Sprints is een punkbandje uit Dublin dat met “Literary Mind” een dijk van een single uit heeft. Het is uptempo punk met twee voeten vooruit, vinnig bijtend, een beetje slordig uiteraard, maar met een refrein dat zo catchy is dat je het een week na je eerste luisterbeurt nog spontaan kan meeneuriën.
En je voelt in heel de track de gelukzaligheid van de prille verliefdheid waarop zangeres Karla haar lyrics gebaseerd heeft.
Muzikaal doet dit mij wat denken aan Eden, de band van Roos Van Acker, en de eerste demo van Magnapop.
Bij de single-versie hoort ook een bijzonder leuke live-versie. De remix van Tom Sharkett van WH Lung kan ons veel minder bekoren.
https://www.youtube.com/watch?v=2hes7OfoHl0&list=PLfANLWXYrTBpIXinl0owgE2CFJj04wZKu
Shorty Jetson & The Lefthands
Er kwam een crowdfunding aan te pas om de clip op te nemen en het moet gezegd: deze single verdient ook echt een degelijke clip. “Dynamite” is een heerlijke single die in zijn tweestemmigheid met mannelijke en vrouwelijke vocalen mooie herinneringen ophaalt aan The Beautiful South, Cock Robin en Fleetwood Mac, maar ook aan de vroegere Belgische band The Establishment en aan Nighthawker uit Nederland en Thee Holy Strangers uit Griekenland. Met die twee laatste bands hebben Shorty en zijn band ook hun losse, rafelige, catchy bohemian-americana poprock gemeen.
Inzake productie wordt op “Dynamite” nog niet het onderste uit de kan gehaald, maar dat hoeft ook niet altijd. Deze song is zo sterk dat hij waarschijnlijk zelfs in een a capella-versie nog overeind zou blijven.
https://www.youtube.com/watch?v=PCU83ri04_Y
Opa Punk heeft nog eens een plaatje gemaakt waarin zijn rauwe roots bij momenten terug aan het oppervlak komen. Opener “Frenzy” laat er in die zin geen gras over groeien, het is een briesende knaller die met heuse punkattitude tegen de muur beukt. Nog twee van die striemende punkkopstoten zijn “Modern Day Ripoff” en “Neo Punk”, ze herinneren er ons nog eens aan waarom Iggy tot godfather van de punk werd geridderd. “Strung Out Johnny” is heel andere koek, het heeft een eighties toets die voortdrijft op Iggy’s gekende bariton, maar het is verdomd catchy en klinkt bij iedere beluistering beter.
We krijgen Iggy in al zijn vormen en gedaantes, dus ook de crooner is van de partij in “Morning Show”, maar dat is zo een plakker die niet echt blijft plakken, als u begrijpt wat ik bedoel. En ook een niemendalletje als “New Atlantis” had hij mogen achterwege laten. Maar goed, Iggy heeft in zijn carrière wel meer van die stinkers geschreven, inferieure platen als ‘Party’, ‘Avenue B’ of ‘Preliminaires’ staan er vol van. We vergeven het hem, temeer om dat er hier nog meer lekkers te proeven is. Zoals “All The Way Down” bijvoorbeeld, een compromisloze rocker die ook op ‘Brick By Brick’ niet had misstaan. En ook afsluiter “The Regency” mag er best zijn. Wat geflirt met meligheid in het begin om dan later in een eighties flow te gaan uitgroeien tot een puike meesleper.
Natuurlijk raakt ‘Every Loser’ nog niet aan de hielen van de eerste drie Stooges platen, en ook ‘Lust For Life’ en ‘The Idiot’ blijven ver buiten bereik. Maar toch is dit een behoorlijk sterk plaatje. Steek hem in uw platenrek ergens tussen ‘Skull Ring’, ‘Brick By Brick’ en ‘American Caesar’, daar zit ie wel comfortabel.
Op 10 maart brengt de band (bestaande uit Sam Pieter Janssens en Annelies Tanghe) twee EP’s uit die digitaal afzonderlijk verkrijgbaar zijn maar die je samen op één vinyl of cd kan kopen. Op het album vind je een aantal singles terug die gedurende de covid periode werden uitgebracht zoals o.a. “Love Like Gold” en “Photograph”. Daarnaast werd het album aangevuld met nieuw werk. Deze keer geproduceerd door David Poltrock. Poltrock is een in Brussel gevestigde composer, producer, arrangeur en keyboardspeler. Die o.a. live voor De Mens werkt en in het verleden ook voor bands zoals Hooverphonic, Black Box Revelation tot zelfs Adamo.
