Het zag er aan te komen dat Grandaddy een nieuwe plaat zou uitbrengen , tien jaar nadat in 2006 de stekker er uit werd getrokken . Jason Lytle kwam even op adem , bracht twee soloplaten uit en iets met een ander bandje. In 2012 volgde een reünietoer . Deze werd door band als publiek zo warm onthaald dat Lytle en de zijnen een staartje aan breiden . De return is er nu met ‘Last place’ die de typische sympathieke Grandaddy sound nieuw leven inblaast. De catchy psychedelische ‘wegdroom’ pop is bezwerend, meeslepend , opzwepend en blijft na al die jaren overeind . Sierlijke popmelodieën , die indie , lofi , psychedelica, roots- en synthpop kruisen , gedragen door die ontroerende melancholieke zang en het kenmerkend gestoei van allerhande geluidjes .
Twaalf songs krijgen een sfeervolle , dromerige inhoud , intrigeren door de repetitieve tunes en weten op te bouwen . Fijne juweeltjes als “Way We Won’t”, “The Boat Is In The Barn”, “I Don’t Wanna Live Here Anymore” en “Evermore” meten zich moeiteloos met het vroegere werk van toppers ‘Under the western freeway’ en ‘The sophtware slump’. Op “Chek injin” wordt het gaspedaal ingedrukt . Het is dan ook het meest uptempo nummer . “Songbird son” wuift ons pianogewijs definitief uit .
De jarenlange stilte heeft Grandaddy blijkbaar goed gedaan, want de herboren band komt fris en dromerig uit de hoek. Ze hebben hier terug iets fraais uit en tekenen voor een geslaagde comeback!