Suntapes oftewel Thomas Vanderplaetse volg ik al een tijdje. Velen zullen het waarschijnlijk in Keulen horen donderen bij het horen van zijn naam maar wie van filmische muziek houdt moet dit wel eens checken. Hij maakt veelal rustige, ambient-achtige muziek en hij maakt soms ook gebruik van o.a. omgevingsgeluiden zoals bv op zijn albums ‘Hunting For Hills’ of ‘Shadows of Nagi’. Hij stak daar dan veld opnames in die opgenomen werden tijdens zijn rondreizen.
Intussen is hij al aan zijn achtste album toe. Hij componeert ook muziek voor films en docu’s. Hij treedt ook soms op met zijn muziek. Je hoort het, hij is een bezige bij en hij is een beetje van vele markten thuis.
Voor ‘Laguna’ heeft hij zich gefocust op repetitieve stukjes muziek met een ambient vibe in. Hij geeft de muziek wel de nodige warmte door o.m. gebruik te maken van ongewone, akoestische instrumenten zoals een kalimba, een chinese harp etc… Ik kan daarom bij de muziek zeker het etiket organisch opplakken.
Bij de opener “Seldom” hoor je een rustige opbouw dat haast wat folks aandoet. Het is een beetje zoals de zee: hij komt op en ebt terug weg. Hier maakt hij gebruik van een Glockenspiel en de Thaise pin.
“Contrails” klinkt iets etherischer en dat komt waarschijnlijk door de onderliggende synthsounds waarop de piano en de andere geluiden zich ontplooien. “Golden Patterns” omschrijft hij als een dagdroom. Ik hou enorm van de sfeer en de klank in dit heerlijk stukje muziek. De titeltrack werd al live gebruikt om het publiek mee te trekken in actief luisteren.
Dat is dan ook wat de muziek van Suntapes is: luister- en sfeermuziek. Op “Grasslands” en “Woodlands” hoor je de Oosterse invloed van de Guzheng (Chinese harp). Een heel herkenbaar geluid. Afsluiter “Waterfall” doet mij aan een wellness sessie denken. Het past er qua sfeer helemaal bij.
Op ‘Laguna’ vinden we negen mooie en sfeervolle tracks terug die blijven boeien in hun eenvoud. De meerwaarde en diepte zit in de nuances en details, in de opbouw en de klankkleur.
Het artwork is zoals steeds heel mooi uitgewerkt en de foto op de cover dekt perfect de lading. Andermaal een mooie release.
Soundscapes/ambient/filmisch
Laguna
Suntapes
Belgica Erotica was één van de smaakmakers op het eerder dit jaar verschenen verzamelalbum ‘Walhalla New Beat’ waarop oude en nieuwe vertegenwoordigers van de new beat de degens kruisten. Belgica Erotica zit in het team van de nieuwe vertegenwoordigers, al is dat dan ook al sinds 2019.
Het is mooi om de evolutie te zien in zijn oeuvre. Deze nieuwe digitale single heeft zelfs zonder de schaarse lyrics een onmiskenbare erotische lading. Het is mooi dat voor dit project met de uitdagende songtitel en lyrics een zekere traditie in ere wordt gehouden, maar het werkt dus ook zonder.
De track is iets minder voluit dansbaar dan we indertijd gewoon waren in de hoogdagen van de new beat, maar heeft wel dat heerlijke retro gevoel van begin jaren ’90.
Dance/Elektro
Sex Symbol -single-
Belgica Erotica
Opnieuw een fijne release, dit ‘Sex Symbol’. Voer voor remixers ook. https://belgicaerotica.bandcamp.com/track/sex-symbol
‘Bleed Out’ is alweer het achtste studio-album van de Nederlandse metalband Within Temptation. Aan de bandbezetting is niets veranderd sinds het vorige album en de Zweed Daniel Gibson zat opnieuw achter de knoppen in de studio. Het is dan ook een heel herkenbaar album geworden.
