Wie waren nu ook alweer The Wombats? Wel, dat zijn die van “Let’s Dance To Joy Division”, hun radiohit van 2008. In Vlaanderen zijn het dan vooral de luisteraars van StuBru die dit trio uit de UK in het hart sluiten. Het hitje levert hen een plek op het podium van Pukkelpop op en in hetzelfde jaar nog een Europese clubtour die in ons land halt houdt in Leuven en Gent.
Daarna volgen nog meer singles, nog meer festivals en nog meer clubtours, maar zo spannend als met die ene hit wordt het nooit meer voor The Wombats. In de UK willen hun singles nog wel eens aanslaan, maar in Vlaanderen blijft het toch vooral stil, al heeft de band nog steeds een grote schare fans.
De nieuwe single is “Blood On The Hospital Floor” en hoewel er eigenlijk niet veel mis is met dit nummer, vermoeden wij dat deze single niet veel meer dan een rimpel op het muzikale wateroppervlak zal zijn. Hij zit in dezelfde klas als “Wake Up Boo” van The Boo Radleys. Hij is catchy, upbeat, vrolijk, met een degelijke productie en al, maar hij bruist niet genoeg en is wat braaf. Dat is jammer, want er zijn misschien maar een paar details nodig om van degelijk naar sprankelend te gaan.
Volgend jaar is er alweer een nieuw album en The Wombats komen op 16 april 2025 naar de Botanique in Brussel.
https://www.youtube.com/watch?v=8CWus326c6g
In de Egyptische mythologie verwijst Apep naar een slangendemon, die de tegenspeler is van de zonnegoden. Het is dan een goed gekozen bandnaam, als je van plan bent om de Egyptische godenwereld te verkennen als deathmetalband. Apep spiegelt zich op die manier een beetje aan Nile en misschien aan nog meer metalbands met die invalshoek. In eigen land hebben we bijvoorbeeld Ramses die daar inspiratie vindt. ‘Before Whom Evil Trembles’ is het tweede album van deze Duitse band, en het eerste op War Anthem Records.
Bij de gastmuzikanten valt Thomas Conrad meteen op, beter bekend als Cronos van Venom. Hij zingt een stuk mee op de openingstrack. Tom Liebing van Dust Bolt speelt eveneens mee. Die speelde al op drie eerdere demo’s, albums of singles van Apep mee en is op bas zowat een vast bandlid bij de opnames.
‘Before Whom Evil Trembles’ is het laatste album met de vorige (tweede) gitarist Kühn in de gelederen van Apep. Die werd inmiddels vervangen, maar de sound zit dus nog heel dicht bij die van het vorige full album/demo uit 2020. Apep brengt deathmetal die bij momenten oldschool, brutal en technical is, met in de intro’s en atmosferische stukken wat elementen van Arabische traditionele muziek. Je merkt wat invloeden van Nile en nog meer van deathmetal-pioniers als Morbid Angel en Entombed. Op de stukken waar ze het meeste ‘technical’ gaan, zullen fans van Polluted Inheritance een leuke tijd beleven.
Dit is niet het meest toegankelijke album. Het tempo valt al eens helemaal stil en dat haalt de drive uit de agressie. Bovendien zitten de vocalen van Christopher op bijna elk moment in hetzelfde kleine spectrum. Hij heeft een lekkere grunt, maar hij is weinig flexibel. De Egyptische mythologie komt mooi aan bod, maar er zijn ook tracks die net zo goed of met een paar kleine wijzigingen over een ander geloof zouden kunnen gaan. Het is vaak lang wachten op de Arabische muzikale elementen die deze band moeten onderscheiden van andere thematische deathmetalbands. Apep krijgt wel punten voor het eigen gezicht dat ze kleven op elke track.
Mijn favorieten van dit album zijn “The Pillars of Betrayal” en “Swallowed by Silent Sands”. Apep heeft met ‘Before Whom Evil Trembles’ een aangenaam album uit voor wie houdt van de oldschool-deathmetal-spirit in een origineel jasje.
Dit bandje willen we wel eens aan het werk zien in het Vlaamse clubcircuit.
https://www.youtube.com/watch?v=kM0J4ml2-3k&t=1s
De Griekse doommetalband People Of The Black Circle werd opgericht in 2021, bracht in 2022 zijn debuutalbum uit en heeft nu alweer een EP klaar. Maar dat is niet omdat ze aan een hoog tempo nieuwe nummers maken. Op de EP staan drie covers en één eigen nummer. De keuze van de covers wekte mijn interesse.
