De Belgische stoners van Fire Down Below kregen met hun in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum de aandacht van Ripple Music, één van de toonaangevende labels in het genre. Hun tweede album – onder de vleugels van Ripple – opende de deuren naar de concertzalen en festivalpodia in Europa. ‘Low Desert Surf Club’, het derde album van Fire Down Below, is muzikaal opnieuw een hele stap vooruit. Benieuwd of dit album hun muziek nog verder brengt.
De opener van ‘Low Desert Surf Club’ is “Cocaine Hippo” en deze track heeft een hitsig drumritme en geile riffs. Hoe de cocaïne en de neushoorn in het verhaal passen is mij na een paar luisterbeurten nog niet duidelijk geworden, maar wat een vette openingstrack is dit? De intro zet je ook al een paar keer op het verkeerde been: net als je denkt dat de hel zal losbarsten beginnen ze nog eens opnieuw. Sterk. En goed gedaan.
“California”, de eerste single van dit album, swingt. Voor zover stoner kan swingen uiteraard. Deze track straalt al net zo veel passie uit als de openingstrack en toont tegelijk het ‘métier’ dat dit viertal opgebouwd heeft inzake songopbouw en techniek. Het zou jammer zijn mochten ze die kennis en ervaring na drie albums niet hebben, maar het is wel zo leuk dat ze laten horen dat ze ‘het’ inderdaad allemaal in de vingers hebben.
“Airwolf” – de tweede single – start met een leuke baslijn en die wordt de hele track door aangehouden. Fire Down Below speelt heel handig met de spanningsboog in deze track, nu eens wordt het gaspedaal gelost, dan weer wordt het hard ingeduwd. Een killer.
“Surf Queen” begint met een typische surfrocksound. Daarop vallen een fuzzy bas en gitaar in. Die beweging wordt een paar keer herhaald voor deze track het zandstrand verlaat en doorreist naar het zand van de desertrock. Deze track zit al even in de liveset van Fire Down Below en zet het publiek al eens op het verkeerde been. De verbaasde blikken bij het inzetten met surfrock zijn goud waard. De Gentse band rekt het begrip grensoverschrijdend in deze track nog wat verder op door ook nog wat spacerock toe te voegen. Een bijzonder knappe track en ondanks een speelduur van ruim zeven minuten zou dit wel eens de volgende single kunnen zijn.
“Dune Buggy” is geen cover van The Presidents Of The USA, al deelt dit nummer uiteraard dezelfde setting. Dit nummer heeft een paar heerlijk gitaarsolo’s met flink wat fuzz en zelfs wat noise. Die komen bovenop een rollend, bulderend ritme.
Fire Down Below heeft voor de productie en mix deze keer een beroep gedaan op Nick DiSalvo, de in Duitsland residerende Amerikaan van de band Elder, en niet langer op Tim De Gieter die op hun eerste albums mee in de studio zat. Voor DiSalvo is het zowat zijn debuut als producer, al heeft hij dan wel al talloze opnames gedaan met zijn eigen band. De sound van Fire Down Below klinkt hier nog massiever, dikker, zwaarder, met meer aandacht voor de groove, lijkt het toch.
“Here Comes The Flood” is heeft een beetje een creepy, trage intro, ook doordat de vocalen van Jeroen vervormd werden, en dat ongemakkelijke gevoel wordt lang aangehouden. Je moet hier wat geduld oefenen, maar aan het eind van deze track word je beloond met prachtige slepende riffs en ritmes.
Rustig, bijna akoestisch gitaargetokkel luidt het begin in van het instrumentale en bij momenten fluwelen aanvoelende “Hazy Snake”. Hier krijgen we opnieuw wat space en progressieve elementen. Ondanks de titel sluit deze track eerder aan op debuutalbum ‘Viper Vixen Goddess Saint’ dan op ‘Hymn Of The Cosmic Man’. Misschien komt door de songopbouw.
