Dean Wareham is al ruim 25 jaar bezig . Wie precies?! Hij stond  eerst aan de bron van de indie scene eind de jaren 80 met Galaxie 500, met een dromerige, sfeervolle, fris tintelende, intrigerende sound (albums: ‘Today’, On Fire’ en ‘This is our music’) en een neuzelende stem, in de voetsporen van een VU , The Feelies en The Chills. Samen met 11th Dream Day, Yo La Tengo en het Nederlandse The Serenes waren zij toch bepalend in die jaren.
Met Luna behield hij deels die poppy  sound , met een licht psychedelische inslag , maar gaandeweg werd het materiaal algemeen minder spannend. Ook onder Dean & Britta (Phillips) , zijn vrouw en bassiste , hadden ze die kenmerkende indiesound .
En dan hop , hebben we nu de eerste echte soloplaat , waarop  natuurlijk ook zijn vrouw aan meehielp; hij deed beroep op Jim James van My Morning Jacket, die instond voor de productie.
We hebben hier een reeks dromerige, broeierige indie songs, die kunnen tippen aan het vroegere werk als “ The dancer disappears”, “I can only give my all” en “Babes in the wood”. Ze zitten goed in elkaar en de opbouwende , repetitieve ritmiek is net dat unieke aan Wareham’s sound .
Daarnaast hebben we ook een reeks sfeervollere nummers , die spaarzamer zijn als “Beat the devil” en “Heartless people” , die op zich wel goed zijn , maar minder plakken.
Niettemin , dit is een goed solodebuut  van iemand die al een interessante muzikale carrière achter zich heeft . Te koesteren alvast!