Alex Koo - Ik ben niet bezig met carrière planning of ‘met wat kan ik hier later nog mee doen’. Authenticiteit bewaren is voor mij het belangrijkste
Alex Koo is een getalenteerd, veelzijdig pianist. Hij studeerde aan de Conservatoria van Amsterdam, Kopenhagen en New York University (Steinhardt), wat hem - in combinatie met zijn passie voor jazz en improvisatie - lof van wereldiconen als Kurt Elling, Kenny Werner en Brad Mehldau opleverde.
Hij wordt op zijn nieuwste project begeleid door talenten, drumicoon Dré Pallemaerts (Toots Thielemans, Melanie de Biasio, Bert Joris) en basvirtuoos Lennart Heyndels (Jef Neve, Ben Sluijs, Kaja Draksler).
Met hen bracht hij een nieuwe plaat uit 'Blame it on My Chromosomes' via W.E.R.F records. In een goed vol gelopen De Casino kwam hij die plaat onlangs voorstellen, dit in kader van 'Welcom to the jazzklub’.
Lees gerust.
Naar aanleiding van de release en van dit optreden hadden we een fijn gesprek met Alex Koo. Meteen werden enkele hardnekkige misverstanden rechtgezet, hadden we het over de impakt van songs op mensen hun gemoed en polsten naar de verdere verwachtingen en ambities.
Alex, ons laatste interview was midden de corona periode (2021). Hoe is het ondertussen met je?
Na corona is alles een beetje ontploft eigenlijk. Ook al lijkt het heel recent, het is ondertussen al vier jaar geleden. En het is ondertussen enorm druk geweest op allerlei vlakken. Naast een album uitbrengen ben ik ondertussen ook papa geworden; voor het eerst ook een eigen appartement gekocht. Er zijn dus wel enkele belangrijke mijlpalen ontstaan in die vier jaar na corona, zowel op privé vlak als op professioneel vlak. Een heel productieve periode zonder meer dus.
Toen stonden er enkele projecten op stapel, die niet zijn doorgegaan, o.m. ‘resident zijn’ op het Brussels Jazz Festival, én een samenwerking met Graig Taborn. Dat werd door die pandemie afgelast; is er ooit iets van gekomen?
Die resident is inderdaad afgelast geweest, dat concert met Graig Taborn heb ik wel nog het seizoen daarna kunnen doen. maar die residentie zelf is wel helemaal in het water gevallen, helaas.
Het had wellicht deuren geopend, maar deuren gaan sowieso goed open voor jou tegenwoordig, heb ik de indruk …
Dat lukt natuurlijk niet vanzelf. Om te komen op het punt waar ik nu sta heb ik wel heel hard moeten pushen. Meer nog, alle deuren waren voor mij gesloten toen ik in 2016 in België terug kwam. Ik had voordien in Kopenhagen, New York en dergelijke gestaan en toen ik terugkwam kende ik hier geen enkele programmeur . ik heb jaren rond gebeld om te mogen spelen, zonder antwoord. Ik weet dus wel wat het is om in de schoenen te staan van zij die aan het knokken zijn om een beetje erkenning. Ik heb heel hard moeten knokken om te staan waar ik nu sta, terwijl ik het – zonder rancunes – het gevoel krijg dat er zijn die veel minder moeten doen om te staan waar ik nu sta. Ik bedoel dat niet slecht, maar soms wou ik in die periode na mijn terugkomst naar België de handdoek in de ring gooien..
Dat is toch een algemeen probleem waar veel jonge artiesten mee worstelen, dat ze precies minder kansen krijgen. Ik ben er zelfs van overtuigd dat de vroegere grote namen, als een Led Zeppelin en Black Sabbath (om twee metal voorbeelden te geven) in tijden als deze het moeilijker zouden hebben om door te breken.
De media en de programmatie doet vaak denken in de richting van gemakkelijk in het gehoor liggende muziek dat een grote massa aantrekt.
Je weet dus wat het is, maar wat is jouw persoonlijk advies aan die jonge bands en artiesten die ermee worstelen? Blijven volhouden?
Blijven volhouden, maar wel realistisch zijn dat het een heel moeilijke en harde wereld is. Zeker in deze tijden. maar het belangrijkste is je authenticiteit blijven bewaren in alles wat je doet. Probeer niet te zwichten voor schoonheidsidealen. Of voor dogma’s en een onrealistisch zelfbeeld. Ik zou zeggen, kies de authentieke weg in je carrière en niet dat je snel aan de top moet staan met wat je doet. Ook al maak je simpele muziek, of is het heel complex zorg dat die authenticiteit overeind blijft. Dat is het beste advies dat ik kan meegeven.
Nu is er een nieuwe plaat ‘Blame it on My Chromosomes’ een bijzondere parel, niet enkel door je piano werk, ook door de bijzonder samenwerkingen. Ook zing je op deze plaat. Je hebt een intens warme stem; hoe ben je op het idee gekomen en hoe waren de reacties?
Ik had gewoon een nummer geschreven ‘Eagle of the sun’ met dat fluiten erbij en ik hoorde een melodie in dat stuk, ik hoorde een soort fluiten dus ben ik dat zelf beginnen doen. toen ben ik beginnen zingen , maar toen kon ik niet zingen. Ik wou wat wel live doen en vond het absurd om iemand te gaan vragen om één nummer te komen zingen, toen ben ik beginnen oefenen. Ik kan nog steeds niet perfect zingen. Het is en blijft een instrument, dus als ik erop blijf oefenen kan het gebeuren dat ik 60% van de keren dat ik zing, er blij mee zijn. (haha). Uiteindelijk begon dat , ook live, wel te lukken. En zo kwam er een tweede idee in de vorm van ‘Slowly’. Het is gewoon op mijn pad gekomen dus, ik ben geen zanger en zal dat nooit worden, maar ik heb nummers geschreven waar ik iemand hoor zingen met een lage stem en dat past perfect in mijn plaatje. Een hele plaat met alleen zingen zou ik niet gauw doen, ik blijf een pianist in de eerste plaat. Maar ik ben wel blij dat ik die stap heb gezet. Veel van mijn Belgische collega’s die normaal gesproken ook niet zingen, doen dat ook. Een Hendrik Lasure bijvoorbeeld. Of iemand als Vitja Pauwels , zingt ook met een van zijn projecten. Niemand van die artiesten zijn in de eerste plaats zangers. Het is een verademing om eens zoiets te doen, en het heeft zeker zijn charmes.
Over die samenwerking, ik heb ergens gelezen dat je zelden samenwerkingen doet, meestal werk je solo. Dit trio is dus wel een unieke stap voor jou, of is me iets ontgaan?
Dat klopt niet , ik doe geregeld samenwerkingen en heb tot nu toe maar één solo plaat uitgebracht. De rest waren allemaal samenwerkingen, op dat vlak ben ik zelfs eerder gewend van samenwerkingen te doen. Ik ben ook vaak actief als side-man. Wat solo betreft heb ik maar één solo plaat en één elektronische plaat uitgebracht solo. Mijn eerste plaat was met een kwintet. Tweede plaat een trio. Derde een duo, dan weer trio. Dan solo en nu weer trio. Ik doe dus eerder vaak samenwerkingen en dit trio is dus niets nieuw voor mij.. integendeel.
De plaat klinkt erg gevarieerd, divers. Ze is weerbarstig, kleurrijk en ik merk de zin van experiment. Klopt dit? Hoe komt het live tot uiting?
Ik persoonlijk vind het één van mijn meest toegankelijk platen, nummers als ‘Slowly’ en ‘Eagle of the Sun’ zijn twee van mijn meest toegankelijk nummers. Bij mijn vorige platen, zeker die solo, zitten eerder heel verre improvisatie verbonden. Die zijn veel meer experimenteel dan deze. De plaat daarvoor ‘Indentified Flying Object’ ook als trio, was eerder een experimentele plaat dan deze. Daar deed ik meer noise, improvisatie en elektronica. Terwijl ik met dit trio nu eerder de middenweg opzoek, vind ik toch. Ik zie dit album dus zeker niet als een experimentele plaat, wel integendeel.
Dat bedoelde ik, het is een erg diverse, veelzijdige plaat, met dat vleugje ‘experiment’ …
Als je het zo verwoordt, begrijp ik wat je bedoelt. Als je met dat experimenteel kantje bedoeld, het veelzijdige? Dan ben ik het ermee eens. Dat klopt wel. Het is zeker en vast een van mijn meest veelzijdige albums.
Is het met dat ‘toegankelijke kantje’, de bedoeling om een andere weg in te slaan naar meer pop of zo?
Er zit helemaal geen achterliggend motief achter of zo. ik maak gewoon de muziek die ik op het moment leuk vind. Ik ben niet bezig met carrière planning of ‘met wat kan ik hier later nog mee doen’ eigenlijk. Ik had gewoon tien nummers waar ik van hou, en iets wilde mee doen om die op te nemen en live te spelen… als iemand anders dat ook leuk vind , zoveel te beter. Authenticiteit is voor mij het belangrijkste, en dat geldt in beide richtingen. Als ik geen typische jazz wil doen, en een simpel liedje speel omdat ik dat mooi vind? Doe ik dat gewoon. Zo simpel is dat. Authenticiteit is de rode draad doorheen wat ik deed en zal blijven doen. is mijn grote ambitie.
Is er iets wat je absoluut nog wil bereiken (buiten de wereld veroveren uiteraard)
De wereld veroveren.. ik ben een simpel mens en wil gewoon veel concerten spelen. En met leuke mensen samen spelen. En als mensen dat ook aanvoelen dat ik met iets bezig ben dat mij oprecht gelukkig maakt, en ze daarin ook hun verhaal herkennen? Dan is dat zeer mooi meegenomen. Het mooiste compliment dat ik ooit heb gekregen van iemand. Ik heb een solo concert gedaan in AB. In september 2023. Na het concert komt een dame bij mij, het was voor haar een grote stap om naar mij toe te komen. Ze zat blijkbaar in een zware depressie. Ik dacht toen ik daar moest spelen, dat het een café optreden zou zijn met veel geroesemoes en tot mijn verwondering kon je een speld horen vallen. Die dame zei me :’ het is de eerste keer in maanden tijd dat ik die donkere gedachten die in mijn hoofd aan het rondzwerven zijn , vijftig minuten lang dat jij aan het spelen was geen enkele seconde heeft naar boven heeft voelen komen’. Het draait niet om grote podia of erkenning naar een groot publiek.. want uiteindelijk is dat bijzaak in het leven. . Als er een ambitie en doel is, dan is het op die wijze mensen kan helpen en bereiken met mijn muziek. En dat nog heel lang kunnen blijven doen. Dan is mijn doel bereikt. Neem nu dat lied ‘Jonass’. Ik speel dat voor Jonas, mijn overleden vriend, en bij elk concert moeten we bijna tellen hoe lang de stilte na die song duurt.
In De Casino merkte ik een bijzonder emotioneel nummer “Jonass”. Er volgde geen bisnummer … dat moest eigenlijk niet … wel had ik een heel intens gevoel
Het kan bij ‘Jonass’ twee richtingen uitgaan. Ofwel is er absoluut geen noodzaak meer aan een bisnummer. Omdat ze door de intensiteit van die song zelf bepaalde persoonlijke gevoelens van verlies naar boven komen, ofwel gebeurd het tegenovergestelde en is het publiek zodanig in de wolken dat ze absoluut nog een bisnummer willen. Om op een andere manier het concert te eindigen. Het is bij ‘Jonass’ dus echt de twee extreme kanten .. het is interessant , en we eindigen altijd met ‘’Jonass’ omdat we nooit weten wat er gaat gebeuren, wat best spannend is. We weten nog niet of we dat blijven doen.
Het is natuurlijk allebei een ‘positieve reactie, zowel als er geen of wel naar een bisnummer wordt gevraagd
Tuurlijk, maar als iemand achteraf komt vertellen dat ze hun zoon of dochter hebben verloren, en zich vinden in dat verhaal van Jonas. Dan wil je die gevoelens van pijn niet meer terug naar boven brengen uiteraard. Maar langs de andere kant is het mooi dat je deel kunt uitmaken van het rouwproces. Door daar een nummer over te schrijven en te spelen, kun je die gevoelens een plaats geven. Dat die pijn er is. En als er pijn is, een manier vinden om daarmee om te gaan. Erkennen dat die pijn er dus is, is belangrijk. Dat betekend niet dat je er iets kunt aan doen Maar erkennen dat het er is, is een eerste stap naar genezing , anders lijdt het alleen naar iets ergers. En als ik daardoor ook mensen, die in hetzelfde schuitje zitten, heb kunnen helpen ? dan doet me dat veel deugd.. Dat Jonas, als we zijn nummer spelen, zorgt voor een zekere verbinding tussen mensen die hebben te maken met verlies, ik denk dat Jonas daarop zeer trots zou zijn geweest.
Pics homepag @Roger Vantilt
Bedankt voor dit fijne gesprek. Veel succes nog en hopelijk tot binnenkort
An Pierlé Quartet - Omdat de teksten heel diep gaan, houdt het zeker risico’s in. Door je kwetsbaar op te stellen, bereik je mensen die er troost en een boodschap van hoop in vinden
An Pierlé
An Pierlé Quartet is een versmelting tussen het jonge jazzduo SCHNTZL, muzikant Koen Gisen en An Pierlé. Binnen dit muzikale project verkennen ze elkaars wereld. An Pierlé heeft als solo zangeres-artieste al heel wat ervaring. Wie herinnert er haar deelname nog op Humo's Rock Rally 1996, piano spelend op een kangoeroebal. Het is een veelzijdige artieste geworden. Momenteel is er al een pak jaar het project An Pierlé Quartet waarmee ze ons in het verleden met de plaat 'Wiga Waga' al volledig overtuigde.
Op de nieuwe ' Ultimate Surviver', uitgebracht op W.E.R.F. records, weet het combo steeds de grenzen te verleggen. Het mooie aan de plaat is hoe er een verhaal wordt verteld, dat de luisteraar zelf verder kan in- of aanvullen.
We zagen hen hier ook live aan het werk in de gezellige Nova Express (Jazz Club), verbonden aan het Kunstencentrum Nona in Mechelen. Wat een muzikale prikkeling en totaalbeleving, muziek met de onderliggende boodschap van hoop.
Lees gerust.
Voor het concert hadden we een fijne babbel met An, Koen , Hendrik en Casper over die nieuwe plaat, de verdere plannen en de ambities…
An, met het solo werk stond je o.a. op Pukkelpop en Rock Werchter rond 2000. Ik wik nu even mijn woorden, maar is wat je nu doet geen ‘stap terug’, mits de meer ‘niche’ waarin jazz zich bevindt; of zie ik het verkeerd?
Nee, het is zeker geen stap terug, we spelen jazz maar ook op grote podia. Wat het verleden betreft. Voor elk ding is er een leeftijd. je moet het in een soort tijdsgeest zien, toen was ik jong en paste bij Werchter. Als muzikant moet je er vooral op toezien dat je blijft veranderen en vernieuwen. En alles in een lange lijn bekijken. Ik ben dan ook trots dat het blijft veranderen en evolueren , in wat ik doe. Er zijn veel mensen die ‘een grotere hype’ zijn geweest, maar op een muur zijn gebotst en daardoor niet meer verder zijn geraakt. Dat wil ik vermijden. Ik denk trouwens ook dat we met dit project zeker een groter publiek kunnen bereiken, daar ben ik zelfs zeker van.
Met het kwartet ben je ook al een tijdje bezig, het vorige album ‘Wiga Waga’ kwam uit midden de corona; hoe heb je in een tijd zonder promotie alles beleefd? Denk je dat er in andere tijden geen meerdere deuren zouden zijn open gegaan?
Uiteraard zouden er vermoedelijk andere deuren zijn open gegaan, dat is dus zeker jammer. Maar met deze nieuwe plaat hebben we dus een nieuwe ‘debuut plaat’ uitgebracht,
Ik heb persoonlijk veel streamings gezien in die periode en muziekstijlen ontdekt die ik anders moeilijker had ontdekt; hebben jullie met die streamings mensen kunnen aanspreken die anders moeilijker die stap hadden gezet naar jullie muziek? Een andere fan base?
Geen idee, dat was het vervelende aan die corona tijden. We konden wel spelen, maar wisten niet wie er keek of zo. Dus geen idee welk publiek we aanspraken daarmee. We deden een streaming, en daarna ging je gewoon naar huis. Je had met niemand contact behalve je mede muzikanten, dat voelde onwezenlijk aan. Het was dus vooral heel eenzaam. We zijn gelukkig nogal open naar elkaar toe, en uiteindelijk werd de camera man of de enige die er mocht bij zijn, ons publiek als het ware. Het was jammer, maar op zulke momenten weet je dat er geen grote interactie is, maar eerder een luisterend publiek dat niet aanwezig is in de zaal…
Nu is er een nieuwe plaat ‘Ultimate Survival’. Muzikaal gezien is ‘Ultimate Survival’ nog gedurfder dan zijn voorganger. De grooves zijn dieper, de teksten meer confronterend en het geluid intenser. Het album omspant een breed scala aan emoties. Klopt dit?
Die stelling klopt maar de plaat is ook toegankelijker dan de vorige.
Dat klopt wel.. Schuilt er een persoonlijk verhaal achter die emoties?
An: ik heb heel veel meegemaakt, en dat kruipt wel in de teksten. Ik heb ook heel lang aan mijn teksten gewerkt. Ze zijn persoonlijk, zonder teveel in details te treden. Zodat het publiek daar zijn eigen persoonlijk verhaal kan op projecteren.
Dat is misschien nog het meest interessante, dat iedereen er zijn persoonlijk verhaal kan in terugvinden, zowel in de instrumentatie als in de vocals komt het tot uiting … Een bewust proces?
Hendrik: inderdaad, iedereen kan er zijn eigen verhaal of in vinden.
An: sommige thema’s kunnen zwaar zijn voor sommige, maar we willen vooral een boodschap van hoop brengen in deze wereld. Trouwens als je wil dat de wereld verandert, moet je in de eerste plaats bij jezelf beginnen. Dat is een gevaarlijke piste, je kunt daarvoor aangepakt worden. Omdat die teksten heel diep gaan.. het houdt dus zeker een risico in. Maar door je kwetsbaar op te stellen, bereik je wel mensen die daar troost en een boodschap van hoop in vinden.
Ik wou er ook even op inpikken… Een persoonlijke plaat uitbrengen is ook een deel jezelf bloot geven naar de buitenwereld toe; neem je geen risico (je weet hoe mensen soms reageren op sociale media, …). Hoe reageer je er op?
An: Ik heb totaal geen angst voor die reacties. Omdat we daar zelf achter staan, en het goed vinden zoals het is. Met deze plaat kunnen we gewoonweg een veel groter publiek aanspreken, als de mensen ernaar willen luisteren. En meer dan dat de marketing het toelaat, wat bereik betreft.
Hendrik: die mensen die echt er naar willen luisteren, zullen ook aanvoelen waar het verhaal echt om gaat. En dan is het gewoon te nemen of te laten.
Jullie zoeken met deze plaat het avontuur op, buiten de lijntjes van de jazz. Toch lijkt, vooral voor jongeren, die drempel hoog om dit soort prikkelende jazz te leren ontdekken. Ervaar je het zelf ook? Heb je er een verklaring voor?
An: in de jaren ’50 zouden we mega cool zijn geweest. Het is gewoon een kwestie van : hoe krijg je de muziek tot bij hen, ik weet zeker dat als ze aanwezig zouden zijn in de zaal ze zouden voelen waarover het gaat.
Hendrik: we merken wel, het is niet het juiste woord, met deze plaat drijven we wat weg van jazz. Er was ook geen masterplan, we proberen een sound te brengen, waar de mensen zelf kunnen uithalen wat ze daarbij voelen of juist niet.
Wat overeind blijft binnen de jazz, is het tegendraads improviseren. Ik veronderstel dat je in de zang, de sax er ook op inspeelt?
het maakt de avonturier in ons los deze plaat in elk geval, improviseren is nooit moeilijk doen om moeilijk te doen maar wel speels zijn, in een flow geraken met de andere muzikanten. Soms ben je stoorzender, op andere momenten kan je heel subtiel lijntjes en sferen kleuren.