Daarna wordt het gaspedaal opnieuw diep ingeduwd met “The Last Cowboy”. Een furieuze uptempo banger met een hoog octaan- en testosteron-gehalte. Afsluiter “Mantra” heeft een filmische, U2-achtige intro en ook de riffs die daarop volgen doen mij aan The Edge (ten tijde van ‘The Joshua Tree’) denken. Strikt genomen is het geen mantra. Het ritme van bas en drum blijft wel constant terugkomen, maar de gitaar gaat hier helemaal zijn eigen weg. Het lijkt wel een jamsessie waarbij gitarist Kevin aan de anderen in de band gevraagd heeft om even dat ritme aan te houden zodat hij daar over heen kan improviseren. Na een minuut of zeven volgt een break, valt het mantra-ritme van drum en bas weg en vervelt deze track van instrumentaal naar gezongen. Vanaf dan begint het ritme mee te improviseren … Zo verandert deze track nog een paar keer van gezicht, terwijl de jam/impro-vibe blijft overheersen. Deze track klokt af op enkele seconden meer dan zestien minuten maar is absoluut het pièce de résistance van ‘Low Desert Surf Club’. Dit is genieten met al je zintuigen tegelijk.
‘Low Desert Surf Club’ is een heel gevarieerd album dat toch op alle tracks onmiskenbaar stoner en desert als gemeenschappelijke noemer heeft. Als ‘Hymn Of The Cosmic Man’ de kwalificatie voor de Europacup was, dan is ‘Low Desert Surf Club’ voor Fire Down Below de Champions League.
https://www.facebook.com/firedownbelow/videos/792209615924056/
https://www.youtube.com/watch?v=V3zaG6-N-OQ
Yee Loi is een Brits punkbandje dat bestaat uit twee tienerzusjes, soms aangevuld met hun broer. Doorgaans brengen ze covers van The Ramones of andere bekende punkbands, op Youtube en bandcamp, en af en toe schrijven ze ook eens een paar eigen nummers.
Hun nieuwe single is zo’n eigen nummer. “Dad’s Money” is een ietwat opmerkelijk statement van de tienerzusjes. De boodschap is kort en duidelijk: Ja, de papa verdient veel geld. Als dat de enige reden is waarom je onze muziek niet goed vindt, ‘go f*ck yourself’. Maar dan op een beleefde manier in een nette rijm gegoten. Het is een boodschap die we kunnen onderschrijven. Afkomst, huidskleur, het geld op je bankrekening, gender of wat dan ook, het maakt allemaal niet uit. Als de muziek maar goed is.
Het is een moedig statement, maar hey, het is dan ook punkrock. Wie stelt dat rijke mensen geen punkrock kunnen maken, moet terugkijken naar de begindagen. Eén van de uitgangspunten was dat er geen regels waren en dat punk er voor iedereen was, zelfs voor die artiesten die maar een half akkoord konden spelen.
https://www.youtube.com/watch?v=Xv_HLidk6MA
De Californische band Grandaddy had in de jaren 90 reeds kort na hun ontstaan een vrije grote hit met “A.M. 180”. De song werd veel in de Afrekening van StuBru gedraaid en hij verscheen daarnaast ook in series ( o.a. op BBC) etc… Na een hiatus in de jaren 2000 zijn ze al terug een tiental jaren actief. Ze brachten in 2017 zelfs een nieuw album uit, waarna helaas in datzelfde jaar Garcia overleed ten gevolge van een beroerte.
‘Sumday: Excess Baggage’ is niet echt een nieuw album maar een verzameling van b-sides opgenomen in 2003 ten tijde bij het maken van het album ‘Sumday’. Het album ‘Sumday’ is al eerder in een geremasterde versie verschenen dit jaar samen met een EP ‘The Cassette Demos’. Bij het horen van songs die naast het album waren gevallen of b-sides besloot men die te verzamelen. Vooral omdat de band zelf vindt dat dit album nog altijd het beste staat voor wie ze zijn.
