Er zijn een paar bands die zichzelf Oaks noemen. Eén daarvan is een Frans trio dat zopas het album ‘Genesis Of The Abstract’ uitbracht met progressieve, instrumentale postmetal. 
Inzake sfeerzetting klinkt Oaks bijzonder donker. Het is niet alleen de melancholie of de wanhoop die je zo vaak in postmetal hoort, eerder een soort van donkere opstandige agressie of een moeilijk te duiden verzet.
Muzikaal rust Oaks op de stuwende bass van Julien die zorgt voor een lekker vol geluid zonder dat het een massieve muur wordt. Het drummen van Vincent is bij momenten heel braaf en klassiek en dan weer heel inventief. Een beetje alsof de drummer zijn momenten uitkiest om uit te blinken. En dat is een goede zet, want anders had dit misschien vooral de spotlight gezet op de gitarist en daarvoor is dit Franse trio dan weer teveel een driekoppige draak die enkel als geheel echt helemaal tot zijn recht komt. Het zijn natuurlijk wel de riffs van Thibault die de luisteraars van Oaks meenemen langs de emoties.
Mijn persoonlijke favorieten op dit album zijn “The Genesis”, “The Chasm” en “The Shape”.
Het is moeilijk om aan te duiden waarin deze Oaks verschilt van andere bands die ongeveer hetzelfde doen. De makkelijke manier is dan te verwijzen naar de overeenkomsten. En er zijn wel wat bands met overeenkomsten. De eerste band waaraan Oaks mij doet denken is Turpentine Valley: dezelfde donkerte in de muziek, dezelfde elaborate songstructuren. Een andere is rýr, maar dan heeft Oaks minder sludge en doom. Een donkere versie van Cuberdon kan ook. Aufhebung is eveneens een goede referentie, hoewel Oaks minder teert op atmosferische elementen.
In een subgenre als instrumentale en progressieve postmetal is het als band geen sinecure om een eigen en ook herkenbaar geluid te ontwikkelen. Oaks slaagt daar met verve in. Deze ‘Genesis Of The Abstract’ zou een ticket moeten zijn naar Feast Of Fools of zelfs ArcTanGent.

https://oaksbandfr.bandcamp.com/album/genesis-of-the-abstract

Onthou vooral één aspect van A La Carte: het is niet als grap bedoeld. A La Carte is een Amerikaans duo dat death en thrash mengt en in de lyrics uitsluitend het thema voedsel aansnijdt. We hebben in de metal al tal van thema-bands, over de oorlog, over piraten, vikings, de maffia, American Wrestling, … Is er nog plaats voor een thema-band over eten? Waarom niet? Als er nog bands zijn die dit op deze manier aanpakken, mag het van mijn part een nieuw subgenre worden. Deze band deed mij spontaan denken aan de film ‘The Menu’, de donkere horror/slasher-komedie van Mark Mylod over een Amerikaans sterrenrestaurant. ‘Soup Dejour’ zou perfect passen als soundtrack in een paar scenes naar het einde van de film toe, als de horror-elementen het overnemen van de bijtende komedie.
Voor de opnames van ‘Soup Dejour’ was A La Carte nog een keuken met twee chef koks. Beiden schrijven mee aan de lyrics en zingen (grunten), maar Chef Wolfgang Cuck speelde alle gitaar- en baspartijen in en Chef Highman is de drummer. Het drummen en de riffs zijn oké, maar als zangers schieten de chef’s tekort. Ik heb het ook al slechter gehoord, maar dat deze keuken een extra maitre d’hotel krijgt die voortaan de vocalen overneemt, lijkt me wel een prima zet. In de opnames, productie en mix kan deze band nog een paar stappen vooruit zetten.
Hoewel de band zich live als koks ‘verkleedt’ is het dus geen grap. Maar de lyrics en zeker sommige songtitels klinken wel grappig: “Rancid Risotto”, “Aborted Eggs Benedict”, “Salted Sewer Sushi” en “Fetal Fajitas”. Staan nog op het menu van A La Carte (van hun demo of nog op te nemen): “Post-Mortem Paté” en “Terrormisu”. Zelfs de tagline van deze band is knap gevonden: ‘your loss is our sauce’. Als je deze band wil ontdekken, begin dan bij “Fetal Fajitas”.