Het was voor de band blijkbaar even zoeken hoe ze dit zouden aanpakken. ‘Bleed Out’ is het eerste album zonder steun van een klassiek platenlabel. Ze kozen voor Music on CD en Music on Vinyl, dat eerder al heruitgaves op vinyl van de oudste albums van Within Temptation uitbracht. Liefst zeven singles gingen vooraf aan de release van het album, waarvan de eerste al in mei 2020 uitgebracht werd. Dat betekent dat de album-kopers slechts vier ‘nieuwe’ tracks voorgeschoteld krijgen. Niet elk van de zeven singles in de aanloop naar deze albumrelease was overigens memorabel.
‘Bleed Out’ sluit naadloos aan op de vorige albums, ‘Resist’ en ‘Hydra’. Er wordt muzikaal weinig nieuw terrein verkend, al klinkt dit nieuwe album misschien net iets steviger of harder. Het is voorts het intussen klassieke concept van moderne symfonische gothic metal, met een beetje bombast en met meer aandacht voor de groove dan voor agressieve gitaren. Op “Cyanide Love” zit een gitaarsound die misschien wat aanleunt bij djent en op “Shed My Skin” voegt de Duitse metalcoreband Annisokay een stevige hardcore-vibe toe. Zangeres Sharon den Adel blijft het middelpunt van elke track en zij is dan ook de sterkste speelster in de ploeg. Het maakt wel dat elke muzikant in deze band niet uit haar schaduw komt.
In de lyrics zit wel wat meer evolutie dan in de muziek. Deze keer gaan die over vrouwenrechten, pesten, oorlog, vrijheid en onderdrukking, religie en over worstelen met jezelf. Allemaal heel relevante onderwerpen en wie de moeite neemt om het tekstvel erbij te halen, krijgt best wel een paar mooie inzichten en boodschappen mee.
Er zit een bescheiden Belgische link in ‘Bleed Out’: de foto’s voor het artwork werden gemaakt door Tim Tronckoe.
De beste tracks op ‘Bleed Out’ zijn “We Go To War”, “Worth Dying For” en “Shed My Skin”.
Itv , lees hier .
Het is niet vanzelfsprekend om als essentiële nineties gitaarband op vandaag nog relevant te zijn, hun echte hoogdagen gaan immers terug naar ‘Meantime’ (1992) en ‘Betty’ (1994), maar Helmet haalt op ‘Left’ toch geregeld als vanouds de sloophamer boven. Al is die misschien niet meer zo vernietigend en meedogenloos als 30 jaar geleden. Page Hamilton’s vocals zijn wat meer geraffineerd en klinken niet meer zo frontaal en giftig als op de splinterbom ‘Meantime’, maar de strakke en droge in-your-face sound is gebleven.
Helmet komt bij momenten gevaarlijk uit de hoek, serveert als vanouds een set vlijmscherpe gitaarsolo’s en de riffs laten zich alweer als welgemikte uppercuts opmerken.
Doeltreffende moordenaars als “In The Meantime”, “Unsung” of “Milquetoast” zal je hier niet vinden, maar met snedige riffmonsters als “Big Shot” en “Dislocated” kom je ook al een heel eind weg.
‘Left’ is misschien niet het meest splijtende Helmet album, zeker ook niet het beste, maar wel eentje waarop die typische post-hardcore-metal sound bij momenten nog verdomd stevig uit de boxen knalt.
Met deze langverwachte nieuwe plaat hebben wij hetzelfde gevoel als met hun bedenkelijke show vorig jaar in het Koning Boudewijnstadium. Aandachtstrekker Mick Jagger voert zijn showtje op en moet persé tonen dat hij op zijn respectabele leeftijd nog een aardig potje kan zingen, de rest mag al van geluk spreken dat ze mogen meedoen.
Niets werd aan het toeval overgelaten om The Stones te laten klinken als The Stones. Het moet gezegd, de band is zelfs behoorlijk goed op dreef en er wordt bij momenten nog hevig gerockt. Maar de songs zijn, alle studiotechnieken en trucen van de foor ten spijt, aan de inferieure kant.
