Iedereen kent het verhaal van Dr. Jekyll and mr. Hyde. We vonden ook de vrouwelijke versie op een Black Metal gerichte plaat. The Fifth Alliance is een Nederlandse band die in 2015 voor het eerst van zich liet horen met dat grensverleggende donker pareltje 'Death Poems'. Nu is er de ondertussen derde schijf 'The Depth Of The Darkness'. Waarbij die stelling over de hele lijn in de verf wordt gezet door de uitstraling en stem van frontvrouw Silvia Saunders
Zonder afbreuk te doen aan de instrumentale omlijsting. Want menig donkere riff, die langzaam naar omhoog kruipt tot de oorschelp is bereikt en de hersenpan uiteen spat door een overdosis intensiviteit, doet ons huiveren van angst. Silvia haar stem gaat echter van kristalhelder, weemoedig en melancholisch over naar verschroeiende screams die zo oorverdovend klinken dat je ziel in gruzelementen op de grond terechtkomt, telkens in een spookachtige en mysterieuze omkadering. De best lange duurtijd van elke song - die klokken af tussen de zeven en tien minuten - zorgen voor een spanningsveld dat traag wordt opgebouwd tot een climax die ervoor zorgt dat apocalyptische wezens iedereen op de aarde vertrappelen. Het geschreeuw van Silvia klinkt als de schreeuw van slachtoffers van menig aardverschuiving die daarop volgt.
“Black” is al een eerste, zeer gevarieerde, uppercut die waarbij langzaam wordt opgebouwd naar een zekere climax, vandaar de 'post' in dat blackmetalgebeuren. Want ook bij “Hekate” - een klepper van tien minuten - gaat het eerst de eerder trage en slome weg op, om daarna in een overdrive alle registers, zowel instrumentaal maar dus vooral vocaal, open te gooien. Demonische wezens sleuren je uiteindelijk mee naar de diepste krochten daarvan. Het gekrijs van Silvia - hoe haar stem dit volhoudt is ons een raadsel - gaat door merg een been. Eens tot waanzin gedreven, doet de band het nog eens fijntjes over met “Hellfire Club”, weer zo een donkere mokerslag in het gezicht van circa acht minuten en zesentwintig seconden lang. In diezelfde lijn gaat het ook uit bij “Into Extinction” en “Aleister”. Zwartgeblakerde duisternis, binnen een spookachtige omkadering is de rode draad op elk van de songs.
De donkere, mystieke sprookjes van Grimm. Dat is wat we ons voor de geest halen bij deze knappe schijf. Binnen dat sprookjesbos huizen geen liefelijke elfjes en kabouters, maar demonische wezens die je op verschroeiende wijze meesleuren in diepe duistere gedachten. Op een eerder melancholische wijze, tot het uitdelen van de ene na de andere mokerslag die je compleet murw slaat. Dat is vooral de verdienste van die bijzonder gevarieerde vocale aankleding, die ons met verstomming slaat. Silvia bedwelmt je eerst op een engelachtige wijze, om daarna haar demonen op jou los te laten waardoor niet alleen de trommelvliezen barsten maar ook je donkere ziel brandt in de Hel die zij u daardoor aanbiedt.
Dat is nu eenmaal het gevoel dat we altijd moeten krijgen bij het beluisteren van een doorsnee post-blackmetalplaat. Dat is wat The Fifth Alliance ons over de gehele lijn ook aanbiedt. Intensief en verschroeiend hard, meedogenloos je hersenpan inslaan en je hart verbrijzelen.