Hendrik: er gebeurt van alles maar uiteindelijk komt alles mooi samen in een geheel.
Wat me ook een beetje bezig houdt, is dat jullie, ondanks buiten de lijntjes kleuren, in het vakje ‘jazz’ wordt geduwd. Waarom? Hoe sta je er tegenover?
Simpel, Hendrik en Casper komen uit de jazz, en het is een kortere benaming dan improvisatorische doch gestructureerde experimentele popmuziek
Zouden jullie dor die prikkeling de piepjonge muziekliefhebber kunnen bereiken, die net voortdurend die prikkels nodig heeft?
Hendrik: als je die mensen wel kunt bereiken, zullen ze daar zeker voor open staan als je dat integer maakt, sowieso. Het moet wel bij hen geraken om dat doel te kunnen bereiken. Gewoonweg mensen in de zaal krijgen en hen bereiken is belangrijk. en gewoon blijven proberen is de boodschap.
Ik was onder de indruk van de breed klinkende vocals op de nieuwe plaat. In de instrumentatie, kun je voorbij aan de inbreng van Hendrik Lasures’ synths en Casper Van de Velde zijn inventieve drumpartijen, die de muziek een frisse, eigentijdse laag bezorgen. Verder is er de basklarinet en tenorsax van Koen Gisen.
Hoe belangrijk is hun inbreng op deze persoonlijke plaat?
An: zonder die combinatie bestaat deze band niet, elke schakel binnen dit kwartet is minstens even belangrijk. Ik kan dit doel niet bereiken met andere muzikanten, totaal niet.
Hendrik: het kwartet is ontstaan als een soort improvisatie sessie en dat verliep zo goed, dat we daar gewoonweg iets moesten mee doen.
Koen: je hoort dat in de eerste opnames, en inderdaad als je dat moest doen met twee andere mensen zou dat gewoon anders klinken en ook gewoon andere muziek zijn. Zo belangrijk is die inbreng van elk van de vier van ons binnen dit concept.
Ervaar je het Belg zijn niet als een struikelblok? Want in tegenstelling tot het overaanbod aan Nederlandse artiesten op de Vlaamstalige radio’s, is er weinig plaat voor Belgische muziek? Hoe ervaar je het zelf?
An: we hebben op grotere festivals gestaan en zeker kansen gekregen. Als solo artiest zat ik bij een grote platenfirma en grote boeker. Dat is het verschil met nu ook..
Hoe waren de reacties op de plaat (en op de optredens)?
De meeste reacties gaan in de richting dat we met deze plaat een grote stap voorwaarts hebben gezet. Op deze plaat komt alles gewoon mooi samen
An: ik ben er van overtuigd dat we met deze band grotere podia aankunnen, een Koninklijk Circus bijvoorbeeld. Misschien op plaat niet, maar zet ons als live band op eender welk podium en het komt zeker en vast binnen bij mensen. Maar je moet dat publiek in de zaal krijgen en daarvoor heb je die promotie echt nodig… en een industrie.
Wat zijn de verdere plannen?
Gewoon doordoen, verder werken, uitdiepen en spelen met een open vizier
Valt het allemaal te combineren met andere projecten van bezige bijen als Hendrik en Casper, maar ook waarmee Koen en jij mee bezig zijn?
Je doet dat werken he, er is een serieuze planning voor nodig maar zolang de goesting er is , is er veel mogelijk.
Waar zie je jouzelf binnen tien, twintig jaar als muzikant, artiest ?
Carla Bley is ook heel lang blijven spelen, ik heb het plan om door te gaan tot mijn 103, of toch tot het nog leuk en boeiend is, er is nog zoveel te ontdekken!
Bedankt voor het fijne gesprek, heel veel succes in alles wat jullie doen…
Nikki Roger - Ik wil laten zien dat je vanuit je eigen kamer grootse dingen kunt doen
Tien Ton Vuist (Nikki Roger)
Nikki Roger, dat is dezelfde Nikki als die van Tien Ton Vuist, de indierockband uit Oudenaarde. Van die band kwam zopas het album ‘Break A Sweat’ uit, maar ook voor Nikki Roger belooft het een productief jaar te worden, met ook al een nieuw album. Na het horen van debuutsingle “Just Take A Minute” gingen wij van Musiczine langs voor een kort interview.
2025 belooft een druk jaar voor je te worden. Wat zijn je belangrijkste plannen?
Nikki Roger: Het wordt inderdaad een spannend jaar. Ik lanceer mijn soloproject, Nikki Roger dus, officieel en breng maar liefst 13 nummers uit. Daarnaast zit ik in Tien Ton Vuist, waarmee we 10 nummers uitbrengen. Het voelt alsof alles samenkomt wat ik de afgelopen jaren heb opgebouwd.
Wat kunnen we verwachten van je soloalbum?
Nikki Roger: Het soloalbum is heel DIY. Ik heb de nummers opgenomen in mijn kleine thuisstudio en in een grotere ruimte boven de garage van mijn vader. De muziek is indie, maar ik hou ervan om grenzen te verleggen en te experimenteren. De EP ‘No One Asked for Pangolin People’, die ik heruitbreng en vijf oude songs bevat, zal het startschot zijn. Het album bevat tot nu toe acht nummers, waarvan zeker drie singles worden en vier een videoclip krijgen.
Vier videoclips, dat is een flinke onderneming. Wat mogen we daarvan verwachten?
Nikki Roger: De videoclips zullen dezelfde DIY-energie uitstralen als de muziek. Ik werk met creatieve, maar eenvoudige ideeën, vaak met een knipoog. Ik wil laten zien dat je geen groot budget nodig hebt om iets authentieks te maken. Eén song en videoclip zal samen met mijn maatje Tijl (singer-songwriter en zanger/gitarist van Tien Ton Vuist) vorm krijgen.
Naast je soloalbum heb je ook je punkproject Tien Ton Vuist. Hoe verschilt dat van je solowerk?
Nikki Roger: Tien Ton Vuist is rauw, energiek en recht voor z’n raap. Het is mijn manier om helemaal los te gaan zonder te veel na te denken. Waar mijn soloproject meer gelaagd en experimenteel is, draait de band om pure energie en punkspirit.
Naast muziek heb je ook plannen op het gebied van contentcreatie. Wat houdt dat precies in?
Nikki Roger: Ik wil elke week een grappige reel maken waarin ik van een willekeurig geluid een nummer bouw. Denk aan het piepen van een poortje of het schuiven van een stoel over de vloer. Het idee is om mensen te laten ervaren hoe je met weinig middelen iets unieks kunt maken.
Dat klinkt als een leuke uitdaging! Hoe combineer je dit met je andere projecten?
Nikki Roger: Het is inderdaad een balans vinden, maar ik hou ervan om verschillende dingen tegelijk te doen. Ik werk één dag per week aan mijn muziek als bijberoep en houd heel wat vrijdagen vrij om met andere muzikanten te werken. Die afwisseling maakt het voor mij interessant.
Wat hoop je met je muziek en projecten te bereiken in 2025?
Nikki Roger: Mijn doel is om mensen te inspireren, zowel met mijn muziek als met mijn creatieve aanpak. Ik wil laten zien dat je vanuit je eigen kamer grootse dingen kunt doen. Daarnaast hoop ik dat mijn muziek en videoprojecten me helpen om een breder publiek te bereiken.
Tot slot, hoe blijf je trouw aan jezelf terwijl je al deze projecten oppakt?
Nikki Roger: Dat is een goede vraag. Ik blijf altijd dicht bij mijn kern: muziek maken waar ik blij van word en content die de clown in mij weerspiegelt. Als ik mezelf blijf uitdagen en plezier heb, dan weet ik dat ik op de juiste weg zit. Ik kan niet wachten om het allemaal te delen.
Bedankt voor dit gesprek
Bodem – We hebben op onze nieuwe plaat bewust gekozen om de klankenkleur uit te breiden, zonder onze eigenheid als band te verliezen
Bodem is een jonge band die puur muzikaal nog het meest aanleunt bij de pure jazz in combinatie met aanstekelijke pop. Het trio bestaat uit Anke Verslype (Aki, drums), Willem Malfliet (Woolvs, gitaar) en Adia Vanheerentals (saxofoon en composities). Met al heel wat ervaring binnen de scene.
Op het podium voelden we tijdens hun optreden in De Centrale Gent, in het kader van de European Jazz Conference, de diversiteit, de speelsheid en improvisatie. We kregen hier variaties en verrassende wendingen aangeboden, die het allemaal spannend houden.
Bodem bracht eerder een gesmaakt album uit ‘Kleine Mars’. In februari nu volgde ‘Lush and Alive’.
We hadden een fijne babbel met bezieler Adia Vanheerentals. Ook keken we naar de toekomst, en polsten naar de doelen en ambities.
Wie is Bodem, vertel wat meer over het mooie project?
Eigenlijk is het project Bodem ontstaan in het conservatorium in Antwerpen. Ook Anke en Willem zaten daar. Het jaar voor Bodem had ik een sabbat jaar genomen om muziek te schrijven. ik had een lijstje opgemaakt met mensen waarmee ik graag muziek zou willen spelen en zo kwam ik terecht bij Anke en Willem die eigenlijk op de top van dat lijstje staat. Daar is eigenlijk is de basis van Bodem ontstaan…
Ik zag jullie live op de European Jazz Conference, jammer natuurlijk van de matige belangstelling in De Centrale, maar ik zag een band die toegankelijkheid en avontuur opzocht.
Hoe waren de reacties. Heeft dit deuren kunnen openen ?
Die conference heeft nog geen deuren geopend, het is moeilijk om de impact daarvan in te schatten. Het is uiteraard altijd fijn in die line-up te mogen staan en ons op die manier te kunnen tonen. Echt resultaten zien we er niet van, maar dat is wel vaker bij zulke evenementen. Zeker direct daarna merk je daar niet zoveel van.
“Bodem balanceert tussen toegankelijkheid en een bevreemdende schoonheid”; schreef ik; klopt dit?
Ik denk dat die toegankelijkheid komt door de manier van schrijven, ik schrijf muziek aan de piano en zing erboven. Door zingende melodieën te maken kunnen die niet moeilijk of abstract klinken. Dus door een eerder singer-songwriter aanpak , klinkt het meer toegankelijker dan dat je dit puur instrumentaal zou doen. die eenvoud blijft ook hangen als we live spelen, alleen hebben we daar de vrijheid die elke jazz muzikant aanneemt. En dat is het verhaal anders interpreteren en ermee aan het improviseren gaan, wat dat bevreemdende dan weer onderschrijft.
Het viel me op dat het live intiemer klonk; het overstuurde karakter van de plaat was minder te horen. Hoe hoef ik het te interpreteren?
Dat is elk concert anders, soms gaan we overstuur en soms blijven we intiem en meestal doen we beiden
Jullie worden in het hokje van de ‘jazz’ geduwd. Maar wat jullie doen is buiten de comfortzone van de pure jazz, me dunkt. Wat denken jullie?
Ik vind het altijd grappig als andere mensen onze muziek omschrijven. Ik zou zelf niet weten hoe ik het moet omschrijven (haha) ik heb al veel termen gehoord, en die zijn allemaal waar. Het is onze bedoeling om ook op andere podia, buiten de jazz scene , te spelen. We hebben nu ook een boeker die dat gaat proberen te bewerkstelligen. Als je saxofoon, geen zang, drum en gitaar neemt dan is de connectie met jazz snel gemaakt. We worstelen daar wel een beetje mee, maar vinden het gewoon fijn dat we op een podium mogen staan met onze muziek.
Ondertussen brachten jullie het debuut ‘Kleine Mars’ uit, een plaat in avontuur en vertier. Hoe waren de reacties?
We hebben daar heel fijne reacties op gekregen, en dankzij dat debuut hebben we ook op heel wat mooie plekken kunne spelen. Voor mij was dit de perfecte manier om ons te tonen aan de wereld. Dat debuut heeft dus zeker wel deuren geopend. We hebben nu een jazzlab tournee met de nieuwe plaat die eraan komt. We hebben ondertussen al op fijne festivals kunnen spelen dankzij dat debuut. Dus ja, ik ben wel heel blij over de reacties die deze plaat ‘Kleine Mars’ teweeg heeft gebracht.
De nieuwe plaat ‘Lush and alive’ is een gevarieerd pareltje. De eerste twee songs zijn heel avontuurlijk, op “Fools” keren jullie iets meer terug naar de essentie van pure jazz. Die diversiteit betekent dat je nog wat zoekende b ent … of niet? Hoe interpreteer ik het best?
Ik heb niet het gevoel dat we nog zoekende zijn eigenlijk, integendeel. Op de tweede plaat hebben we net gevonden wat we echt willen doen. het komt er op neer dat we ons niet willen vastpinnen op een stijl, vandaar die overvloed aan diversiteit op deze plaat. Maar ik vind ook dat er zeker een verband is tussen mijn composities en er een zekere lijn inzit. Ik denk dus eerder dat we met deze plaat wel gevonden hebben wat we willen doen, laat het ons daarbij houden. zonder dat je ons binnen een stijl kunt definiëren.
“Experimenteren met ritme, toon, melodie en klank” heb ik nog gelezen over ‘Kleine Mars’. Is het bewust de bedoeling die lijn door te trekken op de tweede plaat?
Ja, ik denk dat we dit op de twee plaat zelfs nog meer uitpuren. We hebben bewust geprobeerd om ons klankenpallet uit te breiden. Door met overdubs te werken. Dat is dus zeker doelbewust, onze tweede plaat moest een tweede stap zijn. Zowel Anke als Willem zijn experts in klankkleuren beheersen. Ook daarom heb ik bewust ingezet om die klankkleur uit te breiden, zeker en vast. Zonder onze eigenheid als band te verliezen.
De overstuurde combinatie van uitbundig- en ingetogenheid en die donkerte blijven overeind op deze plaat. “Feisty” is een song die al deze elementen samenvoegt… Een bewuste keuze om dit pad te volgen; waarom?
Het basisidee van mijn nummers is vaak vrij rustig, maar tijdens het improviseren kan het wel eens wilder worden.. Dat is niet altijd doelbewust. Ik had mezelf uitgedaagd om bij het componeren niet in één sfeer te blijven, maar verschillende atmosferen op te zoeken in een compositie. En ‘Feisty’ is daar dus een voorbeeld van. Een beetje Schizofreen of zo, maar heel spannend om te switchen tussen de verschillende sferen.
Het lijkt me wel een groeiplaat , waar op elke luisterbeurt iets te ontdekken valt. Eentje die prikkelt dus. Een bewuste manier van werken?
Het is, doordat ik hem heb gemaakt, beetje moeilijk om dat zelf de definieerden. . Ik heb niet het gevoel dat deze plaat minder toegankelijk is, maar als deze plaat meer prikkelt, na meerdere luisterbeurten, zoveel te beter natuurlijk.
Jullie hebben al live gespeeld; ik veronderstel ook de nieuwe nummers? Hoe zijn de reacties op de nieuwe songs?
Voor ons zijn de nieuwe nummers het meest spannend, maar als we ergens hebben gespeeld krijgen we nog de meest positieve reacties op de ouder nummers. Ik denk dat de nieuwe songs nog wat moeten groeien bij het publiek. Maar echt veel reacties zijn er nog niet, wel van vrienden die de single hebben gehoord.. die single is zelfs al op de radio geweest. Maar ik denk dat de echte reacties pas zullen komen als de plaat echt uit is. In de jazzlab tournee gaan we vooral de nieuwe nummers spelen. Dan pas zal ik zien wat het effect van die nieuwe plaat echt is.
Wat zijn jullie verwachtingen van deze plaat en wat willen jullie ermee bereiken?
Nog meer fijne concerten, sowieso. En ook wel wat meer ‘plaat verkoop’. Want vorige keer deden we CD’s en kregen we kritiek, niemand koopt nog cd’s. we hebben de plaat nu op vinyl uitgebracht, en hopelijk verkoopt die wel. Mensen kopen gewoon minder muziek, en als we met deze plaat wat meer fysieke platen zouden kunnen verkopen zou heel fijn zijn. Dus vooral veel fijne concerten kunnen doen, en dat we daar wel degelijk onze platen wat meer kunnen verkocht krijgen is mijn verwachting..
Mensen kopen minder … Waarom dan zoveel kosten doen en niet alles gewoon op YouTube en Spotify gooien ? Waarom een fysiek exemplaar?
Aan streaming verdien je als muzikant veel te weinig, daarom is het nog steeds nodig om ook iets fysiek aan te bieden.
Langs de andere kant is Spotify en de sociale media een goede manier om contacten te leggen, o.m. naar het buitenland toe; heb je er al iets van ondervonden?
Voor Bodem nog niet direct. Persoonlijk wel. Het internet maakt de wereld wel groter, ik denk niet dat direct een voordeel is voor ons.. dat kan nog komen, misschien.
Wat die JazzLab tournee betreft, waar mogen we jullie aanschouwen?
We beginnen de JazzLab tour in Single in Antwerpen op 22 maart. Verder ook Cultureel centrum Het Perron in Ieper op 27 maart. Op 3 april in NONA , 4 april staan we in Flagey te Brussel en 25 april in HA Concerts. En op 4 mei spelen we in Kortrijk.
Meer info: https://www.nona.be/nl/agenda/bodem-jazzlab
Naast die JazzLab tour, zijn er nog andere plannen?
In de zomer alvast een concert in De Nor.. Wat we nu concreet van plan zijn, is dat we binnen twee weken op residentie in de Single van Antwerpen mogen aantreden. We gaan daar repeteren en werken samen met Joris Perdieusde die voor ons visuele beelden gaat maken om tijdens onze concerten te gebruiken. Waardoor we die concertervaring van Bodem nog wat meer kunnen uitpuren. Vooral dan voor die JazzLab tournee.
Ik ervaar dat het toch ook filmische muziek is; geen plannen om er iets mee te doen?
Die visuele effecten zijn dus een toevoeging aan onze muziek, maar. het is belangrijk dat onze muziek op de voorgrond blijft Filmmuziek doen, waarbij de film op de voorgrond komt, is zeker geen ambitie nee. Voor nu wil ik dat vooral de muziek in de schijnwerper staat.
Jullie speelden ondertussen op We Are Open, dat ook een breed publiek bereikt; hoe waren de reacties? Kunnen er andere wegen mee worden ingeslagen buiten de jazz clubs?
Of het deuren gaat openen is nu nog moeilijk te zeggen, maar iedereen die ik naderhand tegen kwam zei me dat ze het een heel fijn concert vonden; ook via /via fijne reacties gehad. Iedereen in de zaaltje was muisstil, een zeer fijn publiek in dat ‘Venster’. Het zaaltje stond vanaf begin tot einde van het concert stampvol, dus ook dat is een goed teken. Een fijne en zeer mooie ervaring daar, zeker en vast.
Jullie zijn absolute top, maar Belgische muzikanten krijgen vaak te weinig speelkansen. Ondervinden jullie dat ook of niet?
Tot nu toe is dat eigenlijk allemaal nog goed meegevallen vind ik. Omdat we al direct kansen kregen via ons label, en daarna dus die JazzLab tournee. Dus tot nu toe zijn we zeer goed ondersteund geweest. Voor de rest denk ik dat ik als Belgisch muzikant binnen de scene best verwend ben. Want als ik verneem van Nederlandse collega’s hebben die het veel moeilijker om aan de bak te komen in eigen land. Er zijn zelfs geen radio die jazz draaien. In Frankrijk , is ook moeilijk om te knokken. Enkel de grote muzikanten krijgen daar kansen. Ik merk dus dat ik wel degelijk kansen krijg , dat Belg zijn is geen struikelblok voor ons , nee…
Wat zijn de ambities verder? Het clubcircuit (buiten de jazzscene) kunnen bereiken? Sportpaleizen uitverkopen (waarom niet?)?, of toch maar een naam worden binnen het gekende jazzcircuit zelf?
