Sinds hun reünie is de productie van Asermoietuitkomt hoger dan die vroeger ooit geweest is, met bijna één album per jaar. Asermoietuitkomt dat is dialect voor Als Er Maar Iets Uit Komt. Het is de bandnaam van een herrezen Nederlandstalige punk/hardcoreband. Die ontstond in 1987 en speelde tot 1989 in elke club en café waar ze mochten. Het zijn genre- en generatiegenoten van het bekendere Belgian Asociality.
Eind 2020 werd Asermoietuitkomt heropgericht met nog twee van de vier originele leden en daar hoorde meteen een album bij: ‘Welle Zen Terug’. In 2022 volgde al het album ‘Onkruid Vergaat Niet’.
Van het derde album, ‘Miauw’, kregen we sinds vorig jaar reeds vier singles. Voor twee daarvan wist de band leuke gastrollen voor te strikken: Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy voor “Mijn Zin” en Lenny van The Priceduifkes voor “Oud IJzer”. Yorick De Graef van Mechels Laweit (voorheen Zombie Butterfly) zingt mee op “Te Druk”. Peggy Hartiel van coverband Gaz-Planché zingt mee op “Doe Dat Maar Zelf”, “De Ideale P.” en “De Poes”. Dat laatste nummer leverde ook de inspiratie voor de albumtitel ‘Miauw’.
Op het album staan alles samen veertien nummers en nog bonustracks. De eerste bonustrack is “De Vier Zwijntjes”, een parodie op “De Drie Biggetjes” van K3 die in 2022 al op YouTube verscheen. “Plastiek Enzo”, “Mijnen Dag”, “Geduld” en “Laat Mij Nu Gerust” verschenen op het album 'Welle Zen Terug' maar werden opnieuw opgenomen.
Heel wat (korte) nummers en heel wat gastzangers. Dat laatste is welkom, omdat de band voor elk nummer zowat dezelfde aanpak heeft in opbouw en ritme (op een intro en break na). Muzikaal is dit misschien eerder klassieke pretpunk en hardcore. In de lyrics zitten enkele leuke grappen en soms moet je die wat gaan zoeken. De humor doet wat denken aan die van Belgian Asociality en The Evil Pony’s. Goed gevonden is “De Ideale P.”. Dat is geen cover van “De Ideale Penis” van De Lama’s (Kloot Perwez, Peter Slabbynck, Mies Meulders, …). Waar dat nummer dan wel over gaat, wil ik hier nog niet verklappen.
De leukste nummers op ‘Miauw’ zijn “De Poes”, “Doet Dat Maar Zelf”, “De Schoen” en “Mama”.
‘Miauw’ is een plezant album en we hopen Asermoietuitkomt binnenkort eens live aan het werk te kunnen zien.
https://youtu.be/DZJP4RtulZs
De Canadese rockster Lee Aaron draait al mee sinds de jaren ’80 en had hits als “Metal Queen”, “Whatcha Do To My Body” en “Sex With Love”. Ze heeft in haar carrière al zowat alles gedaan, tot een Kerst-album toe. Wat nog op haar to-do-lijstje stond was een volledig album met covers. Dat is er nu met ‘Tattoo Me’.
De albumtitel is ingegeven door de eerste zin van “Blue” van Joni Mitchell (Songs are like tattoos). Dat nummer covert ze niet, wel “Tattoo” van de hier niet zo bekende Amerikaanse band The 77’s. Mooie song, maar ook niet veel meer dan dat. Lee Aaron liet zich bij de keuze van covers leiden door de songs die haar in haar lange loopbaan inspiratie gegeven hebben. En ze stopt daarvoor niet bij de begindagen van die loopbaan. Ze brengt bijvoorbeeld een frisse, potige versie van “Are You Gonna Be My Girl” van Jet, uit 2003.
Andere covers liggen meer in de lijn van de verwachting, zoals “Even It Up” van Heart. Er zit wat meer pit in de cover dan in het origineel, maar nu ook weer niet in die mate dat de band dit naar een veel hoger niveau tilt. Dat Led Zeppelin langskomt is geen verrassing, wel de keuze voor “What Is And What Should Never Be”. Dit is een heel degelijke cover, maar de Led Zep-magie voel ik hier niet voluit. Bij “Is It My Body” van Alice Cooper klopt het plaatje beter. Muzikaal zat Lee Aaron in de begindagen heel dicht tegen de sound en lyrics van de Alice Cooper van toen aan. Dit is een heel memorabele cover.
