Er bestaan een aantal versies van John Lydon. Ten eerste, de man die in de media als rebel voor de dag komt en waarmee hij aandacht trekt en krijgt. Het moet een vloek en een zegen zijn. Ten tweede, de man die, na The Sex Pistols met een open geest muziek heeft gemaakt wars van stromingen en trends. Denk maar aan ‘Second Edition’, ‘The Flowers of Romance’ of ‘Album’. Na ‘That What is Not’ lag de band stil tot 2012. Met ‘This is PIL’ verscheen de band terug op het toneel. Daarop verscheen de teruggekeerde gitarist Lu Edmonds die samen met drummer Bruce Smith en bassist/instrumentalist Scott Firth de band tot op heden vormt.
‘End of The World’ is het derde album na de hiatus en 8 jaar na ‘What the World Needs Now’. De zorg voor zijn, intussen overleden, vrouw zal er wel voor iets tussen zitten dat het zolang duurde. Maar kijk hier is P.I.L. terug.
Opener “Penge” laat al het beste vermoeden voor wat komen gaat. “End of the World” is een song dat refereert aan de periode van ‘Album’, ‘Happy?’ of ‘9’. Een nijpende zang van Lydon in het refrein, een naar metal neigende gitaar en een heerlijke bas die mooi blend met de drums. “Pretty Awful” bevat ook wat van deze kenmerken en “Car Chase” gaat eveneens verder op die ingeslagen weg met hier wat meer naar voorgeschoven synths. Met een heerlijk, catchy refrein.
“Pretty Awful” valt hier ook onder. “Being Stupid Again” klinkt haast als pop maar heeft wel een tekst dat donkerder is dan het liedje zelf. “Walls” beklijft beter en heeft een herkenbare zware bass, een eerder ingetogen zang en gitaarspel. Het werkt wonderwel goed. “Life’s Strange” heeft ook een beetje datzelfde gevoel als “Walls”. Lydon die het leven overschouwt en bedenkingen maakt. “Down on the Clown” heeft wederom een catchy refrein en enkele fijne muzikale details. “Dirty Murky Delight” klinkt eerder als spielerei en valt hierdoor een beetje uit de toon met de rest van het album. “The Do That” bevat mooie interacties tussen bas, drum en gitaar maar tekstueel is het wat te stereotiep en te voorspelbaar waardoor hij als een zageman klinkt. “LFCF” is een sermoen en een aanklacht tegen alle soorten leugenaars, bedriegers etc… Een geliefkoosd thema van Lydon. Daarnaast is het tevens een heel geslaagde song. “North West Passage” klinkt dan weer theatraal, opzwepend en bezwerend. Ten slotte wordt er afgesloten met “Hawaii”. De song waarmee hij zich kandidaat stelde om mee te dingen, onder de Ierse vlag, aan het eurosongfestival. Los van alle commotie en zever hierrond is dit muzikaal een boeiende song met een ontroerende en persoonlijke tekst (een soort van liefdesbrief gericht aan zijn vrouw).
‘End of the World’ bevat enkele van de beste songs dat P.I.L. sedert de re-start heeft gemaakt. Helaas is de kwaliteit van de songs op het album niet overal even consistent. De songs op een ‘The World Needs now’ klonken samenhangender qua sound en songs. Daar tegenover staat dat de meeste songs hier mijn inziens interessanter en echter klinken.
Muzikaal staan hier een groot aantal songs tussen die goed gemaakt en boeiend genoeg zijn om te blijven beluisteren. Zijn stem snijdt en zalft bij momenten. Je hoort ook de goed werkende interactie tussen de muzikanten in een aantal van de songs waardoor die naar een hoger niveau gelift worden. Enkele tracks die meer dan het ontdekken waard zijn mijn inziens o.a.: “End of the World”, “Car Chase”, “Walls”, “North West Passage” of “Strange”.
Public Image LTD is in deze incarnatie als band gegroeid en daar plukken de luisteraars op ‘End of the World’ de vruchten van.
Postpunk
Public Image Limited
End of the World
De Belgische band Hunter mocht eerder deze maand op Alcatraz invallen voor de Amerikanen van Fifth Angel die pas last minute doorhadden dat ze de verplaatsing naar de Europese festivals financieel niet aankonden.
