In het najaar van 2020 stelde gitarist Machiel Heremans het debuut van zijn Abstract Inc. voor, wat staat voor een Brussels sextet met enkele internationale namen. Naast Daniel Jonkers (Nederland) treffen we ook Leonard Steigerwald (Duitsland) en Abel Jednak (Frankrijk) aan op deze EP, die in de vier nummers een mooie staalkaart bieden.
De band had deze EP graag live voor een publiek gerspeeld, helaas lukte dat niet, alternatief was in deze coronafase de livestream. Die streaming konden we zien op een B-Rewind avond georganiseerd door Leuven Jazz Festival en B-Jazz international Contest.
Ondertussen heeft de band niet stil gezeten, en in 2023 kwam eindelijk een eerste full album op de markt 'Goodbye Big Idea'. We hadden over de release een fijn gesprek met Machiel, lees hier.
De plaat zit vol met grote ideeën, klinkt divers, avontuurlijk en is als een trip doorheen een muzikaal landschap.
Het begint al met een prachtige “Martial Lawn”, soundscapes gaan alle windstreken uit. Nergens vervalt het in een chaotische brij. Sommige songtitels mag je letterlijk nemen, “Coffee, with a tiny bit apocalypse please” onderschrijft eigenlijk hoe de song in elkaar steekt, zachtmoedig getokkel gaat naar een climax, die aanvoelt als een apocalyptische stroom. Een portie humor is hen niet vreemd.
Abstract Inc. verrast telkens, improviseert, experimenteert en speelt met emoties. Wat een kleurrijk klankentapijtjes krijgen we te horen. “Telenetwerk” en “Il Boscetto” zijn twee pareltjes in dit muzikaal concept van jazz, fussion en klassieke muziek.
“Algae Rhythm”, “Dancing Terminator” en het afsluitende “Schakelaar” bieden prikkeling en zorgen voor uppercuts.
Tracklist: Martial Lawn 05:59 Coffee, with a tiny bit apocalypse please 05:05 Telenetwerk 06:22 Il Boscetto 04:44 Algae Rhythm 07:44 Dancing Terminator 05:58 Schakelaar 06:17
De uit Argentinië afkomstige alternatieve dreampopband Nax is ontstaan in 2012. Ze waren eigenlijk al eerder bezig van vóór 2009; de band zelf begon live te spelen vanaf 2010, dit door nummers van Nicolas Castello's soloalbum 'Infinito'. In 2013 brachten ze hun eerste twee platen uit, getiteld 'Amalgama' (EP) en 'Anima (EP)'.
Nax blijft rustig aan de weg timmeren. Er kwam in 2020, 'Congelado'; lees gerust .
NAX heeft niet stil gezeten, we hebben ondertussen het nieuwe, 'Dejando Todo Atras'.
Het opmerkelijke is hoe de band typische Argentijnse muziek combineert met post punk en dromerige soundscapes, die prikkelend inwerken. Beluister maar eens “Brillar”, “Olvidado” en het sprankelende “Reflejo Lunar”. Een culturele totaalbeleving dus.
Dat de songs vaak niet in het Engels zijn, is binnen die context zelfs een pluspunt. Het zorgt voor een zwoele sfeer die je meevoert naar die landen als Argentinië, maar ook is er oog voor experiment met sound en vocals. Er is avontuur te horen, “Deseaparecer”, mede door de verrassende wendingen en de variaties, met een donker hoekje af uiteraard, wat nu net die kenmerkende postpunk onderschrijft.
Nax brengt een zeer persoonlijke plaat uit. Liefdesverdriet is één van de items. Zonder melig te klinken, weten ze op subtiele, dromerige wijze je hart te raken. ‘De Zuid-Amerikaanse tint is er in de songs in eigen taal’, schreven we over 'Congelado' in 2020.
De Latijns-Amerikaanse band betovert ons met die wisselende, gevarieerde aanpak. Mooi.
