De vierde plaat al van Band Of Skulls, maar het ziet er zo naar uit dat ze steeds verder afdwalen van het niveau van dat wervelende debuut ‘Baby Darling Doll Face Honey’, een plaat die rockte als een losgelagen tiet.
Met opener “Black Magic” lijkt het nog wel te gaan lukken, maar de halfbakken glamrock van “Back Of Beyond” heeft maar weinig om het lijf en ook andere pogingen om een nieuwe richting in te slaan lopen op een sisser uit. De lauwe Duran Duran- pop van “Bodies” ruikt naar bedorven vis en de funkuitstapjes die we horen op “So Good” en “Erounds” komen er maar wat slapjes uit. De titelsong is een geforceerde poging tot Britpop maar gaat volledig op zijn bek en “Something” lijkt wel een afleggertje van de betreurde Prince, eentje van het soort die hij zelf nooit zou durven releasen hebben. “This Is My Fix” is een moedige poging om de dansspieren in gang te zetten, wat hier zelfs deels lukt, maar iets meer vet tussen de funk zou wonderen gedaan hebben.
Onrustwekkend is dat de songs die nog het meest de rauwe en pittige sound van de originele Band Of Skulls benaderen (“Little Mamma” en “Embers”) ook maar als lauwe doorslagjes klinken van de stevige rockers die op hun veelbelovende debuut het mooie weer maakten.
Op ‘By Default’ lijkt Band Of Skulls te worstelen met een knoert van een identiteitscrisis. Ze weten dat ze niet eeuwig kunnen blijven doorbomen op hun aan Black Keys en White Stripes gelieerde sound, maar het twijfelachtige alternatief dat ze hier aanbieden is ook niet echt iets om op verder te bouwen. Een reanimatie dringt zich op.