Bij Hunter zijn grote festivals misschien geen routine, maar ze hebben wel de ervaring. Drie van de vijf bandleden van Hunter stonden met hun vorige band (Monster Joe) al op Wacken, zowat het grootste metalfestival ter wereld. Met dat op je curriculum heb je toch al wat meer vertrouwen als je het podium in Kortrijk opstapt. Hunter maakte van de gelegenheid dankbaar gebruik om het Alcatraz-publiek kennis te laten maken met hun nieuwe album: ‘Rebel Angels Rise’.
‘Rebel Angels Rise’ is hun tweede full album en het is opnieuw eerder klassieke heavy metal, met wat elementen van thrash en powermetal. Heavy metal kan je zo makkelijk of zo moeilijk maken als je zelf wil. Hunter kiest niet voor de makkelijkste weg. De songopbouw, de riffs, de melodielijnen, de solo’s, de lyrics, de mix, … bij niet één van die aspecten werd over één nacht ijs gegaan. Maar dan heb je ook een album bij elkaar dat je zonder schroom naast dat van andere, ‘grotere’ bands kan zetten.
Geen gedoe met instrumentale intro’s of andere sfeerstukje bij Hunter. Het album opent meteen met een volwaardige track, “Wicked”. Met degelijke lyrics over hoe diegenen die het niet goed voor hebben met de anderen en misbruik maken van zwakkeren toch zelf een beter leven leiden. Lekker tempo, knappe solo’s, sterke vocalen, mooie songstructuur met wat progelementen, … De sound en de songopbouw geven deze song wel een oldschool-jasje.
Ook de intro van “The Forge” klinkt wat oldschool, zoals de vroege Black Sabbath en vroege Judas Priest. Goeie lyrics opnieuw, met een meezingbaar refrein en straffe cleane vocalen. De lange gitaarsolo breekt het leuke tempo en daarna komt er wat doom.
“Rebel Angels Rise” is de titeltrack en heeft ook al een knappe intro. Catchy, meeslepend, met intrigerende lyrics over het niet aanvaarden van je lot bij tegenslag, opnieuw enkele knappe vocale uithalen, een sterke outro, minder oldschool dan de eerste tracks, … Een track van internationale klasse.
“Requiem” gaat over een man die te laat beseft dat er toch leven is na de dood. Deze track davert op een galopperend ritme, met guitige breaks en veel en lange solo’s. Echt een topsong.
“The Knight Of The Black Rose – Part 2” is zoals de songtitel het aangeeft een vervolg op de song met dezelfde songtitel op het debuutalbum van Hunter. Deze song klinkt een stuk agressiever, harder en minder melodieus dan wat voorafging op dit album. “Suffocate” heeft dan weer het snelste ritme van dit album. De cleane vocalen klinken hier alsof ze uitgespuwd worden en hebben het gezelschap gekregen van grunts. Ook deze track loopt over van agressie en ondanks de snelheid boet de gitaarsolo niet in aan techniciteit. Knap gedaan.
Met “Morior Invictus” keert Hunter terug naar de melodie en de meer oldschool-sound van het begin van het album. Als bonus-track is er de heropgenomen versie van “Dominion”, een nummer van het debuutalbum. Er zijn wat verschillen en de opname klinkt beter, maar het is en blijft vooral een sterk nummer.
In 2019 stond Hunter in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar daar moesten ze de duimen leggen voor Primal Creation. Met Hunter kunnen spelen had toen een vliegende start kunnen zijn voor deze band, maar ook met tijd en geduld kan je veel bereiken. ‘Rebel Angels Rise’ kan, moet de poort openbeuken naar de grote festivals in Europa.
Het Noorse duo Picidae (vertaling: spechten) weet met hun magische klank een rustgevende sfeer te creëren. Het duo bestaat uit zangeres Sigrun Tara Øverland - ze speelt de lier, autoharp en gitaar -, en Eirik Dørsdal die trompet, elektronica, kalimba speelt en die trouwens de vocals voor zijn rekening neemt.
