemde beschaving die onze aarde scant en die hier zijn (muzikale) sporen nalaat. De zes songs zitten lekker in het spoor van Queens Of The Stone Age, Kyuss en onze eigen Cowboys & Aliens en Maria Isn’t A Virgin Anymore. Het rockt, het is bijzonder groovy, het is heet en zwaar en het zweet.
Bij momenten komt de band zo op dreef dat het zelfs bijna dansbaar wordt, zoals op “Warm”. Ondanks het gebrek aan zang wordt het nooit eentonig of vervelend. Het klinkt als een trein die je met plezier over je heen laat denderen.
De tracks die er een beetje bovenuit steken, zijn “Freddy” en “Hoochy Woochy”. Het grillige, nerveuze “Exploder (Part 1)” weet minder te bekoren. Het slome en lang gerokken “Tin Men” heeft wat tijd nodig om open te bloeien. De sample maakt het allemaal wat makkelijker te verteren, maar ook zonder de sample zou die track overeind blijven.
‘Oumuamua’ is een fraai visitekaartje voor Motsus.
Fortress is een nieuwe Antwerpse synthpop-formatie die bestaat uit Ruben den Brok (producing en synths), Hanne Torfs (songwriting en vocalen) en Anke Verslype (drums). “Wanderlust” is de eerste song die ze hebben opgenomen als Fortress en die ze in eigen beheer uitbrengen. Centraal staat de dromerige stem van Hanne Torfs (van School Is Cool), met daaronder warme beats en hippe laagjes synths.
Denk aan het meest dansbare, zonnige en lichtvoetige werk van SX en Oscar & The Wolf en voeg daar nog wat Soldier’s Heart aan toe. Niet Goose-dansbaar, maar eerder smooth en zelfs een beetje urban. Veel minder donker dan SX en Oscar & The Wolf en eerder vrolijk als Christine & The Queens.
Bij StuBru zaten ze met dit nummer in de eindronde voor De Nieuwe Lichting en werden ze vergeleken met CHVRCHES en The Knife. Dat zijn allemaal heel mooie vergelijkingen, maar het is nu aan Fortress om de in de lucht hangende beloftes te grijpen.
“Wanderlust” is de voorbode van een EP of album en Fortress zal binnenkort ook live te zien en te horen zijn. Benieuwd in welke richting ze hun repertoire zullen uitbouwen.
De Zweedse Linnea Vikström is de dochter van Thomas Vikström, vast bandlid van de metalband Therion. Linnea zingt al een tijdje bij als gastzangeres bij Therion, zowel live als bij opnames. Maar ze kan het ook zonder hulp van papa: ze zong ook reeds live bij Kamelot en bij opnames van o.m. Dynatzty. Met drie leden van Dynazty vormde ze zopas de nieuwe band Quantum Field Theory. Die band bracht zopas “Aliens” uit als eerste single.
Het groepsgeluid van Quantum Field Theory ligt op deze single niet helemaal in het verlengde van wat Linnea Vikström doet bij Therion of Kamelot en ook van Dynazty is het een heel eind verwijderd. Het is een stuk minder symfonisch dan Therion, maar nog wel bombastisch en met veel power. De krachtige, heldere van Vikström staat mooi centraal. Het thema van de lyrics van deze single is sci-fi, maar dan op een jaren ’50 en ’60-manier. Het veelbelovende “Aliens” is de voorloper van het album ‘Live in Space’, dat in mei wordt uitgebracht.
https://open.spotify.com/album/2YhNiURMFiEEQ74acjOgcW?si=XiGIR631TpGmz3xOW73aLw
Nederlands 
Français 