Voorkeur? De gewone clubs dan toch. In het algemeen, dus niet enkel de jazz clubs. Zou heel leuk zijn. Sportpaleizen? Dat hoeft zeker niet voor mij. De gewone clubs, niet alleen in Vlaanderen maar over het hele land. Als Benelux kan, nog beter. Als Europa kan, nog beter. Hoeft niet grootschalig zijn, maar mag wel het nationale of eventuele internationale ‘gewone’ club circuit zijn.
Je hebt natuurlijk nog een hele carrière voor jullie … Heb je een soort doel voor ogen dat je als muzikant of band absoluut wil bereiken, of ben je daar niet mee bezig?
Dat is een beetje moeilijk om daar op te antwoorden (haha). Ik heb vaak realistische doelen die ik meestal dan ook behaal. Ik speel nu met BODEM met een trio waar ik heel blij mee ben, moest ik daarmee nog heel veel jaren kunnen doorgaan met platen uitbrengen en optreden overal, dan zou mijn doel al zijn bereikt. Voor groter ensembles muziek schrijven en maken, is ook een doel. Maar dat is financieel vaak moeilijker. Ik heb vorig jaar in Rataplan een residentie gedaan met een kwintet Waarlijk . Ook daar wil ik meer mee experimenteren. Hoe groter de band, hoe leuker het schrijfproces. Maar dat is iets voor de verre toekomst.
Dus als ik het goed begrijp, doe je nog andere projecten naast BODEM?
Ja waarlijk dus. En ik doe ook een solo project waar ik een plaat mee uitbreng in het najaar.. Ik ben ook aan het werken voor een theatervoorstelling ‘Jassen voor beginners’, er is dus wel een beetje van alles aan de hand. Maar Bodem Is wel mijn hoofdproject, zonder meer.
Bedankt voor dit fijne gesprek
Bram De Looze – Om door te breken moet je ook gewoon een hoge dosis geluk hebben om te worden opgemerkt in dat wereldje
We volgen piano virtuoos Bram De Looze al vele jaren. Hij behoort tot één van de meest getalenteerde jazz muzikanten die ons landje rijk is. Hij spreekt woorden uit met zijn piano spel, die je niet in zinnen kunt uitdrukken. Maar is ook van vele markten thuis. Hij bewees het ons nog op Brussels Jazz Festival in Flagey waar hij als artiest in residentie waar hij drie projecten mocht voorstellen.
De verslagen kun je hier nog eens nalezen:
De Looze, Morgan, Baron, Roberts https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/97298-brussels-jazz-festival-2025-de-looze-morgan-baron-roberts-zij-improviseren-op-intieme-wijze.html
Bram De Looze & DoYeon Kim https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/97299-brussels-jazz-festival-2025-bram-de-looze-doyeon-kim-een-unieke-verbinding-van-twee-unieke-culturen.html
Vice Versa: https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/97315-brussels-jazz-festival-2025-vice-versa-craig-taborn-quartet-brussels-philharmonic-een-overdosis-prikkeling.html
Na zijn concerten reeks hadden we een fijne babbel met Bram. Uiteraard over de optredens, over zijn solo plaat ‘Spotting Gateways’ en andere projecten waar hij mee bezig is. En uiteraard kwamen ook de ambities en de toekomstplannen aan bod.
Je bracht een solo plaat uit vorig jaar ‘Spotting Gateways’; een mooi fijn meesterwerk, een emotionele plaat alsook een persoonlijke plaat; kun je er iets meer over vertellen?
Die plaat is gekomen vanuit een lang proces van solopiano albums en optredens. De opname en tour van Piano e Forte was een belangrijke reden om definitief terug te keren van New York rond 2015 à 2016. Hier begon het hele proces om solo te spelen. Ik zat in New York toen veel in de wereld van vrije improvisatie. Die eerste plaat zijn vooral geïmproviseerde tracks, maar hadden een zaadje geplant voor de volgende albums, waarop er meer en meer compositie bij te pas kwam. Het componeren hiervoor was voor mij een dagelijkse zoektocht naar een specifieke sfeer, context of mood die voor mij juist aanvoelt en waarin ik nog dieper kan gaan graven.
Wat jij doet met je piano is van wereldklasse! Het brengt ons naar je drie optredens in de Flagey. Ik zag er drie Bram’s … Bij het eerste vond ik vooral hoe jullie improvisatie en intimiteit combineren. Het klonk intens. Klopt dit?
Ik had niet verwacht dat dit zo intiem zou zijn eigenlijk. Wanneer we in juni op Jazz Middelheim staan, ben ik benieuwd hoe die band dan zal spelen. Dat intieme gaan we daar niet opnieuw kunnen doen, of toch niet in die mate zoals in een zaal. Joey is in Flagey nooit uitgespat zoals hij doorgaans doet. Hij is steeds vrij laag gebleven, maar nog steeds heel intens en dat had ook zijn uitwerking op mijn piano spel en de contrabas van Thomas tot de cello van Hank omdat we hem daarin volgen als muzikanten.
Die intensiteit was er zeker. Hoe is die samenwerking ontstaan eigenlijk?
Het zal al een tijdje in mijn hoofd om met Thomas en Joey samen te spelen. Bij mijn zoektocht wie bij ons kom mee spelen dacht ik in de richting van viool of Cello. En toen kwam ik bij Hank terecht die wat in diezelfde richting denkt. Hank had o.a. al gespeeld met Joey, en dat leek me wel zijn wereldje. Joey was heel enthousiast om daaraan deel te nemen, hij speelde al een tijdje niet meer samen live en dat was een welgekomen aanleiding.
In het tweede deel horen we een avontuurlijk geheel; je verlaat de comfortzone met de Koreaanse DoYeon Kim. Geen hapklare brok dus én toch klonk het erg mooi, geweldig. Ik kreeg soms de indruk dat je haar ‘moeilijk kon volgen’, nee?
Dat klopt wel. Dat ligt, en dat heeft ze zelf aangegeven, dat zij de puls vaak laat ademen. Soms kan ze dus onverwacht vertragen of versnellen. Hoe meer je naar die Koreaanse muziek luistert, hoe meer en beter je dit echter kunt vatten en begrijpen. Bovendien, composities die gemakkelijk te spelen zijn op piano, zijn op die gayageum andere koek, doordat de stemming van de snaren een bepaalde limitatie oplegt om snel te kunnen spelen. De techniek van het omlaag duwen van de snaar op de juiste plaats en hoog of laag genoeg is dus niet evident, maar dat zorgt net voor die karakteristieke sound. Soms lijkt het bijna onmogelijk om een bepaalde melodie eruit te krijgen maar toch probeert ze dat. Dat is natuurlijk indrukwekkend, maar niet altijd even simpel om te volgen (haha).
Het is opmerkelijk dat in tijden van internet muziek die Oosterse invloed streken nog steeds onbekend terrein is. Heb je er een verklaring voor?
Er zijn wel een aantal Koreaanse muzikanten in het land, maar de traditionele muziek is hier niet zo vaak te horen. In het Koreaans Cultureel Centrum kan dat wel natuurlijk, en misschien af en toe in de grotere zalen als Flagey of Bozar. Voor mij komt de interesse omdat mijn echtgenote Koreaans is. Door vaak naar de schoonfamilie in Seoul te gaan, wou ik meer en meer ontdekken van de cultuur. Dus dit was voor mij ook een drijfveer eigenlijk. Dankzij het internet kunnen we veel van die muziek ontdekken, ook al is de taalbarrière toch nog wel een grote drempel helaas, hun klanken zijn zo anders dan het onze. Je moet goed weten waar te zoeken. Koreaanse traditionele muziek is bijvoorbeeld veel minder populair dan balinese gamelan. Daar zijn waarschijnlijk wel een aantal verklaringen voor, werk voor musicologen.
Volgt hier een vervolg? Het smaakt naar meer alvast …
Graag, want er is zoals vaak veel marge om de muziek verder te ontwikkelen. Het was een fijne kennismaking. Een keer repeteren en één concert is maar het topje van de ijsberg. DoYeon heeft bijvoorbeeld een duo met trompettist Peter Evans waar je echt een ongelofelijke connectie voelt, zeker de moeite waard om te beluisteren. Ik streef er altijd naar om zulke connectie te kunnen hebben met elke muzikant waarmee ik speel.
Je bent van velen markten thuis …Je bewees het ook met Vice Versa op je derde project op het BJF. Dit is hoe moderne jazz echt kan klinken door de improvisatie , het avontuur , de precisie … Klopt dit?
Dat is een mooi compliment. Het kan altijd veel kanten uit . Felix (bas) en ik starten een compositie en het is vaak Eric (drums) die opzettelijk een andere richting uitgaat. Waarin wij hem dan moeten volgen (haha). Want de drums is altijd de baas binnen een band. Dus de richting die hij uitging, gingen wij ook uit en dat resulteert dan in hoe je het omschrijft… door zijn voortdurende speelsheid, treden ook wij uit onze comfortzone. Dat vat het allemaal wat samen.
‘De drummer is de baas in de band’, dat is eigenaardig want die staat haast nooit in de schijnwerpers of op de foto …
Het komt erop neer dat iedereen luistert naar de drummer om aan te voelen wat er nodig is binnen de muziek. Het is een constante wisselwerking van keuzes die door iedereen gemaakt worden. Zeker bij drummers als Joey en Eric is dat het geval. Er zijn misschien andere drummers die dat niet hebben, dat met hun spel zo veel de richting aangeven, of dat ze meer functioneel spelen, waardoor de andere muzikanten iets meer naar de voorgrond kunnen treden. Maar bij Joey en Eric is dat dus wel het geval. Daarom … maar het is ook juist leuk om dat te doen, die richting uitgaan die zijn aangeven.
Ook hier stelt zich de vraag: volgt er meer Vice Versa? Live of op plaat?
Ja, sowieso. We gaan een live plaat uitbrengen van het concert, en daarmee ook wat meer gaan toeren. Solo heeft tot op heden wat voorrang gekregen, maar nu zou ik liever wat meer met dat trio en kwartet gaan doen .. dus er volgt zeker nog meer. Het zou goed zijn om die projecten, ook met DoYeon Kim, wat meer te kunnen uitpuren. Bij Vice Versa gaat dat zeker en vast lukken…
Los van alles… Hoe beviel het je om artiest-in-residentie te zijn op het Brussels Jazz Festival? Heeft het nieuwe deuren geopend?
zonder BJF in Flagey zouden die projecten er gewoonweg nog niet staan. Het is ook een super investering van Flagey, als je dat zelf moet doen is dat onmogelijk. Dus dankzij Flagey zijn die drie projecten wel echt vertrokken om het zo te zeggen. Er zijn ook opties om het op te nemen, video’s van te maken en zo. dat zijn allemaal kosten waarvoor je zelf moet opdraaien. Als je wil toeren moet je materiaal te kunnen tonen aan organisatoren.
Kan het nu deuren openen naar grotere zalen als AB, …? Wat zijn je ambities dit jaar?
Ik kijk toch vooral uit naar Jazz Middelheim met het kwartet rond Joey, Thomas en Hank. Ook dat heeft Flagey mogelijk gemaakt, dat we daar kunnen spelen. Een zaal als AB lijkt me moeilijker omdat die niet per se muziek boeken als de onze waarschijnlijk. Hopelijk wat meer in het buitenland. In Nederland eens wat meer. Of in Frankrijk, maar dat is geen gemakkelijke markt om je weg te vinden. Mijn ambitie is ook om met wat Buitenlandse groepen in Duitsland of Italië te werken. Maar het is er allemaal niet gemakkelijker op geworden..
Hoe komt het dat jazz ondanks alles (in de Flagey waren de optredens/dag zo goed als uitverkocht steeds , voor een divers publiek) in een niche blijft hangen denk je?
De grote massa staat gewoonweg er niet voor open, datzelfde gebeurd met Klassieke muziek. Dat publiek is iets groter wegens de traditie daarrond. Er kruipt ook meer geld in de klassieke scene. Jazz zal daar altijd blijven, maar ik ben daar best wel OK mee eerlijk gezegd. Het heeft ook zijn charme.
Heb je als talentvolle piano artiest nooit overwogen om eens in het Sportpaleis te staan, piano te spelen voor pakweg Clouseau of zo?
Zoals David Thomaere! Ik denk niet dat ik zelf persoonlijk daar echt zou van genieten eerlijk gezegd. Het zal zeker en vast wel een kick geven om voor zoveel mensen te kunnen spelen. Het is een andere wereld. Ik kies momenteel voor de uitdaging i.p.v. telkens altijd hetzelfde opnieuw te spelen. Er zit wel eens een piano solo in, bij Clouseau, maar het is niet mijn ambitie om zoiets te doen. Ik geniet nog te veel van de vrijheid.
Is het als Belgisch muzikant moeilijker om aan de bak te komen? Of heb je er geen hinder van? Als je een Amerikaans pianist was, was je nu wereldberoemd?
Je voelt wel aan dat in bepaalde Europese landen een Amerikaans muzikant gemakkelijker aan de bak komt dan een Belgische. Maar er zijn evengoed getalenteerde Amerikaanse bands die ook geen voet aan de bodem krijgen. Of een tour in deze contreien te kunnen versieren. Je moet gewoonweg veel geluk hebben om opgemerkt te worden. Ik heb zelf geluk gehad met die beurs naar New York. Dat heeft een waaier een mogelijkheden geopend. Ik zou, moest dat niet gelukt zijn, de mensen die ik nu ontmoet heb niet leren kennen. En mijn vrouw wellicht ook niet (haha). Ik heb altijd wel geluk gehad. In de WERF in Brugge nam mijn vader me mee naar Concerten aldaar. Dankzij dat gegeven, en dan ondersteuning krijgen van beurzen heb ik iets kunnen uitbouwen. Een hoge dosis geluk hebben, en dat staat los van het al dan niet Belg zijn.
Wat zijn de verdere plannen in 2025, volgt er nog solo werk, andere projecten?
Ik ga me nu toch vooral focussen op deze drie projecten. Vorig jaar heb ik ook gewerkt met mensen uit Australië, alleen is het wat duur om die naar hier te halen. Ik zou wel eens met DoYeon in Korea kunnen spelen. Ik wil de scene daar wat meer te leren kennen, aangezien we daar in de zomer telkens heen gaan, schuilen daar mogelijkheden. Maar ik wil dus vooral met die projecten, dus ook Vice Versa en De Looze, Morgan, Baron, Roberts wat meer in het buitenland spelen. Dat is zeker een plan. Voor de rest zijn er geen concrete plannen.
Je doet enorm veel projecten, hoe blijf je dat allemaal combineren?
Het belangrijkste is dat de bands niet in elkanders weg lopen bij het plannen van tour of zo. en ook niet teveel dingen aannemen die in de weg zitten van je eigen projecten, is ook belangrijk. een zekere balans vinden daarin is zeer belangrijk.
Is het sinds corona niet moeilijker geworden om geboekt te raken?
Je ziet wel dat budgetten slinken en cultureel centra er moeten voor zorgen dat ze inkomen hebben. Daardoor spelen sommige wel op veilig. Maar langs de andere kant heeft het voor een opflakkering gezorgd voor de scene op zich. Die heeft na Covid echt wel een boost gekregen, ondervind ik. Sounds en jazz station is heel erg aan het leven in Brussel. Een jonge scene die zeker aan het groeien is.
Is er verder een doel dat je voor ogen hebt?
Het voornaamste is dat ik op die wijze zoals ik bezig ben nog heel lang kan blijven verder doen, dat is mijn doel. En dat ik binnen die context kan blijven kiezen voor avontuur. En proberen om niet teveel in herhaling te vervallen. De laatste jaren heb ik veel solo gedaan, en dat kwartet was voor mij toch nieuw en dus ook een eyeopener. Ik heb ooit wel een septet gedaan maar met Thomas, Joey en Hank ligt het toch weer anders, waarmee ik veel richtingen uit kan. Een kader of platform creëren waarin iedereen zich goed voelt, en iedereen zijn eigen sound verder kan uitwerken.
Pics homepag @Patrick Van Vlerken
Bedankt! Ik wens je in elk geval veel succes in het bereiken van je doelen…
Fabulae Dramatis - Ik ben van nature uit positief ingesteld. ‘Violenta’ is gewoon een manier om wat fout loopt te durven aankaarten door onze muziek. Misschien kan het negatief overkomen, maar dat is zeker de bedoeling niet!
Fabulae Dramatis is een band die hun avant-garde insteek verbindt met het occulte, waarbij natuurelementen als water, vuur en aarde een belangrijke rol spelen. Hemel als Hel borrelen op in hun muzikale sfeer. De band zorgt voor een intense totaalbeleving door de emotionele lading (van weemoed en angst) en het mooie klankenspectrum. We worden in een sprookjesachtige fantasiewereld gedropt.
De band rond Isabel intrigeert door haar steeds veranderende, betoverende vocals. In 2025 slaat de band met ‘Violenta’ (verschenen in 2024) nieuwe wegen in. Over die release met Latijns-Amerikaanse invloeden, de plannen en de ambities hadden we een fijn gesprek met Isabel zelf.
Een terugblik - Ons laatste interview was in 2020, - https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/77509-fabulae-dramatis-de-mensen-meekrijgen-in-ons-verhaal-was-en-is-ons-belangrijkste-doel-dus-ook-naar-de-toekomst-toe.html
Ik nam toen zelfs een repetitie mee in de Trix; hoe is het met de band intussen?
Er is veel veranderd, o.a. een nieuw line up en twee producers. In 2020 was nog met Kris Depuydt we hebben zelfs met hem opgetreden in Asgaard, Gentbrugge dat jaar. En toen kwam Corona, we konden met hem enkele songs van het nieuwe album componeren. We wilden eigenlijk van richting veranderen van Avant-Garde progressief naar eerder Latijns-Amerikaans progressieve metal. Door die ommezwaai voelde Kris er zich niet meer echt bij horen, en heeft hij de band verlaten. Toen hebben we Marco Felix met open armen ontvangen als onze nieuwe bassist. Het kwam als een complete verrassing dat hij ook Latijns-Amerikaanse roots had, en dus perfect bij ons paste. We waren ook op zoek om terug naar die Latijns-Amerikaanse roots te gaan, dus dat kwam ons goed uit. Ook drummer Teo Dimitrov komt uit Bulgarije. Zijn ritmische patronen overeenkomen met Balkan ritmes die goed passen bij de Latijns-Amerikaanse patronen. We hebben in 2023 op 7000 Tons of Metal de gitarist van Destruction, Martin Furia ontmoet toen Daniel en ik daar als gewone festivalgangers aanwezig waren, hij woont ook in Antwerpen, dus er was een klik. Hij luisterde naar onze nieuwe muziek en was best wel onder de indruk, en wou gerust mee werken om de mix en zo te doen van die nieuwe muziek. Onze huidige producer wou er echter ook bij zijn, dus hebben we besloten om het met twee producers te doen.
Ik volg jullie al sinds 2011; het viel me op dat die Latijns-Amerikaanse invloeden accuraat aanwezig zijn, tav die Avant-Garde sfeer nu op de nieuwe plaat; een bewuste keuze?
We hadden dat al uitgetest, om nieuwe ritmes toe te voegen aan onze muziek na 2020, en merkten dat dit heel opvallend klinkt zoals de muziek die verbonden is met onze roots. Het klinkt heel herkenbaar ook daarom. Een beetje een combinatie tussen Braziliaans, Colombiaans en puur Zuid-Amerikaans. We voelden aan dat het perfect paste bij onze muziek, dus hebben we die weg verder blijven volgen. Daniel en ik komen uit Colombia, we waren wellicht niet 100% Latijns-Amerikaans. Het was gewoonweg interessant om dat meer uit te puren… we speelden tenslotte daarvoor al een soort Wereld muziek. Los daarvan hebben we nog steeds progressieve, typische avant-garde songs. Maar we vonden het tijd worden om die nieuwe weg in te slaan. Dus hebben we dat dan ook gewoon gedaan.
Je combineert Spaans en Engels, wat zorgt voor een soort 'cultuurschok'; een bewuste keuze naar deze cultuurschok?
