Equilibrium was een band die al een tijdje op mijn verlanglijstje stond, aangezien ik een groot liefhebber ben van Folk Metal, en nu heb ik eindelijk de kans gekregen om te horen wat ze in huis hebben. Sagas is inmiddels hun tweede album en ze hebben de weg gevonden naar Nuclear Blast.
Wel, laten we eens zien hoe ze het er vanaf gebracht hebben.
We starten met “Prolog Auf Erden”, een wat lang uitgevallen intro die een kort overzicht geeft over welk soort muziek we mogen verwachten op dit album: Epische Folk Metal met invloeden van bands als Finntroll, Moonsorrow en Ensiferum.
”Wurzelbert” begint met een onheilspellende trompetintro, maar vanaf de gitaren er in vliegen krijgen we een uptempo Folk Metal nummer te horen waarbij mijn voeten automatisch gaan bewegen.
Het feest gaat verder met “Blüt Im Nuge”, waarvan de folky melodietjes in je hoofd blijven hangen en “Unbesiegt”, met zijn exotische intro en een trompettenmiddenstuk dat me op één of andere manier wat doet denken aan de feestmuziek op het eind van ‘Star Wars Episode I: The Phantom Menace’. De kenners zullen waarschijnlijk wel weten wat ik bedoel…
”Verrat” begint als een Black Metal nummer, maar het geweld wordt gauw afgewisseld met subtiele Folk Metal en epische momenten.
Tja, ik zou zo elk nummer kunnen beschrijven. Maar dat heeft eigenlijk weinig zin, want aangezien deze cd vol hoogtepunten staat.
Het enige nummer dat nog een aparte vermelding krijgt, is afsluiter “Mana”. Dit nummer is gewoon de kroon op het werk, zestien minuten lang worden we overgebracht van de ene muzikale extase naar de andere. Pure klasse is bijvoorbeeld de fluitsolo van de bekende Ulrich Herkenhoff (o.a. van de soundtrack van ‘Lord of the Rings - Return of the King’).
De enige minpuntjes van het album zijn de ongevarieerde, welhaast overbodige zang en de productie. De productie is een beetje tè goed geworden, waardoor het geheel soms te overdonderend, te glad en te druk klinkt. Denk maar aan ‘A Night At The Opera’ van Blind Guardian.
En het artwork kent ook zijn nadelen: het is een beetje te onleesbaar en het stinkt gewoon. Dit moest ik gewoon even vermelden.
Hoe dan ook, dit is een ware topplaat die een must is voor alle liefhebbers van Folk Metal, Pagan Metal, Viking Metal, Epic Metal en de rest van het rijtje.
Het Britse Mystery Jets is een jong bandje uit Londen, die toe is aan z’n tweede plaat. ‘Twenty One’, de gemiddelde leeftijd van deze jonge gasten, is een gevarieerde popplaat geworden. Licht verteerbare gepolijste rocksongs, met een vleugje ‘80’s wave, die de springplank kunnen zijn naar een breed publiek. De singles “Young love” (met singer/songwriter Laura Marling) en het ingetogen “Umbrellahead” (leuke pianoriedel) maken alvast de weg vrij. De zang van Blaine Harrison is deels verwant aan Jeff Buckley, en wordt ondersteund door gitarist William Rees. Een fijne samenzang, wat het geheel emotievoller maakt.
Een goed geslaagde tweede plaat, doch niet verrassend.
The Courteeners zijn een beloftevolle band in de voetsporen van de postpunkbands Arctic Monkeys en Kaiser Chiefs. Het kwartet weet zich te manifesteren onder de huidige rits Mystery Jets en Pete & The Pirates. De band rond zanger/songschrijver Liam, speelt melodieuze snedige, broeierige neo Britpop met een rauw, robuust soms zwierig tintje. Oasis The Smiths, Stone Roses, The Libertines, The Strokes en The Kills behoren tot hun favorieten. Trouwens, zanger Fray heeft iets mee van de attitude, uitstraling van spitsbroeder Liam Gallagher.