Producer Andrew Watt, eerder dit jaar nog verantwoordelijk voor het meer dan aardige ‘Every Loser’ van de onverslijtbare Iggy Pop, heeft zijn best gedaan om de oudjes anno 2023 nog relevant en vinnig te doen klinken, maar het zijn natuurlijk The Stones zelf die voor het songmateriaal moeten zorgen, en dat valt toch wat magertjes uit.
Voorloper “Angry” liet het al wat uitschijnen, lauwe Stones-riff, onnozel refreintje, dertien-in-een-dozijn singletje. En zo gaat het maar door, alle songs zijn dan wel gehuld in een soms best wel pittige rock-outfit, maar onder die ruwe bolster zit er vaak gewoon gebakken lucht. Enkel in de staart van het album huist er nog wat gemeende passie. Nooit gedacht dat we zoiets zouden durven beweren, maar op “Sweet Sounds Of Heaven” staat popdiva Lady Gaga geweldig soulvol te zingen, de song krijgt daarmee zowaar een zweem van “Gimme Shelter” en is één van de zeldzame hoogtepunten. En op afsluiter “Rolling Stone Blues” zijn de Stones eindelijk nog eens hun naakte zelve. De blues heeft er bij die gozers altijd al ingezeten, zo klinken de heren op hun best. Vandaar ook dat wij het bluesalbum ‘Blue and Lonesome’ van 2016, ook al was dat dan een coverplaat, heel wat hoger inschatten dan ‘Hackney Diamonds’
Natuurlijk is ‘Hackney Diamonds’ in zijn opzet geslaagd, het is als een perfect afgewerkt eindproduct van de band gerold, niets werd aan het toeval overgelaten, er is een indrukwekkende lijst specail guests opgetrommeld (Elton John, Paul Mc Cartney, Stevie Wonder, …), er zijn geen schoonheidsfoutjes te bespeuren, alles klopt.
Het zou ons zelfs niet verwonderen mocht artificiële intelligentie er iets mee te maken hebben (zo van “hey, slimme computer, maak mij eens een modern Stonesalbum dat nog ‘stoneser’ klinkt dan de Stones zelf”).
Maar pure Stonesklassiekers als ‘Exile On Main Street’, ‘Sticky Fingers’, ‘Let It Bleed’ en ‘Beggars Banquet’ zijn net platen waar een serieuze hoek af was, albums met scherpe kantjes en een vaak smerige en onaffe ramshacklesound. Dat zijn de echte Rolling Stones, maar die komen helaas niet meer terug.
De Portugese formatie Coastwise had in 2022 hun eerste EP, War Machine, uit, een terugkeer naar de basis van pure hardrock. ‘Hard Rock Is Back’ is er eentje in eigen beheer.
In de titel en in de sound wordt er dus duidelijk gerefereerd naar de creatieve hardrock van die vroegere jaren, die ons tot bewegen, dansen en luchtgitaar spelen, aanzette.
Coastwise komt er weg mee, omdat ze kwalitatief hoogstaande hardrock speelt, met die kenmerkende hoge zangpartijen en gitaar solo's. Clichématig zeker en vast, maar hunadrenalinestoten doen je prompt meebrullen.
Voer voor een avondje vertier, het verstand lekker op nul. Naast het krachtige materiaal met enig bombast, is er ruimte voor enkele ballads zoals het mooie “Call Me Again”, gelinkt aan het werk van Scorpions.
