TV On The Radio is toe aan hun derde plaat. Het kwintet verbaasde al met de voorgangers ‘Return to Cookie Mountain’ en ‘Desperate youth , Blood thirsty babes’. De groep onder de zangers Tunde Adebimpe / Kyp Malone en geluidsarchitect Dave Sitek brengt blanke en zwarte muziek samen in een muzikale rijkdom van pop, soul, funk, wave en jazz. Een warm aanstekelijk geluid waarbij ze zorgen voor een intrigerende broeierige spanning in de songs. Hun avantgarde van vroeger klinkt toegankelijker, maar is zeker geen pijnpunt op deze overigens puike plaat. Integendeel, ze blijven origineel uit de hoek komen en brengen met het ontroerende “Stork & owl”, de Xmas “Family tree”, het feestelijke “Lover’s day” en de krachtige “Halfway home”, “Shout me out” en “DLZ” opnieuw enkele unieke, ondefinieerbaar schone, crême de la crême songs uit. De leden van TV On The Radio worden omschreven als multiraciale vrije geesten. En terecht! De sprong naar het grote publiek kan en mag gebeuren …
Het Ierse Snow Patrol, onder zanger/gitarist Gordon Lightbody en bassist/keyboards Mark McClelland, hebben al twee schitterende ontroerende gitaarpoprockplaten uitgebracht, ‘Final Straw’ (’03) en ‘Eyes Open’(’06). Een handvol songs stonden in de hitparade, waarbij “Chasing cars” en “Shut your eyes” in ons geheugen gegrift zijn. De heren van Snow Patrol zijn onopgemerkt tot supersterren uitgegroeid. De muzikale formule van hun toegankelijke pop met diepgang zetten ze verder op deze opvolger van sfeervolle, ingetogen en pittig gedreven opbouwende pop; enkele monsterhitjes in spé zijn “If there’s a rocket tie me to it”, “Take back the city” en “Please just take photos from my hand”, de frisse rockers van de plaat. Aanstekelijk en ingetogen klinken “Crack the shutters”, ”The golden floor”, “Set down your glass” en “The planets bend between us”. En tenslotte is het groots opgezette drieluik “The lightning strike” de kers op de taart. Het vat de muzikale geschiedenis van de band samen in zestien minuten afwisselende gitaarpop.
Snow Patrol heeft terug een zelfverzekerde plaat uit, maar wegens ‘te gewoon’ zullen zij de status van een U2 of Coldplay aan hen voorbij zien gaan.
De Nieuw –Zeelandse schone Pip Aka Brown week uit naar Londen, houdt van de ‘80’s en hield er een rockbandje op na, Ladyhawke. Ze graaide gretig in de platenbak van The Bangles en Tom Tom Club, ontpopte zich als een jonge Kim Wilde en Cindy Lauper en leek wel het zusje van Avril Lavigne en Katie White van Ting Tings.
Op haar debuut horen we compromisloze catchy poprock met een ‘80’s electro tint; goed verteerbare bubblegumpop, vol meezingbare refreinen, onder de zwoele stem van Brown. In die hapklare pop vinden we overtuigende songs als “Magic”, “Better than sunday”, “Back of the van” en “Paris burning”. Enkel op “Professional suicide” slaat de jonge dame even de bal mis. Voor de rest niks dan lof over dit erg toegankelijk album, waarbij zangeres Brown de kunst heeft om eenvoudige en doeltreffende popsongs te schrijven.
Ons Belgisch The Sedan Vault nam de tijd te werken aan de opvolger van hun prima avontuurlijke debuut ‘Mardi Gras of The Sisypha’. Het kwartet onder de broers Meeuwis en Johan Buy uit Sterrebeek hebben een verschroeiend tweede plaat uit. Het concept van vier antihelden die samenspannen om een gebouw in Londen op te blazen. Ze spelen een helse infernosound van verschillende gitaarlagen (hard –zacht), avontuurlijke en toegankelijke ‘70’s retrogitaarriffs, distortion, bezwerende drums en dreigende en psychedelische synths. Een sound van talrijke ritmewisselingen en onverwachtse wendingen, bepaald door een aan Bixler leunende heldere, huilende en krijsende zang.
