Met het in 2010 uitgebrachte ‘My father will guide me up a rope to the sky’ kwamen ze terug na een stilte van meer dan 10 jaar en meteen bleek dat ze nog niets van hun duistere krachten hadden ingeboet.
Met ‘The Seer’ hebben ze ook nu weer een hoogst indrukwekkend epos gesmeed, het is een weinig hapklare brok geworden die maar liefst 120 minuten uw brein teistert. Neem er uw tijd voor, dit is niet bepaald easy listening. Als u gewoon bent om naar plaatjes van Coldplay, Kings Of Leon of Linkin Park te luisteren, haak dan maar meteen af.
Zo draaft de titeltrack maar liefst 32 angstaanjagende minuten door en blijven de onweerswolken de ganse tijd als gieren boven de song hangen. Of wat te denken van ‘A piece of the sky’ dat begint met twee minuten regengekletter gevolgd door nog eens een tergend lange aanhoudende dreiging van bloedende instrumenten die elke vorm van ritme schuwen om pas na 10 minuten om te schakelen naar wat we voorzichtigheidshalve een song zouden durven noemen.
 “93 Ave. B Blues” is niets minder dan een wandeling door een spookhuis en “Avatar” is een bezwerende brok onheil. Om toch nog eens wat beter te kunnen ademhalen wordt bij wijze van verpozing een iets rustiger weiland betreden met de mijmeringen “The daughter brings the water” en “Song for a warrior” (met een prachtige Karen O als vertolker van de zwanenzang).
Wie de 120 minuten van ‘The Seer’ in één ruk kan uitzitten zal er verward, begeesterd en verweesd uitkomen, doch alweer een ervaring rijker, één die nergens thuis te brengen is.

Onze tip : Ga ergens in een godvergeten gat, kilometers weg van de bewoonde wereld, een ouwe vervallen Middeleeuwse burcht opzoeken, begeef u naar de diepste kerkers van het lugubere gebouw, ga daar in je eentje op de kille grond zitten en jaag ‘The Seer’ loeihard door uw koptelefoon. De tijd van uw leven. En als je daar Michael Gira tegenkomt, doe hem de groeten.
Huiveringwekkende plaat.