Met hun nieuwste album 'A Stray Labyrinth' komen o.a. invloeden uit het Midden Oosten naar boven; het is vooral een zeer filmische plaat geworden, dromerig, sprookjesachtig en bevreemdend.
Lees gerust het interview met het duo.
De nummers zijn sterk verbonden met de mysterie van de Scandinavische natuur, de Noorse mythologie en tot de verbeelding sprekende verhalen, kortom een bevreemdende schoonheid. Een sprookjesachtige wereld waarbij de vocals en de trompet je doen zweven. “Here we go again” zet de toon, door die veelzijdige karakteristieke vocalen en de mystieke instrumentale aankleding die het folkloristische wat onderstreept.
Een zweem van rust en intimiteit als donkerte is aanwezig in een golvende beweging. We gaan van zonovergoten stranden naar opstekend stormweer in hun materiaal. Het mysterieus klinkende “Back to the Savannah” blijft bij. Invloedrijk zijn de jazz, folk en pop.
Picidae klinkt eigenzinnig goed op deze plaat, met die verschilllende samenhang van stijlen en de wisselwerking intimiteit, donkerte en extravertie. Het gaat dus van ingetogenheid tot alle registers opentrekken, waardoor een wervelstorm aan klanken en vocals ontstaat. Puike plaat.
Tracklist: 1 Here We Go Again 4:18 2 Crystal Rosa 2:46 3 A Softer Fall 3:10 4 Mhairi 3:47 5 Storm 3:09 6 Iseeyou 4:03 7 A Stray Labyrinth 4:41 8 Slow Growth 3:26 9 Merlin 3:09 10 Monstrophy 3:27 11 I Saw Her Mum With A Cherry Blossom 3:26 12 Back To The Savannah 3:49
Folk/Jazz/Pop
A Stray Labyrinth
Picidae
Dirk Serries is een muzikant, producer en componist die van vele markten thuis is; de releases volgen elkaar in snel tempo op. Al die releases van de laatste maanden bespreken, is een onmogelijke zaak. Maar we buigen even het hoofd over zijn laatste meesterwerk ' Nocturnal Discord Outtakes'. Drie songs die afklokken op circa tien minuten. Waarbij Dirk Serries zijn veelzijdigheid aantoont.
Een geflirt van donkere gedachten en rustgevende soundscapes horen we op ”Alternative Lullaby”, eentje die je compleet 'zen' maakt, eens je in die mooie wereld bent in gestapt.
Het fijne aan Dirk Serries’ muziek is dat hij duisternis aangenaam doet aanvoelen, een gemoedsrust daalt over je neer, ipv de angst van het donkere.
Het ellenlange, wondermooie “Monumental Twitch” , met een klank gerelateerd aan strijkers, zorgt voor een sprookjesachtige wereld. Magisch mooi. “Autum Reprise” bezorgt je meer dan tien minutenlang een krop in de keel; een sound gelinkt aan klanken bij een opera . Wat dan weer het filmische van de muziek onderschrijft. Want deze muziek zou perfect passen bij romantische en suspense films. Emotie is hier het centrale gegeven.
Een typische weg die hij blijft bewandelen, maar daar waar hij soms gebruikt maakt van oorverdovende drone geluiden,
'Nocturnal Discord Outtakes' bewandelt duidelijk de weg van rust en kalmte, die grenzen kan doen verleggen. Oorverdovende drone geluiden komen hier niet te pas.
Het is de perfecte plaat om even de jachtigheid opzij te plaatsen en gemoedsrust te laten heersen.
Info https://dirkserries.bandcamp.com/album/nocturnal-discord-outtakes
Tracklist: Alternative Lullaby 10:19 Monumental Twitch 09:20 Autumn Reprise 10:35
experimenteel/ambient
Nocturnal Discord Outtakes
Dirk Serries
Alex Koo is een veelzijdig pianist, hij 'leeft' en ‘beleeft’ het instrument letterlijk. Onlangs bewees hij dat nog op Gent Jazz, waarover we het volgende schreven: 'Hij is een verhalenverteller en pianoweirdo. Na een song voor zijn dochter, brengt Alex Koo ook wat film muziek, waarbij je daadwerkelijk je in een scene waant waar een cowboy op een paard rijdt, de horizon tegemoet. Een klankenspectrum dat tot de verbeelding spreekt en intens mooi is . Een gevarieerde set met een onaardse streling aan de oren …'
Eerder dit jaar bracht hij ook een prachtige plaat uit, 'Etudes For Piano' ,
De man is een vat vol emotie en melancholie, en slaat voortdurend een brug tussen klassieke piano en jazz. Het maakt hem een bijzonder artiest om te koesteren.
