Daar is de lente, daar is Dry Martina! De Spaanse popdiva wist ons al meermaals aangenaam te verrassen en dat doet ze opnieuw met haar jongste single “Rayo”.
Het is een swingende rumba met overdadige zonnestralen waarvoor de Spaanse naar eigen zeggen de mosterd haalde bij disco-legendes Baccara en Raffaella Carrà, maar ook bij Mano Negra. Die laatste band krijgt zelfs een citaat uit één van hun songs in de laatste zinnen van deze “Rayo”.
Het is catchy en uitermate dansbaar, het klinkt een beetje retro en het swingt als een tiet. Dry Martina kan ons met deze aanstekelijke “Rayo” nog sneller en nog makkelijker verleiden dan met haar vorige single (een remix van haar versie van “Bailando”).
“Rayo” is het toegangsticket voor een aankomend album en dat is een rollercoaster waarvoor wij gewillig in de rij willen gaan staan.
Je vindt “Rayo” op Spotify. https://show.co/8qVDXju
“Howl” is een nog nooit eerder uitgebrachte track van de legendarische Belgische reggaeband Skyblasters, met nog eens drie - ook al legendarische - gasten: Alain Tant, Dirk Blanchart en Patrick Riguelle.
“Howl” is een protestsong die werd geschreven door wijlen pdw (Patrick De Witte, drummer van Skyblasters) en Peter Heylbroeck na de bezetting van het Tienanmen-plein in China, waarbij honderden doden vielen. De tekst is een aanklacht tegen elk autoritair bewind en daar zijn er in de wereld helaas nog steeds teveel van. Als aanklacht tegen autoritaire heersers is deze song uiteraard opnieuw brandend actueel, maar het is voorlopig een mysterie waarom deze song niet eerder werd uitgebracht.
Zuiver muzikaal hebben de Skyblasters sterkere songs geschreven dan deze zacht (heup)wiegende, klassieke reggaetune. Het is dan ook de tekst die belangrijker is dan de melodie. De lyrics hebben alles wat we verwachten van een protestsong. Een nog sterker refrein dat de boodschap kernachtig samenvat had deze song van ‘heel degelijk’ kunnen optrekken naar ‘memorabel’.
“Howl” is te goed om stof te blijven vergaren in de kluis van de Skyblasters. En het is dit soort van engagement en betrokkenheid dat we vandaag missen in de recente generatie songschrijvers.
Singer-songwriter Lise Reyners heeft als Lizzy al heel wat singles op de teller staan. Dit voorjaar brengt ze haar EP ‘Every Colour Suits Me’ uit, waarvan “Skinny Dipping” de derde single is. Songtitel en muziek matchen ook, want “Skinny Dipping” opent –muzikaal - heel uitgekleed.
Op deze single combineert Lizzy opnieuw een akoestische feel met analoge synthesizers en haar liefde voor meerstemmigheid. Er zit wat moderne soul in en tegelijk een ouderwetse jazz-feel. De muziek zet haar stem centraal en dat is de beste keuze. Op deze single krijgt Lise’s stem wat meer diepgang en komt ze inzake timbre en in het performen van een ietwat onderkoelde emotie in de buurt van Dani Klein van Vaya Con Dios. Met wat meer lef haalt ze straks misschien ook dat volume.
In het schrijven van authentieke en moderne songs zijn de drie singles van de aanstaande EP een hele stap vooruit in verhouding met haar oudere werk.
bio.site/hernameislizzy
Hanne De Backer werkt al eens mee aan wat we in de brede zin popmuziek noemen (Condor Gruppe, Backback, Nele Needs A Holiday, Pieter Embrechts, You Raskal You, …), maar ze is ook de ruggengraat van het project g a b b r o. Voor de eerste twee albums van deze freejazz/impro-band vormde ze een duo met Marc De Maeseneer. Het derde album, waarover deze review handelt, is het eerste op het eigen label en er hangt een bijzonder verhaal aan vast.
