Gravenhurst is het muzikale project van singer/songwriter Nick Talbot. Sinds de vorige cd ‘Fires in distant buildings’ is Gravenhurst een volwaardige band geworden. Elementen worden aangehaald uit de sferische, akoestische folkpop, postrock en indienoise. ‘90’s bands als Yo La Tengo, The Pale Saints, Slint en My Bloody Valentine komen vervaarlijk om de hoek kijken.
Het zijn songs met een broeierige spanning,onder de zweverige, fragiele stem van Talbot; luister maar naar “Saints”, “She dances”, “Trust” en de cover “Farewell farewell” van Fairport Concvention. Een vleugje noise is te horen op “Hollow men”.
Een intieme en breekbare afwisseling is er in het begin met “Song among the pine”. Spijtig genoeg kabbelt de band op het eind van de cd voort op dit elan. Een gevarieerde hartverwarmende plaat zonder uitschieters.
Vunzige blues zonder gitaren. U had het nog nooit gehoord ? Wij ook niet. Het kan, deze Black Diamond Heavies doen het op ‘Every damn time’ en het klinkt absoluut te gek. Hun gitarist is het afgestapt en de twee koppige heren hebben besloten hem niet te vervangen en alleen verder te doen. Met geweldig resultaat, moeten we zeggen. De gitaar missen we hier geenszins, en dat komt door het smerigste orgel dat u in uw leven al gehoord heeft. Een duo, zegt u ? die bovendien nog rauwe rock en blues speelt ? de onvermijdelijke vergelijkingen met White Stripes, Black Keys en The Kills dringen zich dus op. Yep, en wat dan nog ?
Wat betreft intensiteit zitten deze BDH immers op hetzelfde niveau van voormelde bands. Qua gruizige rock en blues gaan we de referenties nog wat dieper in de modderpoel van de underground zoeken, namelijk bij de vettige distortion blues van The Black Eyed Snakes of van The Immortal Lee County Killers. Geen toeval blijkt, want zanger/keyboardspeler John Wesley Myers zou in een vorig leven nog bij de ILCK gespeeld hebben. De blues en soul die dit duo speelt is doorleefd, ruig, vuil, vet en korrelig.
Kortom, rechtstreeks vanuit de modder. Myers’ stem is voorzien van een regelrechte Tom Waits rochel (de gelijkenissen met de grootheid zijn vaak akelig close), zijn orgelpartijen zijn vies, smerig en funky as hell en ze geven de plaat een bij momenten lekker zompig seventies karakter. De drums van Van Campbell roffelen als de beesten. Deze combinatie werkt dus allerbest.
Fenomenaal hoogtepunt is de 8 minuten lange trage blues “All to hell”, perfecte titel als je ’t ons vraagt. Voor de rest gaat er wat sneller en heter aan toe en klinkt de band als The Doors die Jim Morrison hebben buitengewipt en vervangen door Tom Waits en dan ergens in een ondergronds donker hol een jamsessie hebben gehouden nadat ze eerst een kist van de strafste whisky hebben soldaat gemaakt.
U raadt het al, dit plaatje stemt ons bijzonder tevreden.
Het Leedse vijftal iLiKETRAINS onderscheidde zich vorig jaar al met het beklijvende ‘Progress/Reform’, wavepostrockpop, die Joy Division en The Chameleons aan Interpol linken, de postrock van Mogwai of Explosions in the Sky aanhalen, tippen aan het hemels sferisch geluid van Cocteau Twins, Sigur Ros of Radiohead, en de aanzwellende noisepop van My Bloody Valentine weten te integreren.
Een pak invloeden worden dus verwerkt in hun traag, slepende, logge songs, die donker, dreigend zijn en een dramatische ondertoon bevatten, bepaald door de baritonzang van David Martin (ergens tussen N. Cave/T. Smith/P. Banks en M. Gira).