De titel van deze EP (‘All The Colors Of The Dark’) is een beetje een mysterie. Die zou kunnen verwijzen naar een serial killer thriller-boek van Chris Whitaker, of anders naar een Italiaanse slasher-film uit begin jaren ’70.
People Of The Black Circle brengt zijn doommetal met cleane vocalen en kruidt zijn tracks af met ijzingwekkende synth-stukjes die doen denken aan de soundtracks van horrorfilms. Dat ze dan een cover brengen van “Halloween Theme” van regisseur/soundtrackmaker John Carpenter ligt voor de hand. Met dat bekende nummer van de bekende gelijknamige film kan je als cover niet zo heel veel richtingen uit. Er is geen tekst waar je mee kan spelen en als je teveel aan de muzikale elementen sleutelt, herkent niemand nog de track waarvan je aan het lenen bent. De Griekse band kiest voor herkenbaarheid en blijft dicht aan het origineel plakken.
“New Dawn Fades” van Joy Division is niet het meest bekende nummer van die band en ook al zeker niet het nummer waarvan het vaakst een cover gebracht of opgenomen wordt. Deze track weten de Grieken helemaal naar hun hand te zetten, zodanig zelfs dat ik bijna vergeet dat het een cover is. Knap gedaan en een goede keuze, schrijf ik dan op het rapport.
Dan is er het eigen nummer “All Fled/Recompense”. Met een mooie melodie en wat prog-elementen. Met die melodieuze zang gaat het wat naar Famyne en zelfs Psychonaut en muzikaal zal dit fans van pakweg Columbarium wel kunnen bekoren. In deze track zit ook wat cosmic doom verwerkt, wat blijkbaar nog in een grotere verhouding in hun debuutalbum zat. Knappe lyrics bovendien. Je merkt dat deze band de band koestert met Britse/Amerikaanse dichters.
“Hellhound On My Trail”, de cover van Robert Johnston op deze EP, is voor mij de cover te veel. Het flirten met de duivel, ik begrijp het wel, maar met zijn klassieke blues-structuur in de songopbouw zit dit misschien iets te ver weg buiten de comfortzone van de People Of The Black Circle. Met een eigen songstructuur voor de geleende lyrics had dit misschien wel meer toegevoegde waarde gegenereerd.
Alles bij elkaar is dit een leuke EP die tegelijk de fans en luisteraars al een beetje inzicht verschaft in de muziek waar de bandleden mee opgegroeid zijn. Wat ik hier een beetje mis is waar deze band de liefde voor doommetal gevonden heeft. Was dit bij Paradise Lost of Candlemass of moeten we daarvoor nog verder terug in de tijd, tot bij Black Sabbath? Daar geeft deze EP nog geen antwoord op. Met deze EP hebben de People of the Black Circle wat tijd en aandacht gekocht die hen tijd en ruimte geeft om nog veel concerten te kunnen spelen en dan nog een album op te nemen, of hun eigen, alternatieve soundtrack bij de film “All The Colors Of The Dark”.
En daarna zien we dan graag een EP komen met de doommetal-idolen van deze Grieken.
https://peopleoftheblackcircle.bandcamp.com/album/all-the-colors-of-the-dark
De single “Sauvage” moet de fans doen verlangen naar het nieuwe album ‘Les Sauvages’ van Vive La Fête van vermoedelijk volgend jaar. Dat lukt, maar het gaat niet zonder slag of stoot.
Het sprookje van Vive La Fête duurt nu al ruim 25 jaar. Eerder dit jaar zagen we de band in Rijsel en Lokeren aan het werk en live zit er nog geen sleet op de formule. In de releases duidt “Sauvage” op het eerste gehoor wel op wat metaalmoeheid. Deze nieuwe single is niet van het kaliber van een “Schwarzkopf”, “Hot Shot” of “Liberté”.
Het is heel herkenbaar als Vive La Fête-nummer, maar deze champagne bruist niet zo uitbundig als vroeger. Het duurt heel lang voor de gitaar invalt en voor dat gebeurt, krijgen we dansbare, eenvoudige electrowave die op een bepaald moment zelfs de afslag naar de discotheken van de jaren ’90 neemt. De finale – met gitaar – maakt nog veel goed. Het helpt ook niet dat de titel van deze single niet in het refrein en misschien zelfs niet eens in de lyrics zit.
