Modern English kent de gemiddelde postpunk-fan vast van hun culthit “I Melt With You” van begin jaren ’80. Die staat op nogal wat new wave-verzamelaars. Wat minder mensen weten is dat deze Britse band, opgericht in 1977, nooit echt gestopt is en dat die vandaag nog steeds albums uitbrengt en optreedt. Hun nieuwe album heet ‘1 2 3 4’ en is een echt pareltje.
Het nieuwe album is het resultaat van Covid, zoals wel meer albums die de voorbije jaren zijn uitgebracht. Twee van de nog vier originele bandleden van Modern English (Mick Conroy en Robbie Grey) wisselden tijdens de lockdown ideeën uit en daarna werden die uitgewerkt met de rest van de band. Daarna kwam producer Mario McNulty erbij (David Bowie, Lou Reed, Nine Inch Nails, …) en zo ging het naar de release.
Er staan een paar steengoede nummers op dit album. “Not My Leader” vergelijkt de huidige politieke leiders van de UK en de USA met die van de jaren ’80 (Thatcher en Reagan) en de conclusies van toen gelden ook voor vandaag. “Exploding” en “Genius” zijn wat experimenteler en doen mij meteen denken aan onze eigen Siglo XX.
De ene keer zijn het de gitaren die vrij spel krijgen, dan weer ligt de nadruk op de vocalen, de bas of de synths. Op “Plastic” duelleren die vier om de aandacht van de luisteraar en die competitie levert een fantastische track op, met een psychedelische ‘computer’-outro.
Andere songs klinken heel klassiek, zoals de retro/80’s poprock van “Crazy Lovers”. De intro van “I Know Your Soul” had van een oude, nog te ontdekken nummer van The Cure kunnen zijn en ook de synth-lijn in dat nummer is schatplichtig aan the Cure.
“Not Fake” en “Out To Lunch” zijn een stevige en venijnige rockers die met één voet in het verleden en met de andere in het heden staan. Eigenlijk staat er maar één halve misser op ‘1 2 3 4’ en dat is “Voices”. Veel van de oude postpunkbands die vandaag nog actief zijn, halen die verhouding al lang niet meer. Modern English is de uitzondering.
Wie Modern English graag eens live aan het werk wil zien, moet daarvoor naar Nederland, Duitsland of Frankrijk. België slaan ze voorlopig over op deze tournee.
https://www.youtube.com/watch?v=LbzNkXKzQkg
Een nieuwe zet op het illustere schaakbord van de immer aangrijpende Chelsea Wolfe. Op ‘Hiss Spun’ flirtte ze nog met spooky doommetal, op ‘Birth Of Violence’ trok ze een akoestische kerker in, op het verschroeiende ‘Bloodmoon:I’ sneerde ze samen met de geweldenaars van Converge doorheen een met zwart zwavelzuur gevuld metal-bad.
Elk nieuw album zorgt bij deze donkere muze steevast voor nieuwe openbaringen, invalshoeken en ontdekkingen. Haar platen zijn stuk voor stuk adembenemende parels die op het eerste zich ver uit elkaar liggen maar die wel één constante hebben, ze verdragen geen daglicht.
Op ‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ zet de nachtgodin alweer een nieuwe stap in haar zonderlinge evolutie. In haar alom onheilspellende sound zijn er deze keer ijle synths en beklemmende elektronica naar binnen geslopen. Met de nieuwe insteek vertoeft ze nog steeds grotendeels in haar favoriete biotoop, de duisternis. De songs zijn deze keer gespaard gebleven van snerende metalriffs, maar de teneur is nog steeds angstaanjagend en Chelsea’s dromerige vocals bevinden zich in immer geheimzinnige en mistige oorden.
De tracks drijven op hypnotiserende beats, beklijvende drones, sluimerende gitaren en benevelde synths. Zo zoeken ze ongekende horizonten op. “Whispers In The Echo Chamber” zet de lijnen uit en grijpt middels spookachtige elektronica en een ultieme uitbarsting onmiddellijk naar de strot, “House Of Self-Undoing” mokert hardvochtig op een bed van jungle drums, “Tunnel Lights” is de hemel onder de grond, “Salt” dwaalt rond in Portisheadland en afsluiter “Dusk” trekt met een stevige apotheose meedogenloos de nacht in.
‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ is een zwarte parel die zijn geheimen niet meteen prijsgeeft, het vergt wat moeite van de luisteraar. Dit is een boeiende ontdekkingstocht doorheen de donkere spelonken van Chelsea Wolfe’s ziel. Neem dus uw zaklamp mee.
Meltheads kwamen een tijd geleden als een komeet binnen met het nummer “Naïef”. Terecht, maar het zal ook niet simpel geweest om dan daarna een album te maken met de verwachtingen die er inmiddels zijn t.a.v. de band.
Een aantal vaststellingen na het beluisteren van het album.
Ten eerste worden de verwachtingen met gemak ingelost. De nieuwe songs zijn puntig, soms rauw, potig en catchy. Ze lijken zeker niet verlamd door het succes.
Ten tweede heeft men ervoor gekozen om hun nummers terug in het Engels te zingen. Dat toont aan dat men o.a. het succes van “Naïef” niet wil uitmelken. Het ware gemakkelijk geweest, vooral songs in de eigen taal tegenwoordig heel in zijn.
De songs bevinden zich ergens tussen The Gun club ( o.m. “Decent Sex” of “Night Gym”) en Magnapop (o.a. “I Want it All”) in.
Soms brengen ze er ook wat jaren zeventig elementen bij. Zoals in “White Lies”. Wat trouwens een prachtig opgebouwde song is. Je hoort: ze zijn toch meer dan een doorsnee noise/punk band. Ze kennen hun geschiedenis en alle invloeden tezamen geeft hen hun eigen geluid. Op “Theodore” krijgen we een verrassende ritmesectie dat een beetje doet denken aan Fad Gadget, Pixies of Gang of Four maar dan op een rockleest geschoeid. Wederom een geslaagde song.
Zo krijgen we elf tracks die toch wel stuk voor de moeite waard zijn. We vergeten dan nog bijna om het over de teksten te hebben. Niet meteen de vrolijkste teksten maar wel degelijke en geloofwaardig lyrics over de pijn van de liefde, drugs en hier en daar wat maatschappijkritiek.
Meltheads zijn echt met dit album goed vertrokken. “Naïef” heeft hen op de kaart gezet en met ‘Decent Seks’ gaan ze de kaart verder uitvouwen en inkleuren.
Tel daarbij nog hun uitstekende live reputatie en de deuren van de Europese landen rondom ons moeten toch wel kunnen opengaan …
Voor liefhebbers van garagepop, noise en punk!
Punk/noiserock/garagerock
Decent Sex
Meltheads
De Gentse band Blue and Broke heeft voor ‘Inside’ de participatie van andere muzikanten bewust klein en intiem gehouden. Enkel Klaas Tomme voegt er wat backing vocals en synths aan toe en Steven De Bruyn soms harmonica. Verschillende bandleden hebben de voorbije twee jaar hun zorgen in hun privé leven gehad. De opnames in de knusse studio in de Ardennen was dan ook een welgekomen toevluchtsoord. Een plek om ver weg van alles ongestoord muziek te maken en verhalen te vertellen.
Vandaar dat het album start met “Come Inside”: kom binnen en voel je veilig hier. Het nummer voelt ook zo aan. Een spaarzame, donkere synth waarop de warme vocals van Melissa Anthuenis je meteen ‘in the face’ aanspreken. Op ‘Inside’ gaat de song verder met de hele band erbij en bloeit het liedje helemaal open. Het is moeilijk om een genre op de muziek te plakken. Het heeft de warmte en het klinkt organisch zoals bij country maar het is niet echt Country of Americana. Het klinkt ook een beetje als indie maar is niet echt Indie. Het zweeft er ergens tussen maar zoals gezegd, het is warme en echte muziek.
