The Fiery Furnaces hebben er zo een beetje hun handelsmerk van gemaakt om de luisteraar telkenmale op het verkeerde been te zetten. Elke song verandert evenveel van tempo als van melodie, een fijne pianoriedel wordt zonder omkijken plotsklaps omgezet in luide gitaren en het ritme wordt om de haverklap gewijzigd. Op de duur weet je niet meer in welke song je zit. Er staan er zestien op ‘Widow city’ maar het zijn er precies wel 56. Maar let wel, de formule die zij toepassen is uniek en geslaagd en met geen enkele andere band te vergelijken.
Het is een avontuurlijke klotsende cocktail ontsproten uit het creatieve brein van twee boeiende figuren, broer en zus Matthew en Eleanor Friedberger. Ongetwijfeld moet hun kop overlopen van zotte ideeën en geschifte gedachten. Wat er uit komt is van een ongeëvenaarde muzikale genialiteit en spitsvondigheid. U zal misschien compleet gek worden van al die tempowisselingen en plotwendingen, wij daarentegen vinden dit bijzonder knap en geestig.
Devotchka bracht de cd ‘How it ends’ al in 2004 uit in de VS en pas toen pas de sfeervolle titelsong voor de film ‘Everyhing is illuminated’ werd gebruikt, verkreeg het ensemble airplay in Europa. En zodus geschiedde, de plaat werd pas in 2007 in ons Europees vasteland uitgebracht .
Een niet alledaags instrumentarium van akoestische gitaar, accordeon, viool en bastuba zorgt voor een afwisselend geluid van Balkan, zigeunermuziek, hoempapa, mariachi, americana en sfeervolle pop.
‘How it ends’ is een gevarieerde plaat, bevat een vleugje cabaret en ligt ergens tussen Beirut, Arcade Fire en Dresden Dolls. We horen broeierig en innemend songmateriaal, die een aangename afwisseling vormen tav de aanstekelijke, zwierige zigeunerpopsongs als “The enemy guns”, “We’re leaving”, “Such a lovely thing”, “Viens avec moi” en het instrumentale “Lunnaya pogonka”.
’How it ends’ is de aanzet van een mooie toekomst voor deze beloftevolle band.
De Zweed José Gonzalez verkreeg vorig jaar onverwachts wereldwijd succes met z’n ingetogen akoestische bewerking van “Hearbeats” , origineel van The Knife, en terug te vinden op het vorig jaar verschenen debuut ‘Veneer’. Melancholisch, breekbare pop bepaald door mans begeesterend gitaarspel en warm fluwelen stem.
Ook op deze nogal snel volgende nieuwe plaat ‘In our nature’ vinden we opnieuw een geslaagde cover “Teardrop” van Massive Attack. De tien songs - overwegend korte, kernachtige sfeervolle en intieme gitaarpopparels - zijn ontdaan van enige franjes en is ideaal candlelightvoer, weg van alle drukte en aandacht; prachtig klinkend gitaargetokkel van somber, weinig opbeurend, songmateriaal. Een donker randje is behouden.
Besluit: melodieus pakkende songs, die zich niet echt onderscheiden, maar het resultaat zijn van een talentrijk singer/songwriter.
Op amper twee jaar tijd is dit al het derde schot in de roos van dit duo na het prachtige ‘What the toll tells’ en de al even mooie intimistische EP ‘Scenery of farewell’.
De formule is min of meer hetzelfde gebleven: splijtende en doorleefde songs die tot op het bot gaan, een shuurpapieren stem en een snijdende mondharmonica. Dylan en Neil Young zijn wederom dicht in de buurt. Voor het grootste deel hebben Two Gallants op deze derde titelloze cd de lijn van ‘Scenery of farwell’ doorgetrokken, wat zich vertaalt in overwegend ingetogen en rustige nummers als het bloedmooie en desolate “Fly low carrion crow” en het prachtige “Trembling of the rose”. Als het er wat feller aan toe gaat dan hangt er een dreigende Bad Seeds- of Gun Club -wolk in de lucht (“My baby’s gone”).
Wat Two Gallants zo bijzonder maakt is dat ze hun songs niet te veel willen opsmukken, ze halen er de angel niet uit. Met hun platen gaan ze dus zeker niet rijk worden maar ons kunnen ze er alleszins mee raken.