Op deze prachtige plaat van magische composities, toont hij zijn kunde en veelzijdigheid. Er heerst een filmische sfeer, lichtjes flirten met ingetogenheid, warmte, muzikale weerhaakjes tot het gaspedaal induwen. Het zit er allemaal in op z’n pianospel. Wat een spanning en wisseling in dit speels golvende spel.
Diep onder de indruk zijn en blijven we van deze man en zijn projecten …dit is dus een grensverleggend meesterwerk, 'Etudes for Piano'
Tracklist:
All Arms On Deck! 02:41 Coconuts 02:53 Luna Umi 06:52 Sonar 07:44 Variations On The Easiest Song In The World 04:22 Five In Fis 02:06 Satiesfied 03:23 DbREAM 06:26
Jazz/Piano
Etudes For Piano
Alex Koo
Bij sommige muzikanten weet je bij voorbaat dat je op het goede adres zit. Neem nu snarenvirtuoos Julien Tassin, wiens laatste album 'Primitiv' ons vorig jaar nog compleet kon bekoren. De recensie kun je hier nog eens nalezen.
Julien Tassin en Patrick Steenaerts hebben hun sporen verdiend sporen in o.a. Kameel, Run Sofa en Yevgueni, en ze bundelen hun snaarkrachten als duo nu op het album ‘Duality’.
De twee talentvolle gitaristen improviseren maar al te graag en voelen elkaar perfect aan. Er hangt magie in de lucht bij het aanstekelijke “Compassion” en verder “Distorted”. Ze houden de spanning aan tot op het eind door de avontuurlijke aanpak, de onverwachtse wendingen en de klankvervormingen.
De twee bieden dus een kleurrijk en veelzijdig geheel. Hun virtuositeit en speelsheid siert.
Compassion - Classico - Distorted - Caroline No - Chasm - Für Gerlinde - Gymnopédies No.1 - Duality - Les pluies noires - Azur
Het project Loud As Giants is een samenwerking tussen de onnavolgbare Broadrick en zijn oude vriend, de Belgische componist Dirk Serries, die al sinds het begin van de jaren tachtig een grote hoeveelheid donkere ambientmuziek heeft uitgebracht en misschien wel het meest bekend is om zijn werk onder de naam Fear Falls Burning.
Met 'Empty Homes' wordt opnieuw de grenzen van het genre verkend, ergens tussen waanzin (oorverdovende sound) en gemoedsrust (zachtmoedige sounds) , de brug tussen donkere gedachten en lichtjes in de tunnel.
“Monument” is er meteen eentje die twaalf minuten duurt. We stappen binnen in die mystieke wereld. Een onheilspellend “Estranged” gaat de donkere weg in; continu worden we heen en weer geslingerd in die wisselende sounds.
Op “RoomThree” lijkt de balans terug te keren, maar het dreigende en waanzinnige op het eind tekent net niet voor een rustpunt. Even op adem komen is er wel op “Isolation”. Algemeen horen we donkere tunes, die een beklemmend gevoel veroorzaken. We hebben hier een grauwe, rauwe en duivelse van griezelige, angstaanjagende geluidjes, met af en toe een rustpuntje, die gemoedsrust biedt.
We ervaren het al soort onaardse magie, magische duisternis met een beklemmend gevoel en van welbehagen.
Tracklist: Monument 12:30 - Estranged 10:53 - Room Three 12:11 - Isolation 10:49
Dark ambient
Empty Homes
Loud As Giants
'Sambuca Dreams' van Crooked Steps is een aanstekelijk zomers plaatje geworden.
We hadden hier al een fijn gesprek met de band; het interview kunnen jullie hier nalezen.
