‘Heaving’, het eerste muzikale vertrek uit de recente tapereeks van Lucy Kruger & The Lost Boys, is een levendige, viscerale en grenzeloze verkenning van sonische verhalen. Uitgaande van het idee van dichteres en essayiste Anne Carson dat "elk geluid dat we maken een stukje autobiografie is. Het heeft een volledig privé interieur maar zijn traject is openbaar. Een stuk van de binnenkant geprojecteerd naar buiten", dook Kruger in het compositieproces door middel van performance, in plaats van met de pen. Het album bood de kunstenaar en hoopt het publiek te bieden, een thuiskomen in het lichaam door een fysieke relatie met geluid. –
Bron: https://lucykruger.bandcamp.com/album/heaving
Uiteraard gaven we ‘Heaving’ enkele luisterbeurten
Als je het verhaal kent achter dit project, begrijp je het poëtische, het doordachte en het bevreemdend mooie van wat Lucy Kruger doet bij songs als “Auditorium”, “Heaving’ en “Howl” iets beter. Haar vocals zijn mee bepalend, als van een Kate Bush .
Ze heeft een sterke uitstraling en de sound heeft iets ongrijpbaars. De titelsong is een mooi voorbeeld. Op “Auditorium" daalt en stijgt de stem van Kruger verschillende octaven; het laat een donker kantje horen van Kruger, waardoor je geen angst voelt; eerder een gevoel van welbehangen, met een donker hoekje eraan. Verder volgen “Stereoscope”, “Burning Building” en “Feedback Hounds” en het afsluitende “Undress” in dezelfde lijn.
‘Heaving’ is dan ook een heel fysieke en emotionele plaat, een brug tussen gemoedsrust en angst, tussen donker en licht, tussen liefde en haat, tussen vreugde en verdriet.
Op bijzonder poëtische wijze worden deze uiteenlopende emoties aangesproken, die de wereld van pure duisternis en stralend licht perfect met elkaar verbindt.
Psychedelisch post punk
Heaving
Lucy Kruger & The Lost Boys
Eeuwig is het bandproject van de Nederlanders Jeroen van Riet (Into The Arcane, Dead End, My Favourite Scar, …) en Ronald Stempyn (Deem Index). De twee wonen in elkaars buurt in Arnhem en vonden elkaar tijdens de corona. Eind vorig jaar was “Tides” de eerste, veelbelovende single op Bandcamp. En nu is er opvolger “I Am The Universe”.
De sound kristalliseert zich al wat meer: nog meer tijd en plaats voor de cleane vocalen, nog meer atmosferisch, … en toch nog steeds met één been in de black metal. Knappe productie en mix, dat ook.
Jeroen’s dochter Mist zingt mee en Jeroen’s broer Eef (ook van Dead End en My Favourite Scar) speelde de solo’s in.
Bij eerdere reviews kwamen we uit bij referenties als Wiegedood en Paradise Lost. Daar voegen we nu nog Candlemass, Solstafir en Celestial Season aan toe.
Deze samenwerking groeit bij elke release en we hopen dat we dat nog een paar keer zullen kunnen zeggen …
https://www.youtube.com/watch?v=XKujFCwugjo
Oudenaarde’s finest Tien Ton Vuist hebben al een lange reeks catchy singles op hun conto en daar voegen ze met “I Only Think About Myself” nog een banger van formaat aan toe. Een flinke scheut Ramones-punk, wat extra jeuk van The Hives en de hitsigheid van de vroege Kaiser Chiefs, allemaal vermengd in hun eigen sound. Mooie opbouw, über-meebrulbaar en catchy as fuck!
Die grote doorbraak mag er nu stilaan gaan komen.
https://www.youtube.com/watch?v=lkRo-FtlhBQ
De legendarische rockband The Wolf Banes is nog niet uitgezongen en met een leuke single als “Julienne Brunoise” maken ze duidelijk dat ze nog steeds een hoog niveau halen. De grappige tekst gaat over een huisvrouw die heel handig is met een keukenmes en dat is meteen een reden om haar hart niet te willen breken. Dat moet ergens in deze mijmerende geschiedenis toch gebeurd zijn, maar Wimmeke Punk heeft het gelukkig overleefd en kan het nog navertellen.