“I'm on Fire” en “Jungle Showdown” klinken oud, vertrouwd in het genre, en weinig origineel dus. Maar het feit dat het uiterst genietbare nummers zijn, trekt ons voldoende over de streep; klievende riffs , die hoog uithalende vocals en in speelsheid een gebalde sound, een formule die nog steeds aanslaat voor de hardrock liefhebber 'pur sang'. Dit geluid weet men nog steeds moeiteloos te omarmen …
Tracklist: Make Yourself Ready(Intro) - Hard Rock Is Back - Vampire Love - Gimme Me What You've Got - Call Me Again - I'm On Fire - To The Top - Jungle Showdown - Waking Nightmare - Lamb In The Dark
Marie Van Uytvanck en Amber Piddington van Kids With Buns leerden elkaar kennen op Antwerp Pride in 2018 en amper een jaar later trad het tweetal onverhoopt voor het eerst samen op tijdens Sound Track. Ze gingen verder onder Kids With Buns. Vanaf dat moment ging alles in een stroom versnelling. ze bereikten de halve finale van Humo's Rock Rally en wonnen De Nieuwe Lichting van StuBru.
De weemoed spreekt hier voor zich, die vooral de jeugd aanspreekt. Check gerust nog eens hun optreden in De Casino, Sint-Niklaas (2021) hier .
Hun album 'Out of Place ' kwam uit, die de jeugdperikelen niet vergeet van een volwassen geworden duo.
Het duo zingt over het anders-zijn in een wereld, die niet altijd wil of kan begrijpen. Elke song heeft zijn verhaal, zijn emotie , zijn raakpunt. Het is een persoonlijk album die sombere gedachten uitstraalt , maar evenzeer energie put, om er tegenaan te gaan en dus een boodschap van positivisme biedt, een gemeende trip, die ons in de ziel weet te raken. Elk van ons kan zich vinden in wat het duo ons tekstueel en muzikaal weet aan te bieden.
Tracklist: Intro (0:47) Daughter (3:23) Clutter (2:47) How Bad Could It Be (3:08) Colder (4:34) Nothing New (4:57) Words (2:58) Pale Face (3:30) Bathroom Floor (3:30) Stubborn Mind (3:00) The Balance (4:02) What Happens in Your Brain (3:32)
De in New York gevestigde trompettist en componist Itamar Borochov presenteerde dit najaar ‘Arba’ (Hebreeuws voor "vier"), zijn vierde album als leider en zijn eerste voor Dave Douglas' prestigieuze Greenleaf Music label. Hij laat zich hierbij omringen door volgende muzikanten, pianist Rob Clearfield, bassist Rick Rosato en drummer Jay Sawyer. Eén voor één virtuozen die het magische trompetspel van de talentvolle Itamar Borochov perfect aanvoelen.
Op het bedwelmende “Abraham” krijg je al een tip van de sluier, jazz en Oosterse muziek zijn hier de basis. Het sublieme pianospel van Rob Clearfield komt op het voorplan zondermeer. Maar elk instrument vindt wel zijn weg, de veelkleurige drumpartijen van Jay Sawyer en de warme baslijnen van Rick Rosato . Naast de instrumentatie zorgen de vocals op o.m. “Ya Sabbi” voor een intens Oosters sfeertje en doet ons wegdromen. Een meerwaarde. Mooi.
'Arba' is een plaat waarop de jazz liefhebber nieuwe dingen kan ontdekken, naast de culturen die elkaar zachtmoedig vinden; eentje die intrigeert, “What Broke You' to 'Wabisabi”.Een groot deel van het album is gekenmerkt van gematigd klinkend materiaal.
"Bayat Blues" is een levendige folkmelodie waarbij de trompet, hobbelig weg, van Borochov overheen raast. Clearfield brengt blues en soul samen in een mooie solo, waarna het weer verschuift naar meer jazz groove. Het gezelschap zorgt dus voor voldoende variatie.
“Who Shall Grand me Flight” en het afsluitende “Farewell” zijn beeldend, zinnenprikkelend en intimistisch …
Itamar Borochov heeft een origineel plaatje die de verbinding maakt tussen jazz en de Oosterse culturen. Fijnzinnig plaatje dus!