De hoes is een geschilderde portret van de legendarische actrice Audrey Hepburn. “Cavorting”, “Bide your time”, “What took you so long”, “ Not 19 forever” en “Fallowfield hillbilly” zijn goed rockende songs . No nonsens pop op ’t eerste gezicht maar eentje met ballen…
Scarlett Johansson is een 24 jarige filmster die al schitterde in rollen als ‘The black dahlia’, ‘The girl with the pearl earring’ en ‘The horse whisperer’. Net als Juliette Lewis (van Juliette & The Licks), waagde ze de stap een plaat uit te brengen. Haar muziek is van een totaal andere orde dan de snedige gitaarrock van Juliette Lewis.
Haar debuut is eerder een verzameling van het (late) oeuvre van Tom Waits, aangevuld met een eigen compositie (“Song for Jo”) met behulp van Dave Sitek van TV On The Radio, die meteen ook de productie op zich nam.. Ze kreeg de medewerking van gitarist Nick Zinner van The Yeah Yeah Yeahs en op twee songs zingt zelfs Bowie mee: “Falling down” en “Fannin street”.
Het is een rustige, ingetogen, intieme sferische plaat geworden van traag slepende filmische songs, donker en dromerig van aard, waarin psychedelica, ‘80’s wave en triphop invloeden te horen zijn. Een sound bepaald door elektronica, xylofoon, een gitaarakkoord en een bezwerende (softe) percussie. Vocaal nestelt de knappe blondine met haar fluisterzang zich tussen een Elisabeth Frazer, Marianne Faithfull, Julee Cruise en Nico. Zonder blozen past ze als vocaliste in de theatrale avantgarde van The Residents.
Ze schuwt enig experiment niet, luister maar naar de instrumentale opener “Fawn” en “I wish I was In New Orleans”. “I don’t wanna grow up” van Waits is er eentje om in te lijsten. Een boeiende muzikale trip van een uiterst genietbare plaat.
The Offspring roept pure nostalgie bij me op, want dat was mijn eerste stapje in de richting van goeie muziek. Ik herinner me nog goed dat ik op mijn negende hun toenmalig verschenen album ‘Americana’ zowaar plat draaide zonder het beu te komen. Helaas hebben ze nooit meer een album uitgebracht dat zo goed en volmaakt was…
We schrijven 10 jaar later, The Offspring brengt ‘Rise And Fall, Rage And Grace’ uit en weet me na twee middelmatige albums opnieuw te betoveren met de magie van tien jaar geleden.
Want hun nieuwe plaat is er één van topformaat!
B met “Half-Truism”, een heerlijk nummer dat me kippenvel wist te bezorgen. Onmiddellijk werd me duidelijk dat de nieuwe sound erg verzorgd is. Blijkbaar heeft producer Bob Rock geleerd uit zijn fouten na het misselijkmakende ‘St. Anger’ van Metallica. Dit nummer mag gerust een hit worden!
”Trust In You” begint met een riff die me doet denken aan het nummer “Smash”, waardoor er een glimlach op mijn gezicht wordt getoverd. En dit is niet de eerste knipoog naar het oude werk op dit album.
”You’re Gonna Go Far, Kid” is mijn persoonlijke favoriet van het album. Met een killerrefrein en lekker middenstuk kan het gewoon niet mis gaan.
”Hammerhead” is een beetje het buitenbeentje van het album. Heavy riffs, een tikkeltje agressie en melancholische ondertoon waarbij The Offspring duidelijk maakt dat dit geen typische pretpunk is. Wel jammer van de slechte videoclip trouwens.
Met “A Lot Like Me” krijgen we een commercieel rocknummer te horen dat me doet denken aan het nummer “Gone Away” van Ixnay On The Hombre. Hiermee hebben we eigenlijk de vijf beste nummers van het album gehad.
Maar dit wel niet zeggen dat de rest van het album minderwaardig is. “Takes Me Nowhere” is een typische The Offspring rocker dat me wat doet denken aan de tijden van Ignition.
”Kristy, Are You Doing Okay?” is het eerste rustige nummer van het album. Bij de eerste luisterbeurt vond ik het wat zeikerig, maar na nog enkele luisterbeurten valt het allemaal wel mee.
”Nothingtown” doet me wat denken aan het album ‘Americana’. Misschien zijn het de riffs die daar voor zorgen? Of zou het de solo zijn? In elk geval, een goed nummer dat je zeker niet mag overslaan.
