A Strange Play Volume 2 - A Tribute To The Cure
Various artists


Het Belgische label Alfa Matrix heeft een nieuwe tribute-verzamelaar klaar rond The Cure en dat is een goudmijn waarin je kan blijven graven, met ook nog eens heel wat Belgische bands in de aanbieding.
Toegegeven, er zitten er ook een paar tussen die niet zo memorabel zijn, of die bij de optelsom van band/artiest en gekozen The Cure-song niet tot de verwachte uitkomst leiden, maar met slechts een paar tracks die onder die noemer vallen op een totaal van 27 interpretaties is dat nog altijd heel netjes. De bands en artiesten kozen niet allemaal voor de grootste hits. Ook dat is leuk aan deze verzamelaar van Alfa Matrix.
De eerste echte song op deze verzamelaar is meteen een schot in de roos. De Italiaanse Noémi Aurora geeft “Friday I’m In Love” wat extra vrouwelijke sensualiteit en daardoor wint deze song nog aan kracht. Ook Neuractive zet vrouwelijke vocalen in voor “The Figurehead”, maar dit resultaat rammelt een beetje, ondanks de voorzichtige aanpak.
“One Hundred Years” is in de versie van The Cure een slepende treurwilgsong. In de versie van de Belgische gothic rockers Star Industry schuift deze song op naar pompende, bijna industrial gothic metal. En die vocalen, … Nu weten we meteen dat tracks van The Cure ook zouden werken als ze Andrew Eldritch als zanger zouden hebben.
Implant pakt “Killing An Arab” aan met ruim respect. Geen gedoe van die titel zou beter ‘kissing an Arab’ of ‘killing another’ zijn, maar gewoon de originele lyrics, zoals het indertijd allemaal bedoeld is en niet wat sommigen er in deze woke-tijden van willen maken. Het ritme wordt door Implant helemaal vertimmerd en toch blijft de melodie herkenbaar. Dan kan je wat.
“Boys Don’t Cry” krijgt een gewaagde aanpak van ImJudas en daar was misschien best wat lef voor nodig. Niet iedereen zal deze electropop/A-ha-interpretatie kunnen smaken, maar het levert een leuke voetnoot in de muziekgeschiedenis op. Digital Factor toont ook best wat durf door het analoge van “A Forest” helemaal te digitaliseren/synthetiseren. Dit is één van de beste covers van deze verzamelaar.
“Close To Me” krijgt al net zo’n poppy jasje van Cosmic Armchair. Elektro meets Deee-lite-bubblegum-pop. Lichtvoetig, zelfs een half metertje boven de grond zwevend. The Cure’s muziek is zo goed dat je er blijkbaar alle kanten mee uit kan.
Technoir doet iets leuk met “Pictures Of You”. Het schattige accent van een niet-Engels-sprekende geeft dit een extra dimensie van een verloren vakantieliefde die het origineel niet heeft. The Ultimate Dreamers zetten “Lovesong” niet helemaal naar hun hand – daarvoor kleven ze net iets te hard aan het origineel – maar in het naspelen van het origineel leveren ze op deze verzamelaar één van de beste prestaties. Voer voor The Cure-puristen.
“The Lovecats” krijgt een puike remake door The Breath Of Life. Wat een drum-intro! En ook hier opnieuw krijgen de lyrics een ander gezicht als ze gezongen worden door een vrouw. Een gedurfde interpretatie, maar fenomenaal goed. Darkness On Demand brengt een springerige, digitale versie van “The Walk”. Leuk en zelfs een beetje grappig, maar zeker niet onrespectvol.
De laatste hoogtepunten van deze verzamelaar komen van Armageddon Dildos en Lights A.M.. De Dildos verrassen met een hoekige versie van “Let’s Go To Bed” die voorts heel nauw aansluit op het origineel. Lights A.M. voegt een karrevracht synth-bombast toe aan “Plainsong” en dat lukt nog ook. Ze weten deze track te vatten in al zijn aspecten.

Deze tweede editie van ‘A Strange Play’ is opnieuw een interessante en leuke verzameling van covers en interpretaties van The Cure-songs. Je bent voor of tegen dergelijke tribute-verzamelaars, maar als je ook maar half voor bent, zal de kwaliteit van deze Alfa Matrix-bands je snel over de streep trekken. Heel wat bands deden ook al mee aan Volume 1 van deze reeks en dat zet de  deur open naar een derde, vierde, vijfde editie.