Abraham 07:10 Dirge 07:06 Ya Sahbi 06:29 What Broke You? 04:44 Wabisabi 04:21 Bayat Blues 05:01 Truth 04:54 Who Shall Grant Me Flight 02:14 Farewell 06:16
We citeren eerst: "ID:entity, het eerste soloalbum, biedt een diepe en intense introspectie - zowel muzikaal als menselijk - in de wereld van pianist en componist Arthur Possing. Het singer-songwriter format heeft altijd een impact gehad op de artiest en de essentie van liedjes is de essentiële leidraad geweest voor deze nieuwe plaat. Door gebruik te maken van meerdere pianostructuren creëert Arthur een zeer persoonlijk en intiem universum, waarbij hij originelen combineert met covers van invloedrijke songs en vrije improvisatie."
Na 'Four Years' en 'Natural Flow', twee albums met zijn jazzkwartet, valt de Luxemburgse pianist Arthur Possing met zijn solo plaat ook op. Het pianospel van intimiteit, tederheid en warmte staat voorop, om dan over te gaan naar een uitbarsting. Arthur Possing doet het allemaal op zijn eentje op piano, wat een totaalsound …
Arthur Possing vindt het evenwicht tussen uitgebalanceerde ballads en uptempo’s, met aangename verrassingen en wendingen, zoals “Folk song”.
Een reeks nummers wordt gevolgd door een 'interlude' wat dan een andere wending biedt binnen de sound. Ook hier een totaalbeleven en de ervaring van een filmisch karakter in 'ID. Entity'.
Tracklist: The Essence Of Joy - Seven Days - Midnight Light - Interlude #1 - Folk Song - Interlude #2 - Fields Of Gold - Interlude #3 - Val Pellice - Startin' - Cinematic - Interlude #4 - Beatriz
![[RE]FLEKT](/media/k2/items/cache/735faf45efc52abfc82733e07cd88f73_S.jpg?t=20231125_150419)
Dock In Absolute is een jazztrio van het Groothertogdom Luxemburg. De meeste van hun composities komen van Jean-Philippe Koch, de pianist van dit indrukwekkend drietal. David Kintziger op bas en Nate Wong op drums zijn de metgezellen die al een impressionante trip in de muziekscene hebben. In de songs weerklinken invloeden van klassieke muziek, rock en progressieve jazz. ‘(RE)FLEKT’ is de derde plaat.
“Heartbeat”, letterlijk eindigend met een kloppende hartje, geeft goed weer met wat te maken hebben. We gaan alle richtingen uit tussen klassiek en jazz. Het is iets aparts en unieks.
Het trio is sterk op elkaar ingespeeld en elk instrument is even belangvol. Het totaalconcept telt hier en maakt deze ‘(RE)FLEKT’ zo bijzonder.
“Swell” en “Tears for peace” zijn overtuigende klassieke stukken in golvende bewegingen en tempowissels.
Ze gaan speels om met allerhande stijlen. Het is een scherp klinkend trio, dit Dock in Absolute; het kan verfijnd , intiem als snedig, gedreven zijn. Die variatie en wisseling maakt het allemaal spannend en boeiend, luister verder maar naar “Rise in the East”, “Fragnolia” en “Kintsugi”, als mooie afsluiter.
Dock In Absolute weet dus duidelijk een brug te slaan tussen jazz en klassieke muziek.
Tracklist: Heartbeat 5:39 In Your Steps 6:25 Rolling 4:23 Interstice 5:57 Swell 4:36 Tears For Peace 7:10 Ascension 7:10 Sofia 6:00 Rise In The East 4:22 Fragnolia 5:38 Kintsugi 3:34
We volgen Powerstroke al sinds de beginjaren, zowel live als op plaat wist de band ons steeds te overtuigen. Wat de band zo bijzonder maakt, is dat ze steeds zichzelf heruitvinden en nooit lang blijven hangen in één of andere stijl. Het meest kenmerkende aan hun laatste release 'Diamonds Made of Scars' is het veelzijdige karakter.