Knappe single. Niet zo memorabel als “As The Bottle Runs Dry” of “Fire In The Woods”, maar we zijn blij dat de Wolf Banes het nog elk jaar opnieuw blijven proberen. Een wereld zonder Wolf Banes zou maar saai zijn.
https://www.youtube.com/watch?v=MslENRtyqBU
België heeft een lange traditie in stoner en stonermetal, met onder meer Cowboys & Aliens, Fire Down Below, Beaten By Hippies en het recente internationale succes van Gnome.
Witch Piss is een nieuwe vaderlandse stonermetalband met muzikanten die nog in andere bands spelen, in andere genres vooral ook: Marche Funèbre, Drawn Into Descent, Akem Manah, Self Inflicted, …. Het moet zijn dat ze toch heel wat liefde voor en kennis van de stonermetal hebben, want hun debuut als Witch Piss is sterk.
Er zit bij momenten wat sludgy doom in de tracks van album ‘Witch Piss’, zoals op “Children Of The Fire”, wat de oorsprong van sommige bandleden wat verraadt, maar dat is meer een zegen dan een vloek. Ze mengen best wel veel verschillende invloeden: psychedelic rock, spacerock, desert rock, heavy metal, …. Daardoor meandert de band per track van de ene invloed naar de volgende. Misschien zullen er voor het volgende album keuzes gemaakt worden die tot meer consistentie kunnen leiden of net tot nog meer experiment. Maar muzikaal zit dit heel goed in elkaar.
De zang komt bij Witch Piss van Peter Egberghs, die zich bij Marche Funèbre vooralsnog beperkte tot backing vocals. Zijn volle stemgeluid is een aangename ontdekking en hij gooit alles in de strijd wat hij heeft. Tegelijk voel je dat hij vocaal nog wat groeimarge heeft. In de vocalen doet Egberghs mij wat denken aan Ben Ward van Orange Goblin.
De lyrics zitten meestal wel goed. Enkel “Me And My Camaro” is wat cheap, maar bij de nieuwste lichting stoner is het blijkbaar normaal om je als petrolhead te outen.
Afgemeten aan andere stonermetalbands heeft Witch Piss lange vocale stukken en missen ze nog een paar direct meebrulbare refreinen. Maar de vibe zit goed en dit klinkt zo ook al bijzonder catchy.
https://www.youtube.com/watch?v=I8fDTOmEphQ
Janez Detd., één van de populairste punkrockbands van België, stopte ermee in 20110. Sinds 2015 waren er geregeld reünie-optredens die bijna altijd als ‘eenmalig’ of als het ‘allerlaatste’ werden aangekondigd. Nu, 14 jaar na de laatste release, is er dan plots opnieuw een single.
“She’s My Ex” is een nummer van ALL, één van de favoriete punkbands van de bandleden van Janez Detd. De song werd vertimmerd tot een duet met Hanne Terweduwe van de Antwerpse punkband For I Am. Stef Exelmans nam de opnames voor zijn rekening en de mix werd verzorgd door de Amerikaan Jesse Cannon. De mastering werd gedaan door Bill Stevenson, drummer van ALL en de componist van “She’s My Ex”.
Janez Detd. weet doorgaans zijn covers wel uit te kiezen. Ze gaven een tweede leven aan “Take On Me” van A-Ha en aan “Mala Vida” van Mano Negra. Hun versie van “Your Love” van The Outfield behoort dan weer niet tot het collectieve geheugen.
De keuze voor “She’s My Ex” roept wat vragen op. Als het de bedoeling was om hiermee zo hard te scoren als met “Take On Me” of “Mala Vida”, dan is dit nummer toch wel bijzonder onbekend, in Vlaanderen. Dat klopt dan niet onmiddellijk met de ambitie rond deze release: er is een label, de Afrekening van StuBru halen is een absoluut eerste doel, het aan boord halen van de zangeres van For I Am, de optredens die waarschijnlijk binnenkort aangekondigd zullen worden, … Het is een leuke song, maar misschien geen hapklare meezinger.