Tijdens de coronaperiode trok Hanne De Backer met drummer Raf Vertessen (die doorgaans in New York werkt) en pianist Andreas Bral langs de volledige Belgische kust. Van de Franse grens tot die met Nederland, met een bolderkar en een kameel. En met een filmploeg. De film daarvan, ‘As We Walk’, doet dit jaar een tournee langs allerlei culturele zalen en andere instellingen. Tijdens de kustwandeling deden de muzikanten indrukken op en er werd uiteraard al eens halt gehouden om wat te improviseren met het landschap, de natuurelementen en de coronamensen als inspiratie.
Die fragmenten en indrukken werden later nog eens grondig herwerkt tijdens een verblijf in de Ardennen en in een Brusselse studio opnieuw tot leven gewekt. De opnames daarvan werden gebundeld in het album ‘The Moon Appears When The Water Is Still’.
Het is geen hapklare brok, dat album. Het is fragiel en breekbaar, bij momenten. Het is minimalistisch en het lijkt geïmproviseerd. Alsof de ritmes en muzikale bewegingen te grabbel werden gegooid in de vloedlijn van de zee. Het is vaak een puzzel die je maar niet gelegd krijgt en het is dan ook nodig om je helemaal over te geven en in te gaan op de uitnodiging tot de diepere gedachte en de zelfreflectie waar deze muzikanten zich ook aan overgaven. Het album is vooral een speeltuin van emoties.
Mijn persoonlijke favoriet is de onderhuidse dreiging, het naderende onheil in “Women Gone Missing”.
Jazz/Blues
The Moon Appears When The Water Is Still
g a b b r o
https://hannedebacker.bandcamp.com/album/the-moon-appears-when-the-water-is-still
Nederlander Jan Piet Den Tex draait al mee sinds begin de jaren ’70 van vorige eeuw. Hij startte bij de bands Tortilla en Vitesse (waar onder meer Herman Brood een tijdlang deel van uitmaakte). Daarna legde hij zich meer toe op eigen werk.
‘The Starlight Adventure’ is zijn meest recente creatie. Hij noemt het album een song cycle en niet een conceptalbum. Het verschil tussen de twee is niet zo groot. De tien liedjes van het nieuwe album vormen een thematische eenheid en vertellen het verhaal van een door Europa reizend muzikantencircus aan het begin van de jaren ‘90. Den Tex blijft in de lyrics een beetje vaag over het hoofdpersonage. Het kan een fictief personage zijn of ook niet. Het verhaal is wel een mooie kapstok om de liedjes aan op te hangen.
Den Tex schreef het album samen met pianist Rob van Donselaar, die ook de muzikale productie verzorgde. Die naam doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar die naam staat in de album credits van heel wat illustere artiesten en bands: Henny Vrienten en Doe Maar, Guido Belcanto, Bintangs, Vitesse, Hallo Venray, The Prodigal Sons, Rowwen Heze, … Nog een paar leuke namen die meewerkten, zijn Martijn Van Agt (Ilse DeLange), Maarten Van Damme (Racoon, Abel, Drive Like Maria) en Martijn Bosman (Kane, Gotcha!);
Het duo Den Tex-Van Donselaar had de touwtjes in handen en zij hebben een prima album met pianosongs met folky americana met een scheut chanson afgeleverd. Je kan het ook neerlandicana noemen, maar vaak ademt dit album de sfeer van verlaten landschappen, kleine dorpjes en open natuur zoals we die kennen van de Amerikaanse countryrock en americana. In de lyrics gaat het dan toch een paar keer over Milaan en andere Europese steden en als er een accordeon langskomt, kan die zijn Europese roots niet vermommen. Dan heb je nog de strijkersarrangementen die je eerder op ons continent in dit soort muziek verwacht dan in die van over de grote plas.
Den Tex toont zich hier als één van de betere zingende verhalenvertellers, een ambacht dat stilaan verloren dreigt te gaan. De boodschap is soms universeel of allesomvattend, maar door die in een concrete situatie te gieten, komt die makkelijker binnen. Als je dat kan, dan zit je bij de echt grote jongens als een Warren Zevon, Randy Newman, Jackson Browne, Robbie Robertson, … In de Lage Landen zijn er niet zo veel die dit doen. Een Nomden of een Etan Huijs, maar die hebben misschien nog niet zoveel kilometers op de teller als Den Tex.