Om eerlijk te zijn, onze maatschappij is heel divers. We wilden iets maken dat heel natuurlijk overkwam voor ons, en misschien is dat ergens schokkend voor het publiek dat dit niet gewoon is van ons. Maar in mijn leefwereld, ik ben perfect drietalig, is dit iets normaals. Ik spreek zo vaak in zowel Engels, Spaans als Nederlands dat ik soms niet besef in welke taal ik echt bezig ben als ik babbel. Ik spreek, voor mijn werk, met mensen die heel veel talen spreken. Meertaligheid is gewoon de realiteit van de maatschappij van nu. Voor ons is het dus totaal niet raar dat we in ofwel Engels ofwel Spaans zingen.. we hebben gewoon besloten om onze manier van leven, werken en spreken te mengen in onze muziek op een heel bewuste wijze. In het dagelijkse leven worden ook veel talen vermengd, waarom zou dat in muziek niet zo kunnen zijn?
Er zit een soort verhaal verborgen dat ik niet kan thuisbrengen, klopt het?
Tuurlijk, zoals ik daarnet al aangaf, hebben we besloten om met onze eigen verhalen bewust naar buiten te komen, en dat in onze muziek te verstoppen. Heel bewust. Om op die manier te spreken over emoties die we op die manier willen uiten. Zo zijn we op het idee gekomen om een verhaal te vertellen van een Russische schrijver over een meisje dat een bloem had met verschillende blaadjes, en elk blaadje was een wens. En ook in verschillende kleuren. We hadden het idee om die Bloem als een symbool te zien van de band zelf. Zoals elk bloemblaadje apart een nieuwe wens is, is de inbreng van ieder bandlid een nieuwe wending. Dat was het idee dat is gegroeid. Iedere bandlid deelt iets heel persoonlijks, zonder enige angst van buitenaf. We leggen gewoon onze persoonlijke emoties bloot, dat is eigenlijk wat ieder kunstenaar doet. We hebben ons in het verleden te veel verschuilt achter de muziek, en dat wilden we niet meer doen. Het is de bedoeling dat je je eigen verhaal durft delen met je publiek. Dat hebben we met deze plaat dus bewust gedaan. We durven ons kwetsbaar op te stellen. Daar komen ook best hevige emoties uit voort, net omdat het allemaal heel persoonlijk is. Zo is ook het nummer ‘Fábula Violenta’ ontstaan. Ik had veel nummers over geweld . Het werd direct gelinkt aan dramatische ervaringen uit mijn kindertijd, en vluchten voor de oorlog. Persoonlijke thema’s die voor ons iets betekenen wilden we bewust aankaarten op deze ‘Violenta’. We wilden ook de mensen wakker te schudden ‘durf te praten’ want dat doen we veel te weinig, praten over wat ons persoonlijk bezig houdt.
Het gaat er soms heel hevig aan toe, vind ik. Ik ervaar persoonlijke als maatschappijkritische problemen aankaarten in onze wereld; je geeft jezelf bloot. Ben je niet bang voor de reacties, o.m. op sociale media (je weet hoe dat helaas soms gaat)?
Sociale media helpt ons om ons verhaal meer te kunnen verspreiden. Sociale media is een gereedschap dat je dus kunt gebruiken om je kunst of muziek te promoten, zeker en vast. Alleen er is zoveel werk, en zo weinig tijd. En om dan die sociale media te gebruiken om steeds negativiteit uit te zaaien is doodjammer. Er ontstaat door die sociale media ook een soort anonimiteit waaraan ik me enorm stoor. Ik herinner me nog de tijd toen het anders was, toen smartphone en sociale media niet bestonden . We gaan naar een tijd waar geen sociale contacten in realiteit niet meer zullen bestaan, en dat is jammer. Maar wat ik merk, heel jonge kinderen van tien jaar zitten niet meer op sociale media. Kortom: ik ben niet tegen sociale media, wel tegen de anonimiteit die de sociale media kan veroorzaken.
Het is dus een maatschappijkritische protestplaat geworden? Of is dat te ver gezocht?
We willen gewoon de dingen die meestal worden verzwegen, om deze manier uiten door onze muziek. Daar draait het vooral om. Ik ben van nature positief, en misschien kan het daardoor negatief overkomen maar dat is het dus ook niet. ‘Violenta’ is gewoon een manier om wat fout loopt te durven aankaarten. Door onze muziek onze bezorgdheden uiten , daar draait het vooral om.
Met deze nieuwe ervaar ik een evoluerende stap; dat is soms nodig, maar sommige fans hebben wellicht de wenkbrauwen gefronst … Ben je niet bang deze fans te verliezen? of waren de reacties voldoende of goed positief?
Elke stap die je zet houdt altijd een risico in. En dat heeft altijd gevolgen uiteraard. Onze andere albums staan niet langer op de streaming platformen. Dat is ook bewust, omdat die oudere albums ons niet meer vertegenwoordigen. Wij zijn allemaal wezens die evolueren. We wilden eigenlijk ook een ander soort publiek daarmee aantrekken eerlijk gezegd. We hadden soms het probleem dat mensen ons in het hokje ‘symfonische metal ‘ duwden en dat wilden we eigenlijk vermijden. We werkten toen met een distributienetwerk, en die hadden een label nodig. Maar ons aanprijzen als ‘Avant-Garde progressieve metal’ was te ingewikkeld dus duwden ze ons in de richting van Symfonische metal, dat kwam hen beter uit. Dat stoort me eigenlijk wel enorm. Dat waren wij helemaal niet. Ik hou ook niet van in vakjes te steken,.. ik denk dat we daardoor fans hebben gemist, die dat label zagen en niet wilden luisteren naar onze muziek. Dat wilden we met dit nieuwe album ‘Violentia’ dus bewust rechtzetten, en dat label Symfonische metal achter ons laten. Het is progressieve , Latijns-Amerikaanse metal. Dat wilden we duidelijk maken, het is ook niet 100% maar je hebt een label nodig. We wilden zeker geen mensen wegduwen, maar wilden bewust het juiste publiek aanspreken. Mensen die houden van die progressieve Latijns-Amerikaanse muziek dus. En dat is verwarrend voor het publiek van het eerste uur wellicht, maar we wilden dus bewust van die stempel van 'female fronted symfonische metal’ af.
Er zit trouwens zeven jaar tussen Fabulae Dramatis' album ‘Solar Time’s Fables’ (2017) en het album ‘Violenta’. Hoe komt het?
Toen we die eerste plaat hadden opgenomen (Solar Time’s Fables) hadden we nog niet het plan opgevat om een liveband te zijn. Op de vraag waarom we nooit live zouden uitbrengen, zeiden we dat het moeilijk zou worden met zoveel muzikanten. We waren toen met elf muzikanten. Gastmuzikanten inclusief. Dus zijn we met de basisinstrumenten gaan optreden. Ik heb zelf ook andere manieren van zingen aangeleerd om dat mogelijk te maken. Daarna hebben we veel verandering van Line-up gehad. Daardoor moest je steeds opnieuw herbeginnen en dat was niet zo evident. Dat is meteen ook de reden waarom het zo lang heeft geduurd eer er een nieuwe plaat kwam. En toen het eindelijk wat vlotter begon te draaien op dat vlak was er corona…
Hoe waren de algemene reacties op de plaat? Wat zijn de verdere plannen in 2025?
We organiseren zelf evenementen. We zijn ook in Latijns-Amerika geweest en dat was onze grootste droom. We hebben mogen optreden samen met grotere namen in de metalwereld. Het was dus een hele ervaring om buiten de Benelux te mogen optreden, en Latijns Amerikaans publiek te leren kennen. En daar zijn we nu ook mee bezig, terugkeren naar onze Latijns-Amerikaanse roots. Dus in 2025 willen we teruggaan naar Colombia en andere Zuid-Amerikaanse landen. Maar uiteraard willen we eveneens optreden in Europa.
Een carrière uitbouwen in het buitenland is een goede zet, want het Belg-zijn houdt je tegen om te groeien (volgens velen); is dat bij jullie ook zo? Is het Belg-zijn een stop om te groeien als band en artiest?
Het is als muzikant sowieso interessant om nieuwe en andere plekken te ontdekken. En ook een ander soort publiek aan te spreken. Het geeft je als muzikant ook zoveel energie, om ook te zien hoe andere muzikanten zich ontwikkelen. Wij zijn ook niet echt Belg , we komen uit andere contreien. Voor ons is naar Latijns-Amerika afzakken gewoon thuis komen, en dat voelt ook zo aan. Zoals aangegeven, organiseren we evenementen in België om enerzijds onszelf te promoten maar ook andere bands speelkansen te geven. Zo hebben we Fuego Fest en Metal At The Theatre gecreëerd. Een heel andere ervaring, ook met heel andere disciplines. En niet alleen muziek. Nu is er de tweede editie van Metal At The Theatre in samenwerking met De Single en Sabbattini. We nodigen het publiek uit om naar een ‘niet zo normaal’ evenement te komen. We hopen dat we ook andere landen in Europa mogen bezoeken. We moeten daarbij natuurlijk rekening houden met onze job en privéleven en dat combineren is niet altijd even gemakkelijk.
Die projecten zijn goed te promoten in Latijns-Amerika, waar je er succes mee hebt, veronderstel ik, maar is de Belgische markt , zoals in Antwerpen, je thuisstad, geen moeilijkere markt?
Antwerpen is in het algemeen al een moeilijke markt om hiermee te kunnen optreden hiermee. Er is een overaanbod, niet alleen in Antwerpen. Of België, eigenlijk in heel West-Europa. Ik krijg het gevoel dat het koopgedrag van mensen is veranderd, ze opteren eerder voor een groot festival of groot concert en spelen meer op veilig, waardoor ze kleinere of minder bekende festivals of concerten links laten liggen. Daarom pakken we het ook anders aan, door ook een heel ander concept aan te bieden zoals Fuego Fest dat rond vuur kunsten en muziek draait met vuurartiesten en pizza koken op echte vuurovens; of Metal At The Theatre, dat letterlijk is: ‘metal naar het conservatorium/theater brengen’. De mensen moeten wel de drempel overschrijden en hun eigen bands terug leren waarderen, en dat is niet meer zo vanzelfsprekend.
Zijn er nog andere plannen?
We zijn veel muziek aan het schrijven en gaan vanaf nu per single werken. We hebben nog enkele videoclips om uit te brengen. Die al een tijdje geleden gefilmd zijn. Blijven creëren van nieuwe muziek staat dus zeker op de planning. En ook live optredens met de band, waar dat mogelijk is uiteraard.
Toen ik in 2020 vroeg naar jullie ambities zei je ’De mensen letterlijk mee krijgen in ons verhaal, is ons belangrijkste doel. Ook wat de toekomst betreft’’. Zijn jullie in de opzet geslaagd, of heb je de ambities en de doelen moeten aanpassen?
Jazeker, doordat we onszelf niet meer verbergen achter te veel maskers, en onze gevoelens volledig open zetten is dat wel gelukt. Vroeger hadden we het over het vertellen van dramatische fabels. Door nu gewoon over onszelf te vertellen voelen de mensen zich veel meer aangesproken en betrokken. Ik wou mijn verhaal over wat in Colombia is gebeurd gewoon delen met mensen. En mensen herkennen zich daarin: Er komen uiteenlopende reacties op mijn verhaal, de ene vond het indrukwekkend, de andere vindt dat er ergere situaties zijn dan dat. Ik wil ook niet in een soort slachtofferrol kruipen. Maar het maakt dus iets los bij mensen wat we nu doen. Zoveel is zeker. Ze zijn dus heel benieuwd naar de nieuwe muziek, maar ook naar de inhoud. Dus ja, door ons open te stellen, zijn we zeker in onze opzet geslaagd.
Waar zie je jezelf binnen een tiental jaar? Of ben je er niet mee bezig…
Ik ben nu al met zoveel dingen bezig, dat ik me zeker altijd ga amuseren. Ook binnen tien jaar (haha). Ik ben heel nieuwsgierig van aard, en wil steeds opnieuw nieuwe dingen ontdekken. Alles wat te maken heeft met muziek, of persoonlijke ontwikkelingen spreekt me aan. Ik wil ook weleens geheel andere muziekstijlen uitproberen, zoals met een Zuid-Amerikaans muzikanten nauw samenwerken. Er zitten nog zoveel plannen in mijn hoofd dat ik me wellicht niet zal vervelen. Astrologie blijven studeren, met muziek bezig zijn voor een publiek. Er is nog zoveel. En schrijver worden. Ik wil ook graag een boek uitbrengen, maar daarvoor ontbreekt me gewoonweg de tijd.
En iets in films?
Ja natuurlijk. Dat doe ik nu al voor de band, door video’s te maken. Dat is de reden waarom ik filmmaker werd, omdat ik niemand vond die mijn gedachten kon uitbeelden in woord en beeld. Daarom doe ik het liever zelf. Maar moest ik ooit in pensioen gaan of stoppen met muziek, is het maken van videoclips voor andere bands en genres of zo zeker een optie. Ik doe trouwens nu al documentaires, dat is mijn tweede job, voor de socio-culturele sector. Of reportages voor de Stad Antwerpen. We zullen zien hoe de wereld en mijn eigen wereld evolueert, maar ik wil zeker hier iets meer mee doen ja. Maar met dat schrijven wil ik zeker iets doen!
Is er nog iets dat je wil toevoegen, zo ja ik hoor het graag?
Na dit interview hebben we op 70.000 Tons of Metal opgetreden—en wat een ervaring was dat! Al ons harde werk in de voorbereiding was het dubbel en dwars waard. Het voelde als een droom die werkelijkheid werd. We waren diep onder de indruk van de warme ontvangst door het publiek. Dit betekent enorm veel voor ons, vooral omdat dit publiek al zoveel heeft meegemaakt in de metalwereld en toch blijft verlangen naar nieuwe klanken en ontdekkingen.
Bedankt voor het interview!
Kabas – ‘Sun Dog’ gaat over een langgerekt verhaal, je mag je erin verliezen, maar al te graag nemen we iedereen mee
Kabas (Elias Devoldere, Thijs Troch, Jan Daelman, Nils Vermeulen) zijn 10 jaar bezig
en hebben nu een nieuwe plaat ‘Sun Dog’ uit. Ze is nu gereleaset en vanaf maart gaat Kabas op tour in de Ha Concerts, Leuven Jazz, kc Nona, BRDCST festival, Kaap, Wilde Westen, etc.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijne babbel met Nils Vermeulen. Uiteraard polsten we ook naar de plannen, hadden het over ‘jazz’, het verhaal achter ‘Sun Dog’ en de ambities van dit project.
In 2025 viert Kabas zijn 10-jarig jubileum als Belgisch ensemble dat voortdurend nieuwe wegen verkent in de composities en maar al te graag improviseert.
Graag jullie overzicht van tien jaar Kabas in ‘t kort?
Kabas is ontstaan in aanloop naar het eindexamen op het conservatorium als een hechte vriendenkring. De bal ging aan het rollen en we besloten een eerste plaat op te nemen. Het klikte tussen ons vanaf de eerste moment perfect, dat is nog steeds onze grote sterkte. Het opmerkelijke aan Kabas, ook na tien jaar, we zijn allemaal heel druk bezig met allerlei projecten. Maar Kabas komt steeds terug op onze weg, zoals een beste vriend die je niet elke week ziet maar als je elkander ziet is het gegarandeerd een feest om nooit meer te vergeten. Dat maakt ons ook zo uniek, die hechte vriendenband tussen ons allemaal.. Na de eerste plaat ,zijn we een paar keer op tournee geweest in Portugal. Dat was samen met Luis Vicente met wie ik in een trio ‘Frame Trio’ speel. Op een van de tours hebben we ook een plaat opgenomen in de fameuze Namouche studio in Lissabon, die is als dubbel cd uitgekomen, samen met een live opname van ons optreden in SMUP, Parede. Met de daarop volgende plaat ‘Eugénie’ hebben we heel iets anders aangepakt. We hebben daar bewust gekozen om ideeën kort te houden, als kleine hoofdstukjes in een verhaal. Allemaal korte fragmenten van drie tot vier minuten maximum. De plaat is ook ontstaan onze voorliefde voor Louis Paul Boon. Die is midden in corona uitgekomen, dat was dan moeilijk om dit echt live te gaan promoten. We hebben er wel een paar keer mee kunnen spelen, maar niet genoeg volgens de plaat verdiende… Het was trouwens ook een mooie, exclusieve uitgave geworden op bwaa label, 100 uniek cyanotypes. Met de nieuwste plaat ‘Sun Dog’ wouden we dan weer de aandacht boog uitdagen en lange, traag evoluerende nummers maken.
De naam van het laatste album van Kabas, ‘Eugénie’, was inderdaad een verwijzing naar schrijver Louis Paul Boon, meer bepaald naar zijn kuisvrouw. Is deze ‘Sun Dog’ een verwijzing ook naar iets of iemand anders of zit er een verhaal achter?
Bij ‘Sun Dog’ zit er natuurlijk een minder een rechtstreeks verwijzing in dan bij Eugénie. Daar ging het over kleine, soort pop nummertjes die aansloten bij verhalen van Louis Paul Boon. Sun Dog gaat meer over bijna ongemerkt iets volledig veranderen. Ongemerkt, omdat de tijd wordt uitgetrokken. Bijna op een mediatieve wijze, en ook onszelf uit dagen om ideeën echt lang te laten rijpen, en sudderen vooraleer we er een nieuwe impuls aan geven. We hebben dus vooral geprobeerd er een heel lang verhaal uit te puren, uit elke song. Live hebben we dan ook gezocht om een geheel te vormen en één lang verhaal te vertellen, waar we iedereen in willen meenemen. Een meditatief aanvoelende totaalbelevind die in première zal gaan op 1 maart in HA concerts .
Ik stelde het vast bij het beluisteren van de plaat. Opvallend is dat er binnen één song er verschillende andere ontstaan. We worden er meteen in ondergedompeld. En bewuste keuze?
Dat is zeker bewust gedaan, onze live set is zelfs nog extremer. Dat is zelfs maar één song, een combinatie van die drie songs eigenlijk. Maar dan in één langgerekte trip uitgetekend als het ware. Waardoor het maar één song lijkt, maar er zitten dus verschillende binnenin verborgen. Dat is dus zeker bewust gedaan, ja.
Ik citeer even ’Misschien is dit te wijten aan het feit dat verschillende leden de afgelopen jaren nieuwe avonturen zijn begonnen’, lees ik op bandcamp. Is er op deze plaat een link er naartoe of hoe moet ik dat zien? Het is alvast een avontuurlijke parel van een plaat …
jazeker, we kennen elkaar al heel veel jaren. Dat is dan weer een heel natuurlijk verloop , we moeten zelfs niet bewust nadenken daarover. Sommige stukken op de plaat zijn zeer spontaan ontstaan eigenlijk. En dan in één take, met de nodige overtubs opgenomen. als een natuurlijke film waar al onze onderliggende ideeën tezamen komen zo zijn we dus tewerk gegaan, maar dat is allemaal zeer natuurlijk verlopen.
Een unieke vriendschapsband dus, die ervoor zorgt dat jullie elkaar blindelings aanvoelen – vullen. Na tien jaar nog steeds zo; de inspiratie lijkt wel eindeloos …
Dat komt door wat we daarnet reeds aankaarten, doordat iedereen zijn eigen nieuwe ideeën kan inbrengen. Die hij heeft meegebracht uit andere projecten, en in Kabas verstopt. Thijs en ik zitten ook in een trio, Jukwaa. Waarbij we op die vorige plaat uiteenlopende instrumenten zijn beginnen bespelen. We hebben ook een split album (Smolikas/Thijs Troch) waar we ook solo experimenteren met verschillende instrumenten, dat zijn dingen die we ook meenemen naar het project Kabas. Het is bijvoorbeeld voor het eerst dat ik met Kabas elektrische bas speel. Ik doe normaal gesproken enkel contrabas. We nemen dus die bagage uit andere projecten gewoon mee om daar bij Kabas aan het werk mee te gaan. Daar draait het om eigenlijk.
Jullie weten de comfortzone van ‘jazz’ te verlaten én klinken nog steeds ‘jazzy’. Hoe moeten we jullie ‘jazz’ interpreteren?
