De band draait al mee sedert 1997. Ze kende ook al veel bandlidwissels. ‘Road To Insanity’ is hun derde ‘officiële album sinds 2016. In 2016 kwam ‘The Joker’ uit met een gelijknamig bijhorend biertje van 8,5%. Voorheen hadden ze wel al vier demo’s uitgebracht.
Nu is er dus ‘Road To Insanity’ waarvoor ze naar de Breeze Inc Studio’s gingen voor de productie en naar de Project Zero Studio’s voor de mastering. Ze tekenden bij Necktwister Records. Een optreden op Alcatraz en een nieuwe UK tour staan al op het programma voor dit jaar.
Nadat ze tegenslag hadden dat hun vorig album net voor corona uitkwam en optredens en promo voor de plaat stilviel, lijken ze alles uit de kast te hebben gehaald om met dit album een herstart te kunnen maken.
Het album opent met “Wargames” en je zou kunnen zeggen dat het een typisch Eternal Breath nummer is. Krachtig vocals, snedige gitaren en een mix tussen trash en power metal. Het nummer gaat over oorlog maar werd voor het begin van de oorlog in Oekraïne geschreven. Voor “Unwanted Son” gaan ze een beetje buiten deze typische elementen. Het nummer is eerder mid-tempo en bezit wat prog invloeden. Een fijne intro met wat progressies die mij wat aan Iron Maiden doet denken. Ook hier terug met de denderende ritme sectie die het nummer voortjaagt. Heel sterke track. “Master of Deception” is terug sneller en gaat over misleiding en bedriegen. Een thema dat van alle tijden is. “Virus of Death” klinkt donkerder dan de voorgaande songs en ook hier krijgen we iets meer prog invloeden in de structuur van het nummer. Terug een boeiende intro en ook met hier en daar wat overgangen die het nummer de nodige twist en turns geeft. Met een refrein dat het live goed zal doen. Met “Living in the Shadow” krijgen we een eerste rustpunt. Het start als een gevoelige ballad die dan langzaam harder wordt en waar zelfs enkele grunts te horen zijn. Monica Janssen (o.a. X-Tinxion) tekende present voor de grunts.
Er zijn nog gast muzikanten. Sean Peck is te horen in de spoken words op “The Edge of The World” en “Back on Track”. Jen Verstraete (gitaar & backings) zingt de vocals op “The Edge of The World” en Robin Vancaeyseele (gitaar & backings) zingt op “Phantom Brain”. “Insanity” start met een vette baslijn, chromatisch gitaarriffs en een hoge falsetstem in het refrein. Een ferme track die zijn titel niet gestolen heeft. “Phantom Brain” staat in een a-typische maatsoort van 7/4. Dat is voer voor muzikanten. Als gewone luisteraar ga je misschien wel horen dat het ritmisch een iets andere vibe heeft. “Back on Track” begint als een aankondiging van een concert. Het is tevens een verhaal over het feit dat mensen na de lock downs terug hun vrijheid konden vieren. “God Has Called Your Name” is dan terug een zwaarder en donker nummer dat over het verlies van een familielid gaat. Afsluiter “Edge of the World” begint filmisch en met een gitaarlijn die heel melodisch en sfeervol is. Een nummer dat qua opbouw en structuur een ietsje aan Iron Maiden doet denken. In elk geval een sterke afsluiter van een goed en degelijk album.
Met ‘Road to Insanity’ recht Eternal Breath wel degelijk terug hun rug. Met dit album zijn ze inderdaad klaar om verder te gaan waar covid hun stil heeft gelegd. Het is een album dat heel degelijk gemaakt is en de productie klinkt ook goed. Waar de vorige plaat meer richting pure trash (Kreator, Testament…) ging vinden we hier een aantal songs met progressieve elementen in. Ik vind die elementen heel geslaagd. Pure trash liefhebbers gaan die paar tracks misschien iets minder vinden. Het geluid blijft niettemin typisch Eternal Breath met hier en daar een song die op dat vlak lichtjes buiten de lijnen kleurt.
