Terugkeren in de tijd is iets dat ik zelden doe bij het recenseren van platen. Sommige albums verdienen echter, ook na vele maanden, de nodige aandacht, omdat ze niet worden opgemerkt door de doorsnee media binnen het metalgebeuren. We proberen zulke labels en bands dan ook in de schijnwerpers te zetten, omdat ze dat gewoon verdienen. Neem nu Automb. Deze Amerikaanse occulte blackmetalband bracht vorig jaar in oktober zijn debuut op de markt: 'Esoterica'. Een plaat die je doorheen schudt en die klinkt alsof die band al ruimschoots twintig jaar bezig is. Wat toch opmerkelijk is voor een debuut.
Dat puur kwalitatief de perfectie wordt overschreden is gezien de staat van dienst van de leden van deze band niet verwonderlijk. Want ondanks dat het over een gloednieuw project gaat, heeft ieder van de leden binnen deze band al ruimschoots zijn sporen verdiend. Zo heeft Drummer Scott Fuller al bij meerdere gerenommeerde bands zijn diensten bewezen. Hij bedient dan ook bij Automb de drumvellen alsof zijn leven ervan afhangt, verschroeiend uitpakkend tot iedereen murw geslagen in de hoek achter blijft. Ook gitarist Serge Strelsov heeft ondertussen ruimschoots zijn sporen verdiend bij meerdere bands. Ook hij tovert riffs uit zijn gitaar die recht doorheen je hart boren als vlijmscherpe zwaarden. Als kers op de taart is er die grauwe, griezelige stem van Danielle Evens, die je de uiteindelijke doodsteek toedient. De band gaat tekeer als losgeslagen demonen op een rollercoaster, die maar één richting uitgaat. De diepste putten van de Hel.
Elk van de songs, vanaf “Horned God” over “Mourned”, “Calle Of Hekate” tot “Into Nothingness”, gaat dan ook diezelfde waanzinnige weg op. Je zou kunnen stellen dat dit een minpunt kan genoemd worden. Maar door de perfecte kruisbestuiving tussen deze drie talentvolle muzikanten, met de bijzonder tot de verbeelding sprekende stem van Danielle - die klinkt als een hogepriester uit de hel, orden we echter letterlijk in een ijzeren greep gehouden, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Demonische klauwen wel te verstaan. Want die occulte aankleding, die de duistere fantasie van ons - en hopelijk ook de aanhoorder van deze plaat - prikkelt, is feitelijk nog het meest opvallende aan deze klasseschijf. Dit is de soort rauwe en dodelijke black metal waardoor we indertijd zijn gevallen voor dit genre. De schijf eindigt dan ook met een oerknal van jewelste, waarbij alle registers worden opengezet, en waarbij demonische wezens uiteindelijk de wereld overheersen. “Into Nothingness” is een titel en song die dat laatste nog wat meer in de verf zet.
Automb is een typische occulte black/deathmetalband die goed heeft begrepen hoe ze duisternis zodanig intensief kunnen doen klinken, dat je je prompt horror verhalen voor de geest haalt en de meest donkere gedachten naar boven komen. Zo intens dat je badend in het angstzweet zit te rillen op je stoel tijdens het beluisteren daarvan. Zelfs als de zon door je raam schijnt - wat tijdens het beluisteren hiervan het geval was - voelt het aan alsof eerder we in ultieme duisternis zijn aanbeland. En dat laatste trekt ons over de gehele lijn nog het meest over de streep.
Kortom, Voer dus voor de black/deathmetalfan die houdt van intensief genieten in die duisternis en daarbij graag zijn donkere fantasie de vrije loop laat.