Het uitgangspunt van de elf songs: verloren gewaand gitaargetokkel, een diepe bas, een softe percussie, piano, toetsen en blazers. “We all fall dawn”, “The deception (this is a devil’s game)” en “Spencer Perceval” zijn de uitschieters, door de spannende dreigingen, het repetitief ritme en de aanzwellende opbouw. Het lijkt erop dat we aan de laatste halte staan van deze wereld. Is het eind nu écht in zicht bij iLiKETRAINS?!
Britpop op en top, deze band. Beetje Libertines, vleugje La’s, sneetje Blur, stukje Kooks, kruimeltje Razorlight, portietje Arctic Monkeys, scheutje Jam en ga zo maar door. Waarmee we willen zeggen : dit is een fris, soms poppy, soms punky plaatje met compacte en complexloze liedjes. Naar onze bescheiden mening zou het soms een beetje snediger en brutaler mogen, maar toch staan hier sterke staaltjes van songs op. Er schuilt talent in The View, dat is zeker. De volgende plaat zal moeten uitwijzen of ze boven het overaanbod van nieuwe Britse bandjes zullen uitstijgen. Inmiddels is dit debuut een fijne poging. Afwachten maar.
The Kissaway Trail is een Deense band uit Odense, die hun Scandinavische roots moeiteloos linken aan de Britse indiepop; het vijftal biedt mooi in het gehoor liggende, dynamische en bezwerende gitaarpop: dromerig, sprookjesachtig, sfeervol en fris sprankelend.
De songs hebben een sterke spanningsopbouw en worden gedragen door een zweverige (samen) zang. Elf puike songs, die ergens hangen tussen het onvolprezen The Music, ‘90s Britse bands The Pale Saints en The Wedding Present, de postrock van Mogwai, de indie van Broken Social Scene en Arcade Fire en de psychedelica van Mercury Rev.
Een gevarieerde en afwisselende sound dus. Op “Tracy, “Lala song”, “Soul assassins”, “61”, “Sometimes I’m always black” en “In disguise” horen we fijnzinnige, subtiele poprock, die af en toe forser klinkt en een vleugje fuzz en distortion bevat. In andere momenten komt de dromerige psychedelica voorop, en zijn The Kissaway Trail de jonge broertjes van Mercury Rev: “Smother + Evil = Hurt” , “Eloquence & Elixir” en “Bleeding hearts”.
De titelloze debuutplaat klinkt als een klok. Te onthouden.
Neil Young heeft alweer een onvergetelijke knaller van een song aan zijn indrukwekkende repertoire toegevoegd . Het nummer heet “Ordinary people”, het duurt maar liefst 18 minuten en is ronduit geweldig. De song heeft alles in zich wat Neil Young zo uniek maakt. Alles wat als Young’s eigenste fantastische handelsmerk kan beschouwd worden is hierin vervat, superieur gitaarwerk afgewisseld met soulvolle blazers (de briljante blazerssectie van ‘This note’s for you’ is hier aan het werk) en Young zelf die vocaal enorm goed op dreef is. De song zorgt er op zijn eentje voor dat ‘Chrome dreams II’ alweer een onmisbaar Neil Young document geworden, ook al is de rest van de plaat bij momenten slap en veeleer onsamenhangend.
Doch, laat ons vooral ook nog die andere prachtige gitaarsong “No hidden path” niet vergeten, weer zo’n typische 14 minuten durende pur sang Neil Young kraker, een track die we nog het best kunnen vergelijken met “Down by the river” en “Cowgirl in the sand” (jawel, zo goed is ie). Verder vermelden we de oerdegelijke maar ietwat simpele rocker “Spirit road”, een track zoals Neil Young er op zijn gemak wel altijd een handvol uit zijn mouw kan schudden, niet echt wereldschokkend, maar een beginnend bandje van veel minder allooi zou hiervoor wellicht een moord begaan. En dan is er ook nog het smerige en grungy “Dirty old man”, een ruige song van het kaliber van “Piece of crap”, zo eentje waar Neil Young zijn versleten houthakkershemd voor uit de kast haalt.