Muzikaal zit er niet zoveel verschil tussen deze songs en de songs die op ‘Sumday’ indertijd verschenen. Ze zitten in dezelfde vibe en groove. Het grootste verschil is het feit dat deze songs niet zo afgewerkt en geproducet zijn. Dat is interessant om te horen hoe ze waarschijnlijk in de repetitieruimte klinken vooraleer ze een studio intrekken.
Een goed voorbeeld is de opener “My Little Skateboarding Problem”. Een sfeervolle opener die goed opgebouwd werd maar waar geen zang op voorzien werd. Nu is het een interessante instrumentale track geworden die mitst productie en wat zang zelfs single potentie zou kunnen hebben. Een heerlijk dromerig liedje.
Bij sommige nummers hoor je dat ze op de opnameknop drukken wat maakt dat je je erg betrokken voelt. Sommige nummers klinken organischer dan die op hun studio albums en o.m. “Derek Spears” doet in de verte, qua vibe en inkleuring, wat aan Eels denken. Verder komen we ook enkele mooie en goed uitgewerkte songs tegen die heel afgewerkt klinken zoals “The Town Where i’m Living Now”, “Running Cable at Shiva’s ” en “Gettin’ Jipped”. Een aantal andere tracks klinken dan weer iets meer basic en rudimentair.
Wie fan is van Grandaddy en de band beter kent dan van die ene hit, of wie de plaat ‘Sumday’ liggen heeft, zal dit zeker weten te waarderen. Er zit hier waardevol en aangenaam materiaal tussen. Het is zeker geen verzameling van losse ideeën en halfslachtige songs geworden. Het geeft een goed beeld van wie Grandaddy is.
Even voorstellen – Grandaddy – Sumday, the cassette demos (musiczine.net)
Onder het management van Bob Savenberg (Stageplan) ontwikkelt deze 24-jarige rockchick zich stilletjes verder tot een volwassen artieste. Ze staat al sinds haar 14de op een podium. Het zit dus duidelijk in haar bloed. Waarom moet je ze leren ontdekken? Omdat ze een stem heeft die er staat: krachtig en met gevoel. Bij momenten doet ze wat aan Anouk denken qua kracht en timbre. Maar ze is zeker geen kloon van eerder genoemde artieste. Wel bevindt ze zich ook in het universum van songs die enerzijds gevoelig zijn en anderzijds kunnen rocken.
“Go in Grace” is verschenen net voor de zomer maar ik wilde je deze toch nog eens laten ontdekken. Het is een heel degelijk gemaakte song die toont waartoe ze in staat is met haar stem. Het moet toch zijn dat het ergens aanslaat want op spotify heeft deze single inmiddels meer dan 100.000 hits. Ontdek ook haar single van vorig jaar “Better Off”.
Alice Mae - Go In Grace (Official Lyric Video) - YouTube
Better Off - YouTube
Vikingmetalband Amon Amarth bracht zopas de digitale EP ‘Heidrun’ uit. Dat nummer stond al op het album ‘The Great Heathen Army’ van vorig jaar. Voor deze EP kreeg het een 2023-remix die op het eerste gehoor weinig verschilt van die van het album. Goed dat de band met deze EP dit nummer nog eens onder de aandacht brengt.
Het leuke aan deze digitale EP zijn de extra’s: we krijgen ook nog eens “Heidrun” zoals Amon Amarth dat op Graspop van dit jaar speelde. En van “Put Your Back In To The Oar” krijgen we de live-versie van op Hellfest van dit jaar. Dit nummer staat op geen enkel regulier album van de band, maar werd vorig jaar op vinyl verkocht (picture disc met enkel een A-kant) en stond vorig jaar op de verzamelaar ‘Heathen Hammer’. Twee knappe liveversies, maar dat Amon Amarth een band is die live zeker overeind blijft, wisten we eigenlijk al.