Digitaal zijn het twee aparte EP’s die wel beiden als leidraad de verbindende kracht van de liefde bevatten. Daarmede hoor je ook niet op het album uit welke EP de nummers komen. Sedert hun debuut in 2018 zijn ze regelmatig op o.a. Radio 1 en Willy te horen geweest. Verleden zomer deden ze een tour met De Mens. In het verleden waren ook al support voor Joan As Police Woman en Absynthe Minded. Ook in Nederland beweegt er één en ander… Ze zijn al te gast geweest op de radio bij niemand minder dan Leo Blokhuis.
“Better” is een ideale opener. Een vrolijk klinkend nummer met een minder vrolijke tekst en een catchy refrein. Ideaal voor op de radio. “Too Long Maybe” heeft een op de voorgrond geschoven baslijn. In het refrein komt er samenzang bij wat het nummer hier ook een harmonieus en warme vibe geeft. Wat in de meeste van hun songs opvalt dat ze ruimte laten zodat alles mooi tot zijn recht komt. Less is inderdaad soms more.
“Photograph” is een warme song waarin de afwisseling tussen spoken word en zang door Annelies Tanghe een mooie afwisseling aan het nummer geeft. “Unknown Lover” lijkt wat zuiders en feestend qua instrumentengebruik en sound. Een zomers liefdesliedje als het ware. “Time” is een dromerig nummer (mede door de synths en de tekst). Een heel mooi nummer dat een groeier wordt tijdens het her beluisteren. “Rollercoaster” is een nummer met een heerlijke riff, leuke percussie en een heel degelijk refrein. “Left Us Long Ago” is een pareltje. Alles klopt aan het nummer, heel mooie zang en een refrein dat blijft hangen en naar meer smaakt! “Tiger” is de eerste single uit het album dat werd gelost en dat sommigen onder jullie misschien zullen kennen. Een lekker uptempo nummer met de nodige weerhaakjes (o.a. ritmisch) om een interessante single te zijn. “Little Boy” barst van de melancholie en in het refrein breekt het dan wat open. “Stranger” is als het ware een ingetogen dromerig slaapliedje geworden en sluit zachtjes het album af.
Op deze plaat vind je werkelijk een aantal pareltjes terug zoals o.a. “Left Us Long Ago”, “Time” en “Too Long Maybe”. Een heerlijk afwisselend doch coherent en warm album. Heerlijke bas, mooi synthsound en keys en natuurlijk de heerlijke zang van Annelies Tanghe.
Wanneer je tickets koopt om naar de album voorstelling te gaan in het Depot te Leuven op 26 maart; dan kan je met je ticket de lp aan 10euro en de CD aan 5 euro kopen. Een koopje me dunkt.
Vanaf het eerste concert dat ik zag in het Wilde Westen op 17-03-2018, damn da’s ook al bijna vijf jaar geleden, zag ik de potentie van deze Zwevegemnaar.
Deze nieuwe single bevestigt nogmaals mijn vermoeden en toont terug waarom Mooneye zo aantrekkelijk is: een engelen gezang met een catchy en melancholisch refrein, een band dat cohesie toont en een frontman waar vele meisjesharten sneller van gaan slaan. Wat kan er nog fout gaan? Koen Gisen (ook Meskerem Mees en Bonny King) deed de productie en liet alles heel goed, warm en helder klinken.
Vanaf maart beginnen ze een clubtournee doorheen België, Nederland en Duitsland. Het zien waard want ze hebben een uitstekende live reputatie. Er wordt tevens gewerkt aan een opvolger voor ‘Big Enough’. Een plaat die je op zijn minst al eens moet beluisterd hebben.