Het begint al met “Back to Square One” een song vol power en vuurkracht. Maar even goed kan Powerstroke je op intieme wijze kippenvel bezorgen, zoals op “Hunter”. Ze laten hun donker kantje horen op “Read My Lips” en “Billion Dollar Man”. Ze stappen over naar meer thrash metal op “Eyes wide open” , maar ook hier komen nog andere wat donkere stijlen om de hoek kijken. Steeds weet Powerstroke een zekere spanning op te bouwen.
Kortom, op deze band een label kleven is moeilijk … Ze doen hun eigen ding zonder te vervallen in een chaotische brij. Verder zijn we onder de indruk van een razendsnelle waanzinnige song als “Shotgirl” en “Drown Your Hopes in Better sorrow”.
Een meesterwerkje, nu nog die verdiende internationale erkenning …
Tracklist: Back to Square One (3:44) Hunter (3:36) Siren Call (4:18) Ultimate Power (3:50) Show Me a Sign (3:32) Read My Lips (3:57) Billion Dollar Man (4:40) Eyes Wide Open (4:34) Shotgirl (4:38) The Gentle Art of Making Enemies (3:36) Drown Your Hopes in Better Sorrow (3:34)
Remy Van Kesteren is een veelzijdige, Jonge harp virtuoos. Hij heeft nieuw werk uit, 'Muses'. Hij liet zich inspireren door de negen Muzen uit de oude Griekse Mythologie.
We hadden nog een fijn gesprek met Remy nav deze release.
We waren ook aanwezig in een goed gevulde AB Club. Hij wist ons te begeesteren, te betoveren met z'n magische harpklank, wat een zinnenprikkelende trip dus … Live .
De plaat is een brug tussen klassiek en pop. Hierbij vertelt Remy een verhaal en prikkelt hij de fantasie. De luisteraar heeft de ruimte zelf het verhaal in te vullen. Er zijn ingetogen momenten, de sound breed crescendo-wijs opengetrokken en er zijn experimentjes. Muzikaal Lekker wegdromen met donderslagen . Een totaalbeleving, die ons telkens weet te raken.
Het is dus een fantasieprikkelende plaat waabij Remy Van Kesteren het harpspel centraal plaatst binnen die pop en klassiek.
Wat een klankenspectrum, met een verhaal die tot de verbeelding spreekt …
Tracks: dawn chorus 04:12 daydreaming 05:14 avril 14th 02:07 alberto balsalm 03:16 perth 03:09 crown 05:44 gnossienne no. 3 04:09 isolated system 04:07 small memory 02:20 largo (sonatina in f sharp minor, op. 67/1: II. largo) 04:43
Klassiek
Harp/klassiek/experimenteel
Muses
Remy Van Kesteren
Robert Jon & The Wreck-crew, afkomstig uit het Zuidelijk deel van de Amerikaanse staat California, zijn inmiddels al weer toe aan hun zevende studio-album. ‘Ride Into The Light’ verscheen via het nagelnieuwe label Journeyman Records van top-gitarist Joe Bonamassa. Met zijn kompaan Josh Smith (Marc Broussard, Eric Gales, Joanne Shaw Taylor) deed hij ook een deel van het productie-werk, naast legendarische namen Don Was (John Mayer, Bonnie Raitt), Dave Cobb (Brandi Carlile, Chris Stapleton) en Kevin Shirley (Iron Maiden, The Black Crowes).
Daarnaast werkte de band samen met bekende songschrijvers als Charlie Starr, Tom Hambridge en Ian Cullen. Ze werden dus omringd door een All Stars-ensemble en dat vertaalt zich: 'the resulting album finds the band reaching a new level of musicianship and songwriting prowess, delivering a fresh take on southern rock and roll, with catchy melodic Americana tunes and bluesy riff-driven sing-along roots rock songs, while evoking classic '70s bands. It's packed with blistering blues-rock and sun-soaked Americana ballads, and it is as high-octane as it is soul-stirring, proving that good-old feelgood rock and roll - with soaring guitar leads, boogying grooves and rich vocal harmonies - is still thriving in 2023'.