“Maybe Later” bijvoorbeeld bevat een lekkere bas (ik vermoed contrabas) van Augustijn Vermandere, fijn gitaarwerk van Pedro De Bruyckere en smachtende vocals. Een topnummertje. Ook de warme Rhodes en andere orgelsounds die Danny Verstraete er telkens aan toevoegt geven de songs sound en geborgenheid. Het drum- en percussiewerk van Niels Delvaux klopt ook langs alle kanten: niets te veel of te weinig en alles mooi op de juiste plaats.
Dertien songs lang weet de band mij te boeien. Verwacht geen uptempo songs maar eerlijk, verhalende liedjes.
Wie houdt van organisch klinkende muziek wars van alle hippe trends, van verhalen over de grote en kleine dingen in het leven zal dit pareltje absoluut weten te waarderen. Het is een ingetogen en intimistische plaat geworden waar veel luisterplezier in schuilt. Aan jullie om het te ontdekken.
Scrape ontstond in 2023 uit de assen van The RG’s. Naast de naamsverandering onderging het geluid ook een metamorfose. Het werd steviger en strakker. Het neigde naar noise rock en post punk. Het was een natuurlijke muzikale evolutie door de jaren heen maar men voelde dat het niet meer volledig samenviel met de muziek waar The RG’s voor stonden. Zo werd Scrape geboren. De band kreeg verder het vertrouwen van Polderrecords en nu is er de EP ‘Shake The Nation’.
Op het gelijknamig nummer “Shake The Nation” , dat reeds een tijdje geleden als single uitkwam, wordt er met een grote rock en punk attitude gespeeld. Energiek en met een tekst die de mensen wil wakker schudden. Dat is het nieuwe handelsmerk van Scrape: energiek, kritische teksten en urgent. Ook “Morality Police” gaat op hetzelfde patroon verder. Met een superbe ritmesectie en een vrij catchy refrein.
Op “No Land” duwt men het gaspedaal nog wat dieper in. “N.W.O.” heeft de attitude van een band zoals bijvoorbeeld Rage Against the Machine: energiek, ritmisch, opruiend en catchy. Een heel fijn nummer!
“Resilience” drijft op een heerlijke brommende bas om dan tijdens het refrein serieus uit te barsten.
Vijf songs krijgen we hier te horen en het is vijf maal boenk er op. Misschien werd de metamorfose door velen als een gok of zelfs als dom gezien, maar het is een heel geslaagde transformatie geworden: ze klinken energiek, to-the-point en helemaal into 2024. Benieuwd nu naar hun komende optredens.
Noise rock/garage rock/postpunk
Shake The Nation EP
Scrape
Voor liefhebbers van o.a. Meltheads, Ramkot, It It Anita, Heisa, Blood Red Shoes, King Hiss…
Jimi Floyd is geen onbekende voor ons, in 2020 hadden we reeds aandacht aan zijn debuut 'The Right To Disappear' , een parel van een album gedrenkt in een badje van mystiek en melancholie zoals je zelden tegen komt. Lees gerust .
Het duo bracht nu een nieuwe plaat uit 'Man is infinite as the void', het mysterieuze blijft en daar zijn we blij om …
De intro is al veelbelovend , angst en gemoedsrust vinden elkaar. Intiem, weemoedig wordt de sound opgebouwd en krijgen we de prachtige “The landing”, “A thing line” en “Back to Back”. Een verdwaalde klank van violen komt als een zachte bries op je af, bedwelmende drums en gitaargepingel en een warme stem geven de sound elan en zeggingskracht.
De viool is belangrijk in het geheel, luister verder maar eens naar “Down under the sea”. De plaat klinkt verrassend , spannend, intens, gevoelig waarbij af en toe eens crescendo wordt gegaan , maar verder de intimiteit overheerst en je tot rust brengt.
Wat een fantasieprikkelende wereld en emoties borrelt hier op. “Man is Infinite as the void” en “Cortex Collision” spelen hierop in; we horen een zweem David Bowie. We horen zijn adem op doordachte wijze.
