Vier jaar na hun goed onthaalde debuut is er nu een opvolger die naar de naam ‘Hart in Neonlicht’ luistert. Een goede titel trouwens die door iedereen vrij ingevuld kan worden. Ditmaal met teksten die nog iets meer geëngageerd klinken, dan op hun debuut, en met een poëtisch inslag.

Ze zoeken muzikaal en tekstueel terug de donkere kanten van het bestaan op zonder depressief te worden. Ze tonen gewoon in dertien observaties de andere kant van de maatschappij. Het titelnummer opent het album en kenden we reeds als single en van de clip. Voor wie hem nog niet kent: “Hart in Neonlicht” is uptempo met de donkere bas van Tom Kets, een vrij melodieuze synth van Silke Verslype en de gekende zang van Dries Emmerechts. Met een tekst die over covid gaat. Naar het einde van de song toe krijgen we een instrumentale outro waar ook de gitaren van Menno Buggenhout en Laurens Primusz wat meer speelruimte hebben. Een heerlijke gitaarriff die voorbijkomt trouwens. De beats die Buggenhout eronder gestoken heeft , kunnen mij alleszins ook bekoren. Een ideale opener.
“Nieuwe Planeten” is niet erg donker qua muzikaliteit. Het bevat een pulserende ritmesectie. De wat Oosters aandoende saxofoon (Floris De Smet) en synths geven het nummer de spacy touch. Een catchy nummerke. “Onder de Vloer” was ook al een single en gaat over mensen die voor de maatschappij niet meer waardevol en aan de kant geschoven zijn. Dit alles werd gegoten in een mooie tekst en wordt begeleid door leuk gitaarspel, bas, synths en attractief drumwerk. Rene Hulshbosch van Struggler komt naar het einde toe, als je goed luistert, vocaal ook nog even meedoen. Een topsong.
“We Zijn Niet Echt” is lekker uptempo en bezwerend gezongen met sfeerrijke synths en een leuke bas. Een heerlijk nummertje. “Koud In Berlijn” is een rusteloze song over iemand die alleen en eenzaam door de grote stad doolt. “Hoofdspoken” is een opzwepend nummer met pop-aspiraties. Een heerlijk melodieus thema dat nu al klassiek in de oren klinkt. Daarbij denk ik aan de songkwaliteit van de Frank Boeijen Groep (“Kronenburgpark”), De Mens, Noordkaap of Clouseau (“Nobelprijs”). Dat geldt trouwens ook voor “Dansen op de Bodem van de Oceaan”. Ook hier krijgen we een mooi uitgewerkt totaalgeluid met een sterk melodie en harmonie. “De Laatste Vallei” is ook een aangename luistersong geworden. “Autostrade” is een plezante song en lijkt meer op een spielerei dan op een ernstige song. Toch zit er meer dan alleen spielerlei in  het nummer. “Noodkreten zonder Geluid” is dan weer een toppertje. Met een intrigerende tekst en met mooie synths. “Zet Alles Uit” doet de new wave/electro wave uit de jaren 80 heropleven.

Op hun tweede album zijn ze gegroeid en volwassener geworden in vergelijking met hun debuut. De songs zitten nog beter in elkaar dan. Het album bevat voldoende variatie, goed songmateriaal en hun sound is heel herkenbaar. Muzikaal herken je een blend met elementen van postpunk, darkwave, pop en rock. Eclectisch noemen ze dat naar het schijnt. Maar bovenal bevatten ze enkele pareltjes die hun muziek naar een hoger niveau brengt, als “Onder de Vloer”, “Hoofdspoken”, “Dansen op de Bodem van de Oceaan”, “Nieuwe Planeten” en “Noodkreten zonder Geluid”.
Dit album is absoluut een aanrader!