'Ride into the Light' is een aanstekelijke, lekkere (bluesy) klinkende plaat, met een rits happy tunes, luister maar naar “Pain No More”, “Who Can Love You” en “Come At Me”. Een toegankelijke sound, met een gevoel van welbehagen.
'Robert Jon & The Wreck zijn virtuozen, die een speelse, verslavende invloed uitoefenen op de uptempo als de meer intiemere nummers. Wat een variatie. “Bring me back home again” als de titelsong “Ride into the light” zijn nog zo’n fijn pareltjes.
De plaat is een live ervaren van pakkend en aanstekelijk materiaal. Op een podium komt het letterlijk tot leven.
Tracklist: 1 Pain No More 2 Who Can Love You 3 Come At Me 4 One Of A Kind 5 Bring Me Back Home Again 6 West Coast Eyes 7 Don't Look Down 8 Ride Into The Light
De Amerikaanse country-diva Amanda Shires en wijlen pianiste en zangeres Bobbie Nelson hebben hun krachten gebundeld om samen te werken aan "Loving You". Het album werd in 2021, ongeveer een jaar voor Bobbie's overlijden op 91 jarige leeftijd, in de Arlyn Studios (Austin, Texas) opgenomen. Deze studio is mede-eigendom van Willie Nelson's zoon Freddy Fletcher, die op dit album ook een aantal drumpartijen voor z'n rekening nam.
Country-legende Willie is de jongere broer van Bobbie, die haar muzikale loopbaan al in de jaren '40 van de vorige eeuw begon. In de jaren '70 trad ze toe tot Willie Nelson's Family Band. Samen brachten ze in 2016 het tribute-album ‘Summertime: Willie Nelson Sings Gershwin’ uit ; deze titelsong staat ook op dit album, 'in a new aching, emotive and stirring rendition', met een vocale bijdrage van Willie.
Daarnaast staan op het album ‘Loving You’ nog 8 andere cover-songs, 'which Bobbie Nelson and Amanda Shires played and treasured their entire lives and are meant to pay respect to and are a reflection of the life and music of Bobbie', en een nieuwe versie van Bobbie Nelson's eigen titel-track "Loving You".
‘Loving You’ is een reflectie op het leven en de muziek van Bobbie Nelson", zegt Grammy-winnende zangeres, songwriter en multi-instrumentaliste Amanda Shires. Shires' missie bij het maken van 'Loving You' is om respect te tonen aan de enige vrouw die ze in een band zag werken en een carrière als sideman nastreefde. "Ik zag Bobbie voor het eerst spelen toen ik 16 was op een festival in Texas waar ik opgroeide," legt ze uit. "Veel van mijn muzikaal pad leek mogelijk omdat ik op jonge leeftijd een vrouw zag werken en een carrière in de muziek zag maken, en die vrouw was Bobbie Nelson." En dat komt ook muzikaal en vocaal tot uiting op deze intieme en enorm fantasieprikkelende plaat waar het duo door muziek en woord, een verhaal vertelt dat steeds gevoelige snaren raakt.
De heldere stem van Amanda en de muzikale omlijsting die je wegvoert naar het Hemelse paradijs, zorgen voor kippenvel. Op elke song voel je de emoties. Want ondanks de pijn die sommige songs uitstralen, biedt deze emo-rollercoaster ook een positieve kijk op het leven …
Kortom, het is een prachtige parel.
Tracklist: Waltz Across Texas 02:47 Always On My Mind 03:54 Old Fashioned Love 03:15 Summertime (Feat. Willie Nelson) 04:05 Angel Flying Too Close To The Ground 02:49 Dream A Little Dream Of Me 02:38 Tempted And Tried 03:25 La Paloma 04:10 Loving You 03:26 Over The Rainbow 04:06
Sing-songwriting/country/roots
Loving You
Amanda Shires & Bobbie Nelson
Nederlands 
Français 