Inderdaad The Sedan Vault kan gelinkt worden aan The Mars Volta , maar haal er ook maar Suicide, Don Caballero en Battles bij; een hectisch hallucinant geluid en een verbluffend staaltje muziek en kunde, tussen melodie en bevreemding, dat donker dreigend is, maar ook mistroostig en dromerig kan zijn door de verfijning en subtiliteit.
’Vanguard’ vormt de soundtrack of een totaalpakket van een (post)apocalyptisch landschap door songs als “Communism by the gallon”, “Autochtonic”, “One thirty through the borough”, “The axis of frazier and formande” en de single “Unidentified flying subjects”. De filmische spoken words, waaronder een Ostends brabbelende Arno in de intro, en de paar innemende rustige songs geven gevoel en emotie en zorgen voor een extra dimensie aan deze venijnig, grillig klinkende bombastische plaat.
The Kills zijn toe aan de derde plaat, ‘Midnight Boom’. De cd laat een ietwat breder geluid horen binnen hun rauwe garagerockabillyblues, want naast de ritmebox sijpelen elektronicabeats door. Ook klinkt het vrouw – man duo, Alison ‘VV’ Mosshart en Jamie ‘Hotel’ Hince toegankelijker en melodieuzer, en is het lofi karakter wat meer op het achterplan gedrukt, maw hun zompig, smerig en rammelende sound klinkt afgelijnder. Maar het blijft genieten van hun gejaagd en broeierig geluid, bepaald door de doorleefde, verbeten en soms krijsende zang van Alison, ondersteund door Jamie’s zegzang. Kernachtige en krachtige songs, waarvan “Last day of magic”, “Hook & line” en “Alphabet pony” meer dan moeite waard zijn. The Kills ondernamen een logische stap, een stap die ze moesten riskeren na hun twee rauwe rudimentaire platen, ‘Keep on your mean side’ en ‘No Wow’. Benieuwd of onze Black Box Revelation ook zo zal evolueren …
Satyricon is een band die altijd al naast het te vaak bewandelde pad van Black Metal gewandeld heeft. Ze hebben nooit blastbeats en satanistische teksten nodig gehad om hun duisterheid te bewijzen. Zo’n groepen zijn uniek in het genre. Feit is dat Satyricon zo’n band is waar je voor of tegen bent. Sinds hun veelbesproken album ‘Rebel Extravagenza’ is er gekozen voor een moderne, haast mechanische sound. Deze sound is alsmaar geëvolueerd tot we op de vorige plaat ‘Now, Diabolical’ een nieuwe betekenis kregen van de uitdrukking “minder is meer”. De nummers werden heel simplistisch voorgesteld, bevrijd van allerlei franjes en toevoegingen. Enkel de krachtige essentie!
Op ‘The Age Of Nero’ is Satyricon verder gegaan met dit recept, dus zij die de vorige drie albums niet wisten te appreciëren hoeven niet meer verder te lezen. Ook is dit duidelijk zo’n album dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om echt volledig tot je door te dringen, net als alle Satyricon albums.
De typische sound is weer aanwezig, dankzij het unieke gitaarspel, de inventieve drums van Frost en de kenmerkende zang van Satyr(die sinds kort zijn haar afgesneden heeft, which makes him look gay).
Dit album telt acht nummers, waarvan de meeste mid-tempo zijn. Enkele nummers die toch wel een speciale vermelding verdienen zijn “Black Crow On A Tombstone” en de heerlijke single “My Skin Is Cold”. In “Die By My Hand” wordt de snelheid terug wat opgedreven en krijgen we een soort van sfeerkoortje in het refrein. Dit is gewoon een lekker nummer in de zuiverste Satyricon traditie!