https://alacarte.bandcamp.com/

‘Nachtdier’ is de nieuwe, vierde EP voor van de jonge, Antwerpse band Rendier. Als single releasen ze hiervan “Kerstdag 1980”, gezongen door Guido Belcanto, en een ode aan de grote Vlaamse zanger Louis Neefs die die dag samen met zijn echtgenote tragisch om het leven kwam.
Rendier zag in 2018 als kerstband het levenslicht. Hun seizoensgebonden, Nederlandstalige muziek zit op het kruispunt van kleinkunst, pop, indie en folk. Rendier bracht in eigen beheer reeds drie EP’s uit: ‘Overpijnzingen’ in 2018, ‘Kerst Is Voor De Kinderen’ in 2019 en ‘Afstandelijk Heden’ in 2021.
De Rendieren van dienst zijn Nicolas Anné, Lennert De Vroey, Lucas van Dam, Kobe Van Olmen, Guy Hazelof en - sinds 2022 - Corneel van der Vaart. Ze leerden elkaar kennen in Antwerpen, waar ze nog altijd Kerst vieren en repeteren.
Hun Kerstnummers schrijven ze al in de zomer. In juli waren ze op retraite in het Mechels Broek, waar bijna heel 'Nachtdier' is ontstaan. Overdag hadden ze gewerkt aan wat later “Kerstdag 1980” zou worden en 's avonds zagen ze Guido Belcanto op Parkpop in Mechelen. Ze waren al een tijdje aan het nadenken over een interessante samenwerking en op dat moment vielen de stukjes in elkaar. Dat Guido ook een Kempenzanger is, maakte het plaatje compleet. Daarmee hadden ze de geknipte stem voor een ode aan Louis Neefs gevonden. Het lied kan overigens rekenen op de volledige goedkeuring van de familie Neefs.
Toen Louis Neefs stierf, was geen van de Rendieren al geboren. Toch is “Kerstdag 1980” één brok inleving waarop deze band zichzelf overstijgt. In die mate dat ze Belcanto best wel vocaal wat meer weerwerk hadden mogen bieden.
De andere nummers van deze EP zijn ook al sterk. Denk aan Kommil Foo, Augustijn, Bliek, Yevgueni en Hermitage. “Verrekijker” is subliem. “Kerstbestand”, over een tijdelijk bestand en zelfs een voetbalmatch in het niemandsland tijdens de Eerste Wereldoorlog, heeft een heel rake sfeerzetting, al klinkt dit misschien wat te zeemzoeterig voor een oorlogslied. “In De Nacht” is het meest persoonlijke nummer en had uit de pen van Lieven Tavernnier kunnen gekomen zijn. Als Guido Belcanto de geknipte performer is voor “Kerstdag 1980” is, dan had ik wel eens willen horen wat een Frank Boeijen of Little Kim met dit nummer zouden aanvangen.
Rendier is een fijne ontdekking en misschien is het jammer dat de ambitie niet verder reikt dan de kerstperiode. Er zit nog wat marge op Rendier. Wat meer vocale durf, wat meer drama in de arrangementen, … met geduld en boterhammen kom je een heel eind.

De nieuwe Belgische metalband Mantah bracht zijn debuutalbum ‘Evoke’ uit, met roots in de nu-metal van de jaren ’90, maar ook met een knisperend frisse toets. Mantah klinkt vet en huge en vooral heel internationaal. Volgende zomer staan ze op Alcatraz en dat is niet meer dan terecht.
Bart Vandeportaele verliet het Spoil Engine-schip in 2018 en startte een nieuwe band met zanger Sven Herssens van het inmiddels opgedoekte Fields Of Troy. Samen zochten ze naar een nieuw geluid: zware, beukende muziek met pakkende, diverse vocalen en melodieën. In 2020 voegden Bert Nauwynck (Diecast Unit), Lothar Ryheul (Fields Of Troy) en Dennis Wyffels (Lethal Injury/Bloodrocuted) zich bij het project. De productie en mix van het album was in handen van de Nederlandse producer Tommie Bonajo (From Earth, Blind Sight, Spoonfed, Disquiet, Born From Pain, …).   
De belangrijkste invloeden komen van Korn, Linkin Park en Slipknot. Nu-metal is aan een revival bezig: de oorspronkelijke bands spelen opnieuw vaak als headliner op festivals en overal zie je nieuwe bands opduiken die openlijk schatplichtig zijn aan de Amerikaanse nu-metal-iconen. Maar bij Mantah is er meer aan de hand. Deze band gebruikt ook breakbeats, samples en synths in een vorm van moderne metalcore in de lijn van While She Sleeps of de vroege Bring Me The Horizon. 
De absolute ster op dit debuutalbum is zanger Sven. We wisten van bij Fields Of Troy al dat hij tot knappe dingen in staat is, maar hoe hij op ‘Evoke’ klinkt is nog een stapje hoger op de ladder. Hij gaat heel soepel van clean naar harsh en grunts en hij klinkt vooral heel Amerikaans of internationaal. De andere bandleden moeten niet in zijn schaduw staan: ook zij halen een heel hoog niveau. Je vraagt je echt af waarom deze band geen label-deal kon versieren.
Omdat de lat op ‘Evoke’ zo hoog ligt, is het niet eenvoudig om de positieve uitschieters aan te duiden. Het album opent meteen heel sterk met “Drown” en “Game Over”. “In Vain” roept als nu-metal-ballad bij mij vaag herinneringen op aan “Behind Blue Eyes”. Mijn persoonlijke favorieten zijn “The Enemy” en “Breaking Away”.

https://www.youtube.com/watch?v=FVzGOLOKTW4&t=2s