Meer eigenheid horen op het lichtjes experimenterende en mystieke “Island Pala” en het zachtmoedige “Uterus”; een pakkend, positief beladen slot hebben met “Make all dreams come true”.
'Man is Infinite as the void' overtuigt in een mooi muzikaal kader van integere, breekbare, soms brede instrumentatie en warme vocals.
The Landing 01:58 A Thin Line 04:05 Back to Back 04:34 No Surprise 02:08 Down under the sea 03:54 Cortex Collision 05:22 Less Skin to Touch 03:32 Island Pala 06:24 Uterus 02:48 Make all dreams come true 01:23
Luke 'Skyscraper' James was voormalig frontman, zanger, gitarist van de punk/new wave pioniers Fàshiön , en hij toerde in de vroege jaren 80 met The Police, Duran Duran, U2, The B52's, The Cramps, Joy Division, The Fall en vele andere baanbrekende acts.
Ricky Humphrey (Ishkah, Nature Kills, Rise), producer, muzikant, componist en arrangeur, nam contact op met Luke om samen te werken aan een nieuw project, This Twisted Wreckage. We volgen dit project al enkele jaren op de voet, lees gerust het album 'Eight' .
De man blijft sterk actief , ook op sociale media en Bandcamp: https://thistwistedwreckage.bandcamp.com/ .
This Twisted Wreckage bracht eerder al enkele singles uit, nu is er een nieuwe plaat uit, ‘3x10=29'.
Op “Circus” stampt This Twisted Wreckage al stevig om zich heen, doordacht en gedreven. Je voelt de energie in het nummer. Ze refereren naar die gekende eind jaren '70 - jaren '80 uit maar This Twisted Wreckage staat evenzeer in het ‘nu’. Er valt namelijk nog steeds wat te zeggen over wat mis gaat in deze wereld.
Het fijne aan vorige releases was de combinatie van die donkere gedachten en een dosis humor, naast die kenmerkende sound. Soms klinkt het wat prekerig, maar dat stoort allerminst.
Heel veel is er ondertussen niet veranderd sinds de laatste releases. “Bandwagon”, “Side Effects” en “I'm So happy” klinken cynisch en maatschappijkritiek ervaren we voldoende in “I got you” en afsluiter “Be true”.
Muzikaal zorgt This Twisted Wreckage voor een fijn, overtuigend postpunk/wave werkje af.
Muzikaal als tekstueel trekt '3x10=29' ons over de streep en onderstreept de klasse van deze ervaren rot in het genre.
Info https://thistwistedwreckage.bandcamp.com/album/3x10-29
Tracklist: Circus 03:05 Get Your Hands Off Of Me 03:10 Bandwagon 03:02 Side Effects 03:06 Hacker (Hack Attack) 03:04 I'm So Happy 03:07 Eating Myself 03:06 In 30 Years 03:05 I Got You 03:05 Be True 03:08
Postpunk/New wave
3x10=29
This Twisted Wreckage
Van Komisar kregen we al een paar singles te horen. Hun nieuwste, “1954”, opent met enkel zang en wat gitaar. Een heel ingehouden opbouw die de nadruk legt op de lyrics. Pas halverwege, en dat is na 2 minuten, trekken ze alle registers open en rockt Komisar met veel swagger en met veel ooh-ooh’s.
Producer Niels Meulkens (Crackups, Psycho44, Double Veterans) heeft voor een catchy, en zelfs koortsige single gezorgd. Met “1954” krijgt Komisar steeds meer een eigen smoel. De invloed van de Britpop is nog steeds tastbaar aanwezig, maar ze doen er (meer dan op vorige singles) hun heel eigen ding mee.
“1954” van Komisar Facebook
Silent Presence is het nieuwe project van Corina (Black Snow in Summer, Face Your Fears) en Wim (Sygo Cries, In Search for Embers, The Other Intern, …). Als twee muzikanten onder hetzelfde dak wonen, moet er wel ooit eens een gezamenlijk project van komen.
