Met het behalen van een finaleplaats in Humo’s Rockrally bereikte Amatorski in 2010 een ruimer publiek. Hoewel ze toen niet met een medaille naar huis gingen (School Is Cool mocht op het hoogste schavotje plaatsnemen), was meteen duidelijk dat dit een groepje was om te blijven volgen en dat mogelijks hoge ogen kon gooien. En inderdaad, met de tijdens hetzelfde jaar uitgebrachte EP ‘Same Stars We Shared’ was het al meteen raak, niet in het minst door de single « Come Home » die niet van de radio weg te denken was en die ook opdook in reclamefilmpjes.

Intussen zijn we vier jaar later en zopas werd met ‘From Clay To Figures’ hun tweede volwaardige album wereldkundig gemaakt. En het is een prachtig werkstukje geworden. 
De titel ‘From Clay To Figures’ blijkt om diverse redenen volledig de lading te dekken. Er wordt namelijk verwezen naar een overgang, een groei- en ontwikkelingsproces zonder dat de veranderingen materialistisch en de eindfase definieerbaar hoeven te zijn. Welnu, transformaties gingen de nieuwe plaat zeker en vast vooraf.

Zo is anno 2014 de kern van Amatorski eigenlijk herleid tot een duo, zijnde Inne Eysermans en Sebastiaan Van den Branden. Hilke Ros spitst zich voortaan toe op het management van de groep en houdt het podium voor bekeken terwijl Christophe Claeys live opnieuw de drummer wordt i.p.v. Laurens Van Bouwelen. 
Maar ook met het geluid werd op een sculpturale manier omgegaan. Reeds vanaf de eerste beluistering van ‘From Clay To Figures’ valt op hoe er werd gekneed, overtollige ballast weggegooid en sommige oneffenheden weggestreken zodat enkel het puurste en meest verfijnde werd overgehouden. Het eindresultaat getuigt van ambachtelijke vaardigheid en staat ver weg van massaproductie.

Deze plaat werd namelijk stukje bij stukje – en dat mag letterlijk genomen worden – opgebouwd. Na een intensieve periode van componeren van enkele soundtracks (zie de stille film ‘Impatience’, de documentairereeks ‘1 Op 10’ en de nog te verschijnen Nederlandse film ‘In Jouw Naam’) vond Inne Eysermans de tijd rijp om zich afzonderen en aldus opnieuw inspiratie op te doen. Vanuit New York, Denemarken, Hamburg en Amsterdam ging ze aan de slag met het schrijven en construeren van nieuwe nummers en stuurde de nog ruwe ideeën en concepten door naar Sebastiaan die het aangereikte materiaal thuis verder uitbouwde. Voor zover mogelijk kwam de groep zowat éénmaal per week samen om te experimenteren. Ook de fans werden interactief betrokken bij het productieproces. Via een unlock website kon men geluidsfragmentjes aanklikken en hoe meer er werd gedeeld, hoe meer het album zich openbaarde. Ook kon men via een basistool eigen versies van een nummers maken. Daarmee kreeg hun multimediaproject ‘Deleting Borders’ een vervolg.
De voor de groep nieuwe manier van werken heeft ervoor gezorgd dat – hoe summier soms ook – de inbreng van bepaalde extra instrumenten andere accenten legt binnen individuele  nummers en de gelaagdheid ervan doen toenemen. « Wild Birds » krijgt extra vleugeltjes  door toevoeging van belletjes op het einde, « Unknown » wordt weemoediger en donkerder door de injectie van blaasinstrumenten in de subtiele elektronica en bij « Fragment » slaagt een lome dubby basgitaar erin om het nummer geheel naar eigen hand te zetten. Anderzijds krijgt globaal bekeken het fragmentarische niet de bovenhand. De 13 songs vormen mede door de ervaring van het duo Eysermans - Van den Branden, één harmonieus geheel.
Ook qua muziekstijlen heeft Amatorski zich deze keer heruitgevonden waarmee ze nog maar eens aantonen nooit enige uitdaging uit de weg te gaan. Verdwenen zijn het nostalgische, lo-fi klinkende retrogeluid van de EP en de kille tot ijzige triphop van voorganger ‘TBC’. In de plaats is er heel wat warme elektronica gekomen die afgewisseld met piano of vintage orgel, veelal bijzonder organisch klinkt.