We hebben allemaal opleiding jazz gevolgd. Er wordt ook vaak naar jazz verwezen als improvisatie. Vanuit is het ook gegroeid vanuit dat idee van vrije improvisatie; er past , net door dat improviseren, heel veel onder die paraplu van jazz heden den dage. We hebben er zelf , op deze plaat , een term op gekleefd ‘transcendental minimalist impro’ in die zin dat het minimalistische muziek is, maar ook geïmproviseerd. Waardoor er een soort transcendental , mediatief idee ontstaat of zo; we zitten sowieso in dat vakje improvisatie maar op zich is dat ook al moeilijk, omdat het in zekere zin ook avontuurlijk is wat we doen. maar tegelijkertijd is het ook niet zo moeilijk om naar te luisteren. Op voorwaarde dat je u als luisteraar ervoor wil open staan om echt intensief te voelen en luisteren. Naar ons verhaal. Als je gewoon meegaat in die trip meegaat, zal je heel snel meegezogen worden naar een bijzondere wereld die we aanbieden. .
Er is meer dan ooit, een publiek voor de sound. Jongeren houden ervan voortdurend geprikkeld te worden; ze beluisteren muziek via allerlei kanalen.
Je staat nu o.m. op BRDCST festival in de AB, toch wel deels een ander publiek dan het doorsnee ‘jazz’ publiek …
Ja, maar dat lang verhaal zal op BRDCST zeker passen, het is denk ik een publiek dat daar zeker voor open staat. Bij ons eerste, en ook tweede gingen we meer de richting uit van de traditional vrije impro/ free jazz, maar deze is toch wel heel anders. Dus dat past perfect voor een festival als BRDCST , zeker en vast. Dat mensen een kortere aandachtspanne hebben , door muziek beluisteren via snelle tikTok filmpjes bijvoorbeeld, klopt wellicht, maar we mogen daar niet helemaal aan toegeven. Dat is ook wat we nu niet doen, door die lange verhalen uit te brengen. Ik denk dat diezelfde jongere , die volgens men zegt een kortere aandachtspanne heef, dit wel zal kunnen appreciëren wat we hier doen.
Elke plaat klinkt anders bij jullie …
Dat is eigenlijk ons concept geworden; wanneer de volgende plaat er komt, weet ik nog niet, maar ook dat zal weer iets heel anders zijn. We blijven niet lang vast zitten op een stijl of genre. Zo zitten we niet in elkaar. Een track van vier uur uitbrengen bijvoorbeeld.. geen idee , maar het wordt heel iets anders, in elk geval.
Jullie hebben ondertussen al een try-out gedaan met de nieuwe plaat. Hoe waren de reacties?
Heel goed. En het was nochtans in een moeilijke setting, in een café waar we ook rekening moesten houden met geroezemoes rondom. Door dat geroezemoes wil je sneller iets anders spelen. Gemakkelijk was het niet. Maar al bij al was het een fijne ervaring, en bleek iedereen uiteindelijk toch heel stil. we vreesden dat het voor een luisteraar te intens zou zijn om zo lang naar een langgerekte trip te luisteren, maar ook dat viel aan de reacties te horen zeer goed mee. Sommige zeiden zelfs dat het nog langer mocht geduurd hebben (haha). Volgende week hebben we nog een tweede try-out. En 1 maart is het dus het eerste optreden van de release in HA concerts.
Komt er ook een speciale viering rond 10 jaar Kabas?
Nee , niet echt nee. Het valt gewoon samen met de release van de plaat en de tournee die daarop volgt, er staan er nu al gepland en in het najaar (in oktober) ook nog. Dus nee, niet iets speciaal daarrond, gewoon samen vallende met een nieuwe plaat. We zullen dit jaar een mooie reeks concerten hebben, sowieso.
Er lopen talentvolle muzikanten rond in ons landje (o.m. Alex Koo, Bram De Looze, Julien Tassin, Chris Joris enz). Het valt me op hoe moeilijk het nog steeds is om als Belgische muzikant echt door te breken. Hoe ervaren, zien jullie dit?
Nee, persoonlijk ondervind ik daar geen problemen in. Omdat België zo klein is vind ik het net gemakkelijk als ideale uitvalsbasis om naar overal te gaan optreden binnen eigen land. Dat vind ik eerder positief. Op een paar uur rijden zit je in Parijs of zelfs Berlijn. Vanuit Brussel zijn er verschillende vluchten, we hebben al enkele keren in Portugal opgetreden zoals ik eerder aangaf. Ik zit met Portugese muzikanten in de groep. Ik heb ook een nieuw Noors trio. Er zijn wellicht ook nadelen, maar doordat ons landje zo klein is kun je gemakkelijk met alle nationaliteiten samen spelen, net omdat het niet te ver rijden is naar alle uithoeken. Het nadeel is dan weer dat de middelen, de kansen en de aandacht ook vrij miniem is te noemen. Maar los daarvan.. voor Europa is het in elk geval een gemakkelijke uitvalhoek ‘Belg’ zijn, voor buiten Europa wellicht wat minder. Maar dan nog, als je ambitie is om in New York te spelen, dan geraak je daar via, via ook wel…kortom: ik denk niet dat je als Belg echt op muren botst, ik denk dat het als klein land eerder gemakkelijker is om goede contacten te leggen. Ook met de buurlanden, omdat die zo dichtbij zijn.
Belgische muziek wordt weinig tot niet gepromoot op de Vlaamse radio …
Dat is dan wel weer het nadeel van een klein landje te zijn en zonder echte steun voor cultuur, en dan spreek ik niet alleen over middelen. Maar een visie in hoe muzikanten te ondersteunen en helpen. Zoals landen als Duitsland of Noorwegen dat doen. Duitsland heeft natuurlijk een veel groter afzetmarkt, maar dan nog. Die promotie en ondersteuning kan absoluut beter.
Wat was , is de voornaamste ambitie? Is er een soort ‘’einddoel’’? Waar wil je nog naartoe?
Als je dat letterlijk neemt, wil ik graag nog eens naar Japan. En voor de rest? Er zitten nog verschillende projecten en zo voor de komende drie jaar in de pijplijn. Waar ik dan ook hard naar uitkijk. Ik ga die eerst verder afwerken, en daarna komen er zeker nog andere dingen uit daar ben ik zeker van. Het meest bijzonder en leuke is samenspelen met andere mensen. En ik hoop gewoon dat ik dat kan blijven doen, en daardoor nieuwe mensen leren kennen. En op die manier een soort netwerk creëren. Dat sociaal gegeven, en op plekken komen waar ik anders niet kom is gewoonweg zo leuk aan muziek spelen. En ik hoop dit nog heel lang te kunnen blijven doen, dat is mijn voornaamste doel in het leven als muzikant.
Dat lijkt me een leuke piste om te blijven volgen, persoonlijk zie ik je terug op BRDCST in april..
Heel veel succes met de nieuwe release
Raise Your Fist - Meer podia. Samenwerking met andere bands. We zijn gewoon heel gemotiveerd om hiermee verder te gaan… én we hopen er de vruchten van te plukken met deze release
Zanger Joas Pyckhout (Builders of Tomorrow), drummer Dimitri Michiels (Beneath Contempt), gitarist Tom De Houwer (Bedankt 4 Nothing), gitarist Sander Dockx (Walls of Sorrow) en bassist Benjamin Climan (For My Enemies) hebben binnen de scene al heel wat watertjes doorzwommen en vormen sinds 2022 de nieuwe line-up van de metalcoreband Raise Your Fist.
Met hun debuut ‘First Things First (2023) kregen ze reeds lovende recensies. Op de opvolger (die nu pas op de markt kwam) ‘Leader of the Pack’ worden hun grenzen nog meer verkend. Reden genoeg om even te gaan babbelen over deze release. We spraken met Sander Dockx, Joas Pyckhout en Benjamin Climan.
De band is ontstaan in 2022 … Een klein overzicht van de goede en minder goede momenten?
Het is moeilijk geweest om de juiste mensen te vinden om een band mee op te starten. Want alles draait om vriendschap, en dan moet je echt de juiste mensen op de juiste plaats vinden, anders werkt het niet. Je moet daarvoor met veel dingen rekening houden, tenslotte repeteer je altijd samen, bent voortdurend bezig met elkaar. Het is belangrijk date er een klik is. De band is opgericht door Sander en Dimitri (onze drummer) later is er ook nog Joas als zanger bij gekomen en Tom en Benjamin.. maken het compleet. Dat is het een beetje.
Sinds corona was er een overaanbod aan beginnende bands … Risicovol?
Dat overaanbod is er geweest, maar dat is eerder iets positief. Een risico nemen door zelf iets op te starten? Nee zeker niet. Hoe meer bands binnen de scene, hoe meer variatie dat er ontstaat. Het zorgt ook voor meer optredens, en meer publiek dat naar die optredens kan komen. Waardoor de scene op zijn beurt levendig blijft. Wat ons betreft ons? Zoveel mogelijk bands graag !
Jullie debuut plaat ‘First things First’(2023) was een succes. Heeft dit bepaalde deuren geopend?
We hebben elkaar leren kennen, zijn muziek beginnen spelen, een aantal nummers waren reeds geschreven. Dat album is een beetje een weg geweest om onze muziek te definiëren. Dat is goed. Maar het album dat nu uitkomt (12 februari) hebben we echt samen geschreven, en daar zit pas echt al onze energie in. Over die nieuwe plaat is ook wat meer tijd gegaan dan het debuut. Het is een bewustere manier van creëren geweest deze tweede plaat. De eerste plaat was zeker een succesverhaal. Maar dat was gewoon het begin van alles…
Wat me opvalt op de nieuwe plaat, is de epische sound, hardcore en ‘melodieuze metal core’ elementen; hoe zou je zelf de stijl omschrijven?
Die hardcore invloeden zijn er inderdaad. Alleen de zang al, die zit compleet in die HC sfeer laat ons maar zeggen. We komen allemaal uit de Metalcore/HC scene dus normaal dat die invloeden er sowieso inzitten. Er zitten nog andere invloeden in, maar om onze stijl te definiëren in een woord, is altijd een moeilijke opgave.
Op de nieuwe plaat ‘Leader of the Pack’ zijn de singles eerder wat in het verlengde van wat ik in 2023 hoorde, een meer volwassen sound. Wat is het grote verschil tussen deze release en de vorige?
Zoals we inderdaad al aangaven, hebben we er meer tijd maar ook meer budget in gestoken in deze nieuwe schijf. Dat merk je niet alleen aan de productie, maar dat zie je ook in de art en de hoes. Er zijn dus gewoon veel meer werk, geld en ideeën in verstopt in deze. Dat is het grote verschil.
Toeegeven, ik koop niet zozeer platen binnen dit genre, gezien dit muziek is die live tot zijn recht komt. Slagen jullie er in een bijzondere sfeer te creëren op plaat? Wat is jullie geheim?
Het is gewoon het punt om de energie en het idee van een nummer dat je schrijft, ook zo uit te werken. In alles. In het ritme, in de drum, in de zang. We doen alles met diezelfde overtuiging, zowel op het podium als daarnaast. Dat is zeer belangrijk, en zorgt ervoor dat je die ‘live’ sound ook op plaat kunt creëren.
Jullie maken gebruik van streaming kanalen, (spotify, YouTube). Hoe belangrijk zijn de sociale media platformen echt; opende dit bepaalde deuren? Waarom precies nog een fysieke plaat uitbrengen?
In onze groep, en ook bij de fans, zitten nog steeds mensen die een fysieke plaat kopen. Als je naar muziek luistert, moet je het ook kunnen vastnemen. Dat is een belangrijke drijfveer om nog fysieke platen uit te brengen. Maar om je muziek naar buiten te brengen, heb je die online sociale media kanalen gewoon nodig. Je bereikt op die platforms heel veel mensen, ook internationaal. Maar om geld in kas te krijgen, dien je wel fysieke cd’s te verkopen. Nog een reden om dat te blijven doen. die merchandiser is gewoon belangrijk voor een band. En dat zien mensen niet altijd, want ze luisteren alles via streaming sites. Maar daar heeft een band niets aan. Je hebt beide gewoon nodig.
Zie je resultaten van het actief zijn op de sociale media? Wat doet het precies?
We merken wel een stijging van het aantal streams. En ook de single ‘Inner Strain’ op YouTube krijgt heel wat views en reacties; Hoe meer je actief bent op die sociale media, hoe meer mensen je daadwerkelijk kunt bereiken, dat merken we nu al. We zien dus wel degelijk het verschil van vroeger, dan nu sinds we actiever bezig zijn op die sociale media, zoveel is zeker. En natuurlijk opent dat automatisch deuren. de reden waarom we dit interview kunnen doen is omdat we online onze boodschap verkondigen , en ook jullie hebben kunnen bereiken daardoor. Of het nog meer deuren zal openen, valt af te wachten.
Ik ken wel een band die ooit in Praag mocht optreden door bekendheid te vergaren via de streaming. Is dit iets voor jullie om eerst in het buitenland door te breken of is dat geen ambitie?
Buiten of binnenland, we doen graag zoveel mogelijk optredens. En we hopen inderdaad door onze muziek breder aan te bieden, dat het ook dus lukt naar o.a. het Buitenland toe. Maar we zijn ervan overtuigd dat dit in orde gaat komen, want we zien de effecten nu al.
Jullie hebben ook een paar keer in Hell Diest opgetreden (een mooie locatie en super sympathieke mensen btw!). Interessant om door te breken? Zijn er clubs die jullie contacteerden?
Het is hoe je ‘Clubs’ definieert natuurlijk. Maar sowieso, dankzij die optredens in Hell Diest hebben we ook andere optredens kunnen boeken. We hebben ook in Asgaard kunnen spelen, o.a. doordat die ons daar hadden gezien. Dat was een mooi festival om te spelen, dus ja.. Klopt .
Wat zijn jullie verwachtingen van deze release ? De wereld veroveren?
Het hoeft niet direct de wereld te zijn (haha). De Buurlanden om te beginnen mag ook (haha). We hopen vooral een breder publiek aan te spreken, dat mag in clubs zijn of op groter podia zijn. Meer podia. Samenwerking met andere bands. We zijn gewoon heel gemotiveerd om hiermee verder te gaan… en hopen daar de vruchten van te plukken met deze release.
Ik hou van jullie muziek … Een wall of sound met lekkere mokerslagen én toch … met een hoek af. Hoe zou jezelf verkopen? Wat maakt jullie binnen de scene uniek?
Wie je op het podium ziet, zijn ook de mensen die we echt zijn. We zetten geen maskers op, Ook de bijzondere stem van Joas in combinatie met de muziek die we maken is vrij uniek en kenmerkend is aan ons.. maar vooral draait alles bij ons rond oprechtheid, zowel in onze muziek als in de boodschap die we willen brengen. maakt ons dit uniek. Geen idee, maar dat is belangrijk om te zeggen wie we echt zijn.
Zit er een verhaal in jullie muziek? Bij veel HC en Metalcore draait het vaak om ‘heilige huisjes omver stampen’; is dat bij jullie ook zo?
We proberen het Pact-gevoel te creëren. Wat bedoelen we daarmee? Iedereen binnen die scene, bands, fans, wie naar de muziek luistert is één grote familie. Het is een roedel van wolven, en als wolven tegen wolven vechten kan dat alleen maar slecht uitdraaien. Het is heel belangrijk dat bands andere bands helpen en verder helpen op hun weg. Elkaar aanporren en aansteken. En dat is iets wat we ook willen brengen en waar we voor staan. En belangrijk daarin is dat iedereen onthoudt dat je samen bezig bent om de scene levendig te houden, niet tegen elkander. En dat er plaats genoeg is voor iedereen in die scene. Die boodschap dragen we zeker uit. We hebben trouwens in het verleden zelf die kansen gekregen als jonge band, toen waren er vele anderen die ons ergens plaatsten toen wij pas opkwamen.
Is het voor een Belgische band niet moeilijker, zeker binnen deze scene, om door te breken … Indien jullie Amerikanen waren, waren jullie misschien al beroemd …
Een muur staat er om over die muur te geraken. Het is altijd een uitdaging. We laten ons daar zeker niet door ontmoedigen. Belg zijn heeft ook voordelen, ons Engels is best goed. Het is niet gemakkelijk, en we merken wel dat het niet altijd even simpel is om over die muren te geraken. Maar we zijn hier geboren, en best wel trots op dit land waar we in leven. We weten wat we kunnen en willen, en laten ons niet ontmoedigen daardoor is de belangrijkste boodschap.
Jullie zitten al een tijdje in de scene, nog vóór Rise Your Fist. Is het sinds corona niet nog moeilijker geworden te kunnen spelen? Wat ervaar je zelf?
Vroeger was er in de buurt wel iets te doen, in het genre. En dat is inderdaad wel veel minder geworden. Organisatoren zijn minder geneigd om HC/metalcore te organiseren, omdat ze vrezen dat er niet veel volk zal op afkomen. Los daarvan, de dingen die dan wel nog worden georganiseerd bewijst dat het wel nog leeft. En ook dat er nog een toekomst is voor de scene. En dat er nog mensen zijn die terug buiten willen komen binnen diezelfde scene. De veneus moeten terug meer durven.
Wat me ook opvalt is dat er binnen die HC scene een jong publiek op afkomt …
We zien eerder een mix van alle leeftijden verschijnen eigenlijk. Ook de oudere generatie. Maar we zijn altijd blij als er nog jongeren op afkomen, want dat betekend dat de toekomst binnen de scene verzekerd is. Het feit dat alle generaties kunnen komen, en iedereen even welkom is, straalt de scene ook uit.
Nu ook over Rise Your Fist zelf. Naast de ambities, wat zijn de verdere plannen?
We hebben dat al min of meer aangegeven. Optreden en naar buiten kunnen blijven komen als band met onze muziek, en connectie maken die naar onze muziek luisteren is de belangrijkste ambitie en plan voor dit en de jaren die volgen. en dat levendig kunnen blijven houden. Uiteraard willen we op grote podia staan, als we die kans krijgen. Op Graspop, Wacken of Alcatraz .. dat maakt ons zeker blij. Maar het maakt ons even blij om in ene jeugdhuis op te mogen treden en dat iedereen enthousiast is en de boel afbreekt tijdens ons optreden aldaar. Die energie maakt ons zelf ook blij. En dat is dus het belangrijkste doel, die energie levendig kunnen houden.
Wens je graag nog iets toe te voegen, doe gerust…
Onze release show willen we het even in de kijker zetten. Die release show gaat trouwens door op 4 april in ‘Zandhoven Metal Fest’ in Chiro ’t Reigernest - https://www.facebook.com/events/603354265667516
ook Hope Erodes en Fatal Move zullen daar aantreden. We doen we dat daar trouwens ook, twee jonge bands S.P.I.T en Woke up Tied de kans geven om ook hun ding te kunnen doen. Om op een vorige vraag terug te komen. dat is voor ons heel belangrijk.
Bedankt voor dit gesprek, veel succes alvast!
Painted Scars - Wat ons uniek maakt? Als je naar een show van ons komt, dan kun je er energie uithalen, waardoor je de problemen in het leven even kan vergeten. Een feest van het leven dus!
Een interessante ontdekking in 2024 was Painted Scars. De band werd begin 2023 opgericht en in augustus 2024 kwam hun eerste plaatje, de EP 'Kintsugi' uit. De band nam deel aan de WOA Preselecties en veroverde een plaats in de finale. Ze bereikten tot hun eigen verbazing de tweede plaats en ze kwamen muzikaal in een rollercoaster terecht. £
We zagen de band live aan het werk op Devils Rock For An Angel Fest en schreven: “Er hangt deels een donkere, spookachtige walm in de sound, ondanks de ietwat feestelijke stemming. Interessant bandje met groeimogelijkheden.”
Over de balansoverweging donker-licht, is humor een interessant gegeven om weerstand te bieden aan de problemen om je heen. We hadden met Jassy en Yannick het over de band met een ‘vrouwelijke zangeres’, de vooroordelen erover, het boerenjaar 2024, de ambities en de verdere toekomstplannen …
De band is ontstaan in 2023 … In die twee jaar hebben jullie al een grote weg afgelegd. Hoe is het jullie vergaan?
