Van de doden niets dan goeds. Ook zonder dat gezegde kan niets anders dan goede dingen gezegd worden over ‘In The End’, het achtste en laatste album van de Ierse band The Cranberries. Dolores O’Riordan stierf onverwacht begin vorig jaar terwijl de band bezig was met de opnames van dit album. De band besliste om er als band mee te stoppen, maar wel nog dit album af te werken, op basis van de demoversies.
De songs op ‘In The End’ komen heel dicht in de buurt van het materiaal op de eerste twee albums van The Cranberries. Ze hebben dezelfde eenvoud van compositie en Dolores zingt bij momenten heel zacht met haar heel herkenbare stem. Knappe tracks, mooie productie van Stephen Street (die ook de eerste albums deed) en alles klinkt as vintage-Cranberries.
Hitmateriaal als “Linger” of “Zombie” staat er misschien niet op.  “Catch Me If You Can” en “Got It” zouden het als degelijke maar niet indrukwekkende single goed kunnen doen op pakweg Radio 1 of Nostalgie, maar voor de Stubru van vandaag is dit allemaal net iets te klassiek. Het zit te dicht bij de sound die in de jaren ’90 populair was. Goed nieuws voor de fans van het eerste uur, dat wel.
Fans zullen troost vinden in “All Over Now” en “In The End” en kracht putten uit “Summer Song”. Jammer dat we dit niet meer live zullen horen.
‘In The End’ is een mooi en respectvol afscheid van Dolores. Nog één keer schitteren in de schijnwerpers, nog één keer haar louterende, melancholische stem, …