Als we al dat over-analyseren even loslaten, is “Sauvage” wel nog steeds een prima single. Dansbaar en catchy, met een als vanouds kirrende Els Pynoo en met een band die niet halsstarrig probeert vast te houden aan formules van het verleden. Live zal dit zeker en vast de zaal doen ontploffen.
Vive La Fête heeft zijn derde adem gevonden en daar zijn we blij om.
https://www.youtube.com/watch?v=QhtDi-_X5O0
Bij de release van ‘Tasteless Tastings’ en ‘Soup Dejour’ had de Amerikaanse deathmetalband A La Carte zelfs nog geen naam voor het subgenre dat ze zelf de wereld in geslingerd hebben, maar met hun nieuwe album ‘Born To Entertain’ maken ze duidelijk: dit is culinary death metal.
Sinds ‘Soup Dejour’ is de band van een duo uitgebreid met een maître d’hôtel, vocalist Aaron. Die vocale aanwinst duwt A La Carte naar een hoger niveau, al ontbreken ook nu nog steeds een tweede gitarist en een bassist. Maar in vergelijking met ‘Soup Dejour’ is ‘Born To Entertain’ een gigantische stap vooruit. Dat het trio intussen een vaste waarde is in het lokale clubcircuit in Ohio zal daar vast ook wel toe bijgedragen hebben. Producer Ryan Wechta mag deze band al voor de derde keer helpen en deze keer lijkt zij een grotere invloed te hebben dan op de vorige releases. Door die ‘professionelere’ sound verliest A La Carte een klein beetje van zijn charme. Het was leuker om te horen en te zien hoe vroeger het duo zichzelf moest overstijgen om alle nummers geschreven en ingespeeld te krijgen. Dat ‘us-against-te-world’-gevoel is wat weg op dit nieuwe album.
We krijgen op ‘Born To Entertain’ een leuke mix van brutal en fast deathmetal met een vleugje grind en slam. Je hoort dat deze Amerikaanse band ook zijn Europese klassiekers kent en eert, zoals ze ook in eerdere interviews aangaven, maar voor de ene cover op het album kozen ze dan toch voor “Choice Cuts” van de Amerikaanse band Impaled.
De songtitels en de lyrics over voedsel in al zijn lugubere vormen zijn opnieuw grotesk in hun mix van humor en gore (“Chamber Pot Pie”, “Ashtray Souffle”, “Bulimic Beetle Bile Buillion”, …). In vergelijking met ‘Soup Dejour’ zit er minder meaty thrash in de tracks van ‘Born To Entertain’ en meer invloeden en stijlkenmerken van grind. Wel krijgen de gitaarsolo’s vaak meer tijd en ruimte. Af en toe klinkt het serieus over-the-top en net zo vaak heb je zin om de luchtgitaar boven te halen of een eind mee te brullen.
De beste track is ook de single van het album: “Coffin Cake”. Andere knallers op ‘Born To Entertain’ zijn “Terrormisu” en “Gluttonus Maximus”. En de intro van “Maxi Pad Thai” is goed gevonden.
A La Carte zet met dit album een bord voor je klaar dat sommigen liever aan zich zullen laten voorbijgaan. Te kort gegaard, met vervallen ingrediënten en volgens het recept van je seniele grootmoeder. Maar wie een sterke maag heeft, zal hiervan smullen.
https://www.youtube.com/watch?v=1hhh9bVnyfw
Binnenkort wordt de eerste van TNJ 45 jaar. Om dat wat luister bij te zetten heeft Neon Electronics een nieuwe versie uitgebracht van het nummer. Niet met The Neon Judgement natuurlijk want die bestaat helaas niet meer. Wel met Neon Electronics, het project van Dirk Da Davo, Radical G (Glen Keteleer) en Pieter-jan Theunis. Naast de herwerkte versie is er ook nog een zeven minuten durende remix van Radical G aanwezig (genaamd Dystopian remix). Een heel fijne remix, dat het nummer op een iets modernere manier het dystopisch karakter laat weergeven en het tevens ook iets dansbaarder maakt.
Luister bijvoorbeeld eens naar de intro. Om duimen en vingers vanaf te likken.
