The Fall: Voer voor oude punkers.
The Fall, tijdsgenoten van Joy Division is een punkrockband uit Manchester, waarvan de persoonlijke vriend van Nick Cave  Mark.E Smith de onbetwiste leider is. De groep bestaat sinds 1976 in wisselende bezetting en heeft inmiddels tientallen albums uitgebracht.
Ze gebruiken nog steeds het oeroude concept: niet kunnen spelen, dus maximaal twee akkoorden per nummer – er staat zelfs eentje op met één akkoord -, lofi-sound en een zanger die eerder declameert dan zingt. Hij meet zich ook hier een pseudo-intellectueel cachet aan door teksten en woorden te debiteren waarvan wij niet eens meer wisten dat ze nog bestonden. Dit alles vervaagt in een achtergrond van een strak en repetitief rockgeluid.
Van The Fall zijn ongeveer een 80 ongeveer dezelfde albums uitgebracht (met uitzondering van electronica-invloeden tijdens de ‘Madchester scene’).
Met ‘Reformation post TLC’ is dat ook niet anders. Eigenlijk hoor je een dertien tal varianten op het alom gekende Roadrunner van Jonathan Richman & The Modern Lovers, een song die iedere punker nog altijd benijdt omdat er slechts twee akkoorden zijn en de song inhoudsloos is, doch een grote openbaring meent te zijn van wat de juiste punkattitude is.
Mijn verlangen is groot om deze knarren eens live aan het werk te zien, maar ook op dat vlak geniet de immer wispelturige Smith een slechte reputatie. Misschien word deze prille vijftiger wat milder,alhoewel dit niet te horen is op Reformation.
Reformation Post TLC
Over! Over! / Reformation! / Fall Sound / White Line Fever / Insult Song / My Door Is Never / Coach And Horses / The Usher / The Wright Stuff / Scenario / Das Boat / The Bad Stuff / Systematic Abuse / Outro.