Mijn persoonlijke favorieten van ‘The Starlight Adventure’ zijn “Pickin Up The Pieces”, “A Sudden Shift In Mood” en “Stendhal Sonata”.
Folk/Blues
The Starlight Adventure
JP Den Tex
The Cleopatras is een 100% vrouwelijke punky garagerockband uit Toscane. De dames hebben waarschijnlijk nog goede herinneringen aan de riot grrrl-beweging van de jaren ’90 van vorige eeuw. Daarmee zou albumtitel ‘Bikini Grill’ een vette knipoog zijn naar de riot grrrl-band Bikini Kill.
‘Bikini Grill’ is een leuk album dat muzikaal wat doet denken aan Unwanted Tattoo, Shonen Knife, The Donna’s en Babes In Toyland. Ze weten hun covers te kiezen, deze Italiaanse dames. Eerder deden ze al een knappe versie van “Amoureux Solitaires”, de eighties-hit van de Belgisch-Portugese zangeres Lio, en “Can Your Pussy Do The Dog?” van The Cramps, “Walk Like An Egyptian” van the Bangles.
Op dit album krijgen we liefst drie covers: “You’re Standing On My Neck” van de Amerikaanse all female-band Splendora, “Maldito” van de Mexicaanse artieste Jessy Bulbo en “Kiss Kiss Kiss” van Yoko Ono. Het origineel van Yoko Ono heeft ons nooit zo blij gemaakt als deze guitige versie met ronkende, scheurende gitaren. Het was een goede zet om dit nummer tot single van het album te bombarderen, want geen enkele andere track heeft zoveel catchyness als “Kiss Kiss Kiss”.
In de video is er een speciale rol als John Lennon voor Dome la Muerte, een – toch in Italië – legendarische gitarist uit de punk/hardcore-scene.
Andere aangename nummers op ‘Bikini Grill’ zijn onder meer “We Don’t Play Like Men”, “Mal Di Testa” (hoofdpijn) en het muzikaal een beetje atypische “I’m Fit Like Mick Jagger”.
The Cleopatras zijn overigens een prima liveband die overal in Europa op festivalpodia gevraagd worden. Op 1 mei staan ze op Roots & Roses in Lessines.
https://www.youtube.com/watch?v=HlItxKMQ5D8
De Gentse songsmid Lieven Tavernier is terug met het album ‘Sprokkelgoud’. Tavernier levert al eens hitmateriaal aan Jan De Wilde (“Eerste Sneeuw”, “De Fanfare Van Honger En Dorst”), Flip Kowlier of Little Kim (op haar solodebuut ‘Moederland’). Maar niemand zingt Tavernier zoals Tavernier.
De albumtitel is een goed gevonden sneer naar de vele inwijkelingen die van zijn Gent de hoofdstad van West-Vlaanderen maken en die het album als sprokkelhout zouden bestempelen. In albumopener “De Ogen Van France Gall” zit al meteen een knipoog naar Arno, een ander Belgisch monument, met een zinnetje uit “Les Yeux De Ma Mère”.
“Lampedusa” is een ode aan de gelukszoekers die vanuit Afrika het beloofde Europa proberen te bereiken. Zonder grote woorden of slogans, maar vanuit de mens zelf verteld. Een sterk staaltje van inlevingsvermogen. Waarom is dit één van de zo weinige artiesten die hier een boodschap over heeft?
“Hou Mijn Ogen Open” is net als alle tracks op dit album ‘klein’ gezongen. Verontschuldigend bijna. “Caroline” is dan weer hartverscheurend. Op het swingende “Bal In Gooik” en het licht-skankende “In Ledeberg” klinkt Lieven Tavernier ongeremd zonnig en vrolijk, zonder zich te verliezen in banaliteit.
Op titeltrack “Sprokkelgoud” toont Tavernier zich opnieuw een hemelse verhalenverteller. Een korte observatie, een eenvoudige gedachte, een dierbare herinnering, … het volstaat voor deze songschrijver om het uit te vergroten tot het leven, de universele en tedere liefde, het onpeilbaar diepe verdriet in al zijn vormen en facetten, vreugde en melancholie in één zin, … Het zijn lofbetuigingen die voor zowat elk nummer kunnen tellen.
