Human Incognito, het nieuwe album van Arno, borduurt verder op de weg die le plus beau ingeslagen was met 4French Bazaar’ in 2004. Net als op het vorige album, ‘Future Vintage’ uit 2012, zat John Parish (PJ Harvey, Thou) deze keer als producer mee achter de knoppen. Hij zet deze keer de rauwe en doorleefde stem van Arno centraal in de mix en laat de muzikanten daarrond schilderen in voorzichtige pasteltinten.
‘Human Incognito’ laat een Arno horen die zich bij het begin al lijkt te verontschuldigen dat deze plaat geen hoogvlieger zal worden, al is dat nergens voor nodig. Opener en eerste single “I’m Just An Old Motherfucker” zet meteen de toon: teksten die Frans en Engels door elkaar haspelen, een heel gezapig tempo dat schippert tussen blues en chanson en mijmeringen over vroeger, over drinken en over de (verloren) liefde. Enkele raak gezette melancholische blazers kleuren sommige songs in als Tom Waits of Elbow.
Met de meer uptempo nummers en hoekige ritmes als in “Please Exist” en “Never Trouble Trouble” komt Arno wel heel dicht in de buurt van zijn vroegere werk met TC Matic. Ook “Now She Likes Boys” (over impotentie) en “Une Chanson Absurde” (over zijn hond) houden het tempo relatief hoog en zorgen voor voldoende afwisseling op het album.
“Je veux vivre dans un monde sans cholestérol avec un overdose de rock’n’roll”, zingt Arno in “Je Veux Vivre”.
Een overdosis rock’n’roll is ‘Human Incognito’ niet, maar er zit wel voldoende kwaliteit in om Arno nog een paar jaar langer als godfather van de Belgische rock op de kaart te houden.