En als afsluiter krijgen we “Den Siste”. U leest het goed. Voor het eerst sinds hun klassieker Nemesis Divina heeft Satyricon nog eens een nummer opgenomen in het Noors. Dit is een trage, sfeervolle beuker met hier een daar een discrete toevoeging van een blaasorkest.
Kortom, Satyricon is er weer in geslaagd een klasseplaat af te leveren. En zij die een euro of twee meer over hebben voor dit werkje krijgen er nog een bonusschijf bovenop met o.a. heel de ‘My Skin Is Cold’ EP en nog enkele alternatieve versies van “The Pentagram Burns”, “Last Man Standing” en “Den Siste”. Vergeet ook het artwork niet te bekijken, het is werkelijk heel sfeervol en prachtig.
Een tof debuut is het plaatje ‘A Mouthful’, met maar liefst vijftien kernachtige, aanstekelijke en verleidelijke popsongs. Het Fins/Franse duo Olivia B (zangeres/gitariste/van Finse origine) en Dan Levy (zang/drummer/Fransman) komt sterk voor de dag met deze gevarieerde cd; sfeervol, ontroerend en hartverwarmend materiaal (“At last”, “Song for lovers”, “The bridge is broken” en “When was I last home?”)wordt afgewisseld met frisse, levendige en kleurrijke (door dromerige elektronica) pop, “On my shoulder” (wat een single!), “Stay just a little bit more”, “Searching gold”, “Aha” en het instrumentale “Coda”. Intrigerende duivelse elfjesmuziek dus, waarbij The Do nog een stap richting folk waagt op “Unissasi laulelet” of er een vleugje hiphop aan toevoegt, zoals op de groove op “Tammy” en de raps op “Queen dot kong”.
Het duo beweegt zich ergens tussen Fairground Attraction, Edi Brickell, The Cardigans, een toegankelijk Fiery Furnaces, Laïs en Eminem. De hemels breekbare stem van zangeres Olivia refereert aan Björk of Nina Persson en is duidelijk een meerwaarde aan dit overtuigend verslavend klinkend debuut.
De Noorse band Mock, opgericht door “Dolk” (zanger) wierp in 1994 de handdoek in de ring. Dolk besloot een nieuw project te starten en nodigde “Thomas” (gitaar) uit in zijn repetitieruimte om de gitaarlijnen van het nummer “Kampfar” in te spelen. Na wat jammen bleek de combinatie tussen de klassieke folkgeïnspireerde achtergrond van “Thomas” en de Black Metal interesses van “Dolk” (zanger) aan te slaan bij de band. Hierdoor besloot men verder te gaan onder de naam Kampfar en het pad van de Pagan Folk Metal te bewandelen. Later vervoegden drummer “II13” en bassist “Jon Bakker” de line-up. Tot op heden is deze ongewijzigd gebleven.
Folk Metal hoor je mij zeggen, waarschijnlijk beginnen een aantal onder jullie nu al te vrezen voor overactieve riedeltjes met violen en fluiten. Vrees niet de folkinvloeden beperken zich enkel tot het gitaarspel van Thomas, die op subtiele wijze zijn achtergrond weet te verwerken in de rauwe melodische Black Metal van Kampfar. Waar de gitaarlijnen toch eens wat vrolijker overkomen, worden ze meteen dichtgesnoerd door de smerige grunts van “Dolk”. Een voorbeeld hiervan vinden we terug in het prachtige “Dodens Vee”, waarmee men volgens mij de topper van dit album leverde.
Maar lang niet alle gitaarlijnen klinken even vrolijk. Op het nummer “Antvort” bijvoorbeeld krijgen we eerder wanhopig klinkende riffs voorgeschoteld, die doen denken aan het betere Doom-nummer maar dan wel op driedubbele snelheid gespeeld. Ook de perfect getimede drumpartijen zorgen voor een extra kracht in het nummer en variëren sterk naarmate het nummer vordert.