Waar we wel blij van worden: Janez Detd. klinkt nog altijd als vroeger: energiek, catchy, snedig, …
https://www.youtube.com/watch?v=c7N2kwl7sUg
Bij het uitkomen van hun gelijknamig debuut was ik wel onder de indruk van donkere, eerder logge en diepe Doom metal. Bovendien hadden ze ook wel melodieuze stukken in hun muziek.
Intussen is dit toch al 9 jaar geleden en is dit hun vierde album. Bij deze vierkoppige Amerikaanse band uit North-Carolina krijgen we op ‘Chthonic’ terug het vertrouwde geluid waar ze sinds 2014 om bekend staan. Dat zijn lange, donkere lappen muziek met daarbij een getormenteerde stem die rechtstreeks uit één of andere grafkelder komt. Het soort muziek dat, wanneer je door een donkere periode gaat, je zal herkennen maar je niet meteen zal opvrolijken. Nou, ik kan dat wel smaken en dit album evenzeer.
Tevens zijn er ook wel melodieuzere passages zoals de intro op “Petroglyph” met zijn gitaarmelodietje of de instrumentale interlude “Chthonic” waarin ze de toon en het thema van de plaat neerzetten. “Passage” is voor mij het boeiendste stuk dat ze hier hebben neergezet: donker, zwaar en met veel variatie in alle geledingen. Voor mij het piece-de-resistance van de plaat.
Vijf tracks lang nemen ze je bij je nekvel. De intro en outro zijn samen goed voor tien minuten en de drie tracks ertussen draaien allen rond de tien minuten maar het voelt niet als tien minuten aan.
Een aanrader in zijn genre! Met een mooie cover van de Oekraïense kunstenaar Vladislav Cadaversky.
Doom/Death Funeral metal
Chthonic
Mesmur
Nile On Wax is een trio dat in bepaalde kringen wel bekend is en terecht ook, want ze brengen hoogstaande en smaakvolle muziek. Als we de naam van de violiste noemen dan zal bij het breder publiek wel hier en daar een frank of een euro vallen. Catherine Graindorge kwam een tijdje geleden wel vaker in de media vanwege haar samenwerking met Iggy Pop. Daarnaast heeft ze ook al met o.a. Nick Cave, John Parish etc…
Daarnaast mogen we bassist David Christophe en drummer Elie Rabinovitch zeker niet vergeten. Met ‘After Heaven’ zijn ze aan hun eerste album voor hun nieuwe label, nadat ze al drie albums op Dépot 214 uitbrachten. En ze hebben hun start bij Tonzonen Records niet gemist.
Opener “In Heaven” verzoent een beetje elementen uit verschillende stijlen om tot een homogeen en sterk opgebouwd stuk muziek te komen : het klinkt soms filmisch, Oosters en bij momenten naar de post-rock van Explosions in the Sky. En dat geldt meteen voor al de tracks op dit rijk gekleurd en klinkend album. Een pareltje om te ontdekken. Ik kan natuurlijk nog talloze vergelijkingen maken en met superlatieven gooien maar je moet het vooral zelf ontdekken en je laten meenemen in hun boeiende wereld.
Jazz, Epische soundscapes, post-rock
After Heaven
Nile On Wax
De periode dat Smashing Pumpkins een toonaangevende gitaargroep was ligt ondertussen al 3 decennia achter ons, maar de overmoedigheid van Billy Corgan kent nog steeds geen grenzen. Destijds maakten de Pumpkins, als opvolger van het onovertroffen ‘Siamese Dream’, het epische ‘Mellon Collie and The Infinite Sadness’, een ambitieuze dubbelaar die als klassieker de geschiedenis in ging maar die wel al duidelijk de eerste symptomen van bombast en hoogdravendheid vertoonde. Daarna kon ‘Adore’ nog net door de beugel, maar de pompeuze en inferieure albums die er op volgden, inclusief de recente comeback platen ‘Shiny and Oh So Bright” en ‘Cyr’, hebben er definitief voor gezorgd dat wij de Pumpkins al lang niet meer serieus nemen. Met het vehikel ‘Atum’ zullen ze ons alleszins niet van gedacht doen veranderen.
