Het Italiaanse Fading Rain is nog niet helemaal uit de startblokken vertrokken of ze hebben al te maken met een grote tegenslag. Zanger Pierpaolo Romanelli overleed onverwachts in januari ten gevolge van een hartinfarct. Hun debuut ‘Let The Silence Begin’ geldt dan ook als een soort testament en eerbetoon aan de zanger. Gedurende de lente van 2017 werd dit album opgenomen. En dus vlak voor de release ervan in de lente van 2018 gebeurde het noodlot. De leden willen dit album kost wat kost verspreiden ter nagedachtenis van Romanelli.
We horen hier toegankelijke postpunk en darkwave met breed uitwaaierende vocals. Die vocals geven het een beetje een episch karakter. Ook muzikaal zijn ze geëvolueerd ten opzichte van hun EP. Luister maar naar het donkere en snijdende “Collapse”. Een knalnummer. Opener “The End Is Near” is meer traditionele gothic en darkwave. De melancholiek in de stem van Romanelli trekt het nummer naar eenzame hoogtes. Wat een fijn en catchy refrein zeg. “Crystal Tears” begint met een uitgebreide en lange intro waarin een donkere, desolate sfeer wordt opgetrokken. Daarna neemt de song een andere wending qua tempo en sfeer. Met zijn lengte van bijna acht minuten kan je haast spreken van proggothic ipv progrock. Op “Until The New Sun” gloort in de verte een sprankeltje hoop.
Zo krijgen we negen van die heerlijke donkere en melancholische songs. Jammer dat ze Romanelli in de toekomst gaan moeten missen. Hij heeft een fijn stemgeluid en klankkleur. Maar de toon is gezet en Fading Rain liet weten intussen verder te gaan met een andere zanger. We hopen op een waardige opvolger die hun muziek weet te vatten en uit te dragen.
In 2015 hadden ze een fijne EP uit genaamd ‘Winter Ballads’. Hun eerste volwaardig album lost de verwachtingen die de EP in zich had volledig. Wie van melancholie, somberte en wave houdt weet weeral waar naar luisteren.