In april komt het nieuwe album van Fischer-Z uit: ‘Triptych’. Zoals gebruikelijk worden er eerst wat singles losgelaten op de wereld. “A Plea” is een vrij melancholisch nummer geworden en vertelt het verhaal over een Russische soldaat die naar het thuisfront schrijft. Daarin vraagt hij om geen jongemannen meer te sturen die onnodig gaan sneuvelen voor oorlogszuchtige leiders die enkel op macht uit zijn.
Het nummer is nogal donker en zwaarmoedig dat dan toch wat open breekt in het refrein. Het is een rock/pop nummertje met een heel fijn refrein en een uitdienende outro met een mijmerende John Watts. Heel degelijk gemaakt en met een sterke boodschap.
Deze single is een mooie voorloper van het aankomende album. Een eerste beluistering van ‘Triptych’ zegt mij dat het zelfs niet het sterkste nummer van de plaat is geworden.
Vier nummers kan je reeds beluisteren op de eind vorig jaar verschenen EP. Het wordt dus uitkijken naar het album dat uitkomt …
Fischer-Z - A Plea [Music Video] (youtube.com)
Oei, wat is er met IDLES aan de hand? Met de vorige plaat ‘CRAWLER’ werd al voorzichtig een andere koers gevaren maar de brute energie was tenminste nog niet volledig verloren gegaan. Op ‘TANGK’ is dat helaas wel zo.
IDLES streeft een wat dan heet ‘volwassen’ en ‘breder’ geluid na. Het is hun goed recht, een band moet evolueren, maar ze verliezen in hun zoektocht naar een nieuwe sound de opwinding, furie en kwaadheid van bloedstollende platen als ‘Brutalism’ en ‘Joy As An Act Of Resistance’. Volgens velen is dit een moedige volgende stap, volgens ons is het vooral jammer. IDLES is geëvolueerd van geagiteerde moshpit-band naar brave huiskamer-band, en dat is toch even verschieten. Als de angel eruit is, is ook het meeste gevaar geweken, en dat is nooit goed.
Neem nu opener “IDEA 01” waarin de band een statement lijkt te willen maken van “wij zijn veranderd, take it or leave it”, alsof ze van ‘TANGK’ hun eigenste ‘Kid A’ willen maken. Laat die dingen toch maar beter over aan Radiohead zelf (of The Smile als u wil), die zijn daar het meest bedreven in.
Ook “POP POP POP”, “Roy” en “A Gospel” zijn meer ideeën dan songs, ze blijven een beetje ter plaatse trappelen en laten nergens een onvergetelijke indruk na.
Soms gaat het wel ergens naar toe, “Grace” bijvoorbeeld is ook weer een atypische en ingetogen IDLES-song, maar het drijft tenminste op een aangename beat en blijft, in tegenstelling tot de meeste songs, wel hangen. Ook “Dancer”, dat werd ingeblikt met het fantastische LCD Soundsystem, is een schot in de roos, een song met pit en drive.
In het zinderende “Gift Horse”, veruit de beste track, weerklinkt eindelijk terug de geestdrift, razernij en punkgeest van de betere dagen.
Maar dat is te weinig, veel te weinig.
De Belgische epic symphonic metalband Cathubodua bracht zopas zijn nieuwe album ‘Interbellum’ uit. Een interbellum is een periode van relatieve rust tussen twee conflicten in. Nochtans is er op het album met dezelfde titel van Cathubodua van rust maar weinig sprake. Op een enkele ‘zachte’ intro’s en één bijna akoestisch nummer na na vind je op ‘Interbellum’ vooral spanning, agressie, kracht en snelheid. Dit album raast en buldert als een storm. Het is veruit het hardste album dat deze band reeds opnam.
De line-up van Cathubodua is bijna helemaal vertimmerd sinds ‘Continuum’. Toch klinkt het geluid van de band heel vertrouwd, maar dan in een net iets kwadere, bozere en rauwere versie van wat we op ‘Continuum’ hoorden.
Wat ook opvalt: het geluid klinkt heel vol en slingert je van het ene aandachtspunt naar het volgende. De strijkers-, blazers-, piano- en koor-arrangementen zijn heel degelijk.