Brillar 03:38 Olvidado 03:27 Todo es fugaz 03:03 Reflejo lunar 03:37 Desaparecer 04:22 A S T R O 03:51 R A R A 04:08 Bleu 03:43 Animal 03:58 No soy quien debería ser 05:58 Me como tu voz 03:52 Verlos Partir 03:22 Danza cuántica 07:20
De metal formatie Shocker, onder zanger Sammy Peleman (ex-After All, ex-September Sin), brengt een mengeling van diverse metal stijlen. De band bestaat verder uit de gitaristen David Vandewalle (ex-Anesthesy, ex-Artach) en Chris Dedeurwaerder (ex-Phoenix Rebellion), basist Koen Vanassche (ex-Gae Bolga, ex- Wapenspraak & Drinkgelag). Nieuwkomer in de band is drummer Louis Genovese (Eyes Of Stone). En de toetsen zijn van gitarist Dedeurwaerder.
Toen we de band zagen optreden op het Plutofest dit jaar, waren we sterk onder de indruk van hun gevarieerde aanpak. Lees gerust
Het album 'Fractured Visions of The Mind' is nu uit. “Shattered” intrigeert door die donkere, grauwe vocals stem. Een uppercut aan riffs en drum salvo's volgen. En door al die wisselingen blijft het spannend.
Doorsnee hardrock hebben we in “Stranded on the borderline” met die kenmerkende prachtige cleane hardrock vocalen. De muzikanten gaan speels overtuigend tekeer, een sound die lichtvoetig, rauw en krachtig is. De keys bieden kleur. De vocals van zowel Sammy als van Koen spreken tot de verbeelding, licht (hemel) en duisternis (hel) vinden elkaar, het is bijna filmisch, episcvh … Ze weten de fantasie te prikkelen.
Shocker geeft het metal genre een boost door het avontuur te injecteren in de sound, zonder echt de roots te verliezen. Het afsluitende “And so it has begun” onderstreept het nogmaals.
Band die een sterke, veelzijdige plaat uit heeft.
Zie ook Shocker op PLUTO Fest: https://www.youtube.com/watch?v=8EEuQItsrPk
Tracklist: Shattered - Injecting The Parasite - Stranded On The Borderline - Where Shrinking Violets Grow - Sands Of Time - Time Does Not Heal - Survive The Night - Fractured Visions Of The Mind - And So It Has Begun
Een nieuwe single van Calicos (vroeger noemden we die ‘The Calicos’) en wat voor één. Calicos zijn als indiebandje nog altijd het best bewaarde geheim van de Lage Landen, en dat zou met deze single wel eens kunnen veranderen.
“The Siren” gaat over het verlangen naar authenticiteit in de tsunami van indrukken en impulsen anno 2023. Het nummer staat, net als de veel gedraaide singles “Reliving” en “Comedown”, op het nieuwe album dat in de loop van 2024 uitkomt.
“The Siren” is een een indie/americana-parel met een leuke vibe en een vintage-feel. De uitgekiende productie was in handen van Tobie Speleman (Gepetto & The Whales, Dirk., The Haunted Youth, Isolde Lasoen, Hooverphonic, …). Hij zorgde voor perfect gedoseerde arrangementen en een fantastische bridge en outro. Het is een intrigerende single, met – voor Vlaanderen - misschien toch vooral een Radio1-profiel. Stevige concurrentie voor Absynthe Minded en The Radar Station.
https://www.youtube.com/watch?v=k8jvzls5kP4
Cavaran (zorg dat je die bandnaam niet verkeerd leest) is een Aalsterse band die grossiert in instrumentale stoner en die daarbij al eens uitwijkt naar psychedelica, doom en spacerock. Het ligt allemaal dicht bij elkaar, maar zo heb je toch al een idee van wat je kan verwachten. In 2020 konden ze ons verrassen met hun debuut-EP ‘Bulldozer’ en nu zijn ze terug met hun eerste full album ‘Nights At Josan’.
Dit album klinkt bij momenten loodzwaar en log, om dan op te schuiven naar het psychedelische of sonische. In de trage en logge stukken doet dit mij wat denken aan Karma To Burn, Atomic Vulture en Ufomammut. De tracks hebben elk een eigen ritme en structuur, zodat je als luisteraar toch wat houvast hebt en niet in één lange trip blijft hangen. Al zou je dat natuurlijk wel kunnen natuurlijk, want daar leent deze muziek zich bij uitstek toe.