De cover van “Go Your Own Way” van Fleetwood Mac willen we met de mantel der liefde bedekken. Vocaal komt Lee Aaron zelfs niet in de buurt van het origineel, terwijl de band net zijn best doet om wel dicht bij het origineel te blijven. Dat is misschien de belangrijkste opmerking bij het hele album: de band steekt te weinig van zichzelf in de geleende nummers.
Het zijn covers en geen herinterpretaties. Daar zijn natuurlijk een paar uitzonderingen op, zoals de swampy bluesrock-versie van “The Pusher” van Nina Simone. “Malibu” van Hole en “Connection” van Elastica plakken dan weer aan het origineel als een Siamese tweeling. Verrassende keuzes, maar brave interpretaties.
Een cover met wel veel interpretatie en emotie is de cover van “Someone Saved My Life Tonight” van Elton John. Hier in een akoestische versie, met strijkers en zeemzoete koortjes. In deze versie ontpopt de song zich niet van een pianoballad tot een Queen-achtige powerballad met veel drama. Maar je voelt in de zang wel dat de zangeres heel wat jeugdherinneringen heeft aan deze song. Hetzelfde lijkt op te gaan voor “Teenage Kicks” van The Undertones, waarin de zang bijna net zo hees klinkt als die van Feargal Sharkey indertijd.
‘Tattoo Me’ bevat een paar verrassende keuzes en een handvol memorabele interpretaties, toch klinken de meeste covers wat braaf en missen we emotie en persoonlijke toevoegingen.
https://www.youtube.com/watch?v=sHl2pF29hig
De spacerock pioniers hebben in ruim een halve eeuw gewoon te veel platen gemaakt, waardoor mijlpalen als ‘Space Ritual’, ‘Hall Of The Mountain Grill’ en ‘Levitation’ een beetje ondergesneeuwd zijn geraakt tussen een hoop ondingen die een eeuwig plekje in de kosmos geenszins konden rechtvaardigen. Desondanks hebben we hier nog altijd met een legendarische band te maken wiens invloed nauwelijks te onderschatten valt. Zonder Hawkwind geen Monster Magnet, Kyuss, Ozric Tentacles, King Gizzard & The Lizard Wizard en een meervoud aan psychrock bands die tot op vandaag overal uit de grond rijzen.
De oudjes komen nu met ‘Stories From Time And Space’ opzetten, en die plaat mag er best wezen. Invloedrijk, maf en doordringend als ‘Space Ritual’ zal het natuurlijk nooit meer worden, maar met een stel lange en vervaarlijke ruimtevaartuigen als “The Starship”, “What Are We doing While We’re Here”, “Traveller of Time And Space” en “Stargazers” komt Hawkwind toch maar weer in een indrukwekkend melkwegstelsel terecht. Het zijn net die lange songs die de space- en progrock traditie van deze iconische band verderzetten met die kenmerkende epische rock, jazzy uitstapjes en freaky uitweidingen.
Het klinkt allemaal 100% Hawkwind en is deze keer ook gespaard gebleven van de Britpop uitstapjes die ze in mindere tijden wel eens durfden te proberen.
Durven we het een verspild talent noemen, een fenomenale bluesgitarist die bij elke nieuwe plaat verder weg stapt van de blues, richting mainstream, hip-hop en R&B? In zijn begindagen kreeg Gary Clark Jr. immers nog de stempel van de nieuwe Jimi Hendrix aangemeten, maar dit lijkt nu echt wel eeuwen geleden.
Nu goed, Gary Clark Jr. weet zelf ook wel dat de blues al te vaak bewandeld is en dat ook het zogenaamde bluesrock genre is plat gespeeld door smoelentrekkers à la Joe Bonamassa (ook een virtuoze gitarist, daar niet van, maar eentje van het slag die geen kaas gegeten heeft van goeie songs schrijven). Platte bluesrock of melige ballads die worden opgefleurd met tonnen koketterende gitaarsolo’s, dit hebben we met zijn allen inderdaad al 1000 keer (te veel) gehoord. ‘Ik mag niet in die val trappen’, denkt Gary Clark Jr. bij zichzelf. Dan maar uit verschillende vaatjes tappen. Funk, hip hop, rock, soul, touareg, jazz, pop, flamengo, het wordt allemaal in de trommel gegooid, kwestie van niets te vergeten. Naar goeie Amerikaanse gewoonte dropt hij er nog wat bekende namen tussen, dat staat altijd mooi op de cover. Waarom geen Stevie Wonder, Valerie June of George Clinton, relaties genoeg? Die verscheidenheid en genrewisselingen komen de samenhang van het album echter niet ten goede, dit lijkt eerder een verzameling van losse songs die niets met elkaar willen te maken hebben.