Na een korte, wat vreemde intro zijn we klaar voor deze aanstekelijke trip. “Case Toi” en “Sugar” en het mooie “Lowrider” zijn opzwepende, groovy nummers bij de avondzon.
Nergens klinkt het bij Crooked Steps al te cheesy, de songs komen vanuit een buikgevoel en stralen positivisme uit. De melodieën van “Mad Man”, “Hey you, it's ok” blijven hangen, ze hebben een meezinggehalte. Met een knipoog naar de surfpop en dan denken we vooral aan de Beach Boys. Verder gaar het gezwind met “The Sadnness of the silver surfer” en “Pugatory”.
We krijgen een warm gevoel van het materiaal. Mooi overtuigend album.
Tracklist: Qu'Est-ce Que Vous Voulez - Casse-Toi - Soul Gunner - Sugar - Lowrider - Sambuca Dreams - Mad Man - Hey You, It's Okay - Moonfishman - Smooth Failing - Daiquiri - Locomotora - The Sadness Of The Silver Surfer - Purgatory
Surf pop/rock
Sambuca Dreams
Crooked Steps
De Belgische stoners van Fire Down Below kregen met hun in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum de aandacht van Ripple Music, één van de toonaangevende labels in het genre. Hun tweede album – onder de vleugels van Ripple – opende de deuren naar de concertzalen en festivalpodia in Europa. ‘Low Desert Surf Club’, het derde album van Fire Down Below, is muzikaal opnieuw een hele stap vooruit. Benieuwd of dit album hun muziek nog verder brengt.
De opener van ‘Low Desert Surf Club’ is “Cocaine Hippo” en deze track heeft een hitsig drumritme en geile riffs. Hoe de cocaïne en de neushoorn in het verhaal passen is mij na een paar luisterbeurten nog niet duidelijk geworden, maar wat een vette openingstrack is dit? De intro zet je ook al een paar keer op het verkeerde been: net als je denkt dat de hel zal losbarsten beginnen ze nog eens opnieuw. Sterk. En goed gedaan.
“California”, de eerste single van dit album, swingt. Voor zover stoner kan swingen uiteraard. Deze track straalt al net zo veel passie uit als de openingstrack en toont tegelijk het ‘métier’ dat dit viertal opgebouwd heeft inzake songopbouw en techniek. Het zou jammer zijn mochten ze die kennis en ervaring na drie albums niet hebben, maar het is wel zo leuk dat ze laten horen dat ze ‘het’ inderdaad allemaal in de vingers hebben.
“Airwolf” – de tweede single – start met een leuke baslijn en die wordt de hele track door aangehouden. Fire Down Below speelt heel handig met de spanningsboog in deze track, nu eens wordt het gaspedaal gelost, dan weer wordt het hard ingeduwd. Een killer.
“Surf Queen” begint met een typische surfrocksound. Daarop vallen een fuzzy bas en gitaar in. Die beweging wordt een paar keer herhaald voor deze track het zandstrand verlaat en doorreist naar het zand van de desertrock. Deze track zit al even in de liveset van Fire Down Below en zet het publiek al eens op het verkeerde been. De verbaasde blikken bij het inzetten met surfrock zijn goud waard. De Gentse band rekt het begrip grensoverschrijdend in deze track nog wat verder op door ook nog wat spacerock toe te voegen. Een bijzonder knappe track en ondanks een speelduur van ruim zeven minuten zou dit wel eens de volgende single kunnen zijn.
“Dune Buggy” is geen cover van The Presidents Of The USA, al deelt dit nummer uiteraard dezelfde setting. Dit nummer heeft een paar heerlijk gitaarsolo’s met flink wat fuzz en zelfs wat noise. Die komen bovenop een rollend, bulderend ritme.
Fire Down Below heeft voor de productie en mix deze keer een beroep gedaan op Nick DiSalvo, de in Duitsland residerende Amerikaan van de band Elder, en niet langer op Tim De Gieter die op hun eerste albums mee in de studio zat. Voor DiSalvo is het zowat zijn debuut als producer, al heeft hij dan wel al talloze opnames gedaan met zijn eigen band. De sound van Fire Down Below klinkt hier nog massiever, dikker, zwaarder, met meer aandacht voor de groove, lijkt het toch.