Tot zover het positieve nieuws, want helaas is het niet allemaal om met luide vreugdekreten van in de lucht te springen, want veel te vaak komen de pijnlijke zwakheden van Neil Young naar boven. Er staan hier immers een paar van die tenenkrullende ballads op zoals alleen Neil Young die kan maken, slijmerige draken van countrysongs als “‘Ever after” en “Shining light” waar Young echt staat te janken dat het geen naam meer heeft. Om helemaal de muren van op te lopen zijn de hectoliters stroop op afsluiter “The way” waarin -oh gruwel- zowaar zelfs een koor aan het zingen slaat. Neen, we verzinnen dit niet, het is huiveringwekkend slecht.
U heeft het al gemerkt, op ‘Chrome dreams II ‘ krijgen we de allerbeste en de allerslechtste Neil Young te horen. Begrijpt u meteen waarom we hier van een onsamenhangende plaat spreken. “Chrome dreams II” is daarom geen klassieker, wel een losse verzameling van 2 briljante parels, een paar degelijke songs en enkele hemeltergende ondingen die voor ons part nooit aan het daglicht mochten worden blootgesteld.
Het Australische kwartet Tourettes steekt met zijn tweede langspeler ‘Treason Songs’ een vette vinger op naar alle hokjesdenkers! Probeer deze cd maar eens in een hokje te stoppen! Hoewel we voor het grootste deel van de tijd stevige death-metal te horen krijgen, passeren tal van andere invloeden de revue.
Zo zijn op ‘Treason Songs’ ondermeer invloeden te horen uit de thrash-scene, heavy-metal, krachtige power-metal, … Een mengeling van invloeden die onwaarschijnlijk lijkt, maar Tourettes toont het tegendeel aan! Het album is een voorbeeld voor bands die steeds hetzelfde nummer herproduceren. Variatie is de sterkste kant van deze band, maar zeker niet de enige!
De smerige metal en rauwe grunts zijn een plezier voor het gehoor en variëren van pure razernij naar melodiestukken. Niemand die ooit zou denken dat dit een female-fronted band is! Toch blijkt Angela Gossow niet de enige vrouw die hevige en gruwelijke diepe grunts uit haar strot kan persen! Naast frontvrouw Michele Madden, blijken de gitaren ook door een vrouwelijke hand betast te worden. Ashley Manning, de adoptiezus van Madden, vult de muzikale ideeën van haar zus uitstekend in.
Het complexe geheel bruist van de kracht, agressie en energie en wordt op een feilloze manier gebracht. Instrumentaal loopt het geheel erg strak. De nummers vloeien vlot in elkaar over en laten geen enkele riff terugkeren. Producer Rob Hill leverde hier schitterend werk. Op de productie valt namelijk niets aan te merken.
Hoewel het album bol staat van de hoogtepunten en schitterend varieert tussen verschillende stijlen, blijft “Seasoned In Destruction” mij het meeste bij. Waarschijnlijk omdat hierin het ‘cleanst’ gezongen wordt. Toch boeien de smerige grunts mij van het begin tot het einde.
Dit eigenzinnige album is een sterke aanrader voor wie van een stevige pot, rauwe, smerige metal houdt! Moest de term nu-metal niet verwijzen naar een hele hoop bands die de naam metal niet waardig zijn, zou deze geschifte band met veel eer dragen! Helaas durf ik de muziek niet zo omschrijven, Tourettes is namelijk 1000 keer beter dan iedere band die ooit het label Nu-metal opgeplakt kreeg! Zeker checken die handel!