Sedert hun debuut in 2018 heeft de band al een mooi parkoers afgelegd met als gevolg veel airplay op Willy, optredens op mooie plaatsen in het land en een mooie tweede album in de vorm van “Cracks in Common Sense”. Nu is er drie jaar later ‘Idiot Paradise’
Opener “Half-Life” is meteen raak. Een catchy in 90’s gedrenkte mix van indie-rock tot postpunk neigende midtempo song. Heerlijk… kort, bondig en to-the-point. Met “No” gaat het tempo de hoogte in. Een jachtige track met een catchy gitaar lick. De band klinkt terug wat volwassener en directer. Ook iets radio vriendelijker zonder poppy te gaan. “Roman Numerals” heeft qua inzet en energie wel wat Pixies gelijkenissen. “Are You Awake” is terug een trager nummer en die hebben wel telkens een ferme impact op mij moet ik zeggen. Die gaan diep. En ze heeft dan nog zo’n “Na na na”- zanglijn waar Blur ook wel een beetje een patent op had. Prachtig nummertje! Het titelnummer is een ingehouden pop/indie song dat ook School is Cool of Mooneye hadden kunnen maken. Met een mooie uitgerekte outro die de song beheerst doet ontploffen. Andermaal een pareltje om te koesteren. “Ook Afraid to go Home” is van hetzelfde kaliber. “I Can’t Sleep” is ook geweldig en bezit tevens een mooie outro.
Negen songs waarvan geen enkele er teveel op staat. Het niveau is er mijn inziens op dit album terug op vooruit gegaan!
DIRK. klinkt als DIRK. en dat is prima. Catchy, vol, krachtig en urgent. Vergelijken is moeilijk maar namen zoals bv Nemo, Silverchair, Pixies en Pavement schieten daarbij wel eens door mijn hoofd. De zang doet soms wel eens aan Thurston Moore denken en dat is toch wel een compliment lijkt mij. Genoeg namedropping voor vandaag en luister gewoon eens naar hun nieuwe single…dan weet je het wel. Dit album zal de weg naar de luisteraars vinden, want kwaliteit komt meestal wel bovendrijven. Gelukkig maar. Op 31 maart te zien in de AB te Brussel. Ge moest al kaarten hebben!
Idiot Paradise
1. Half-Life
2. No
3. Roman Numerals
4. Are You Awake?
5. Idiot Paradise
6. Help I’m Going Sane
7. Afraid To Go Home
8. I Can’t Sleep (single)
9. Alarms
De Britse synthpopband Depeche Mode heeft een nieuw album klaar. ‘Memento Mori’ komt uit op 24 maart en is het eerste album sinds het overlijden van toetsenist en mede-bandoprichter Andy Fletcher bijna een jaar geleden. De band bestaat nu officieel nog uit het duo Dave Gahan en Martin Gore.
De vooruitgeschoven single “Ghosts Again” van dat nieuwe album is een terugkeer naar de uptempo en heel dansbare sound van de begindagen van Depeche Mode. Als tegengewicht voor de troostende songtekst over afscheid nemen en de hoop om ooit op de een of andere manier weer samen te zijn.
Aan de lyrics werd meegeschreven door Richard Butler, van the Psychedlic Furs. De video is van Anton Corbijn.
https://www.youtube.com/watch?v=iIyrLRixMs8
Dance/Elektro
Ghosts Again -single-
Depeche Mode
Nel Mertens is een Vlaamse punkdichteres met al een paar dichtbundels op haar naam. Ze schrijft ook reviews van albums en concerten en dus stond het enigszins in de sterren geschreven dat haar gedichten ooit wel eens op muziek zouden gezet worden. Haar muzikale partner in crime is JP De Brabander van This Can Hurt en DeLaVega.
De eerste release van N.E.L. en J.P is de single en video “Zelfbeeld Van Denaldie”. De tekst van Nel gaat over iemand met een laag zelfbeeld, over Tinder en over winkelen om de leegheid te compenseren. In de look & feel van de vocalen hoor ik dezelfde miskenning en onbegrip als op “Canto Marginal” van Stef & De Tong, ook meer dichter dan zanger. De muziek klinkt als knisperend frisse elektronische postpunk.
Wat Nel en JP hier brengen bouwt voort op een oude traditie. Wie oud genoeg is, denkt dan samen met mijn aan wat de Nederlander Ton Lebbink deed, of anders aan “Niets Is Voor Altijd” van Madou of aan “Voor De Dood” van Aroma di Amore. Vlaanderen heeft nood aan poëten die ons af en toe eens een spiegel voorhouden, ook al is het niet altijd fraai wat we daarin te zien krijgen.