Na het stevige “Stuff Is Messed Up” komen we aan “Fix You”, het rustigste nummer van de plaat. Dit is een nummer dat wat moet groeien, maar het ontbreekt zeker niet aan kwaliteit en diepgang. Ook hier wordt ik me weer bewust van het feit dat Dexter Holland nog nooit zo goed gezongen heeft als op dit album.
“Let’s Hear It For Rock Bottom” en “Rise And Fall” zijn twee simpele afsluiters die eigenlijk geen speciale vermelding verdienen.
Tot zover een lekker album boordevol leuke nummers. De fans van The Offspring mogen dit album blindelings aanschaffen. Maar je hoeft niet bekend te zijn met het oude werk om dit album te kunnen waarderen. Ik zou zeggen, geef The Offspring een kans!
De Nederlandse hardrockformatie Exit 31 kwam onlangs op de proppen met hun nieuwe album ‘Exit 31’. Na het in 2006 uitgebrachte ‘Phonogenic’ is dit het tweede wapenfeit van deze band, toch is dit het eerste wat ik van hen hoor.
Hoewel dit album over een bijzonder hoog pop-gehalte beschikt, wist het mij ontzettend te bekoren. De melodische hardrock van deze formatie behoort niet onmiddellijk tot de origineelste of meest complexe releases, maar heeft een bijzondere aantrekkingskracht door de melancholische doch krachtige klank in de stem van zanger Ivo Penders.
Bovendien zijn de teksten zo “herkenbaar” dat ze zich al snel een weg weten te banen tot in de diepste kronkels van je hersenen. Na één luisterbeurt viel het mij op hoe vaak ik op één dag het refrein van openingstrack “About a Dream” zat te herhalen in mijn hoofd. Het krachtige nummer opent namelijk met een frequent terugkomende strofe waarbij vooral de manier waarop Ivo het nummer zingt opvalt. Bovendien is het refrein zo enthousiast en meeslepend, dat het onmogelijk vergeten kan worden. Net zoals in de rest van het album wisselen kracht en melodie elkaar voortdurend af in dit nummer.
De afwisseling tussen kracht en melodie wordt het duidelijkst wanneer we tussen “Real Disaster” en “Let U Down”, de ballad “The Minstrel” voorgeschoteld krijgen. Hoewel ik toch een voorkeur heb voor de hardere kant van deze band, slaagt dit nummer erin om mij even rustig te kunnen laten wegdromen. Toch mist dit nummer een climax, waardoor het moeilijk wordt om je aandacht erbij te houden.
Hoewel de teksten lang niet altijd even positief zijn, kenmerkt dit album zich toch door een goed aanslaand enthousiasme, zelfs waar men minder positieve gedachten aan bod laat komen. Het hopeloos klinkende “Without a Clue” groeit hierdoor uit tot één van de hoogtepunten van het album, samen met het schitterende “Just 2 Just”. Het laatstgenoemde nummer kenmerkt zich opnieuw door de melancholische stem van Ivo Penders waardoor het nummer zelfs de meest vrolijke mens kan doen stilstaan bij de vraag waarom mensen sterven: “Sometimes young and sometimes tragically”.
Het album klinkt echter niet voortdurend depressief en melancholisch. De melodische gitaarlijnen zorgen vaak voor een ondersteunende vrolijke ondertoon. Afsluiter “Life’s 2 Short” illustreert dit, waardoor het album met een vreugdevolle noot wordt afgesloten.
De productie werd toevertrouwd aan Erwin Musper (Van Halen, Scorpions), wat voor mooie resultaten zorgt. Wie van toegankelijke rock houdt, maar toch kwaliteit en af en toe een stevige riff wil horen, zal met dit album zeker aan zijn trekken komen.
