Voor sommige bands is het onmogelijk een boegbeeld te vervangen. Queen zonder Freddie Mercury, het zorgt voor verhitte discussies. Ook vinden veel fans dat Alice In Chains nooit meer hetzelfde zal zijn zonder de legendarische frontman Layne Staley. Volledig ongelijk kunnen de fans niet geven. Maar Alice In Chains heeft ondertussen bewezen moeilijke bladzijden te kunnen omdraaien, en knappe parels van albums uit te brengen. Vijf jaar geleden was dat al het geval met het over het algemeen goed ontvangen: 'The devil Put Dinosaurs Here'. Met zijn nieuwste schijf 'Rainier Fog' draait de band weer een nieuwe bladzijde om en bewijst na al die jaren nog heel sterk in zijn schoenen te staan.
Log, heavy tot bezwerend is de rode draad doorheen deze nieuwe schijf. Het is ook wat het paradepaardje van de uit Seattle afkomstige band. Daardoor kleurde Alice In Chains zelfs wat buiten de lijntjes van dat Grunge genre hokje waarin ze werden geduwd.
Dat blijkt anno 2018 nog steeds het geval te zijn. 'Rainier Fog' is trouwens een soort ode aan de stad Seattle. Dit terzijde.
Vanaf die opener “The One You Know” bouwt Alice in Chains een muur boordevol weemoedigheid om zich heen, zoals we dat graag horen. Jerry Cantrell speelt hierin een bijzonder grote rol met zijn meeslepende riffs die je als het ware hypnotiserend. Duvall zijn stem past perfect in het plaatje, dat merken we ook bij andere songs als “Deaf Ears”, “Blind Eyes”. Elk van de songs ademt die typische sfeer , eigen aan Alice In Chains uit waardoor zelfs de grootste criticaster over de streep zou moeten worden getrokken.
Laat één ding duidelijk zijn, Layne was onvervangbaar, en is dat nog steeds. Maar we horen een band die met respect voor het verleden begane wegen verder blijft bewandelen door parels van platen uit te brengen die aan je ribben blijven kleven, zoals alleen Alice In Chains dat kan. Dat zou voornoemde frontman - moest hij onder ons zijn - zelfs beamen daar zijn we heel zeker van.
Besluit: Alice In Chains is anno 2018 nog steeds een band die niet bij de pakken blijft zitten. Deze naar hun normen typische schijf is daar het levend voorbeeld van. De band is zelfverzekerd, en ondanks dat alles wat hetzelfde is gebleven als vroeger, heeft ze ook een hoge dosis spelplezier. En zet dit met een weemoedige, melancholische finale door middel van het zeven minuten lange sluitstuik “All I Am” nog wat meer in de verf.
Laat ons het verleden niet begraven, maar een plaats geven in ons hart, is daarbij de onderliggende boodschap.  De fans mogen deze Alice In Chains 2.0 met veel liefde omarmen. Op basis van dit heel meeslepende mooie album verdienen ze dat gewoon.

The One You Know (4:49)
Rainier Fog (5:01)
Red Giant (5:25)
Fly (5:18)
Drone (6:30)
Deaf Ears Blind Eyes (4:44)
Maybe (5:36)
So Far Under (4:33)
Never Fade (4:40)
All I Am (7:15)