Dit album heeft zo ook wel nog zijn betere momenten, maar die zijn schaars, heel schaars. Gary Clark Jr. blijft een veelzijdig talent, maar de sporen daarvan zijn dun gezaaid. Het valt niet te ontkennen dat Gary Clark Jr. naast zijn gitaarvernuft ook gezegend is met een soulvolle stem, het is alleen jammer dat een (te) gladde producer er vakkundig heeft op toe gezien dat hier niet buiten de lijntjes wordt gekleurd.
De gitaarexplosies die zijn vroegere werk en vooral zijn optredens zo fantastisch maken zijn weggemoffeld ten gunste van de vele guests-appearances en de afgestofte beats. De gloeiende rock van de beginjaren is nergens meer te bespeuren. Hendrix heeft de zaak definitief verlaten, Usher of weet ik veel welke R&B hufter heeft zijn intrede gedaan.
Verspild talent ? Yep, verspild talent.
Het Mechelse synthwave-icoon Enzo Kreft heeft een nieuwe digitale single uit. “Chains of Silence” is de eerste officiële track van het in het voorjaar van 2025 te verschijnen album ‘Dictator’.
“Chains of Silence” gaat over de onderdrukking van de vrije meningsuiting en de verstikkende controle van een dictatuur over communicatie. Je moet geen genie zijn om hier een sneer in te zien naar een Russische president, maar dezelfde gedachte en kritiek gaat net zo goed op voor andere regeringsleiders en andere dictaturen die een loopje nemen met de vrije meningsuiting.
Thematisch sluit deze nieuwe single naadloos aan op de thema’s van het album ‘Shelter’ uit 2023 en ook muzikaal ligt deze toptrack netjes in het verlengde van de albums ‘Control’, ‘Different World’ en ‘Shelter’; met knisperende, dansbare en catchy synthwave.
Naar goede traditie heeft Enzo Kreft alles zelf gecomponeerd en ingespeeld en ook de mix en de productie neemt hij voor zijn rekening. Het is mooi dat deze prima single ook eigen artwork kreeg.
‘Dictator’ wordt een album om naar uit te kijken. En in de aanloop daar naar toe, verwachten nog een paar singles die net zo sterk zijn als deze “Chains of Silence”.
https://enzokreft.bandcamp.com/track/chains-of-silence
De Belgische metalband Cobra The Impaler brengt op 31 mei zijn tweede album ‘Karma Collission’ uit bij Listenable Records.
De eerste single van dat album is voor “The Message”.
Cobra The Impaler kreeg in 2022 heel wat lovende reviews voor hun album ‘Colossal Gods’. Dat album bracht hen naar festivals als onder meer Alcatraz, Lokerse Feesten, Dynamo Metal Fest, Bloodstock, ArcTanGent, Summer Breeze, Brutal Assault, MetalDays, HellFest, Into The Grave en Helldorado, en naar tal van clubs in binnen- en buitenland.
Op “The Message” denkt de band na over de toestand van de maatschappij en de ellende die we momenteel ervaren. Het is een oproep om op te komen tegen alles wat verkeerd gaat op onze planeet. Deze thema’s vormen de rode draad doorheen het hele album. Ook muzikaal klinkt deze single heel militant en zit er zelfs in het ritme een zekere sense of urgency.
Cobra The Impaler staat deze zomer opnieuw op Alcatraz in Kortrijk. Eerst is er nog de releaseshow voor ‘Karma Collision’ op vrijdag 7 juni in de AB in Brussel. Daar worden ze vergezeld door Hippotraktor, die ook een nieuw album te vieren hebben.
https://www.youtube.com/watch?v=WTXRiERk9Ws
Carbon Decoy komt uit motorcity Detroit en is opgetrokken uit dezelfde vettige klei waaruit The Stooges en MC5 zijn ontsproten. Ze brouwen uit die Detroitse grond een gruizige psych-stonersound en trekken er een smerige garage mee binnen. Het situeert zich ergens tussen de meest gemene versie van The Wytches en de gore metal van pakweg Witchsnake of Satan’s Satyrs. Dit is het soort dirty hard rock die Osees ook wel eens weten te brengen als ze goesting hebben in een vuil en heavy trashpotje.