The Tragically Hip maakt met de regelmaat van de klok oerdegelijke platen maar het is zowat al bijna 12 jaar geleden dat deze in onze contreien nog iets losweekten. Niet dat ze plots zo slecht geworden waren, maar het geluid van The Hip varieerde echter niet veel en in Europa vond men blijkbaar dat het nieuwe er af was waardoor hun platen een beetje uit het oog verloren werden. Niet dat daar met deze ‘World Container’ iets zal aan veranderen, maar voor de fans is dit toch een aangename verassing. Na een aantal ‘middelmatige’ werken is dit weer een album die bij momenten de klasse van de hoogdagen terug oproept, pakweg van de tijd van “’Fully Completely’ en ‘Road Apples’. The Hip komt met name terug wat vinniger en strakker uit de hoek. Er is wat vers rockbloed in de aderen geïnjecteerd, en dat doet hen deugd. Songs als “Your not the ocean”, “The lonely end of the rink” (met U2 gitaartje), “The drop off” en vooral “The kids don’t get it” rocken hevig door. Nummers van dat kaliber kunnen in hun live set perfect ingelast worden tussen de hele resem klassiekers van jaren geleden, ze zijn er volledig op hun plaats. En dit zeggen we niet zomaar want we hebben het zelf geconstateerd bij hun laatste passage in de AB te Brussel, een geweldig concertje als je ’t ons vraagt.
Toch zal The Tragically Hip met deze plaat, ook al is het hun beste sinds jaren, geen nieuwe fans bijwinnen omdat ze te trouw blijven aan hun eigen stijl. Daar is ook niets mis mee en ze zullen er zelf zeker niet van wakker liggen, thuisland Canada gaat immers al jaren plat voor deze band en in de rest van de wereld zullen de fans toch maar weer blij gezind zijn met dit fijne nieuwe album.
The Hip verrassen na al die jaren niet meer, maar ontgoochelen doen ze nooit.
'The Watchman' van Gypsy Carns is een zeer vreemde, onbenullige plaat. Gypsy Carns, ook wel 'The Blues Messenger' genoemd is een grijze, baardige bluesmuzikant die zonodig de Goede Boodschap moet verkondigen.
De man is op muzikaal vlak reeds actief sinds 1963, hoofdzakelijk als bluesmuzikant. Zijn laatste wapenfeit was trouwens een akoestische bluesplaat, getiteld: 'Gospel Train Coming'. Voor 'The Watchman' ging deze vreemde apostel naar het Heilige Land ("Jerusalem In Ruins", "Save Jerusalem") waar hij inspiratie opdeed en zowaar met twaalf Christelijke rocksongs terug huiswaarts keerde. Deze keer werd het geen akoestische plaat maar wel een stevig elektrische bluesrockplaat, doorspekt van stevige religieuze boodschappen. Muzikaal zit alles nog behoorlijk in elkaar. Het is vooral Gypsy's stem die roet in het eten gooit. Zijn ruw, vlak stemgeluid doet ons niet meteen in hemelse sferen belanden. De man heeft een missie, dat is duidelijk maar een echte volgeling zal ik wel nooit worden.
Praise The Lord….maar als het even kan laat je best deze kelk aan U voorbij gaan.
Op Nightmare Records...ook al heel toepasselijk.
Headbangers aller landen verenigt U want hier is Pownd! Pownd is de nieuwe metaalsensatie uit Kentucky.
De band tekende voor ‘Circle Of Power’ bij het befaamde Lance King label: Nightmare Records. Dit debuut liet in thuisstaat Kentucky een overweldigende indruk na. Een dergelijk gevoel wekt ‘Circle Of Power’ alvast niet bij mij op. De plaat raakt mij niet, ook niet na ettelijke luisterbeurten. Bij Pownd draait alles rond broertjes Duncan. Michael Duncan is de songwriter en ook de zanger van de band. Zijn broer Ronnie zorgt voor het gitaargeweld.
‘Circle Of Power’ staat vol stevig, brute, soms agressieve metalsongs. De plaat rockt als hel maar helaas blijven de melodieën niet hangen. Pownd verwerkt slim ook wat progressieve elementen in hun sound en mede door de Queensryche-achtige vocals (al kan Michael Duncan zeker niet tippen aan Geoff Tate) klinkt de band ook soms ‘eighties’. Geen echte uitschieters, of het moet de powerballade “Never Means Forever” zijn. Niet echt mijn ding deze debuutplaat van Pownd maar ongetwijfeld zullen liefhebbers van ruwe, compromisloze metal ook hierin wel hun gading vinden.