De eerste drie tracks van het album zijn meteen ook de sterkste. Daar net na komt “Bad Roads And Mountains”, en dat moet bijna wel over hun eigen regio gaan. “Way Down Low” en “Snail Horns” hebben elk een pittig tempo en wat minder dat logge en doomy sfeertje dat er wel is in de eerste tracks. Bij de intro van “Snail Horns” zullen de metalfans hun duimen en vingers kunnen aflikken. Na die donderende intro komen er galopperende drums en een bijzonder lange psychedelische gitaarsolo en zo gaat het naar een finale waarin het gaspedaal diep wordt ingedrukt. Slakken met hoorns? Dan moet je toch al in een heel vette trip zitten!
“Storm” start met een akoestische intro en bouwt dan laagsgewijs op naar een hevig onweer. Echt een storm zoals we die dit jaar al een paar keer over ons heen kregen zou ik het evenwel niet noemen. Als het album op zijn laatste benen loopt, vanaf “Strawberry Butt” tot aan “Bullface”, lijken de tracks meer alsof er tijdens een lange en leuke jamsessie iemand al dan niet onbewust de opnameknop heeft ingedrukt. De structuur is veel losser, er zijn minder zaken die terugkeren en de spanningsboog staat niet zo strak als bij de eerste nummers. Toch heeft bijvoorbeeld “Bullface” lange stukken waar we heel blij van worden, maar die vale fade out-outro laat ons als luisteraar een beetje op onze honger zitten.
Als instrumentale band in desert rock is het een hele uitdaging om een volledig album lang de luisteraar mee te nemen op je trip. Cavaran slaagt daar in op ‘Nights At Josan’.
Numa Echoes is de bandnaam van het Italiaanse darkwave-duo Numa Echoes en Filippo Scrimizzi, in die zin zij is solo female artiste en hij mede componist en producer.
Naast zangeres is zij ook nog auteur, actrice, regisseur, componiste van soundtracks en radiomaker. Dat is heel wat bij elkaar, maar toch reikt haar bekendheid niet tot in Vlaanderen. Dat kan veranderen. Voor Numa Echoes’ recentste album ‘Descending Consciousness’ haalden de twee Italianen Peter Slabbinck naar hun studio om mee te doen op de track “Waisted Items”. Een zet die in de twee richtingen iets zou kunnen opleveren.
“Waisted Items” is meteen ook de beste track van het album en dat zeggen we niet om Peter Slabbynck een plezier te doen. Het is de track waar blijkbaar het meeste moeite in werd gestoken en dat levert dus ook het beste resultaat op. Het lijkt alsof op de andere tracks de aandacht wat verslapte. Daar komt het Italiaanse duo uit bij soms dansbare en altijd donkere synthwave die evenwel geen originaliteitsprijzen zal winnen. Dat is in dit genre geen absolute vereiste voor succes, maar het zou wel helpen om deze muziek te onderscheiden van de zovele andere bands en studioprojecten die de synthwave overeind proberen houden.
Behalve “Waisted Items” houden ook nog “Creepy Time” en “New Life” het meeste onze aandacht vast.
Dance/Elektro
Descending Consciousness
Numa Echoes
https://www.youtube.com/watch?v=w_shS7oiDOI
Het Oudenaardse trio Tien Ton Vuist bracht reeds ‘Bidole’ uit, waarvan wij dachten dat het hun debuutalbum was, maar niets is minder waar. De band gaat in 2024 de studio in om hun eerste album op te nemen. Die zal waarschijnlijk verschijnen ergens rond het najaar van 2024.
Geen idee welke nummers daar zullen op staan. Misschien wel “D.Y.F.I.E.”, hun jongste digitale single (je vindt ‘m op Spotify).
De titel is de afkorting van “do you find it easy?” Muzikaal klinkt dit wat als gladde punkrock, maar in de lyrics schuurt de prikkeldraad in onze oren. Die inhoud wordt op het einde van de track vertaald in een brugje naar een soort van hardcore of emocore. Geniaal.
Wij zijn al langer dan vandaag overtuigd van het talent van Tien Ton Vuist. Het is gewoon een kwestie van geduld voor jullie allemaal mee zijn.
D.Y.F.I.E. (Do You Find It Easy?) - YouTube
Wim Guillemyn kennen we vooral als bassist bij The Other Intern en tot voor kort bij Sygo Cries. In Search For Embers is zijn soloproject waarvoor hij zelf alle instrumenten inspeelde. Enkel voor de vocale inbreng deed hij een beroep op zijn bevriende netwerk.
