Solo artiest Night Ritualz (aka Vincent Guerrero IV) is afkomstig uit San Antonio (Texas). Net als Twin Tribes trouwens. Tja, ik noem hen omdat ze ook wat in hetzelfde genre muziek maken. Met dit verschil dat Twin Tribes wat traditioneler klinkt dan deze Night Ritualz. Sommige teksten zijn in het Engels en andere in het Spaans.
Opener “Make Me Feel” start met een drumcomputer en een aanwezige bas De gitaar klinkt typisch voor een darkwave band. Het is een heel goede opener. Het volgende nummer “Take Me To The Crib” wijkt wat meer af en de electro komt meer op de voorgrond. Een heel mooi opgebouwd nummer waarin veel gebeurt.
“Cross My Heart” zit heel dicht bij de sfeer van bands zoals The Neon Judgement. “Sonar” is dan weer sfeervolle darkwave/dreampop. Hij zingt hier op een iets andere manier waardoor zijn stem wat op die van Elbow lijkt. Ook “Try Means Fail” zit wat in hetzelfde straatje. “Turn N Burn” is eerder een soort club track. Hier kan het volk op de dansvloer al op en neer gaan. Op “Vida” komt de zang van ene Vick Vapors. De stem past perfect bij het vrij dansbare liedje. Ook afsluiter “I Never Get What I Wanted” is een samenwerking. Ditmaal met de eerder onbekende Philadonna.
“Sharing Skin” is een electro punk track. Hij begint vrij rustig om dan open te breken. Met zijn vier minuten is het meteen het langste nummer uit het album. De meeste songs zijn net geen drie minuten lang.

In totaal staan er twaalf tracks op ‘Night Ritualz’ maar o.a. door de afwisseling verveelt het geen minuut. Door die afwisseling is hij iets moeilijker in een hokje te plaatsen hoewel je wel kan zeggen dat het allemaal donkere muziek is met electro en wave elementen.
Wat zo goed aan dit album is, is dat het gekende sounds uit het genre mengt met hier en daar wat experimenteler klinkende elementen. Daardoor klinkt deze muziek enigszins vertrouwd maar toch ook fris. Bovendien zijn ze goed gemaakt en klinkt ook de productie fris. Een sterk debuut!
Voor de liefhebbers van: Twin Tribes, The Soft Moon, Drab Majesty…

Electro/postpunk/dark/wave
Night Ritualz

Mission Jupiter is een female fronted band uit Wit-Rusland die grossiert in ietwat donkere, atmosferische en gothic klinkende metal. De vierkoppige band bestaat al een tiental jaren en heeft al enkele albums uitgebracht. De leden hebben elk hun eigen verschillende muzikale achtergrond. De song “Human Nature” is goed opgebouwd en heeft een goede productie meegekregen. Muzikaal grenst hun muziek wat aan bands zoals Evanescence of het Belgische Subatomic Strangers.
De zang (aangename stem van Kate Varsak) en muziek zitten dus goed maar het klinkt wel een beetje gewoontjes.
 Er mocht wel iets in de song gezeten hebben dat het nummer naar een hoger niveau tilde, waardoor het wat meer zou opvallen. Nu vrees ik dat het wat zal verdrinken tussen de andere releases. Voor de rest een prima song.

Alternative/gothic/metal/rock
Human Nature -single-
Mission Jupiter

Videoclip: https://www.youtube.com/watch?v=t7XA1ciX8lc

In 2020 stonden deze drie mannen in de finale van de Rock Rally. Dat betekent toch nog steeds dat je iets in je hebt. Het trio brengt regelmatig iets uit en telkens kan je wel stellen dat dit voor de luisteraar dikke fun is. Ze speelden reeds in het voorprogramma van o.a. The Sisters of Mercy en Tramhaus.
Op de openingstrack “Austerity Demon Days” nemen ze je mee in hun psychedelische wereld met enkele onverwachte muzikale twists and turns. “SaraH” is een rustige song dat een beetje openbreekt halfweg door middel van een synth. Wanneer het “woho” of “Mééh” op de achtergrond passeert denk ik even aan “Where Is My Mind?” van The Pixies. Maar tot zover de eventuele gelijkenis. Zeer stemmige song.
Op “Moonshake” gaan ze terug meer rocken. De ritmesectie is de basis van de track waarrond de rest fladdert. “Fool’s Order” is een song met een portie gekheid. Maar dat absurdistische dat zo eigen aan ons land is kunnen we zeer appreciëren. 
Afsluiter “The Ballad of the Balrog” is een heel goed opgebouwde song waarin veel te beleven valt.