“Out Of Control” is spacerock getrokken uit hetzelfde olievat waar ook Ecstatic Vision uit tapt. “Heavy Dagger” is een gemeen sluipend monster met een gitaar die tergend tegen de muren swaffelt. Ook “Snake Eyes” is zo een slepende gluiperd die aan een dreigend slowmotiontempo de gitaar laat gieren en openscheuren. Met het ultrasmerige “Like a Witch” worden de rioolsluizen nog wat meer opengezet met een riff die door de modder is gesleurd en feedback gitaren die wild om zich heen zwaaien.
Zo is het ganse album een sidderende cocktail van garage, stoner en olievette hardrock. Smaakt naar meer.
YEAHRS is een Duitse band maar ze klinken Britser dan een bolhoed in een rode dubbeldekker.
YEAHRS dompelt zichzelf volledig in een oerBritse shoegaze-sound, alsof het genre in 30 jaar geen evoluties heeft ondergaan. In tegenstelling tot nieuwe groepjes als bdrmm en Just Mustard, die met shoegaze aan de slag gaan en van daaruit nieuwe paden verkennen, doet YEAHRS geen greintje moeite om aan de originele sound van pakweg Ride, Slowdive en Drop Nineteens iets toe te voegen.
Ze stappen schaamteloos 3 decennia jaar terug in de tijd, bouwen een onderlaag van ruisende echo-gitaren en draperen er dromerige vocals overheen, het traditionele shoegaze recept, zeg maar. Eén keer verlaten ze het geëffende pad, dit met de onvervalste punknoise-song “It Never Leaves Me”, hier vliegen de gitaren nog eens echt uit de bocht, dit had iets meer mogen gebeuren naar ons gedacht.
Maar het moet gezegd, YEAHRS hebben het shoegaze-genre goed onder de knie en ze zorgen hier ook voor een paar stomende songs, met “Rebounds” en “Raindrops” op kop. Ze hebben dus wel degelijk bestaansrecht, maar de originaliteit is ver te zoeken.
USA Nails uit Londen beukt de voordeur in met de gemene oplawaai “Cathartic Entertainment”, mept vervolgens het hele kot aan flarden met een resem verpletterende noise-punk kopstoten, om tenslotte amper een klein half uurtje later de achterdeur keihard aan diggelen te slaan met “I Love It When You Succeed”.
We zijn compleet murw geslagen door zoveel intense pokkenherrie. Denk aan even verzengende bands als Metz, Pissed Jeans en Part Chimp, hier komt niemand ongeschonden uit.
Drilboorpunk van het betere soort.
Wist je dat deze band de allereerste editie van ‘De Nieuwe Lichting’ won? Waarschijnlijk niet, want het is dan ook al van 2015 geleden. Maar zie na negen jaar hebben ze hun debuut uit. Waarom duurde het zolang denk je? Toen ze wonnen waren ze ‘the next big thing’. Ze wonnen tegen onder andere Milo Meskens en Felix Pallas (met leden uit o.a. Balthazar). Ze traden op in Pukkelpop en de AB. Toen verongelukte de trompettist samen met zijn pa in een auto ongeluk. Het was al de tweede tegenslag want al voor de deelname aan ‘De Nieuwe Lichting’ hadden ze een muziekbuddy verloren. Ze besloten om op 1 november een troostconcert op de begraafplaats te geven met als naam ‘Reveil’. Dit bracht heel veel te weeg en het songschrijven belandde daardoor een tijdje op de achtergrond. Heden ten dage worden er in België gedurende 1 november veel gelijkaardige concerten gespeeld op op de begraafplaatsen...Dan heb je toch een steentje in de rivier verlegd, denk ik.
Ze hebben intussen de bas ingewisseld voor de bombardon en de drums voor fanfareketels. Dit samen met synths en andere moderne instrumenten is hun muziek er één met een uniek en eigen geluid. Daarmee proberen ze feelgood pop te maken. Het doet mij qua eigenzinnigheid en opvatting wat aan Stef Kamil Carlens of School is Cool denken. En hun vreemde blend werkt als ik zo naar hun debuutplaat luister. Hun muziek bestaat uit melancholie en optimisme.
