James Blake is aan zijn derde cd toe , waar de kilte van electro en de warmte van soul dwarrelt in zijn klankenspectrum . Hij experimenteert met geluiden , het is geluidskunst geruggensteund van een tweede elektrotechneut en een drummer . Over elk geluidje is hier sterk nagedacht en het toont aan hoe sterk ze op elkaar zijn ingespeeld . Meer dan een uur lang worden we in een caleidoscoop van klanken van dromerige , onheilspellende songs gebracht .
We hebben hier een unieke trippop/postdubstep sound , een klanken- , kleurenpalet, die een aparte atmosferische trip biedt en schoonheid , weerbarstigheid samenbrengt. Dit concept wordt gelinkt aan z’n indringende , zweverige, nasale soms hoog uithalende vocals, die live kunnen geloopt worden . Knip- en plakwerk met pianoloops en vocals. Stem en instrument zijn in evenwicht .
We hebben een afwisseling van donkere, slepende, rustige voortkabbelende songs , gevoelig, innemend materiaal , af en toe aangevuld met dreunende, rollende club/dancehall beats. Elke song heeft zo z’n ‘klank’ verhaal , synths , drumcomputer, drums , piano , (geloopte) vocals beheersen de compacte , complete plaat . “Radio silence” is een bezwerende opener , die de toon zet , er zijn soulaspecten in het vurige , sobere klankenspectrum en op de single “I need a forest fire” is er het voorbestemd duet met Justin Vernon , falsetto partijen met Bon iver. Kortom , ‘The colour in anything’ is typisch James Blake- sfeer!