Wanneer je de naam Dirk Da Davo laat vallen dan weten de meesten dat het om die ene helft uit The Neon Judgement gaat. Wat minder mensen weten zijn misschien zijn solo werk en zijn samenwerkingen met o.a. DD Sanchez, Radical G en Jean Marie Aerts. Welnu, dan is deze bloemlezing misschien wel een ideaal instapmoment voor mensen die ook dat werk willen ontdekken. Dirk is verhuisd na Fuenteventura maar niet om ganse dagen met een cocktail aan het strand te liggen. Hij houdt zich best vaak bezig met muziek te maken. Het bewijs vind je ook hier op de plaat terug.
Het overzicht loopt van 1987 tot nu. Het is geen ‘best of’ geworden maar een soort bloemlezing in zijn oeuvre. Er wordt gestart met het vrij recente “King Of Fools” (2022) dat persoonlijk één van mijn favorieten is. Een solonummer geschreven door Dirk en waarop de bass en gitaar van de hand van Joerg Schanze aka Sanchez is. Die Mexicaanse invloed van Sanchez is hier in dit gitaartje duidelijk aanwezig en geeft het een duister, sinister en zuiders tintje. “OZZ” betreft een samenwerking met Jean-Marie Aerts en komt uit hun gezamenlijk album ‘DDDJMX’ uit 2020. Een vrij dansbare track dat wat van de grootsheid en het DNA van het Neon Judgement oeuvre in zich heeft. “The Unreal” is terug een single uit 2022 onder Dirk Da Davo zijn eigen naam. Een heerlijk dansbaar nummer dat teert op een simpele maar wel verslavende melodie. Het heeft een unieke sound waardoor het heel aangenaam en herkenbaar luistervoer is geworden.
Uit 1987 komt “Where Even Angels Falls” en het is Dirks eerste solo EP. Later gaat hij verder onder de naam Neon. Ook “Sexhead” komt uit diezelfde periode en is met zijn vette beats nog steeds bruikbaar in je dj set. Hetzelfde geldt voor “Meat Cathedral” waar er een verschijning van If It Moves op gebeurt.
Neon Electronics is dan weer een samenwerkingsproject van Dirk samen met Glenn Keteleer aka Radical G. Het resultaat hoor je op “157”. Een vette clubby track uit 2015. “Strive” en “Cities in Dust” (geen Siouxsie cover) komen terug uit de plaat met Sanchez uit 2022. Van die twee nummers is de laatste het meest spannendste en catchy nummer. Er wordt afgesloten met een dance track uit 1992. Je hoort zo de echo’s van de dancings/house temples zoals The Zillion, Boccaccio etc...
Het is een retrospectieve waar de verschillende muzikale vormen en gedaanten van Dirk Da Davo de revue passeren. Het klinkt wat divers maar draagt toch telkens de intussen bekende DDD-stempel. Een geslaagde plaat dat ook op rode vinyl te verkrijgen is via het Je M’en Fish-label.
Electro/Dance
Retrospective 1987-2023
Dirk Da Davo
Jaouad schreef mee aan “Because of You” waarmee Gustaph ons land vertegenwoordigt op het Eurovisie Songfestival in mei in Liverpool. Hij toert ook al geruime tijd met de door hem geregisseerde en samen met Jeroen Vanluyten geschreven voorstelling ‘Venus in Libra’.
Na het succes van zijn debuutalbum ‘Messias’ en singles als “Hard To Love”, “Light” en “Be Mine” brengt Jaouad als voorbode van een nieuw album de Spotify-single “I’m So Tired” uit, een intense, eerder minimalistische jazzy song waarmee Jaouad aangeeft nieuwe muzikale wegen te verkennen.
De song vertelt volgens Jaouad hoe het hoofdpersonage van ‘Venus in Libra’ als dragqueen en eigenaar van een cabaret nachtclub moe is van alle mannen die gepasseerd zijn en die maar één ding zoeken. Het is een eerbetoon aan de vele queer mensen die voor de zoveelste keer door nieuwsgierige mannen worden benaderd om uiteindelijk leeg achter te blijven.
Muzikaal had deze song van Tamino kunnen zijn.