Luister maar eens naar de opener “Stratosphere” waarin de zang in de intro de aftrap geeft enkel ondersteunt door een ijle synth. Na de intro komen de andere instrumenten erbij en krijgen we een voller en warmer geluid. Het nummer heeft een mooie opbouw. “Out of Time” is een heel sterke track die het op de radio goed zou doen. Catchy, melanholisch en uptempo. Echt materiaal voor een Radio 1. Ook “Better Watch Out” is zo’n nummer. “The Going On” is nog zo’n pareltje. Gedreven zang, mooie blazers partijen en dito percussie met een heel mooi refreintje. “Digger” is ook het vermelden waard vanwege zijn zware bastonen die samen met de percussie het nummer bepaald en op de kaart zet. “Rear Mirror Kid” is dan weer een heel mijmerende en melancholische track. Afwisseling genoeg te vinden op dit twaalf song tellend album waar geen enkele misser of opvuller op staat.
Het heeft negen jaar geduurd om naar buiten te komen met een plaat. En wat voor één? Deze kwaliteit maakte het wachten zeker de moeite waard. Zinger was in 2015 origineel en is dat nu in feite nog. Niemand heeft hun plaatsje in het muzikale universum intussen ingenomen. Ik zou zeggen: geniet van deze muzikale pareltjes!
Karkara is een Franse band die net als het fenomenale SLIFT afkomstig is uit Toulouse. Allen met de spaceshuttle daarheen! Daar moeten paddo’s in het water zitten die geweldige psychedelische trips veroorzaken. Bij Karkara vertaalt zich dat in geestverruimende avontuurlijke songs die zweven tussen spacerock, kraut- en stonerrock.
Qua invloeden bemerken we vooral King Gizzard & The Lizard Wizard, alomtegenwoordig in de energieke lange opener “Monoliths”. Verder op de plaat komt die King Gizzard-sound om de haverklap tevoorschijn, check de Oosters getinte gitaar op “Moonshiner” en het uiterst opwindende “Anthropia”. Karkara doet het evenwel zonder de zonder spielereien en de trash-metal uitstapjes, het trio heeft zo ook zijn eigen dingetjes. Op afsluiter “All Is Dust”, dat gezegend is met de geestdrift van de buren van SLIFT, is er bijvoorbeeld een mariachi trompetje te horen die de song er alleen maar origineler en avontuurlijker op maakt. Psychedelische stoner-rock met een sombrero op, moet kunnen.
Rond “The Chase” hangt een zweem van krautrock en er loopt een verdwaalde saxofoon in rond, het heeft iets van REZN en Ecstatic Vision, en dus zeker ook iets van Hawkwind.
Laat ons stellen dat Karkara misschien nog iets te dicht aanleunt bij de grote voorbeelden en dat wat meer eigen smoelwerk welkom zou zijn, maar dat dit een verdomd lekker plaatje is staat buiten kijf.
Frontman en gitarist in Meatbodies is Chad Ubovich, die tevens bassist is in Fuzz, één van Ty Segall’s vele projecten. Bij het vermelden van de naam Ty Segall weten we algauw dat we hier te maken hebben met psychedische rock die zowel wortelt in sixties- en seventiesrock, als in hardrock, punk en garagerock. Meatbodies is er al zeer bedrijvig in geweest op hun vorige drie platen en heeft nu met deze nieuwe plaat, die voor een stuk toch andere horizonten opzoekt, een hoogtepunt bereikt.
Van deze ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ zijn we vanaf de eerste seconden (met dank aan de geweldige opener “The assignment”) immers onmiddellijk helemaal ondersteboven, dit is een heuse knaller in tegenstelling tot de laatste plaat van Ty Segall, waar we toch een beetje op onze honger blijven zitten. De pupil heeft de mentor overtroffen, zeg maar. Meatbodies behouden op ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ de driftigheid van platen als ‘Meatbodies’ en ‘Alice’, maar deze keer is hun psych-rock versmolten met een flard shoegaze en een ferme kluit nineties gitaarrock.
Zo klinken “Hole” en “Gate” als Smashing Pumpkins in betere tijden (die van ‘Gish’ en ‘Siamese Dream’, niet die van ondingen als ‘Atum’ of ‘Cyr’) en heeft “Billow” iets van Oasis die Perry Farrell heeft ingelijfd als vervanger voor de zeurkous Liam Gallagher.