Thematisch (in de lyrics) is dit album soms wat moeilijk. De onderwerpen zijn wat klassiek voor de symfonische metal (het zou zo een fantasy-verhaal kunnen zijn), maar de aanpak is veel minder klassiek. Dat maakt dat je als luisteraar wel wat moeite moet doen om ‘mee’ te zijn.
De iets aangepaste muzikale koers doet Cathubodua goed. Er zit meer onderscheidend vermogen in dit album, ten opzichte dan van de heel lange lijst van female fronted symphonic metal bands. Het rauwere, snellere en agressievere dat er in zit heeft zangeres Sara misschien wel wat getriggerd om next level te gaan. Enkel in het romantische en zo goed als akoestische “The Mirror” krijgen zij en violist Arvid rij baan van de band om hun talenten breeduit aan te bieden.
Het is moeilijk om bij de slechts zes nummers één of meer favorieten aan te duiden. Elk nummer heeft een eigen identiteit en eigen kwaliteiten. Inzake compositie en techniciteit ligt de lat altijd hoog. Mijn voorkeur gaat naar de gecontroleerde razernij van “Will Unbroken” en naar “Foretelling”, wat de eerste single.
Met de zes nummers samen haalt dit album slechts nipt de grens van het half uur. Dat is dan ook de belangrijkste opmerking voor dit album, dat het misschien net iets te kort is.
https://www.youtube.com/watch?v=LJfmm7nVp9M
De productie en mix van het nieuwe album waren in de bekwame handen van Yarne Heylen (van Carnation). De intro is misschien een referentie naar de folkmetal-roots van debuutalbum ‘Opus I Dawn’. Daarna breekt deze nieuwe single open in zowat het hardste en ruigste dat we al van deze band gehoord hebben. Tegelijk klinkt het knisperend als vuurwerk op een taart. Zangeres Sara staat heel centraal in de sound, maar ze moet –virtueel - vechten voor haar plaats.
Cathubodua stelt Interbellum het hele jaar door voor aan het publiek met een club- en festivaltournee door België, Nederland, Frankrijk en Duitsland.
https://www.youtube.com/watch?v=sIRh5yELJkE
Ronker is al een hele tijd goed bezig, ook al zitten ze misschien in het makkelijkst aan de man te brengen subsegment van de rock. Ook hun nieuwe single “Slow Murder” is een bonte mix van noise, emo-hardcore en posthardcore (in de stijl van Brutus), met lyrics die meer gespuugd worden dan gezongen.
Twee mannen hebben de brute smerigheid en de razernij van Ronker op magistrale wijze kunnen producen en mixen en dat zijn misschien niet toevallig mensen met ervaring in de metal: Tim Toegaert (If I May, Cavaran, Turpentine Valley, …) en Bob Briessinck (Bloodrocuted, Infantile, Velvet Mist, …).
“Slow Murder” gaat over het aanvaarden van het leven, zowel de donkere kanten als de ranzige pasteltinten ervan, en over het willen proeven van alle smaken die geen vanille zijn.
Deze single is de aanloop naar het debuutalbum 'Fear is a Funny Thing Now Smile Like a Big Boy'. Dat komt op 10 mei uit.
https://www.youtube.com/watch?v=H89G50-BsVA
The Me In You heeft ons in 2022 bijzonder aangenaam verrast met het album ‘How Does It Feel To Be Wrong All The Time’. Hun nieuwste single heeft – gelukkig – een veel kortere titel.
“Oh No” is een midtempo poprocknummer dat ons meteen aan de Belpop van Toy doet denken, op een positieve manier, uiteraard. Met een zelfde cathyness en met dezelfde vibe. Wat gladjes op het eerste gehoor, maar met één of meer dubbele lagen in de lyrics: lichte melancholie, een gebroken hart of toch wat liefdesverdriet, …
Het levert alvast een heel aanstekelijke popsong op. Als dit de maat is voor het volgende album, beginnen wij al te popelen van ongeduld.
https://www.youtube.com/watch?v=J4vrHheCYRo
We hebben de Belgische band The 925 al wat lof toegezwaaid na hun concert met The Dirty Denims in Oudenaarde. The 925 krijgt stilaan ook in het buitenland een voet tussen de deur en met de nieuwe single “Karma” zullen zeker nog veel meer harten veroverd worden.