“Here Comes The Flood” is heeft een beetje een creepy, trage intro, ook doordat de vocalen van Jeroen vervormd werden, en dat ongemakkelijke gevoel wordt lang aangehouden. Je moet hier wat geduld oefenen, maar aan het eind van deze track word je beloond met prachtige slepende riffs en ritmes.
Rustig, bijna akoestisch gitaargetokkel luidt het begin in van het instrumentale en bij momenten fluwelen aanvoelende “Hazy Snake”. Hier krijgen we opnieuw wat space en progressieve elementen. Ondanks de titel sluit deze track eerder aan op debuutalbum ‘Viper Vixen Goddess Saint’ dan op ‘Hymn Of The Cosmic Man’. Misschien komt door de songopbouw.
Daarna wordt het gaspedaal opnieuw diep ingeduwd met “The Last Cowboy”. Een furieuze uptempo banger met een hoog octaan- en testosteron-gehalte. Afsluiter “Mantra” heeft een filmische, U2-achtige intro en ook de riffs die daarop volgen doen mij aan The Edge (ten tijde van ‘The Joshua Tree’) denken. Strikt genomen is het geen mantra. Het ritme van bas en drum blijft wel constant terugkomen, maar de gitaar gaat hier helemaal zijn eigen weg. Het lijkt wel een jamsessie waarbij gitarist Kevin aan de anderen in de band gevraagd heeft om even dat ritme aan te houden zodat hij daar over heen kan improviseren. Na een minuut of zeven volgt een break, valt het mantra-ritme van drum en bas weg en vervelt deze track van instrumentaal naar gezongen. Vanaf dan begint het ritme mee te improviseren … Zo verandert deze track nog een paar keer van gezicht, terwijl de jam/impro-vibe blijft overheersen. Deze track klokt af op enkele seconden meer dan zestien minuten maar is absoluut het pièce de résistance van ‘Low Desert Surf Club’. Dit is genieten met al je zintuigen tegelijk.
‘Low Desert Surf Club’ is een heel gevarieerd album dat toch op alle tracks onmiskenbaar stoner en desert als gemeenschappelijke noemer heeft. Als ‘Hymn Of The Cosmic Man’ de kwalificatie voor de Europacup was, dan is ‘Low Desert Surf Club’ voor Fire Down Below de Champions League.
https://www.facebook.com/firedownbelow/videos/792209615924056/
https://www.youtube.com/watch?v=V3zaG6-N-OQ
Yee Loi is een Brits punkbandje dat bestaat uit twee tienerzusjes, soms aangevuld met hun broer. Doorgaans brengen ze covers van The Ramones of andere bekende punkbands, op Youtube en bandcamp, en af en toe schrijven ze ook eens een paar eigen nummers.
Hun nieuwe single is zo’n eigen nummer. “Dad’s Money” is een ietwat opmerkelijk statement van de tienerzusjes. De boodschap is kort en duidelijk: Ja, de papa verdient veel geld. Als dat de enige reden is waarom je onze muziek niet goed vindt, ‘go f*ck yourself’. Maar dan op een beleefde manier in een nette rijm gegoten. Het is een boodschap die we kunnen onderschrijven. Afkomst, huidskleur, het geld op je bankrekening, gender of wat dan ook, het maakt allemaal niet uit. Als de muziek maar goed is.
Het is een moedig statement, maar hey, het is dan ook punkrock. Wie stelt dat rijke mensen geen punkrock kunnen maken, moet terugkijken naar de begindagen. Eén van de uitgangspunten was dat er geen regels waren en dat punk er voor iedereen was, zelfs voor die artiesten die maar een half akkoord konden spelen.
https://www.youtube.com/watch?v=Xv_HLidk6MA
De Californische band Grandaddy had in de jaren 90 reeds kort na hun ontstaan een vrije grote hit met “A.M. 180”. De song werd veel in de Afrekening van StuBru gedraaid en hij verscheen daarnaast ook in series ( o.a. op BBC) etc… Na een hiatus in de jaren 2000 zijn ze al terug een tiental jaren actief. Ze brachten in 2017 zelfs een nieuw album uit, waarna helaas in datzelfde jaar Garcia overleed ten gevolge van een beroerte.