Gravenhurst is het muzikale project van singer/songwriter Nick Talbot. Sinds de vorige cd ‘Fires in distant buildings’ is Gravenhurst een volwaardige band geworden. Elementen worden aangehaald uit de sferische, akoestische folkpop, postrock en indienoise. ‘90’s bands als Yo La Tengo, The Pale Saints, Slint en My Bloody Valentine komen vervaarlijk om de hoek kijken.
Het zijn songs met een broeierige spanning,onder de zweverige, fragiele stem van Talbot; luister maar naar “Saints”, “She dances”, “Trust” en de cover “Farewell farewell” van Fairport Concvention. Een vleugje noise is te horen op “Hollow men”.
Een intieme en breekbare afwisseling is er in het begin met “Song among the pine”. Spijtig genoeg kabbelt de band op het eind van de cd voort op dit elan. Een gevarieerde hartverwarmende plaat zonder uitschieters.
Animal Collective is al een viertal jaar bezig en manifesteert zich tussen psychedelicapop, grillige freefolk en experiment. Hun songs zijn op de nieuwe plaat meer gestructureerd, toch creëert het kwartet ruimte voor improvisatie en kinderlijke naïviteit door weirdo ritmes, onverwachtse wendingen en stemveranderingen, die soms op kinderstemmetjes lijken. “Chores”, “Winter wonderland” en “Derek” zijn de meest toegankelijke nummers in het hyperkinetische brein van Animal Collective. Hun ‘Strawberry Jam’ raken de smaakpapillen feller op “Peacebone”, “Unsolved mysteries” en “Cuckoo cuckoo”, het creatiefste nummer van de cd. “Fireworks” brengt de twee muzikale werelden van hun songstructuur samen.
Charmante zenuwachtigheid lijkt me de ideale noemer van het New Yorkse collectief.
Vorig jaar kregen we al een voorsmaakje te horen van de nieuwe plaat ‘La Radiolina’ van Manu Chao en z’n Radio Bemba Soundsystem ( met vaste groepsleden bassist Gambeat, drummer David Bourguignon en gitarist Mahjid Fahem. Na het producerswerk voor o.a. Amadou& Mariam was het tijd om de nieuwe songs op cd te zetten. En deze maal klinkt de plaat als de live optredens van Manu Chao: de latinosongs klinken ritmisch, opzwepend en swingend, en worden afgewisseld met enkele lieflijke songs. Hij brengt een Zuid-Amerikaanse cocktailparty van rock, punk, latino/flamenco waarin samples zijn verwerkt. De reggae deuntjes zijn op het achterplan geraakt. Trompettist Roy Paci gooit er nog vleugje mariachi bovenop. Ontspannende muziek die zomers, vrolijk en zwoel klinkt. Chao’s standpunten lijken speels maar hebben een doeltreffende maatschappijkritische toon. Plaat met een missie!
Het zijn korte, kernachtige songs, soms in snelvaart (“13 Dias”, “Besoin de la lune”, “El kitapena” en “El hoyo”), of in een strakker, rauw rammelend tempo (“Tristeza maleza” en “Rainin in paradise”) of er is sprake van sfeervoller materiaal waaronder “Politik kills”, “Me llamen calle”, “A cosa”, “The bleedin clown” en “Mundoreves”.
Kortom, ‘La Radiolina’ is een afwisselend plaatje, die het ‘patchenka’ gevoel van Mano Negra heropfrist!
Afgaande op de nieuwe plaat van Le Grand Guignol, 'The Great Maddening' kan je alvast wel stellen dat de heren hun naam niet slecht gekozen hebben. De band baseerde zich hiervoor op het gelijknamige Franse Theater die jarenlang zijn publiek wist te shockeren.
De Luxemburgse band sluit met ‘The Great Maddening’ goed aan bij de visie van het voormalige theater. De heren brengen namelijk een mix van Grotesque, Theatrale experimentele en extreme metal. Tussen de theatrale circusachtige orkestratie door, weerklinkt extreme metal, aangevuld met heel wat extra’s. Hierdoor krijg je bij het luisteren je al snel een angstaanjagend beeld van pure waanzin voorgeschoteld. Het wanhopige gekrijs, de fluisterende stemmen, spooky vrouwenstem, … doen denken aan het leven in de ouderwetse instellingen waar psychiatrische patiënten werden opgesloten. Zo schept men bijvoorbeeld met “Mens Insana in Corpore Insana” en gruwelijk beeld van iemand die er compleet door het lint gaat.