“This Day Will Come” is de nieuwste single van dit project en deze keer zijn er geen gastvocalen toegevoegd. Wim houdt het bij een donkere, volledig instrumentale soundtrack. Een lichte dreiging, een ferme lel melancholie, een trage opbouw die een paar keer inzakt en dan de draad weer oppikt, een elektrische gitaar die hartstochtelijk mag huilen, … Enkel het klokkengelui aan het begin en op het einde zouden wij willen ruilen voor een toevoeging die iets minder stereotiep is voor instrumentale, cinematografische muziek. Er moeten toch nog geluiden bestaan die ongeveer dezelfde emotie oproepen? En de synths hadden misschien nog wat meer op de voorgrond gemogen.
Afgaande op de reeds uitgebrachte digitale singles wordt het album van In Search For Embers een heel eclectische verzameling.
https://www.youtube.com/watch?v=Q8XwByADIlk
Info Wim zelf - In Search for Embers - "This Day Will Come"
Op het einde van 2023, en in de donkerste dagen van het jaar, laat In Search for Embers nog een single op de mensheid los.
Deze instrumentale track heet "This Day Will Come" en is een donkere track geworden waarvan de geluiden en de synthsounds onderhuids de prominent aanwezige gitaren ondersteunen. Filmisch, melancholisch en melodisch zijn passende tags bij deze track.
Ook is er een bijpassende video op het youtube kanaal van In Search for Embers te ontdekken.
youtube: https://www.youtube.com/watch?v=Q8XwByADIlk
All written and performed by Wim Guillemyn
Naast het project In Search for Embers werken Wim (The Other Intern en ex-Sygo Cries) en Corina (face your fears en black snow in summer) ook aan een resem nummers die ergens in 2024 gereleased zullen worden. Wat kunnen we er nu al over zeggen? Het zal een melange van new wave, electrowave, darkwave en postpunk worden waarmee we later als duo de podia willen mee aandoen.
Wordt vervolgd...
Sinds hun reünie produceren die van Asermoietuitkomt bijna één album per jaar. Asermoietuitkomt is de herrezen punk/hardcoreband uit Heist-op-den-Berg. De band ontstond in 1987 en speelde tot 1989 in elke club en café waar ze konden. Het zijn genre- en generatiegenoten en vrienden van het net iets bekendere Belgian Asociality.
Eind 2020, vol in de coronapandemie, werd Asermoietuitkomt heropgericht met nog twee van de vier originele leden en daar hoorde meteen een album bij: ‘Welle Zen Terug’. In 2022 volgde al het volgende album: ‘Onkruid Vergaat Niet’.
Op het derde album, ‘Miauw’, is het nog wachten tot 2024. Als aperitief is er nu al de single en video van “Mijn Zin”. Daarvoor wist de band een leuke gastrol te strikken: Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy. De samenwerking stond in de sterren geschreven. Camerlynck kent zijn lokale en minder lokale helden (zie wat hij deed met Angel Crew) en er zijn tal van overeenkomsten: in de muziek, in het gebruik van het Nederlands en in het mengen van maatschappijkritiek, humor en sarcasme.
“Mijn Zin” is een leuke single. Heel rechttoe-rechtaan en het hele verhaal duurt niet langer dan twee minuten.
De releaseshow van ‘Miauw’ is op 20 april in Heist-op-den-Berg. Asermoietuitkomt wordt daarbij vergezeld van Rudlon (crossover in het Kempisch), Zombie Butterfly en Belgian Asociality.
https://www.youtube.com/watch?v=8CctGIr92w0
Firewind is de band van Konstantinos Karamitroudis, beter bekend als Gus G. De band werd opgericht in de Verenigde Staten in 1998, maar werd later een Grieks/internationale band. Gus G bouwde voor zichzelf een mooie carrière uit als topgitarist bij onder meer Ozzy Osbourne, Dream Evil, Mystic Prophecy en Arch Enemy. Firewind werd zijn speeltuin voor zijn solomateriaal, met een bezetting die vaak wisselt.
