Toen we Belgische formatie Black Mirrors live aan het werk zagen op Desertfest 2016 schreven we daarover: '' De kruisbestuiving tussen instrumentale huzarenstukken, en de adembenemende uitstraling - zowel vocaal als wat integrerende danspassen betreft - van Marcella zorgt ervoor dat we hier een ware ontdekking doen binnen het globale, grensverleggende, blues tot garagerock gebeuren." We waren op slag verliefd op deze klasse band, en bleven hen dan ook op de voet volgen. Na hun knappe EP 'Funky Queen', die werd uitgebracht via Napalm Records, was het reikhalzend uitzien naar het daadwerkelijke debuut van een band die ondertussen tot één van onze Belgische favorieten is uitgegroeid. 'Look Into The Black Mirror' bevestigt wat we ondertussen al wisten. Black Mirrors is een ontgonnen Belgische parel die binnen de kortste keren de wereld zal veroveren, zeker weten.
Het meest bijzondere aan een band als Black Mirrors is dat je hen niet in een hokje kunt duwen. Het groovy karakter van veel nummers wordt voortdurend overgoten met funky klanken en streepjes psychedelica. Maar eveneens kom je strak rockende songs tegen die je stevig doen headbangen. Dat is de rode draad in songs als “Funky Queen”, “Inner Reality”, “Till the land Wind Blows”. Dit is allemaal een grote verdienste van de fuzzy gitaar klanken en drumsalvo's als donderslagen.
Maar, en ik hoop dat de muzikanten het me niet kwalijk nemen, het aller grootste pluspunt binnen Black Mirrors is de magische performance van zangeres Di Troia die door haar uiteenlopende vocale inbreng je enerzijds verdooft, je anderzijds bij het nekvel grijpt, en uiteindelijk verweesd doet achterblijven.
Het lijkt wel of de jongedame op de schijf haar frustraties en pijn ofwel uitschreeuwt, eerder croont of met een helder stem je hart beroert. Daardoor spreekt Black Mirrors niet alleen uiteenlopende emoties van de luisteraar aan. Hierdoor blijkt nog maar eens dat Black Mirrors een veelzijdige band is, die uiteenlopende muziekstijlen vermengt tot een hemels mooi geheel. Bluesy riffs die doen denken aan Led Zeppelin. bezwerende of eerder opzwepende geluiden en vocalen. Psychedelische songs die je doen zweven naar onaards aanvoelende oorden. Het is maar een tipje van de sluier van wat de band ons aanbiedt op dit debuut.
Besluit: Black Mirrors brengt een plaat uit die alle kleuren van de regenboog bevat. Van donker, naar wit. Van zon naar duisternis. Van paars naar geel, enz.
De band, onder leiding van een bijzonder tot de verbeelding sprekende frontvrouw, laat je alle hoeken van de kamer zien, door het brengen van een debuut dat je doorheen schudt, of net je eerder, eens onder diepe hypnose gebracht, tot gemoedsrust brengt. Ondanks de fuzz gitaarlijnen, groovy klinkende drumsalvo's, die ons zeker kunnen bekoren, is het de stem en uitstraling van Di Troia dat ons het meest over de streep trekt. Ze slaat en zalft, is vertederend of bezorgt je koude rillingen van angst. Ze schudt je dooreen of omarmt je met veel liefde en genegenheid. Zoveel kleuren van die voornoemde regenboog komen we tegen, enkel alleen maar binnen de stem en uitstraling van deze bijzondere zangeres.
Kortom. De muziek van Black Mirrors gaat letterlijk zoveel kanten uit, dat de aanhoorder van het kastje naar de muur wordt gestuurd, murw wordt geslagen, gestreeld en of moes geslagen. Een indrukwekkende gewaarwording, zoals we zelden meemaken.
Tracklist:
Nederlands 
Français 