Wij zagen in De Harmonie in The 925 een combinatie van de geest van The Sonics en de rock-vibes van Nathaniel Rateliff. En dat zijn exact de twee referenties die ook bij “Karma” horen: garagerock met een beetje fuzz en met een stevige scheut soulrock. Deze single over hoe karma iemand als een boomerang in het gezicht kan treffen is de perfecte ambassadeur voor The 925 en kreeg in de studio de best mogelijke behandeling.
LIVE 2023
The 925 - Snedige garagerock met veel branie (musiczine.net)
Binnenkort staan ze in de AB en op nog wel meer Vlaamse podia.
https://www.youtube.com/watch?v=6OEHlYFMC20
Drums'n'Guns is al bezig van 2012, ontstaan uit de stoner van Mogul. Na een demo en vele geslaagde optredens heeft de band zijn stempel gedrukt op stoner/post punk. In 2016 verscheen het debut, 'Ianna'. We horen een sterke diversiteit. De band treedt hier buiten zijn comfortzone.
In coronatijd kwam 'Hail Hail' uit. Het werd toen even stil … tot nu. Met 'If You Can' is Drums'n'Guns terug. We hadden hierover nog een fijn gesprek met de band.
Lees gerust .
Hoog tijd om de EP onder de loep te nemen.
Uit het interview bleek dat het de bedoeling was om de live beleving op plaat te brengen. Drums'n'Guns is met brio geslaagd in deze opzet. Opener “Gloria” is een eerste uppercut. Een volgend oplawaai is er met “Beg You Pardon”, rauw, snel, om zich heen stampend.
“Unless”, “Focus On the brand” en “S-Men” tappen uit hetzelfde vaatje, het zijn twee mokerslagen van nummers en nodigen uit tot een moshpit. Punk en metal zijn verweven in hun sound.
Deze band verdient een ruimere erkenning want met deze EP overtuigen ze meer dan ooit …
‘Piano Feroce’ is een verzameling akoestische versies van eerder uitgebrachte songs … in de luisterbeurt zijn ze meer dan dat …
In het hart van de eerste pandemische winter nam Hilke een eenvoudige maar ingrijpende beslissing: opnieuw een akoestische piano kopen. Dit instrument is de perfecte metgezel voor een nieuwe muzikale reis. ‘Silent Violent', het debuutalbum van Hilke, was een zoektocht als liedjesschrijver en zangeres, een reis om haar plaats te vinden binnen het spectrum van genderzang. Ze riep de hulp in van muzikale vrienden als Dino Brandão, Odd Beholder en Gregory Frateur van Dez Mona en vroeg om hun vocale interpretaties van haar liedjes. 'Piano Feroce' is de inspiratie voor een nieuwe fase van muzikale introspectie en klinkt overtuigend.
Puur muzikaal bekeken voelen we de zachtmoedige, hartverwarmende aanpak, met een zweempje melancholie. Het brengt ons zelfs tot de vroege indie van de Velvet Underground, zeker de vocale inbreng gelinkt aan zangeres als Nico. We voelen haar spirit op “Paradoxes” , “Freeze” en “Greta”.
Hilke heeft voldoende eigenheid door de brede, intense pianoklank. Een droomwereld openbaart zich in die sound, ook al wordt deze af en toe eens bespat met forsere geluiden. De warme vocals zijn pakkend. De intimiteit blijft centraal staan, luister verder maar eens naar “How are You” en het afsluitende “Silent Violent”.
‘Piano Feroce’ is er eentje van een sprookjeswereld van intiem genot.
Tracklist: Paradoxes - Freeze - Greta - The T - How Are You - Silent Violent
Wajdi Riahi Trio is het project rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om hier zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn roots.
Opvolger 'Essia' slaat een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen de twee horizonten van de pianist: Tunesië en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. Live ervaarden we een muzikale cultuurshock.
Lees gerust .
Dit is een interessant plaatje die ons meevoert naar verre oorden , met de jazz sound als centraal gegeven.
Het trio improviseert graag en de Tunesische klaagzang klinkt gevoelig, emotievol, intens. “Agree, Hypoctrite or leave” is een sterke opener . Riahi zit aan z’n piano op het verbluffende mooie, ingetogen “Yala Qawni” bepaald door die pianoklank en z’n breekbare stem, zachtmoedig drumgetokkel vult aan.
