Even leek het erop dat de nalatenschap van Rammstein zou eindigen met ‘Liebe Ist Für Alle Da” uit 2009. De Duitsers hebben hun fans tien jaar laten wachten, maar het was het waard. De vooruitgeschoven single “Deutschland” liet al het beste verhopen. “Radio” was als tweede single wat braafjes, maar met “Ausländer” als derde single schopt Rammstein opnieuw lekker keet.
Wie het hele album op de weegschaal legt, moet toegeven dat er heel wat vlees aan het been zit. Voor deze comeback had Rammstein de reputatie - al dan niet terecht - dat hun albums een paar sterke singles hadden, maar dat de andere tracks lauwe vullertjes waren. Dat telt alvast niet voor dit nieuwe, titelloze album.  “Sex” en “Tattoo” kunnen zo een volgende single worden. Met een titel als “Sex” hadden we misschien op meer gehoopt, maar het “Tattoo”-refrein ‘zeig mir deins, ich zeich dir meins’ zal rammstein vast wekenlang in De Afrekening van StuBru kamperen. “Puppe” en “Zeig Dich” hebben die allure niet, maar zijn beide om duimen en vingers bij af te likken. Op “Puppe” laat Rammstein zich op zijn hardste en rauwste horen.
De lyrics zijn vintage-Rammstein en toch heel actueel. Nationaliteit en identiteit doken eerder al vaker op, maar zijn opnieuw brandend actueel in Duitsland, Europa en de rest van de wereld. Dat ze die onderwerpen durven bekijken uit een hoek die de goegemeente als politiek niet-correct aanduidt, ook dat is niet vreemd aan de band van Lindemann. Ook (foute) liefde, verlangen en sex komen op zowat elk album van deze Duitsers aan bod. De bitterzoete ballad “Diamant” is Rammstein op zijn meest kwetsbare, breekbare wijze. “Diamant” is zo een typisch traag-groeiende klassieker. Dit jaar zullen velen nog op de fast forward-toets drukken, te traag en te melig, maar als we binnen pakweg 10 of 20 jaar kijken welke tracks van het album gecoverd worden, zal “Diamant” er zeker bij zijn.
Muzikaal is alles heel herkenbaar. ‘Tanz-metal’ is het steeds minder, maar de basis blijft een mix van luide gitaren en barokke EBM. De intro’s en arrangementen zijn heel minutieus uitgewerkt en vaak zit er ergens een knipoog naar wat mogelijk inspiratiebronnen zijn geweest. De intro van “Deutschland” doet postpunkers van boven de veertig meteen denken aan de intro van “Our Darkness” van Anne Clark. “Radio” is zowel in de titel als in de synth-stukken een ode aan Kraftwerk. “Halloman” heeft het theatrale en over-the-top-drama van de oude Alice Cooper en muzikaal en inhoudelijk alles om would be-freaks als Marilyn Manson vervroegd op pensioen te sturen.
Rammstein heeft zijn tijd genomen, maar heeft dan ook wel opnieuw een meesterwerk afgeleverd.