The Happy Mondays, met als onbetwiste frontman Shaun Rider en de nog steeds totaal nutteloze Bez, bestaat al sinds 1980. Ze braken door met een cover van de klassieker “Step on You” en werden zo de hoofdrolspelers van wat men nu de ‘Madchester scene’ pleegt te noemen. Beschouw ze maar als een alternatieve funk-rock band. Na hun tweede incarnatie hebben ze sinds 1992 met ‘Yes, please’ geen volwaardige cd meer uitgebracht.
En daar zijn ze nu weer, nog steeds met Bez, maar zonder broer Paul Rider: de vraag is maar of ze er nu weer staan of niet. De fans zullen wellicht deze energieke schijf toejuichen, anderen zullen het waw-gevoel wel missen.
Let op, er staan heel mooie, opzwepende en zeker interessante nummers op – luister bijvoorbeeld naar “Deviant” met als gastzanger rapper Mickey Avalon – maar helaas, ze zijn niet meer vernieuwend en dreigen op te gaan in de zovele andere talloze stukken die zovele andere talloze bands op de markt gooien. Leuk zijn wel de twee verborgen tracks, maar deze truck kennen we ook al jaren.
Sorry, folks, de eens zo verbijsterende Mondays zijn niet meer wat ze zijn: een referentie. Potten breken zullen ze nooit meer doen.
Kortom, Madchester P-Funk, om er maar een etiket op te plakken.
Na wat gerommel met ambient music richtten Christian Madden en Giles Hatton en nog 9 (negen!) andere muzikanten in 2004 de Brits Amerikaanse band The Earlies euh… niks te vroeg op. Drie jaar na hun veelbelovend debuut krijgen we een portie niet bijster originele maar zeer sterke portie psychedelica met ‘The Enemy Chorus’.
Ok, ik weet nu niet of dit LSD-freaks zijn, maar ze hebben in ieder geval een overdosis Sergant Peppers geconsumeerd en gecombineerd met techno-toestanden.
Dat ze goed naar bijvoorbeeld ‘A Day In A life’ hebben geluisterd kan je duidelijk horen op “Burn the Liars”: speelse harmonieën die ook aan Neil Young doen denken. De stridente beats op “No love in Your Heart” ruiken dan eerder naar Daft Punk. De titelsong gaat duidelijk richting ‘The Piper at The Gates of Dawn’ van de enige echte Pink Floyd (met Syd Barret dus). Zoals het psychedelici betaamt, gaan ze veel spelen met allerlei vreemde doch herkenbare geluidjes en harmonietjes.
Hoe besluiten? Het betere jatwerk en voer voor mensen die liever niet nuchter door het leven gaan. O ja, en live krijg je alles full option, vloeistofdia’s incluis.
The Earlies = Redelijk sublieme psychedelische experimentele pop.
Blanche, onder het muzikale echtpaar Dan John en Tracee Mae Miller, nam voldoende de tijd om aan de opvolger van hun debuut uit 2004 ‘ If we can’t trust the doctor’ te werken. De songs worden getypeerd door steelpedal, banjo, toetsen en een afwisselende en tweestemmige zang. Ze geven elan aan de sound en zorgen voor goed in elkaar zittende, intens sfeervolle, melancholische en broeierige americana/alt.country.
Dertien puike songs sieren de cd, van “I’m sure of it” tot “Scar beneath the skin”, waarvan enkele korte tussendoortjes.
Het vijftal uit Detroit refereert aan bands als Gun Club, Stan Ridgway, Timbuk 3 en 16 Horsepower. Fijne herfstplaat.
Het New Yorkse kwintet O’Death krijgt voet aan grond te Europa met de tweede cd ‘Head Home’. De groep brengt een opvallende combinatie van rauw, rammelende rock’n’roll, country , punk en folk. Ze bouwen je huiskamer om tot een stamcafé, waar welig kan gepintelierd worden. Dit is muziek van uitbundigheid tot ambiance of van traag, meeslepend tot intiem pakkend.