Als vierde nummer op deze digitale EP is er de Goat Remix van “Heidrun”. In een poging tot humor hebben ze alle zangstukken vervangen door het blaten van enkele geiten (Heidrun is de geit van Odin in de Noordse mythologie). Goh. Nog voor het nummer halfweg was, had ik al een gigantische aandrang om het te skippen. Humor of niet, dit is niet het niveau dat we associëren met Amon Amarth, maar eerder bij de lolbroeken van Alestorm. Helemaal op het einde zitten er nog wat ‘menselijke’ vocalen, maar dat kan de zaak niet redden. Ook in de zopas uitgebrachte video bij “Heidrun” doet de band een niet bijzonder geslaagde poging tot humor, met een intro waarin een nieuwslezer aankondigt dat de band dood is door een ongeval met de pyro op het podium. Als je humor gebruikt, zorg dan dat de grap geslaagd is.
Een fysieke uitgave van deze EP lijkt op het eerste zicht niet beschikbaar. Voor mij hoeft het niet, ook al hadden de Belgische fans dat misschien graag gehad vanwege de Graspop-versie van Heidrun. We eindigen met een positieve noot: er bestaan dus professionele opnames van het concert van Amon Amarth op Graspop. Misschien komt daar ooit nog wel een volwaardig live-album van uit.
Wim Guillemyn was van 2020 tot 2023 bassist en (mede) componist bij de verrezen postpunkband Sygo Cries. Na twee knappe EP-releases trekt Wim daar nu de deur achter zich dicht en dat is misschien al de verklaring voor de titel van de eerste digitale single en de bandnaam van zijn nieuwe project In Search For Embers. Na een ontgoocheling zoekt hij naar de gloeiende kooltjes van het vuur in de hoop dat dat bijna uitgebluste vuurtje opnieuw kan groeien tot een indrukwekkend, hoog oplaaiend (muzikaal) vuur.
Voor de vocalen deed Wim met In Search For Embers een beroep op EmRa, de zanger van sensitive rockband The Other Intern, waar Guillemyn wel nog steeds deel van uitmaakt. De gesproken lyrics komen binnen als een persoonlijke boodschap. Niet echt dreigend, maar met een moeilijk te duiden ongemakkelijk gevoel. De woorden lijken geboren uit Wim’s persoonlijke ontgoocheling, maar universeel te interpreteren door elke luisteraar naar zowat elke ontgoocheling in interpersoonlijk contact.
Muzikaal missen we hier de volle, diepe, glooiende baslijnen die zo herkenbaar zijn voor Guillemyn. We moeten het stellen met zuinig, ingetogen repetitief gitaargetokkel en wat piano/synth. Pas helemaal op het einde valt zachtjes/op de achtergrond een drumcomputer in. Had die drumcomputer eerder ingevallen en prominenter aanwezig geweest in de sound, dan had die dit nummer naar de ‘oude’ Anne Clark-sound/aanpak (of de nieuwere Nel & J.P) kunnen trekken. Dat zou makkelijker meer fans over de streep getrokken hebben, maar vermoedelijk is “Desillusions” vooral een boodschap die er eerst eens uit moest. Samengevat is dit een sintel die we met plezier helpen aanblazen.
De komende maanden zal In Search For Embers nog meer nummers lossen die later op het album ‘Fragments Of The Innerspace’ zullen gebundeld worden. Dat album is inmiddels zo goed als klaar. Enkel enkele tracks moeten nog ingezongen worden. Er wordt met verschillende vocalisten gewerkt. Het project is voorlopig een studioproject. Enkel bij de release van het album zal er éénmalig een toonmoment (geen ‘echt’ concert) zijn, waar de songs met videoclips getoond zullen worden.
https://insearchforembers.bandcamp.com/track/desillusion-feat-emra-on-vocals
Yvan Guilini is een stukje erfgoed van de Belgische popgeschiedenis. In 1977 scoorde hij een Europese hit met het instrumentale synth-nummer “Winter Memories”. Wie ouder is dan 40 en dat nummer vindt op YouTube, zal het vast ook meteen herkennen. Toen dergelijke instrumentale synth-muziek minder populair werd, vervaagde ook de sterrenstatus van Guilini beetje bij beetje.