We moeten niet enkel de zanger en songschrijver in de bloemetjes zetten voor ‘Sprokkelgoud’. De band verdient zeker ook een pluim: Bruno Deneckere, Yves Meerschaert, twee dames van Laïs, …
Mijn persoonlijke favorieten van ‘Sprokkelgoud’ zijn “Lievekaai”, “Kleine Julia” en “Hou Mijn Ogen Open”, maar eerlijk: op dit album staat geen enkele misser.
Lieven Tavernier laat op ‘Sprokkelgoud’ horen dat hij schouder aan schouder kan staan met pakweg het schrijversduo Lennaert-Nijgh dat van Boudewijn De Groot een ster maakte. ‘Sprokkelgoud’ is daarom te bescheiden als titel. Die had ‘Schatkist’ moeten zijn. Hier kunnen nog hele generaties na ons in graaien als ze op zoek zijn naar een song met een ziel en een diepere betekenis.
Folk/Blues
Sprokkelgoud
Lieven Tavernier
The Areola Treat is een band uit Malta die in 2008 zijn debuutalbum uitbracht bij het Gentse label Kinky Star en die aansluitend toch minstens één keer in België heeft opgetreden. Na dat debuut volgden nog wat releases in eigen beheer, maar met ‘Red Town Baby’ lijkt het viertal bezig aan een comeback.
Het album start furieus met “Jailbait” en “Into My SHadow” waarop de band zich profileert als een uptempo, kwade versie van Bettie Serveert, (de jonge) PJ Harvey, Reena Riot, Patti Smith, … Vanaf “Tell A Lie” is duidelijk dat The Areola Treat met veel meer zelfvertrouwen speelt. Niet enkel zangeres Lisa, die hier bij momenten klinkt als de jonge Siouxsie Sioux, maar de hele band zit op een heel ander niveau.
Voor “Covered In Blood”, “Speak No Evil” en “Can’t Stand To Lose” gaat de band inzake ritme op de rem staan. Dan klinkt dit viertal als het latere werk van de Cranberries of de (niet-meer-zo-jonge) Polly Jean Harvey. Op “White lane Fast Train” gaat het tempo nog eens aangenaam de hoogte in.
Afsluiter “Meet Me In Shanghai” is een schot in de roos: bezwerend, en met een vibe die mij doet denken aan Nirvana die “Love Buzz” van Shocking Blue covert.
‘Red Town Baby’ heeft de sound van de jaren ’90 en klinkt toch heel hedendaags. Een straf album.
https://kewnrecords.bandcamp.com/album/red-town-baby
ELM is de in Brussel residerende Zweed Peter Elm die grossiert in EBM. Zijn album ‘Penetrator’ van 2022 was een succes en daarom brengt zijn label Alfa Matrix daar een vervolg-EP van uit met centraal de track “Vessel Of Violence”.
Elm’s eigen weaponized cardio-remix is een leuke aanvulling op het origineel. Nog leuker is wat het Zweedse System ermee aanvangt. Jan Dewulf (Mildreda, Diskonnekted, Your Life On Hold, …) heeft de track een oldschool-sound op een zinderend-modern ritme.
Nog meer extra’s op deze EP met alternatieve versies van “Ha-ha-ha Begär” en “Excuses Excuses”.
Het absolute hoogtepunt van deze EP is toch wel de ene nieuwe track die er op staat: “For L…” is een midtempo, stuwende, pulserende track met een vette knipoog naar DAF. Deze schreeuwt om een paar vette remixen.
Dance/Elektro
Vessel Of Violence EP
ELM
https://alfamatrix.bandcamp.com/album/vessel-of-violence-ep-2
Wim Claeys heeft als cabaretier en muzikant al een hele weg afgelegd. Muzikaal is zijn naam verbonden aan onder meer Ambrozijn, Olla Vogala, Göze, Tref, WC-band, Stemband, … Hij stak voorts de lont aan het vuur voor Boombal en de Gentse Zangstonde.