A Strange Play (Vol.2) – Tribute to The Cure | Various Artists | Spleen+ (bandcamp.com)

Een beetje opportunisme mag zeker in de muziekbusiness. De nieuwe single van ex-Katastroof Stef heeft dat opportunisme. Stef hoopt met zijn “Zomerregen” hetzelfde effect te hebben als Jan De Wilde met “De Eerste Sneeuw” (of “Een Vrolijk Lentelied” van dezelfde De Wilde): gespeeld worden op alle radiozenders. We wensen het deze song en zijn schrijver van harte toe.
In de dialect-lyrics is de zomerregen maar de aanleiding om een ander verhaal te vertellen (net als in “De Eerste Sneeuw”) en daar gaat het nog eens over opportunistisch kansen grijpen: een paraplu om te schuilen als uitnodiging of om jezelf uit te nodigen. Mooi hoe Stef speelt met woorden, twee en meer lagen in zijn teksten schuift en verschillende emoties bespeelt.
Muzikaal is dit knap ingekleed, met misschien een knipoog naar Wannes Van de Velde, al beperkt Stef met deze schuifelende jazz het bereik van deze single waarschijnlijk tot Radio 1 en zijn afgeleiden. Op slaggitaar krijgen we zelfs Jokke Schreurs te horen. Alleen al daarom is deze single het beluisteren waard.
Door de droogte hebben we dit jaar in Vlaanderen de zomerregen en de “Zomerregen” van Stef met open armen ontvangen. Misschien kan hij ons wel elk jaar tot een regendansje verleiden.

Jazz/Blues

https://www.youtube.com/watch?v=4gy18wn5Dbs

New beat werd indertijd door heel wat serieuze muziekliefhebbers verguisd – omdat er onder die noemer ook heel wat troep is gemaakt – maar vandaag kijken we met een andere bril naar die tijd en beschouwen we new beat al eens als het scharnier tussen new wave en techno en dance. Dat zie je onder meer aan de prijzen die vandaag betaald worden voor origineel new beat-vinyl. Er zijn ook een reeks nieuwe artiesten die zich toeleggen op het genre en die soms heel hard hun best doen om net zo te klinken als de acts van toen, door zich te beperken tot de apparatuur die toen beschikbaar was.

Walhalla Records telde alles bij elkaar op en komt met een verzamelaar (op vinyl) met een mix van artiesten van toen en nieuwkomers in het genre. En daar staan enkele leuke muzikale verrassingen tussen.

Walhalla Records weet hoe je een verzamelalbum interessant kan maken, getuige hun Underground Wave-reeks en andere verzamelaars met soms obscure new wave. Ergens verwachtte ik dan ook op deze verzamelaar een paar nog nooit eerder uitgebrachte of onbekende new beat-tracks of remixen te vinden uit de originele periode. Dat kan en mag uiteraard nog altijd.
De artiesten die er toen al bij waren zijn Sherman Productions (Herman Gillis, ook van Poésie Noire), Olivier Abbeloos (Jarvic 7, T99), NB DJ Tom (Tom Simoen van Natural Born DJ’s) en Schicksal (die al een album uitbracht via Walhalla). De nieuwe artiesten, die pas later new beat zijn beginnen maken, zijn  Pakrac, Q’PnZ, Belgica Erotica, Me And My Desire en The Logic Society.

