Het trio Gahan, Fletcher en Gore zijn pioniers van de ’80’s electro/synthpop; een handvol wereldhits van in onze jeugdjaren zijn in ons geheugen gegrift als “I just can’t get enough”, “Everything counts”, “People are people”, “Master & servant”, “Blasphemous rumours”, … In de jaren ’90 evolueerden ze naar een gelaagder geluidsdecor, eigen geworden dreigende en twinkelende elektronica, bleeps en gitaarloops. Songs die een bredere aanpak lieten horen en niet gefixeerd zijn op een dreunende, swingende electrobeat.
’Sounds of the Universe’ klinkt minder donker dan de voorgaande platen en heeft met “Wrong”, “Peace” en “Miles away/the truth” drie potentiële hits klaar. De andere songs zitten ingenieus in elkaar binnen het vertrouwde DM concept van sfeervol broeierige luistersongs. We vinden ook een paar synthballads terug, “Little soul”, “Come back”, “Perfect” en “Corrupt” die de cd op innemende wijze besluit. Maar er is ook een keerzijde …het trio slaat af en toe de bal mis door enkele niemandalletjes “Fragile tension” en “Jezebel”.
Maar soit, Depeche Mode heeft geen behoefte om nog electroknallers te produceren. Ze weten met de huidige stijl een breed publiek aan te spreken en boeken nog steeds positieve resultaten na ruim 25 jaar…