De single komt dan ook nog eens op een ideaal moment uit. Want binnenkort doen ze twee optredens in t voorprogramma van de afscheidstournee van Front 242.
https://www.dancedelicd.com/audio/factory-walk-rework-2024/
Electro/Wave
Factory Wall (reworks) -digitale single-
Neon Electronics
Let’s face It, ‘Heavy Lifting’ is geen MC5 album, het is een solo plaat van Wayne Kramer die helaas kort voor de release de pijp is uit gegaan. Die andere MC5 link is de bijdrage op amper 2 songs van originele drummer Dennis Thompson, maar ook hij heeft in 2024 de geest gegeven, nog voor ‘Heavy Lifting’ het levenslicht zag.
Qua aanpak en sound zijn er hoegenaamd al geen raakpunten, het geluid van ‘Heavy Lifting’ sound staat immers mijlenver van de rauwe in your face sound van ‘Kick Out The Jams’, van de straight forward rock’n’roll van ‘Back in The USA’ en van de high energy rock van ‘High Wire’. Verwacht u iets in het verlengde van deze 3 legendarische MC5 albums, dan komt u bedrogen uit.
Wat is ‘Heavy Lifting’ dan wel? Wel, gewoon een potente en onderhoudende rockplaat van een legendarische gitarist, met een stel indrukwekkende gastbijdrages van onder meer Slash, William Duval, Tom Morello en Vernon Reid. Maar ook niet meer dan dat, vermits er hier geen onvergetelijke songs of echte blijvers op staan. Nu alle MC5 leden definitief onder de zoden zitten, zullen die songs ook nooit hun weg vinden naar een live podium en zullen ze zo al snel hun intrede doen in de eeuwige vergetelheid. Geen enkele track is trouwens de naam MC5 waardig, hoezeer ze ook hun best doen om ergens wel stevig uit de hoek te komen. Maar alles klinkt te clean, te clichématig en al zeker niet vettig genoeg. Het album is dus eerder een opvolger van het trio ‘The Hard Stuff’, ‘Dangerous Madness’ en ‘Citizen Wayne’, drie degelijke Wayne Kramer rockplaten uit de nineties. Maar MC5 it ain’t.
Woodsmith Jr is het soloproject van Kris Stynen en de (band)naam verwijst naar zijn beide grootvaders. De ene was schrijnwerker en de andere smid. Het debuutalbum ‘Hidden Tales’ is een verademing: veelal rustig kabbelende songs, met telkens een interessant verhaal en een heldere songstructuur. Een beetje oldschool misschien, maar talent en métier moeten niet opzijgeschoven worden omdat het misschien niet hip genoeg klinkt.
De basis van elke song is Kris met zijn gitaar, zijn warme stem en zijn verhalen. De accenten werden ingekleurd door Steven De Bruyn (mondharmonica), Mario Goossens (drums), Jasper Hautekiet (contrabas), Gijs Hollebosch (dobro) en Fiona Brown (backing vocals). Producer van dienst was Mattias Stynen, van ILA.
Woodsmith Jr heeft een eigen stijl, met folk en singer-songwriter en snuifjes americana en bluegrass. De covers die in de live-set zaten of nog zitten komen van Crosby, Stills & Nash, Warren Zevon en Luka Bloom. Daarmee is het spectrum van Woodsmith Jr al voor een deel ingekleurd. Mij doet ‘Hidden Tales’ meteen denken aan wijlen William Souffreau, al speelde die als zanger en songschrijver nog wel een categorie hoger. Maar wie fan was van William zal dit vast ook wel kunnen waarderen. Hetzelfde geldt voor fans van pakweg Richard Thompson, Loudon Wainwright of John Martyn.
Veel bekende namen in de referenties van deze review en toch, bij de keuze van een cover voor ‘Hidden Tales’, koos Kris voor “Our Daily Reminders” van Zita Swoon. Het nummer past hem in deze versie als een handschoen. De eigen verhalen gaan over liefde, verlies en zelfreflectie. De verhalen en emoties zijn heel authentiek, maar soms zijn het nog wat pastel-schilderijtjes: zonder felle, uitgesproken kleuren. Verlies is niet het verlies waardoor de bodem onder je voeten verdwijnt, verliefdheid is niet het weggeblazen worden, onvrede is nergens ongecontroleerde woede, … Het zijn vooral ‘klein gebrachte’ emoties. Tegelijk geven we deze artiest nog veel krediet. Hij is pas actief sinds 2021 en om dan al op zo’n korte tijd zo’n degelijk eigen repertoire op te bouwen, dat is straf. Op “Can I Only” graaft Woodsmith Jr het diepst en dat is voor mij dan ook het beste nummer van dit fijne album.