‘Sumday: Excess Baggage’ is niet echt een nieuw album maar een verzameling van b-sides opgenomen in 2003 ten tijde bij het maken van het album ‘Sumday’. Het album ‘Sumday’ is al eerder in een geremasterde versie verschenen dit jaar samen met een EP ‘The Cassette Demos’. Bij het horen van songs die naast het album waren gevallen of b-sides besloot men die te verzamelen. Vooral omdat de band zelf vindt dat dit album nog altijd het beste staat voor wie ze zijn.
Muzikaal zit er niet zoveel verschil tussen deze songs en de songs die op ‘Sumday’ indertijd verschenen. Ze zitten in dezelfde vibe en groove. Het grootste verschil is het feit dat deze songs niet zo afgewerkt en geproducet zijn. Dat is interessant om te horen hoe ze waarschijnlijk in de repetitieruimte klinken vooraleer ze een studio intrekken.
Een goed voorbeeld is de opener “My Little Skateboarding Problem”. Een sfeervolle opener die goed opgebouwd werd maar waar geen zang op voorzien werd. Nu is het een interessante instrumentale track geworden die mitst productie en wat zang zelfs single potentie zou kunnen hebben. Een heerlijk dromerig liedje.
Bij sommige nummers hoor je dat ze op de opnameknop drukken wat maakt dat je je erg betrokken voelt. Sommige nummers klinken organischer dan die op hun studio albums en o.m. “Derek Spears” doet in de verte, qua vibe en inkleuring, wat aan Eels denken. Verder komen we ook enkele mooie en goed uitgewerkte songs tegen die heel afgewerkt klinken zoals “The Town Where i’m Living Now”, “Running Cable at Shiva’s ” en “Gettin’ Jipped”. Een aantal andere tracks klinken dan weer iets meer basic en rudimentair.
Wie fan is van Grandaddy en de band beter kent dan van die ene hit, of wie de plaat ‘Sumday’ liggen heeft, zal dit zeker weten te waarderen. Er zit hier waardevol en aangenaam materiaal tussen. Het is zeker geen verzameling van losse ideeën en halfslachtige songs geworden. Het geeft een goed beeld van wie Grandaddy is.
Even voorstellen – Grandaddy – Sumday, the cassette demos (musiczine.net)
Onder het management van Bob Savenberg (Stageplan) ontwikkelt deze 24-jarige rockchick zich stilletjes verder tot een volwassen artieste. Ze staat al sinds haar 14de op een podium. Het zit dus duidelijk in haar bloed. Waarom moet je ze leren ontdekken? Omdat ze een stem heeft die er staat: krachtig en met gevoel. Bij momenten doet ze wat aan Anouk denken qua kracht en timbre. Maar ze is zeker geen kloon van eerder genoemde artieste. Wel bevindt ze zich ook in het universum van songs die enerzijds gevoelig zijn en anderzijds kunnen rocken.
“Go in Grace” is verschenen net voor de zomer maar ik wilde je deze toch nog eens laten ontdekken. Het is een heel degelijk gemaakte song die toont waartoe ze in staat is met haar stem. Het moet toch zijn dat het ergens aanslaat want op spotify heeft deze single inmiddels meer dan 100.000 hits. Ontdek ook haar single van vorig jaar “Better Off”.
Alice Mae - Go In Grace (Official Lyric Video) - YouTube
Better Off - YouTube
Vikingmetalband Amon Amarth bracht zopas de digitale EP ‘Heidrun’ uit. Dat nummer stond al op het album ‘The Great Heathen Army’ van vorig jaar. Voor deze EP kreeg het een 2023-remix die op het eerste gehoor weinig verschilt van die van het album. Goed dat de band met deze EP dit nummer nog eens onder de aandacht brengt.