Het zijn de anciens die muzikaal de grenzen van het genre oprekken, omdat zij net wel de nieuwe technologische mogelijkheden omarmen. Bij “No Name” van Olivier Abbeloos moet je niet veel moeite doen om in de beats een referentie te horen naar “Coïtus Interruptus” van Fad Gadget, maar dan in een 2023-jasje. Sherman Productions gaat op “Moeratov Cocktail” nog veel breder dan wat new beat ooit geweest is, maar wat een f*cking vette track is dit! “Perfect Low Beat” leunt dan weer een beetje dichter aan bij de originele sound, maar toch in een update naar vandaag. Hetzelfde geldt voor “Spectrum” van Schicksal waar new beat en EBM elkaar vinden. Mooi hoe de ritmes het van elkaar overnemen. Dit blijft nog heel dicht bij de originele sound en toch in een hedendaags jasje.
Q’PnZ en Belgica Erotica gaan als nieuwkomers naar de bron en blijven dicht bij de originelen, met vaak monotone beats. Belgica Erotica gooit er op “Enter The Darkroom” nog wat gesampelde erotische one-liners bij, wat kenmerkend was voor een aantal new beat-acts. Eén van zijn betere tracks overigens.
Ook de nummers van Me And My Desire en The Logic Society zouden het uitstekend gedaan hebben in de toenmalige new beat-discotheken. Pakrac is van de nieuwkomers de enige die een beetje buiten de lijntjes kleurt. Vormelijk klopt het plaatje, maar de sound is misschien niet die je meteen met new beat associeert.

Samensteller Lieven De Ridder verdient applaus voor het lef om dit te  doen en krijgt nog een extra pluim voor de keuzes die hij daarbij gemaakt heeft. De rehabilitatie van de new beat is ingezet en zelfs als dat niet het geval is, hopen we dat zijn Walhalla Records hier een lange reeks van maakt.  

Dance/Elektro
Walhalla New Beat - A Compilation Of New’er Beat Tracks
Various Artists

Andries Boone heeft al aan verschillende projecten meegewerkt, als bandlid of gast. We denken aan Lenny & De Wespen, Little Kim, Guy Swinnen, Tom Helsen, Ballroomquartet en zelfs metalband Oceans Of Sadness (van Tijs Vanneste). Hij moet zowat de Peter Buck (van REM) van Vlaanderen zijn: als er een mandoline nodig is, is hij je man.

Met ‘C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S’ brengt Andries Boone zijn derde soloalbum uit. Het nieuwe album is het sluitstuk van een trilogie waarin de akoestische mandoline centraal staat, na ‘C.O.L.O.R.S’ uit 2019 en ‘T.I.M.E.L.A.P.S.E’ uit 2021. Op ‘C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S’ treedt de akoestische mandoline op dit derde album in dialoog met de elektrische mandoline. Boone levert zijn meest progressieve en filmische folkalbum tot nog toe af, gekruid met viool, accordeon, bass-synthesizer, doedelzak, drums en draailier.
Voor het progressieve aspect haalde Boone de mosterd bij grootmeester Mike Oldfield en diens album ‘Discovery’ en Pink Floyds ‘Wish You Were Here’.  
“White Smoke” zou je grofweg kunnen bestempelen als de instrumentale mandoline-versie van “To France”, de grootste hit van ‘Discovery’, maar daarmee doen we deze compositie te weinig eer aan. Boone steekt niet onder stoelen of banken waar hij de inspiratie haalde, maar doet er zijn heel eigen ding mee.
Zo zijn er wel meer nummers op dit album. Opener “Catharsis” is een huwelijk tussen Pink Floyd en Georges Delerue (of Francis Lai): progressief en filmisch tegelijk. Zonder vocalen en altijd je aandacht opeisend als luisteraar. Dat is een kunde en inventiviteit die we in Vlaanderen al lang niet meer op die manier gehoord hebben. Vooral het filmische karakter van sommige songs intrigeert mij, en als liefhebber van Ennio Morricone word ik met dit album op mijn wenken bediend.
De veldopnames van de Naskapi-indianen doen mij met heimwee terugdenken aan de opnames en concerten van John Trudell. Het zijn de enige vocalen op dit album, hoewel we met die albumtitel daar toch iets anders verwacht hadden. De gastmuzikanten zijn heel raak gekozen en de opname-technisch benadert dit de perfectie.
De basis van dit album blijft folk, maar dit album is zoveel meer. Dit is zowat het maximale dat je uit de mandoline kan halen. Met de ambitie om prog en cinematografische muziek te koppelen aan mandoline heeft Andries Boone de lat bijzonder hoog gelegd. Door zich ook nog eens te spiegelen aan de grootsten in het genre, geeft hij die ambitie nog meer allure. Dat hij dan zo vlot over de lat gaat, verdient een gouden medaille.  

Folk/Blues
C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S
Andries Boone