Sinds 2020 werkt de nu 77-jarige Guilini aan een comeback. Zijn dochter Carolina – die in de jaren ’90 succes oogstte als manager, producer en platenbaas van onder meer Def Dames Dope – heeft van Yvan eindelijk een dancetrack gekregen en die brengt ze nu uit op haar opnieuw gelanceerde dance-label Game Records.
Op “Fata Morgana” krijgen we een catchy synth-melodie met wat Spaanse gitaar en dance beats. Op zich niets mis mee, maar de aanpak van de beats had wat indrukwekkender gemogen door er misschien een externe producer/remixer bij te halen. Nu is dit heel brave, ietwat gedateerde dance die maar moeilijk kan overtuigen. We hebben veel respect voor een gevestigde waarde die op die leeftijd nog zijn grenzen wil/durft te verleggen, maar deze single is misschien niet het slotakkoord waarop de Belpop-fanaten zaten te wachten.
Elektro/Dance
Fata Morgana -single-
Yvan Guilini
Het levensverhaal van Alice Cooper is intussen genoegzaam bekend. Het moet gezegd zijn dat na de comeback van Alice met ‘Trash’ de artiest nog maar zelden ontgoocheld heeft. Steevast komt hij met degelijk tot geweldige albums voor de dag. Zoals bijvoorbeeld ‘Brutal Planet’ of ‘Paranormal’. Ook live staat deze zeventiger er nog steeds. Eveneens met zijn andere band The Hollywood Vampires waar onder andere acteur Johny Depp in meespeelt.
Het nieuwste album is terug, hoe kan het ook anders, een concept album geworden. Een album dat verhalen over het tour-leven vertelt. Dit met een nodige dosis humor in. Voor de productie van dit album werkte Cooper opnieuw samen met Bob Erzin. Op dat vlak dus geen verrassingen. Voor het maken en ontwikkelen van de songs werkte hij dit keer samen met zijn live band. Hij wilde dat de band zo strak op plaat was zoals ze ook live op het podium zijn.
Er wordt geopend met de sterke song en eveneens single: “I’m Alice”. De sound op dit album is eerder vintage met vooral de sound van de meer rock albums uit zijn oeuvre. Dit dan gestoeld op moderne opnamemethodes waardoor het allemaal snedig en melodieus klinkt. “Welcome To The Show” en “All Over The World” zijn daar een goed voorbeeld van. Op “Dead Don’t Dance” gaat hij de donkere toer op en wordt de tekst ondersteund door enkele van de zwaardere riffs. Die riffs zijn soms gegoten in Led Zeppelin sausje maar dan in een conventionelere song gestoken. Zoals op bv “White Line Frankenstein”. “Rules Of The Road” heeft een plezant bluesy/rock ‘n roll groove.
Het album biedt op die manier voldoende afwisseling om het boeiend te houden. Ook de moeite is “Road Rats Forever”. “Baby Please Don’t Go” is de eerste ballad die we tegenkomen op deze voor de rest uptempo-plaat. “100 More Miles” is een goed half traag opgebouwde song geworden. Om af te sluiten met “Magic Bus” wordt er nog eens stevig gerockt.
Alice Coopers keuze om alles in de studio met de live band op te nemen is geslaagd: het klinkt heel homogeen en op elkaar ingespeeld. Voeg er de moderne vintage sound bij en enkele sterke composities en we kunnen terug van een geslaagd album spreken. Vooral de opbouw en de volgorde van de tracks maken dat het album een beetje als een live show klinkt. Het is ook mogelijk om er de blu ray bij te kopen met daarop het live optreden op Hellfest 2022. Voor de rest verkrijgbaar in alle mogelijke formaten, smaken en kleuren.