Elektro/Dance
Zelfbeeld Van Denaldie
N.E.L. & J.P
Vasilis Dokakis is één van de leden van de Griekse artrockband No Clear Mind. ‘Lotus’ is zijn debuutalbum en het is een bijzonder aangenaam album geworden.
Met een minimum aan begeleiding (vooral synths, een beetje drum, een paar strijkersarrangementen, een snuifje saxofoon, …) en vooral met zijn mijmerende, licht filosofische en gefluisterde lyrics houdt Dokakis je aandacht meteen vast. Dokakis zoekt rust en weet die ook over te brengen op de luisteraar. Het is contemplatief, rustgevend, voortkabbelend, …
Het is niet makkelijk om in dit nest de mooiste eieren aan te duiden. Wat ons betreft mag je op bandcamp starten bij het fragiele “Amazing”.
Vasilis Dokakis is de Griekse evenknie van onze Belgische SJ Hoffman. Wie één van zijn albums in huis heeft, kan bijna blind deze vinyl bestellen.
https://vasilisdokakis.bandcamp.com/
De Finse thrashmetalband is bezig aan zijn tweede jeugd. In 2021 brachten ze hun comebackalbum ‘Reveal The Ravage’ uit, bijna 30 jaar na hun laatste release. Dat het vuur na zo’n lange stilte hoog kan oplaaien bewijzen de Finnen met furieuze liveshows. Op 4 maart spelen ze hun eerste concert ooit in België in Hell in Diest.
Het zal in deze hel leuk meebrullen zijn met de nieuwe single van deze Finnen. “Candles” is een uptempo thrash-track met een leuk meezingkoortje en snedige gitaren. De invloeden komen zowel van de Amerikaanse Bay Area als van de Teutonen-thrash van de jaren ’80 (Destruction, Sodom, Kreator, Accept, …).
https://www.youtube.com/watch?v=Pp9T80fY1Bo
Electro-industrial band Freakangel uit Estland had al een tijdje geen nieuw werk uitgebracht. Daar komt binnenkort verandering in met een nieuw album. Als voorafje is er deze “Suicidal”, een digitale single die je gratis mag downloaden van Bandcamp. Daar zie je ook meteen de uncensored versie van de videoclip, voor wie ook een plaatje bij het praatje wil.
Deze “Suicidal” is heeft een stompend ritme, stomende electro-industrial-synths en luide metal/noise-gitaren. Het is uiteraard vocalist D. Darling die alle aandacht naar zich toe trekt met zijn provocerende lyrics. Alles samen komt Freakangel op deze single uit bij het betere werk van shockrocker Marilyn Manson. Nu die steeds meer aantijgingen naar zijn hoofd krijgt, kan Freakangel netjes in het gat duiken.
https://alfamatrix.bandcamp.com/album/suicidal-break-the-cycle
Lector. is een Belgisch powerrocktrio, opgericht in 2020 met de ritmesectie van BØM. Stuwende baslijnen, opzwepende drums en scheurende gitaren zijn hun ingrediënten voor krachtige gitaarsongs. In 2022 speelden ze al een aantal mooie supports, voor o.m. Ramkot, Rhea en The Cold Stares.
“What Do You Want From Me” is de tweede single van hun debuut-EP die op 24 maart uitkomt. Daarvoor zijn ze samen met Hannes Cuyvers (Ramkot, Rhea) de Number Nine Studios & Dunk studios ingedoken. De eerste single was “Corneia”. Hiermee stonden ze in Spotify's 'New Music Friday BE' en stonden ze wekenlang op #1 in de 'Ruig en Riffs' playlist.
“What Do You Want From Me” gaat volgens de band over het bereiken van je kookpunt. Het nummer beschrijft dat ene moment wanneer je naar jezelf in de spiegel kijkt en de confrontatie aangaat met jezelf.
Voor deze tweede single kunnen we heel wat leuke referenties bovenhalen: Black Rebel Motorcycle Club, The Dead Weather, Psycho 44 en the Black Keys.
Lucky Came To Town is een Belgische band die ergens tussen folk, blues, country en americana in zit. Eén van de spilfiguren is Kim Van Weyenbergh van Rain Dog. Het geluid is uitgesproken Amerikaans en ook in de lyrics is die verwijzing onvermijdelijk.
De EP ‘December Sessions’ kwam eind 2022 uit en is inmiddels te horen op bandcamp en spotify. Deze EP is de opvolger van ‘This Is Lucky Came To Town’ uit 2021 en de vijf nummers werden live in de studio opgenomen.