Als zangers voor Firewind koos Gus G wel altijd voor klasbakken, maar niet voor heel bekende zangers. Zo werd ook de Duitser Herbie Langhans aan boord gehaald. Prima zanger, maar je kan niet zeggen dat hij een palmares heeft waar je van achterover valt. Maar hij deed bijvoorbeeld wel mee op albums van Avantasia, Kamelot, Mob Rules en Rhapsody Of Fire en hij is inmiddels de vaste zanger van The Lightbringer of Sweden. In België kennen we Langhans als gastzanger op albums van Giotopia en Magic Kingdom. U wil nog meer Belgische connecties? Firewind-drummer Johan Nunez is geboren in Charleroi en zette zijn eerste stappen bij lokale metalbands als About: Blank en Suicide of Demons.
Firewind speelt regelmatig in ons land. Ze stonden al vier keer op Graspop en één keer op Alcatraz, maar op eigen kracht de grotere Vlaamse concertzalen vullen, dat deden ze nog niet.
Nog even terug naar Herbie Langhans. Hij is één van de eerste vocalisten die drie Firewind-albums na elkaar achter de microfoon staat: ‘Firewind’ uit 2020, ‘Still Raging’ van dit jaar en ‘Stand United’ dat in maart 2024 uitkomt en waarvan we al enkele singles kregen te horen in de aanloop. Dat deed enkel de Zweedse Griek Apollo Papathanasio hem voor bij Firewind. Om maar te zeggen dat er vertrouwen is tussen Gus G en Herbie Langhans.
Firewind bracht al live-albums uit, ‘Live Premonition’ in 2008 en ‘Apotheosis’ in 2012, maar met nu een vaste zanger aan boord leek het wel het juiste moment voor een nieuwe live opname. De plaats van het gebeuren voor ‘Still Raging’ is het Principal Club Theater in Thessaloniki, grofweg te vergelijken met de AB in Brussel. De opnames dateren van 2022, net na corona.
Op de setlist voor dit live-album stonden uiteraard heel wat tracks van het eerste Firewind-album met Langhans, uit 2020, maar toch ook weer niet zoveel dat je kan zeggen dat ‘Still Raging’ de live-versie van dat album is. Met zes tracks is het wel het beste vertegenwoordigd, maar er staan er dan weer vijf niet op het live-album. De band vulde aan met een overzichtelijke dwarsdoorsnede uit het hele oeuvre. Enkel van het debuut ‘Nocturnal Symphony’ uit 1998 heeft geen enkele track het nieuwe live-album gehaald. Leuk die “Maniac”-cover van Michael Sembello, maar die stond in 2008 reeds op ‘The Premonition’ en wordt live nog vaak gespeeld.
Het gekke is dat dit album het integrale concert van Thessaloniki is, op één track na: “Allegiance” met als gast Yannis van Beast in Black. Waarom die ene track ontbreekt, ook op de bijgeleverde Blu Ray, is niet meteen duidelijk. Misschien heeft het ermee te maken dat Yannis met zijn band bij een ander label zit. Het is ongeveer dezelfde set als die ze in 2022 op Dynamo speelden, maar dan met nog tien extra tracks.
Het publiek in Thessaloniki reageert super-enthousiast. Het moet in Thessaloniki dan ook één van de eerste grote concerten na corona geweest zijn. En voor de Grieken is Gus G na zijn passage bij Ozzy razend populair en dan is Thessaloniki ook nog eens een thuismatch. Gus G soleert dat het een lieve lust is en etaleert zijn talent met veel bravoure en drama. Live krijgen we zowat elke track in de ‘extended’ versie, maar ons hoor je niet klagen. Herbie Langhans laat horen dat hij een klasbak is, ook in een concert waar hij liefst 21 nummers moet zingen en waarbij hij meer dan de helft van die nummers speciaal voor die avond (en de generale repetitie daags ervoor in Athene) heeft moeten instuderen. De hele band heeft alle nummers goed in de vingers, maar als we heel streng zijn, is het toch Langhans die niet in elke track echt top is. Een paar keer haalt hij zijn eigen ambitie in bereik en volume net niet. Dat geeft tegelijk wat charme en patina aan deze opnames: de menselijke stem is uiteindelijk geen machine die je met een knop aan en uit zet. Het herinnert er ons aan dat we de perfectie eerder moeten zoeken in het gitaarspel van Konstantinos Karamitroudis.