Het immer verrassende en vernieuwende Schotse Primal Scream levert nu met ‘Beautiful Future’ een helaas middelmatig, maar toch nog te pruimen cd af. Enfin, ik ben toch beter gewoon die snaken. Geen elektrotoestanden meer, geen noiserock meer, geen vernieuwing meer, alleen maar de mooie kanten van het leven in te clean geproducete songs. Naast de enige uitschieters “Suicide Bimb” ( Velvet in een nieuw jasje) en het stevig rockende “Can’t go back” krijgen we doorslagjes van bestaande songs. Een kleine steekproef leert ons dat de titelsong eigenlijk “Virginia Plane” van Roxy Music is, “Zombie” een Stones-achtig hippiesong is (Cm,E,Bb) en “Uptown” eigenlijk euh.. Goose is.
Een doodgewone rockschijf met zwakke melodieën en akkoordenschema’s waarbij schaamteloos geput wordt uit andere bronnen: De vraag is of dit verkeerd is of niet. Tenslotte jat iedereen van elkaar. Maar zoals Einstein ooit zei: “Ware originaliteit is de kunst om uw bronnen te verbergen”. En dat doen Gillespie en co - al dan niet opzettelijk - duidelijk niet .
Als ze zo voortdoen zal hun future helaas niet zo beautiful zijn
Allez, Bobbie en band, herpak u.
Beautiful Future - Inspiratieloos
Al maanden bant het hypervrolijke "Learnalilgivinanlovin" van Gotye (uit te spreken als ‘Goosjée’) moeiteloos alle economische en regeringscrisissen uit ons hoofd. Het nummer is eigenlijk al van 2006, maar dit jaar opnieuw uitgebracht, krijgt het juweeltje nu pas de nodige airplay.
Het verhaal achter Gotye leest als een mooie roman. In feite gaat het om Wally De Backer: van origine een Belg (geboren in Brugge), maar ondertussen al jaren verblijvend in het Australische Melbourne. Daar mixt hij muziek uit de sixties met persoonlijke eigenzinnige muzikale invloeden. Met succes. In 2006 viel hij in Australië al in de prijzen.
Of het hier ook zo’n vaart zal lopen, blijft af te wachten. Want het tweede album van Gotye wisselt sublieme nummers met zwakkere broertjes af.
”The only way” is zo’n strak nummer dat je geboeid doet blijven luisteren. “Thanks for your time” drijft op een zwoele drumrif en eindigt met een gepaste climax. En “Night drive” is de ideale soundtrack voor een nachtelijke autorit. Maar soms zijn de nummers iets te bleekjes. “Hearts a mess” blijft te lang doordrammen op hetzelfde thema. En ook “Coming back” probeert hartstochtelijk van de grond te komen, maar tevergeefs.
Conclusie? ‘Drawing like blood’ mist nog iets te veel samenhang. Bovendien overlaadt Gotye de nummers soms met té veel spitsvondigheden. Volgende keer één idee per nummer? Dan zijn wij zonder twijfelen al zijn trouwste fan…
Het Brits beloftevolle Foals, een kwintet uit Oxford, heeft met ‘Antidotes’ een schitterend gevarieerde plaat uit binnen een grillig en toegankelijk concept: een freakend CYHSY, de punkfunk van !!!, de postpunk van Bloc Party en Franz Ferdinand, de postrock van Mogwai, dreunende repetitieve sounds van TV On The Radio en The Fall en tenslotte ‘80’s invloeden van Talking Heads en Gang Of Four.
Foals bundelt het in frisse, aanstekelijke, avontuurlijke songs, die hyperkinetische ritmes, een nerveuze melodie en hoekige en strakke riffs bevatten, met een portie fuzz als toegevoegde waarde.
Ze omschrijven zichzelf als ‘achterlijke, autistische sell out’ pop. Een omschrijving om maar eventjes de wenkbrauwen te fronsen, maar wat het nu ook is, ze hebben een pak interessante nummers uit: “The french open”, “Cassius”, “Olympic airways”, “Two steps twice” en “Big big love” zijn straffe kost op dit plaatje. Een verdiende airplay en een verplichte aanschaf!
De jonge Amerikaanse Santi White groeide op te Philadelphia en vestigde zich in Brooklyn, NY. Een bezig bijtje, die over een punkbandje Stiffed beschikte en songs schreef voor Lily Allen en Ashlee Simpson. Ze zong “Pretty green” op Mark Ronsons succesalbum ‘Versions’. Ze kon rekenen op een pak artiesten voor haar plaat en ze deed beroep op M.I.A. producers Diplo en Switch.