“Inel Blues” klinkt magisch en stuwt die piano jazz in een andere richting, door de invloeden uit Tunesië met de Westerse cultuur te mengen. Het is een ruim acht minuten durende klepper. Wat een klankenweelde horen we hier. “Hroub”, “Choral Stamebeli” en “Essia” zetten het verder. Met als gevolg een schitterend resultaat.
"Wat dit trio deed, was zondermeer uniek en grensverleggend. Ze nodigen je uit mee te stappen in hun (muzikaal) verhaal en avontuurlijke sound. Het publiek lustte ervan en genoot … Wat een culturele schokgolf. Missie uitermate geslaagd!", schreven we over het optreden van dit trio in de Casino, Sint-Niklaas. Ook op plaat is dit duidelijk zo.
Opening 03:47 Agree, Hypocrite or Leave 03:38 Yala Qawmi 05:19 Inel Blues 08:28 Nawres 02:22 Road to... 06:39 Akahaw 01:03 Hymn to Stambeli 07:42 Hroub 02:05 Choral Stambeli 03:19 Essia 04:04
Night's Requiem is een nieuw Belgisch melodieuze death metal project van Tijs Carlé (Royal Jake) en Mathias Vergaelen (HEXA MERA). Het duo bracht een EP uit, 'Crossing The Void' en nodigde bevriende muzikanten uit om er aan mee te werken. Het werd een bijzonder interessant project, met een persoonlijk verhaal.
Een trip voor donkere zielen onder elkaar? We vroegen het Tijs en Mathias in een fijn gesprek, waarbij we ook polsten naar de ambities en de plannen.
Lees gerust .
In het interview steunen de twee op een therapeutische duiding van de EP, om dingen uit hun leven een plaats te geven, op zoek naar een zekere gemoedsrust binnen de duisternis die hen omringt.
Ze brengen twee uiteenlopende werelden bij elkaar (hun eigen projecten waren totnutoe steeds sterk verschillend) tot een donker, grauw, toegankelijk geheel, zonder echt lichtvoetig te klinken. “The Void” is een emo beladen song van opgekropte frustraties en pijn in een melodieuze instrumentatie, intiem, veelzijdig tot een oerknal.
Donker en licht botsen zachtjes tegen elkaar, demonen en engelen kunnen elkaar ontmoeten. “Through the darkness” en “Weep of guilt' zijn erg gevoelig binnen dit concept. Een bijzonder project dus, een verstandshuwelijk tussen pijn en vreugde, tussen duisternis en licht; geen gevechtsmodus dus.
Donkere magie ervaren we op het verschroeiende “Reminiscene” en de intense afsluiter “Immemorial”.
Dit project is echt een verrijking binnen het genre. Een intens mooie donkere EP.
Tracklist: The Void (1:39) Through the Darkness (4:32) Weep of Guilt (4:49) Reminiscence (4:54) Immemorial (5:38)
Voor deze plaat is de bezieler van de band, Michiel Libberecht, een beetje terug gekeerd naar zijn roots. Met name een plaat met een akoestische invalshoek en weinig toegevoegde snufjes. Een beetje zoals de muziek klonk op zijn debuut EP waar “Thinking About Leaving” op staat. Was ‘Big Enough’ eerder de plaat zoals ‘Odelay’ voor Beck was, dan zal ‘Come With Me and Hide’ eerder de plaat zijn zoals ‘Seachange’ voor Beck was. Beter kan ik het muzikaal niet vergelijken of uitleggen.
Er wordt geopend met “New Skin”. Je hoort het warme en melancholische geluid van het ingetogen nummer dat zeer emotievol gezongen wordt. Het nummer heeft een heel fijn refrein dat bij het opnieuw beluisteren meer en meer groeit. “Girl Like You” is regelrecht single materiaal. Een beetje uptempo en goed in het gehoor liggend. “Branches” kennen we al als single. Een sterk nummer dat ik op het eerste gehoor niet meteen als een single kandidaat zag maar het is een groei nummer met een folks karakter en een wiegend ritme. Op “Another Fool” krijgen we terug waar de band sterk in is: een melancholische zang met een warme sound en een wenende gitaar. Dat geldt eveneens voor “Lover to Stranger” dat nog net iets sterker in elkaar zit.