“Tell Me” is de eerste, digitale single van het duo en dat is meteen een schot in de roos. De intro is wat braaf, maar zodra de zang invalt, kantelt deze track naar een bijzonder aangename productie met een mix tussen postpunk en licht dansbare synthwave.
De progressie van Corina als zangeres is hier onmiskenbaar. Met meer durf en met meer volume. Vocaal doet ze mij denken aan Siouxsie op haar jongste album en aan Marianne Faithful ten tijde van ‘Broken English’. Het mature in de stem wordt niet verstopt of gecompenseerd maar voluit uitgespeeld. Mooi.
Ook muzikaal en productioneel klopt alles aan deze digitale single.
‘Tell Me’ heeft iets bezwerends, vooral door het bijna smekende van de herhaling in het refrein. Oprechte emoties in muziek, het zijn uitzonderingen.
https://www.youtube.com/watch?v=kxfbIDBjDbo
Even voorstellen - Info van het duo zelf - Silent Presence - Tell Me (single)
Zowel Corina (Face Your Fears, Black Snow In Summer) als Wim (In Search For Embers, The Other Intern…) zijn elk afzonderlijk al ettelijke jaren bezig met muziek. Het werd tijd om samen ook iets uit de grond te stampen. Uiteindelijk was de tijd er nu rijp voor. Als duo proberen we onze boodschap over te brengen. Een boodschap over hoop, terugvechten en communicatie.
Het basisidee voor de song werd bedacht door Wim en bijgestuurd door Corina waardoor het een wisselwerking werd tot aan de afwerking van de song. Een song gegoten in synths, spaarzame gitaarlijntjes, een emotievolle zang met een upliftend refrein en een drijvende bas.
“Tell Me” is de eerste song die wereldkundig gemaakt wordt. Daarnaast werken we momenteel aan nog enkele songs die iets donkerder klinken dan deze. Daarnaast zijn er nog enkele songs alsook een cover van The Sands met “April and June” zo goed als klaar.
Bedoeling is om vanaf het najaar als duo hier en daar te kunnen optreden met onze songs.
Bandcamp: https://silentpresence.bandcamp.com/track/tell-me
Youtube: https://youtu.be/kxfbIDBjDbo?si=qvQE2Tmie5rwdH1l
Spotify: https://open.spotify.com/track/3Yf1CpX5OFcGBPF0yoEll8?si=4bb72bb980184811
Tell Me
Everything is a part of ignorance.
All the things are a way of deception
Let me see your point of opinion
Tell me Tell me
The truth lays always somewhere between us
Convincing is making a new truth
Tell me Tell me
Bashing lies is now our main goal
Relieving the pain must be the start of recovering
Heaven is just a blister on the soul
Don't be afraid to find the right target
The legacy will vanish through the years of eternity
Tell Me Tell Me
The truth lays always somewhere between us
Convincing is making a new truth
Tell me Why don’t you tell me
Bashing lies is now our main goal
Relieving the pain must be the start of recovering
‘Up Close & Personal’ is een verzameling van opnames van de solo-optredens van Tom Robinson, het Britse icoon van de punkperiode en voorvechter van de mensenrechten in het algemeen en van de LGBTQ-gemeenschap in het bijzonder.
Het is een bonte verzameling van liedjes uit verschillende albums en opgenomen op verschillende plaatsen en jaren. Dat vergt een kleine inspanning van de luisteraar. Robinson’s stem varieert mee met zijn leeftijd en dat wisselende ‘kader’ van tijd, heesheid en stemvolume is een sprongetje dat je bij elk nummer moet maken. Het zijn bovendien niet allemaal de allerbeste opnames. Het voordeel is wel dat Robinson vrij kon kiezen welke opnames van elke song hij wou selecteren. En ook: niemand zingt beter de nummers van Tom Robinson dan Tom Robinson, dus wat maakt het ook allemaal uit.