Claeys heeft een nieuwe theatervoorstelling (‘Queens’) en daar hoort een album bij. In Queens vertelt hij hoe hij als alleenstaande vader zijn vier puberdochters probeert op te voeden. Het bijhorende album combineert humor en het Gentse dialect met folk, kleinkunst en wat reggae. ‘Queens’ heeft artwork dat verwijst naar “Bohemian Rhapsody” van Queen.
“Kleinkunst” is een country-achtige song met suggestieve lyrics. Op “Locomo” en “Die Ochtend” bewijst Claeys dat reggae en accordeon beter samengaan dan je zou verwachten.
Op “In Ons Kot” krijgen we vermoedelijk Wim’s dochters te horen die herinneringen ophalen aan de coronalockdown. “Trein Naar Oostende” is gelukkig geen cover van Spring. Om de lyrics van “Lieve Joepie” moet je van ongeveer dezelfde generatie van Claeys zijn, want de jeugd kent dat stopgezette magazine niet meer. Wel een heel leuke tekst. Drie nummers zijn instrumentaal: “La Marrantaine”, “Maintenat Oui” en “Here’s To Us 5”.
Twee nummers zijn vooral grappig en sluiten aan op een lange traditie van cabaret: “Brexhit” is een grappige, veel te letterlijke vertaling van Vlaams naar Engels. Op “Sa-una” komt de grap van het splitsen van dubbele klinkers (au/oe/ui). Op deze twee nummers komt Claeys in de buurt van grote cabaretiers als Toon Hermans of een vroege Urbanus.
‘Queens’ is een heel aangenaam, grappig en muzikaal soms verrassend album dat net zo goed een op zichzelf staand album is als een herinnering aan de theatervoorstelling.
De IJslandse jazzpianist/componist Ingi Bjarni heeft al heel wat watertjes doorzwommen. De IJslandse pianist Ingi Bjarni bracht artiesten en vrienden uit zijn lange associatie met Scandinavië samen in een kwintet, bestaande uit de Noorse trompettist Jakob Eri Myhre, de Estse gitarist Merje Kägu, de Zweedse contrabassist Daniel Andersson en de Noorse drummer Tore Ljøkelsøy.
In augustus 2019 bracht het kwintet hun eerste studioalbum ‘Tenging’ uit. Het album kreeg internationaal positieve recensies en werd vijf keer genomineerd bij de Icelandic Music Awards 2020. 'Farfuglar' is het vijfde album. Het album bevat negen originele composities, allemaal van de hand van de grootmeester.
Deze plaat ademt letterlijk die typische Scandinavische sfeer uit, rust, geborgenheid als het confronterende in de natuur van die landen (en zeker IJsland).
We begeven ons op een melodieus pad van stilte en klanken. Het begint al met bedwelmende piano klanken op “Thyding”; de piano krijgt een voorname plaats binnen het geheel. Die stilte wordt soms doorbroken door een scherp, fijnzinnig trompet geluid, die een groovy sound onderstreept.
Soms wordt de piano sound letterlijk open gegooid, zoals op “Thad sem er”, een virtuoos klinkende piano magisch aangevuld door een zachte gitaar, een aanstekelijke trompet en drums. Verder te horen op “When Holiday Really begins”, titelsong “Farfuglar”, “Ad fluga” en “Mamma Engill”.
Die folklore toets naar de Scandinavische landen vormt binnen die context steeds een meerwaarde. Het voelt aan als een lange wandeling doorheen de bossen en dalen van de IJslandse en Scandinavische natuur. Muzikaal zelfs een zachte botsing tegen een geluidsmuur, een voortdurende dunne lijn tussen stilte en geluid. Een muzikale ontdekkingsreis dus.
Kortom, Ingi Bjarni profileert zich tot een improviserend klankentovenaar.
Tracklist: Thyding - Bjogun a dogun - Thad sem er - When Holiday Really Begins – Farfuglar - Knowing Without Knowing - Ad fljuga - Loftin bla - Mamma engill
De uit New Jersey afkomstige indierockgroep Quiz Show presenteert hun gelijknamig debuutalbum, uitgebracht via het in Montclair, NJ gevestigde Magic Door Record Label.. De 'Quiz Show' LP is er eentje van protest, frustratie en vriendschap. De energie van punkrock met zijn harde gitaren en zijn stuwende ritmes is te horen; de zang streeft naar de emotionele vurigheid van die punky garagerock.