Metal/Glam Rock
Road
Alice Cooper
![[Pias40]](/media/k2/items/cache/f6bde3e21ffa25a6314dc547730bab47_S.jpg?t=20230817_134939)
In de serie [PIAS40] brengt het label ook een 12Inch op vinyl van The Neon Judgement uit. Dit omdat de band indertijd een pioneer was op vlak van EBM, Industrial en electro. De 12’’ bevat vijf tracks.
Er wordt geopend met “Chinese Black” uit 1987 die op de EP ‘A Man Ain’t No Man When A Man Ain’t no Horse, Man’ stond. Een titel dat waarschijnlijk geen idee van de platenmaatschappij was en hen de wenkbrauwen vermoedelijk deed fronsen. “Chinese Black” was geen single maar wel heel erg geliefd bij de fans en veel gedraaid op fuiven. Ik was er indertijd weg van. Het klonk donker, wat theatraal en toch catchy.
“Miss Brown” uit datzelfde jaar was het nummer waarmee ik de band heb ontdekt. Deze single heb ik toch grijsgedraaid. Omdat de gitaar hier wat duidelijker aanwezig was bleef dit nummer bij mij hangen (ik was toen een gitaarfreak en luisterde naar de Ramones, Sonic Youth etc) en ontdekte ik niet alleen de band maar ook de muziek die meer op elektro was gebaseerd: Depeche Mode, Yazoo, Human League…
Van ”Tomorrow in the Papers” trok in eerste instantie vooral de tekst mij aan. Een aanklacht tegen de media waar ze je erop wezen dat ze niet alleen een senator kunnen maken of breken maar in feite ook jouzelf. Toen was het nog maar 1985 en kijk waar we nu staan op dat vlak.
“Awful Day” heeft ook die blauwdruk van een Neon Judgement track: donker, catchy, een beetje onheilspellend. Op het eerste gehoor denk je een eenvoudige track maar hij is heel clever en gelaagd opgebouwd. Het resultaat is o zo doeltreffend.
“Tv Treated” werd zowel in 1982 als 1989 een single en is voor de band denk ik het nummer waarmee ze het meest veréénzelvigd worden. Het stond eveneens op de EP van ‘Awful Days’ in een nieuwe versie.
Fans gaan dit blindelings kopen en voor de mensen die hen willen ontdekken is dit een heel schone selectie om mee te beginnen.
EBM/Dark electro/Cold Wave
[Pias40]
The Neon Judgement
The Immortal Samsara Travelers start vanuit een idee, een filosofie. Het is een muzikaal ensemble van culturele en sonische profeten die steeds veranderen. Ze gebruiken voornamelijk de esthetiek van zware, frequente drone-muziek, analoge synthesizers, sjamanistische gezangen en traditionele oosterse instrumentatie met zwaar vervormde versterkte gitaar.
Het creëren van een gevoel van urgentie in luide meditatie … Lezen we op de bandcamp van The Immortal Samsara Travelers. De band heeft zijn naam niet gestolen, want deze 'Hanging Gardens in Glacial Apocha' is een kleurrijke reis.
Pikdonkere drone metal in de stijl van Sunn O))) horen we. We krijgen een hypnotiserende, oorverdovende brij aan klanken, ingetogen, zachtmoedig, zalvend als hard en luid. Wat een emoties ervaren we in die sound.
De drone geluiden komen in golven op je af, met oog voor mysterie. Het muzikale landschap is beeldrijk grauw. O.a. het epische “Rites of the Indukush - Battle of Hydaspses - At the edge of the Known world” dat zo maar eventjes 24 minuten duurt, is een brede, langgerekte trip. Hier wordt opgebouwd naar een climax toe, worden de grenzen afgetast, er zijn de verrassende wendingen en het maakt de sound avontuurlijk, die balanceert tussen licht en donker.