Het leuke aan deze digitale EP zijn de extra’s: we krijgen ook nog eens “Heidrun” zoals Amon Amarth dat op Graspop van dit jaar speelde. En van “Put Your Back In To The Oar” krijgen we de live-versie van op Hellfest van dit jaar. Dit nummer staat op geen enkel regulier album van de band, maar werd vorig jaar op vinyl verkocht (picture disc met enkel een A-kant) en stond vorig jaar op de verzamelaar ‘Heathen Hammer’. Twee knappe liveversies, maar dat Amon Amarth een band is die live zeker overeind blijft, wisten we eigenlijk al.
Als vierde nummer op deze digitale EP is er de Goat Remix van “Heidrun”. In een poging tot humor hebben ze alle zangstukken vervangen door het blaten van enkele geiten (Heidrun is de geit van Odin in de Noordse mythologie). Goh. Nog voor het nummer halfweg was, had ik al een gigantische aandrang om het te skippen. Humor of niet, dit is niet het niveau dat we associëren met Amon Amarth, maar eerder bij de lolbroeken van Alestorm. Helemaal op het einde zitten er nog wat ‘menselijke’ vocalen, maar dat kan de zaak niet redden. Ook in de zopas uitgebrachte video bij “Heidrun” doet de band een niet bijzonder geslaagde poging tot humor, met een intro waarin een nieuwslezer aankondigt dat de band dood is door een ongeval met de pyro op het podium. Als je humor gebruikt, zorg dan dat de grap geslaagd is.
Een fysieke uitgave van deze EP lijkt op het eerste zicht niet beschikbaar. Voor mij hoeft het niet, ook al hadden de Belgische fans dat misschien graag gehad vanwege de Graspop-versie van Heidrun. We eindigen met een positieve noot: er bestaan dus professionele opnames van het concert van Amon Amarth op Graspop. Misschien komt daar ooit nog wel een volwaardig live-album van uit.
Wim Guillemyn was van 2020 tot 2023 bassist en (mede) componist bij de verrezen postpunkband Sygo Cries. Na twee knappe EP-releases trekt Wim daar nu de deur achter zich dicht en dat is misschien al de verklaring voor de titel van de eerste digitale single en de bandnaam van zijn nieuwe project In Search For Embers. Na een ontgoocheling zoekt hij naar de gloeiende kooltjes van het vuur in de hoop dat dat bijna uitgebluste vuurtje opnieuw kan groeien tot een indrukwekkend, hoog oplaaiend (muzikaal) vuur.
Voor de vocalen deed Wim met In Search For Embers een beroep op EmRa, de zanger van sensitive rockband The Other Intern, waar Guillemyn wel nog steeds deel van uitmaakt. De gesproken lyrics komen binnen als een persoonlijke boodschap. Niet echt dreigend, maar met een moeilijk te duiden ongemakkelijk gevoel. De woorden lijken geboren uit Wim’s persoonlijke ontgoocheling, maar universeel te interpreteren door elke luisteraar naar zowat elke ontgoocheling in interpersoonlijk contact.
Muzikaal missen we hier de volle, diepe, glooiende baslijnen die zo herkenbaar zijn voor Guillemyn. We moeten het stellen met zuinig, ingetogen repetitief gitaargetokkel en wat piano/synth. Pas helemaal op het einde valt zachtjes/op de achtergrond een drumcomputer in. Had die drumcomputer eerder ingevallen en prominenter aanwezig geweest in de sound, dan had die dit nummer naar de ‘oude’ Anne Clark-sound/aanpak (of de nieuwere Nel & J.P) kunnen trekken. Dat zou makkelijker meer fans over de streep getrokken hebben, maar vermoedelijk is “Desillusions” vooral een boodschap die er eerst eens uit moest. Samengevat is dit een sintel die we met plezier helpen aanblazen.
De komende maanden zal In Search For Embers nog meer nummers lossen die later op het album ‘Fragments Of The Innerspace’ zullen gebundeld worden. Dat album is inmiddels zo goed als klaar. Enkel enkele tracks moeten nog ingezongen worden. Er wordt met verschillende vocalisten gewerkt. Het project is voorlopig een studioproject. Enkel bij de release van het album zal er éénmalig een toonmoment (geen ‘echt’ concert) zijn, waar de songs met videoclips getoond zullen worden.
https://insearchforembers.bandcamp.com/track/desillusion-feat-emra-on-vocals
Nederlands 
Français 