Op dit album krijgen we negen warme, melancholische en catchy songs te horen. Mooneye is terug gegaan naar het geluid uit de begindagen maar klinkt hier veel volwassener. De productie klinkt heel goed. Ik ben al benieuwd hoe dit straks live gebracht zal worden.
Fortress is een Antwerps synthpop trio dat ‘artist in residence’ was in de Trix. In die periode schreven ze talloze nieuwe nummers en namen ze ook een cinematografische concertfilm op. De band bestaat uit Hanne Torfs (zang en productie), Joppe Vanwetswinkel (toetsen) en Nils Tijtgat (bas).
In februari 2022 kwam hun EP ‘Dreamscape’ uit die overal goede kritieken kreeg.
“Colours” is een heel mooi opgebouwde track. Het is melodieus en dansbaar. Het klinkt vrij internationaal ook. De stem van Hanne Torfs gaat verschillende kanten uit. In het refrein is het catchy en eerder lichtvoetig. In de tussenstukken zit er meer grain en melancholie in de zang en klinkt de muziek ook iets donkerder. Dat alles maakt het geheel tot een fijn en catchy nummer.
Wie Fortress al kent van “Endless Roads” zal dit ook goed vinden want op “Colours” gaan ze op de ingeslagen weg verder. Het enige verschil met “Endless Roads” is dat deze single iets meer swingt en dat het minder donker klinkt.
Synthpop/Fortress
Fortress - Colours (Official Video) (youtube.com)
Billy Joel had in 1993 schijnbaar voorgoed afscheid genomen van de muziekindustrie met het album ‘River of Dreams’. Daarna waren er nog wel een paar releases, maar hij schreef geen nieuwe songs meer en nam geen studio-albums meer op. Het songschrijven lukte niet goed meer.
Van dat moment in 1993 moeten we dan doorspoelen naar een paar jaar geleden. De vrouw van de Amerikaanse producer en songschrijver Freddy Wexler regelt via een gemeenschappelijke kennis een ontmoeting tussen Billy en Freddy. Het wordt een aangenaam gesprek van meteen een paar uur en op het einde vraagt Wexler of Joel nog onafgewerkt materiaal liggen heeft. Hij gaat naar huis met een CD met onafgewerkte nummers en ideeën.
Freddy Wexler is geen onbekende in de muziekindustrie. Als songschrijver en producer werkte hij voor onder meer Kanye West, Ariana Grande, Justin Bieber, Lil Wayne, Selena Gomez, Tiësto en Pink, maar bijvoorbeeld ook voor Celine Dion en the Jonas Brothers, die misschien al wat dichter bij het universum van Billy Joel liggen.
Met die CD met onafgewerkt materiaal gaat Wexler aan de slag en maanden later heeft hij “Turn The Lights Back On” klaar. Joel is in zijn nopjes. De lyrics zijn op zijn lijf geschreven en zijn dan ook grotendeels opgebouwd uit zinnen en stukken van zinnen die hij eerder – maar niet als één song – geschreven heeft, aangevuld met zinnen die hij ‘zou kunnen geschreven’ hebben. Het inlevingsvermogen van Wexler in het universum van Nilly Joel is groter dan je op basis van zijn referenties zou verwachten.
Het resultaat is een heel aangename, romantische piano-ballad, die de draad oppikt waar Joel hem in 1993 achterliet. Zijn stem klinkt zelfs nog jonger dan we die van zijn laatste releases herinneren. Deze ballad is misschien niet van zo’n super-hoog niveau dat we er steil van achterover vallen, zoals “Piano Man” indertijd, maar toch is dit van een niveau dat we al lang niet meer gehoord hebben in popmuziek.
En we zijn vooral blij met de titel van deze single. Dat Billy Joel het licht opnieuw aansteekt, wil vast zeggen dat er een volledig album volgt.
https://www.youtube.com/watch?v=UOf6CMbHPuA
Nederlands 
Français 