Met 4 langspelers en 2 EP’s in 14 jaar tijd is Kampfar absoluut niet de meest productieve band. Maar afgaand op de kwaliteit die het Noorse gezelschap levert, kunnen we vermoeden dat ze zeker niet stilzitten tussen twee albums. Kwaliteit primeert blijkbaar en zo hoort het! De ervaring druipt dan ook van dit album af. De nummers zitten sterk inéén, het album loopt over van de variatie en verfrissende ideeën en de productie staat als een huis. Positieve punten troef dus, terwijl er amper negatieve punten te bemerken zijn.
De echte Black Metal liefhebber zal deze plaat wellicht iets te melodisch vinden, maar de gewone Metal liefhebber die al eens graag het zwaardere genre verkent zonder naar het extreme te grijpen, zal met ‘Heimgang’ mooie tijden beleven.
White Williams is de band rondom Joe Williams uit Cleveland. Als jonge snaak ooit begonnen als drummer, stoeide hij intussen met computer, laptop en toetsen, wat hem uiteindelijk bracht tot de huidige indiepop.
We horen op het debuut frisse en dromerige pop, aanstekelijke melodietjes, sfeervolle, zalvende dansbare beats, dwarrelende geluidjes en experimentjes, met een vleugje nostalgie. Williams brengt bands als Hot Chip, Vampire Weekend, The Rapture en The Klaxons samen met een retro T-Rex. Leuke nostalgie met eigentijdse ritmes dus.
Hij heeft met z’n band een leuk en prettig in het gehoor liggend debuut uit. “Headlines”, “In the club”, “The shadow “en “Route to Palm” zijn veelbelovende poppy songs, die Williams de kans moeten bieden door te breken!
Het Britse I Forward Russia trad een paar jaar terug in de voetsporen van Bloc Party met hun arty postpunk: strakke en scherpe gitaren, een groovend pompend (electro)beatje en de hoge vocals van Tom Woodhead. Het kwartet onderstreept een gevarieerde, avontuurlijke aanpak, brengt onverwachtse wendingen aan en beschikt over een ideeënrijkdom met een poppy ondertoon. Maar de band verkreeg maar een matige respons op hun debuut en live optredens.
De tweede cd ‘Life Processes’ bevat opnieuw die muzikale creativiteit van postpunk, Britpop en synthi. In het eerste deel klinkt de elektronica door met songs als “Welcome to the moment (the rest of your life)”, “We are grey matter” en “A prospector can dream”. Vervolgens is er sprake van een dynamisch rockend kwartet en zijn ze eerder een opwindende en optimistische versie van I LikeTrains, zoals op “Don’t reinvent what you don’t understand” en “Gravity & heat”. Op het afsluitende “Spanish Triangles” benaderen ze het best deze band en Elbow door de slepende melodie, het gitaarspel en de meerkorige zang. “Some buildings” en “Breaking standing” op hun beurt zijn opbouwend en geven een fris, sprankelende indruk. Op het intieme “Fosbury in discontent” was het net alsof Amanda Palmer van The Dresden Dolls op piano langskwam.
”Life Processes” is een overtuigende plaat en mag hopelijk de weg vrijmaken voor het succes waar I Forward Russia recht op heeft.
Een paar jaar terug vonden Patti Smith en Kevin Shields elkaar voor een merkwaardige samenwerking. Smith leest, declameert en zingt af en toe een poëtische voordracht, terwijl Shields geïmproviseerde gitaarklanken speelt en de pedaaleffects soms indrukt.
’The Coral Sea’ is geen makkelijke kost: de indringende, dwingende gitaarsound van Shields en de beeldenrijke spoken words van Smith.
Het geheel klinkt huiveringwekkend en beklijvend. Sommige lange stukken eindigen apocalyptisch. Het is een dubbele live uitvoering uit 2005 en 2006, die nu op plaat is gezet en een ode vormt aan de aan AIDS bezweken bevriende fotograaf van Patti, Robert Mapplethorne.