Andere heel degelijke songs zijn “52 Tunnels” en “Untangle All The Lies”.
https://www.youtube.com/watch?v=s1XM4OnOAWQ
Na een succesvolle Europese tour in 2023 brengt de Belgische theatrical rockband The Black Gasolines het nieuwe album ‘White Residence’ uit.
Het is een conceptalbum dat je als luisteraar een goede 40 minuten meeneemt naar een mistige winteravond in een Engelse havenstad in 1920. De band vertelt het fictieve verhaal van Jane, oprichtster van de eerste vrouwelijke politieke partij ooit, The Entrepreneurs, die door het ontstaan van een economische crisis jammerlijk in de criminele onderwereld terechtkomt. The Black Gasolines gebruiken op dit album invloeden van bekende films en series als Peaky Blinders en Bonnie & Clyde en van historische figuren uit die periode zoals actrice Clara Bow. Dit wordt uiteraard muzikaal uitgewerkt maar ook visueel, in videoclips en natuurlijk de albumcover, die de vrouwengroep gedetailleerd weergeeft. Het concept of verhaal is een leuk extraatje, maar het is vooral een kapstok om muzikaal nog onbekend terrein te kunnen verkennen.
De band werkte samen met de North Garden Studio’s van Filip Tanghe (Ozark Henry, Balthazar, Hannelore Bedert, Momoyo, …) en hun vaste producer Sergey Steenackers. Hij drukt opnieuw zijn herkenbare stempel op de sound van de band, met verfijnd sound design dat al vanaf de eerste noot duidelijk hoorbaar is.
Zijn invloed is groter dan op het debuutalbum ‘It Took A Lifetime’. De arrangementen met strijkers en backing vocals zijn prominenter aanwezig. Tegelijk zet deze band grote stappen vooruit in songopbouw en songwriting. Er zit nog meer durf en lef in dit album. De band zet dit album neer met een bijzonder groot zelfvertrouwen en bijzonder veel ambitie. Het is bij momenten heel theatraal en extatisch, vooral on-Belgisch extravert. Queen meets Joe Jackson meets David Bowie in de studio van Jim Steinman (die van Meatloaf).
In een paar nummers (“Hush Hush” en “Crucify Me”) zit nog wat Britpop, maar in het algemeen is ‘White Residence’ super-veelzijdig. Het springt in aangeraakte genres alle kanten op. Eén van de rustpunten is “Ballroom Song”: een beetje een breekbare pianoballad die – in compositie – van Freddy Mercury had kunnen zijn.
“The Final Last Call” is een glamrock/piano/powerballad die elke muziekliefhebber wel leuk zal vinden. Want dat is het bijzondere aan The Black Gasolines, het is arty en met een over-the-top productie, maar tegelijk is dit album heel toegankelijk en uitnodigend voor liefhebbers van heel uiteenlopende genres: van glamrock tot progrock, van The Sweet tot Pink Floyd met haltes bij blues, jazz, singer-songwriter en nog zeventien andere genres. En ondanks al die diversiteit klinkt ‘White Residence’ heel samenhangend.
https://www.youtube.com/watch?v=sqi4l31U7I8&t=2s
De Nederlandse band Kingfisher Sky heeft een nieuw album, het eerste full album sinds ‘Technicoloured Eyes’ uit 2018. De fans hebben er misschien lang op moeten wachten, maar dat geduld wordt beloond. ‘Feeding the Wolves’ is een prachtig album.
De samenstelling van Kingfisher Sky is al een tijdje stabiel, met vooral zangeres Judith Rijnveld en drummer Ivar De Graaf (vroeger bij Within Temptation) als overgebleven mede-oprichters. De voorbije jaren viel Kingfisher Sky vooral op met hun interpretaties van Kate Bush-nummers, waar ze een avondvullend programma van maakten dat veel bijval kreeg.