Jassy: we kunnen inderdaad stellen dat 2024 een stevig jaar is geweest. Op het moment dat we dachten ‘nu gaan we op de gaspedaal drukken’ zijn we gewoon blijven doorgaan. Het was inderdaad een ware rollercoaster. Wacken Open Air Battle, tweede plaats? Dat hadden we echt niet zien aankomen. Bij de inschrijving hadden we gewoon het idee van ‘we gaan dat gewoon doen en zien wel waar we uitkomen’. Dat was dus een enorme verrassing en een enorm succes. Daarna hadden we toch iets van, nu gaan we nog meer op de gaspedaal moeten drukken. Als nieuwe band ben je sowieso al met veel bezig. Zoals wie zijn we, hoe gaan we op het podium staan en van die dingen. En plots was er die WOA Battle daar en zwaaien heel wat grote deuren open. Toen was er een pauze tot augustus en toen was er Bruudruusterrock. In september was er Metal Babes. Op Radio Benelux zijn we ook even geweest. En dan Devils Rock For An Angel…., dat was de absolute afsluiter van een super jaar.
Yannick: Ik sluit me daarbij aan. Er was op de koop toe onze debuutEP. We organiseerden ook ons eigen Scarfest wat ook samen viel met de release van onze EP. Het kwam allemaal een beetje tegelijkertijd. In oktober werd het een beetje rustiger. Met, denk ik, maar een optreden. We hadden dat toch nodig om even op positieven te komen, want het was allemaal wat heftig geweest.
Ik heb jullie ‘ontdekt’ op Devils Rock For An Angel in 2024. Ik was onder de indruk. Ik vond vooral het contrast tussen het donkere, mysterieuze en de feestelijke stemming (in de stijl van Alestorm o.a) opvallend. Ergens tussen humor en bittere ernst. Kunnen e jullie op die manier situeren?
Jassy: Dat is heel spontaan gegroeid eigenlijk. We houden wel allemaal van plezier maken. Persoonlijk heb ik mijn eigen problemen altijd het best kunnen verwerken met behulp van humor. Dat is voor mij belangrijk, het is zo al moeilijk genoeg. Dat is dus gewoon natuurlijk gegroeid, en bij de rest van de band ook. Omdat humor zo een positieve en belangrijk onderdeel is dat bij het leven hoort. Als je niet meer kunt lachen in het leven…., wat ben je dan nog?
In 2024 kwam de EP ‘Kintsugi’ uit met enkele singles; hoe is alles verlopen? Is die plaat goed ontvangen? Vertel er gerust wat meer over
Yannick: We wisten niet goed hoe dat we tewerk moesten gaan, en niemand van ons had ervaring in het releasen en promoten van een plaat. Voor die release hadden we veel opgezocht hoe dat allemaal moest gebeuren maar als puntje bij paaltje komt….. Toen hebben we contact opgenomen met Mike van het PR Agency Hard Life Promotion die ons ook al een beetje had geholpen voordien. En wat betreft de reacties? Die waren vrij goed, als ik kijk naar de reviews die we gekregen hebben. Ik ben geen fan van Spotify, maar met de release van onze single “Won’t Give Up” merkten we dat we plots enorm veel luisteraars hadden. Spotify heeft ons gepusht, door het succes in die streamingwereld kregen we ook meer feedback. We hadden mensen die naar ons toe kwamen en het heel goed vonden, we hadden ook wat kritiek. Maar ook dat hoort erbij.
Jassy: Ik sluit me daarbij aan. Van de reacties en zo, ook de negatieve feedback heb ik met ‘open armen ontvangen’. Iemand vertelde me dat ze ons voor het eerst live had gezien, en live beter vond dan op EP. Ik snap dat wel, de energie die je op het podium afgeeft is bijna niet te evenaren op schijf. Ik luister zelf soms in de auto naar mijn liedjes, en merk dat dus ook wel.
Er komt vermoedelijk een vervolg in 2026?
Yannick: Dat is nog niet zeker. We gaan nu wel wat meer tijd nemen om iets op te nemen of te releasen. Dat hebben we met die EP niet gedaan. We hadden in twee maand al die liedjes geschreven voor die EP. Dat willen we nu wel anders doen, en onze tijd er voor nemen. We hadden gedacht 2025 maar als ik het nu bekijk , en de fouten die we gemaakt hebben bij de eerste EP eruit krijgen, denk ik dat het eerder 2026 zal worden voor de nieuwe release.
Enkele persoonlijke bevindingen over de EP … De emotioneel beladen stem van Jassy en die rauwe kantjes van Kevin vielen op. Was het een bewuste keuze om op die manier te werk te gaan?
Het maakt jullie wel vrij uniek in dat wereldje, heb ik de indruk
Jassy: Een bewuste keuze om die op EP zo te doen? Ik denk ik niet.
Yannick: We wilden naar de refreinen toe wat ‘softer’ gaan. En dan ook dat rauwer kantje, dat keerde ook terug bij drums en zo. Of bij de screams. Maar dat is toch allemaal eerder natuurlijk gegroeid.
Jassy: Ik vind het leuk om dat emotionele paadje te bewandelen, en dat Kevin vervolgens aanvult om het steviger te maken. Maar dat is dus allemaal een heel natuurlijk proces geweest tussen onze beide stemmen.
Is de naam ‘Painted Scars’ een link … Of heeft het te maken met de problemen met je ziekte, maar met behulp van de nieuwe medicatie het ‘helend’ is om toch te zingen? In elk geval respect …Hoe is de groepsnaam ontstaan?
Jassy: Ik hou van tattoos, we hebben er allemaal wel een of meer. En eigenlijk zijn tattoos geschilderde littekens. Het doet pijn als dat wordt geplaatst, maar is ook een soort van kunst. En ook de littekens die ik heb, ‘scars’, sluiten daarop aan. Dat sluit ook aan bij ‘Kintsugi’ omdat die ook zo een dingetje heeft. Tattoos zijn meestal een weergave over emoties en wat er gebeurd in mensen hun eigen leven. En bij ‘Kintsugi’, dat beschrijft dat iets dat gebroken is ook heel mooi kan zijn. En dat sluit aan hoe ik het zie bij tattoos. Dat is ook iets dat gebroken is, maar door het op je lichaam aan te brengen wordt het iets heel mooi.
Jassy, je ergert je (terecht!) aan het feit dat je vaak in het ‘female fronted ‘ metal hokje wordt geduwd. Hoe kan je stand houden hierin?
Jassy: Dat die gelijkheid er moet zijn en zo, ik heb me daar nooit echt aan geërgerd of zo. Maar nu ik zelf in die wereld zit voel ik wel dat ‘oei, een vrouwelijke zangeres’, in sommige kringen. Dat is minder leuk, minder mooi om naar te kijken of zo.. Echt storen doe ik me er niet aan, maar ik heb wel iets van ‘het is niet omdat het een vrouwelijke zangeres is dat het daarom minder goed is of zo’. Vroeger had je die ‘female fronted ‘metal hype…., en dat beeld blijft toch hangen. Marieke Bresseleers, die je ook wel kent, heeft me daar ook al over aangesproken. Als je een ander soort metal doet dan dat, zijn er die plots wenkbrauwen gaan fronsen. Die hype van Female Fronted Metal is een beetje voorbij…, het wordt tijd dat dat hokje duwen verandert.
Yannick: Of die zanger nu een man of een vrouw is maakt toch niets uit, het is gewoon een band met een (of twee) zangers en toevallig is dat bij ons een vrouw.. punt! Het is wel zo, als je met een band op het podium komt en er is een zangeres, dan verwachten ze prompt dat je Symfonische Metal gaat brengen of zo.. Dan krijg je soms wel reacties van ‘we hadden niet verwacht dat je zo hard ging zingen’ haha…..Maar het zou niet mogen zijn anno 2025.
Is de metalwereld nog steeds een mannen bastion? Speelt dat mee?
Jassy: Dat klopt wel, dat grunt en screamen , zoals de zangeres van Jinjer die dat ook kan.
Yannick: Het is raar dat dit in de metal wereld nog steeds bestaat, terwijl dat in andere muziekstijlen toch minder is. Anderzijds krijgen we wel voldoende kansen, dus dan valt dat al bij al toch nog mee.
Jassy: Op de zangles zei me iemand ‘er is nog nooit een band met een vrouwelijke zangeres geweest die headliner was op Graspop’ dat is toch wel opmerkelijk eigenlijk..
Is het om die reden (denk je) dat helaas te weinig dames die stap durven wagen? Houdt dit tegen om rock muziek te gaan maken denk je?
Jassy: Geen idee eerlijk gezegd. Ik zou aan iedereen die muziek wil maken zeggen: Gewoon proberen!
Is het de ambitie om ooit op Graspop te staan? Of liever Alcatraz? Wat denk je?
Jassy: Allebei uiteraard ! Al denk ik dat de kans op Alcatraz groter is dan op Graspop. Alcatraz staat ervoor bekend om jongere bands, en ook Belgische, veel meer kansen te geven. Als we kijken naar mensen die we kennen, zoals Promise Down, die zullen dit jaar op Alcatraz staan. We hebben veel met hen samen op het podium gestaan, en zijn super blij voor hen. Als zij die kans krijgen, zie ik dat bij ons ook nog wel gebeuren. Graspop is veel moeilijker, maar we blijven proberen.. Of in het buitenland Hellfest.
Ik stel vast dat ‘Belg-zijn’ een probleem is voor veel bands om echt door te breken; ondervinden jullie die ‘muur’ ook als Belgische band? Of heb je er geen last van?
Yannick: Het is raar, maar ik moet eerlijk toegeven dat het zo is. Vooraleer ik zelf in een metalband speelde en op het podium stond wist ik gewoonweg niets over die Belgische scene. Dan merk ik dat we met enorm veel Belgisch talent zitten die blijkbaar niet die kansen krijgt die ze zouden moeten krijgen. Er ontbreekt gewoonweg iets aan het promoten van Belgische muziek. Ik ben al meerdere keren verwonderd geweest, als ik naar Asgaard ga, wat voor een talentvolle bands er op het podium staan.. En dat ik die voorheen gewoon niet kende.
Jassy: Die bands spelen niet op grote festivals of zo, en de meeste mensen zijn geneigd te kiezen voor die grote concerten of festivals, waardoor ze die bands niet leren kennen. Veel mensen zijn minder geneigd om naar lokale dingen te gaan kijken…, het is gewoonweg moeilijker om hier in eigen land door te breken heb ik de indruk.
De beste manier om bekendheid te vergaren, is eerst in het buitenland ‘doorbreken’, nee? In het buitenland spelen, is dit een voornaam doel?
Yannick: Dat is zeker de bedoeling, de hardrock scene is in eigen land niet zo heel groot. In Nederland leeft dat wel meer, Kevin heeft in Nederland gewoond. Er zou daar meer ondersteuning zijn, en volgens we vernomen hebben zouden we daar gemakkelijker kunnen doorbreken. Het is dus zeker de bedoeling daar iets mee te doen en in het buitenland wat proberen te spelen. We weten alleen nog niet hoe en of dat gaat lukken.
2024 was een superjaar, niet meer te evenaren; me dunkt. Wat is het doel in 2025?
Yannick: Het is vooral dus de bedoeling om in het buitenland te gaan spelen, we hebben wel de kans gekregen om een tour te doen maar toen kon een bandlid niet. We hopen dat we dit jaar de kans krijgen. We staan al in DVG in Kortrijk, op 22 maart, en we speelden ook al in Frankrijk dit jaar. We hebben dat laatste kunnen doen, dankzij een video clip en de reacties op sociale media. Iemand uit Frankrijk had onze video gezien, en die had ons vervolgens gecontacteerd om daar te komen spelen. En dat was een succes, blij dat we dat hebben kunnen doen…..
De sociale media, hoe belangrijk is dit voor jullie? Indien het zo belangrijk is, waarom nog een fysieke plaat uitbrengen?
Yannick: Persoonlijk zit ik steeds minder op sociale media, maar je hebt het in deze tijden echt nodig om je muziek te promoten. Financieel haal je er niets of weinig uit, uit die Spotify. Maar om naamsbekendheid te krijgen is het een platform dat je gewoon nodig hebt. Wat platen releasen betreft? We ondervonden dat die EP in een mum van tijd uitverkocht was, dus het wordt nog gekocht door mensen… Ik heb wel persoonlijk het gevoel dat optredens meer en meer belangrijker zullen worden om inkomsten te vergaren, dan CD’s. Je kunt tegenwoordig zelfs muziek maken via IA. Daar ons van onderscheiden is onmogelijk, daarom zullen live optredens nog belangrijker worden denk ik.
Een verkooppraatje om de band aan de man te brengen …
Jassy & Yannick: Wie we zijn? Feesten , feesten. Zuipen , zuipen.. Haha. Maar nee, humor is iets heel belangrijk binnen wie we zijn hebben we al eerder gezegd. Kom gewoon af , kom ons zien samen met mensen die je graag ziet, het leven vieren. Wat ons uniek maakt? Als je naar een show van ons komt, dat je daar energie kan uithalen waardoor je de problemen in je leven even kan vergeten. Een feest van het leven!!
Vertel eens wat meer over Scarfest … Komt er een vervolg?
Yannick: De editie van 2024 is goed verlopen. We zijn zo goed als break even geraakt! De opkomst was wel minder dan verwacht. Maar omdat we beter georganiseerd waren, waren de kosten lager. We kregen ook feedback dat het geluid veel beter was en de algehele organisatie liep vlotter. Volgende editie zal allicht in 2026 zijn en met minder bands. We willen focusen op een korter kwaliteitsvol festival.
Bedankt voor het fijne gesprek….
Helmut Lotti - Het was mijn bedoeling om een rockplaat te maken, mijn visie op Helmut Lotti als rockzanger. Het is nu gebeurd
Sinds ons laatste interview in 2023, naar aanleiding van zijn optreden op Graspop en de daaropvolgende tour met hardrockklassiekers, heeft Helmut Lotti niet stilgezeten. Op 7 februari brengt hij een nieuwe plaat uit: ‘Heart Rock’. Met de single “Bed Of Roses” (Bon Jovi) licht hij nu al een tipje van de sluier. https://www.youtube.com/watch?v=0GAwWDKaFrg
Naar aanleiding van deze nieuwe release hadden we een fijn gesprek met Helmut Lotti en polsten we ook naar verdere plannen en ambities.
Ons laatste interview was in 2023 … We zijn nu een goed jaar later . Hoe is het jaar 2024 verlopen voor jou? Alles naar wens?
2024 was een fantastisch jaar, we hadden eerst een hele reeks zaalconcerten. Er waren er met zittend publiek, en ook met staand publiek zoals in Het Depot te Leuven. Er waren er in mengvorm van zitten en staan, zoals in het Koninklijk Circus in Brussel. Dat vind ik eigenlijk voor dit soort concerten de ideale constellatie. Overal heel veel ambiance en een uiteenlopend publiek. Metalheads, jong en ouder, dames in mantelpak, brave bomma’s en stoere beren. Een zeer gevarieerd publiek telkens, echt geweldig.
Ik ben naar de Brielpoort in Deinze geweest, en dat viel me inderdaad direct op. Maar ik heb een ander vraagje ‘off the record’. Ik heb vernomen dat je broer nu zanger is van Beyond The Labyrinth, een band die ik al vele jaren volg. Hoe is dat in zijn werk gegaan? Ga je ook jouw medewerking verlenen aan de band voor opnames of optredens?
Hoe het is gegaan moet je Johan vragen. Ik ben al heel blij dat hij doet wat hij moet doen, zanger zijn bij een hardrock band. Plannen om samen iets te doen zijn er niet direct. Ik weet wel waar ze mee bezig zijn, Johan stuurt soms wel eens opnames van demo’s of repetities om me op de hoogte te houden. En soms heb ik daar wel een mening over (haha).
We hadden het in dat interview al over ‘een nieuwe plaat met eigen nummers’, dacht ik. Die komt er vooralsnog niet aan. Maar wel één met over het algemeen covers van hardrockartiesten en dergelijke, op 7 februari.
Er is voorlopig weinig animo voor een repertoire met eigen nummers, eerlijk gezegd. Maar op de nieuwe plaat ‘Heart Rock’ staan toch twee nummers die ik zelf geschreven en gecomponeerd heb (I Don't Wanna Cry Anymore en Seven Days And Seven Nights).
Ik heb de songs al beluisterd en vind het een zeer emotioneel beladen plaat, vol songs die perfect passen bij jouw stem. ‘Ballads’ is wat kort door de bocht, veronderstel ik?
Het is gewoon een rockplaat, er staan vier ballads op en twee midtempo’s maar voor de rest toch redelijk wat uptempo nummers. Het ene wat steviger dan het andere. Het is geen hardrockplaat, maar een goede rockplaat pur sang.
Het past eigenlijk bij jou, ik heb je altijd het beste gevonden in je Elvisrepertoire en dit ligt wel een beetje in die lijn, toch?
Ik vind dat eigenlijk ook. Ik zoek de grens op tussen rock en variété en dat deed Elvis ook.
Bij momenten toch.
Ik maak even een overzicht van enkele bevindingen: Je ‘Zombie’-cover is machtig, ik kreeg er koude rillingen van, omdat het hartverscheurende origineel van Dolores O'Riordan (helaas te vroeg overleden) iets heeft bij mij van, ‘niet aanraken’. Toch maak jij er iets moois van. Iets magisch mooi. Proficiat. Hoe ben je op het idee gekomen? Want het lijkt me geen gemakkelijk nummer om te coveren.
Ik heb er gewoon mijn eigen ding mee gedaan. Ik dacht ook direct dat we er moesten voor zorgen dat alle dingen samensmelten. Dus niet eerst dat harde instrumentale stuk en daarna dat zachte met de sologitaar. Het moest compacter met die solo in het harde stuk en ik zat daarbij met Dio in mijn hoofd. Onze versie houdt het midden tussen Zombie en Holy Diver. Ik dacht ook, ik moet refereren aan wat zij doet met haar stem. Ik wilde daar ook niet in overdrijven. Dus enkel bij het woord ‘Zombie’ in het refrein heb ik telkens dat voor haar typische jodelhaaltje gedaan. Met respect voor het origineel toch mijn eigen ding doen was de drijfveer.
Mag ik ook een pluim op de hoed steken van de muzikanten waarmee je je laat omringen? Waar heb je die gevonden, want eerlijk: ze zijn een grote meerwaarde op die plaat.
Dat mag zeker! Het zijn gewoon topmuzikanten, ik ben enorm blij dat ik ze heb. Het is een topband waarmee ik me kan omringen, ik ben daar zeer gelukkig mee.
Het is ook een heel gevarieerde plaat, lekker rocken met ‘When The Lady Smiles’ bijvoorbeeld. Wederom valt me op hoe je moeiteloos de sfeer van die song weergeeft met je stem, hoe doe je dat allemaal?
Onze versie van ‘When The Lady Smiles’ is structureel hetzelfde als het origineel. We wilden de sound van Golden Earring zeker weergeven op de plaat. Het is leuk dat je de sfeer van een song als ‘When The Lady Smiles’ kunt behouden en die tegelijk richting hardrock kunt duwen. Het enige dat ik wenste te behouden was het gevoel dat je in een doodlopende steeg staat te spelen, dat dreigende dat je in het origineel ook terugvindt. Dat ietwat donkere, en licht ranzige moest er een beetje inzitten, vond ik. Dat is goed gelukt.
Er is al een single uit ondertussen: ‘Bed of Roses’ van Bon Jovi. Een song die je absoluut wou doen, lees ik in een nieuwsbericht. Ik citeer: “Omdat de tekst begint met een man die met hartzeer aan zijn piano zit, vond ik het opportuun om het nummer eerst in een intiem Tom-Waits-pianosfeertje te laten baden alvorens in het refrein de scheurende gitaren rockend loos te laten gaan”. Kun je wat meer vertellen over het hoe en waarom?
Het is een mooie tekst bij een mooie melodie. Maar bij Bon Jovi is dat van voor tot achter gitaar. Het heeft een hardrocksound terwijl het compositorisch en verhalend best wel redelijk country is. Ik dacht iets meer in die verhalende, emotionele richting te gaan. Beetje Tom Waits. In het begin van het nummer zit de zanger aan de piano, dan moet je ook een piano horen. Ik dacht: laat ik met piano beginnen, dan zit ik meteen ook meer in de sfeer van Elvis.