Een absoluut hoogtepunt is “Move”, een aanzwellende knaller van boven de 7 minuten die naar de allerbeste Jane’s Addiction hunkert, het soort song die live ongetwijfeld voor een spetterende finale moet zorgen. Nog een voltreffer is “ICNNVR2” dat terug inzet met een vette Pumpkins riff en een tijdje later wordt opgefokt met een geflipte saxofoon die is weggelopen uit ‘Funhouse’ van The Stooges.
Op “They Come Down” en het aan paddo’s onderhevige “Psychic Garden” komen de Ty Segall invloeden terug aan de oppervlakte. Maar Segall wordt hier genadeloos voorbijgestreeefd, want op diens laatste album is het immers ver zoeken naar een song van dit kaliber.
‘Flora Ocean Tiger Bloom’ is nu al met voorsprong het beste Meatbodies album.
Bluai is een gemoedelijk meidengroepje met een adoratie voor slackerpop en americana à la Big Thief of Boygenius. Ze hebben met hun bekoorlijke liedjes een tijdje terug Humo’s Rock Rally gewonnen. Er moet dus wel iets in zitten, waar wij horen het vooralsnog niet. Dit plaatje klinkt immers te netjes, te vrijblijvend, te af, te braaf. Hoewel er hier een paar voortreffelijke songs op staan, niet in het minst “My Kinda Woman” en “In Over My Head”, passeert dit eerder als een vrij onschuldig kabbelplaatje waarop de scherpe kantjes vakkundig zijn weg gevijld.
Het stoort nergens, maar blijft ook niet hangen. De meligheid wordt gelukkig wel op een veilige afstand gehouden, maar de opwinding is helaas ook even ver te zoeken.
Sovjet War verzamelde eeuwige roem in de jaren ’80 in de Belgische postpunk-scene. In 2022 stond de band uit het Leuvense er plots terug, nog ongeveer in originele bezetting. En met het vinyl-album ‘Psychopuppets’ dat zich als scharnier aandiende tussen verleden en heden, met oude en nieuwe songs.
Nu is er de nieuwe EP ‘Suburbia’, met vijf tracks. Wat opvalt is de relatieve eenvoud van de opnames. Dit zijn gewoon vier bandleden in de studio. Geen overbodige toevoegingen, intro’s of arrangementen, maar heel pure, eerlijke composities en opnames. Enkel “Destination Zero” heeft een korte soundbyte als intro en wat vervormde stemmen aan het begin. En in die eenvoud valt op dat deze band een onmiskenbaar talent heeft voor puike lyrics en pakkende melodieën.
“Boring Morning” is een beetje drammerig, maar dat was zowat alle postpunk vroeger. “Destination Zero” is een update van die oude sound naar vandaag, met een lekker pompende bas en drum. Er komt ook een kekke gitaarsolo langs zoals we die al heel lang niet meer gehoord hebben. “In The Name Of Progress” is meer snelle punk dan postpunk, met een refrein dat je lekker mee kan brullen. Titeltrack ‘Suburbia’ klinkt in de eerste minuut een klein beetje gedateerd, in die zin dat jongere bands in het genre dit vandaag nooit zo zouden opnemen. Maar als band met zo veel verleden komen ze er wat mij betreft mee weg. Het heeft zelfs iets charmants dat ze zo ‘oldschool’ durven zijn en niet krampachtig de nieuwste trends proberen volgen. “The Sudden Blow” heeft een intro met een schurende gitaar en een pittig pogo-tempo. Dit nummer is wat rauw militant in de lyrics en dat was waarschijnlijk ook helemaal de bedoeling.
Zanger Rudy Berges had nog meer ideeën voor deze release, maar daar bestond weinig interesse voor bij de andere bandleden. Hij heeft daarvan acht nummers gebundeld in ‘One Prison, Many Doors’ van zijn zijproject Gutter Smell. Daar zaten volgens ons best nog wel een paar heel degelijke songs bij. Nu we gehoord hebben welke songs het wel gehaald hebben, is een besluit niet makkelijk. Aan de ene kant blijft de overtuiging dat Sovjet War maar een kleine stap had moeten zetten om van een prima EP naar prima full album te springen. Aan de andere kant is er ook de vaststelling dat de vijf songs van de EP (die we hier met een volledige bandbezetting te horen krijgen) op een full album waarschijnlijk ook de vijf beste van het album zouden geweest zijn …
https://www.youtube.com/watch?v=5jeWvejW3H8&list=OLAK5uy_ldWMn9ri6VaCgnBb_GitqWORGJ8xuDinw
Nederlands 
Français 