Maar dat mag de aandacht niet afleiden van het eigen werk. ‘Feeding The Wolves’ is opnieuw een progrock-album geworden waar ook liefhebbers van folk en symfo- en progmetal zich in zullen kunnen vinden. Lang uitgesponnen nummers met een doorwrochte opbouw (als een huis met verschillende kamers), knappe gitaarsolo’s en symfonische orkestraties, elementen van folk, … Het gaat vaak alle kanten op, terwijl de nummers toch telkens slechts één etiket kunnen opgekleefd krijgen, maar dat eclectische is net zo typisch voor Kingfisher Sky. Het is daarom moeilijk om er één nummer of een paar uit te lichten als beter dan de andere. Het hoge niveau is een constante doorheen het album.
Troy Donockeley van Nightwish doet mee op een paar nummers van ‘Feeding the Wolves’ en Edward Reekers van Kayak en Ayreon zingt mee. Dat is allemaal leuk, maar toch is dit vooral een group effort van Kingfisher Sky. Wat een talenten zitten er toch in deze band. Er is geen Kate Bush-cover op ‘Feeding The Wolves’ en op misschien “Vertigo” na vind ik ook niet zo meteen een nummer waarvan ik denk: hier hebben ze hun eigen Kate Bush-nummer willen schrijven. Misschien hebben ze daar wel iets van meegenomen in één of meer songs, maar ik kan er niet meteen de vinger op leggen, of ik baseer mij te hard op de bekendste nummers van Kate Bush.
Persoonlijk heb ik het meer voor de nummers met wat pit en een leuk tempo, zoals “Embrace the Moment”, “Feeding the Wolves” en “It Never Ends”. Van de rustigere tracks heb ik het meest genoten van het arty “Nobody Else Is Watching”, “Bess” en “Big Dipper”.
Kingfisher Sky heeft zich een eigen niche uitgehouwen ergens tussen progrock en progmetal, met vertakkingen naar waar ze maar willen, van Jethro Tull tot Clannad tot Nightwish. Het is leuk dat een band zo vasthoudt aan zijn eigen principes en overtuigingen van waar ze naartoe willen met hun muziek. En wij mogen allemaal meegenieten vanop de eerste rij. Hopelijk krijgen we Kingfisher Sky met deze songs ook in Vlaanderen te zien en te horen.
https://www.youtube.com/watch?v=ZwdjdLDm_3Y
Het geweldige Gnome is in onze contreien nog steeds een miskende en onderschatte band terwijl ze in het buitenland al een heuse cultstatus opgebouwd hebben. Met het eerste stevige album ‘Father of Time’, dat eigenlijk vooral een stoner-rifffestijn is, helde de sound nog iets te veel naar Karma to Burn maar met het fantastische ‘King’ ontpopte Gnome zich als een unieke band met een eigen potige sound voorzien van een stel gekscherende zijstapjes. ‘King’ is een prachtig staaltje stoner-metal met een kwinkslag, én met een pinnenmuts op, wat ondertussen hun handelsmerk is geworden.
En het is heus niet omdat ze een voorliefde hebben voor trollen en geflipte kabouters dat we hier van een gimmick moeten spreken, dit is Ghost niet. Gnome is veel straffer.
We hebben weinig moeite om te stellen dat ‘Vestiges of Verimex Visidrome’ even sterk en hevig is als ‘King’. Gnome levert de meest stomende riffs per lopende meter en zet geregeld een abrupte tempowisseling op til, en daar is opener “Old Soul” al een geweldig proefstuk van, met loden riffs en gore metalzang afgewisseld met okselfrisse tempowisselingen. Primus in stonerland, zoiets. Heerlijke song.
Ook het fenomenale “The Ogre” springt van de stevige hak op de woeste tak en pakt dan ook nog eens uit met een prettig gestoorde sax-solo, wonderlijk. Nog een klassieker in wording: “The Gods Are Evil”, stampende stoner-rock op kruissnelheid. Welgemikte kopstoten als “Duke Of Discrace” en “Back to the Mud” hebben ook serieus wat animo in huis en zetten koers richting de geschifte metal van King Gizzard, die van ‘PetroDragonic Apocalypse…’ en ‘Infest the Rat’s Nest’. In de intro van “Golden of Fool” wordt de pinnenmuts heel even vervangen door een sombrero, maar dan gaan de poppen weer stevig aan het dansen en draaien de riffs overuren.
Dit is fabuleuze stoner-metal met een hoek af. Het klinkt even uniek als geweldig, en het ziet er dan ook nog eens fantastisch uit met dat schitterende artwork. Kopen op vinyl, die handel.