Het is ook een persoonlijk verhaal want, zoals beschreven, het gaat over een man die met hartzeer achter zijn piano zit. Leunt dat ook aan bij jouw persoonlijk verhaal, want je steekt je eigen gevoelens erin
Het gaat over iemand die on the road is, en eenzaam is en al eens foutjes zou kunnen en durven maken hoewel hij slechts van één vrouw houdt. Dat sluit aan bij een verhaal dat voor mij ooit persoonlijk is geweest.. maar daar ben ik al lang voorbij ondertussen.
Er is ook een prachtige duetversie met je broer Johan van ‘Breaking the Law‘ van Judas Priest. Ik heb dat al gezien live in Deinze. Jullie stemmen, vullen elkaar ideaal aan. Hoe voelt die samenwerking en komen er nog meer zulke samenwerkingen want dit smaakt naar zoveel meer…
Dat hebben we toen in Deinze wel anders gedaan. In de Brielpoort zong hij alles, ik zong enkel het refrein mee en “You don’t know what it’s like”, de brug dus. Nu dacht ik, ik laat hem beginnen. En ik had hem eerder al een scream horen doen, en dus gevraagd dat nu ook te doen in de intro, die dubbel zo lang is als die van het origineel. Dat is iets wat ik niet kan, zo’n scream. Hij zingt op de plaat het eerste couplet, het refrein zingen we samen. Het tweede couplet begin ik. En dan valt hij in. Je zou denken dat hij die hoge stem doet waar het tweestemmig wordt maar dat ben ik. Omdat onze stemmen zo goed blenden is het echter niet duidelijk wie wat doet. Dan komt de bridge, daar zing ik de eerste “You know what it’s like, no you don’t” en dan zingen we weer samen. Op de laatste toon gaan onze stemmen uit elkaar en zing ik weer de hoge stem en hij de lead. Ik dacht ook om in de refreinen niet puur op dezelfde lijn te blijven bij elke “Breaking the Law” een melodische trapje naar boven te gaan terwijl de backing en Johan beneden zouden blijven. Om er een melodische evolutie in te brengen, waardoor het verteerbaarder en meer Lotti wordt. Een eigen versie van de song dus.
Ik dacht eerst het ‘rauwe’ en dan het ‘cleane’ kantje van Helmut te horen. Maar dat blijkt dus niet het geval, jullie zetten de luisteraar op het verkeerde been. Of hoe moet ik dat zien?
Johans stem is rauwer dan die van mij in zijn twee eerste zinnen. Als hij laag zingt heeft hij een mooie grain op zijn stem. Als hij hoog gaat klinkt hij dan weer bijna helderder dan ik.
Als afsluiter is er ‘Que Je t’Aime’ van Johnny Hallyday… .. een stap naar de Franse rock/chanson ? Interesse om meer in die richting te doen?
Misschien ooit eens, maar dat is ook al zo vaak gedaan. Dat nummer van Hallyday is de perfecte combinatie tussen rock en variété , ik zou het dan ook meer naar de rock willen laten neigen. Het chansongegeven is al zoveel gedaan. Dan moet ik meer naar nummers als Goodbye Marylou van Polnareff of muziek uit Franse musicals toegaan. Notredame de Paris ofzo. Om een ander soort plaat te krijgen dan de tientallen die er al zijn. Ik zou het liever wat meer theatraal willen dan het klassieke Franse Chanson, zodat het uniek zou klinken.
Tot daar mijn paar persoonlijke bevindingen… ik zou elk nummer apart kunnen bespreken want het is een parel van een plaat. Hoe waren de reacties op deze single?
Mensen vragen zich af of ik alleen ballads ga brengen op deze plaat. Ik kan de mensen verzekeren dat er live even veel vaart zal inzitten als in mijn meest recente concertreeks.
Wat de single ‘Bed Of Roses’ betreft zijn er mensen die zeggen “ik brul dat nummer al heel mijn leven mee maar het is de eerste keer dat ik de tekst ook echt begrijp”. (haha)
De plaat wordt in maart voorgesteld, o.a. in Antwerpen op 5 maart. Hoezeer kijk je hiernaar uit en wat kunnen we verwachten? En volgen er nog concerten?
Het album komt uit op 7 februari. Ik ga mijn eerste concert geven in Antwerpen op 5 maart en ik speel ook nog in CC Hasselt op 20 maart en in Het Depot in Leuven op 26 maart. En in de Bosuil in Weert, net over de grens in Nederland. En hopelijk is er nog wat vraag om daar een vervolg aan te breien. Festivals en zo, zou ook leuk zijn. We hebben er nu een vijftal.
Wat zijn de verwachtingen van deze nieuwe plaat?
Ik hoop vooral dat ik er mooie concerten mee kan spelen. Het was mijn bedoeling om een rockplaat te maken, mijn visie op Helmut Lotti als rockzanger te laten zien en horen.
En dat is goed gelukt denk ik.
Naast het voorstellen van dit album, wat zijn de verdere plannen voor 2025?
We gaan rockconcerten geven tot het einde van de zomer. En dan hoop ik dat ik de plaat kan opnemen die hoort bij mijn najaarsconcerten: Een nieuwe klassieke plaat. Het is in september dertig jaar geleden dat ik mijn eerste ‘Helmut Lotti Goes Classic’ uitbracht. Ik wil dat vieren met enkele concerten met The Golden Symphonic Orchestra en dirigent André Walschaerts. En een nieuwe klassieke plaat daarbovenop dus.
‘De week van de Belgische muziek’ wordt altijd eens in de spotlight geplaatst, eind januari. Vind je ook niet dat de Belgische muziek stiefmoederlijk wordt behandeld in ons landje?
Ik ga me niet laten verleiden tot uitspraken daarover, behalve deze: als ze in Nederland evenveel Vlaamse muziek zouden draaien als de hoeveelheid Nederlandse muziek die wij hier draaien, waren we al een stap verder... of beter gezegd: dat ze in Vlaanderen wat meer muziek van bij ons zouden mogen draaien!
Je hebt zo’n beetje alles gedaan, we hadden het er al over. Film was iets dat boven kwam, maar zijn er andere muziekstijlen die je nog zou willen aanpakken? Ik zei daarnet ‘Franse rock/chanson’? Kleinkunst misschien… zeg maar …
Ik heb rond Allerheiligen een nummer gemaakt een paar maand geleden, dat moest gaan over een boek. Ik heb een nummer geschreven rond het boek Tirza, gezongen vanuit het personage van de vader van Tirza. Dat was kleinkunst met een pak strijkers aan toegevoegd. Ik zou dus zeker een Ramses-Shaffy-achtige plaat willen maken maar dan met eigen nummers. Dat zou ik zeker zien zitten. Ik wil ook ooit in mijn leven een jazzplaat uitbrengen in de stijl van Chet Baker. En ik zou ook nog een tweede plaat willen maken rond Elvis, die meer naar de blues en rock gaat, met deze rockband. Een ander soort plaat dan de variété-Elvisplaat die ik gemaakt heb in 2002. Een beetje de Steamroller-Blues-Elvis. ‘Never Been To Spain’, 'Mess of Blues’, die richting. Een beetje zoals de mix die ik heb gemaakt van ‘That’s Alright’ en ‘Ace of Spades’ maar dan minder ruig. Ik denk aan een AC/DC-versie van ‘A Big Hunk O’ Love’, dat moet mogelijk zijn. Of een ‘Promised Land’ of zo. Er zijn nog veel ideeën.
Ik vraag me vaak af, moest Elvis nog leven…
Op mijn versie van ‘Call Me’ van Blondie staat een clavinet. Die gebruikt Elvis ook in ‘Way Down’, zijn laatste single. En in ‘Promised Land’ zit die ook. Door dat nummer van Elvis heb ik ook nu in Blondies song een clavinet laten inspelen. Op die manier, zoals in mijn ‘Call me’ van Blondie, zou ik een Elvisplaat willen maken. Het zou leuk zijn, misschien in 2027, om daar iets rond te doen.
Er zijn bepaalde festivals waar ik je echt had verwacht. Enig idee waarom dat toch niet lukt?
Geen idee waarom dat niet lukt. Dat ligt aan de grote concertpromotors, wellicht? Ik weet ook niet hoe die wereld in elkaar zit. Ik ben gewoon niet alternatief genoeg voor sommigen, denk ik. En ik ben in hun ogen geen rockzanger, er zijn mensen die me daarin niet serieus nemen, wat ik heel raar vind. Toen ik ‘Mijn Hart & Mijn Lijf’ uitbracht, vonden sommigen dat ook een gimmick. Maar dan had dat toch ook het geval moeten zijn geweest toen ik met mijn Classic album kwam aanzetten? Ik ben gewoonweg een artiest die zoveel mogelijk verschillende dingen wil doen. Je kunt dat zien als een gimmick, maar je zou dat ook kunnen zien als wat het is: een serieus en uitdagend artistiek project.
Zijn er na al die jaren eigenlijk nog doelstellingen die je voor ogen hebt, 10 keer sportpaleis uitverkopen bijvoorbeeld?
Dat gaat over cijfers, daar doe ik niet aan. Wat ik artistiek wel zou willen doen is iets groots in elkaar steken met een groot klassiek orkest en mijn rockband. Waarbij dat klassiek repertoire live met symfonisch orkest en een ritmesectie gebracht wordt. En omgekeerd er bij de rocknummers een symfonisch orkest invalt bij mijn band. Waardoor het uiteindelijk op een bepaald moment niet meer duidelijk is of ik nu een groots klassiek muziekstuk of een epische rocksong sta te zingen. Dat is een doel dat ik nog voor ogen heb.
Dank voor dit fijne gesprek , ik kijk er naar uit om je ook dit jaar eens live te zien met je nieuwe plaat ‘Heart Rock’.
‘Heart Rock’, het nieuwe album van Helmut Lotti komt uit op 7 februari.
Hij stelt de plaat voor op 5 maart in de Stadsschouwburg van Antwerpen.
Tickets en info via https://helmutlotti.com/
Julien Tassin - Muziek brengt ons allemaal(!) samen, wie we ook zijn of welke taal we ook spreken. En dat is het mooie ervan, én het geeft me ook hoop voor de toekomst.
Julien Tassin is een veelzijdig gitarist, van vele markten thuis. Hij brengt aan de lopende band releases uit, zit in tientallen projecten en zijn muzikaal spectrum is enorm divers. Op zijn laatste solo plaat 'Wild Around', een persoonlijk meesterwerk, bindt hij moeiteloos jazz en blues aan elkaar en is improvisatie de troef . Samen met saxofonist virtuoos Manuel Hermia en percussie wizard Chris Joris voegt hij op 'Midnight sun' er Afrikaanse invloeden aan toe. Het zorgt op plaat voor een divers aanbod wat leidt tot een oneindig improviseren.
We waren aanwezig in De Casino, Sint-Niklaas en spraken Julien na het optreden over de gig, de twee releases, de muur tussen Wallonië en Vlaanderen, de ambities en toekomstplannen.
Een snelle terugblik op 2024, hoe verliep het jaar voor jou... Je optreden in de Ha Concerts in Gent was voor mij één van dé concerten van het jaar. Hoe beviel het jou allemaal?
Ja, het was een heel druk jaar. Het was ook het jaar van mijn eerste album volledig geïmproviseerd (Song Offerings met drummer Nico Chkifi). Dit was een belangrijke stap in mijn carrière. Ik heb ook mijn vierde soloalbum uitgebracht en een album met Manu Hermia en Chris Joris dat tegelijkertijd is gecomponeerd. Het trio album is voor mij het verlengde van wat ik solo doe. Het klinkt meer “jazz” door de aard van de instrumenten en er zit meer pit in, het team staat ook meer open voor improvisatie. Dus op een bepaalde manier zijn de twee releases met elkaar verbonden. Daarom heb ik de twee albums ook tegelijkertijd uitgebracht.
Ik was onder de indruk van de twee albums. Maar nu ik je op het podium heb gezien met je solopartij en met het trio, begrijp ik het verschil meer. Wat me het meest opvalt is de verbinding tussen blues en jazz, als een perfect huwelijk tussen blues en jazz met eindeloze improvisatie. Was het een bewuste keuze om het zo te doen?
Bluesmuzikanten blijven tegenwoordig meestal traditionele blues spelen, terwijl jazzmuzikanten een beetje afstand nemen van de traditionele jazz. Mijn eerste liefde is blues. Het zit altijd ergens in mijn muziek. Maar ik ben een Europeaan. Ik ben geen Afro-Amerikaan of Amerikaan of wat dan ook. Blues is voor mij de makkelijkste manier om mezelf uit te drukken. Maar ik hou ook van jazz, vrije improvisatie en andere muziekstijlen. En ik wil het echt samenvoegen. Ik denk dat mijn stijl een mix is van dat alles.
Laten we beginnen met je soloalbum 'Wild Around', daar zit een heel verhaal achter dat ik kan opzoeken, maar ik hoor het liever van jezelf. Ik hoor ook wat frustraties over dingen die in onze wereld gebeuren? Klopt dat?
Ja, dit album is erg persoonlijk. Het gaat deels over de mensen om me heen en de mensheid in het algemeen. En dingen waar ik me zorgen over maak voor hen. De wereld wordt tegenwoordig steeds gekker. Daardoor voel ik me ongemakkelijk en maak ik me zorgen over de toekomst. Ik zie mensen om me heen depressief worden. Niet echt in België, we hebben hier nog steeds “een gemakkelijk leven”, met een goede sociale zekerheid en niet levend in een donkere oorlog zoals in sommige landen tegenwoordig. Maar we hebben twijfels over de veiligheid en onze toekomst. Het blijkt dat mensen niet meer zo positief zijn als vroeger. 20 jaar geleden waren de mensen optimistischer en was er meer een mooie toekomst. Er is meer duisternis om me heen, dat is waar ik het over heb in dit album.
Ik voelde dit ook tijdens het eerste deel van jullie concert .. er was een sfeer van ...‘zwaarmoedigheid’?
Ik wil geen muziek maken om mensen te vermaken, maar om mezelf uit te drukken. Maar woorden zijn woorden en we spreken veel talen, maar wat ik echt wil zeggen kan ik beter uitleggen in muziek dan in woorden, eerlijk gezegd. Dit album gaat helemaal over hoe ik me voel. Het is misschien donker, maar het is ook een manier om te vertellen dat muziek ons allemaal samenbrengt, wie we ook zijn of welke taal we ook spreken. En dat is het mooie ervan, maar het geeft me ook hoop voor de toekomst.
'Wild Around' bewijst hoe je verhalen kunt vertellen met je uniek gitaarspel zonder woorden uit te spreken, hoe doe je dat toch? Je gitaar laten spreken? Hoe doe je dat?
Als ik een leadzanger zou kunnen zijn zou ik het doen, maar dat is niet mijn ding. Ik ben geen zanger, zing soms een beetje, maar ik ben geen zanger maar gitarist. Mijn ding is praten met mijn instrument. Soms als ik speel heb ik wel woorden in mijn hoofd, maar ik kan ze niet in echte woorden uitdrukken. Dus als ik echt zou kunnen zingen zou ik dat zeker doen, maar het is niets voor mij.
Aan de andere kant, als je je liedjes zou kunnen zingen en een singer-songwriter zou kunnen worden, zou je dan bekender kunnen worden en op grotere podia kunnen spelen?
Natuurlijk zou ik meer mensen bereiken, misschien komt dat ooit, maar vandaag is het daar niet de tijd voor. Het is niet dat ik niet meer mensen wil bereiken, maar als ik al blij ben als ik hier voor 50 mensen speel of zo. Als ik hun hart kan raken en mezelf aan hen kan uitdrukken? Dan ben ik daar al heel blij mee. Als er maar 5 mensen naar me toe komen en zeggen 'Het heeft me diep geraakt', dan ben ik al heel blij en heb ik mijn doel bereikt. Ik hoef mezelf niet te bewijzen aan 5000 mensen. Ik voel me nu op mijn gemak.
Sommige nummers zoals “Petits Pas” krijgen zelfs een mooie opzwepende input, doet me een beetje denken aan folk en zelfs Balkan, of is dat te kort door de bocht?
Ik heb wel een band met Balkan. Mijn vriendin is Roemeens en het liedje gaat over mijn dochter. Elke keer als er een bruiloft of iets dergelijks is, is er van die muziek, ik hou van traditionele muziek, allemaal... dus ja, die liedjes inspireren me om te proberen het in mijn eigen stijl te zetten. Ik weet er niet veel van, maar ik ben er wel nieuwsgierig naar. Maar aan de andere kant wil ik dat niet echt leren. Als ik dat doe verlies ik een beetje mezelf. Het is hun muziek, niet mijn muziek.
Dus dit betekent dat je volgende album geen Balkan of folk album wordt.... Nog even over 'Wild Around'. Die afwisseling tussen weemoed, dansbaar- en luchtigheid is een rode draad; sla je bewust die grijze middenweg in, tussen donker en licht, of hoe moet ik dat zien?
Ja, natuurlijk. Het is niet allemaal donker, het is niet allemaal licht. Ik wilde ook een boodschap van hoop meegeven. Het is een uitdrukking van wie ik werkelijk ben. Ik zou liegen als ik alleen maar blije muziek zou draaien. Sommige mensen zijn de hele tijd heel blij, en dat vind ik prima. Maar zo ben ik niet. Natuurlijk ben ik ook een positief persoon. Maar ik voel me liever in de grijze zone ervan... dat is inderdaad wat ik met dit album wilde uitdrukken.
Om af te sluiten over deze plaat... hoe waren de reacties erop?
Mensen vonden het erg goed. Het is ook muziek over het leven op dit moment, wat er gebeurt op dit moment. En ik denk dat mensen allemaal een andere ervaring hebben met dit album. Maar het gaat over leven op dit moment... en dat is wat iedereen leuk lijkt te vinden. Mensen herkennen zichzelf erin
Er is ook een andere release 'Tassin - Hermia - Joris - Midnight Sun (live)', kun je hier meer over vertellen?
Ik ken Manuel al heel lang. We hebben in het verleden al geprobeerd om samen projecten te maken, maar daar was nooit tijd voor. We hadden een sessie, en we waren zo geïnspireerd dat we besloten om daar iets mee te doen. Ik nam contact op met Chris en vroeg hem wat hij ervan vond en hij was het ermee eens. We vertrouwen elkaar gewoon en het werkt heel goed tussen ons drieën. En ik ben zo blij dat we dit samen hebben gedaan...
Ik las wat dingen bij de bio ''verkent de horizon van de hedendaagse blues, getint met jazz en Afrikaanse muziek''; kun je er meer over vertellen?
Ik speelde met een aantal Afrikaanse muzikanten uit Brussel. Ze kwamen oorspronkelijk uit West-Afrika. Ze hebben me erg geïnspireerd. In mijn Blues is er soms een verband met Afrikaanse muziek, maar Chris heeft er een grote band mee. En Manu speelt graag vrije improvisatie. We houden allemaal van Afrikaanse muziek, maar ook van vrije improvisatie. Dat verbond ons.
Ik voelde het ook op het podium, die connectie tussen Afrikaanse muziek en jazz... Indrukwekkend moet ik zeggen. Er zat ook wat blues in, maar niet zoveel als bij jullie soloconcert, klopt dat? Zit er niet zoveel blues in dit project? Of zie ik het verkeerd?
De instrumenten op dit album hebben een andere inbreng. Blues komt meer van mijn gitaar. Maar sax en percussie zijn meer verbonden met improvisatie en jazz, daarom zit er iets minder blues in. Denk ik.
En ik lees ook in de bio: ''Licht is altijd groter dan duisternis. Dat is de spirituele boodschap van hun album Midnight Sun.'' Kun je er ook meer over vertellen?