Ze rekent volgende bands tot haar helden: van Aretha Franklin, Nina Simone tot Bad Brains, Suicidal Tendencies of Devo, The Cure, Bauhaus en The Smiths.
Van haar muzikale invloeden maakte ze een melt van pop, electro, soul, funk, dubreggae, trippop en een vleugje punk. Overtuigend materiaal, een boeiende sound en een afwisselend broeierig geheel. Haar stem heeft iets mee van de Yeah Yeah Yeahs en Magnopop zangeressen.
”L.E.S Artistes” en “Say aha” werken in op de dansspieren, “You’ll find a way” rockt en pop is te horen op “Lights out” en “I’m a lady”. “Shove it” laat de dubreggae doorklinken en “Creator” lijkt een nieuwe M.I.A. song wel. Een lome, sfeervolle aanpak horen we op “My superman” en “Starstruck”. En haar ‘80’s invloeden zijn vooral te horen op “Anne”.
Een nieuwe queen is opgestaan …De Santogold-sound is er eentje om van snoepen!
Het Oost-Vlaamse Motek onderscheidde zich binnen de postrock al met hun titelloze debuut uit 2006; met deze opvolger gaan ze muzikaal zelfs een stapje verder, want hun postrock krijgt een avontuurlijk klanklandschap mee door pop, jazzy loops en hemelse melodieën en zang. In het eerste deel van de cd horen we verrassende wendingen, een intense spanning en een sferisch karakter. Een breder concept die menig Amerikaanse, Schotse of Britse postrock doet verbleken. Luister maar eens naar “Resist”, “Combi collina”, “Epoxy”, “Sevves confetti girl” en hun meesterlijk beklijvende single “Tryer”. De grenzen van de postrock vervagen en wordt nieuw leven ingeblazen. Subliem.
Postrock pur sang zit ‘em vooral in het tweede deel van de cd met “Another seamans song”, “Immer blei”, “Ponderosa”, “Corvo” en “Carnivale”: intiem verradelijk door een forser klinkende opbouw en een geluidsorkaan of die dromerig, zalvend klinkt en filmisch is.
Wat een Belgisch bandje presteren kan …
Uit het triphoplandschap van Portishead, Bristol, komt het beloftevolle gezelschap Fuck Buttons. Zij brengen een geheel van dronesoundscapes, psychedelica, noise en avantgarde. Een ‘stoorzendergeluid’, in zes langgerekte hypnotiserende stukken, die ritme en melodie hebben. Het is zelfs zo dat de twee afsluitende tracks “Bright tomorrow” en “Colours move” een beat meekrijgen, waarbij de sound aanstekelijk werkt op de dansspieren. Achter dit avontuurlijk geluid schuilt intrinsieke schoonheid, die tot stand kwam door een waaier van synthi, gitaarloops, pedaaleffects, drums en vocodervocals.
De groep laveert ergens tussen Butthole Surfers, Spacemen 3, Spiritualized, Liars en een rits dronebands als Wolf Eyes en Sunn O))).
Herrie en terreur op het eerste gezicht , maar die dieper vermakelijk en toegankelijk durft te klinken.
Hero Destroyed heeft een EP afgeleverd met maar liefst zeven nummers. Het Pittsburghse gezelschap schotelt ons een portie hardcore voor, met invloeden van metal en noisecore. Al van de eerste noot van opener “Cause For (Cancer)” gaan alle remmen los. Op deze EP is er geen plaats voor langzame, zeikerige nummers.
Na 22 minuten agressie, woede en snelheid werd het mij duidelijk dat deze jongens goed op weg zijn om nog eens in de Marquee 2 op Graspop te belanden, waar ze te kampen zullen krijgen met serieuze moshpits.
Ondanks de korte speelduur, slaagde Hero Destroyed er niet in mij te blijven boeien. Wat meer variatie in het songmateriaal zou leuk geweest zijn. En kijk vooral niet naar het artwork, want dat is gewoon afschuwelijk lelijk.
Al bij al is het een prima album geworden dat aan te raden valt voor de liefhebbers van hardcore, of gewoon van snelle en agressieve muziek in het algemeen.
Nederlands 
Français 
