Opa Punk heeft nog eens een plaatje gemaakt waarin zijn rauwe roots bij momenten terug aan het oppervlak komen. Opener “Frenzy” laat er in die zin geen gras over groeien, het is een briesende knaller die met heuse punkattitude tegen de muur beukt. Nog twee van die striemende punkkopstoten zijn “Modern Day Ripoff” en “Neo Punk”, ze herinneren er ons nog eens aan waarom Iggy tot godfather van de punk werd geridderd. “Strung Out Johnny” is heel andere koek, het heeft een eighties toets die voortdrijft op Iggy’s gekende bariton, maar het is verdomd catchy en klinkt bij iedere beluistering beter.
We krijgen Iggy in al zijn vormen en gedaantes, dus ook de crooner is van de partij in “Morning Show”, maar dat is zo een plakker die niet echt blijft plakken, als u begrijpt wat ik bedoel. En ook een niemendalletje als “New Atlantis” had hij mogen achterwege laten. Maar goed, Iggy heeft in zijn carrière wel meer van die stinkers geschreven, inferieure platen als ‘Party’, ‘Avenue B’ of ‘Preliminaires’ staan er vol van. We vergeven het hem, temeer om dat er hier nog meer lekkers te proeven is. Zoals “All The Way Down” bijvoorbeeld, een compromisloze rocker die ook op ‘Brick By Brick’ niet had misstaan. En ook afsluiter “The Regency” mag er best zijn. Wat geflirt met meligheid in het begin om dan later in een eighties flow te gaan uitgroeien tot een puike meesleper.
Natuurlijk raakt ‘Every Loser’ nog niet aan de hielen van de eerste drie Stooges platen, en ook ‘Lust For Life’ en ‘The Idiot’ blijven ver buiten bereik. Maar toch is dit een behoorlijk sterk plaatje. Steek hem in uw platenrek ergens tussen ‘Skull Ring’, ‘Brick By Brick’ en ‘American Caesar’, daar zit ie wel comfortabel.