De groep is sterk op elkaar ingespeeld en elk instrument neemt een rol in die afwisselende sound: het gitaarspel, de fors tokkelende banjo, een zwierige viool en een opzwepende percussie, die strak of metaalachtig klinkt (dit door het ranselen van een ketting op de drums en cimbalen!).
Vocaal wordt ingehaakt op de onvaste zweverige zang van Jamie. Op die manier is er zelfs sprake van meezingliederen. Luister maar eens naar “Down to rest”, “Adelita”, “Allie Mae Reynolds”, “O Lee O”, “Busted old church”, “Only daughter”, “All the world” en “Nathaniel”.
O’Death is een opwindende, feestelijke als ingetogen band die ergens laveert tussen The Pogues, Arcade Fire, Tom Waits en The Pixies. Een band bij uitstek om de Biertent van Folkdranouter af te sluiten.
Deze Britse band draait al mee van midden de jaren zeventig en kende in 2001 een heuse comeback. Vele fans van het eerste uur waren toen erg ontgoocheld. Magnum was wel terug maar de band had ook zijn sound grondig gemoderniseerd. Met dit nieuwe album keert de band echter deels terug naar hun oude geluid uit hun meest succesvolste periode. Zo is het artwork van de albumcover opnieuw gecreëerd door fantasie artiest Rodney Matthews. Terwijl ook de albumtitel lijkt te verwijzen naar een song ("Broken Arrow") uit hun meest gewaardeerde plaat 'On A Storyteller's Night'.
De fans zullen blij zijn met dit dertiende studioalbum, dat ook qua stijl meer de richting uitgaat van wat zanger Bob Catley de laatste jaren solo uitbracht. Krachtige melodieuze rockers en een volumineuze dosis ballads sieren 'Princess Alice….'. Alle songs werden geschreven door gitarist Tony Clarkin die met zijn typische gitaarriffs verantwoordelijk is voor de identiteit van de band. Bob Catley's stem is iets heser geworden maar deze ouwe rot zingt nog steeds vol emotie. De beste songs staan in het eerste deel van het album, waarna het album naar het einde toe wat aan kracht verliest.
Los van alle stijltrends zijn deze rockdinosauriërs erin geslaagd een oerdegelijk Melodic rockalbum uit te brengen, dat vooral moet dienen om het trouwe Magnum fanclubje te plezieren. De Limited Edition heeft ook nog een leuke bonus DVD met een 45 minuten durende documentaire over het maken van ‘Princess Alice And The Broken Arrow’.
Het in 2000 ontstane Mystic Prophecy bestaat uit een combinatie van Griekse en Duitse bandleden. Dat dit de reden is voor de hoge variëteit in dit nieuwe album ‘Satanic Curses’ is niet onwaarschijnlijk. Beide landen kennen schitterende powermetalbands en de Duitsers kunnen Thrashen als geen ander!
De hoes van ‘Satanic Curses’ geeft niet bepaald blijk van een grote originaliteit. Ik verwachtte dan ook een groot aantal clichés wanneer ik de CD in mijn lader stopte. Grotendeels kreeg ik gelijk bij het beluisteren van het album. De clichés worden niet geschuwd. Laat dit echter geen probleem vormen. De variatie waarmee de nummers gebracht worden, zorgen ervoor dat je de kans niet krijgt om je eraan te ergeren. Wie echter niet power-metalminded is, moet er niet aan beginnen. De thrash-invloeden zullen u wellicht niet overtuigen om het album uit te luisteren.
Mystic Prophecy brengt met ‘Satanic Curses’ een krachtig en duister powermetal-album. Muzikaal krijgen we stevige en pompende riffs afgewisseld met snijdende gitaarsolo’s (vb. “Evil of Destruction”). De dubbele bass van Mathias Straub (Sacred Steel), die overigens erg strak drumt, draagt sterk toe aan de kracht van de nummers. Ten gepaste tijde wordt het tempo teruggeschroefd en krijgen we melodieuze midtempo power-metal te horen (vb. “Demons Blood”). De combinatie met de hoge vocals, van de uitstekend zingende Liapakis, klinkt uitstekend, ook al bevat het een hoog clichégehalte.
