Om te beginnen willen we dit even duidelijk stellen : Jimi Hendrix is de Eddy Merckx van de elektrische gitaar. Geen mens de er aan twijfelt dat hij de grootste aller tijden was en er zal nooit een betere opstaan.
Maar wij fronsen toch altijd een beetje de wenkbrauwen als men komt opzetten met alweer een ‘nieuw’ Jimi Hendrix album. Je mag niet vergeten dat Hendrix in zijn korte leven amper drie platen heeft uitgebracht. Met alle postume releases kan je ondertussen wel al een hele platenwinkel vullen, liefst in een ruimte met uitbreidingsmogelijkheden.
Een mens mag dus terecht vrezen dat er 48 jaar na de dood van Hendrix enkel maar wat kruimels zouden overblijven. Maar dat is buiten Eddie Kramer gerekend. De geluidstechnicus heeft destijds uren, dagen, nachten, maanden met Jimi in de studio gesleten en hij weet perfect in welke schuif welke opname ligt. Jimi Hendrix blijkt nu eenmaal een artiest te zijn geweest die quasi alles opnam wat hij deed, enkel toen hij moest kakken werd de bandopnemer even afgezet.
Dus, releasen die handel, dacht Eddie Kramer dan maar, iemand zal er wel beter van worden.
Naar ons weten heeft Hendrix nergens nog directe erfgenamen rondlopen, Kramer zal hier dus ongetwijfeld zelf wel een aardige stuiver aan overhouden.
Ook onze platenkast puilt uit van de postume releases, maar we vragen ons nu toch stilaan af of de schatkist ondertussen nog niet tot op de bodem is leeggeroofd. Op ‘Both Sides Of The Sky’ is het gitaargenie Hendrix immers nog maar eens in volle glorie te bewonderen, maar een pak van dat met veel poeha aangekondigde ‘nieuwe’ materiaal hebben we toch al wel eens eerder gehoord.
Wat ben je eigenlijk met de 37 ste versie van “Hear My Train Coming” ?, natuurlijk een fantastische song, maar de versie op ‘Both Sides Of The Sky’ voegt bitter weinig toe aan al deze die er zijn aan voorafgegaan. “Power Of Soul” is ook weer typisch zo’n take die weinig verschilt van alle andere uitvoeringen. Vertrouwde songs als “Lover Man”, “Steppin’ Stone” en de Muddy Waters cover “Mannish Boy” krijgen hier versnelde interpretaties mee, best wel leuk, maar echt onmisbaar zouden we die niet noemen.
Toch valt hier heus wel wat te rapen, zelfs voor de doorwinterde Hendrix fan die dacht dat ie alles al in huis had. Jimi had immers wel eens bezoek in de studio en de passanten mochten geregeld een potje komen mee jammen, en natuurlijk mocht alles op tape. Stephen Stills zingt aardig en speelt een fijn staaltje hammond orgel op zowel “$20 Fine” als op Joni Mitchell’s “Woodstock”, waarop Jimi trouwens de basgitaar beroert. Johnny Winter komt zijn gitaartrukendoos bovenhalen op “Things I Used To Do”, een straffe bluestrack en één van de redenen waarom je moet overgaan tot het aanschaffen van dit album. Met “Georgia Blues” komt er nog zo’n knappe trage blues aan met de bekoorlijke soulvolle vocals van Lonnie Youngblood.
Verder is het uiteraard alom smullen van Jimi’s gitaarvernuft. Een hoogtepunt is “Send My Love To Linda” dat heel breekbaar en fluisterend begint om dan halverwege over te gaan in een soort Blue Cheer jam. Afsluiter “Cherokee Mist” is ook absoluut de moeite, Jimi trekt hier met een vliegend tapijt naar het Oosten en laat zijn gitaar heerlijk psychedelisch uitfreaken. Deze was al eens eerder op plaat gezet, wij vinden hem terug in onze vierdelige box ‘The Jimi Hendrix Experience’ uit 2009, maar die versie had duidelijk minder tijd in de papavervelden doorgebracht.
Een pluspunt is dat al deze opnames van onberispelijke studiokwaliteit zijn, een pluim die we ook weer mogen steken op Eddie Kramer’s hoed. Iets heel anders bijvoorbeeld dan al die krakkemikkige en halfslachtige opnames die we kennen van generatiegenoten The Stooges of The Velvet Underground. Uiteraard ook steengoede muziek, maar het leek soms wel of al die tracks met een aftands cassetterecordertje waren opgenomen in de kelder van het plaatselijke wassalon.
Natuurlijk zullen de fans deze ‘Both Sides Of The Sky’ aanschaffen, hun collectie zou wel eens onvolledig kunnen zijn. Maar aan zij die Jimi Hendrix nog moeten ontdekken en niet echt weten waar te beginnen zouden wij de simpele raad geven : koop gewoon de drie studio albums waar Hendrix zelf in levende lijve bij betrokken was (‘Are You Experienced’, ‘Axis : Bold As Love’ en ‘Electric Ladyland’) en stort u nadien desgewenst op al dat formidabele live materiaal.

Voor de fans, Kramer laat weten dat het nog niet gedaan is. Het studio materiaal is zo goed als op, maar er zou nog een hele hoop live shit klaar liggen.