Jerry Lee Lewis, één van de laatste rock'n'roll iconen die nog levend rondlopen op deze aardbol, heeft een nieuwe plaat gemaakt met een meer dan indrukwekkende lijst aan gastmuzikanten. De groten der aarde spelen hier op mee. Wat dacht u van Jimmy Page, Mick Jagger, Keith Richards, Bruce Springsteen, Neil Young, BB King, Eric Clapton, Buddy Guy, John Fogerty, Robbie Robertson, Ringo Starr en nog een hele rits anderen. En ondanks al deze professionals klinkt de plaat hoegenaamd niet te proper of afgelikt (wat wel eens het geval is met Amerikaanse artiesten op leeftijd) maar integendeel echt en fris, en dit voor een rocker die de 70 al voorbij is. Hoedje af.

Samen met zijn buddies reist Jerry Lee Lewis hier doorheen de wereld van rock'n'roll, blues en country. De meeste songs zijn van de hand van bovenstaande grootheden en Jerry Lee neemt op elk van deze nummers de vocals voor zijn rekening en uiteraard ook de magistrale en steeds flitsende pianoloops.

Deze plaat steekt heel toepasselijk van wal met ?rock'n'roll?, de Led Zeppelin song waar Jimmy Page en Jerry Lee een bruisend potje rock'n'roll van maken. Ook Springsteen levert met zijn eigen ?Pink Cadillac? een sterk staaltje af in het bijzijn van de grootmeester.

Neil Young brengt met ?You don't have to go? een prachtige blues en John Fogerty blaast zijn klassieker ?Travelin' band? samen met een alweer sterk op dreef zijnde Jerry Lee nieuw leven in. De song bruist en spettert als nooit tevoren. Ringo Starr rockt de pannen van het dak op ?Sweet little sixteen? en Kid Rock mag meedoen op een verrukkelijke versie van de stones- klassieker ?Honky tonk woman?. Met Little Richard is ook een generatiegenoot van de partij, de twee oudjes nemen met verve de Beatles kraker ?I saw her standing there' onder handen. ?Hadacal boogie? met Buddy Guy is het perfecte huwelijk tussen de snijdende gitaar van Guy en de spetterende piano van Jerry Lee.

De plaat is met zijn 66 minuten wel een beetje te lang en er staan ook een paar melige country nummers op (de bijdragen van Rod Stewart, Willie Nelson, Don Henley en Toby Keith hadden hier niet gemoeten) maar de eindbalans is overtuigend positief. Een heuse prestatie voor zo'n ouwe knar.