Waar we Langhans wel op pakken met een gele kaart is dat hij de Griekse fans aanspreekt in het Engels. Grieks is geen makkie, dat beseffen we maar al te goed, maar een paar fonetisch geformuleerde zinnetjes uit beleefdheid, dat moet toch lukken?
Voorts kan je met die diehard Firewind-fans waarschijnlijk wel een paar avonden lullen over welke tracks nu ontbreken en welke misschien overbodig zijn. Firewind speelt zelden hun in 2002 opgenomen Scorpions-cover “Pictured Life”. Die had ik voor een live-album persoonlijk eerder eenmalig van onder het stof gehaald gezien dan de veel bekendere “Maniac”.
De Blu Ray is alles wat je van een Blu Ray mag verwachten. Prima beeld en geluid, niet zo veel extra’s. Misschien jammer dat er van dit live-album geen vinyl beschikbaar is, maar om dan 21 uitgesponnen nummers netjes in vinyl te persen, dat zou flink wat grondstof vergen.
Mickael Karkousse is de zanger van Goose en stelt hier met ‘Hello’ zijn debuutalbum voor. Zo’n twee jaar zijn debuut-EP die hij zelf omschrijft als een EP waarop hij nog zoekende was. Zelf zegt hij dat het moeilijk heeft om emoties te uiten behalve via muziek. We kunnen daar inkomen want geldt dat niet voor muzikanten? De producer die hem door zijn muzikale reis op ‘Hello’ heeft geleid, is de Fransman Victor Le Masne die ook de vorige plaat van Goose heeft gedaan en voor de Olympische Spelen in Parijs gevraagd werd om de Marseillaise in een nieuw arrangement te steken.
Over naar de muziek dan. We gaan er niet flauw over doen maar je hoort hier en daar wel eens Goose doorklinken. Ook natuurlijk vanwege het feit dat hij bij Goose ook de vocals doet. Is dat erg? Nee en het is nu ook niet dat het een doorslag is van Goose.
Opener “Hello” is een aanstekelijke emotierijke instrumentele track dat het in het dance en club circuit wel zijn weg zou kunnen vinden. “The Good Life” was tevens al een single en is een topnummertje: synths, catchy met wat verwijzingen naar 80’s pop en disco. Ook “Darling” is uptempo en heel dansbaar. Ik denk dan wel eens aan een artiest zoals Libanees-Britse zanger Mika. “Dancing Like A Fool” is ook een nummer dat nog wat swingt.
De andere zeven tracks zijn meestal veel rustiger qua ritme maar daarom zeker niet minder goed. “Hide Again” bijvoorbeeld is gevoelig en heeft een mooie opbouw. “Only With You” is een gelijkaardig nummer en Karkousse maakt hier gebruik van stemvervorming zoals we die nu veel horen op de radio. “It’s So Magic” is eveneens gevoelig en bij momenten ietwat etherisch door de synths. Met een verslavend terugkerend zinnetje in het refrein. “Omni” is een korte instrumental hoofdzakelijk op piano gespeeld. Op afsluiter “True” klinken de synthsounds een beetje als een Stromae nummer. Met deze song schudt hij nog eens zijn publiek wakker na de eerdere gevoelige en rustige tracks.
Mickael Karkousse heeft met “Hello” een sterk album uit. Het toont dat hij meer is dan de zanger van Goose. Zijn rustiger en introvertere songs zijn meer dan de moeite waard en tonen een andere kant van hem. Toch blijft het meeste van zijn materiaal catchy en toegankelijk.
Synthpop/electro
Hello
Mickael Karkousse
A Slice Of Life bracht in 2022 het fijne album ‘Tabula Rasa’ uit dat zowat overal lovende kritieken oogste. Dat album hebben ze gepromoot met een pak concerten en voor ze aan een volgend album beginnen, is er nu een interessante remix.
“What Doesn’t Kill Me” was misschien niet het nummer van dat album dat de meeste mensen zouden aangeduid hebben als ‘interessant voor een remix’, maar als ik hoor wat de Oostenrijker Ashley Dayour (The Devil & The Universe , Whispers in the Shadow, L’âme Immortelle) hiermee aanvangt, kan je enkel respect hebben voor die keuze. Haunting in de intro (heel anders dan het origineel), veel nadruk op de vocalen, een web van melancholie op een kaal, vertraagd ritme, … Prachtig.