De nadruk ligt op het ‘oudere’ werk, met slechts twee nummers uit ‘Only The Now’, zijn meest recente studio-album (uit 2015) en geen enkel nummer uit de vorige (‘Having It Both Ways’ uit 1996 en ‘Love Over Rage’ uit 1994). Dat is voor sommige fans misschien een beetje jammer, maar Tom Robinson heeft dan ook zo een uitgebreid oeuvre met hits en singles dat er vast een ‘Volume 2’ volgt van dit album. De liefhebbers van obscure tracks worden verwend met relatief onbekende nummers als “1967 So Long Ago” en “Portobello Terrace”. Voor wie het wil opzoeken is het wat puzzelen, maar de meeste van deze verzamelde tracks zijn al eerder uitgebracht en slechts twee of drie stonden nog nooit eerder op een officiële of niet-officiële release.
Voor de vele Belgische fans: één van de nummers op deze ‘Up Close & Personal’ werd opgenomen in ons land: “2-4-6-8 Motorway” werd in 1998 opgenomen in zaal Nova in Wetteren. Van dat nummer krijgen we ook de demo-versie, wat een leuke verrassing is.
Tom Robinson doet in maart een solo-tournee door Vlaanderen. De meeste concerten zijn al uitverkocht. Wie te laat is: eind dit jaar komt hij alweer terug naar ons land voor een nieuwe reeks solo-concerten.
Deze single is een voorloper op het nieuwe album ‘Interplay’ dat op 29 maart uitkomt. Een album waar ik na de meer dan uitstekende vorige plaat ‘This is Not A Safe Place’ reikhalzend naar uitkijk.
Deze single is terug een sterke song en sound dat typisch als Ride klinkt. Een stuwende bas en een vrij melodieus en catchy refrein dat een mens kan doen dromen en wegzeven van alle hedendaagse ellende op onze aardbol.
Ook de aanwezigheid van de typisch fijne galmende gitaarklanken en keysounds fleuren de track op. Als de rest op het nieuwe album van hetzelfde kaliber is dan zal het dik in orde zijn.
Indierock/Shoegaze
Peace Sign -single-
Ride
RIDE - Peace Sign (Official Visualiser) (youtube.com)
Het zag er even niet goed uit voor Neverlight Horizon. Na zowat 20 jaar ploeteren zag deze deathmetalband uit het Franstalige deel van België in 2022 zijn zanger en mede-oprichter Jean-Louis vertrekken. Maar kijk, met een nieuwe zanger achter de microfoon waait er ook een nieuwe wind door de band. Dat is Aubry André en die zou je kunnen kennen van Excavated, een Waalse genregenoot van Neverlight Horizon die als band zelfs nog twee jaar ouder is.
Het vernieuwde enthousiasme leverde in 2023 al twee puike supports op: voor Napalm Death in Duitsland en voor de Fransen van Pestifer in eigen regio. En vooral: er is een nieuwe EP.
‘Walxaz’ is een EP met vier nummers. De albumtitel is de eerste naam die de Germanen hadden voor de inwoners van Wallonië. Elk van de tracks is gebaseerd op een lokale en tegelijk duistere legende, al kan het ook zijn dat ze er misschien eentje zelf verzonnen hebben. Op zich is dit wel een interessant uitgangspunt, al zien we dat vaker in folk, pagan en horrormetal dan in oldschool/brutal death.
Muzikaal klinkt dit inderdaad heel oldschool, met hints naar Death, Exoto, Caducity en Bolt Thrower.
Originaliteitsprijzen zullen die van Neverlight Horizon alvast niet winnen met de eerste twee tracks van Walxaz. Heel degelijk, veel adrenaline en brutaliteit, heel technisch, … maar ook heel voorspelbaar en bijzonder repetitief in het drummen en in de riffs. Dat verandert met “Among The Caves”. Dat nummer heeft een interessante intro en bouwt leuk voort op die originaliteit door wat melodie toe te voegen aan de grote brok brutaliteit. Dat levert een meeslepende track op die voor geen minuut verveelt. “Mist and Darkness” bouwt voort op dat elan, met in het begin misschien iets minder aandacht voor melodie en meer voor de agressie van de gitaren en het brute van de vocalen, al zitten in deze track voor mij ook wel een paar Amon Amarth-momentjes. “Mist And Darkness” heeft een heel catchy drive en veel power.