Deze EP bevat vijf tracks vol luisterplezier met goed opgebouwde nummers en voldoende afwisseling. Heel sterke aanrader!

Psychedelic rock
Temple of Soda EP
Hugs of the Sky

Duo’s zijn dikwijls een gegeven in de muziek. Het is een concept dat meestal ook wel goed werkt. De muzikanten vullen elkaar aan en met twee moet je ook veel minder compromissen maken dan met een volledige band. Arliston is een Brits duo bestaande uit Jack Ratcliffe (zang) en George Hasbury (gitaar en productie). Hun muziek is ingetogen, met introspectieve teksten en minimalistische arrangementen.
De openingstrack “What Did I Think Would Happen” is een mooi voorbeeld van wat hun muziek omvat. Een mooi uitgesponnen en sfeervolle intro. De warme en ingetogen samenzang valt daarna in terwijl op de achtergrond de muziek langzaam opbouwt en zich verder ontwikkelt. De muziek bevat een melancholie en sfeer zoals je die ook kent van The National, Bon Iver, Sufjan Stevens of Iron & Wine.
Tekstueel gaat het over hoop, verlies, acceptatie en andere menselijke gevoelens. Op “Any Raft Will Do” zingt Ratcliffe met een falsetstem. Het stemgeluid doet mij hier wat aan Gotye denken.
In elk geval kunnen de twaalf nummers blijven boeien ondanks dat ze allemaal ingetogen en eerder traag zijn. Je vindt hier geen uptempo tracks of feelgood deuntjes terug. Wel goed opgebouwde, melancholische luisterliedjes. De songs krijgen na enkele beluisteringen nog meer diepgang en je ontdekt ook dat ze verschillende lagen bevat.
Een heel mooi debuut van deze twee heren.

Aghogho is de artiestennaam van de Antwerpse Caro Abutoh. Ze heeft onlangs een master in de Kleinkunst behaald in Antwerpen. Met ‘17’ heeft ze haar eerste EP uit. De EP gaat over zelfacceptatie en zelfontplooiing. Haar Nigeriaanse roots klinkt duidelijk door in de muziek zonder dat het als muffe wereldmuziek klinkt. Integendeel het klinkt fris, fruitig en modern.
De nummers zijn een mix van funk, soul, pop en afro. Dat allemaal gegoten in knappe songs die op de radio zeker niet zouden misstaan. Wat opvalt aan ‘17’ is dat Aghogho een knappe stem heeft. Ik vermoed dat dat live wel gensters moet geven. Ze speelt bas en dat hoor je duidelijk in enkele songs waar de bas meer op de voorgrond komt zoals bijvoorbeeld in “You”. “She’s Everywhere” bestaat hoofdzakelijk uit bas, akoestische gitaar en een dromerige trompet. Daarbij wat percussie en de hemelse stem van Aghogho die het geheel naar een hoger level brengt. “I Love Myself More” gaat over jezelf kwijt raken en dan beseffen dat je in feite een sterke en mooie vrouw bent. Maar bovenal is het een knappe en dansbare afropop song. “Hold Me” is gevoelige soul dat wederom sterk in elkaar steekt.
Tijdens het beluisteren van ‘17’ is het alsof je je onderdompelt in een warm bad. Daarnaast steekt alles knap in elkaar en klinkt de muziek heel puur en naturel. Ik moet bekennen dat ik verkocht ben en dat ik kippenvel kreeg van enkele tracks.
Deze muziek kan, mits het vinden van de goede kanalen, zeker en vast België overstijgen. Het klinkt heel internationaal. Een aanrader!

Soul/funk/Afro/Indie
17 EP

Na de EP ‘Honger’ uit 2023 is er nu hun eerste full album uit. De plaat telt 14 tracks. De titel ‘Waarom niet?’ is afkomstig van een zinsnede die ze onder elkaar vaak over de tong lieten rollen. En, toegegeven, het is een titel die er staat en goed klinkt.