De nummers lenen zich uitstekend tot een geweldige avond vol vermaak op een live-optreden. Tussen de hevige thrash-riffs, waarop hevig geheadbanged kan worden, zijn heel wat meezingbare refreinen te horen. Ook al geeft de band een duidelijke hint in de aankondiging van “Satanic Curses”, dat ze geen gelijkenissen vertonen met “Hammerfall” (“No falling hammers. This is ass-kicking Metal to the max!”), toch doen een aantal sing-along stukken mij denken aan Hammerfall. Zij het dan in een krachtigere variant (vb.: “We Will Survive”).
Na de reguliere nummers, krijgen we ook nog een cover te horen van het Black Sabbath nummer bij uitstek “Paranoid”. Helaas komt dit nummer niet echt over. De charismatische vocals van Ozzy die dit nummer de gepaste touch geven, worden hier bijlange niet geëvenaard. Technisch wordt er aardig gezongen, maar het gevoel ontbreekt.
Wie zich afvroeg of de band na het vertrek van Gus G. (Firewind) en Dennis Ekdahl (Raise Hell) overeind zou blijven, krijgt hier meteen een muzikaal antwoord. Mystic Prophecy slaat nog steeds in als een bom en brengt met ‘Satanic Curses’ een stevig album met heel wat variatie.
Pete Doherty is op zijn zachtst gezegd een veelbesproken figuur omwille van zijn overmatig druggebruik, zijn afwezigheid op de helft van de aangekondigde Baby Shambles optredens, zijn talrijke verblijfjes in de Britse gevangenissen en, last but not least, zijn aan en af relatie met professionele pannenlat Kate Moss. Een mens zou haast vergeten dat diezelfde Doherty toch vooral een talentvol kereltje is die met The Libertines en met toenmalige copain Carl Barat twee fantastische platen heeft gemaakt. Ook ‘Down in Albion’, het debuut van Baby Shambles, was in al zijn slordigheid een fijne kopstoot van een album. Pete Doherty is in de eerste plaats een geweldig songschrijver, ook al komt ie om geheel andere redenen om de haverklap in de media opduiken, en op deze ‘Shotters Nation’ heeft hij terug een handvol puike songs bijeengeschreven.
Pete is deze keer niet in zee gegaan met Clash goeroe Mick Jones wiens werk er eigenlijk gewoon uit bestond om Doherty volledig zijn gang te laten gaan, wat resulteerde in de sympathieke slordigheid van het Baby Shambles en eerder al het Libertines geluid. De songs op dit nieuwe album klinken iets voller en afgewerkter, maar het blijven natuurlijk typische Doherty kindjes , wat wil zeggen dat de ze alweer even rechtuit als spontaan klinken. Doherty speelt en zingt uit de losse pols een hoop knappe songs alsof hij ze ter plekke heeft uitgevonden, of het nu de gedreven single “Delivery” is of een ingetogen pareltje als “Last art of murder”, het heeft schijnbaar allemaal weinig moeite gekost om het uit zijn mouw te schudden. De onvolmaaktheid is nu net weer de beste troef van dit plaatje. Perfectie is niet aan Doherty besteed, gelukkig maar. Perfectie, dat is iets voor Pink Floyd, dat is verveling en heeft niks met rock’n’roll te maken.
Je mag denken van Doherty wat je wil, voor ons maakt hij welgemeende rock’n’roll plaatjes met een ziel. Zijn turbulente leven en de affaire met visgraat Kate Moss fungeerden alleen maar als de juiste voedingsbodem voor deze verzameling bruisende songs. Laat hem gerust zo verder doen.
Nederlands 
Français 