De nieuwe single van de 27-jarige Nederlandse zangeres en songwriter Irene Hin heet “Blijf Nog Even”. Ze schreef de pianoballad voor haar overleden vader die aan de ziekte van Alzheimer leed. De titel refereert aan de door haar gekoesterde momenten waar haar vader nog helder was. Het artwork heeft een bijzondere betekenis: Irene draagt op de foto het racepak en de helm van haar vader, die racepiloot was.
Het is voorlopig nog wat moeilijk om Irene te vatten als artieste. Op deze single en op haar debuutsingle“Schaduw Van Jou” overstijgt ze in haar teksten de banaliteit van heel wat andere Vlaamse en Nederlandse artiesten die in het Nederlands zingen. Maar ze blijft dan ook bij onderwerpen waarvoor je als luisteraar meteen de rode loper uitrolt. Ik ben vooral benieuwd of ze ook in andere songs, over kleinere gevoelens, net zo diep of liefst nog dieper graaft in haar eigen leven en dat van de mensen die haar omringen, maar ze krijgt op basis van deze twee songs het voordeel van de twijfel.
https://www.youtube.com/watch?v=KLrFHA4Fnfg
Oorpool brengt op zijn nieuwe digitale single “My Dark Side” bruisende, dansbare synthwave die doet denken aan het meest swingende van Pet Shop Boys en Yazoo. Muzikaal herken je het origineel vanTthe Waterboys nauwelijks. In de – onderkoeld gezongen - lyrics uiteraard wel, maar daarbij hebben die van Oorpool het voordeel dat “My Dark Side” dan weer niet het meest bekende nummer van The Waterboys is en zo kunnen ze dat nummer ongestoord helemaal naar hun hand zetten.
Knap gedaan, deze single.
Elektro/Dance
My Dark Side -single-
Oorpool
Voor hun nieuwe single “Comedown” hebben The Calicos goed geluisterd naar The War On Drugs en Bruce Springsteen, maar goede voorbeelden garanderen daarom nog geen goede song. En hun “Comedown” is meer dan gewoon goed. Wat een catchy nummer. Een sound met een gloed als een ondergaande zomerzon, een drive die je meteen aan het dansen krijgt, lyrics die je uitnodigen om zomaar te gaan meezingen. What’s not to like?
Als er op dat volgende album van The Calicos nog een paar van dit kaliber staan, dan wordt dat het album van het jaar.
https://www.youtube.com/watch?v=mC4rRmHpyx8
Augustijn kan het ijzer smeden terwijl het heet is. Nu hij op steeds meer radiozenders opgepikt wordt, heeft hij net een nieuw album klaar. Daarvan mogen we al een eens proeven op “Gie En Ik”.
Aan het concept werd weinig veranderd. Muzikaal heeft deze single niet de Elbow-flair die we hem eerder al meermaals toegeschreven hebben. De begeleiding en het arrangement zijn zo mogelijk nog kleiner dan op zijn eerdere albums en dat past perfect in het plaatje, want zo kan de prachtige tekst zich in al zijn laagjes ontvouwen. Augustijn zingt ook ‘klein’ – bijna fluisterend - en verontschuldigend over een onbeantwoorde jeugdliefde die ook nog eens heel lang onuitgesproken was, op een zatte verspreking na. Het is uit het leven gegrepen en herkenbaar op velerlei manieren. Het is bijna zonde dat zo’n onderwerpje zelfs maar geopenbaard wordt, want het zou in het grotere geheel der dingen misschien nog mooier zijn om de lijn niet te breken en het hele gevoel voor eeuwig onuitgesproken te laten sudderen in de diepste kronkels van zijn ziel. Maar dan zouden we deze prachtige, breekbare liefdesverklaring nooit gehoord hebben en dat zou ik Augustijn ook niet vergeven.
https://youtu.be/T08VHMg3al8
Sprints is een punkbandje uit Dublin dat met “Literary Mind” een dijk van een single uit heeft. Het is uptempo punk met twee voeten vooruit, vinnig bijtend, een beetje slordig uiteraard, maar met een refrein dat zo catchy is dat je het een week na je eerste luisterbeurt nog spontaan kan meeneuriën.