Hoewel Quiz Show lekker om zich heen stampt, blijft het allemaal feestelijk en opzwepend, zoals “Sound of Kissing” en “Almost Famous”. Een aanstekelijke sound en een zang die weet te raken.
Toegegeven, veel variatie is er niet, maar de adrenalinestoten geven net die punkrocksfeer weer, luister maar de energieke “Sell the scene” - waaop ze lekker om zich heen schoppen, “Big Bank”, “Always Waiting” en het afsluitende “The construct”; door de frustraties wil je gaan moshen, met de vuist in de lucht.
https://quizshow.bandcamp.com/album/quiz-show
Tracklist: Sound of Kissing 4:40 Almost Famous 3:01 Dime A Dozen 3:54 Monumental Shade 3:17 Pom Pom Boy 4:43 Withstand 3:55 Sell the Scene 2:55 Big Bank 3:32 The Construct 4:07 Always Waiting 3:09 What If? 3:41 Mannequin Sun 4:57
Punkrock
Quiz Show
Quiz Show
Als je super getalenteerde muzikanten samen brengt, zorgt dit doorgaans voor een onaardse magie. Olivier Collette piano, Toine Thys saxophones, bass clarinet, Philippe Laloy flutes, saxophones, Maayan Smith saxophone, Eliott Knuets guitar, Sal La Rocca double bass, Bilou Doneux drum s …ze behoren tot die categorie.
De groep kwam samen om de verjaardag van Heptone, een jazzclub in Ittre, te vieren. De groep presenteerde een feestelijk concert in een gevarieerd, eclectisch repertoire, gearrangeerd voor 3 multi-instrumentalisten en een ritmesectie. Het werd ook op plaat uitgebracht onder de noemer 'Heptone Colours'.
Al meteen zijn we onder de indruk op “Liberty city”, een groovy warm landschap creëren ze door de zachtmoedige, speelse aanpak.
Heptone Colours laat ruimte tot improvisatie toe, zoals op “Dangerous Came”. Het klinkt boeiend, zeerzeker live. De piano en blazers mogen dan vaak de bovenhand hebben, zonder die bijzonder zwevende double bas, gitaar lijntjes, en lekker aanstekelijke drums staan de saxofoon of piano maar eenzaam.
Deze topmuzikanten weten perfect hoe ze de oude jazz vermengen, met hedendaagse vibes.
De muziek koesteren we door het kleurrijk klankentapijt.
Tracklist: Liberty City 06:22//The Art of Love 01:46//Nature Boy 05:51//Blackbird 06:53//Giant steps 06:18//Dangerous Came 06:32//Moonlight in Vermont 07:14//Twister 06:08//Let love rule 06:45//little wing 05:43
We houden van artiesten of bands die hun comfortzone verlaten en muzikaal alternatieve wegen inslaan. Neem nu Funus, het project van multi-instrumentalist Ruben Vermeulen, die na een black metal start ontaardt in een shoegaze eenmansband. 'Mono' is een bijzonder atmosferische plaat uit, met bevreemdende, sprookjesachtige, mooie klanken en vocals. De fantasie wordt geprikkeld.
Op “Embracing Relived” neemt Sabina Knol de vocals op zich, het brengt een dromerige sfeer met zich mee. Ruben zorgt zelf voor een bedwelmend, donker, hypnotiserend sfeertje. Gemoedelijkheid en intimiteit blijft behouden.
Het geheel klinkt meeslepend als vurig; kil, donker als warmhartig; een wonderbaarlijke schoonheid in zijn eenvoud. De registers kunnen eens worden open getrokken op een “Soul Faced”.
De paarse hoes - een kleur die het midden houdt tussen zwart en licht - past perfect bij de muziek. Voor wie houdt van shoegaze met een donker 'black metal' randje, zit hier goed.
Tracklist: Gloom and Dusk - Would You - Soul Faced - Embracings Relived - Orb of Inner Voices - Never Heard - On Unknown Wings
Post-rock/Shoegaze
Mono
Funus
Nederlands 
Français 