Satyn’s Satyrs is een band die hun metal het liefst op zijn allersmerigst serveert. Met hun debuut ‘Wild Beyond Belief’ dompelden ze Black Sabbath, Blue Cheer, Electric Wizard en Venom in de vuilste riool die ze tegenkwamen, voegden ze er wat vettige garage-rock aan toe en joegen ze het ganse zootje door een vunzige brij punk-metal.
Met hun vijfde album ‘After Dark’ hebben ze gelukkig de ganse zooi nog voor geen meter opgepoetst, alles klinkt nog even goor en brutaal als 10 jaar geleden, de modderkluiten zijn aan de gruizige gitaren blijven vasthangen. “Hellin’ it Like It Is” en “All 4’s” zijn rauwe rock’n’roll songs die gebouwd zijn op verwrongen metalriffs en gescheurde gitaren. “Deadly Again” is een soort heavy-metal Stooges, “Saltair Burns” is psych-rock met een Black Sabbath toets en The Afterdark/Mattressback is ontspoorde rioolmetal die uitdooft met een melancholische bui.
Lekker vuil plaatje.
Even schrikken toch, een gitaar-noise band die zijn nieuwste album ‘Synthesizer’ doopt. Als dat maar goed komt. Dit is immers een band die wel open staat voor een experimentje, getuige de vele remixen van hun songs die ze op de streaming platformen pleuren.
Maar een mens is snel gerustgesteld, het is maar een titel, van een abrupte koerswijziging is hier hoegenaamd geen sprake, hoewel APTBS wel degelijk dat synthesizer-ding in de sound opneemt en geregeld het geluid van de eighties opzoekt. Check “Fear of Transmission”, dat inzet als een soort Bauhaus meets DAF en dan overgaat in de vertrouwde noise-poel. Het aanstekelijke “You Got Me”, met een riffje die nogal naar DIIV lonkt, is nog zo een fijne uitstap buiten de comfortzone en afsluiter “Comfort Never Comes” graaft ergens in de schemerzone tussen The Cure en Joy Division.
Voor de rest mag de decibelmeter hier als vanouds over de limiet gaan met vertrouwde noise-uitspattingen in schuimbekkende tracks als “Disgust”, “Bad Idea” en “Have You Ever Been In Love”, dit is vintage APTBS met gitaren die door merg en been snijden.
‘Synthesizer’ is nog maar eens een bruisend en snedig album van een band die zichzelf blijft uitdagen zonder de eigen herkomst te verliezen.
Coldplay is een band die wij al vanaf hun derde plaat bij het huisvuil gezet hebben, maar uit pure nieuwsgierigheid, en om stiekem te kijken of er een vorm van onverhoopte genezing is opgetreden, zijn we nu toch even gaan luisteren naar hun nieuwe album. We hadden beter moeten weten.
‘Moon Music’ heet dat ding en het is een absolute verschrikking. Coldplay maakt zich hier schuldig aan derderangs r&b, halfslachtige ambient, ordinaire disco, fletse kermispop en inferieure hip-hop. Om de haverklap komen er dan nog eens irritante la-la-la refreintjes de kop opsteken die het geheel zo gênant maken dat een mens er acute diarree van krijgt. De heren miljonairs zijn er zich duidelijk van bewust dat alles verkoopt, als je er maar een gerichte en dure marketingcampagne tegenaan gooit. Ze zijn de schaamte voorbij en hebben de lat der goede smaak zodanig laag gelegd dat zelfs een mol er niet onder kan kruipen. Ze kakken zonder gêne een resem songs die dusdanig beschimmeld zijn dat die het containerpark niet meer in mogen. Dus mocht u dat misbaksel per abuis aangeschaft hebben en het na één luisterbeurt als de bliksem naar de kringloopwinkel wil brengen, ze zullen die afval daar al zeker niet aannemen en u abrupt terugsturen met de melding “Madammeke, we nemen veel binnen, maar er zijn grenzen”.
Meer dan 20 jaar geleden waren wij zeer te spreken over de eerste twee albums van Coldplay, die gasten hebben heus wel goeie dingen gemaakt. Maar op ‘Moon Music’ tref je niets anders dan beschamende platte kaas-pop die zelfs nog niet deugt om als achtergrondmuziek in de supermarkt gedraaid te worden.
‘Moon Music’, naar de maan ermee.
Nederlands 
Français 