En je voelt in heel de track de gelukzaligheid van de prille verliefdheid waarop zangeres Karla haar lyrics gebaseerd heeft.
Muzikaal doet dit mij wat denken aan Eden, de band van Roos Van Acker, en de eerste demo van Magnapop.
Bij de single-versie hoort ook een bijzonder leuke live-versie. De remix van Tom Sharkett van WH Lung kan ons veel minder bekoren.
https://www.youtube.com/watch?v=2hes7OfoHl0&list=PLfANLWXYrTBpIXinl0owgE2CFJj04wZKu
Shorty Jetson & The Lefthands
Er kwam een crowdfunding aan te pas om de clip op te nemen en het moet gezegd: deze single verdient ook echt een degelijke clip. “Dynamite” is een heerlijke single die in zijn tweestemmigheid met mannelijke en vrouwelijke vocalen mooie herinneringen ophaalt aan The Beautiful South, Cock Robin en Fleetwood Mac, maar ook aan de vroegere Belgische band The Establishment en aan Nighthawker uit Nederland en Thee Holy Strangers uit Griekenland. Met die twee laatste bands hebben Shorty en zijn band ook hun losse, rafelige, catchy bohemian-americana poprock gemeen.
Inzake productie wordt op “Dynamite” nog niet het onderste uit de kan gehaald, maar dat hoeft ook niet altijd. Deze song is zo sterk dat hij waarschijnlijk zelfs in een a capella-versie nog overeind zou blijven.
https://www.youtube.com/watch?v=PCU83ri04_Y
Opa Punk heeft nog eens een plaatje gemaakt waarin zijn rauwe roots bij momenten terug aan het oppervlak komen. Opener “Frenzy” laat er in die zin geen gras over groeien, het is een briesende knaller die met heuse punkattitude tegen de muur beukt. Nog twee van die striemende punkkopstoten zijn “Modern Day Ripoff” en “Neo Punk”, ze herinneren er ons nog eens aan waarom Iggy tot godfather van de punk werd geridderd. “Strung Out Johnny” is heel andere koek, het heeft een eighties toets die voortdrijft op Iggy’s gekende bariton, maar het is verdomd catchy en klinkt bij iedere beluistering beter.
We krijgen Iggy in al zijn vormen en gedaantes, dus ook de crooner is van de partij in “Morning Show”, maar dat is zo een plakker die niet echt blijft plakken, als u begrijpt wat ik bedoel. En ook een niemendalletje als “New Atlantis” had hij mogen achterwege laten. Maar goed, Iggy heeft in zijn carrière wel meer van die stinkers geschreven, inferieure platen als ‘Party’, ‘Avenue B’ of ‘Preliminaires’ staan er vol van. We vergeven het hem, temeer om dat er hier nog meer lekkers te proeven is. Zoals “All The Way Down” bijvoorbeeld, een compromisloze rocker die ook op ‘Brick By Brick’ niet had misstaan. En ook afsluiter “The Regency” mag er best zijn. Wat geflirt met meligheid in het begin om dan later in een eighties flow te gaan uitgroeien tot een puike meesleper.
Natuurlijk raakt ‘Every Loser’ nog niet aan de hielen van de eerste drie Stooges platen, en ook ‘Lust For Life’ en ‘The Idiot’ blijven ver buiten bereik. Maar toch is dit een behoorlijk sterk plaatje. Steek hem in uw platenrek ergens tussen ‘Skull Ring’, ‘Brick By Brick’ en ‘American Caesar’, daar zit ie wel comfortabel.
Op 10 maart brengt de band (bestaande uit Sam Pieter Janssens en Annelies Tanghe) twee EP’s uit die digitaal afzonderlijk verkrijgbaar zijn maar die je samen op één vinyl of cd kan kopen. Op het album vind je een aantal singles terug die gedurende de covid periode werden uitgebracht zoals o.a. “Love Like Gold” en “Photograph”. Daarnaast werd het album aangevuld met nieuw werk. Deze keer geproduceerd door David Poltrock. Poltrock is een in Brussel gevestigde composer, producer, arrangeur en keyboardspeler. Die o.a. live voor De Mens werkt en in het verleden ook voor bands zoals Hooverphonic, Black Box Revelation tot zelfs Adamo.