‘From Clay To Figures’ is dan ook een gevoelsmatige en persoonlijke plaat geworden. Dit wordt nog versterkt door de zang van Inne Eysermans. Waar haar vocalen op ‘TBC’ nog enigszins ingekapseld zaten binnen de instrumentatie, worden deze nu veel meer naar het voorplan gebracht. Haar stem klink meer zelfverzekerd maar tegelijk ook erg broos en delicaat omdat men deze bij het afmixen ietwat ruw en natuurlijk gehouden heeft. Hierdoor klinken de nummers directer en winnen ze aan impact. Duidelijke voorbeelden hiervan vormen « U-Turn » dat klinkt alsof het in één enkele opname live opgenomen is en « Tiny Bird » (reeds in 2012 in een andere versie op de compilatie ‘Te Gek!? 5’ terug te vinden) dat tekstueel en mede door de bijna fluisterende stem van Inne Eysermans, ook muzikaal van een dusdanige tederheid is dat het moeilijk is om bij het aanhoren geen krop in de keel te krijgen.   
Deze directe aanpak vormt een perfecte cohesie met het filmisch en dromerige karakter van de nummers. Want dat is ook nu weer overvloedig aan te treffen is en zelfs uitgebreid (hun zonet vermelde bijdragen aan films en documentaires zal daar niet vreemd aan zijn). Iedere song roept telkens nieuwe stemmingen of beelden op. Zo verwijzen « Hudson » « How Are You? » en « Warszawa » elk op hun eigen, al dan niet imaginaire manier naar landschappen en bij iedere beluistering kunnen er wisselende taferelen voor de geest gehaald worden. En dat is nu net één van de cruciale betrachtingen van Amatorksi: er nauwlettend op toezien dat hun muziek ruimte laat voor verbeeldingskracht.  

In menige interviews of gesprekken halen Inne Eysermans en Sebastiaan Van den Branden o.m. Bibio, Thom Yorke en vooral Damon Albarn als belangrijke inspiratiebron aan en zijn ze erg gecharmeerd geraakt door het Warp-label (wat zich o.m. vertaalt in het korte, instrumentale « +=+=+=+=+=+=+=+=+ »). 
Anderzijds mag ‘From Clay To Figures’ beschouwd worden als verplicht voer voor wie behept is met Scandinavische artiesten als Sigur Rós, Ólafur Arnalds, Efterklang en Múm. Ook kunnen er verwijzingen naar The xx gemaakt worden tijdens de samenzang tussen Inne Eysermans en Sebastiaan Van den Branden en met « She Became A Ballerina » blijft er ook ruimte voor postrock.

Maar bovenal bevat hun tweede album voldoende eigen(zinnig)heid om op zich te staan en onderstrepen Amatorski hiermee nogmaals dat de Belgische voedingsbodem de jongste jaren wel onuitputtelijk lijkt te zijn voor talentrijke muzikanten.
‘From Clay To Figures’ staat bol van de subtiliteit en is het meest volwassene dat de groep tot dusver heeft uitgebracht en hoewel ‘Amatorski’ in het Pools ‘amateurisme’ betekent, heeft de groep deze fase al ver achter zich gelaten. Het volledige plaatje klopt en over de teksten, de muziek, het artwork en video’s (mooi in beeld gebracht door het in Londen residerende duo Gus en Stella) werd in zijn totaliteit heel goed nagedacht. ‘From Clay To Figures’ ontleent zich het best tot luisterbeurten ’s nachts en is er eentje om te koesteren, te omhelzen en te aaien maar vooral om er veel naar te luisteren.

Nu maar hopen dat ook het buitenland dit oppikt. De Britse krant The Guardian deed alvast haar duit in het zakje doordat ze uitdrukkelijk aan de groep heeft gevraagd om de exclusieve première van de eerste singel « Hudson » te mogen doen. Laat dit het vertrekpunt zijn voor zoveel extra moois, temeer omdat deze groep het ook verdient. Want toen we het genoegen hadden hen in aanloop van de komende tournee tijdens een private showcase te spreken, viel opnieuw op hoe bescheiden het duo telkens blijft, ook al hebben ze een juweel van een plaat afgeleverd. Het siert hen nog meer.