Je zou denken dat Smashing Pumpkins, nu ze in hun originele line up herenigd zijn, zouden teruggrijpen naar de bruisende gitaarrock van hun betere dagen, maar niets is minder waar. Ze leggen het er hier immers nog wat dikker op, de pathos wordt in volle containers aangevoerd. ‘Atum’ is een drievoudig album geworden dat aangekondigd wordt als een rockopera. Hier houden we al de adem in, het begrip rockopera werd eind jaren 60 in het leven geroepen door bands als The Pretty Things en vooral The Who, die er trouwens bijzonder goed mee wegkwamen met kleppers als ‘Tommy’ en ‘Quadrophenia’. Maar sinds ‘Bat Out Of Hell’ Van Meat Loaf ervaren wij de term rockopera eerder als een verschrikking dan als een verademing, en het gedrocht ‘Atum’ bevestigt dat alleen maar.
De rockers zijn pompeus, de ballads zijn stroperig, de gezwollen sound komt te pas en te onpas naar boven en het kale opperhoofd Billy Corgan waant zich meermaals in de hemel, zijn eigen hemel wel te verstaan, waar hij zelf de plak zwaait. De songs halen nergens het niveau van de Pumpkins hun hoogdagen en met de regelmaat van de klok verzandt het hele zootje in het soort pathetische synthrock die ook hoogtij viert op de laatste wansmakelijke platen van het al even diep gezakte Muse. Wij moeten ook regelmatig aan het meest weerzinwekkende werk van Depeche Mode denken. Dit kan toch allemaal niet de bedoeling geweest zijn, menen wij dan.
Maar met Billy Corgan, wiens ego hoger reikt dan de Mount Everest, weet je nooit, het is was waarschijnlijk wel zo bedoeld. We kunnen ons ook niet van de indruk ontdoen dat dit album Corgan’s visitekaartje is en dat de inspraak van de overige groepsleden herleid is tot het absolute nulpunt.
Met een beetje goeie wil selecteren we uit deze drie pafferige brokken misschien één deftige plaat. Laat het ons op een EP houden, eentje die dan nog maar op zijn best de stempel ‘middelmatig’ kan meekrijgen. Daarop de tracks “Empires”, “Beguiled”, “In Lieu Of Failure”, “That Witch Animates The Spirit” en “Harmageddon”, de enige songs die ergens nog een zweem van dat originele pompende Pumpkins bloed in zich hebben.
Als u zich toch geroepen voelt om deze zogenaamde rockopera in één ruk uit te zitten, dan wensen wij u veel sterkte toe. Inmiddels zetten wij nog eens ‘Siamese Dream’ op om de pijn wat te verzachten.
Cleopatra Records verzamelde 11 van zijn bands om elk een cover op te nemen van the Cure. Een beetje zoals Alfa Matrix dat binnenkort zijn tweede tribute-album uitbrengt voor dezelfde Britse band. Er zijn natuurlijk verschillen. Bij Alfa Matrix komen ook minder bekende Cure-songs aan bod, terwijl Cleopatra kiest voor de bekendste singles.
Wat opvalt bij Cleopatra Records is dat ze niet voor de bekendste bands van het label gegaan zijn, enkel The KVB en Pink Turns Blue deden meteen een belletje rinkelen, maar wel voor bands die nog een duwtje in de rug kunnen gebruiken op hun weg naar succes. Die bands hebben er ook best wat tijd en moeite in gestoken. Ze gaan aan de haal met ritme en melodie, maar het blijft wel telkens herkenbaar.
Als we het kaf van het koren moeten scheiden, dan zetten we Velvet Condom (“Just Like Heaven”), Buzz Kull (“Fascination Street”), The KVB (“Lullaby”), Demob Happy (“Pictures Of You”) en Minuit Machine (“Lovesong”) bij het koren en Soviet Soviet (“In Between Days”) , Pink Turns Blue (“Boys Don’t Cry”) en This Cold Night (“Close To Me”) bij het kaf. Op wat Crying Vessel doet met “Friday I’m In Love zouden gevangenisstraffen moeten staan. De rest zweeft er wat tussenin.