Het laatste jaar konden we hen al verschillende keren aanschouwen op een podium. Of op één van de zotte dinsdagen van Don Vitalski. Maar nu kan je hen dus ook gewoon thuis beluisteren. Geen paniek voor diegene die de EP gemist zouden hebben want de meeste nummers staan ook op deze plaat. Opener “Voorspel-Kom Dichter” opent met een fijne beat en zware gitaren. De song begint na de eerste alinea’s van Nel pas echt open te breken. Een geslaagde song wat mij betreft. “De Helaasheid Der Dingen” begint met schitterende muziek van J.P. die de ideale sfeer schept waarin de poëzie mooi kan gedijen. De bridge met de beats en naar donkere dance neigende synths zet de toon naar het einde toe in. Sterk! “Huidhonger” kennen we al van de EP. Een heel degelijke song waarbij het  gesprokene in enkele songs soms wat minder proper mag klinken. Maar dat is misschien omdat Nel wil dat we echt luisteren naar de teksten. “Traan” is donker en melancholisch. Een rustigere song die er best wezen mag en goed opgebouwd is.
“Waarom Niet?” is net als “Zelfbeeld van den Aldi” een terechte single. Catchy in woord en muziek. In “Tweelingsvlam” probeert de muziek de track voort te stuwen. Maar de vlam slaat bij deze song bij mij niet aan. “Hamartia” heeft heel lekkere synths en beats meegekregen. Ook de spoken words komen hier beter tot uiting en blenden beter in het ritme dan op “Tweelingsvlam”. “Desinteresse” met zijn tempowissels weet mij ook te boeien. “Donderende Anarchie” klinkt onderhuids catchy. “Zebra” vind ik persoonlijk wat spielerei. Het bevat alle elementen die in de andere songs zitten maar dit klinkt toch ietwat één dimensioneel. “Baude ogen” vind ik ook niet meteen hun sterkste track. Nel heeft veel diepere teksten waar mensen zich kunnen in terugvinden dan in deze. Op “Black and Wine” verschijnt er terug een heel mooie soundtrack onder de fraaie tekst van Nel. Begeesterend.
Er wordt afgesloten met “Naspel-Ruimte”. Een mooi gedicht dat op piano werd gezet. De samenhang van de muziek en de stem is iets minder geslaagd alhoewel het verstillend werkt. Wat dan weer goed is om de plaat mee af te sluiten. En dat was misschien wel hun bedoeling.

Veertien tracks is nogal veel. Vooral in deze vluchtige tijden en het is ook intense muziek. Maar we maken nu toch luisterlijstjes op spotify dus dan laat je de mindere achterwege. Toch?  Laten we zeggen dat er heel sterke tracks opstaan waar de muziek en de spoken words heel mooi blenden. Enkele zijn op dat vlak iets minder geslaagd maar als je tien heel goede tracks uit een album van veertien songs kan halen dan kunnen we van een fijn en goed album spreken. Het klinkt donker, wat punky en soms industrieel. De teksten passen wonderwel bij die stijl. Niet direct vergelijkingen met een Anne Clark maken omdat ze dat toch deels anders klinken. Ze hebben een eigen smoel, een eigen stijl en dat is altijd beter dan een kloon van een bekende act. Bovendien klinkt alles heel goed geproduced.
Zonder meer een geslaagd debuut.

Industrial/spoken word/electropunk
Waarom Niet?
N.E.L. & J.P

Het is een hele tijd stil geweest rond de band toen hun drummer Arne ermee stopte. Na ruim zeven maanden vonden ze met Mathijs Vrielynck een nieuwe gedreven drummer. Daarna is men begonnen met te werken aan nieuw materiaal die moet dienen voor de opvolger van hun debuut ‘Special Satellite’.
“The Edge” is het eerste steentje, sedert een hele tijd, dat ze naar ons toe werpen. En wat voor eentje. Zoals in al vorige songs horen we een mengeling en invloeden van rock, prog, pop etc. De productie en de opbouw van de song is een heel sterk punt van dit nummer. Een stap vooruit.
Er zit heel veel lekkers in om naar te luisteren: het Oosters klinkend gitaarspel van Nicolas Vermeersch in de bridge met daarbij dan het Ophra Haza-achtig gezang van Sharon Braye. Voor die bridge klinkt het nummer sfeervol en haast dromerig. Na die bridge wordt er opgebouwd naar een climax toe. Er zit in de zang ook een samenspel tussen de lichtjes naar rock en metal neigende gastzanger Maestro (Brent Maes) en de zachtere zang van Sharon. Dat zorgt een mooi contrast. De song wordt opengetrokken na die bridge en voert ons naar het einde toe. De song wordt een beetje zoals een ‘prog’- nummer opgebouwd zonder dat het zwaar op de hand klinkt. Een heel mooie en sterke song. Hun sterkste tot nu toe.