Midnight Sun is het moment dat het middernacht is maar de zon er nog is. Het is voor mij een symbool van hoop. Het is tijd om te gaan slapen, maar de zon is er nog. Laten we het leven vieren. Het soloalbum gaat over de pijn die ik voel over wat er aan de hand is. Dit album gaat over hoop geven voor diezelfde toekomst en dat nooit opgeven. want er is altijd een licht aan het einde van de tunnel... de Midnight Sun... we moeten vooruit blijven gaan. Daarom is 'Midnight Sun' voor mij een schreeuw van hoop.
Gaat het niet over geloven in God of spirituele creaties?
Er zit een klein beetje spirituele gedachten in de muziek, maar meestal is het meer symbolisch dan dat. Het meest spirituele nummer op de plaat is 'Twinkle'. Het is een nummer zonder tempo, meer over indrukken, emoties, verbindingen...
Ik vond de concerten mooi, jij solo en met Hermia en Joris, maar het meest indrukwekkende nummer was het laatste “La Danse des Larmes”, ook het laatste nummer op de plaat. Het was alsof alles wat ik ervoor hoorde en zag samenkomen, als het laatste woord in een boek of zoiets... Klopt dat? Voegt dit nummer alles samen?
Larmes' (tranen in het Frans) en dansen zijn een beetje tegenovergestelde dingen, daar gaat dit nummer over. Het idee is dat we soms verdrietig zijn, maar proberen daar iets moois van te maken. Het gaat erom dat je pijn probeert te vertalen in iets dat het leven kan vieren of iets dergelijks.
Ik heb ook het gevoel dat het makkelijker is om met drie mensen te improviseren dan in je eentje, natuurlijk
De manier van improviseren is gewoon anders. Denk ik. Naarmate ik meer albums maak, wil ik dat mijn muziek steeds opener wordt. Als je kijkt naar mijn eerste twee trioplaten is het ook improvisatie, maar het is niet echt verbonden met wat we live doen. Op deze platen is de gitaar er wel, maar meer in rock- en bluesstijl. Daar wilde ik aan ontsnappen. Ik wilde mezelf blijven en blijven doen wat ik wil doen. Maar ik wil ook meer interactie met mensen. En daar meer ruimte voor maken. Dus op dit moment is mijn muziek op mijn albums meer open dan voorheen. Maar ik wil ook niet te ver weg gaan van wat ik eerder deed, want daar ben ik nog niet klaar voor. Ik heb ook nog veel stappen te gaan, ik hou van melodie en liedjes.
En waar wil je in de toekomst naar toe?
We proberen als muzikant zo duidelijk mogelijk te zijn. Ik wil zo duidelijk worden, dat mensen begrijpen wat de bedoeling is van wat ik ze probeer te vertellen. Het laatste album 'Wild Around' gaat denk ik de goede kant op.
Dat is absoluut waar... Het album ‘Midnight Sun’ is al uit sinds december 2024. Hoe waren de belangrijkste reacties op de plaat?
Ik denk dat mensen hebben begrepen dat ik zo dicht mogelijk bij de essentie van mijn expressie wil blijven, zo dicht mogelijk bij het akoestische / rauwe geluid van mijn instrument. Het is voor mij een statement dat ik meer en meer wil maken: muziek produceren die rechtstreeks uit het hart komt via de gitaar. Een geluid dat zo min mogelijk bewerkt is.
Er is iets wat ik je al eerder heb gevraagd (ik weet het niet zeker), maar voor een artiest die uit Franstalig België komt, ben je goed bekend in Vlaanderen. Ik heb gelezen over een 'muur tussen Vlaanderen en Wallonië? Loop jij ook wel eens tegen die muur aan en hoe ga je ermee om?
Het grootste deel van mijn publiek bevindt zich in Vlaanderen. In het begin probeerde ik mijn trio in Wallonië te pushen, ik ben tenslotte van Charleroi. Maar ze wilden me daar niet omdat ik “niet jazz genoeg” was, maar ook niet echt Blues to. Ik heb mijn management ontmoet, van Inside Jazz, en zij komen uit Gent (Vlaanderen). Ik speelde in AB met het trio en ik nodigde hen uit om te komen en ze zagen me spelen en zeiden dat ze met me verder wilden. Sindsdien speel ik veel in Vlaanderen. Ik speel ook in Wallonië, maar het heeft tijd gekost om daar voet aan de grond te krijgen. Ik begrijp dat, want in Wallonië nemen de podia niet veel risico, in Vlaanderen staan ze meer open voor nieuwe ervaringen. Voor mij is het dus eerder omgekeerd. Toen ik in het verleden in Charleroi traditionele blues speelde, vonden ze dat leuk. Maar sinds mijn spel evolueerde naar iets meer hybride, vrij georiënteerd, was het moeilijker om mensen en podia te bereiken. Maar ik denk dat er ook alles aan gedaan wordt om de muzikanten in hun gemeenschap te houden, als je Vlaams bent en in Wallonië wilt spelen, is dat ook een uitdaging. De politiek wil iedereen in zijn eigen deel houden, in plaats van open te staan voor het hele land.
Ik denk ook dat als je een Engelse of Amerikaanse gitarist was, je wereldberoemd zou zijn. Klopt dat? Maakt het feit dat je een Belgische artiest bent het moeilijk om door te breken?
Ik denk het wel, België is erg klein. We moeten naar het buitenland om meer bekendheid te krijgen met onze muziek. Dat is wat ik nu ook probeer te doen, naar het buitenland gaan om daar te spelen. We hebben een land met zoveel talenten. Alleen al de gitaristen zijn geweldig en niet alleen in Jazz, maar ook in andere genres. Ik ben daar echt trots op ... maar we hebben niet zoveel plaatsen om te spelen, we moeten naar buiten; En dat is ook politiek, we hebben meer steun van hen nodig. We zijn niet chauvinistisch, dat komt door het verhaal van ons land denk ik. Ik hou van België omdat we niet pretentieus zijn, we zijn mensen die openstaan voor anderen.
Hoedanook, naast de releases en tours... Jullie hebben jullie sporen in de scene inmiddels ruimschoots verdiend, wat zijn jullie ambities en plannen? Is er een 'einddoel' dat jullie voor ogen hebben?
We proberen zoveel mogelijk op tournee te gaan met die twee albums; en ze te promoten. Ik heb ook een project met een Finse gitarist, Heikki Roakangas. Het idee is om het album in de zomer uit te brengen. Ik werk ook aan nieuwe muziek voor een aantal nieuwe projecten. En mijn ambitie is om mijn werk te blijven ontwikkelen en door te gaan met waar ik mee bezig ben. Ik wil meer in het buitenland spelen, samenwerken met artiesten uit het buitenland en daar ook mijn publiek vinden, dat is de volgende stap.
Pics homepag @Sven Dullaert
Bedankt voor dit leuke interview, ik hoop je snel op het podium te zien met dit of een ander project; veel succes voor dit jaar en de toekomst natuurlijk ...
Daemonia Nymphe - We maken kunst om het werk te ervaren dat we zelf willen horen. Als andere mensen het mooi vinden is dat nog beter, zo niet, dan hebben we er geen invloed meer op
Daemonia Nymphe bestaat officieel 30 jaar! We leerden het project kennen in 2021, toen we een interview hadden over het project ‘Witches Lullaby’. Door de pandemie kreeg het project een beetje vertraging. Maar Deamonia Nymphe blijft op schema, ook in 2025. We hadden een interview met Spyros Giasafakis, een man met vele vaardigheden. We praten over zijn projecten, ambities en oekomstplannen.
Ons laatste interview was in 2021, ondertussen hebben jullie niet stilgezeten. Hoe is alles tot nu toe gegaan?
Dat was inderdaad in 2021, en ja, je hebt gelijk, we zijn sindsdien niet gestopt met werken aan nieuw materiaal (dat doen we eigenlijk nooit), of het nu voor Daemonia Nymphe is, voor mijn solowerk of een ander zijproject, zoals het recente ‘'Witches’ Lullaby: Whispers from the North, South, and East'' EP. Het kan verwarrend zijn voor ons publiek, maar we hebben het altijd op deze manier gedaan; sinds we zijn begonnen, zal je de vele verschillende projecten opmerken waar we op verschillende momenten aan hebben gewerkt (Love Sessions 2002, Improvisation in Ancient Greek Instruments 2004, Ghost Fish 2005, Daemonia Nymphe Remixed 2005). Zulke projecten zijn niet gepland; het componeren van muziek voor theater, films en andere dingen kan ons inspireren en op unieke ideeën brengen die we nog niet eerder hebben onderzocht. Als we iets intrigerend ontdekken, kunnen we het verder ontwikkelen en uitdiepen en zo verschillende variaties creëren. In dit geval kreeg het originele stuk, ''Witches' Lullaby'' voor het toneelstuk Macbeth, positieve reacties van het publiek over de hele wereld. Om een voorbeeld te geven: een van de reacties kwam uit Oekraïne; een moeder vertelde ons dat ze elke dag met haar 3 maanden oude zoontje naar het slaapliedje had geluisterd! Voor sommige mensen is het een emotionele ervaring, terwijl anderen rust vinden of zich zelfs in de armen van Orpheus wanen terwijl ze ernaar luisteren. De verschillende ervaringen met onze muziek zijn een belangrijke inspiratiebron voor ons om dergelijke projecten te ondernemen.
Toen we dit interview hadden, was er nog steeds die pandemie … Was deze tijd een inspiratie voor toekomstig werk?
Nou, het was de tijd dat we besloten om tussen Groot-Brittannië en Griekenland te gaan wonen, omdat we het om verschillende redenen niet verstandig vonden om tijdens de pandemie in Londen te blijven. We hadden net ook een paar van onze beste concerten in Griekenland gegeven (na een pauze van 10 jaar) en toen gebeurde het allemaal... Niet de beste periode voor ons, maar we vonden de tijd om de eerste vier stukken van het Lullaby-project af te maken, waarvan de zangtracks al sinds 2017 lagen te wachten om te worden verwerkt. Een goede gelegenheid dus om die af te maken.
Jullie hebben ondertussen verder gewerkt aan het 'Witches Lullaby project'. Kun je er ons wat meer over vertellen?
Omdat we niet alle improvisaties voor de release van 2021 hebben afgemaakt, hebben we besloten om de resterende variaties af te maken om het project te voltooien. Het "Witches Lullaby" project is in werkelijkheid een doorlopende gezamenlijke inspanning. Aangezien er meerdere artiesten bij betrokken zijn, is het een uitdaging om het traject van het project en de tijdlijn voor de voltooiing ervan te voorspellen. We verwachten echter nog meer vrouwelijke vocalen van andere artiesten die ons hun versie zullen geven, dus het is onmogelijk om te weten wat de volgende stap zal zijn. Op dit moment is het duidelijk dat onze primaire focus zal liggen op het aankomende Daemonia Nymphe album, wat ons belangrijkste project is en waar ons publiek reikhalzend naar uitkijkt.
‘Witches' Lullaby - Whispers from the North, South and East” is dus eigenlijk een logisch vervolg op de EP uit 2021? Wat is het verschil tussen de releases? Ik weet van samenwerkingen met een groot aantal artiesten en muzikanten. Kun je er wat meer over vertellen? Op welke basis zijn ze gekozen voor dit project?
Ja, het is inderdaad de opvolger van de 2021 EP. Het idee achter het werk is min of meer hetzelfde, met als belangrijkste verschil de veel duidelijkere asmr-achtige fluisteringen, dit keer inclusief echte woorden. Het maakt niet echt uit waar de verhalen over gaan, de woorden zijn voornamelijk onhoorbaar door de manier waarop we aan elk geluid, stem en instrument hebben gewerkt; het idee was om een soundscape te creëren die de geest kan laten wegreizen uit het alledaagse leven. Luisteren met een koptelefoon en in een donkere kamer (weg van andere afleidingen) is de beste manier om de slaapliedjes te ervaren. Voor de eerste EP werkten we samen met de Japanse Hatis Noit, de Spaanse Priscilla Hernandez, de Britse Victoria Couper en Rey Yusuf, die ook deel uitmaken van de band. Evi Stergiou van Daemonia Nymphe deed ook mee met haar versie, een track die meer weg heeft van een ‘echt’ nummer en minder van een soundscape. Voor ''Witches' Lullaby - Whispers from the North, South and East'' werkten we voor de tweede keer samen met Victoria Couper en Rey Yusuf om een variatie van de track te maken die dichter bij het originele stuk staat dan alle andere improvisaties. De EP gaat verder met de Duitse Joran Elane, de Palestijnse Enas Al-Said en de Britse India Blue die elk hun eigen bewerking bijdragen. We hebben de kans gehad om verschillende van deze artiesten persoonlijk te ontmoeten en anderen via online platforms. We hebben veel respect voor hun muziek en zijn zeer vereerd met hun bereidheid om mee te werken.
De EP is uitgebracht eind december 2024; hoe waren de reacties tot nu toe? Heeft dit project deuren voor je geopend als artiest/muzikant?
We hebben een aantal zeer positieve reacties ontvangen van mensen die vonden dat het heel therapeutisch voor hen was. Het zijn tenslotte soundscapes, ze creëren beelden en sferen in plaats van een pakkende hook. De EP is behoorlijk filmisch, maar niet zozeer in de zin van epische Hollywood-soundtracks, meer in de zin van zachte sfeer en levendige illustraties. Zoals ik in het begin al zei, is het voor ons een natuurlijk proces om aan verschillende projecten te werken, dus we zullen dat blijven doen en samenwerken met andere muzikanten. Het leven van een artiest is een eenzaam leven, maar als artiesten met elkaar samenwerken, resulteert dat in gelukzaligheid.
Hoe was het jaar 2024 verder voor jullie?
Hetzelfde als 2023, werken in de opnamestudio voornamelijk voor het nieuwe Daemonia Nymphe album. De reden dat het zo lang duurt voordat we het album af hebben, is dat in tegenstelling tot de meeste bands, wanneer we de studio ingaan, het werk nog niet klaar is, het is altijd een ‘werk in uitvoering’ proces. We werken in de studio net zoveel als thuis of als we buiten aan het wandelen zijn of onze dagelijkse bezigheden aan het doen zijn; het is een doorlopend proces, het eindigt nooit echt totdat het eindigt.
Er komt nieuw werk uit in 2025, vertel er wat meer over alsjeblieft?
Aan het nieuwe album waar we aan werken wordt al een tijdje gewerkt en wat we in dit stadium kunnen zeggen is dat er een aantal geweldige artiesten op zullen staan waarvan we de namen in de nabije toekomst zullen onthullen. In dit nieuwe werk, hoewel we onze eigen speciale identiteit behouden, verkennen we ook andere gebieden die we nog niet eerder hebben verkend. In die zin bewandelt het nieuwe album paden die soms bekend en soms nieuw en onontgonnen zijn. Binnenkort zullen we de titel van ons nieuwe album onthullen, evenals de mogelijke releasedatum. Tot slot kunnen we ook onthullen dat het opnameproces tot nu toe heeft plaatsgevonden in Athene, Thessaloniki, Heraklion, Londen en Colmar (Frankrijk). We houden ervan om nieuwe geluiden en landschappen te ontdekken en onszelf te herdefiniëren met nieuwe termen, melodieën en ritmes. Zoals altijd zullen de ‘oude’ Griekse instrumenten een belangrijke rol spelen in het eindresultaat, evenals de traditionele en modernere instrumenten.
Wat zijn naast deze release de toekomstplannen voor 2025?
Ons belangrijkste doel is om het komende album af te maken, om zowel de muziek als het visuele aspect van het werk af te maken. Er is nog zoveel te doen dat we niet echt vooruit kunnen kijken naar de release van het album.
Je inspiratie blijft eindeloos, waar blijft die inspiratie vandaan komen?
Inspiratie komt van alles en overal. Zoals ik al eerder zei, krijgen we inspiratie als we iets onderzoeken of terwijl we ons dagelijks leven leiden. Inspiratie komt ook van de reacties van ons publiek/luisteraars, want zo is het wiegeliedjesproject geboren. Daemonia Nymphe is sterk geïnspireerd door het oude Griekenland en vooral door de mythen en verhalen uit ons verleden, de beeldende kunst en alles wat er bekend is over de muziek uit die tijdperken.
Wat zijn de ‘doelen’ en ‘ambities’ - “De reis is altijd het doel, dus het is eigenlijk een eindeloze ervaring. Het is een strijd om aan een nieuw project te werken, maar het geeft zo'n voldoening als iets af is, dat we op zoek gaan naar meer inspiratie." Is dat nog steeds het doel? Waar zie je jezelf dan over 10 à 20 jaar?
Zoals we al vaker hebben gezegd, is ons belangrijkste doel het creëren van nieuwe muziek en niet het reproduceren van oude Griekse muziek. Natuurlijk hebben we fragmenten van oude Griekse muziek uitgevoerd (die ons inspireren in onze composities) maar dit is een ander aspect van ons werk parallel aan het werk dat we voor de band hebben gedaan. Ik kan niet echt voorspellen wat er de komende tien of twintig jaar zal gebeuren. Ons hoofddoel blijft om muziek en kunst te blijven produceren, consequent nieuw werk te maken en uit te brengen. Hopelijk zullen we nog steeds in staat zijn om deze inspanningen te delen met ons geliefde publiek.
De meeste artiesten willen beroemd worden, op een bepaalde manier heb ik het gevoel dat jullie zich comfortabel voelen in wat jullie ‘underground’ bezig zijn; is dat waar? Of hebben jullie in zekere zin ambities om beroemd te worden?
We maken kunst om het werk te ervaren dat we zelf willen zien/horen. Als andere mensen het mooi vinden is dat nog beter, zo niet, dan hebben we er geen invloed meer op. Kunst is een esoterisch proces, het is het creëren van iets van binnen, een werk dat we willen communiceren met andere mensen, daarom publiceren we het. Wat betreft de acceptatie van onze kunst, het hebben van een totaal van 12 miljoen streams voor een van onze albums bijvoorbeeld (Psychostasia) is iets heel onverwachts maar ook zeer gewaardeerd. We componeren geen muziek met de gedachte hoe het succesvoller zou kunnen zijn, het publiek zal altijd kiezen wat hen aanspreekt en wat niet. Sommige creaties vinden gewoon de weg in de harten van de mensen! Ons meest recente voorbeeld is het nummer ‘La nana de las brujas’ van de vorige ‘Witches’ Lullaby' EP, dat verbazingwekkend vaak is gedeeld op sociale media platforms, waarmee een heel ander publiek wordt bereikt dan de typische luisteraars van Daemonia Nymphe (dat is tenslotte het mooie van het internet). Een ander voorbeeld is ‘Hypnos’, een track uitgevoerd met een oude Griekse Kitharis en vrouwelijke vocalen/whispers door Evi Stergiou, die twee keer werd aangevraagd door het kolossale modebedrijf Gucci voor hun shows. En natuurlijk ''Deo's Erotas'', ''Dance of the Satyrs'', ''Daemonos'' en ''Thracian Gaia'' onder andere, die vele miljoenen streams hebben op Spotify. Was het onze bedoeling dat deze tracks succesvol zouden worden? Hebben we ze gepromoot, geadverteerd, etc.? Absoluut niet, maar hier zijn we dan... Je kunt nooit voorspellen wat succesvol zal zijn en wat niet. Dat is het mooie van kunst, je brengt het uit en het vindt zijn eigen weg.
Hebben we nog iets over het hoofd gezien?
Nee hoor. Hartelijk dank voor het interview. Daemonia Nymphe bestaat officieel 30 jaar! We zijn van plan om dit te vieren met onze volgers op social media, dus als je hier meer over wilt zien/horen, volg ons dan hier: https://linktr.ee/daemonianymphe
Als soloartiest ben ik van plan om dit jaar mijn volledige album af te maken, ik heb al verschillende singles uitgebracht en er komen er nog meer aan! Kijk hier voor meer updates: https://linktr.ee/spyrosgiasafakis
Andere platformen waar de mensen ons kunnen vinden:
https://distrokid.com/hyperfollow/daemonianymphe/witches-lullaby-whispers-from-the-north-south-and-east
YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=lWDbFPyMbMo
bandcamp: https://daemonianymphe.bandcamp.com/album/witches-lullaby-whispers-from-the-north-south-and-east
Bedankt!
Nederlands 
Français 