Digitaal zijn het twee aparte EP’s die wel beiden als leidraad de verbindende kracht van de liefde bevatten. Daarmede hoor je ook niet op het album uit welke EP de nummers komen. Sedert hun debuut in 2018 zijn ze regelmatig op o.a. Radio 1 en Willy te horen geweest. Verleden zomer deden ze een tour met De Mens. In het verleden waren ook al support voor Joan As Police Woman en Absynthe Minded. Ook in Nederland beweegt er één en ander… Ze zijn al te gast geweest op de radio bij niemand minder dan Leo Blokhuis.
“Better” is een ideale opener. Een vrolijk klinkend nummer met een minder vrolijke tekst en een catchy refrein. Ideaal voor op de radio. “Too Long Maybe” heeft een op de voorgrond geschoven baslijn. In het refrein komt er samenzang bij wat het nummer hier ook een harmonieus en warme vibe geeft. Wat in de meeste van hun songs opvalt dat ze ruimte laten zodat alles mooi tot zijn recht komt. Less is inderdaad soms more.
“Photograph” is een warme song waarin de afwisseling tussen spoken word en zang door Annelies Tanghe een mooie afwisseling aan het nummer geeft. “Unknown Lover” lijkt wat zuiders en feestend qua instrumentengebruik en sound. Een zomers liefdesliedje als het ware. “Time” is een dromerig nummer (mede door de synths en de tekst). Een heel mooi nummer dat een groeier wordt tijdens het her beluisteren. “Rollercoaster” is een nummer met een heerlijke riff, leuke percussie en een heel degelijk refrein. “Left Us Long Ago” is een pareltje. Alles klopt aan het nummer, heel mooie zang en een refrein dat blijft hangen en naar meer smaakt! “Tiger” is de eerste single uit het album dat werd gelost en dat sommigen onder jullie misschien zullen kennen. Een lekker uptempo nummer met de nodige weerhaakjes (o.a. ritmisch) om een interessante single te zijn. “Little Boy” barst van de melancholie en in het refrein breekt het dan wat open. “Stranger” is als het ware een ingetogen dromerig slaapliedje geworden en sluit zachtjes het album af.
Op deze plaat vind je werkelijk een aantal pareltjes terug zoals o.a. “Left Us Long Ago”, “Time” en “Too Long Maybe”. Een heerlijk afwisselend doch coherent en warm album. Heerlijke bas, mooi synthsound en keys en natuurlijk de heerlijke zang van Annelies Tanghe.
Wanneer je tickets koopt om naar de album voorstelling te gaan in het Depot te Leuven op 26 maart; dan kan je met je ticket de lp aan 10euro en de CD aan 5 euro kopen. Een koopje me dunkt.
Vanaf het eerste concert dat ik zag in het Wilde Westen op 17-03-2018, damn da’s ook al bijna vijf jaar geleden, zag ik de potentie van deze Zwevegemnaar.
Deze nieuwe single bevestigt nogmaals mijn vermoeden en toont terug waarom Mooneye zo aantrekkelijk is: een engelen gezang met een catchy en melancholisch refrein, een band dat cohesie toont en een frontman waar vele meisjesharten sneller van gaan slaan. Wat kan er nog fout gaan? Koen Gisen (ook Meskerem Mees en Bonny King) deed de productie en liet alles heel goed, warm en helder klinken.
Vanaf maart beginnen ze een clubtournee doorheen België, Nederland en Duitsland. Het zien waard want ze hebben een uitstekende live reputatie. Er wordt tevens gewerkt aan een opvolger voor ‘Big Enough’. Een plaat die je op zijn minst al eens moet beluisterd hebben.