De video is van de hand van bassist Jonas Vanelstlande en werd in eigen beheer gemaakt. Ook dit is heel professioneel gemaakt. “The Edge” kan je ontdekken op de hieronder volgende links:
The Edge (Official Music Video) - Subatomic Strangers (feat. Maestro)
https://open.spotify.com/track/3KgEGeNuqI5TWRxIHN1WyP?si=a48f4e1d068c4566

We schreven bij de vorige single al dat "Digging" van een hoog niveau was en dat het daardoor zeker uitkijken was naar hun nieuwe album ‘Paradoxical Sleep’. Het nieuwe album staat gepland voor 7 februari 2025 maar intussen krijgen we een tweede zoethoudertje te horen: "Spiritchaser".
Er wordt meteen met de deur in huis gevallen. De song start direct in vol ornaat. Het is een uptempo nummer dat vrij traditioneel opgebouwd lijkt, maar het is een prettig in het gehoor liggende song. Het bevat enkele mooie synthklanken, een warme bas ( in de stijl van New Order) en aangename vocals. Het geheel is goed geproduceerd en gemixt. Ook de video is terug van de hand van Amanita Noir. De interesse naar het nieuwe album blijft, met de reeds geloste nummers, nog steeds gewekt.

Darkwave/ Cold Wave
Spiritchaser -single-

The Ultimate Dreamers - Spiritchaser (Official Video)
https://www.the-ultimate-dreamers.com

Binnenkort wordt de eerste van TNJ 45 jaar. Om dat wat luister bij te zetten heeft Neon Electronics een nieuwe versie uitgebracht van het nummer. Niet met The Neon Judgement natuurlijk want die bestaat helaas niet meer. Wel met Neon Electronics, het project van Dirk Da Davo, Radical G (Glen Keteleer) en Pieter-jan Theunis. Naast de herwerkte versie is  er ook nog een zeven minuten durende remix van Radical G aanwezig (genaamd Dystopian remix). Een heel fijne remix, dat het nummer op een iets modernere manier het dystopisch karakter laat weergeven en het tevens ook iets dansbaarder maakt.
Luister bijvoorbeeld eens naar de intro. Om duimen en vingers vanaf te likken.
De single komt dan ook nog eens op een ideaal moment uit. Want binnenkort doen ze twee optredens in t voorprogramma van de afscheidstournee van Front 242.

https://www.dancedelicd.com/audio/factory-walk-rework-2024/

Electro/Wave
Factory Wall (reworks) -digitale single-
Neon Electronics

'Dreamweaver' is het zesde album, als je ‘Live in Copenhagen’ niet meerekent, van deze veelzijdige Deense artiest. Trentemoller is door de jaren heen geëvolueerd van een dance, techno en ambient gerichte muzikant naar iemand die invloeden uit de indie, shoegaze en darkwave in zijn muziek steekt. Hij heeft nooit een geheim gemaakt voor zijn liefde voor o.a. The Cure, Slowdive en Joy Division. Voor de vocals deed hij beroep op de IJslandse Disa Jacobs die reeds mee toerde met de ‘Memoriam’ tournee.

Opener “A Different Light” begint met een akoestische gitaar en de zachte stem van Disa. De song bloeit langzaam open en klinkt warm en fragiel. “Nightfall” ligt in het verlengde. Het bevat iets meer tempo en een weemoedige gitaar. Het doet mij wat denken aan Ride of Slowdive. Het titelnummer “Dreamweaver” komt heel langzaam op gang om dan met dravende drums open te breken. Hier kunnen we live een stukje op dansen. Het krijgt een vervolg op “Give My Tears” dat meer tempo heeft, naar indiepop neigt en dansbaar is. “Behind My Eyes” heeft, net “In A Storm”, veel wave elementen in zijn muziek. Twee heerlijke nummer die wat refereren aan de stijl van The Cure. Met “Hollow” en “Empty Beaches” krijgen we terug meer peinzende en melancholisch getinte tracks voor onze neus geschoteld. Het album sluit af met twee donkere ambient slo-core nummers “Winter’s Ghost” en “Closure”.

Je zou kunnen zeggen dat ‘Dreamweaver’ uit soundscapes bestaat die dromerig, melancholisch, zweverig en soms donker klinken. Een blend van stijlen zoals darkwave, shoegaze, indie en electronic. De stem Disa Jacobs blendt heel goed bij dit alles. Het album is bij momenten een luisteralbum en op enkele andere momenten dan weer lichtjes dansbaar. Bovenal heeft het een heel fijne flow en een melancholische sound. De nummers zijn stuk voor stuk goed opgebouwd en er valt veel in te ontdekken. Ze bevatten een zekere gelaagdheid die je ontdekt na meerdere luisterbeurten.
Een plezier voor het oor.

Indie/darkwave
Dreamweaver
Trentemoller