The Immortal Samsara Travelers doen je inderdaad binnen treden in een drone wereld die ingetogenheid met waanzin verbindt. Bizarre gewaarwordingen dus …
Tracklist: Samsarishi Portal To The Second Glacial Epoch 08:10 Spacing Guild Sustain 12:23 Bolomb Combor 15:13 Rites Of The Indukush - Battle Of Hydaspes - At The Edge Of The Known World 24:34
Drone/Experimenteel
Hanging Gardens in Glacial Apocha
The Immortal Samsara Travelers
We lazen in de bio ''Van hypnotiserend minimalisme, via groove-gedreven gezangen tot volledig geïmproviseerde supernova's, dit high-octane kwartet mengt Europese traditionele, Amerikaanse jazz en Oosterse invloeden tot een opwindend modern geluid. De band Tele-Port bestaat uit vooraanstaande figuren uit de Luxemburgse jazzscene: Pol Belardi (bas), Jérôme Klein (toetsen) en Jeff Herr (drums) bundelen hun krachten met Zhenya Strigalev, een onverschrokken saxofonist uit Londen.''
Hun laatste release, ‘Please Disperse’, is ontstaan tijdens een artistieke residentie in Opderschmelz en is uitgebracht door Double Moon/Challenge Records.
Wat opvalt is hoe de heren spannende, opwindende soundscapes op een hoopje gooien en beginnen te improviseren, zonder dat er een chaotische brij ontstaat.
Met het opzwepende « Reconnect » wordt de toon gezet … Een knetterende start van een trip, die verschillende culturen samenbrengt, in de Europese en de Amerikaanse jazz hoor je Oosterse invloeden. We horen het verder op o.m. « Please Disperse » en « Sunny days in Finchley Central ». Muzikale kunst, zopnder de noemer jazz te verloochenen.
« Blooper » of « Tak » zijn op hun beurt energiek. Kortom, dit is jazz die avontuurlijk, improviserend als werelds klinkt.
Tracklist: Reconnect 05:15 Please Disperse 04:23 Cloudjumper 04:43 Sunny Days In Finchley Central 05:32 Good Morning 04:51 Road Trip 05:04 Blooper 04:26 Tak 08:31 Refuge 04:52
The Milk Factory ft. Hannah Tolf
Ondertussen heeft de band The Milk Factory al een behoorlijke carrière achter de rug en hebben hun stempel gedrukt op de Belgische jazz. Nu was het tijd voor iets nieuws en warden er vocals toegevoegd. Bandleden Kobe Boon en Viktor Perdieus studeerden een jaar in Göteborg en maakten er kennis met Zweedse vocaliste Hannah Tolf. Tolf zingt, componeert en improviseert , ergens rakend tussen akoestische en elektronische muziek, tussen pop en jazz, het bekende en het onverwachtse.
De formatie bracht nu 'Vandrare' uit via WERF records; we hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Hannah en Edmund, en we polsten uiteraard naar de plannen en verwachtingen. Lees hier
De muzikanten van The Milk Factory zijn virtuozen en ze weten perfect op elkaar in te spelen De plaat klinkt spannend, sfeervol. De bijzondere en warme stem van Hannah Tolf zorgt voor een bevreemdend mooie sfeer die perfect past bij de improvisatie van de sound van The Milk Factory. Ingetogen opbouwend en zachtjes de geluidsnormen proberen overschrijden, het gaat in instrumentatie als in de vocals alle kanten uit.
Een talentvolle zangeres die de grenzen van The Milk Factory verlegt. Een meerwaarde, die Zweedse taal. Per luisterbeurt wint de plaat, waarbij je best alle songs beluistert in één keer, in intensiteit. Speelsheid en schoonheid!