Voor Kevin Shields was het de aanzet om terug de draad op te nemen, want hij stond intussen in voor de productie van werk van Dinosaur Jr en ging op tournee met z’n oude indienoise (=‘shoegazer’) band My Bloody Valentine, totnutoe enkel in de UK. We kijken er nog steeds naar uit dat de band de oversteek wil maken om hier als vanouds enkele optredens te spelen.
’The Coral Sea’ is een apart stukje poëtische avantgarde!
Na acht jaar heeft AC/DC eindelijk weer eens een nieuwe plaat gemaakt. En wat voor eentje!
Ik ben eigenlijk nooit een grote fan van AC/DC geweest en heb dus ook nauwelijks een volledig album beluisterd. Maar ik heb me toch gewaagd aan dit nieuwe werkje, getiteld ‘Black Ice’.
Black Ice klinkt zoals een album als ‘Back In Black’, wat veel fans wel zullen appreciëren. De heren van AC/DC mogen dan wel een paar jaartjes ouder zijn, ze kunnen nog steeds rocken zoals het hoort!
Luister maar naar nummers als “Rock ’N Roll Train” en “Big Jack”, wat mijn twee favorieten van het album zijn. Veel nummers op het album dringen vreemd genoeg maar door na meerdere luisterbeurten. Dan pas ontdek je hoe goed deze plaat eigenlijk is. Elk nummer heeft wel iets te bieden. Van fillers is er niet echt sprake.
Ik ga er niet veel woorden meer aan vuil maken. Of je nu een fan van AC/DC bent of niet, geef dit album een kans en zet het volume zeker hoog genoeg. Zo horen de buren ook nog eens iets goeds!
De Londens Pakastani Asian Dub Foundation grijpt met deze recente cd terug naar hun onvolprezen debuut ‘Facts & Fiction’ (’95). De percussie en de Indiase beats klinken, naast de stevige, directe en militante rockaanpak terug meer door. Hun crossover van rock, hiphop, electro, dub, jungle, ragga en etno klinkt aanstekelijk , groovy, dansbaar en opwindend. Ze houden een vinger aan de wonde van anti racisme, mensenrechten en de oorlog in Irak.
De combinatie bewustwording – muziek blijft iets unieks van dit gezelschap, dat al ruim dertien jaar bezig is. We horen een mooie afwisseling met strakke nummers als “Target practise”, “Burning fence”, “Ease up Caesar” en “Living under the radar”, die soms voorzien zijn van een krachtiger en gierende gitaarloop. Kleur krijgt de plaat door de zalvende Indiase etno beats en percussie op “Speed of light”, “Stop the bleeding” en de instrumentals “Soca” en de “Bride of Punkara”. Enkele de reprise van Iggy ’s “No Fun” is de misser van deze ‘Community’ band, die met ‘Punkara’ tekent voor een erg gevarieerde, kleurrijke plaat.
Beck Hansen brengt op het eerste zicht misschien geen wereldplaten meer uit als in het begin (‘Mellow gold’, ‘Odelay’, ‘Midnite vultures’), toch weet hij ons telkens te raken , ook al werden de twee vorige cd’s ‘Guero’ en ‘The information’ grotendeels links gelaten door het brede publiek.
Hij is en blijft een begenadigd songschrijver en performer. Vakmanschap en kunde! Het recente ‘Modern Guilt’ is een frisse, leuke ontwapende plaat, klinkt gevarieerd en staat garant voor popsongs, die een rauw tintje kunnen hebben ( “Soul of a man” en “Profanity prayers”) of hij combineert ze met folk, funk, soul, hiphop, dance en psychedelica. Luister maar eens “Orphans”, “Gamma ray”, “Walls” en de titelsong. “Replica” is de meest avontuurlijke song. Brian Burton aka Danger Mouse (van Gnarls Barley ) zorgde voor die formule toegankelijkheid vs heerlijke experimentjes. Overtuigende plaat.
Nederlands 
Français 