“Ghosts Of The Mississippi” is een prachtige, bluesy en romantische ballad die gedragen wordt door de stemmen van Kim en Annemie en die in de outro een leuke gitaarsolo krijgt.
“Hold Back Time” heeft eveneens dubbele vocalen. Die van Annemie krijgen we echter uitsluitend ‘achter’ die van Kim te horen en nooit alleenstaand, hoewel Annemie’s stem een interessante klankkleur heeft. Kim heeft duidelijk veel vertrouwen in zijn songs en zijn stem zou elke song kunnen dragen zonder hulp, maar met de dubbele vocalen doen Lucky’s songs me denken aan de tweevoudige stemmen van The Jayhawks of Thee Holy Strangers.
“Home Ground” is een brave mid-tempo rocker en de laatste eigen song op de EP is “My Love Is True”. Dat is een ongegeneerd vrolijk liefdeslied. En dat zijn de moeilijkste. Liefdesverdriet is zo veel makkelijker te beschrijven dan de ongeschonden verliefdheid, al zeker als je wat naar country en americana neigt. De Lucky’s komen er mee weg zonder melig te klinken. Fantastisch.
Van John Prine leent Lucky Came To Town dan nog “Angel Of Montgomery”. Dit is niet de eerste cover van deze song uit 1971, het is er wel eentje die John Prine zou inkaderen, mocht hij nog leven.
Opnieuw een fijne EP van een band die niet zou misstaan op Radio 1.
https://luckycametotown.bandcamp.com/album/december-sessions-3
Wie is opgegroeid in de jaren ’90 of wie graag teruggrijpt naar die periode voor zijn favoriete rockmuziek, die kent waarschijnlijk nog The Dandy Warhols. Die van onder meer “Bohemian Like You” en “Every Day Should Be A Holiday”. Toen The Dandy Warhols begonnen, was er ook Brian Jonestown Massacre. Een bevriende band die net zulke licht psychedelische retrorock maakte.
Dat was leuk: twee bands die elkaar inspireren en elkaar naar een next level loodsen. Het begon mooi, met niets dan lof in elke richting. Later werd het minder fraai. The Dandy Warhols scoorden hits en deden grote tournees, terwijl Brian Jonestown Massacre steeds verder op de achtergrond geraakte. De liefde tussen de bands verwaterde en sloeg om. Nog vóór beide bands zo goed als van het wereldtoneel verdwenen, schoten de verwijten alle kanten uit.
Vandaag maakt Brian Jonestown een voorzichtige comeback. De band werd opgepikt door de organisatoren van het Desertfest en ze kregen daar een prominente plek op de affiche in Antwerpen. Een beetje out of the blue misschien want de psychedelische en soms rammelende rock van deze band zal niet bij elke geroutineerde Desertfest-fan zo hoog aangeschreven staan. Maar het werkte wonderwel. Ze mochten ook nog eens mee op tournee met Mercury Rev.
In de slipstream van die vernieuwde aandacht is er nu ‘The Future Is Your Past’, het nieuwe, twintigste album van Brian Jonestown Massacre. Opgenomen in een summiere driemansbezetting, maar met een rijke, gevulde en breed uitwaaierende sound. Er staan een paar absolute pareltjes op. “The Light Is About To Change” heeft alles om live uit te groeien tot een klassieker. Wat een spanning en intensiteit!
“Your Mind Is My Café” is dan weer één brok vrolijkheid en optimisme. “Nothing Can Stop The Sound” heeft in de vocalen en in de hele vibe van de song een postpunk-toets. “All The Feels” en “Fudge” zijn heel aangename tracks met een volbloed retro-sound.
Een andere track die net iets boven de middelmaat uitstijgt, is “Do Rainbows Have Ends”. Een paar keer slaat het trio de bal mis: “Mother Of All Fuckers” en “Stuck To Yous” kunnen beide op geen enkel moment overtuigen.
‘The Future Is Your Past’ is één lekkere brok retro-psych-rock. Voor de vinyl-kopers is er ook een versie waarvan je de hoes zelf kan inkleuren, potloodjes inbegrepen. Ook als – niet-ingekleurde- investering zal dat wel een goede zet zijn.
Nederlands 
Français 