Elektro/Dance
What Doesn’t Kill Me – Ashley Dayour-remix -single-
A Slice Of Life
https://asliceoflife.bandcamp.com/track/what-doesnt-kill-me-ashley-dayour-remix
Het was even wachten op nieuw werk van Mooneye. Nu we de nieuwe single ‘Branches’ gehoord hebben, weten we opnieuw dat geduld meestal beloond wordt.
Dit is een puur en onversneden singer-songwriter-kunstwerkje dat in opbouw, toon en arrangement de oudere muziekliefhebbers zal doen terugdenken aan de jaren ’70. Toen zangers nog de tijd kregen om een song te smeden met talent en ervaring. In elk lied konden ze een klein stukje van een groter verhaal vertellen. Denk aan Tim Hardin, Joni Mitchell en Paul McCartney.
De producer was Koen Gisen (Meskerem Mees, The Bony King Of Nowhere) terwijl de mixing in handen was van Jolan Decaestecker (Ão). Het tweede album van Mooneye komt uit op 23 februari.
https://www.youtube.com/watch?v=Nrwcku09aA0
Eerder deze single bespreking van de te verschijnen cd Lover To Stranger -single- (musiczine.net)
Het legendarisch label Antler is terug tot leven gekomen. Goed nieuws voor de vinylliefhebbers en voor de mensen die de muziek uit die periode willen (her)ontdekken. Er werd geput uit de archieven van het label. Siglo XX kreeg al een release van een remasterde versie van hun dubbelalbum en nu krijgen we een compilatie met werk uit de beginperiode van het label. Het begon met Roland Beelen (Kleo Label) die in 1981 samen zat met Maurice Engelen en daarna samen Antler oprichtte.
Hun eerste release was Neue Sachlichkeit met “Ice/Painless Rage”. Toen waren ze echt baanbrekend voor verschillende genres en bands in België. Tot 2005 bleven ze samenwerken maar door een zwaar ongeluk van Roland Beelen in dat jaar trok hij zich terug uit de muziek business.
Uiteindelijk werd het label samengevoegd met EMI en werd het onder de mat geveegd. Via omzwervingen kwam het in handen van Warner Music. In 2022 verwierf Starman Records van Felix Huybrechts het recht om de naam en het label nieuw leven in te blazen. Lieven De Ridder (Walhalla Records) stelde twee compilaties samen uit het materiaal en Pieter De Wagter remasterde de tracks.
Wat komen we op de eerste compilatie tegen? Songs van artiesten die nog via Kleo uitgegeven zijn geweest en van het jonge Antler.
Opener is Luc Van Acker & Didi Paris met “Onze Vader”. Een heel rudimentair gemixte track dat naar post punk ruikt. Het is wel degelijk het Onze Vader dat hier opgedreund wordt. Een heel alternatieve versie in vergelijking met Dana Winner haar versie… Het nummer doet mij wat aan de jonge P.I.L. denken.
Siglo XX mag hier niet ontbreken natuurlijk. Dit met “Obsession”. Een nummer dat nog ergens tussen New Wave en Dark Wave bengelde.
Neue Sachlichkeit met “Ice” en “Painless Rage” wat , zeker voor die tijd, een goede productie had. Maar het waren ook twee goede songs met potentie. “Ice” vind ik nog steeds een dijk van een nummer. Alleen al die ritmesectie maakt het luisteren de moeite waard.
The Neon Judgement met “Sweet Revenge” dat in 1982 samen “Factory Wall” op een 7inch stond. The Singles met de aardige track “The Last Dance” met onder meer Ben Crabbé aan de drums. Ze behaalden de tweede plaats op de Humo’s Rock Rally in 1980 na The Machines.
Men 2nd met “The Healer” uit Leuven met leden die connecties hadden met bands als Aroma Di Amore, De Legende en The Singles.
Ook interessant is Sovjet War met “The Nuthouse” dat muzikaal te vergelijken valt met wat Red Zebra toen in die dagen deed.
In totaal twaalf tracks vinden we op deze eerste compilatie terug. Het moet gezegd worden dat dit een heel fijne en evenwichtige verzamelaar is geworden waar geen opvuller tussen staat. Een grote aanrader!
Electro, Post Punk, Cold & New Wave
Antler Records - Early Years Vol 1
Antler Records
Nederlands 
Français 
