Twintig jaar na het debuut worden we nog steeds overweldigd door Sophia , het alter-ego van Robin Proper-Sheppard . De romanticus met een pessimistische stem komt opnieuw voor de dag met een sterke , schone tijdloze plaat , eentje van mistroostige herfstmuziek, die intieme pracht en extravertie samenbrengt. Het zijn muzikale werelden van ingenomen, breekbare , desolate songs getriggerd aan een twinkelende , stuwende , hitsende , onrustige ritmiek van drums en crescendo opbouwende , gierende , sch(e) urende gitaren; een knetterende feedback, een herdefiniëring van postrock, waaroverheen z’n weemoedige vocals zweven .
De bitterzoete romantiek van Sophia wordt gebundeld met de late80s –mid90s van Swans (remember de platen ‘Children of God’, ‘The burning world’, ‘White light from the mouth of infinity’ en ‘Love of life’) en z’n eerste voorliefde God Machine (twee platen maar uitgebracht, opgeheven uit respect na de plotse dood van bassist Jimmy Fernandez).
“Resisting”, “St. Tropez/The hustle”  en “You say it’s allright” hebben een intense opbouw , een broeierige spanning en gaan naar een fel, snedig, gedreven , schurend geluid; het zijn ‘postrock’ stroomstoten die ons lichaam prikkelen, ’Duyster’ slowcore, die onrustig, gejaagd, dreigend , explosief klinkt. “Blame” wordt omfloerst van wavetunes en de andere nummers tekenen voor een dromerige melancholie en verlating door het gevoelig , pakkend, integere gitaarspel en -riedels .
Dit is een plaat om in te lijsten , een uniek geluid dat een zwaarmoedig sing/songwriting jasje en rockvest aangemeten krijgt …