Ondanks de genialiteit, waarmee deze band het compleet gestoorde gevoel kan weergeven en de sterke muzikale kant van de plaat, denk ik niet dat de doorsnee metalhead ‘The Great Maddening’ met open armen zal ontvangen. Voor velen zal de muziek te zwaar zijn, terwijl fans van het extremere genre het theatrale er wellicht teveel aan zullen vinden. Toch zou ik die personen willen aanraden om enkele nummers te beluisteren op hun myspace. Het zou jammer zijn zo’n pareltje van eigen bodem zomaar links te laten liggen!
Naast het experimenteren met de theatrale composities, blijkt Le Grand Guignol ook niet vies te zijn om invloeden uit andere metalgenres aan de nummers toe te voegen. Het refrein van “Lucilinburhuc” bijvoorbeeld doet mij denken aan de melodieuze passages van “Turisas”. Ook op de productie valt niets aan te merken, de Galaxy Studios (Manowar, Rammstein,…) hebben opnieuw schitterend werk geleverd.
Aan de promotiefolder te zien, lijkt ‘Maddening Media’ erg veel vertrouwen te hebben in het welslagen van deze plaat. En terecht zo blijkt! Mij hebben ze in elk geval kunnen overtuigen, wat voor bands uit het extremere genre een behoorlijke opgave is! Ik ben benieuwd, naar wat we van deze heren in de toekomst nog mogen verwachten!
Het uit Nürnberg afkomstige trio Auxitt, is met ‘Your Sakura’ toe aan zijn derde werkstuk. Na de succesvolle eerste CD, groeide hun fanbasis snel en bereikten ze hoge posities in de locale charts. De pop-punk/screamo die deze heren brengen is hiervoor zeker toegankelijk genoeg.
Toch kan het mij allemaal niet zo bekoren. Het openingsnummer, “These Metaphysics”, kan mij nog enigszins bekoren. De invloeden blijven hier eerder beperkt, waardoor de pop-punk de overhand krijgt. Maar naarmate de CD evolueert en er steeds meer invloeden in verwerkt worden, wordt het voor mij teveel. Vooral de screams vielen mij tegen.
Volgens de promo-fiche zou in de muziek van Auxitt heel wat gevoel aanwezig zijn, die het concept van het opgroeien en zoeken naar een eigen identiteit zou moeten ondersteunen. Op de screams na, wordt er wel goed en afwisselend gezongen, maar erg veel emotie kan ik er toch niet uithalen.
Dat deze heren potentieel hebben, kan ik echter niet ontkennen. Het geheel is erg afwisselend en hangt goed samen. Fans van het genre zullen hier waarschijnlijk een ontdekking doen, maar mij raakt het geen moment. Nummers waarin de screams te lang aanhielden, verveelden veel te vlug.
The Kissaway Trail is een Deense band uit Odense, die hun Scandinavische roots moeiteloos linken aan de Britse indiepop; het vijftal biedt mooi in het gehoor liggende, dynamische en bezwerende gitaarpop: dromerig, sprookjesachtig, sfeervol en fris sprankelend.
De songs hebben een sterke spanningsopbouw en worden gedragen door een zweverige (samen) zang. Elf puike songs, die ergens hangen tussen het onvolprezen The Music, ‘90s Britse bands The Pale Saints en The Wedding Present, de postrock van Mogwai, de indie van Broken Social Scene en Arcade Fire en de psychedelica van Mercury Rev.
Een gevarieerde en afwisselende sound dus. Op “Tracy, “Lala song”, “Soul assassins”, “61”, “Sometimes I’m always black” en “In disguise” horen we fijnzinnige, subtiele poprock, die af en toe forser klinkt en een vleugje fuzz en distortion bevat. In andere momenten komt de dromerige psychedelica voorop, en zijn The Kissaway Trail de jonge broertjes van Mercury Rev: “Smother + Evil = Hurt” , “Eloquence & Elixir” en “Bleeding hearts”.
De titelloze debuutplaat klinkt als een klok. Te onthouden.
Britpop op en top, deze band. Beetje Libertines, vleugje La’s, sneetje Blur, stukje Kooks, kruimeltje Razorlight, portietje Arctic Monkeys, scheutje Jam en ga zo maar door. Waarmee we willen zeggen : dit is een fris, soms poppy, soms punky plaatje met compacte en complexloze liedjes. Naar onze bescheiden mening zou het soms een beetje snediger en brutaler mogen, maar toch staan hier sterke staaltjes van songs op. Er schuilt talent in The View, dat is zeker. De volgende plaat zal moeten uitwijzen of ze boven het overaanbod van nieuwe Britse bandjes zullen uitstijgen. Inmiddels is dit debuut een fijne poging. Afwachten maar.
Nederlands 
Français 