Het concept van de lyrics van Walxaz is een goede vondst, want legendes uit de Waalse bossen en grotten hoorden we nog niet vaak langskomen. Maar zelfs zonder de lyrics te volgen kan Neverlight Horizon je als luisteraar vlot overtuigen. Het zou leuk zijn mocht deze Waalse band na Wallonië, Frankrijk en Duitsland ook nog meer deathmetal-fans in Vlaanderen kunnen bereiken.
https://neverlighthorizon.bandcamp.com/album/walxaz-2
De band maakte een transformatieve reis door tijdens het maken van hun laatste album. Het album is naar eigen zeggen introvert en erg persoonlijk geworden. Net zoals bij veel mensen hebben de voorbije coronaperiode en de nieuw ontstane oorlogen een grote indruk en invloed nagelaten op hen, wat zich reflecteert in hun nieuwe nummers en teksten.
Ook evolueerde hun opname- en schrijfproces waardoor ze nu anders dan voorheen klinken. Alles werd vrij live en zonder clicktrack opgenomen. De concentratie lag meer op de vibe en de groove. De productie lag in handen van Pieter Kloos @The Void Studio
“Lighter” opent met de zinsnede ‘I felt in a deep slumber in the dark and when i woke up i felt lighter’ dat meteen de toon van het album zet. Een beetje zoals Iron Maiden doet op “The Number of the Beast”. Daarna trekt “April Fire” het album echt op gang. Meteen een sterke song dat goed in elkaar steekt met een goede tekst en fijne ritmesectie. “Pigs” zit in hetzelfde straatje maar klinkt iets ruwer en minder verfijnd. “Sleeping Dogs” klinkt dan weer sterker. Beter nog: het is een uitstekend uitgesponnen track met heel mooi bas- en drumwerk die de rest omhoog trekt. De zang hier is ook top. Zowat het topnummer van de plaat. Ook “Suspended Animation” is van hetzelfde niveau en bezit een beetje dezelfde vibes. De wijd uitwaaiende zang ligt Tim Van De Plas wel.
Daarnaast zijn er ook nummers waar men meer neigt naar grunge en garage rock zoals op “No More Mistakes”. Iets minder verfijnd wat dan live misschien wat beter is om de boel op te fokken. “Mug” is ook vrij stevig maar iets complexer en genuanceerder.
In totaal vinden we hier tien songs terug waar elementen uit stoner, desert rock, grunge, garage rock en dergelijke meer met elkaar gemengd worden.
Ook dit album toont nog maar eens waar de band toe in staat is en we kijken er in elk geval naar uit hen met dit werk live aan het werk te zien.
Stoner rock/grunge
Lighter
Tangled Horns
"Overal en Nergens” is de nieuwe single van het Brugse Nederlandstalige hardrocktrio BEUK. Die is al digitaal beschikbaar en wordt op 19 januari voor het eerst live gespeeld tijdens de Europese muziekbeurs ESNS in Groningen.
De nieuwe single “Overal en Nergens” doet mij denken aan een vuile symbiose van De Kreuners en The Paranoiacs. Het nummer gaat volgens de band over zwerven, reizen en dromen.
De song en de video worden door het trio opgedragen aan iedereen die altijd onderweg is naar de liefde of naar een beter bestaan, zowel in kilometers als in gedachten.
BEUK werkte voor deze release opnieuw samen met producer Ace Zec, bekend van Spoil Engine en Cobra The Impaler. Het is niet meteen duidelijk of deze single de voorbode is van een nieuw album of EP.
Interessant voor de fans: op 2 maart is er het jubileumconcert voor 10 jaar BEUK in de Cactus Club in Brugge. Daar krijgt BEUK support van Mr Myst.
https://www.youtube.com/watch?v=rz69sblbPXM
Nederlands 
Français 