Där Lavendeln Växer 05:05 Du Ropar Ut 03:29 Hibiskus 03:48 Ljumma Vindar 03:10 Gungar Högt 04:49 Plocka Stenar 03:37 En Spricka I Tiden 03:55 Våga Falla 04:46 Glittrande Djup 04:25 Våra Drömmar 05:26
‘Two Hours After Midnight’ is het nieuwe album van zangeres Louise Dodds (2022 genomineerd voor de Scottish Jazz Awards als beste zangeres) en jazzpianist en componist Elchin Shirinov (Avishai Cohen). De opname presenteert acht traditionele Schotse volksliedjes die door Shirinov opnieuw zijn gearrangeerd, waarbij hij invloed put uit de traditionele muziek van Azerbeidzjan, waar hij vandaan komt, samen met de muziek van Keith Jarrett, Brad Mehldau, Ravel en Debussy.
Elk lied heeft zijn eigen verhaal, herwerkt door het duo, over onderwerpen als liefde, liefdesverdriet en vriendschap.
Deze elementen klinken muzikaal zachtmoedig als ingetogen, een deken tegen haat en pijn. Het begint al bij “Comin' Thro The Rye” met de zalvende, warme, innemende stem van Louise, een weemoedige piano klank is te horen en doen ons lekker wegdromen. Een moment van intens geluk.
We horen het verder op “Ae Fond Kiss”, “Ye Banks and Braes”, “Night Visiting Song” en het afsluitende “Auld lang sype”.
Naast het meeslepende pianowerk van Shirinov zijn er echter ook enkele bevreemdende mooie arrangementen merkbaar, binnen een folkse sfeer. Een indrukwekkende, intense schoonheid, die verschillende genres toevoegt aan het jazz concept.
De poëtische teksten die het Schotse en Engelse accent verbinden zijn een meerwaarde.
Tracklist: Comin' Thro' The Rye 02:25 Loch Tay Boat Song 06:41 Ae Fond Kiss 04:16 Ye Banks and Braes 04:54 Oh True Love is a Bonnie Flower 05:23 Lass O' Gowrie 04:19 Night Visiting Song 05:03 Auld Lang Syne 06:00
Nadat de post-doom band Zeus Walks The Earth uit elkaar was, richtten Wim (gitaar) en Geert (bas) de doom/sludge band Welcome To Holyland op in 2015. De live optredens waren overtuigend. Er verscheen al een demo 'Welcome To Holyland' in 2019. Doom/sludge metal blijft het uitgangspunt, met waanzinnige sounds. Wat ze brengen , is , toegegeven, niet steeds origineel , maar blijft sterk.
Nu kwam eindelijk het debuut uit via Consouling Sounds 'Ominous'. Hun live voorstelling hier en het dubbel interview met KLUDDE, lees - kun je gerust al doornemen.
Het ellenlange “Phoenix Rising” zet de toon met intens klieven de riffs en drumsalvo's. Een epische sound, gedrenkt in een badje van pure doom metal. Een gevoel van deugddoend onbehagen wordt gecreëerd. “Queen of Green”, “Arizon Dust” volgen . Een sound , omgeven van pure duisternis. Fantasieprikkelende soundscapes die letterlijk doorheen je lijf snijden. Luister verder maar naar “Insomnia” en “Flamoes”. De songs werken verslavend …
Naast die overweldigende instrumentatie is het die demonische stem uit de duisternis, die ervoor zorgt dat de ultieme doodsteek wordt toegediend. Bijna pure horror om in angstzweet de plaat te beëindigen. Niet voor tere, maar voor donkere zieltjes.
Tracklist: Phoenix Rising 06:06 Queen of Green 05:16 Arizona Dust 08:47 Ominous 04:52 Insomnia 07:43 Flamoes 08:41
https://www.youtube.com/watch?v=dIUvYiigEU8
Nederlands 
Français 