Leuk tribute-album. Een paar goeie nieuwe interpretaties. Maar we onthouden hier vooral: nobody plays the Cure like The Cure.
Just Like Heaven - A Tribute To The Cure
Various Artists
Cleopatra Records
https://cleopatrarecords.bandcamp.com/album/just-like-heaven-a-tribute-to-the-cure-2
Het Belgische gothrockduo Lovelorn Dolls heeft een leuke cover uitgebracht van “Lullaby” van The Cure.
De song krijgt muzikaal een soort van Marilyn Manson-jasje aangemeten, met minder gitaar en met vrouwelijke vocalen die soms tegelijk lieflijk en dreigend zijn. De basis en de algemene vibe van het origineel blijven overeind, hoewel die van Lovelorn Dolls er toch met de vuile voeten door gaan. Fantastisch dat deze band niet bezwijkt onder het vaak eindeloze respect dat veel andere artiesten hebben voor een band als the Cure, waardoor ze maar weinig durven veranderen aan de songs.
Lovelorn Dolls is één van de vele bands op het Alfa Matrix-label en deze cover van “Lullaby” is één van de 27 tracks van het tribute album ‘A Strange Play 2’ van Alfa Matrix en het nieuwe zusterlabel Spleen+. Lovelorn Dolls deed in 2014 overigens ook al mee op ‘A STrange Play 1’ van deze tribute-reeks. Op deel 2 staan voorts nog The Cure-covers door onder meer Star Industry, The Ultimate Dreamers, The Breath Of Life, Armageddon Dildos, Implant, Digital Factor en Lights AM. Dat tribute-album komt uit op 23 juni.
Bij de Lullaby-cover door Lovelorn Dolls hoort een leuke video. Die kan je bekijken via https://spleenplus.bandcamp.com/track/lullaby
Predatory Void is het nieuwe project van Lennart Bossu (Amenra, Living Gate, Oathbreaker). Andere bandleden zijn zangeres Lina R. (Cross Bringer), bassist en tweede stem Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader), gitarist Thijs De Cloedt (Cobra The Impaler, Aborted) en drummer Vincent Verstrepen (Carnation). Dat is een interessante lijst van usual suspects, maar het is toch vooral Bossu die de grote lijnen uitzet en de anderen die hier en daar bijkleuren.
‘Seven Keys To The Discomfort Of Being’ is hun debuutalbum dat zomaar bij Century Media Records van Sony Music uitgebracht wordt. Dat Predatory Void zo labelgenoot wordt van Arch Enemy en At The Gates duidt erop dat de ambitie hoger ligt dan die van een interessant zijprojectje. Dat de band zijn live-debuut in het buitenland maakte, wijst eveneens in die richting.
Van de ambitie terug naar de muziek. Zangeres Lina is een aangename ontdekking. Niet enkel stem-technisch haalt ze hier een mooi niveau, ze legt er telkens ook een authentieke emotie in. De anderen halen netjes het hoge niveau dat we van hen verwachten.
Muzikaal is dit album moeilijk te duiden. De band en het label geven geen duidelijke genre-refereties en na drie tracks had ik evenveel genres opgeschreven als opnieuw doorstreept: post, atmosferisch, doom, death, black, sludge, extreme, … Het zit er allemaal wel wat in, maar misschien niet genoeg om het er als genre op te kleven.
Inzake structuur en songopbouw heeft het album een paar luisterbeurten nodig om duidelijk te maken wat bij welke track hoort. Vooral inzake structuur is dit album een moeras waarin je wegzinkt. De nummers hebben weinig coherentie of eigen gezicht, hoewel er met veel overgave en op hoog niveau muziek gespeeld wordt. Ook na een paar luisterbeurten lijkt dit nog steeds een collage van ‘interessante’ riffs en muzikale bewegingen.