Sedert hun debuut in 2018 heeft de band al een mooi parkoers afgelegd met als gevolg veel airplay op Willy, optredens op mooie plaatsen in het land en een mooie tweede album in de vorm van “Cracks in Common Sense”. Nu is er drie jaar later ‘Idiot Paradise’
Opener “Half-Life” is meteen raak. Een catchy in 90’s gedrenkte mix van indie-rock tot postpunk neigende midtempo song. Heerlijk… kort, bondig en to-the-point. Met “No” gaat het tempo de hoogte in. Een jachtige track met een catchy gitaar lick. De band klinkt terug wat volwassener en directer. Ook iets radio vriendelijker zonder poppy te gaan. “Roman Numerals” heeft qua inzet en energie wel wat Pixies gelijkenissen. “Are You Awake” is terug een trager nummer en die hebben wel telkens een ferme impact op mij moet ik zeggen. Die gaan diep. En ze heeft dan nog zo’n “Na na na”- zanglijn waar Blur ook wel een beetje een patent op had. Prachtig nummertje! Het titelnummer is een ingehouden pop/indie song dat ook School is Cool of Mooneye hadden kunnen maken. Met een mooie uitgerekte outro die de song beheerst doet ontploffen. Andermaal een pareltje om te koesteren. “Ook Afraid to go Home” is van hetzelfde kaliber. “I Can’t Sleep” is ook geweldig en bezit tevens een mooie outro.
Negen songs waarvan geen enkele er teveel op staat. Het niveau is er mijn inziens op dit album terug op vooruit gegaan!
DIRK. klinkt als DIRK. en dat is prima. Catchy, vol, krachtig en urgent. Vergelijken is moeilijk maar namen zoals bv Nemo, Silverchair, Pixies en Pavement schieten daarbij wel eens door mijn hoofd. De zang doet soms wel eens aan Thurston Moore denken en dat is toch wel een compliment lijkt mij. Genoeg namedropping voor vandaag en luister gewoon eens naar hun nieuwe single…dan weet je het wel. Dit album zal de weg naar de luisteraars vinden, want kwaliteit komt meestal wel bovendrijven. Gelukkig maar. Op 31 maart te zien in de AB te Brussel. Ge moest al kaarten hebben!
Idiot Paradise
1. Half-Life
2. No
3. Roman Numerals
4. Are You Awake?
5. Idiot Paradise
6. Help I’m Going Sane
7. Afraid To Go Home
8. I Can’t Sleep (single)
9. Alarms
De Britse synthpopband Depeche Mode heeft een nieuw album klaar. ‘Memento Mori’ komt uit op 24 maart en is het eerste album sinds het overlijden van toetsenist en mede-bandoprichter Andy Fletcher bijna een jaar geleden. De band bestaat nu officieel nog uit het duo Dave Gahan en Martin Gore.
De vooruitgeschoven single “Ghosts Again” van dat nieuwe album is een terugkeer naar de uptempo en heel dansbare sound van de begindagen van Depeche Mode. Als tegengewicht voor de troostende songtekst over afscheid nemen en de hoop om ooit op de een of andere manier weer samen te zijn.
Aan de lyrics werd meegeschreven door Richard Butler, van the Psychedlic Furs. De video is van Anton Corbijn.
https://www.youtube.com/watch?v=iIyrLRixMs8
Dance/Elektro
Ghosts Again -single-
Depeche Mode
Nel Mertens is een Vlaamse punkdichteres met al een paar dichtbundels op haar naam. Ze schrijft ook reviews van albums en concerten en dus stond het enigszins in de sterren geschreven dat haar gedichten ooit wel eens op muziek zouden gezet worden. Haar muzikale partner in crime is JP De Brabander van This Can Hurt en DeLaVega.
De eerste release van N.E.L. en J.P is de single en video “Zelfbeeld Van Denaldie”. De tekst van Nel gaat over iemand met een laag zelfbeeld, over Tinder en over winkelen om de leegheid te compenseren. In de look & feel van de vocalen hoor ik dezelfde miskenning en onbegrip als op “Canto Marginal” van Stef & De Tong, ook meer dichter dan zanger. De muziek klinkt als knisperend frisse elektronische postpunk.
Wat Nel en JP hier brengen bouwt voort op een oude traditie. Wie oud genoeg is, denkt dan samen met mijn aan wat de Nederlander Ton Lebbink deed, of anders aan “Niets Is Voor Altijd” van Madou of aan “Voor De Dood” van Aroma di Amore. Vlaanderen heeft nood aan poëten die ons af en toe eens een spiegel voorhouden, ook al is het niet altijd fraai wat we daarin te zien krijgen.
Elektro/Dance
Zelfbeeld Van Denaldie
N.E.L. & J.P
Nederlands 
Français 