Eén van de betere tracks van dit album is “The Well Within”: ongecontroleerd furieus aan de start, dan een louterende sludge-passage en de belofte van een gestage opbouw naar een eruptie, die er ook komt, om daarna opnieuw in een leegte te vallen. Knap gedaan. Nog een mooie is “Funerary Vision”.
Aan ambitie en inzet geen gebrek. Maar het gaat alle kanten op met deze “Seven Keys …”. Misschien waren 2 of 3 keys al genoeg geweest.
Er valt veel te zeggen over Depeche Mode en over dit nieuw album. We kunnen rond de dood van Andrew Fletcher niet heen waardoor het trio nu een duo is geworden. Het album werd geschreven na diens dood en op zeven songs hielp Richard Butler van de Psychedelic Furs meeschrijven. Ook werkten een hele rits muzikanten mee aan de opnames. Op zich merk je niet zoveel van het ontbreken van Fletcher op deze plaat. Waarmee ik zijn invloed zeker niet wil minimaliseren maar wil ik zeggen dat dit eerder de verdienste van de muzikanten en het overgebleven duo is.
De openingstrack “My Cosmos is Mine” is eerder trage, donkere song geworden met een baslijn die wat aan Massive Attack doet denken. De tekst is zwaar maar wordt ondersteund door heel mooie synthlijnen en backings. Geen single-materiaal maar wel een heel goeie albumtrack.
“Wagging Tongue” ligt in het verlengde van de openingstrack. De single “Ghosts Again” is een song die samen met Butler werd geschreven en is het eerste nummer op het album dat uptempo is. Het nummer is een groeier geworden dat bij elke beluistering meer en meer aanspreekt.
“Don’t Say You Love Me” is een melancholisch liedje dat Gahan met veel emotie zingt. Het bevat enkele mooie melodielijnen. “My Favourite Stranger” is ook een toppertje met de dwarse synths en gitaarsounds doorheen het anders eerder brave nummer.
Zoals op elk album staan er enkele songs tussen waar Martin Gore de lead vocals op zich neemt. Hier gaat het enkel over “Soul With Me”, de rest is ingezongen door Dave Gahan.
Ik hoor Depeche Mode vintage in sommige nummers onder een laagje moderne synths. Zoals op “Caroline’ s Monkey” dat ergens teruggaat naar de sound van ‘Violator’ en ‘Exciter’. “People are Good” is ook een heerlijke vintage song en met goede vocals. Het moet gezegd Dave Gahan, is hier in vorm.
Het album bevat twaalf songs en klinkt als een bezinnende, reflecterende band. Ik weet niet of het de leeftijd of de dood van Fletcher is die hiervoor verantwoordelijk is.
Kort samengevat: dit album bevat geen singles zoals “Personal Jesus”, “Never Let Me Down Again”, “Master and Servant” maar wel heel degelijke, mature songs die groeien bij elke beluistering en knap in elkaar zitten.
Al bijna 20 jaar toeren deze drie mannen langs zalen en podia met één akoestische gitaar, één mandola en één mandoline. In tegenstelling tot hun vorige plaat ‘B.L.O.C.K.’, waar ze werkten met overdubs, verschillende lagen en een rijke inkleding, hielden ze het op deze plaat tot de basic: drie man rond een microfoon. Daarbij werd het een herontdekking van de houten klank en het uitpuren van de gitaarsound.
De muziek is afkomstig van Maarten Decombel en door het trio gearrangeerd. Het werd opgenomen in Studio Trad en gemixed en gemastered door Jeroen Geerinck.
Dat alles resulteert in een erg filmisch klinkend album waarbij ze strooien met melodietjes en riffs. De ene keer melancholisch zoals op “Fleur de Lys” en de andere keer speels zoals op “Black Frost”.
‘Lys’ is hun vierde album en het klinkt organisch en als moderne folk. Nochtans zijn alle elementen afkomstig vanuit het verleden. Ook leuk en interessant zijn de korte beschrijvingen op het hoesje over elk nummer. Een geslaagd album.
Instrumentale Europese Folk
Lys
Snaarmaarwaar
Nederlands 
Français 
